17 Σεπτεμβρίου 2023
Είναι η 260η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 105 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:08 – Δύση ήλιου: 19:30 – Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 22 λεπτά
🌗 Σελήνη 21.7 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σοφία, Σόνια, Σοφιανή, Σοφιάννα, Σοφιανός, Σοφούλης, Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη, Αγάπιο, Αγαθοκλή, Αγαθόκλεο, Αγαθόκλεια, Ολιβιανό, Ολιβία, Παντολέωνα, Παντολέοντας, Παντολεοντία και Πηλέα.
Γεγονότα
1176 – Ο βυζαντινός στρατός υπό τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ Κομνηνό υφίσταται δεινή ήττα στο Μυριοκέφαλο της Μικράς Ασίας, από τους Σελτζούκους Τούρκους του Κιλίτζ Αρσλάν. Η μάχη που έγινε σ’ αυτό το δύσβατο ορεινό πέρασμα υπήρξε σχεδόν εξ ίσου καταστρεπτική με τη μάχη του Μαντζικέρτ. Αποκομμένοι και περικυκλωμένοι μέσα στις στενές διαβάσεις οι Βυζαντινοί υπέστησαν φοβερή σφαγή. Επί πλέον, σφοδρή αμμοθύελλα είχε τόσο πολύ ελαττώσει την ορατότητα, ώστε ήταν αδύνατο οι πολεμιστές να διακρίνουν τους αντιπάλους τους, με αποτέλεσμα να αλληλοσκοτώνονται. Το απόγευμα, όταν κόπασε ή θύελλα, φαινόταν ότι οι Τούρκοι νικούσαν. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι το ηθικό του βυζαντινού στρατού έπεσε ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια της νύχτας με τις εκκλήσεις των Τούρκων, προς τους χριστιανούς ομοεθνείς τους να εγκαταλείψουν τους Βυζαντινούς, όσο ήταν ακόμη καιρός. Η καταπόνηση του στρατού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Μανουήλ σκέφθηκε σοβαρά να φύγει κρυφά και να εγκαταλείψει τον στρατό του στο έλεος των αντιπάλων.
Οι απώλειες δεν ήταν αντίστοιχες της μάχης του Μαντζικέρτ, όμως θεωρείται ότι τα αποτελέσματα στα χρόνια που ακολούθησαν ήταν η σταδιακή συρρίκνωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ολοένα και δυτικότερα, καθώς και η παράδοση της Πόλης και της Αυτοκρατορίας στα χέρια των Λατίνων και Φράγκων.
Το Μυριοκέφαλο όπως ελέχθη, είχε περισσότερο ψυχολογικό παρά στρατιωτικό αντίκτυπο, διότι όπως αποδείχθηκε η αυτοκρατορία δεν μπορούσε να καταστρέψει την δύναμη των Σελτζούκων στην κεντρική Ανατολία, παρά τις προόδους που πραγματοποιήθηκαν κατά τη βασιλεία του Μανουήλ. Ουσιαστικά, το πρόβλημα ήταν ότι ο Μανουήλ είχε εστιάσει την προσοχή του σε μια σειρά από ζητήματα ήσσονος σημασίας στην Ιταλία και την Αίγυπτο, αντί να ασχολείται με το κρίσιμο ζήτημα των Τούρκων. Αυτό έδωσε στον Σουλτάνο το χρονικό περιθώριο να εξαλείψει τους αντιπάλους του και να συγκροτήσει ικανή στρατιωτική δύναμη για να αντιμετωπίσει το Βυζαντινό στρατό σε μάχη πεδίου. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο Μανουήλ διέπραξε πολλά σοβαρά λάθη τακτικής, όπως το γεγονός ότι παρέλειψε να προβεί σε αναγνώριση της περιοχής/διαδρομής με ανιχνευτές, παραβλέποντας τις συμβουλές των στρατηγών του. Αυτά τα λάθη οδήγησαν τις δυνάμεις του κατευθείαν σε μία κλασική ενέδρα. Ωστόσο στην υπεράσπιση ο Μανουήλ οργάνωσε τον στρατό με πολύ αποτελεσματικό τρόπο. Ο στρατός αποτελείτο από τμήματα, καθένα από τα οποία ήταν αυτοδύναμο και μπορούσε να λειτουργήσει ως ένας μικρός ανεξάρτητος στρατός. Έχει υποστηριχθεί ότι αυτή ακριβώς η οργάνωση επέτρεψε στο μεγαλύτερο μέρος του στρατού του να επιβιώσει της ενέδρας.
