25 Απριλίου 2024
Είναι η 116η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 250 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:35 – Δύση ήλιου: 20:10
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 35 λεπτά
🌕 Σελήνη 16.1 ημερών
Χρόνια πολλά στη Νίκη
Γεγονότα
1719 – Ο Ροβινσώνας Κρούσος παίρνει «σάρκα και οστά» μέσα από την πένα του άγγλου συγγραφέα Ντάνιελ Ντεφόε.
Ο Ροβινσώνας Κρούσος (Robinson Crusoe) είναι μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1719. Επιστολικό, εξομολογητικό και διδακτικό στη μορφή του, το βιβλίο είναι μία φανταστική αυτοβιογραφία του ομώνυμου χαρακτήρα -ενός ναυαγού που πέρασε 28 χρόνια σε ένα απομακρυσμένο τροπικό νησί κοντά στο Τρινιντάντ, αντιμετωπίζοντας κανίβαλους, αιχμαλώτους και στασιαστές πριν διασωθεί.
Η ιστορία είναι ίσως επηρεασμένη από τον Αλεξάντερ Σέλκιρκ, έναν Σκωτσέζο ναυαγό που έζησε για τέσσερα χρόνια σ’ ένα νησί του Ειρηνικού, το Μας α Τιέρα (το 1966 μετονομάστηκε σε «Ροβινσών Κρούσος»), που βρίσκεται στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες στη Χιλή. Οι λεπτομέρειες του νησιού του Ροβινσώνα Κρούσου κατά πάσα πιθανότητα βασίστηκαν στο νησί Τομπάγκο στην Καραϊβική Θάλασσα, δεδομένου ότι αυτό το νησί βρίσκεται σε μικρή απόσταση βόρεια από τις ακτές της Βενεζουέλας, κοντά στις εκβολές του ποταμού Ορινόκου, και είναι ορατό από το Τρινιντάντ. Ο Ροβινσώνας Κρούσος ήταν το πρώτο σημαντικό λογοτεχνικό έργο του οποίου η ιστορία ήταν ανεξάρτητη από μυθολογίες, θρύλους ή προηγούμενη βιβλιογραφία.
1850 – Ο Πάουλ Γιούλιους φον Ρόιτερ, ιδρυτής του πρακτορείου ειδήσεων Reuters, χρησιμοποιεί 40 περιστέρια για να μεταφέρει στους πελάτες του το κλείσιμο των τιμών του χρηματιστηρίου.
Γεννήθηκε στο Κάσσελ της Γερμανίας, από οικογένεια Εβραίων. Ο πατέρας του ήταν ραβίνος και γεννήθηκε ο ίδιος με το όνομα Ισραέλ Μπέρε Γιοσαφάτ. Στο Γκέτιγκεν συναντήθηκε με τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους, ο οποίος έκανε πειράματα στη μετάδοση ηλεκτρικών σημάτων μέσω καλωδίου.
Ο Ρόιτερ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο στις 29 Οκτωβρίου 1845 και έλαβε την ονομασία Ιωσήφ Γιοσαφάτ. Στις 16 Νοεμβρίου ασπάστηκε το χριστιανικό δόγμα σε τελετή στον γερμανικό λουθηρανικό ναό του Αγίου Γεωργίου[8] και άλλαξε το όνομά του σε Πάουλ Γιούλιους Ρόιτερ. Μία εβδομάδα μετά, στις 23 Νοεμβρίου παντρεύτηκε στο Βερολίνο την Ίντα Μαρία Ελίζαμπεθ Κλεμεντίν Μάγκνους . Έπειτα από την αποτυχημένη Επανάσταση του 1848 έφυγε από τη Γερμανία και πήγε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε στο πρακτορείο ειδήσεων του Σαρλ-Λουί Αβάς (Charles-Louis Havas), το μελλοντικό Agence France Presse.
