18 Αυγούστου 2023
Είναι η 230η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 135 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:42 – Δύση ήλιου: 20:15 – Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 33 λεπτά
🌑 Σελήνη 1.8 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αρσένιο, Αρσένη, Αρσενία, Αρσίνα, Αρσινόη, Λαύρο, Λαύρη, Λάουρο, Λαύρα, Λάουρα, Φλώρο, Φλώρη, Φλώρα, Φλωρή και Φλωρίτσα.
Γεγονότα
1841 – Πρώτη γραπτή μαρτυρία για τον Καραγκιόζη στον ελληνικό χώρο έχουμε στις 18 Αυγούστου 1841, όταν η αθηναϊκή εφημερίδα «Ταχύπτερος Φήμη» αναγγέλλει: «Την 21 του παρόντος, θα παρουσιαστεί εις Ναύπλιον η κωμωδία του Καραγκιόζη, έχουσα αντικείμενον τον Χατζ-Αββάτην και Κουσζούκ-Μεϊμέτην». Το 1852 η εφημερίδα «Αθηνά» άσκησε κριτική στη διεύθυνση της Αστυνομίας Αθηνών, διότι ανεχόταν «την εν τισιν καφενείοις παράστασιν του λεγόμενου Καραγκιόζη, ενώ άλλοτε αυστηρώς εμποδίζετο αύτη». Και κατήγγηλλε ότι «αισχρών και ασέμνων πράξεων σκηναί παρίστανται δια των νευροσπάστων εις τα βωμολοχικά τοιαύτα των Ασιατών θέατρα», ώστε η διαφθορά να περνάει σε ολόκληρη την κοινωνία, αφού «απειράριθμον πλήθος διαφόρων παίδων, και πολλοί μάλιστα εκ των μαθητών των γυμνασίων και των σχολείων μας» σύχναζαν εκεί κάθε βράδυ «αδιακόπως».
Ο εξελληνισμός του Καραγκιόζη πρέπει να ξεκίνησε το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, από την Ήπειρο, όταν καραγκιοζοπαίχτες της εποχής εκείνης παρουσίαζαν την παράσταση με το Μεγαλέξανδρο και το φίδι, συνδέοντας έτσι για πρώτη φορά τον Καραγκιόζη με την ελληνική λαϊκή παράδοση. Η Πάτρα ήταν το μέρος, όπου ο Καραγκιόζης εξελληνίστηκε οριστικά μέσα από τις καινοτομίες, που επέφερε σε πρόσωπα και θέματα ο καραγκιοζοπαίχτης Μίμαρος, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Δημητρίου Σαραντούνη (1865-1912).
Ο Μίμαρος δημιούργησε νέους χαρακτήρες (Κολλητήρι, Σιορ Διονύσιος, Βεληγκέκας), έστρεψε τις παραστάσεις του Καραγκιόζη και προς το ηρωικό δράμα (με αναφορές στους ήρωες του ‘21), μεγάλωσε τη σκηνή, τοποθετώντας την καλύβα και το σαράι, ενώ άρχισε να φτιάχνει τις φιγούρες με χαρτόνι και όχι από τενεκέ, όπως κατασκευάζονταν μέχρι τότε. Ο μαθητής του Μίμαρου, Γιάννης Ρούλιας, δημιούργησε τον τύπο του Μπαρμπαγιώργου, ο Γιάννης Μώρος τον Σταύρακα και ο σπουδαίος καραγκιοζοπαίχτης Αντώνης Μόλλας (1871-1949) λιγότερο δημοφιλείς ήρωες, όπως τον Πεπόνια, τον Καικαί και τον Νώντα.
Οι παραστάσεις του Καραγκιόζη ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στη χώρα μας μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και προσέλκυαν κόσμο κάθε ηλικίας. Σταδιακά, μετά τον πόλεμο και με την άνοδο του κινηματογράφου, ο Καραγκιόζης άρχισε να χάνει την αίγλη του και περιορίστηκε μόνο στο παιδικό κοινό. Στις μέρες μας και τα παιδιά ακόμα δείχνουν να τον εγκαταλείπουν, έχοντας ανακαλύψει νέους ήρωες από την τηλεόραση και το διαδίκτυο.