1877 – Ο εκλογικός νόμος ΧΜΗ επιβάλλει τη συμμετοχή της δικαστικής εξουσίας σε όλα τα στάδια της εκλογικής διαδικασίας και κατά την κατάρτιση των εκλογικών καταλόγων. Με τον παραπάνω νόμο καταργείται κάθε τιμοκρατικός περιορισμός του εκλογικού δικαιώματος και περιορίζεται ο χρόνος ψηφοφορίας στη μία ημέρα. Τέλος, επιβάλλονται αυστηρές κυρώσεις στις παραβάσεις που γίνονται στη διάρκεια των εκλογών.
1920 – Ο Βασιλιάς των Ελλήνων Αλέξανδρος Α’ τραυματίζεται από δάγκωμα μαϊμούς. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1912. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως αξιωματικός του πυροβολικού. Ανέβηκε στο θρόνο στις 11 Ιουνίου 1917, ύστερα από την απομάκρυνση του πατέρα του και του Διαδόχου του, πρίγκιπα Γεωργίου, από τις δυνάμεις της Αντάντ που είχαν καταλάβει τον Πειραιά και τον ισθμό της Κορίνθου και είχαν επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό στην Αθήνα, η οποία έζησε ημέρες πείνας και βομβαρδίστηκε.
Η ανάληψη του θρόνου ήταν συνταγματικό πραξικόπημα ουσιαστικά, και για το λόγο αυτό ο Κωνσταντίνος δεν αποδέχθηκε ποτέ τον Αλέξανδρο ως βασιλέα, και στον τάφο του στο Τατόι αναγράφεται ως «Αλέξανδρος, βασιλόπαις της Ελλάδος, βασίλεψε αντί του πατρός αυτού». Παντρεύτηκε στις 12 Νοεμβρίου 1919 την Ασπασία Μάνου, κόρη του Συνταγματάρχη της Χωροφυλακής Πέτρου Μάνου. Απέκτησαν μία κόρη, την πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, την οποία ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γνωρίσει, καθώς γεννήθηκε περίπου πέντε μήνες μετά τον θάνατό του, στις 25 Μαρτίου 1921. Το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός μονάρχης που πήρε Ελληνίδα σύζυγο, τον έκανε τον πλέον συμπαθή στη μνήμη του λαού από τους Βασιλείς του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Ελλάδα πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Με το τέλος του και ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, ενώ με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, έναν χρόνο αργότερα, προσαρτήθηκε η ανατολική Θράκη, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη, και η περιοχή της Σμύρνης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου 1920 από σηψαιμία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν από τους δύο πιθήκους που είχε για κατοικίδια, στο βασιλικό κτήμα Τατοΐου. Προς τιμήν του η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1920 σε Αλεξανδρούπολη.