Με την ανάπτυξη της τηλεγραφίας, ο Ρόιτερ ίδρυσε αρχικά στο Άαχεν Ινστιτούτο Οικονομικών Πληροφοριών και μετέφερε μηνύματα από τις Βρυξέλλες ως το Άαχεν και αντίστροφα με ταχυδρομικά περιστέρια. Τα τελευταία ήταν γρηγορότερα από τα τρένα που χρησιμοποιούνταν για το ταχυδρομείο και έτσι έφθαναν πολύ γρήγορα οι ειδήσεις από το χρηματιστήριο. Το 1851 τα περιστέρια αντικαταστάθηκαν από τηλεγραφική σύνδεση. Ειδικότερα, δημιουργήθηκε τηλεγραφική σύνδεση μεταξύ Βρετανίας και Ευρώπης μέσω της Μάγχης. Η σύνδεση επεκτάθηκε στις νοτιοδυτικές ακτές της Ιρλανδίας, στην πόλη Κορκ, το 1863. Στο σημείο εκείνο ρίχνονταν κάνιστρα με ειδήσεις στη θάλασσα, από αμερικανικά σκάφη. Τα νέα μεταφέρονταν τηλεγραφικά προς το Λονδίνο.
Το 1851 ο Ρόιτερ επέστρεψε στο Λονδίνο και άνοιξε γραφεία στο Χρηματιστήριο Λονδίνου. Ίδρυσε το Reuters, ένα από τα σημαντικότερα πρακτορεία οικονομικών ειδήσεων διεθνώς. Στις 17 Μαρτίου 1857 έγινε Βρετανός υπήκοος και το Σεπτέμβριο του 1871 του αποδόθηκε ο τίτλος του βαρώνου από τον δούκα του Σαξ Κοβούργου-Γκότα, Ερνέστο Β΄. Η απόδοση αυτή επικυρώθηκε από τη Βασίλισσα Βικτωρία.
Ο Βαρόνος ντε Ρόιτερ απέκτησε δύο γιους, τον Τζορτζ, 3ο Βαρώνο ντε Ρόιτερ και τον Αντρέ. Η μοναδική του κόρη, Κλεμεντίνη Μαρία, παντρεύτηκε τον Κόμη Όττο Στένμποκ και έπειτα από το θάνατο του τελευταίου, τον Σερ Χέρμπερτ Τσερμσάιντ, Κυβερνήτη του Κουίνσλαντ. Ο Τζορτζ, τρίτος βαρώνος ντε Ρόιτερ, απέκτησε δύο γιους, τον Όλιβερ, 4ο βαρώνο και τον Ρόναλντ Ρόιτερ. Το τελευταίο μέλος της δυναστείας ήταν η χήρα του 4ου βαρώνου, Μαργαρίτα, η οποία απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου 2009.
Ο Πολ Ρόιτερ πέθανε στη βίλα του στη Νις της Γαλλίας και τάφηκε στο Κοιμητήριο του Δυτικού Νόργουντ στο Λονδίνο.
Για τον Ρόιτερ γυρίστηκε η ταινία της Warner Bros. A Dispatch from Reuter’s (1940).
Στις 25 Φεβρουαρίου 1999, το πρακτορείο Reuters τιμώντας την 100ή επέτειο από το θάνατο του ιδρυτή του, θεσμοθέτησε το πανεπιστημιακό βραβείο Ρόιτερ στη Γερμανία (Paul Julius Reuter Innovation Award).
1859 – Αρχίζουν οι εργασίες για τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ. Λίγα κατασκευαστικά έργα έχουν αλλάξει τόσο πολύ τον ρου της ιστορίας όσο η διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ η οποία δεν αναμόρφωσε μόνο τα δεδομένα στην παγκόσμια ναυσιπλοϊα και στo εμπόριο…Το έργο-θαύμα του 19ου αιώνα μειώνοντας το χρόνο των ταξιδιών διά θαλάσσης προς τα ασιατικά λιμάνια-αφού πριν τα πλοία έπρεπε να κάνουν τον διάπλου της αφρικανικής ηπείρου- μείωσε σημαντικά το κόστος μεταφοράς αγαθών με ό,τι σημαίνει αυτό για την παγκόσμια οικονομία ενώ κατέστησε ακόμη πιο προσβάσιμες τις χώρες της Μέσης Ανατολής και γενικότερα τις ασιατικές με εμφανείς τις επιρροές σε επίπεδο πολιτισμικό, κοινωνικό κλπ.