1936 – Εκτελείται από τους Φαλαγγίτες του Φράνκο ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Από τις 19 Αυγούστου του 1936, που ο Ισπανός ποιητής και δραματουργός Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα εκτελέστηκε, ο θάνατός του παρέμενε έως τώρα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της πρόσφατης ισπανικής ιστορίας. Μέλος μιας από τις μυθικές παρέες στις οποίες όλοι θα θέλαμε να ανήκουμε, έστω για ένα βράδυ, άντε για ένα και μόνο ποτήρι – Λόρκα, Μπουνιουέλ, Πικάσο, Νταλί, Μιρό και δεν συμμαζεύεται – ο δολοφονηθείς από τους Φαλλαγίτες μέγιστος ισπανός ποιητής αγαπήθηκε όσο λίγοι στη χώρα μας. Όχι μόνο, νομίζω, λόγω ιδιοσυγκρασίας – μεσογειακό ταμπεραμέντο, τοπία γνώριμα, ελιές κι αμπέλια – και λόγω στοιχείων δημοφιλούς φοκλόρ – ταυρομαχίες, ντουέντε, πάθος κλπ. O Λόρκα έχει συλλάβει σε βάθος και αποδώσει συγκλονιστικά μια έννοια γνώριμη περισσότερο σε μας, τους ευρισκόμενους πέριξ της λεκάνης της Μεσογείου, καθώς και σε κάποιους μακρινούς μας συγγενείς στη Νότιο Αμερική: αυτήν του ξαφνικού και πρόωρου θανάτου, αυτού που τελικώς υπήρξε και δική του μοίρα. Όχι πως αυτός δεν υφίσταται και αλλού. Aλίμονο, το ανθρώπινο πεπρωμένο είναι παντού το ίδιο. Όμως κάτω από το κάθετο κίτρινο φως ορισμένων τόπων να του αποστερεί το μυστήριο ή το διφορούμενο που δίνει η ομίχλη το ημίφως ή οι μακρές μεταβάσεις από τα φως στο σκότος, ο θάνατος γίνεται πραγματικότητα ακόμη πιο αναπόδραστη: ούτε φαντάσματα, ούτε στοιχειωμένα κάστρα. Άντε πού και πού κανένας δροσουλίτης.
1937 – Ιδρύεται η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία TOYOTA. Η Toyota ξεκίνησε τη δραστηριότητα της σε μία τελείως διαφορετική βιομηχανία: στη δεκαετία του 1890, ο Σακίτσι Τογιόντα ξεκίνησε να σχεδιάζει και να εξελίσσει αργαλειούς, κατασκευάζοντας τον πρώτο αυτόματο αργαλειό στον κόσμο, ο οποίος έφερε την επανάσταση στον κλάδο. Ο αργαλειός αυτός βοήθησε στη μείωση των ελαττωμάτων, ενώ βελτίωσε και την απόδοση, αφού σταματούσε αυτόματα όταν εντόπιζε κάποιο ελάττωμα, ειδοποιώντας το χειριστή ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Η βασική αυτή αρχή της παύσης και της ειδοποίησης εφαρμόζεται μέχρι και σήμερα στις γραμμές παραγωγής της. Προκειμένου να παράγει και να πουλήσει τον αυτόματο αργαλειό του, ο Σακίτσι Τογιόντα ίδρυσε την Toyoda Automatic Loom Works, η οποία μετονομάστηκε σε Toyota Industries Corporation.
Το 1933 ο Σακίτσι πούλησε τις πατέντες αυτόματων αργαλειών του στη βρετανική εταιρεία Platt Brothers of Oldham, ώστε να χρηματοδοτήσει το όνειρο του γιου του: να ξεκινήσουν μία αυτοκινητοβιομηχανία. Ο Κιιχίρο Τογιόντα διέκρινε ένα λαμπρό μέλλον στη βιομηχανία κατασκευής αυτοκινήτων και άντλησε έμπνευση από τις επισκέψεις του σε σύγχρονα εργοστάσια παραγωγής κινητήρων στην Αμερική. Για τρία χρόνια, τα κονδύλια διοχετευτηκαν στην έρευνα και την ανάπτυξη πρωτότυπων, μέχρι που το AA saloon ήταν πλέον έτοιμο για να διατεθεί στην αγορά.
