4 Απριλίου 2024
Είναι η 95η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 271 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:04 – Δύση ήλιου: 19:51
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 46 λεπτά
🌘 Σελήνη 24.5 ημερών
Γεγονότα
1913 – Ο ανθυπολοχαγός Εμμανουήλ Αργυρόπουλος, πιλοτάροντας ένα «Μπλεριό 11», χάνει τη ζωή του, λόγω πτώσης του αεροσκάφους του. Είναι ο πρώτος νεκρός της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Ο Αργυρόπουλος ήταν αρχικά πολιτικός μηχανικός, όμως εγκατέλειψε το επάγγελμά του και πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει αεροναυπηγική. Στο τέλος Ιανουαρίου 1912 απέκτησε άδεια πιλότου και επέστρεψε στην Ελλάδα μαζί με το ιδιόκτητο αεροσκάφος του τύπου Nieuport IV.G 50 ίππων. Στις 8 Φεβρουαρίου 1912 εκτέλεσε την πρώτη πτήση στους ελληνικούς ουρανούς, γεγονός που είχε ιδιαίτερη απήχηση στον εγχώριο τύπο: Αφού απογειώθηκε από την περιοχή του Ρουφ, πραγματοποίησε 16 λεπτά πτήση που περιελάμβανε και πτήση πάνω από την Ακρόπολη. Μία ώρα αργότερα πραγματοποίησε και δεύτερη πτήση, αυτή τη φορά με συνεπιβάτη τον πρωθυπουργό της χώρας, Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο πρωθυπουργός, ενθουσιασμένος δήλωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτό το νέο όπλο.
Όταν ξέσπασαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι τον Οκτώβριο του 1912, εντάχθηκε στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων, με τον βαθμό του Υπολοχαγού. Στις 4 Απριλίου 1913 κατά τη διάρκεια αναγνωριστικής αποστολής, και με συνεπιβάτη τον αθλητή και ποιητή Κωνσταντίνο Μάνο, το αεροσκάφος του, τύπου Blériot XI, υπέστη μηχανική βλάβη και κατέπεσε από ύψος 600 μέτρων κοντά στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης.
1917 – Ο Βλάντιμιρ Λένιν, έχοντας επιστρέψει στην Αγία Πετρούπολη από την Ελβετία, λαμβάνει ηγετικό ρόλο στο κίνημα των Μπολσεβίκων, δημοσιεύοντας τις «Θέσεις του Απρίλη».
Οι Θέσεις του Απρίλη (Ρωσικά: апрельские тезисы – απρέλσκιε τέζισι) ήταν μια σειρά από δέκα οδηγίες που δόθηκαν από τον Μπολσεβίκο ηγέτη Βλαντιμίρ Λένιν με την επιστροφή του στην Πετρούπολη από την εξορία του στην Ελβετία μέσω Γερμανίας και Φινλανδίας. Οι Θέσεις αποσκοπούσαν κυρίως στους συντρόφους Μπολσεβίκους στην Ρωσία και σε αυτούς που επέστρεφαν στην Ρωσία από την εξορία. Ζήτησε τα σοβιέτ (εργατικά συμβούλια) να πάρουν την εξουσία (όπως φαίνεται στο σύνθημα “όλη η εξουσία στα σοβιέτ”), κατήγγειλε τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλ-επαναστάτες στην Προσωρινή Κυβέρνηση, ζήτησε οι Μπολσεβίκοι να μην συνεργάζονται με την κυβέρνηση, και επίσης νέα κομμουνιστική πολιτική. Οι Θέσεις του Απρίλη καθοδήγησαν τις Ημέρες του Ιουλίου και την Οκτωβριανή Επανάσταση τους επόμενους μήνες και ταυτίζονται με τον Λενινισμό.
Στις Θέσεις, ο Λένιν:
1. Καταδικάζει την Προσωρινή Κυβέρνηση σαν αστική και συνιστά “καμία υποστήριξη” γι’ αυτήν, καθώς “πρέπει να φανερωθεί το απόλυτο ψεύδος των υποσχέσεών της”. Καταδικάζει τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως “ληστρικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο” και τον “επαναστατικό αμυνιτισμό” των αλλοδαπών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ζητώντας την επαναστατική ηττοπάθεια.
2. Υποστηρίζει ότι η Ρωσία “περνάει από το πρώτο στάδιο της επανάστασης – το οποίο, λόγω της ανεπαρκούς ταξικής συνείδησης και οργάνωσης του προλεταριάτου, έδωσε την εξουσία στα χέρια της αστικής τάξης – στο δεύτερο στάδιο, το οποίο πρέπει να βάλει την εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου και των φτωχότερων τμημάτων της αγροτιάς”.