Η Διώρυγα του Σουέζ είναι μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο με συνολικό μήκος 193,3χιλ., πλάτος έως και 200μ και βάθος 11,6μ. Ουσιαστικά «ενώνει» τη Μεσόγειο Θάλασσα με την Ερυθρά Θάλασσα και ξεκινά από την πόλη-λιμάνι Πορτ Σάιντ που είναι ο λιμένας εισόδου στη Μεσόγειο και καταλήγει στον λιμένα Σουέζ ενώ κατά μήκος του καναλιού υπάρχει ακόμη μία πόλη-λιμάνι, η Ισμαηλία.
Η πρώτη σκέψη διάνοιξης διώρυγας αναφέρεται πως ήταν επί Φαραώ Σέτη Α΄ ή Ραμσή Β΄ δηλαδή περί τον 13ο αιώνα π.Χ και αργότερα κατά τον 8ο αιώνα π.Χ., επί του Φαραώ Νεκώς, ο οποίος σκεφτόταν να φτιάξει ένα κανάλι παράλληλα με το Νείλο και να συνδέσει την Ερυθρά Θάλασσα με ένα τμήμα του ποταμού. Στους νεότερους χρόνους ο Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ’, ανακίνησε το θέμα όπως και ο Ναπολέων αλλά οι μηχανικοί της εποχής τους, αποθάρρυναν υποστηρίζοντας πως η διάνοιξη ήταν τεχνικά ανέφικτη.
Τελικά το 1854 ο γάλλος διπλωμάτης και μηχανικός Κόμης Φερδινάνδος Λεσσέψ έπεισε τον Αντιβασιλέα της Αιγύπτου Σαΐντ Πασά να ξεκινήσει το έργο διάνοιξης και το 1858 η κατασκευαστική εταιρεία που ανέλαβε το έργο- με όρο την εκμετάλλευσή του για 99 χρόνια- υπέγραψε το σχετικό συμβόλαιο. Στις 21 Μαρτίου 1859 τα συνεργεία έπιασαν δουλειά. Το έργο ήταν τιτάνιο για τα δεδομένα και τα μέσα της εποχή, όσο και απαιτητικό αλλά τελικά παραδόθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1869. Το συνολικό κόστος κατασκευής έφθασε τα 100εκατ δολάρια ενώ χρειάστηκαν 42.000 εργάτες για να φέρουν σε πέρας το έργο. Αξίζει δε να σημειωθεί πως στην κατασκευή της διώρυγας συμμετείχαν και Έλληνες, κυρίως από την Κάσο και το Καστελόριζο ενώ στις πόλεις- λιμάνια στις όχθες του καναλιού, αναπτύχθηκαν ελληνικές παροικίες που άνθισαν επί σειρά ετών.
1915 – Δυνάμεις Νεοζηλανδών και Αυστραλών επιχειρούν απόβαση στις τουρκικές ακτές της Καλλίπολης, στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Τουρκία εόρτασε τις τελευταίες ημέρες του Απριλίου τα 99 χρόνια από την «ιστορική νίκη» της εναντίον των αγγλικών και συμμαχικών δυνάμεων που συμβαίνει να είναι και η πιο εντυπωσιακή ήττα της Αγγλίας, η μοναδική στα τελευταία 300 και πλέον χρόνια. Τον πόλεμο της Καλλίπολης, στη βόρεια ακτή των Δαρδανελίων, έναν από τους πιο αιματηρούς πολέμους και για τις δύο πλευρές, στον οποίο πήραν μέρος το Ναυτικό, χερσαίες δυνάμεις και για πρώτη φορά στα πολεμικά χρονικά η (συμμαχική) αεροπορία σε επιθετικές πτήσεις. Αρχισε στις 25 Απριλίου 1915 με απόβαση άγγλων πεζοναυτών, η οποία συνεχίστηκε το καλοκαίρι και τερματίστηκε στις 9 Ιανουαρίου 1916 με μία κακήν κακώς αποχώρηση των μεικτών δυτικών δυνάμεων και αφού προηγουμένως οι Σύμμαχοι έστειλαν περί τις 40.000 σορούς πολεμιστών στην Ευρώπη και οι Τούρκοι έθαψαν 65.000 και περισσότερους στρατιώτες τους.
