21 Δεκεμβρίου 2023
Είναι η 355η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 10 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:37 – Δύση ήλιου: 17:08 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 32 λεπτά
🌓 Σελήνη 9.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Θεμιστοκλή, Θέμη, Θεμιστοκλεία, Θεμίστω, Θέμιδα, Ιουλία, Ιουλιανή, Ιουλίτσα, Γιουλία, Γιούλα, Γιουλίτσα, Τζούλια, Γιούλη και Ιούλιο
Γεγονότα
1828 – Δημοσιεύεται το διάταγμα, με το οποίο ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει στο Ναύπλιο τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας θέλοντας να πλαισιώσει το Τακτικό Σώμα Στρατού με ικανά στελέχη[1], προχωρησε με διάταγμα στην ίδρυση στρατιωτικής σχολής την οποία και ονόμασε Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Ως πρότυπο έθεσε τη Γαλλική Πολυτεχνική Σχολή (École Polytechnique), δημιούργημα του Ναπολέοντα Α΄. Ανέθεσε την εποπτεία της συγκρότησης και οργάνωσης στον Βαυαρό Συνταγματάρχη Καρλ Βίλχελμ φον Χάιντεκ (Karl Wilhelm von Heideck, 1788–1861), ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή διευθυντής του Τακτικού Στρατού. Ο ίδιος ο Καποδίστριας ονόμασε τους πέντε πρώτους μαθητές «Ευέλπιδες».
Την 1η Ιουλίου 1828 η Σχολή ιδρύεται στο Ναύπλιο με προσωρινό τίτλο «Λόχος των προγυμναστών», ενώ η διεύθυνσή της ανατίθεται στον Ιταλό υπολοχαγό Ρωμύλο ντε Σαντέλι, ο οποίος όμως αποδείχθηκε ανεπαρκής για ένα τέτοιο εγχείρημα. Έτσι, την ίδια χρονιά ο Καποδίστριας τον αντικαθιστά με τον Γάλλο λοχαγό του Πυροβολικού Ανρί Πωζιέ. Οι πρώτοι οκτώ Ανθυπολοχαγοί Πυροβολικού αποφοίτησαν το 1831, στους οποίους φόρεσε τις επωμίδες ο ίδιος ο Καποδίστριας. Το 1831 ο Καποδίστριας διορίζει στη θέση του διευθυντή της Σχολής τον Ρώσο Αντισυνταγματάρχη Πυροβολικού Νικόλαο Ραϊκόφ.
Στόχος της κυβέρνησης ήταν η σχολή να εκπαιδεύσει δημόσιους μηχανικούς οι οποίοι θα αναλάμβαναν κρατικά τεχνικά έργα και στην συνέχεια έργα για την οχύρωση της χώρας. Η διάρκεια της εκπαίδευσης καθορίστηκε στα 3 έτη. Το 1834 τα έτη σπουδών αυξήθηκαν στα 8 και προστέθηκαν περισσότερα μαθήματα, εισάγονται δε μαθητές ηλικίας από 12 ετών.
Την ίδια χρονιά η σχολή μεταφέρεται στην Αίγινα, στο κτίριο του Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου, ενώ το 1837 στον Πειραιά, ακριβώς απέναντι από το Παλαιό Ταχυδρομείο, (σημερινό πολιτιστικό κέντρο) στο κτήριο που υφίσταται μέχρι σήμερα. Το 1840 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της σχολής ο Αντισυνταγματάρχης Σπύρος Μήλιος, ο πρώτος Έλληνας διευθυντής. Αμέσως εφαρμόζει νέο Κανονισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας, αυξάνει σε 6 τα έτη φοίτησης και καθιερώνει γραπτές εισαγωγικές εξετάσεις.
1913 – Τυπώνεται το πρώτο σταυρόλεξο. Διαθέτει 32 τετραγωνάκια και δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ο Κόσμος της Νέας Υόρκης». Το πρώτο σταυρόλεξο δημοσιεύτηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1913 στην εφημερίδα “Κόσμος της Νέας Υόρκης”. Δημιουργήθηκε από τον Άρθουρ Γουάιν, έναν άγγλο δημοσιογράφο που επιμελείτο τη σελίδα ψυχαγωγίας της εφημερίδας. Αφού είχε εξαντλήσει και ανακυκλώσει όλα τα διαθέσιμα παζλ της εποχής εκείνης, δημιούργησε ένα γρίφο σε σχήμα ρόμβου, που έμοιαζε αρκετά με το σημερινό σταυρόλεξο.