1961 – Οι πραξικοπηματίες στρατιωτικοί της Άγκυρας εκτελούν τον Αντνάν Μεντερές, ο οποίος ως πρωθυπουργός της Τουρκίας ανέχθηκε το πογκρόμ εναντίον της ελληνικής παροικίας στην Κωνσταντινούπολης. Ο Αντνάν Μεντερές (Adnan Menderes, 1899 – 17 Σεπτεμβρίου 1961) ήταν Τούρκος πολιτικός, 9ος Πρωθυπουργός της Τουρκίας. Γεννήθηκε το 1899 στις Τράλλεις. Φοίτησε στο Αμερικανικό Κολέγιο της Σμύρνης και στη συνέχεια στη Νομική Σχολή της Άγκυρας. Κατά την διάρκεια Ελληνικής Στρατιωτικής παρουσίας στην Ιωνία (1919 – 1922) ήταν επικεφαλής ομάδας ατάκτων (τσέτες), βαρυνόμενος με τη σφαγή των 31 νεαρών χριστιανών προσκόπων του Αϊδινίου, τον Ιούνιο του 1919[1]. Το επίθετό του προέρχεται από την ελληνική λέξη Μαίανδρος[εκκρεμεί παραπομπή] και τo έλαβε μετά την υπό του Κεμάλ Ατατούρκ επιβολή της υποχρεωτικής πατρογονικής επωνυμίας, από τον ποταμό Μαίανδρο, όπου και διατηρούσε πολλά πατρικά κτήματα.
Ασχολούμενος με την πολιτική, εκλέχθηκε στην αρχή βουλευτής Αϊδινίου και υπήρξε πρόεδρος και εισηγητής διαφόρων κοινοβουλευτικών επιτροπών. Το 1945 ίδρυσε το Δημοκρατικό Κόμμα. Μετά τη νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές της 14 Μαΐου 1950, ανέλαβε την προεδρία της τουρκικής κυβέρνησης. Τότε ως Πρωθυπουργός συνοδευόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών Φουάτ Κιοπρουλού επισκέφθηκε την Αθήνα κατά τον Απρίλιο του 1952, όπου είχε σοβαρές συνεννοήσεις με την ελληνική κυβέρνηση επί κοινού αμυντικού δόγματος (οργάνωση κοινής άμυνας με συντονισμό κοινής πολιτικής) για την είσοδο αμφοτέρων των χωρών στο ΝΑΤΟ. Τον Οκτώβριο του 1952 μετέβη με τον ίδιο υπουργό Εξωτερικών στο Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της Αγγλικής Κυβέρνησης, για συνεννόηση σχετικά με την οργάνωση της άμυνας στη Μέση Ανατολή. Ανέλαβε πέντε φορές Πρωθυπουργός της Τουρκίας.
Το 1960 συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον τέως Πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και άλλους υπουργούς οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σεπτεμβριανά»[2]. Τελικά από τις εκδοθείσες κατά κεφάλαια της όλης κατηγορίας αποφάσεις καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, καταδίκη η οποία εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά.
1978 – Αίγυπτος και Ισραήλ υπογράφουν τη συνθήκη ειρήνης του Καμπ Ντέιβιντ, την πρώτη ειρηνευτική συμφωνία του Ισραήλ με γειτονικό του κράτος. Στην πραγματικότητα, το σχέδιο για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή και την επίλυση του Παλαιστινιακού ήταν μια γενικόλογη διακήρυξη αρχών και προθέσεων, που συγκάλυπτε τις διαφορετικές θέσεις της Αιγύπτου και του Ισραήλ πάνω στο ζήτημα αυτό. Η ισραηλινή ηγεσία παρέμενε ακλόνητη στη βούλησή της να μην αποχωρήσει από τη Δυτική Οχθη (με την ανατολική Ιερουσαλήμ), αλλά και από τη Λωρίδα της Γάζας, ενώ ο Σαντάτ δεν μπορούσε να αναγνωρίσει την ισραηλινή κατοχή εκεί. Ετσι, το σχέδιο έκανε λόγο για παροχή «πλήρους αυτονομίας» των Παλαιστινίων στις επίμαχες περιοχές και για αναγνώριση των «νόμιμων δικαιωμάτων τους», δίχως όμως κάτι πιο απτό και δίχως να τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Αντίθετα, το σχέδιο για την ειρήνη ανάμεσα σε Αίγυπτο και Ισραήλ υλοποιήθηκε. Προέβλεπε την πλήρη αποχώρηση των Ισραηλινών από το σύνολο της Χερσονήσου του