1953 – Ήταν 25 Απριλίου του 1953 όταν οι Αμερικανοί επιστήμονες Φράνσις Κρικ και Τζέιμς Γουότσον δημοσίευαν την πρωτοποριακή εργασία τους για τη χημική δομή του DNA. Η γνωστοποίηση της μεγάλης ανακάλυψης έγινε σε τρία διαδοχικά άρθρα στο εβδομαδιαίο διεθνούς κύρους επιστημονικό περιοδικό Nature. Το πρώτο από τους Γουότσον και Κρικ, το δεύτερο από τον Μόρις Γουίλκινς με δύο άλλους συνεργάτες του κρυσταλλογράφους, και το τρίτο από την επίσης κρυσταλλογράφο Ρόζαλιντ Φράνκλιν μαζί με έναν συνεργάτη της.
Με την αποκάλυψη της δομής του DNA λυνόταν ο δυσκολότερος γρίφος της βιολογίας που συνίσταται στο πώς επιτυγχάνεται η εξαιρετική ακρίβεια με την οποίαν αντιγράφεται και πολλαπλασιάζεται το κληρονομικό υλικό, τα γονίδια, τα στοιχεία που αποτελούν τον κεντρικό πυρήνα του ζώντος όντος.
1974 – Η Επανάσταση των Γαρυφάλλων στην Πορτογαλία. Οι στρατιωτικοί εγκαθιδρύουν και πάλι τη Δημοκρατία, έπειτα από μισό αιώνα δικτατορίας. Στις 25 Απριλίου του 1974, ώρα 12:20 μ.μ. δόθηκε σύνθημα από το ραδιόφωνο στα μέλη του Κινήματος να καταλάβουν στρατηγικά σημεία εξουσίας στη χώρα. Αν και οι πραξικοπηματίες απηύθυναν έκκληση στους κατοίκους της Λισαβόνας να μείνουν στα σπίτια τους, χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και αναμείχθηκαν με τους στρατιώτες των επαναστατών, βάζοντας γαρύφαλλα στις κάνες των όπλων τους (εξού και η ονομασία της επανάστασης). Έξι ώρες μετά το καθεστώς είχε καταρρεύσει. Η επανάσταση είχε μόλις 4 νεκρούς. Παρόλα αυτά δεν χαρακτηρίζεται ως λαϊκή επανάσταση, καθώς δεν υπήρξαν εκδηλώσεις του λαού πριν το πραξικόπημα.
Επακόλουθη ήταν η άμεση ανεξαρτητοποίηση όλων των πορτογαλικών αποικιών, εκτός του Ανατολικού Τιμόρ το οποίο κατελήφθη από την Ινδονησία.
Στις 25 Απριλίου του 1975 διοργανώθηκαν στην Πορτογαλία οι πρώτες ελεύθερες εκλογές, για την ψήφιση νέου συντάγματος. Το 1976 έγιναν εκ νέου εκλογές και η πρώτη συνταγματική πλέον κυβέρνηση ανέλαβε καθήκοντα.