3. Αναγνωρίζει ότι οι Μπολσεβίκοι είναι μειοψηφία στα περισσότερα σοβιέτ ενάντια στο “μπλοκ όλων των μικροαστικών οπορτουνιστικών στοιχείων, από τους Λαϊκόσοσιαλιστές και τους Σοσιαλεπαναστάτες μέχρι την Οργανωτική Επιτροπή (Τσεχεΐτζε, Τσερετέλι, κλπ), τον Στεκλόφ, κλπ, κλπ, που έχουν υποκύψει στην επιρροή της αστικής τάξης και διοχετεύουν την επιρροή της μέσα στο προλεταριάτο”.
4. Ζητάει να μην εγκαθιδρυθεί κοινοβουλευτική δημοκρατία και την αποκαλεί “βήμα προς τα πίσω”. Ζητάει, αντίθετα, την “δημοκρατία των Σοβιέτ των Εργατών, των Εργατών γης και των Αγροτών Βουλευτών σε όλη την χώρα, από πάνω ως κάτω”.
5. Ζητάει την “κατάργηση της αστυνομίας, του στρατού, και της υπαλληλίας” και για “την αμοιβή όλων των υπαλλήλων, που όλοι τους θα είναι αιρετοί και ανακλητοί ανά πάσα στιγμή, να μην υπερβαίνει την μέση αμοιβή ενός καλού εργάτη”.
6. Ζητάει “Το βάρος της έμφασης στο αγροτικό πρόγραμμα να μεταφερθεί στα Σοβιέτ των Βουλευτών Εργατών γης”, την κατάσχεση όλων των κτημάτων, και την “εθνικοποίηση όλης της γης της χώρας και την διάθεσή της από τα τοπικά Σοβιέτ των Εργατών γης και των Αγροτών Βουλευτών. Την δημιουργία ιδιαίτερων Σοβιέτ Βουλευτών από Φτωχούς Αγρότες. Τη δημιουργία ενός υποδειγματικού αγροκτήματος σε κάθε ένα από τα μεγάλα κτήματα (που κυμαίνονται σε μέγεθος από 100 ως 300 ντεσιατίνες, ανάλογα με τις τοπικές και άλλες συνθήκες, και τις αποφάσεις των τοπικών οργάνων) κάτω από τον έλεγχο των Σοβιέτ των Βουλευτών Εργατών γης και για λογαριασμό της κοινωνίας”.
7. Ζητάει την “άμεση συγχώνευση όλων των τραπεζών στη χώρα σε μία και μόνο εθνική τράπεζα υπό τον έλεγχο του Σοβιέτ των Εργατών Βουλευτών”.
8. Δηλώνει ότι “δεν είναι άμεσος στόχος μας να “φέρουμε” τον σοσιαλισμό, αλλά μόνο να βάλουμε την κοινωνική παραγωγή και την διανομή των προϊόντων άμεσα κάτω από τον έλεγχο των Σοβιέτ των Εργατών Βουλευτών”.
9. Απαριθμεί τους κομματικούς στόχους ως εξής:
-
- Άμεση σύγκληση του συνεδρίου του κόμματος,
- αλλαγή της ονομασίας του Κόμματος, και
- διόρθωση του ξεπερασμένου μίνιμουμ προγράμματός μας
- αλλαγή του προγράμματος του κόμματος, κυρίως δε:
- Στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού και του ιμπεριαλιστικού πολέμου, και
- Σχετικά με την στάση μας απέναντι στο κράτος και το αίτημά μας για “κράτος-κομμούνα”,
10.Ζητάει μια νέα “επαναστατική Διεθνή, μια Διεθνή ενάντια στους σοσιαλσωβινιστές και ενάντια στο ‘Κέντρο’ ”. Αυτή αργότερα έγινε η Κομιντέρν (Τρίτη Διεθνής), που σχηματίστηκε το 1919.