Σινά και την επιστροφή αυτών των εδαφών στην Αίγυπτο εντός μιας τριετίας. Επίσης, η Αίγυπτος αναλάμβανε την υποχρέωση να επιτρέπει εφεξής την ελεύθερη διέλευση των ισραηλινών πλοίων από τα Στενά του Τιράν στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και από τη Διώρυγα του Σουέζ. Παρά την επίτευξη της συμφωνίας, κατά τους επόμενους μήνες υπήρξε δυστοκία στη σύναψη της συνθήκης ειρήνης Αιγύπτου – Ισραήλ και στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Τελικά, έπειτα από νέα αμερικανική παρέμβαση και προσωπικά του Κάρτερ, οι Σαντάτ και Μπέγκιν υπέγραψαν στην αμερικανική πρωτεύουσα τη Συνθήκη της Ουάσιγκτον στις 26 Μαρτίου 1979, δηλαδή τη συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Με αυτή τη συνθήκη τα δύο μέρη ανέλαβαν να εφαρμόσουν το σκέλος των συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ που αφορούσε την εξομάλυνση των διμερών τους σχέσεων. Πράγματι, έκτοτε Αίγυπτος και Ισραήλ δεν ήλθαν ξανά σε ρήξη, ενώ το Σινά επιστράφηκε οριστικά στην Αίγυπτο το 1982.
2000 – Ο Λεωνίδας Σαμπάνης κατακτά το αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία των 62 κιλών της άρσης βαρών, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Ο Λεωνίδας Σαμπάνης (γεννήθηκε 28 Οκτωβρίου 1971) είναι Έλληνας πρώην αθλητής της άρσης βαρών. Σπούδασε δάσκαλος. Στην Ελλάδα ήρθε το 1991 και το 1995 εντάχθηκε στην Εθνική Ομάδα Άρσης Βαρών. Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996 στην κατηγορία των 58 κιλών και το 2000 στο Σίδνεϊ στην κατηγορία των 61 κιλών. Το 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας κέρδισε χάλκινο μετάλλιο. Όμως κατόπιν βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ -ανιχνεύθηκαν υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης στο αίμα του- και του αφαιρέθηκε το μετάλλιο. Ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι είχε χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε ουσία. Είναι παντρεμένος με την Μπλέρτα και έχει δύο παιδιά.
Γεννήσεις
1923 – Χανκ Γουίλιαμς. Ο Χίραμ Κινγκ Γουίλιαμς (Hiram King Williams, 17 Σεπτεμβρίου 1923 – 1 Ιανουαρίου 1953), γνωστός περισσότερο ως Χανκ Γουίλιαμς (Hank Williams) ήταν Αμερικανός μουσικός της κάντρι που γνώρισε μεγάλη επιτυχία κατά την περίοδο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της κάντρι, καθώς συνέβαλε στη μετάβασή της από ένα τοπικό είδος της υπαίθρου σε εθνικό είδος με μεγάλη απήχηση και στις αστικές περιοχές. Πολλές συνθέσεις του συγκαταλέγονται σήμερα στο κλασικό ρεπερτόριο της κάντρι μουσικής, όπως τα τραγούδια Lovesick Blues, Cold, Cold Heart, Jambalaya (on the Bayou), και Your Cheatin’ Heart.
Γεννημένος στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική και γνωρίστηκε με τον πλανόδιο αφροαμερικανό μουσικό Ρούφους Πέιν, ο οποίος τον βοήθησε να αναπτύξει τις δεξιότητές του στην κιθάρα. Από το 1937 έως το 1942 έπαιζε μουσική σε ραδιοφωνικό σταθμό του Μοντγκόμερι και αργότερα σχημάτισε το συγκρότημα Driftin’ Cowboys. Υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο το 1946 με τη συμβολή του κυνηγού ταλέντων Φρεντ Ρόουζ και πολύ γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Πέθανε την πρωτοχρονιά του 1953 από καρδιακή προσβολή, ενώ βρισκόταν καθοδόν προς συναυλία, αφήνοντας πίσω του μια σύντομη καριέρα.