Γεννήσεις
1874 – Γκουλιέλμο Μαρκόνι. Ο μαρκήσιος Γουλιέλμο Μαρκόνι γεννήθηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας, στις 25 Απριλίου 1874, από πατέρα Ιταλό (τον Τζιουζέπε Μαρκόνι) και μητέρα Ιρλανδέζα (την Άννι Τζέιμσον). Η οικονομική ευμάρεια του πατέρα του επέτρεψε στον νεαρό Γουλιέλμο να κάνει ιδιωτικές σπουδές στη Μπολόνια, στη Φλωρεντία και αργότερα στο Λιβόρνο. Ως παιδί δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο. Όμως έδειξε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες και ιδιαίτερα για τις έρευνες πάνω στον ηλεκτρισμό, πειραματιζόμενος στην κατασκευή μίας συσκευής που θα μετέτρεπε τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα σε ηλεκτρική ενέργεια.
Ο Μαρκόνι διάβασε με πολύ ενδιαφέρον τις θεωρίες του Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ ότι υπήρχαν ηλεκτρομαγνητικά κύματα, γεγονός που επιβεβαίωσαν αργότερα, το 1887, οι έρευνες του διάσημου Γερμανού φυσικού Χάινριχ Χερτς, που πραγματοποίησε σειρά από σχετικά πειράματα στην Καρλσρούη. Εκείνη την εποχή ο Μαρκόνι ήταν μαθητής του Ιταλού επιστήμονα Αουγκούστο Ρίγκι, καθηγητή της φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Ο Μαρκόνι -όπως έλεγε αργότερα- έκανε τότε τη σκέψη ότι δεν θα περνούσε πολύς καιρός και τα κύματα αυτά θα προίκιζαν την ανθρωπότητα με ένα καινούργιο και ισχυρό μέσο επικοινωνίας.
Έτσι, το 1895, σε ηλικία 21 ετών, άρχισε στη Μπολόνια τα πειράματά του στην ασύρματη τηλεγραφία. Ο Μαρκόνι δεν ανακάλυψε καμία νέα ή επαναστατική αρχή στο σύστημα ασύρματης τηλεγραφίας αλλά περισσότερο συναρμολόγησε και βελτίωσε μία σειρά από παράγοντες, που ενοποίησε και προσάρμοσε στο δικό του σύστημα. Κατασκευάζοντας και θέτοντας σε λειτουργία απλές συσκευές αποτελούμενες από επαγωγικά πηνία και πρόχειρους αναμεταδότες, ο Μαρκόνι σημείωσε επιτυχία από την αρχή. Η πρωτόγονη συσκευή του αποτελείτο από ένα σύρμα επαγωγής και από ένα κλειδί του Μορς που έδινε σήματα. Ο πομπός του ήταν ένα συνεχώς διακοπτόμενο κύκλωμα, που παρήγε σπινθήρες, σαν αυτό δηλαδή που χρησιμοποιούσε ο καθηγητής του, Αουγκούστο Ρίγκι, ενώ ο δέκτης του ήταν μία βελτιωμένη έκδοση του δέκτη του Εντουάρ Μπρανλύ, το τοπικό κύκλωμα του οποίου κλεινόταν από έναν διακόπτη.
Προς το τέλος αυτών των πειραμάτων του ο Μαρκόνι καινοτόμησε, συνδέοντας τη μία άκρη του διακοπτόμενου κυκλώματος σε μια κεραία, και την άλλη στη γη, φτιάχνοντας έτσι για πρώτη φορά ένα πρακτικό σύστημα ασύρματου σηματοδότη. Μ’ αυτό πέτυχε να μεταδώσει μηνύματα σε απόσταση μεγαλύτερη των 1.500 μέτρων.
Η μεγαλοφυία του Μαρκόνι φάνηκε πολύ χρήσιμη στην ανθρωπότητα και όταν ο μεγάλος εφευρέτης πέθανε στη Ρώμη, στις 20 Ιουλίου 1937, έφυγε από τη ζωή γεμάτος δόξα και τιμές.