Ο Λένιν σημειώνει ότι “αντί της “Σοσιαλδημοκρατίας”, της οποίας οι επίσημοι ηγέτες σε όλον τον κόσμο πρόδωσαν τον σοσιαλισμό και τον εγκατέλειψαν στην αστική τάξη (οι “αμυνιτιστές” και οι ταλαντευόμενοι “Καουτσκιστές”), εμείς πρέπει να αποκαλούμε τους εαυτούς μας Κομμουνιστικό Κόμμα”. Η αλλαγή του ονόματος θα διαχωρίσει τους Μπολσεβίκους από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης που στηρίζουν την συμμετοχή του έθνους τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Λένιν ανέπτυξε αυτό το σημείο για πρώτη φορά στο φυλλάδιο του 1915 “Σοσιαλισμός και Πόλεμος”, όταν για πρώτη φορά αποκάλεσε τους υπέρ του πολέμου σοσιαλδημοκράτες “σοσιαλσωβινιστές
1932 – Ο αμερικανός χημικός Τσαρλς Γκλεν Κινγκ κατορθώνει να απομονώσει τη βιταμίνη C.
Η βιταμίνη C (ασκορβικό οξύ) είναι μια υδατοδιαλυτή βιταμίνη με ευεργετικές ιδιότητες και πολυ σημαντικά οφέλη στον οργανισμό. Βοηθάει στην ενίσχυση της άμυνας του ανοσοποιητικού και την απορρόφηση του σιδήρου. Επιπλέον, συμβάλει στην ενδυνάμωση των ανθρώπινων οστών, την μείωση της κούρασης και την κόπωσης και τη φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος. Τέλος η βιταμίνη C έχει αντιγηραντικές ιδιότητες καθώς βοηθάει στο σχηματισμό κολλαγόνου του δέρματος
Οι τροφές που περιέχουν την βιταμίνη C είναι: Πορτοκάλι, Λεμόνι, Φράουλες, Πιπεριες, Ντομάτα, Μπρόκολο, Σπανάκι, Ανανάς Ακτινίδιο
Η έλλειψη βιταμίνης C μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στην καταπολέμηση λοιμώξεων, αιμορραγία ούλων, κούραση και αδυναμία, απώλεια βάρους και σε περιπτώσεις παντελούς ελλειψης μπορεί να προκαλέσει σκορβούτο. Η υπερκατανάλωση βιταμίνης C μπορεί να προκαλέσει γαστρεντερικά προβλήματα, όπως κράμπες στην κοιλιά, φούσκωμα, διάρροια, ναυτία αλλά και πονοκεφάλους ή αϋπνία.
Η Συνιστώμενη Ημερήσια Πρόσληψη βιταμίνης C είναι 75 μg για τις γυναίκες και 90 μg για τους άντρες
1949 – Δώδεκα έθνη υπογράφουν τη Διακήρυξη του Βορείου Ατλαντικού, δημιουργώντας το ΝΑΤΟ. Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου (αγγλικά: North Atlantic Treaty Organization, NATO, γαλλικά: Organisation du traité de l’Atlantique Nord, OTAN), γνωστός και ως Βορειοατλαντική Συμμαχία, είναι στρατιωτική αμυντική συμμαχία χωρών της Δύσης, που έχει σκοπό την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των χωρών-μελών σε διάφορους τομείς (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό), την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων και την αποτροπή της ένοπλης επίθεσης εναντίον κάποιας χώρας-μέλους από άλλες. Η συμμαχία αυτή υπογράφτηκε τον Απρίλιο του 1949 στην Ουάσινγκτον από 12 χώρες της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής (Βέλγιο, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Δανία, Η.Π.Α., Ισλανδία, Ιταλία, Καναδάς, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία). Το 1952 προσχώρησαν στη συμμαχία η Ελλάδα και η Τουρκία και το 1955 η τότε Δυτική Γερμανία. Η προσχώρηση της τελευταίας προκάλεσε ως αντίδραση τη σύναψη του συμφώνου της Βαρσοβίας από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Από την δεκαετία του 1980 και ιδιαίτερα από το 1999 και έπειτα εντάχθηκαν στην συμμαχία και άλλες χώρες της Ευρώπης. Σήμερα, η Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ) αριθμεί 30 χώρες μέλη.