Το 1937 το τμήμα αυτοκινήτων διαχωρίστηκε από την Toyota Industries Corporation και ιδρύθηκε η ανεξάρτητη εταιρεία με το όνομα Toyota Motor Co. Η εταιρεία συνέχισε να αναπτύσσεται και να επεκτείνει την παραγωγή στο εσωτερικό της Ιαπωνίας αρχικά και στο εξωτερικό αργότερα: το 1959 ξεκίνησαν οι δραστηριότητες στο πρώτο της διεθνές εργοστάσιο στη Βραζιλία, ενώ η μάρκα διαθέτει σήμερα εργοστάσια, παραρτήματα και αντιπροσωπείες σε όλο τον κόσμο.
1961 – Ο καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεί Ανδρέας Παπανδρέου καλείται από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και διορίζεται πρόεδρος και επιστημονικός διευθυντής στο νεοσύστατο Κέντρο Οικονομικών Ερευνών, μετέπειτα Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ). Ήδη από εκείνα τα ταραχώδη χρόνια (1965-1967) ο Ανδρέας Παπανδρέου κερδίζει την αγάπη της μεγάλης πλειοψηφίας των πρώην ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣιτών που θα συνεχίζουν να τον στηρίζουν ως το τέλος, αλλά οι σχέσεις του με την ηγεσία της Αριστεράς χαρακτηρίζονται από αμοιβαία καχυποψία. Γενικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου ενδιαφερόταν περισσότερο για τον «απλό κόσμο» της Αριστεράς και όχι για τους ηγέτες της, που τους θεωρούσε παρωχημένους και όχι ιδιαίτερα ευφυείς.
2004 – Ιστορική μέρα για τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το αγώνισμα της σφαιροβολίας επιστρέφει στην κοιτίδα του, στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, έπειτα από 1611 χρόνια. Νικητές αναδεικνύονται ο ουκρανός Γιούρι Μπιλόνογκ στους άνδρες και η κουβανέζα Γιουμιλεϊντι Κούμπα στις γυναίκες.
Η σφαιροβολία πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, χωρίς πρόχειρες κατασκευές και εξέδρες θεατών, χωρίς ηλεκτρονικούς πίνακες, και τεχνητό φωτισμό. Αξιοποιήθηκαν οι εγκαταστάσεις που υπήρχαν στην Ολυμπία και είχαν γίνει με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και την ιστορικότητα της περιοχής. Πλην της τοποθέτησης κινητών βαλβίδων σφαιροβολίας, τοποθετήθηκε στο Στάδιο ο,τιδήποτε άλλο. Εκατόν πενήντα δημοσιογράφοι, 50 φωτορεπόρτερ, 40 μέλη της Αθηναϊκής Ολυμπιακής Ραδιοτηλεοπτικής και 50 εκπρόσωποι των δικαιούχων ραδιοτηλεοπτικού σήματος, πήραν ειδική διαπίστευση για το Στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας. Το αγώνισμα μπόρεσαν να το παρακολουθήσουν περίπου 15.000 θεατές, χωρίς εισιτήριο.
Γεννήσεις
1932 – Λικ Μοντανιέ (Luc Montagnier, 18 Αυγούστου 1932 – 8 Φεβρουαρίου 2022) ήταν Γάλλος ερευνητής ιολόγος βραβευμένος με το Νόμπελ Ιατρικής το 2008 (από κοινού με την Φρανσουάζ Μπαρέ – Σινουσί (Françoise Barré-Sinoussi) για την ανακάλυψη του ιού HIV, που προκαλεί την ασθένεια του AIDS. Εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Παστέρ στο Παρίσι και από το 2011 ως ερευνητής, καθηγητής και διευθυντής του εργαστηρίου που φέρει το όνομά του, στο Πανεπιστημίου Τζιάο Τονγκ της Σαγκάης.
Η άποψη του Λυκ Μοντανιέ για την προέλευση του νέου κορονοϊού SARS-CoV-2, υπεύθυνου για το ξέσπασμα της ασθένειας COVID-19, προκάλεσε πλήθος αρνητικών σχολίων, που οδήγησε μέχρι και στην περιθωριοποίηση του Νομπελίστα ιατρού. Συγκεκριμένα, ο Μοντανιέ, αφού μελέτησε μέρος του γονιδιώματος του SARS-CoV-2 (το πλήρες γονιδίωμα του ιού δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί, αν και οι επιστήμονες είναι πλέον (2021) πολύ κοντά στη χαρτογράφησή του), έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο ιός έχει κατασκευαστεί τεχνητά, και η διαφυγή του από το ιολογικό εργαστήριο ήταν αποτέλεσμα λάθους ή αμέλειας του επιστημονικού προσωπικού. Ο Μοντανιέ πιστεύει ότι στη προσπάθεια των ερευνητών του εργαστηρίου της Γουχάν να δημιουργήσουν ένα εμβόλιο για το AIDS, προσέθεσαν στον κοινό κορωνοϊό ακολουθίες του ιού HIV.