Ο Γουάν δεν πίστευε στα μάτια του, όταν την επομένη της κυκλοφορίας της η εφημερίδα κατακλύστηκε από εκατοντάδες γράμματα αναγνωστών, που ζητούσαν επιτακτικά και νέα σταυρόλεξα. Η σταυρολεξομανία είχε αρχίσει κι έφθασε στο αποκορύφωμά της στην Αμερική μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στις 2 Νοεμβρίου του 1924 η τρέλα περνά τον Ατλαντικό και φθάνει στην Ευρώπη, με τη δημοσίευση του πρώτου σταυρολέξου από την αγγλική εφημερίδα “Sunday Express”. Τη δεκαετία του ‘30 άρχισε να διαδίδεται με ταχύτητα σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης και στη χώρα μας.
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί άγγλοι σταυρολεξάδες χρησιμοποιήθηκαν από τις συμμαχικές υπηρεσίες αντικατασκοπίας για να σπάνε τους κώδικες των ναζί.
Στις μέρες μας, το σταυρόλεξο αποτελεί μία σταθερή αξία. Το βρίσκουμε παντού, από τις εφημερίδες και τα εξειδικευμένα περιοδικά, ως το διαδίκτυο. Οι γιατροί πιστεύουν ότι κάνει καλό στην υγεία, καθώς «ακονίζει» το μυαλό και συμβάλλει στην αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων τύπου Αλτσχάιμερ.
1952 – Η Ελένη Σκούρα ορίζεται υποψήφια του Ελληνικού Συναγερμού (Αλέξανδρος Παπάγος) για τις επαναληπτικές εκλογές του Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη. Θα εκλεγεί και θα γίνει η πρώτη ελληνίδα βουλευτής. Η Ελένη Παπαχρήστου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε το 1896 στον Βόλο, όπου και περάτωσε τα γυμνασιακά μαθήματα. Το 1915 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά της και σπούδασε φωνητική μουσική. Το 1950 έλαβε το πτυχίο της Νομικής και άρχισε να δικηγορεί μετά του συζύγου της Δημητρίου Σκούρα. Ανέπτυξε πλουσιότατη κοινωφελή και πατριωτική δράση, ιδίως κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την Κατοχή, ως πρόεδρος της Στέγης της Φαλαγγιτίσσης και της Φανέλλας του Στρατιώτου. Το καλοκαίρι του 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς κατακτητές και φυλακίσθηκε μετά του συζύγου της και του αδελφού της Απόστολου Παπαχρήστου. Στην πολιτική αναμίχθηκε το 1951, όταν ανέλαβε το τμήμα γυναικών του Ελληνικού Συναγερμού στη Θεσσαλονίκη, ενόψει και της παροχής του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Στις 7 Δεκεμβρίου 1952 πέθανε ο τοπικός «συναγερμικός» βουλευτής Βασίλειος Μπακονίκας. Το κόμμα του Αλέξανδρου Παπάγου κυριαρχούσε τότε στην πολιτική σκηνή, έχοντας κατακτήσει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952. Επιλαχών βουλευτής δεν υπήρχε, επειδή οι εκλογές είχαν διενεργηθεί με το πλειοψηφικό σύστημα κι έτσι χρειάστηκε να γίνει αναπληρωματική εκλογή.
1968 – Εκτοξεύεται επιτυχώς από τη Φλόριντα το διαστημόπλοιο «Apollo 8», η πρώτη επανδρωμένη αποστολή για η Σελήνη, με πλήρωμα τους Φρανκ Μπόρμαν, Τζέιμς Λόβελ και Γουίλιαμ Άντερς. Το βράδυ πριν την απογείωση ο Charles Lindbergh, πρωτοπόρος της αεροπορίας επισκέφθηκε το πλήρωμα του Απόλλων 8. Το παρατσούκλι του ήταν “Lucky Windy” και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε μόνος του πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Την αποστολή του αυτή την είχε εκπληρώσει 41 χρόνια πριν από την εκτόξευση του Απόλλων 8. Τους ρώτησε μάλιστα πόσο καύσιμο θα χρειαστούν. Όταν εκείνοι του απάντησαν ότι θα καταναλώνονται 20 τόνοι καυσίμου ανά δευτερόλεπτο εκείνος χαμογέλασε. Έπειτα είπε χαριτολογώντας “Αύριο, στο πρώτο δευτερόλεπτο της πτήσης σας θα κάψετε 10 φορές παραπάνω από όσο χρειάστηκα εγώ μέχρι το Παρίσι.”