Το ανώτατο όργανο της Συμμαχίας είναι το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (North Atlantic Council), με έδρα τις Βρυξέλλες στο Βέλγιο. Αποτελεί το κύριο σώμα και αντιπροσωπεύεται από τους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας των κρατών-μελών. Συνέρχεται δύο φορές το χρόνο, ενώ μία μόνιμη ομάδα είναι το εκτελεστικό του όργανο και συνέρχεται επί εβδομαδιαίας βάσης. Πρόεδρος του συμβουλίου είναι ο Γενικός Γραμματέας (πρώτος γραμματέας εκλέχτηκε ο Άγγλος λόρδος Ισμέι (Ismay) το 1952, ο οποίος και τότε είχε παρατηρήσει σκωπτικά ότι «ο σκοπός του ΝΑΤΟ είναι να κρατά τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω». Μία φορά κάθε δύο χρόνια διεξάγεται η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ, στην οποία μετέχουν οι Αρχηγοί των Κρατών-Μελών (πρόεδροι και πρωθυπουργοί). Άλλο ανώτατο όργανο του ΝΑΤΟ είναι η Στρατιωτική Επιτροπή (Military Committee), η οποία αποτελείται από τους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων (Α/ΓΕΕΘΑ) όλων των κρατών-μελών και συνέρχεται δύο φορές το χρόνο, ενώ μία μόνιμη ομάδα είναι το εκτελεστικό όργανο της Στρατιωτικής Επιτροπής και συνέρχεται επί εβδομαδιαίας βάσης.
1968 – Η ΑΕΚ στέφεται κυπελλούχος Ευρώπης στο μπάσκετ και γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Νικά στο Παναθηναϊκό Στάδιο τη Σλάβια Πράγας με 89-82, ενώπιον 80.000 θεατών – ρεκόρ όλων των εποχών για αγώνα μπάσκετ στην Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη. Το βράδυ της 4ης Απριλίου του 1968 για πρώτη φορά ελληνική ομάδα κατακτούσε ευρωπαϊκό τίτλο γράφοντας χρυσή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Η ΑΕΚ κατάφερε να νικήσει τη Σλάβια Πράγας της Τσεχοσλοβακίας με 89-82, στην Αθήνα, στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου είχαν προσέλθει πάνω από 80.000 θεατές, αριθμός ρεκόρ για τα παγκόσμια αθλητικά δεδομένα, για να παρακολουθήσουν τον τελικό αγώνα μπάσκετ του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.
Για την AEK αγωνίστηκαν στον τελικό οι: Γιώργος Aμερικάνος (αρχηγός της ομάδας), Γιώργος Tρόντζος, Χρήστος Zούπας, Στέλιος Bασιλειάδης, Αίαντας Λαρεντζάκης, Αντώνης Xρηστέας, Απόστολος Tσάβας, Πέτρος Πετράκης, Παναγιώτης Οικονόμου. Η σύνθεση της ομάδας της Σλάβια Πράγας αποτελούνταν από τους: Zίντεκ, Pουζίτσκα, Mπάροχ, Tομάσεκ, Άμερ.
Γεννήσεις
1896 – Τριστάν Τζαρά, ρουμανογάλλος συγγραφέας, εισηγητής του καλλιτεχνικού κινήματος του Ντανταϊσμού.
Ο Τριστάν Τζαρά (Tristan Tzara, πραγματικό όνομα Sami Rosenstock, Moineşti, 16 Απριλίου 1896 – Παρίσι, 25 Δεκεμβρίου 1963) ήταν Ρουμάνος/Γάλλος ποιητής, ιδρυτής του κινήματος του Ντανταϊσμού, ενός ρεύματος με κύριο στόχο την αισθητική πρόκληση και την αποδόμηση της γλώσσας.
Ο Τζαρά γεννήθηκε στη Ρουμανία σε μiα εβραϊκή οικογένεια αλλά έζησε και έδρασε κυρίως στο Παρίσι. Στα τέλη του 1929 εγκατέλειψε τον Ντανταϊσμό και μεταπήδησε στην ομάδα των υπερρεαλιστών. Προσπάθεια του ήταν να συνενώσει τον υπερρεαλισμό με τον Μαρξισμό.
Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου έλαβε μέρος στην Γαλλική αντίσταση ενώ το 1947 προσχώρησε και στο Κομμουνιστικό κόμμα.
Πέθανε στο Παρίσι το 1963.
1932 – Αντρέι Ταρκόφσκι, ρώσος σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Γεννημένος το 1932 στο χωριό Ζαβράγιε (Zavraje), ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένυ Ταρκόφσκι (Arseniy Tarkovsky). Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα συμμετείχε σε γεωλογική αποστολή στην ανατολική Σιβηρία. Από το 1956 φοίτησε για περίπου τέσσερα χρόνια στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης), υπό τις οδηγίες του Μιχαήλ Ρομ[12]. Στις τελικές εξετάσεις παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία, που αποτελεί την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική δουλειά, με τίτλο Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας, διάρκειας 46 λεπτών (1960).