1940 – Αλ Πατσίνο. Ο Αλφρέντο Τζέημς («Αλ») Πατσίνο(αγγλ.: Alfredo James “Al” Pacino, γενν. 25 Απριλίου 1940) είναι Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Σε μια καριέρα που διαρκεί εδώ και έξι δεκαετίες, θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών, καθώς ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, ενώ η τεχνική του έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους νεότερους ηθοποιούς. Έχει προταθεί εννέα φορές για βραβείο Όσκαρ, έχοντας κερδίσει τελικά το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (1992). Επίσης έχει βραβευτεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, δυο Βραβεία Έμμυ, ένα Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο SAG και δυο θεατρικά Βραβεία Tony. Μάλιστα οι νίκες του στα βραβεία Όσκαρ, Έμμυ και Tony τον έχουν κατατάξει στους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Τριπλ Κράουν της υποκριτικής. Επιπλέον έχει βραβευτεί για το σύνολο της καριέρας του με το τιμητικό βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες (Σέσιλ Ντε Μιλ) το 2001, το Βραβείο για την πορεία του στον Κινηματογράφο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) το 2007, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση το 2012 και το Βραβείο Κένεντι το 2016.
1947 – Γιόχαν Κρόιφ. Ο Χέντρικ Γιοχάνες Κρόιφ OON (ολλανδικά: Hendrik Johannes Cruijff, προφορά: ˈjoːɦɑn ˈkrœyf, διεθνής απόδοση: Cruyff, 25 Απριλίου 1947 – 24 Μαρτίου 2016) ήταν Ολλανδός διεθνής ποδοσφαιριστής. Θεωρείται από τους κορυφαίους όλων των εποχών, αναγνωριζόμενος στο ανώτατο επίπεδο μαζί με τους Πελέ και Ντιέγκο Μαραντόνα. Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των καλύτερων ποδοσφαιριστών του 20ού αιώνα κατέλαβε τη δεύτερη θέση πίσω μόνο από τον Πελέ και ήταν ο καλύτερος Ευρωπαίος. Επίσης, εκλέχθηκε τρίτος καλύτερος του 20ού αιώνα και πρώτος Ευρωπαίος σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας έγινε προπονητής με μεγάλες επιτυχίες στο υψηλότερο επίπεδο θεωρούμενος ως ένας από τους σημαντικότερους με ιδιαίτερη επιρροή στην σύγχρονη ιστορία του αθλήματος. Το 2019 ψηφίστηκε τέταρτος καλύτερος προπονητής όλων των εποχών από το France Football με πρώτο το δάσκαλό του Ρίνους Μίχελς.
Αυτό που έκανε τον Κρόιφ κορυφαίο ως παίκτη δεν ήταν μόνο ο εντυπωσιακός τρόπος που αγωνιζόταν, αλλά η επίγνωση του γηπέδου και η επιρροή του στην ανάπτυξη του παιχνιδιού που τον χαρακτήριζε. Δεν έπαιζε ποτέ σε σταθερή θέση, αλλά περιπλανιόταν στο γήπεδο, αναδυόμενος όπου χρειαζόταν και συχνά με καταστροφικό για τους αντιπάλους αποτέλεσμα. Τα ταλέντα του με την μπάλα ήταν επίσης εντυπωσιακά. Καινοτόμος και ιδεαλιστής, μία επαναστατική παρουσία στο ποδόσφαιρο, αρχικά ως παίκτης, αργότερα ως προπονητής στους δύο μεγάλους συλλόγους που κυρίως αγωνίστηκε (Άγιαξ και Μπαρτσελόνα, με την οποία γνώρισε τις σημαντικότερες επιτυχίες συμπεριλαμβανομένου του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών στη ιστορία του σωματείου), άφησε αξιοθαύμαστη κληρονομιά – αυτή ενός ποδοσφαιριστή που πέτυχε σχεδόν τα πάντα και έχει μεγάλη επιρροή στη διαμόρφωση του αθλήματος όπως το γνωρίζουμε στον 21ο αιώνα και μια εθνική ομάδα που άλλαξε την τροχιά της στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Η άποψη ότι είναι ο άνθρωπος που «επανεφηύρε» το ποδόσφαιρο, υποστηρίζεται από πολλούς ειδικούς τόσο ώστε να χαρακτηρίζεται ως σημαντικότερη φυσιογνωμία στο χώρο του αθλήματος αμφισβητώντας το στερεότυπο ότι κανένα άτομο δεν είναι μεγαλύτερο από ένα σύλλογο.