1933 – Ρομάν Πολάνσκι (Roman Polanski, 18 Αυγούστου 1933) είναι Γαλλο-Πολωνός σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος και ηθοποιός έχοντας κάνει ταινίες στην Πολωνία, τη Βρετανία, την Αμερική και τη Γαλλία. Γεννήθηκε στο Παρίσι από Πολωνούς γονείς Εβραϊκής καταγωγής και μετακόμισε με την οικογένειά του πίσω στην Πολωνία το 1937, λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επιβίωσε από το ολοκαύτωμα, σπούδασε στην Πολωνία και έγινε σκηνοθέτης σε εμπορικές ταινίες. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γυμνός Πειρασμός (1962) έγινε στην Πολωνία και πήρε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας αλλά νικήθηκε από την ταινία του Φεντερίκο Φελίνι 8 1/2. Από τότε έλαβε πέντε υποψηφιότητες Όσκαρ, μαζί με δύο Μπάφτα, τέσσερα Σεζάρ, μία Χρυσή Σφαίρα και ένα Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών στη Γαλλία.Στο Ηνωμένο Βασίλειο σκηνοθέτησε τρεις ταινίες, αρχίζοντας με την Αποστροφή (1965). Το 1968 μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εδραίωσε τη θέση του όταν σκηνοθέτησε τη βραβευμένη με Όσκαρ ταινία τρόμου Το Μωρό της Ρόζμαρι.
Το 1969 η έγκυος σύζυγός του Σάρον Τέιτ δολοφονήθηκε από μέλη της Οικογένειας Μάνσον ενώ έμενε στο σπίτι του Πολάνσκι στο Benedict Canyon του Λος Άντζελες. Μετά τον θάνατο της Τέιτ επέστρεψε στην Ευρώπη και πέρασε πολύ από τον χρόνο του στο Παρίσι και στο Γκστάαντ χωρίς να σκηνοθετήσει άλλη ταινία μέχρι την Μάκβεθ (1971) στην Αγγλία. Την επόμενη χρονιά πήγε στην Ιταλία, έκανε την ταινία Τι; (1972) και μετά πέρασε τα επόμενα πέντε χρόνια ζώντας κοντά στη Ρώμη. Ωστόσο ταξίδεψε στο Χόλυγουντ για να σκηνοθετήσει την Τσάιναταουν (1974). Η ταινία έλαβε έντεκα υποψηφιότητες για Όσκαρ και ήταν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Η επόμενη ταινία του Ο Ένοικος (1976) γυρίστηκε στη Γαλλία και ολοκλήρωσε την “Apartment Trilogy” μετά από τις ταινίες Αποστροφή και Το Μωρό της Ρόζμαρι.
To 1977 μετά από μια φωτογραφία που δημοσιεύθηκε, συνελήφθη για παιδική κακοποίηση ενός δεκατριάχρονου κοριτσιού. Παραδέχτηκε την ενοχή του για παράνομο σεξ με ανήλικη. Για να αποφύγει την καταδίκη διέφυγε στο σπίτι του στο Λονδίνο και κατόπιν στη Γαλλία την επόμενη μέρα. Τον Σεπτέμβριο του 2009 συνελήφθη από την ελβετική αστυνομία με αίτημα των αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών προς έκδοσή του. Τον Ιούλιο του 2010 οι Ελβετοί απέρριψαν αυτό το αίτημα και τον άφησαν ελεύθερο. Ο Λεχ Βαλέσα, πρώην πρόεδρος της Πολωνίας και νομπελίστας, ισχυρίστηκε πως θα έπρεπε να συγχωρεθεί στον σκηνοθέτη αυτή η μία και μοναδική αμαρτία του.