Η διεθνής αναγνώριση του Ταρκόφσκι ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962), η οποία κέρδισε τρεις “Χρυσούς Λέοντες” στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. Επόμενη κινηματογραφική ταινία του Ταρκόφσκι αποτέλεσε η επική παραγωγή Αντρέι Ρουμπλιόφ (1969), η οποία αντιμετώπισε τον εξονυχιστικό έλεγχο και πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των σοβιετικών αρχών, με αποτέλεσμα η δημόσια προβολή της στη Ρωσία να καθυστερήσει για αρκετά χρόνια μέχρι το 1971. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.
Ο Ταρκόφσκι σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του στη Ρωσία. Το 1983 πραγματοποίησε για πρώτη φορά γυρίσματα εκτός της Ρωσίας, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, για τις ανάγκες της ταινίας Νοσταλγία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιταλία και αργότερα στη Γαλλία.
Η τελευταία του ταινία Η Θυσία, γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 κερδίζοντας τέσσερα βραβεία στις Κάννες. Πέθανε την ίδια χρονιά στην Γαλλία από καρκίνο.
1952 – Γκάρι Μουρ, άγγλος κιθαρίστας και τραγουδιστής, μέλος -μεταξύ άλλων- του συγκροτήματος Thin Lizzy.
Ο Ρόμπερτ Ουίλλιαμ Γκάρι Μουρ (Robert William Gary Moore, 4 Απριλίου 1952 – 6 Φεβρουαρίου 2011) ήταν μουσικός, περισσότερο αναγνωρισμένος ως κιθαρίστας της μπλουζ ροκ μουσικής, καθώς επίσης και τραγουδιστής, με καταγωγή από το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας.
Η καριέρα του ξεκίνησε την δεκαετία του 1960. Ο ίδιος συνεργάστηκε με καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους οι Φιλ Λάινοτ και Μπράιαν Ντάουνεϊ, από τα χρόνια του στο Γυμνάσιο, με αποτέλεσμα να γίνει μέλος δύο φορές στο ιρλανδικό συγκρότημα της ροκ Thin Lizzy. Εκτός από τις συνεργασίες του με συγκροτήματα, ο Μουρ είχε και μία πολύ επιτυχημένη σόλο καριέρα.
Πέθανε στον ύπνο του, το Φεβρουάριο του 2011, ενώ βρισκόταν στην Ισπανία.
Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα από την ηλικία των 8 ετών. Παρότι ήταν αριστερόχειρας, έπαιζε κιθάρα με το δεξί χέρι. Οι πρώτες του επιρροές ήταν από τον Πίτερ Γκριν, ο οποίος έγινε μέντοράς του, όταν ο Μουρ έπαιζε στο Δουβλίνο.
Παρά το γεγονός ότι είχε σχετικά μικρή δημοφιλία στις ΗΠΑ, η μουσική του Μουρ κέρδισε θετικές κριτικές στην Ευρώπη.
Συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες και πειραματίστηκε με πολλά μουσικά είδη, όπως ροκ, τζαζ, μπλουζ, κάντρι, electric blues, hard rock και χέβι μέταλ.
Το 1969 σε ηλικία 16 ετών, ο Μουρ εγκαταστάθηκε στο Δουβλίνο και έγινε μέλος του συγκροτήματος Skid Row με τους Νόελ Μπρίτζμαν και Μπρους Σιλς. Με το συγκρότημα αυτό ο Μουρ άρχισε να γίνεται διάσημος στην μουσική βιομηχανία και τότε ξεκίνησαν οι δεσμοί του με τον Φιλ Λάινοτ.[9]
Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Μουρ κυκλοφόρησε το 1973, με τίτλο Grinding Stone (υπό το όνομα “the Gary Moore Band”). Ουσιαστικά η σόλο καριέρα του ξεκίνησε το 1978, με την βοήθεια του Λίνοτ. Τότε σημείωσαν μεγάλη επιτυχία με το “Parisienne Walkways”, και το άλμπουμ των Thin Lizzy Black Rose: A Rock Legend .
Έπειτα από σειρά δίσκων της ροκ, ο Μουρ ασχολήθηκε με την μπλουζ μουσική και δισκογραφικά, στο Still Got the Blues, με συνεισφορές των Άλμπερτ Κινγκ, Άλμπερτ Κόλινς και Τζορτζ Χάρισον. Στο μπλουζ έμεινε ως το 1997, οπότε μεταπήδησε σε πιο σύγχρονους ρυθμούς, με το Dark Days in Paradise, για να επιστρέψει με το Back to the Blues το 2001. Συνέχισε στην μπλουζ με τα Power of the Blues (2004), Old New Ballads Blues (2006), Close As You Get (2007) και Bad For You Baby (2008).