1934 – Γουόρεν Μιτόφσκι. Αμερικανός εκλογολόγος, που θεωρείται ο δημιουργός των δημοσκοπήσεων εξόδου από την κάλπη (exit poll). O Γουόρεν Μιτόφσκι (Warren Mitofsky) γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1934 στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης και σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Βόρειας Καρολίνας και της Μινεσότας. Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία από τo Γραφείο Απογραφών των ΗΠΑ (Census Bureau) και από το 1967 έως το 1990 ήταν επικεφαλής του τμήματος δημοσκοπήσεων του τηλεοπτικού δικτύου CBS. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο CBS ανέπτυξε ένα αξιόπιστο σύστημα τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων και δημιούργησε τις ιδιαίτερα δημοφιλείς στην εποχή μας δημοσκοπήσεις εξόδου από την κάλπη (exit poll), που προλέγουν το αποτέλεσμα της κάλπης.
Το 1993 ίδρυσε τη Mitofsky International, μία εταιρεία με διεθνή παρουσία, που ειδικεύεται σε δημοσκοπήσεις (κυρίως exit poll) για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Ο Γουόρεν Μιτόφσκι πέθανε την 1η Σεπτεμβρίου 2006, σε ηλικία 71 ετών.
1940 – Σωτήρης Μουστάκας. Ο Σωτήρης Μουστάκας γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Πλάτρες της επαρχίας Λεμεσού και ήταν ο νεότερος από τα επτά αδέρφια του. Σε ηλικία 15 χρονών, συμμετείχε ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ την περίοδο 1955 έως 1959,[1] όπου μοίραζε φυλλάδια και έγραφε συνθήματα στους τοίχους. Συνελήφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε για περίοδο εφτά μηνών. Μόλις αποφυλακίστηκε τελείωσε το σχολείο και το 1958 αναχώρησε για την Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιία, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του.
Το 1954, πήγε σε μια θεατρική παράσταση του Νίκου Σταυρίδη στη Λεμεσό, όπου και ανακάλυψε την αγάπη του για το θέατρο. Μετά το τέλος της παράστασης, ο Μουστάκας πλησίασε τον Σταυρίδη, τον μιμήθηκε και απέσπασε την προσοχή του. Στη συνέχεια του είπε πως θέλει να γίνει κι αυτός ηθοποιός και ο Σταυρίδης του είπε να έρθει στην Αθήνα και να τον βρει. Όταν έφτασε στην Αθήνα, έπιασε δουλειά σ’ ένα εστιατόριο ως σερβιτόρος, και μετά από προτροπή του Σταυρίδη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου πέρασε με την δεύτερη προσπάθεια. Τότε γνώρισε την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου, την οποία νυμφεύθηκε το 1973 και με την οποία απέκτησε μια κόρη, την ηθοποιό και σοπράνο Αλεξία Μουστάκα. Την ίδια περίοδο πέρασε και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο Μουστάκας έπαιξε σε δεκάδες τηλεταινίες, κινηματογραφικές ταινίες και πολλές θεατρικές παραστάσεις. Το 1994, απέσπασε το βραβείο επιθεώρησης “Τα Παναθήναια”, για την ερμηνεία του στο Άμλετ. Το 1996, έλαβε το πρώτο βραβείο Παπαδούκα της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, για τον ρόλο του στην επιθεώρηση Οι Δύο Δουλειές. Τέλος, το 2003 απέσπασε το βραβείο Ερμηνείας Ελληνικού Έργου Κάρολος Κουν, για τη συνολική του προσφορά στην επιθεώρηση.