Μόλις 18 ώρες μετά την απογείωση, ο Μπόρμαν αρρώστησε και ταλαιπωρούνταν από εμετό και διάρροια. Αν και ένιωσε καλύτερα μετά από κάποιες ώρες ξεκούρασης και ύπνου, οι συνεπιβάτες του που δεν ήταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν τίποτα επικοινώνησαν με το πλήρωμα στην γη και εξήγησαν την κατάσταση του. Οι άνθρωποι της NASA συμβούλεψαν τον Μπόρμαν για το πως πρέπει να το διαχειριστεί και ο ίδιος ένιωσε ήδη καλύτερα. Τότε δόθηκε και το Οκ για να συνεχιστεί η σημαντική αποστολή του Απόλλων 8.
Το να μπει το διαστημόπλοιο στην τροχιά της Σελήνης δεν ήταν μικρή υπόθεση. Την επιχείρηση αυτή δυσκόλευε ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι έπρεπε να πραγματοποιηθεί ενώ δεν υπήρχε επικοινωνία με την γη. Το διαστημόπλοιο εκείνη την στιγμή βρισκόταν στην απόμακρη πλευρά της Σελήνης. Παρά τις αλλεπάλληλες δυσκολίες, το πλήρωμα κατάφερε να μπει στην τροχιά της Σελήνης σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα.
Την παραμονή των Χριστουγέννων το πλήρωμα είχε την ευκαιρία να μοιραστεί τις εμπειρίες του, μέσω δημόσιας μετάδοσης, η οποία θα πραγματοποιούνταν από το φεγγάρι. Ένας-ένας με τη σειρά του μοιράστηκαν τις σκέψεις τους μέσα από φράσεις που έχουν χαραχθεί στην ιστορία.
Ο Μπόρμαν χαρακτήρισε το φεγγάρι ως “ένα τεράστιο, μοναχικό και απαγορευτικό είδος ύπαρξης”.Το πλήρωμα επίσης διάβασε ένα κομμάτι της Γένεσις, του πρώτου βιβλίου της Βίβλου. Το μόνο που έμενε ήταν το ταξίδι της επιστροφής. Όλοι οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα περίμεναν αγχωμένοι το πρωινό των Χριστουγέννων, όταν το πλήρωμα θα έθετε σε λειτουργία τον κινητήρα του διαστημόπλοιου και πάλι. Τότε ο Λόβελ εμφανίστηκε και πάλι στην οθόνη και είπε “Σας ενημερώνω, ότι υπάρχει Άι – Βασίλης “. Αυτό ήταν το σινιάλο ότι το διαστημόπλοιο κατευθυνόταν και πάλι προς την γη. Το πλήρωμα προσγειώθηκε επιτυχώς στις 27 Δεκεμβρίου πραγματοποιώντας προσθαλάσσωση στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το διαστημόπλοιο Απόλλων 8 βρίσκεται στο Μουσείο Επιστήμης και Βιομηχανίας του Σικάγο. Μετά από αυτήν την επιτυχή αποστολή, στόχος των ανθρώπων της NASA μια επιτυχής προσγείωση στην επιφάνεια του Φεγγαριού!
Γεννήσεις
1818 – Αμαλία, η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας. Η Αμαλία Μαρία Φρειδερίκη γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1818 στο Ολδεμβούργο, Μεγάλο Δουκάτο του Ολδεμβούργου. Ήταν κόρη του Παύλου Φρειδερίκου Αύγουστου του Ολδεμβούργου και της πρώτης συζύγου του Αδελαΐδας του Άνχαλτ-Μπέρνμπουρκ-Σάουμμπουρκ-Χόιμ.