Ο Γκάρι Μουρ πέθανε σε ηλικία 58 ετών τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Φεβρουαρίου 2011, σε ξενοδοχείο στην Ισπανία, όπου βρισκόταν για διακοπές.
Θάνατοι
1617 – Τζον Νάπιερ, σκοτσέζος μαθηματικός, που ανακάλυψε τους λογαρίθμους.
Ο Τζον Νάπιερ (αγγλικά: John Napier, 1 Φεβρουαρίου 1550 – 4 Απριλίου 1617, λατινικά: Ioannes Neper / Ιωάννης Νέπερ) ήταν Σκωτσέζος μαθηματικός, φυσικός και αστρονόμος με καταγωγή από το Εδιμβούργο. Ως μαθηματικός είναι κυρίως γνωστός για την μέθοδο που εισήγαγε σχετικά με την χρήση των λογαρίθμων και για την ονομασία τους ως λογάριθμους, ενώ εφηύρε και την υπολογιστική συσκευή γνωστή ως κόκκαλα του Νάπιερ για τον υπολογισμό γινομένων και πηλίκων.
Είχε καταγωγή από αριστοκρατική οικογένεια, και γεννήθηκε στο κάστρο του Μέρτσιστον στην ύπαιθρο έξω από το Εδιμβούργο όπου ζούσε η οικογένεια του. Έλαβε ιδιωτική εκπαίδευση έως την ηλικία των 13 ετών, και κατόπιν στάλθηκε στο κολέγιο του Σαιντ Σάλβατορ του πανεπιστημίου του Σαιντ Άντριους για να συνεχίσει την εκπαίδευση του. Δεν παρέμεινε για πολύ καιρό στο κολέγιο, και θεωρείται πως το εγκατέλειψε και αντ’αυτού ταξίδεψε στην ηπειρωτική Ευρώπη ώστε να βρει κάποιο άλλο μέρος για να συνεχίσει τις σπουδές του. Αυτή η περίοδος της ζωής του είναι άγνωστη για το που πήγε, είναι πιθανό όμως πως κατέληξε είτε στην Γαλλία είτε στην Φλάνδρα βάσει αλληλογραφίας μεταξύ του πατέρα του και του θείου του. Το 1571 και ενώ ήταν ακόμα 21 ετών επέστρεψε στην Σκωτία, και το 1572 παντρεύτηκε και απέκτησε 2 παιδιά. Η σύζυγος του πέθανε το 1579, όμως ο Νάπιερ ξαναπαντρεύτηκε και έκανε 10 ακόμα παιδιά.
Κατά την μαθηματική ενασχόληση του ο Νάπιερ ασχολήθηκε κυρίως με θέματα υπολογιστικής, όπως πολλαπλασιασμό πλεγμάτων, δεκαδικό σύστημα, καθώς και τριγωνομετρία και αστρονομικούς υπολογισμούς διατηρώντας επικοινωνία με τον Τύχο Μπράχε. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τις κατασκευές που επινόησε έτσι ώστε να τον βοηθούν στους υπολογισμούς του. Η πλέον διάσημη ήταν τα κόκκαλα του Νάπιερ, όπου χρησιμοποιούνταν ένα σύστημα αρίθμησης με μικρές ράβδους και επισημάνσεις αριθμητικών τιμών πάνω τους, των οποίων οι διακόπτες όταν γυρνούσαν στον κατάλληλο βαθμό ήταν δυνατό να υπολογιστούν τα σωστά γινόμενα και πηλίκα.
