Oι Kαμαριώτες της Μ. Παρασκευής
H σύλληψη και η εκτέλεση
του Γ. Χρηστάκη και του Γ. Δανιά
Κατοχή. Χειμώνας του 1944. Στο Αγρίνιο εμφανίζονται άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας (Ράλληδες). Ήρθαν από την Πάτρα για να πλαισιώσουν και να ενισχύσουν τα στρατεύματα Κατοχής. Τώρα οι εξορμήσεις στις γειτονιές και τα περίχωρα πολλαπλασιάστηκαν. Οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι εκβιασμοί, οι εκτελέσεις πατριωτών, εν ψυχρώ, είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι Αντιστασιακές Ομάδες της πόλης και της υπαίθρου βρίσκονται σε εγρήγορση. Παρακολουθούν και παρατηρούν κάθε ύποπτη κίνηση, παρενοχλούν τα εχθρικά στρατεύματα και δημιουργούν προβλήματα στις μετακινήσεις τους με επιθέσεις και με σαμποτάζ.
Το Φεβρουάριο του 1944 στο Παναιτώλιο εμφανίζεται ένας άγνωστος εργάτης (από την Κεφαλονιά έλεγε ότι είναι) και ζητάει εργασία. Την εποχή εκείνη πολλοί Κεφαλονίτες εργάτες κυκλοφορούσαν στον κάμπο του Αγρινίου. Οι υπεύθυνοι της Οργάνωσης EAM Παναιτωλίου υποψιάζονται ότι ο ξένος είναι πράκτορας των Γερμανοτσολιάδων και θέλει να συγκεντρώσει πληροφορίες. Δεν πείθονται στους ισχυρισμούς του ότι είναι εργάτης και τον συλλαμβάνουν.
Συνεννοούνται με το σταθμό Διοίκησης του ΕΛΑΣ που εδρεύει στην Αγία Παρασκευή (Ζελίχοβο) να τον στείλουν εκεί για περισσότερες ανακρίσεις. Με συνοδεία δύο Παναιτωλιωτών, μέσω Νέας Αβόρανης και Αγ. Νικολάου, τον οδηγούν στον ταμπακόμυλο του Σχίνου για να τον παραδώσουν σε ένοπλους ΕΛΑΣίτες. Στο μύλο εκτός από τους ένοπλους του ΕΛΑΣ που περίμεναν τους Παναιτωλιώτες, είναι ο μυλωνάς και 3-4 πελάτες ή περαστικοί διαβάτες που συζητούσαν.
Οι μύλοι την εποχή εκείνη ήταν τόποι συνάντησης και ένα είδος πρακτορείου ειδήσεων. Εκεί μαθαίνονταν τα νέα του χωριού και της ευρύτερης περιοχής, αλλά την περίοδο της Κατοχής, γινόταν και ενημέρωση για την εμπόλεμη κατάσταση γενικότερα. Ραδιόφωνα και τύπος δεν υπήρχαν, παρά μόνον ασύρματοι στα ένοπλα αντιστασιακά τμήματα που διοχέτευαν ειδήσεις για την εξέλιξη και τη δράση των αντάρτικων ομάδων και τις επιτυχίες των συμμάχων.
Όταν έφτασε η συνοδεία από το Παναιτώλιο, κάποιος από τους παρευρισκόμενους στο μύλο, μίλησε αυστηρά και επιτιμητικά στον Κεφαλονίτη, πιθανόν και να χειροδίκησε. Εν συνεχεία τον παρέλαβαν οι ένοπλοι να τον οδηγήσουν στην Αγία Παρασκευή.
Καθ’ οδόν ο κρατούμενος φοβούμενος μην έχει άγρια ξεμπλέγματα με τους αντάρτες, σε μια ρεματιά στην περιοχή του «Κακκαβά το γεφύρι», δραπέτευσε και χάθηκε μπροστά από τα μάτια των ενόπλων. Με πολλές προφυλάξεις έφτασε στο Αγρίνιο.
Για να μην τον ξανασυλλάβουν οι ΕΑΜίτες Αγρινίου πήγε και κατατάχτηκε στο Τάγμα Ασφαλείας. Εκεί τους διηγήθηκε την περιπέτειά του και τους πληροφόρησε ότι ο νερόμυλος του Ταμπακόμυλου είναι κέντρο συνάντησης ανταρτών. Οι Ράλληδες αξιοποιώντας την πληροφορία αυτή, στις 4 Μαρτίου 1944, πρωί-πρωί, μέσω Νέας Αβόρανης, έκαμαν μπλόκο στο μύλο. Την ώρα εκείνη βρίσκονταν μέσα μόνο ο μυλωνάς Γεώργιος Κωνσταντίνου Χρηστάκης, από την Καμαρούλα, έγγαμος και πατέρας τριών παιδιών και ο φιλοξενούμενός του χωριανός Γεώργιος Κωνσταντίνου Δανιάς, από την Καμαρούλα, άγαμος. Ο Γεώργιος Δανιάς, φοβούμενος νυκτερινές συλλήψεις στην Καμαρούλα, επισκεπτόταν πολλές φορές το μύλο, τόσο για να μαθαίνει νέα, όσο και να προφυλάσσεται. Γι’ αυτό πολλάκις διανυκτέρευε εκεί.