Θάνατοι
1744 – Άντερς Κέλσιους (Anders Celsius) (27 Νοεμβρίου 1701 – 25 Απριλίου 1744) ήταν Σουηδός αστρονόμος.
Διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα από το 1730 έως το 1744, αλλά παράλληλα από το 1732 έως το 1735 πραγματοποίησε πολλά ταξίδια και επισκέφτηκε πληθώρα αστεροσκοπείων στη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Ίδρυσε το Αστεροσκοπείο της Ουψάλα το 1741, και το 1742] πρότεινε μία κλίμακα για τη μέτρηση της θερμοκρασίας, η οποία φέρει το όνομά του. Η κλίμακα αντιστράφηκε από τον Κάρολο Λινναίο το 1745 έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Κέλσιου.
Ο Κέλσιος έγραψε περί τις είκοσι εργασίες στην Αστρονομία, καθώς και ένα δημοφιλές βιβλίο με τίτλο «Αριθμητική για τη νεολαία της Σουηδίας», που δημοσιεύθηκε το 1741. Όμως παρά τη σημαντική συνεισφορά του στον τομέα της Αστρονομίας, το όνομα του Κέλσιου είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με ένα αντικείμενο το οποίο χρησιμοποιείται καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Κέλσιος υπήρξε θερμός υποστηρικτής της εφαρμογής του Γρηγοριανού Ημερολογίου στη Σουηδία. Η εφαρμογή του ημερολογίου αυτού είχε επιχειρηθεί αρχικά το 1700, αλλά είχε αποφασιστεί η σταδιακή του εφαρμογή κατανέμοντας τις μέρες που έλλειπαν, από το 1700 έως το 1740. Όταν όμως το 1704 και το 1708 θεωρήθηκαν δίσεκτα έτη κατά λάθος, το 1712 Η Σουηδία επέστρεψε στη χρήση του Ιουλιανού Ημερολογίου. Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο δε γνώρισε επιτυχία μέχρι το 1753, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το θάνατό του, οπότε το Ιουλιανό Ημερολόγιο εγκαταλείφθηκε με την παράλειψη των υπεράριθμων 11 ημερών. Ο Κέλσιος ήταν επίσης γνωστός για τη συγγραφή ποιημάτων και κειμένων εκλαϊκευμένης επιστήμης. Η «Αριθμητική για τη νεολαία της Σουηδίας» εξάλλου είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της επιρροής του Διαφωτισμού την περίοδο αυτή.
Στις 25 Απριλίου 1744 πέθανε από φυματίωση στην Ουψάλα σε ηλικία μόλις 42 ετών και τάφηκε στην Παλαιά Εκκλησία της πόλης, δίπλα στον παππού του.
1994 – Γεώργιος Γεννηματάς. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουνίου 1939. Πατέρας του ήταν ο Μανιάτης Θεόδωρος Γ. Γεννηματάς, δικηγόρος και οικονομολόγος, που διετέλεσε γενικός διευθυντής του Οργανισμού Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως του ΟΗΕ στην Ελλάδα, σύμβουλος της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής και αργότερα της εν Ελλάδι Αμερικανικής Πρεσβείας. Αδελφός του πατέρα του ήταν ο Αντιστράτηγος και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, 1964-1965, Ιωάννης Γεννηματάς. Από τη μητέρα του, Φωτεινή, ήταν δισεγγονός του μεγάλου ευεργέτη της Σύμης και της Δωδεκανήσου, Γεωργίου Νικήτα Πετρίδη και θείος του Ν. Λαΐου.