Το 1614 εξέδωσε το πιο διάσημο μαθηματικό του έργο με τίτλο Mirifici Logarithmorum Canonis Descriptio (Περιγραφή του θαυμαστού κανόνα των λογαρίθμων) όπου εντός των 57 σελίδων κειμένου και 90 σελίδων πινάκων συ σχετιζόμενων αριθμών με τους φυσικούς λογαρίθμους, έθεσε τα σύγχρονα μαθηματικά θεμέλια των λογαρίθμων. Παρόμοιες μέθοδοι υπολογισμού υπήρχαν από πολύ παλαιότερα, ωστόσο ο Νάπιερ ήταν αυτός που συστηματοποίησε την χρήση τους και τους ανέδειξε, ενώ εισήγαγε και τον όρο λογάριθμος ως σύνθετη λέξη από τις ελληνικές λόγος (ως αναλογία) και αριθμός. Στο βιβλίο αυτό ανέλυσε επίσης θεωρήματα σφαιρικής τριγωνομετρίας, γνωστά μετέπειτα ως Κανόνες του Νάπιερ για τα κυκλικά τμήματα. Η πρακτική ωφέλεια από την χρήση των λογαρίθμων ήταν πως οι πράξεις με χρήση εκθετικών δυνάμεων ήταν πολύ πιο γρήγορο να υπολογιστούν, κάτι που χρησίμευσε ιδιαίτερα στον Γιοχάνες Κέπλερ για τους δικούς του αστρονομικούς υπολογισμούς και ανακαλύψεις. Θεωρείται επίσης σημαντικός σταθμός ως προς την ευρύτερη υιοθέτηση του δεκαδικού συστήματος το οποίο είναι καταλληλότερο για τους υπολογισμούς με λογάριθμους.
1871 – Πέτερ φον Ες, γερμανός ζωγράφος, που διακρίθηκε κυρίως στις αναπαραστάσεις μαχών και ειδικότερα ως ζωγράφος που απαθανάτισε τις ιστορικές στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, καθώς και στιγμιότυπα από την εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία. Γεννήθηκε το 1792 στο Ντύσσελντορφ και ήταν γιoς του Κάρολου Χριστόφορου Ες (1755-1808) αργότερα καθηγητή της χαλκογραφίας στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών στο Ντύσσελντορφ, γνωστός για τις εγχαράξεις έργων μεγάλων ζωγράφων, όπως Ρέμπραντ και Ραφαήλ. Οι πρώτες εμπειρίες του ήταν η τέχνη της χαρακτικής που ασκούσε ο πατέρας του. To 1806 στην ηλικία των δεκαέξι ετών εισήχθηκε στη Ακαδημία του Μονάχου. Έγινε γνωστός αργότερα με τους πίνακές του «Η μάχη του Αρσί επί του Ώβ» 1817 και του «Καταυλισμού αυστριακού στρατού» 1823.
Το 1833 ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος του ανέθεσε την απεικόνιση των ηρώων και των σκηνών της ελληνικής Επανάστασης. Για τον σκοπό αυτό συνόδευσε τον Όθωνα στη Ελλάδα, όπου παρέμεινε εννιά μήνες για να γνωρίσει τους τόπους όπου διαδραματίσθηκαν τα ηρωικά γεγονότα του 1821, αλλά και οι πρωταγωνιστές που συμμετείχαν σ΄αυτά. Ο Ες πράγματι ετοίμασε 39 σχέδια τα οποία αν και προορίζονταν για τη βασιλική κατοικία του Μονάχου, τοποθετήθηκαν τελικά στον παρακείμενο αυτής Κήπο της Αυλής (Χόφγκαρτεν) και συγκεκριμένα στη βόρειες στοές (Arcaden) ώστε να είναι προσιτά στους κατοίκους του Μονάχου σε μία προσπάθεια προσέγγισης του βαυαρικού και του ελληνικού λαού. Η μεταφορά στους τοίχους έγινε από το ζωγράφο Friedrich Christoph Nilson το 1841-1844. Όμως, κατά τους συμμαχικούς βομβαριδισμούς του Μονάχου στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι στοές καταστράφηκαν, και τα έργα αργότερα αποτοιχίστηκαν. Ωστόσο, η συνολική εικόνα του φιλόδοξου αυτού εικονογραφικού προγράμματος διασώθηκε στα αρχικά σχέδια και στη λιθογραφική αναπαραγωγή τους το 1842 στο Μόναχο, με διευκρινιστικό κείμενο στα γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά. 32 από τις 39 συνολικά επιχρωματισμένες λιθογραφίες του Ες εκτήθενται σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη, ενώ κάποιες από αυτές κοσμούν την αίθουσα συναλαγών του κεντρικού καταστήματος της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος στην οδό Αιόλου.