Οι Ράλληδες έκαμαν έρευνα στο μύλο, δε βρήκαν τίποτε επιλήψιμο, εκτός από αλέσματα. Συνέλαβαν όμως το μυλωνά και το συχωριανό του, με την αιτιολογία ότι υποθάλπουν αντιστασιακούς` και αντάρτες του ΕΛΑΣ και τους οδήγησαν στις φυλακές της Αγ. Τριάδας για να τους εξετάσουν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαν οι δικοί τους, κατά τις επανωτές ανακρίσεις που υποβλήθηκαν, δεν διαπιστώθηκε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο σε βάρος των δύο κρατουμένων. Μάλιστα δε, ανέμεναν από ημέρα σε ημέρα να ελευθερωθούν.
Έφτασε όμως η 10η Απριλίου 1944 που έγινε η ανατίναξη της γερμανικής αμαξοστοιχίας στο Αγγελόκαστρο από ΕΛΑΣίτες και σκοτώθηκαν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες. Ο Στρατιωτικός Διοικητής Αγρινίου, σύμφωνα με προγενέστερη διαταγή του, σε αντίποινα, στις 14 Απριλίου 1944, τη Μεγάλη Παρασκευή, τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, την ημέρα που ο Θεάνθρωπος Ιησούς σταυρώθηκε στου Κρανίου τον τόπο για τη σωτηρία των ανθρώπων, προέβη στην εκτέλεση 120 πατριωτών που ήταν κρατούμενοι στις φυλακές της Αγ. Τριάδας. Τρεις μάλιστα τους κρέμασε στην κεντρική πλατεία Αγρινίου. Σε αυτή τη μεγάλη θυσία είχε μερίδιο και η Καμαρούλα. Μεταξύ των 120 εκτελεσθέντων ήταν και οι δύο Καμαριώτες, Γεώργιος Κων/νου Χρηστάκης και Γεώργιος Κων/νου Δανιάς.
Μεγάλη Παρασκευή. Η καμπάνα της Αγίας Παρασκευής στην Καμαρούλα από το πρωί χτυπά πένθιμα για το σταυρωθέντα Θεάνθρωπο, τον Ιησού. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, ψιλόβρεχε. Η θλιβερή είδηση της εκτέλεσης των δύο Καμαριωτών έφτασε νωρίς στα σπίτια των εκτελεσθέντων. Οι γοερές κραυγές και τα κλάματα ράγιζαν καρδιές. Το πένθος απλώθηκε γρήγορα σε όλο το χωριό. Οι χωριανοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά μαζεύτηκαν στα σπίτια των αδικοεκτελεσθέντων και συμμετείχαν στο μεγάλο θρήνο των οικογενειών. Ήταν και οι δυο άνθρωποι ήσυχοι και αξιαγάπητοι. Το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας της Αγίας Παρασκευής δεν ήταν τώρα μόνο για το σταυρωθέντα Χριστό, ήταν και για τους δύο εκτελεσθέντες αθώους χωριανούς. Εκείνα τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής η ανθρώπινη ζωή δεν υπολογιζόταν. Εύκολα συλλαμβάνονταν οι άνθρωποι, χωρίς αιτία φυλακίζονταν και βασανίζονταν και εν ψυχρώ στήνονταν στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο Γεώργιος Χρηστάκης άφησε πίσω τη γυναίκα του και τρία ανήλικα παιδιά, τη Μαρία, μετέπειτα σύζυγο Κωνσταντίνου Νικολάου Πελέκη, τη Βούλα, μετέπειτα σύζυγο Αλεξίου Γεωργίου Ανδριά και το Θόδωρο.
Ο Γεώργιος Δανιάς άφησε απροστάτευτα τα μικρότερα αδέλφια του, τη Διονύσω, το Θανάση και τη Χριστίνα. Η μεγαλύτερη αδελφή του Μαρία είχε παντρευτεί τον Κώστα Καραγιώργο.
Προ ετών το Τοπικό Συμβούλιο Καμαρούλας για να τιμήσει τους δύο αδικοεκτελεσθέντες χωριανούς πρότεινε, μέσω της Επιτροπής Ονοματοθεσίας, στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου, να εγκρίνει ένας δρόμος του οικισμού να ονομαστεί «Οδός Γεωργίου Χρηστάκη και Γεωργίου Δανιά». Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου ομόφωνα έκανε αποδεκτή την πρόταση του Τοπικού Συμβουλίου Καμαρούλας.
Υ.Γ. Τις πληροφορίες έδωσε ο Αθανάσιος Κων. Δανιάς, αδελφός του εκτελεσθέντος Γ. Δανιά.
Φωτογραφία: Από το αρχείο της Μαρίας Α. Δανιά
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Μαρτυρίες