Ο Πολάνσκι συνέχισε να κάνει ταινίες όπως ο Ο Πιανίστας (2002), μια δραματική αληθινή ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου που αφορούσε έναν Πολωνό-Εβραίο μουσικό. Η ταινία κέρδισε τρία βραβεία Όσκαρ συμπεριλαμβανομένου και του καλύτερου σκηνοθέτη, μαζί με αναρίθμητα διεθνή βραβεία. Επίσης σκηνοθέτησε και άλλες ταινίες όπως το Όλιβερ Τουίστ (2005), μια ιστορία που παραλληλίζει τη δική του ζωή σαν νέο παιδί που προσπαθούσε να νικήσει τις αντιξοότητες. Η πιο πρόσφατη ταινία του είναι ο Αόρατος Συγγραφέας (2010) προσαρμογή του μυθιστορήματος του Ρόμπερτ Χάρις, ένα θρίλερ που εστιάζει σε έναν «Συγγραφέα φάντασμα» ο οποίος δουλεύει με έναν πρώην Βρετανό Πρωθυπουργό (αμυδρά βασισμένο στον Τόνι Μπλερ). Κέρδισε έξι Ευρωπαικά Κινηματογραφικά Βραβεία το 2010, μεταξύ αυτών για καλύτερη ταινία, για τον καλύτερο σκηνοθέτη, ηθοποιό και σενάριο.
1937 – Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Ο Ρέντφορντ γεννήθηκε στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας, στις 18 Αυγούστου του 1936. Ο πατέρας του ήταν, αρχικά, γαλατάς και, στη συνέχεια, λογιστής, ενώ η μητέρα του ήταν νοικοκυρά. Η καταγωγή των προγόνων του είναι βρετανική (Αγγλία και Σκωτία) και ιρλανδική, κάτι που εξηγεί, τα πυρόξανθα μαλλιά του, τα οποία είναι και το κύριο γνώρισμά του. Κατά τα σχολικά του χρόνια, ήταν συμμαθητής με το διάσημο παίκτη του μπέιζμπολ Ντον Ντιρσντέιλ. Λέγεται πως, όταν γύριζε από το σχολείο του στο σπίτι, σταματούσε έξω από τα στούντιο της Fox, για να παρακολουθήσει τους διάσημους ηθοποιούς της εποχής. Στην εφηβεία του, συνήθιζε να κάνει μικροκλοπές (τάσια αυτοκινήτων), ενώ κατανάλωνε πολύ αλκοόλ. Η συμπεριφορά του αυτή τον εμπόδισε να κερδίσει κάποια υποτροφία, ώστε να μπορέσει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο.
Μόλις αποφοίτησε από το σχολείο, κέρδισε, τελικά, υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, χάρις στην ικανότητά του στον αθλητισμό και -κυρίως- στο μπέιζμπολ. Εκείνο το χρονικό διάστημα δούλευε ως σερβιτόρος σε ένα εστιατόριο-μπαρ. Έπειτα, ξεκίνησε να δουλεύει στις πετρελαιοπηγές της Καλιφόρνιας, ώστε να μαζέψει χρήματα, για να μπορέσει να κάνει ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Κατάφερε να μείνει στη Γηραιά Ήπειρο για ένα -περίπου- χρόνο. Τον περισσότερό του καιρό τον πέρασε στο Παρίσι, ενώ γράφτηκε και στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Όμως, οι κακές κριτικές των καθηγητών του, τον οδήγησαν στην επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αργότερα, μετέβη στο Μπρούκλιν, για να κάνει μαθήματα ζωγραφικής στο Ινστιτούτο Πρατ, κάτι που επηρέασε αρκετά τη ζωή του και τον ίδιο, αφού για μια περίοδο είχε αποκτήσει ένα αρκετά μποέμικο στυλ. Στη συνέχεια, πήγε στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών της Νέας Υόρκης, μετά από παρότρυνση ενός φίλου του. Στην ακρόασή του, κατάφερε να εκπλήξει τους κριτές, οι οποίοι ανέφεραν πως: “διαθέτει μια φυσική άνεση στην έκφραση, ζωηρή φαντασία, ένα χάρισμα”. Η επαφή του αυτή με την υποκριτική τον κέρδισε και τον έκανε να ασχοληθεί σοβαρά με το αντικείμενο.