Ο Ες ξαναήρθε στην Ελλάδα και δεύτερη φορά για την επιζωγράφιση της κεντρικής αίθουσας του νεόδμητου τότε ανακτόρου. Δυστυχώς όμως τα καλλιτεχνήματα αυτά καταστράφηκαν μερικώς κατά την πυρκαγιά των ανακτόρων τον Δεκέμβριο 1909 ενώ τα εναπομείναντα αφαιρέθηκαν κατά την μεταρρύθμιση των παλαιών ανακτόρων σε μέγαρο της Βουλής. Ο πίνακας που απεικονίζει την είσοδο του Όθωνος στο Ναύπλιο κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν παρών και ο ίδιος ο ζωγράφος βρίσκεται σήμερα στη Νέα Πινακοθήκη του Μονάχου, όπως και ο πίνακας που απεικονίζει την υποδοχή του Όθωνος στην Αθήνα. Το 1839 μετακλήθηκε στη Ρωσία και, κατά παραγγελίαν του τσάρου Αλεξάνδρου Β΄, ζωγράφισε οκτώ μεγάλους πίνακες που αναπαριστούν τα συμβάντα του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1806–1812).
1931 – Αντρέ Μισελέν, γάλλος κατασκευαστής ελαστικών, ιδρυτής της βιομηχανίας ελαστικών «Michelin». Ο André Jules Michelin (16 Ιανουαρίου 1853 – 4 Απριλίου 1931) ήταν Γάλλος βιομήχανος που μαζί με τον αδερφό του Édouard (1859–1940), ίδρυσαν την Michelin Tire Company ( Comagnie Générale des Établissements Michelin ) το 1888 στη γαλλική πόλη Clert-Fer. Το 1900, ο André Michelin δημοσίευσε τον πρώτο Οδηγό Michelin , σκοπός του οποίου ήταν να προωθήσει τον τουρισμό με το αυτοκίνητο , υποστηρίζοντας έτσι τη λειτουργία κατασκευής ελαστικών του .
Το 1886, ο 33χρονος André Michelin εγκατέλειψε την καριέρα του ως επιτυχημένος Παριζιάνος μηχανικός για να αναλάβει την αποτυχημένη επιχείρηση γεωργικών προϊόντων και αγροτικού εξοπλισμού του παππού του “Michelin et Cie”. Η “Michelin et Cie” ιδρύθηκε το 1832, αλλά είχε εγκαταληφθεί σε μαρασμό και ηταν στα πρόθυρα της αφερεγγυότητας μετά το θάνατο του ιδρυτή της. Ο παππούς της Michelin είχε ιδρύσει την εταιρεία που πουλούσε αγροτικό εξοπλισμό και μια περίεργη ποικιλία προϊόντων από βουλκανισμένο καουτσούκ, όπως ζώνες, βαλβίδες και σωλήνες. Μόλις ο André ανέλαβε το τιμόνι της εταιρείας, στρατολόγησε τον μικρότερο αδερφό του Édouard για να έρθει μαζί του στην εταιρεία. Ο Édouard διορίστηκε διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας. Ενώ δεόντως δεσμευμένος για την επιτυχία της επιχείρησης, κανένας από τους αδερφούς δεν είχε προηγούμενη εμπειρία στην πώληση αγαθών ή δεν είχε την παραμικρή ιδέα από πού να ξεκινήσει.
Το 1889, ένας ποδηλάτης εξοικειωμένος με την εταιρεία Michelin πλησίασε τον Édouard με το σκασμένο ελαστικό του ζητώντας βοήθεια. Το να σκάει το λάστιχο συχνά σήμαινε ότι οι ποδηλάτες έμειναν αποκλεισμένοι για ώρες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1880, η ποδηλασία γινόταν μια δημοφιλής μορφή μεταφοράς και χόμπι λόγω της πατέντας του John Dunlop το 1888 για το φουσκωτό ελαστικό ποδηλάτου . Πριν από την εφεύρεση του Dunlop, τα ελαστικά ποδηλάτων κατασκευάζονταν από συμπαγές καουτσούκ. Τα ελαστικά από συμπαγές καουτσούκ έτειναν να παρέχουν μικρή πρόσφυση και έκαναν δύσκολη και άβολη την οδήγηση.
Αφού ο άτυχος ποδηλάτης πλησίασε την εταιρεία Michelin για βοήθεια, ο Édouard έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα νέα ελαστικά με αέρα. Οι Michelin αναγνώρισαν ότι θα υπήρχε μεγάλη ζήτηση για ελαστικά πεπιεσμένου αέρα μόνο αν υπήρχε ένας τρόπος να γίνουν πιο γρήγορα επισκευές. Σκέφτηκαν ότι πρώτα ο τροχός πρέπει να αποσπάται. Ο Édouard πραγματοποίησε μια σειρά πειραμάτων και ανέπτυξε μια σειρά από πρωτότυπα. Το 1891, του χορηγήθηκε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα αποσπώμενο ελαστικό.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
