Η εργασία δεν είναι στρατόπεδο

Posted on by News Room
...

Νικολέτα Γερολιμίνη |

Η εργασία δεν είναι στρατόπεδο

| Χρειαζόμαστε χώρους που δεν μας φοβίζουν. Που δεν μας αρρωσταίνουν.
Που δεν ζητούν τη σιωπή για να μας ανεχτούν. |

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία. Σήμερα η μέρα της εργατικής πρωτομαγιάς. Είναι μέρες που έρχονται για να θυμίσουν τα αυτονόητα — ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή, ότι η εργασία δεν είναι μόνο νούμερα και στόχοι. Είναι και φροντίδα. Είναι και αξιοπρέπεια. Είναι και σώμα που κουράζεται, ψυχή που λυγίζει.

Και στα φροντιστήρια, τα ιδιωτικά, εκεί που μεγαλώνει η γενιά που έρχεται, εκεί τα αυτονόητα μοιάζουν ακόμα πολυτέλεια. Εκεί η μέρα δεν τελειώνει όταν τελειώσει το μάθημα. Το κουδούνι είναι απλώς μια παύση. Το βάρος συνεχίζεται — στις οθόνες, στα mail, στα μηνύματα των γονιών που “θέλουν δύο λεπτά από τον χρόνο σας”. Στους βαθμούς που πρέπει να σταλούν, στα διαγωνίσματα που πρέπει να μπουν, στις πρωινές συνεδριάσεις.

Αυτές οι ώρες δεν γράφονται πουθενά. Δεν πληρώνονται. Όπως δεν γράφονται και τα δώρα που δίνονται και ύστερα “επιστρέφονται”. Σιωπηρά, λες κι είναι κανόνας. Λες κι έτσι πρέπει. Χωρίς αντίρρηση. Χωρίς καμία προστασία.

Και μέσα σε όλα, ο εκπαιδευτικός — μόνος. Σε μια αλυσίδα από ευθύνες που δεν τελειώνουν: επιτηρήσεις, ενημερώσεις, συντονισμοί, εξηγήσεις. Όλα ατομικά. Όλα προσωπική υπόθεση. Το “είμαστε ομάδα” κρατάει όσο δεν σηκώνεις το χέρι. Γιατί αν το σηκώσεις, μπορεί να χάσεις την τάξη. Μπορεί να σου πουν πως «δεν κάνεις για συνεργασία». Πως “δεν βάζεις πλάτη”.
Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος πρόθυμος. Πιο σιωπηλός. Πιο διαχειρίσιμος.
Κι έτσι, η εξάντληση δεν είναι μόνο από τα παιδιά, τα μαθήματα, τις ώρες. Είναι από την κοροϊδία. Από το μόνιμο “μη μιλάς τώρα”, “δεν είναι η στιγμή”. Από την αίσθηση πως δεν χωράς — ούτε ως άνθρωπος, ούτε ως ανάγκη.
Και όμως. Η εργασία δεν είναι στρατόπεδο. Δεν είναι χάρη. Είναι δικαίωμα. Χρειαζόμαστε χώρους που δεν μας φοβίζουν. Που δεν μας αρρωσταίνουν. Που δεν ζητούν τη σιωπή για να μας ανεχτούν.
Γιατί αν γεμίζουν οι αίθουσες και αδειάζουν οι άνθρωποι, τότε δεν μιλάμε πια για εκπαίδευση. Μιλάμε για ένα σύστημα που τρέφεται από τις αντοχές μας. Και τις εξαντλεί.

Κι αυτό δεν πρέπει να το καταπιούμε. Δεν πρέπει να το κάνουμε συνήθεια. Πρέπει να το αλλάξουμε.

Post Views: 32

Παλιότερες Δημοσιεύσεις

Έντσο Τραβέρσο | «Η Γάζα μπροστά στην ιστορία»

. | Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία | – του Νίκου Σαραντάκου – «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στο μέλλον, η Γάζα θα βρει τους ιστορικούς της» Έντσο Τραβέρσο | «Η Γάζα μπροστά στην ιστορία» «Η δική μου σκοπιά ξεφεύγει από την ομοφωνία της «χορωδίας», με την έννοια ότι δεν συμπίπτει με τα αξιώματα αυτού του μικρού μέρους του κόσμου που ονομάζουμε Δύση, η οποία ισχυρίζεται ότι κατέχει το μονοπώλιο, […]

Οινιαδών Ανάπτυξις | Μυθικό Δουλίχιο

. Οινιαδών Ανάπτυξις Μυθικό Δουλίχιο Μία κρυμμένη πολιτεία στην Κατοχή Οινιαδών! Πάνω από το λόφο Κατσά, στην άκρη της Ακαρνανίας όπου στις παρυφές της ιστορικής κωμόπολης της Κατοχής κρύβεται το μητροπολιτικό κέντρο του αρχαίου και μυθικού Δουλίχιου, δηλαδή της Ακαρνανίας της Ομηρικής Εποχής. Πρόκειται για το κέντρο ενός θαλάσσιου Βασιλείου που συμπεριλάμβανε την Ακαρνανία και τις Εχινάδες Νήσους, γειτονικό ως προς το Βασίλειο του Οδυσσέα και που αναφέρεται ΄ότι έστειλε […]

Για τον Θανάση, του Γιώργου Τζωρτζόπουλου

Η οικογένεια του, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι του με βαθιά θλίψη αποχωρίστηκαν το Θανάση   του Γιώργου Τζωρτζόπουλου Ενας χωρισμός αιφνίδιος που καθιστά το γεγονός πιο οδυνηρό και απαιτεί πιο πολύ κουράγιο η διαχείριση του. Το ξάφνιασμα  και η λύπη επίσης διαπέρασε και αποτυπώθηκε στα σχόλια και τις αντιδράσεις των πολλών που τον γνώριζαν λιγότερο ή περισσότερο και των πάρα πολλών που τον είχαν ακουστά. Δεν είναι […]