Θάνατοι
1850 – Ονορέ Ντε Μπαλζάκ. Γεννήθηκε στην πόλη Τουρ με καταγωγή από αστική οικογένεια της εποχής. To 1814 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ σε ηλικία 17 ετών άρχισε σπουδές νομικής στη Σορβόνη. Το 1819, απέκτησε το πτυχίο του baccalauréat και εργάστηκε για ένα διάστημα ως βοηθός σε δικηγορικό γραφείο, ωστόσο τελικά δεν ακολούθησε το επάγγελμα του συμβολαιογράφου, αλλά αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι για να μείνει μόνος σε μια φτωχική σοφίτα και να αφιερωθεί στη συγγραφή φιλοσοφικών δοκιμίων, μυθιστορημάτων σε μορφή επιστολών ή τραγωδιών. Μέχρι το 1822 ο Μπαλζάκ ήταν ήδη δημιουργός αρκετών έργων – για τα οποία χρησιμοποιούσε και αρκετά ψευδώνυμα – που δεν γίνονταν όμως ευρύτερα αποδεκτά.
Το 1825 ξεκίνησε η σχέση του με τη Δούκισσα Ντ’ Αμπραντές, με την βοήθεια της οποίας έγινε γνωστός στους κοσμικούς κύκλους του Παρισιού. Την ίδια περίοδο συνέβη ο θάνατος της αδελφής του Λορ, που ήταν έμπιστή του. Παράλληλα, έγινε εκδότης ενώ το διάστημα 1826-1828 εργάστηκε ως τυπογράφος με οδυνηρές όμως οικονομικές συνέπειες, καθώς καταστράφηκε οικονομικά, καταρρέοντας από τα χρέη. Το 1829 δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του Οι Σουάνοι (Les Chouans), που αποτέλεσε την πρώτη εμπορική του επιτυχία και την αρχή της αναγνώρισής του ως συγγραφέα. Τον επόμενο χρόνο, δηλώνοντας πως κατάγεται από τους Μπαλζάκ της Αντράγκ, πρόσθεσε αυθαίρετα στο όνομά του τον όρο «ντε». Στις 18 Φεβρουαρίου του 1832, έλαβε το πρώτο γράμμα της Εβελίνα Χάνσκα, πολωνικής καταγωγής, με την οποία αλληλογραφούσε για περίπου 15 χρόνια και αργότερα παντρεύτηκε. Το 1835 ανέλαβε την επιθεώρηση La Chronique De Paris, την οποία εγκατέλειψε τον Ιούλιο του 1836 ακόμη περισσότερο χρεωμένος. Το 1837 δημοσιεύτηκαν οι Χαμένες Ψευδαισθήσεις και ο Μπαλζάκ αγόρασε τις «Jardies», αγρόκτημα στη περιοχή των Σεβρών που, λόγω χρεών όμως αναγκάστηκε να πουλήσει το 1845.
Το 1838 πραγματοποίησε αποτυχημένες επενδύσεις στο χρηματιστήριο χωρίς να μπορέσει να βελτιώσει ούτε στο ελάχιστο την οικονομική του κατάσταση. Το 1840 προσπάθησε να επανακυκλοφορήσει την «Revue Parisienne», χωρίς επιτυχία. Λόγω των οικονομικών του προβλημάτων, αναγκάστηκε να κρυφτεί στο Πασσύ για να ξεφύγει από τους πιστωτές του. Στις 4 Μαρτίου του 1850 νυμφεύτηκε την Εβελίνα Χάνσκα και πέντε μήνες αργότερα, στις 18 Αυγούστου, πέθανε στο Παρίσι, σε ηλικία μόλις 51 ετών.
2017 – Ζωή Λάσκαρη (Θεσσαλονίκη, 12 Δεκεμβρίου 1942 – Πόρτο Ράφτη, 18 Αυγούστου 2017) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, μια από τις διασημότερες σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που ξεκίνησε την καριέρα της κερδίζοντας τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς», το 1959. Το πραγματικό της ονοματεπώνυμο ήταν Ζωή Κουρούκλη, ίδιο με της εξαδέλφης της Ζωής Κουρούκλη, γνωστής τότε τραγουδίστριας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 θεωρήθηκε –μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη– μια από τις εμπορικότερες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Είχε διατελέσει δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, με την παράταξη του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Το 2013 της απονεμήθηκε βραβείο από την Ακαδημία Κινηματογράφου για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο. Απεβίωσε στις 18 Αυγούστου του 2017 από καρδιακή ανακοπή.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