Από μικρή ηλικία είχε χάσει τη μητέρα της και ανατράφηκε από τη βαρόνη Σέλλα. Διδάχθηκε ξένες γλώσσες, ζωγραφική, μουσική και χορό καθώς και ξιφασκία και ιππασία. Επέδειξε όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το θέατρο, τον χορό, την ιππασία, την ξιφασκία και το κυνήγι.
Ο γάμος της με τον Όθωνα τελέστηκε στην πατρίδα της το Ολδεμβούργο στις 10 Νοεμβρίου 1836 και το ζευγάρι έφτασε στην Αθήνα στις 2 Φεβρουαρίου 1837. Η Αμαλία έλαβε το όνομα “Αμαλία, βασίλισσα της Ελλάδος”, που διατήρησε μέχρι το 1862. Σημειώνεται ότι ο γάμος αυτός έγινε χωρίς να έχει ενημερωθεί προηγουμένως η Βουλή, κατόπιν προσωπικής απόφασης του ίδιου του Όθωνα, προκειμένου έτσι να μη μαθευτεί στις Μεγάλες Δυνάμεις, που τότε εμπλέκονταν για το κάθε τι στη χώρα και του δημιουργήσουν θέμα στις προσωπικές – ιδιωτικές του προτιμήσεις. (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ)
1917 – Χάινριχ Μπελ (Heinrich Theodor Böll, 21 Δεκεμβρίου 1917 – 16 Ιουλίου 1985) ήταν Γερμανός πεζογράφος, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας 1972.
Γιος επιπλοποιού, από καθολική και αντιναζιστική οικογένεια, πολέμησε στο ρωσικό και σε άλλα μέτωπα στα έξι χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τραυματίστηκε αρκετές φορές και αιχμαλωτίστηκε από τους Αμερικανούς. Τα έργα του άρχισαν να δημοσιεύονται το 1947.
Στα πρώτα απ’ αυτά περιγράφει την άθλια ζωή των στρατιωτών κατά την διάρκεια του πολέμου, ενώ στη συνέχεια η κριτική του στράφηκε στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της σύγχρονής του Γερμανίας. Το εκτενέστερο και γνωστότερο του έργο του, το Ομαδικό πορτραίτο με μια κυρία, είναι μια αναπαράσταση της ζωής στην Γερμανία από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τη δεκαετία του 1970, με καυστική σάτιρα και κοινωνικό προβληματισμό. Ο Μπελ είναι ένας από τους δημοφιλέστερους Γερμανούς συγγραφείς και θεωρείται αυτός που εκφράζει αμεσότερα την μεταπολεμική γερμανική συνείδηση.
1947 – Πάκο ντε Λουθία (Paco de Lucía, 21 Δεκεμβρίου 1947 — 25 Φεβρουαρίου 2014). Ισπανός αριστοτέχνης του φλαμένκο, κιθαρίστας και συνθέτης. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες παγκοσμίως και ως ο καλύτερος κιθαρίστας στο είδος του φλαμένκο. Είχε αξιοσημείωτη δεξιοτεχνία και δύναμη στο δεξί χέρι και μπορούσε να εκτελεί εξαιρετικά γρήγορα και “καθαρά” picados.
