Κατηγορία: Το Αιτωλικό που κράτησα

… Νικολέτα Γερολιμίνη | Το φαρμακείο του Γιάννη του Τσιμπουράκη | «Ξέραμε κι οι δυο πως το ψέμα είχε ψυχή, και πως η αγάπη δεν χρειάζεται πολλές λέξεις» | Ήταν ένα φαρμακείο μεγάλο — όχι σε τετραγωνικά, μα σε θαύμα. Με τις προθήκες ψηλές, ασφυκτικά γεμάτες από φίλτρα, βάμματα, σκόνες και σταγόνες. Όλα με ονόματα δύσκολα, που αν τα ψιθύριζες, νόμιζες πως έλεγες ξόρκια. Ο μπάρμπα Γιάννης, κοντός — μα με […]

… Νικολέτα Γερολιμίνη – Το μπακάλικο του Δημητράκη του Σουλέ | Ήταν ένας κόσμος που είχε ημερομηνία λήξης – και γι’ αυτό τον ζούσα με λύσσα | Ήταν ένα μαγαζί στενόμακρο, σαν χαραμάδα σε πέτρινο τοίχο, εκεί στην καρδιά του Αιτωλικού, όπου οι ώρες κυλούσαν με το άρωμα του καφέ και του χαλβά, και η σκόνη από τα σακιά —ρύζια, φακές, φασόλια και φυράματα— χόρευε στον αέρα σαν νιφάδα καλοσύνης. Δεξιά, […]

… Το Αιτωλικό που κράτησα – της Νικολέτας Γερολιμίνη – Μικρές πατρίδες | Από τη στεριά της υποχρέωσης και της ανάγκης σε μια θάλασσα, όλο παιχνίδι και ανεμελιά | Μέρες καλοκαιριού, βουτηγμένες σε αλάτι και ιώδιο, κι εγώ παιδί – ένα παιδί με φουσκωμένη ψυχή, σαν τις σαμπρέλες που κάνανε τον Σαραντάρα να ωρύεται. Τον θυμάμαι – ψηλό, βαρύ σαν απόφαση που δεν παίρνεις εύκολα, με μουστάκι που κάλυπτε μισή ζωή […]