Μαθήτευσε στο Α΄ Γυμνάσιο της Πλάκας. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Ε.Μ.Π.), όπου ανέπτυξε σημαντική φοιτητική συνδικαλιστική δράση, οργανώνοντας πολλές διαδηλώσεις για την Κύπρο. Υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία ως ανθυποσμηναγός. Στη διάρκειά της θητείας του (1962), ασθένησε σοβαρά και διαγνώσθηκε με τη νόσο του Άντισον, από την οποία έπασχε και ο πρόεδρος Τζον Κένεντι. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, ίδρυσε και διηύθυνε την εταιρεία μελετών και κατασκευών “Αρχιτεχνική ΕΠΕ”. Επίσης, διετέλεσε στέλεχος της Αγροτικής Τράπεζας έως το 1981, οπότε και παραιτήθηκε μετά από 17 χρόνια. Διετέλεσε Προϊστάμενος του τμήματος Γεωργικών Βιομηχανιών, της Διεύθυνσης Τεχνικών Έργων της Αγροτικής Τράπεζας. Πολλές γεωργικές βιομηχανίες έχουν την υπογραφή του στις κατασκευαστικές μελέτες τους, όπως το εργοστάσιο της Νεστλέ στο Πλατύ Ημαθίας, η Ελαιουργική στον Ασπρόπυργο, κτίσματα της Ένωσης Πεζών στην Κρήτη και άλλα. Όταν επετράπη ο συνδικαλισμός από τη δικτατορία, συμμετείχε σε συνδικαλιστικές ενώσεις μηχανικών, και από το 1974 έως το 1978 διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας. Παντρεύτηκε τον εφηβικό του έρωτα, την Αικατερίνη (Κάκια) Βέργου, κόρη ταχυδρομικού υπαλλήλου στη Σύμη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Φώφη, η οποία διετέλεσε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, και τη Μαίρη.
Έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ από τη σύστασή του και ήταν υποψήφιος Α΄ Περιφέρειας Αθηνών στις βουλευτικές εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974.
Από το 1975 ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στη συνέχεια του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ. Ο Γεννηματάς διακρινόταν για τα οργανωτικά του προσόντα και η επιρροή του στον κομματικό μηχανισμό και στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ ήταν μεγαλύτερη κάθε άλλου στελέχους. Μετά τη διαγραφή των μελών της Δημοκρατικής Άμυνας, ο Γιώργος Γεννηματάς έγινε ένα από τα μέλη της λεγόμενης “Τρόικας” ή “Τριανδρίας” (Τσοχατζόπουλος-Γεννηματάς-Λαλιώτης) που εξέφραζε και εκπροσωπούσε τον πρόεδρο σε όλα τα κεντρικά και περιφερειακά όργανα, και σε όλα τα επίπεδα του κόμματος. Έκτοτε, η καριέρα του, όπως και των Α. Τσοχατζόπουλου και Κ. Λαλιώτη, ήταν μετεωρική. Από το 1981 εκλεγόταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αρχικά Επικρατείας (άνευ σταυροδοσίας), κατόπιν βουλευτής Μεσσηνίας (με τη λίστα, 1985) και, στη συνέχεια, Α΄ Περιφέρειας Αθηνών (πρώτος σε σταυρούς, από το 1989 διαρκώς). Διετέλεσε Υπουργός Εσωτερικών από το 1981 ως το 1984, Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων από το 1984 έως το 1987 και Υπουργός Εργασίας από το 1987 έως το 1989. Ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ από τον Απρίλιο 1989. Στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα ήταν Υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993 εξελέγη πρώτος στην περιφέρεια Α΄ Αθηνών και ορκίστηκε ξανά Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.
Πέθανε στην Αθήνα στις 25 Απριλίου 1994, από καρκίνο. Μετά το θάνατό του, για να τιμηθεί το έργο του, πολλά νοσοκομεία της Ελλάδας πήραν το όνομά του.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