Ο Φρανθίσκο Σάντσεθ Γόμεθ (Francisco Sanchez Gomez), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1947 στην πόλη Αλχεθίρας της Ανδαλουσίας, μία πόλη στη νοτιοανατολική πλευρά της Ισπανίας. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του κιθαριστή του φλαμένκο Αντόνιο Σάντσεθ και της πορτογαλίδας Λουσία Γκόμεζ. Προς τιμή της μητέρας του υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Πάκο δε Λουθία (Ο Άκης της Λουκίας, σε ελεύθερη μετάφραση). Δύο ακόμη αδέλφια του ακολούθησαν μουσική καριέρα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Πέπε ντε Λουθία (1945-) και ο κιθαριστής και συνθέτης Ραμόν δε Αλχεθίρας (1938-2009).Ο Πάκο Ντε Λουθία πέθανε από έμφραγμα του μυοκαρδίου στις 25 Φεβρουαρίου του 2014 στο παραθαλάσσιο θέρετρο του Μεξικού Πλάγια ντελ Κάρμεν, κατά τη διάρκεια διακοπών του με τη δεύτερη σύζυγό του Γκαμπριέλα Καράσκο και τα δυο ανήλικα παιδιά τους. Από τον πρώτο γάμο του με την Καζίλντα Βαρέλα είχε αποκτήσει τρία παιδιά.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/795
Θάνατοι
1375 – Βοκάκιος. Ο Βοκάκιος γεννήθηκε πιθανότατα στη Φλωρεντία και ήταν νόθος γιος του Μποκκάτσιο ντι Κελλίνο (Boccaccio di Chellino), πλούσιου έμπορου, και μιας άγνωστης κοπέλας ταπεινής καταγωγής. Ο πατέρας του τον αναγνώρισε ως γιο του και τον πήρε το 1327 στην Νάπολη, όπου ασχολείτο με το εμπόριο. Ο Βοκάκιος, όμως, που δε συμπάθησε το εμπόριο και τις αναγκαστικές σπουδές στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο, από το 1334 ξεκίνησε να δημοσιεύει έργα του. Σε μια οικονομική κρίση το 1340, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Φλωρεντία, όπου το 1350 γνώρισε τον Πετράρχη, και τελείωσε το γνωστότερο έργο του το Δεκαήμερο. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ακολουθώντας τις μετακινήσεις του Πετράρχη, με ανθρωπιστικές μελέτες και συγγράφοντας. Πέθανε μετά από μακροχρόνια ασθένεια ένα χρόνο μετά τον Πετράρχη, το 1375.
1824 – Τζέιμς Πάρκινσον. Άγγλος γιατρός, γεωλόγος, παλαιοντολόγος και πολιτικός ακτιβιστής. Εμείς τον γνωρίζουμε περισσότερο από τη νευρολογική ασθένεια που φέρει το όνομά του («Νόσος του Πάρκινσον»), καθώς ήταν ο πρώτος επιστήμονας που περιέγραψε τα συμπτώματά της. Ο Τζέιμς Πάρκινσον (James Parkinson) γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1755 στη συνοικία Σόρεντιτς του Λονδίνου και ήταν γιος του φαρμακοποιού και πρακτικού χειρουργού Τζον Πάρκινσον με μεγάλη πελατεία στην περιοχή. Ακολούθησε το ιατρικό επάγγελμα και το 1783 ανέλαβε το ιατρείο του πατέρα του. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τη Μέρι Ντέιλ, με την οποία απέκτησε έξι παιδιά. Ο Πάρκινσον από νωρίς ασχολήθηκε με την πολιτική και ήταν θερμός οπαδός της Γαλλικής Επανάστασης. Στα περίπου 20 φυλλάδια που εξέδωσε, καταφερόταν εναντίον των προνομιούχων συμπατριωτών του και ζητούσε την είσοδο του λαού στη Βουλή των Κοινοτήτων με την καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας. Το όνομά του αναμίχθηκε και σε μια συνωμοσία για τη δολοφονία του Βασιλιά Γεώργιου Γ’, αλλά απαλλάχτηκε ελλείψει ενοχοποιητικών στοιχείων. Σύμφυτη με την πολιτική του δράση ήταν η ενασχόλησή του με θέματα δημόσιας υγείας, ζητώντας ουσιαστικές παρεμβάσεις από το «κράτος – νυχτοφύλακα» εκείνης της περιόδου.
2009 – Χρήστος Λαμπράκης, έλληνας εκδότης. Ο Χρήστος Λαμπράκης γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα και ήταν γιος του Δημητρίου Λαμπράκη, και της Ελζας Τσαουσοπούλου και ήταν ο σημαντικότερος Έλληνας εκδότης της εποχής. Σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στο London School of Economics. Το 1954, σε ηλικία 20 ετών, ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού “Ταχυδρόμος” και το 1957, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ανέλαβε την προεδρία του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, που εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες “Το Βήμα” και “Τα Νέα”. Ο Χρήστος Λαμπράκης ίδρυσε επίσης την ημερήσια αθλητική εφημερίδα “Ομάδα” το 1959 και το περιοδικό “Εποχές” το 1963.
Ήταν επίσης ιδρυτής και μέτοχος του τηλεοπτικού σταθμού MEGA όπου διετέλεσε και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του καναλιού.
Προσωπικότητα με ιδιαίτερη καλλιέργεια και μεγάλη αγάπη για την τέχνη, την μουσική και τον πολιτισμό, υπήρξε ο πρωτεργάτης της δημιουργίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
