Οι διάφορες πλευρές επιδιώκουν να μεταφέρουν τις διαμάχες
στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, ενδεδυμένες το μανδύα
της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, όχι πλέον μόνον μέσα
από τα «συστημικά» κόμματα, όπως γινόταν στο παρελθόν,
αλλά μέσα από μικρά και ευέλικτα νεοεμφανιζόμενα μορφώματα
- του Νίκου Σερβετά
Δεν με εξέπληξε αυτό που μου είπε ο συνάδελφος, ο οποίος καλύπτει επαγγελματικά τον χώρο της δεξιάς και γνωρίζει πολύ περισσότερα από εμένα για αυτόν. Το κοινό μας στοιχείο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι, αν και προσπαθήσαμε, κανένας από τους δύο μας δεν κατάφερε να συνομιλήσει, ακόμα, ούτε με ένα στέλεχος ή υποψήφιο του κόμματος που στις εκλογές της 21ης Μαΐου έκανε την έκπληξη, συγκεντρώνοντας τις ψήφους πάνω από 172.000 ανθρώπων και ποσοστό 2,92%.
Αυτοί, όμως, που ψήφισαν τη Νίκη φαίνεται ότι έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Νομίζω ότι γνωρίζω ή τουλάχιστον έχω δει δύο απ’ αυτούς.
Άνθρωποι δίπλα μας
Ο ένας είναι καταστηματάρχης, φανατικός αντιεμβολιαστής, νοσηλεύτηκε σε ΜΕΘ, και πέρα για πέρα υποστηρικτής του Πούτιν, το όνομα του οποίου άρχισε να μου αναφέρει μετά το θέμα της Ουκρανίας. Στις συζητήσεις που κάνουμε κατά καιρούς, τα λόγια του δεν έχουν συνέχεια, πιθανότατα επειδή δεν έχει ολοκληρωμένη σκέψη στο μυαλό του και αναμασά ό,τι ακούει. Μεγάλος χρυσός σταυρός κρεμασμένος στον λαιμό και τατουάζ «Εν Τούτω Νίκα» ψηλά στο μπράτσο, δεν ξέρω αν έχει κι άλλα. «Ο Κασιδιάρης είναι παρεξηγημένος, είναι καλό παιδί, έχει σπουδάσει και ξέρει να μιλάει. Αν τον αφήσουν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, αλλά δεν τον αφήνουν. Δεν τους έχω ψηφίσει ποτέ ούτε θα τους ψηφίσω, αλλά σου μιλάω για τον Κασιδιάρη», μου είχε πει στις αρχές Απριλίου όταν τον είδα.
Η άλλη είναι μία κυρία προχωρημένης ηλικίας, που συνάντησα, δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, σε λαϊκή αγορά. Είχε στήσει ένα πρόχειρο πάγκο, στην άκρη της αγοράς και πούλαγε κεριά και λιβάνια. Στην άκρη του πάγκου της ήταν ένα μεγάλο πακέτο με έντυπα τα οποία είχαν το λογότυπο του κόμματος που κατέβηκε τελικά στις εκλογές, τότε αγνοούσα την ύπαρξή του. Πλησίασα να πάρω ένα έντυπο κι εκείνη έβαλε επάνω το χέρι της και μου είπε: «Δεν είναι για σας, θα έρθουν να τα πάρουν». Δεν ήξερα, δεν έδωσα σημασία και δεν περίμενα να δω ποιοι θα πήγαιναν να τα πάρουν. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, όμως, είναι ότι η γυναίκα αυτή δεν σήκωσε τα μάτια της να με κοιτάξει. Καθόταν εκεί και δεν έκανε καμία προσπάθεια να “πουλήσει” την πραμάτεια της.
Με μανδύα τη θρησκεία
Χρειάστηκε να δούμε τα τελικά εκλογικά αποτελέσματα για να πάρει πολιτικό σχήμα και μορφή η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων. Στα βίντεο που μετέδωσαν σταθμοί της περιφέρειας, είδαμε πρόσωπα σχετικά άγνωστα, ακόμα και στην κοινωνία που ζουν, να αναφέρονται στην «κούραση των Ελλήνων από την πολιτική και τα κόμματα». Στα πιο επιμελημένα δημοσιεύματα, διαβάσαμε για κάτι πιο βαθύ, πιο σκοτεινό, με στόχους πολύ ευρύτερους από την είσοδο του στην Βουλή, χωρίς όμως αυτό να προσδιορίζεται.
Ψηφοφόροι βαθιά θρησκευόμενοι χρησιμοποιούνται ως «στρατός» σε ενδοεκκλησιαστικές διαμάχες που φέρονται να έχουν υποστήριξη από ξένες δυνάμεις και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Φυσικά, οι διαμάχες αυτές δεν έρχονται στο φως της ημέρας, ούτε τίθενται ευθέως σε αντιπαράθεση επιχειρήματα πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου. Θα πρέπει, άλλωστε, να είναι κάποιος ειδικός για να αντιληφθεί τις διαφορές ανάμεσα στις διάφορες Μονές του Αγίου Όρους, ποιες απ’ αυτές υπάγονται σε ποια ελληνική Αρχή, ποιες είναι αυτόνομες, ποιες διοικούνται από Ιδρύματα κ.ο.κ. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι διάφορες πλευρές επιδιώκουν να μεταφέρουν τις διαμάχες στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, ενδεδυμένες το μανδύα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, όχι πλέον μόνον μέσα από τα «συστημικά» κόμματα, όπως γινόταν στο παρελθόν, αλλά μέσα από μικρά και ευέλικτα νεοεμφανιζόμενα μορφώματα, το μόνο κοινό των οποίων είναι το ακροδεξιάς κοπής ιδεολογικό υπόστρωμά τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιου είδους συνάφειες πολιτικής έκφρασης και θρησκευτικών – παραθρησκευτικών μορφωμάτων εμφανίζονται σε χώρες του θεωρούμενου ως ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου. Πριν από έξι χρόνια, είχε γίνει γνωστή απόφαση ιταλικού δικαστηρίου σύμφωνα με την οποία ένα μοναστήρι, το Τρισούλτι, έφυγε από τη αρμοδιότητα του υπουργείου Πολιτισμού της χώρας και πέρασε στα χέρια ενός Ιδρύματος. Το Ίδρυμα αυτό διακηρύσσει ότι η Γη είναι επίπεδη, αρνείται τη Θεωρία της Εξέλιξης, όπως και την κλιματική αλλαγή. Το πολύ ενδιαφέρον στο θέμα είναι ότι μέσα σε αυτό το μοναστήρι είχε στήσει τη σχολή στελεχών για τη διάδοση των θεωριών του ο Στηβ Μπάνον, ο ονομαζόμενος «θεωρητικός» της AltRight και πρώην επικεφαλής στρατηγικού σχεδιασμού του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