Απεβίωσε τα ξημερώματα της 4ης Ιουνίου του 2007 στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών στην ηλικία των 66 ετών, μετά από έκτακτη εισαγωγή λόγω ξαφνικής αδιαθεσίας που αισθάνθηκε κατά τη διάρκεια θεατρικής πρόβας. Ο λόγος του θανάτου του ήταν η λοίμωξη του αναπνευστικού, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από καρκίνο. Κηδεύτηκε στις 6 Ιουνίου του 2007 στο κοιμητήριο Χαλανδρίου δημοσία δαπάνη. Τελευταία του επιθυμία ήταν να σκεπαστεί η σορός του με την γαλανόλευκη ελληνική σημαία.
Θάνατοι
1982 – Μάνος Λοΐζος. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια (ή σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες στη Λάρνακα και λίγο αργότερα μετανάστευσαν οικογενειακώς στην Αίγυπτο προς αναζήτηση καλύτερης ζωής). Είχε κυπριακή και ελλαδίτικη καταγωγή (ο πατέρας του, Ανδρέας Λοΐζου, καταγόταν και ήταν κάτοικος των Αγιών Βαβατσινιάς -χωριό της επαρχίας Λάρνακας- και η μητέρα του, Δέσποινα Μανάκη, καταγόταν από τη Ρόδο). Από μικρή ηλικία ασχολείται με τη μουσική: στην ηλικία των επτά ετών μελετά βιολί, αρχικά ερασιτεχνικά κι έπειτα στο Εθνικό Ωδείο της Αλεξάνδρειας.
Αφού αποφοίτησε από το Αβερώφειο Γυμνάσιο το 1955 ήλθε στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει. Αρχικά γράφτηκε στην Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά στις αρχές του 1956 την εγκαταλείπει με σκοπό να φοιτήσει στην Ανωτάτη Εμπορική. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα φοιτά στην Σχολή Βακαλό θέλοντας να σπουδάσει ζωγραφική. Το 1960 εγκαταλείπει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο και εργάζεται περιστασιακά προκειμένου να επιβιώσει: άλλοτε ως σερβιτόρος, άλλοτε ως γραφίστας σε διαφημιστικές εταιρείες, άλλοτε ως μουσικός σε μπουάτ.
Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Στα τέλη του 1961 αρχές του 1962 συμμετέχει σε μια πρωτοβουλία συγκρότησης του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής Την άνοιξη του 1962 χρησιμοποιείται από τον Μίκη Θεοδωράκη ως διευθυντής της χορωδίας του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής στις παραστάσεις της Όμορφης Πόλης. Ο Μάνος Λοΐζος φιλοξενείται στο σπίτι της πρώην συζύγου του καθηγητή των γαλλικών που είχε στην Αλεξάνδρεια, της Διδούς Πετροπούλου, η οποία εργαζόταν στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Αυτή θα συστήσει τον νεαρό μουσικό στον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη δισκογραφική εταιρεία Φιντέλιτυ. Το 1962 ηχογραφεί το πρώτο του σαρανταπεντάρι Το τραγούδι του δρόμου σε στίχους Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και ερμηνεία από τον Γιώργο Μούτσιο.
Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται την πρώτη του σύζυγο Μάρω Λήμνου. Μαζί της αποκτά και μία κόρη, τη Μυρσίνη. Όταν επιβλήθηκε η Χούντα των Συνταγματαρχών έφυγε για την Αγγλία, τον Σεπτέμβριο του 1967, για να επιστρέψει πάλι στην Ελλάδα στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Το 1971 γνωρίζει τη δεύτερη σύζυγό του, την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη. Το 1972 θα αποτελέσει ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδος (ΕΜΣΕ), που συστήνεται για την καταπολέμηση της κασετοπειρατείας και της λογοκρισίας. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 θα συλληφθεί στο σπίτι του στο Χολαργό και θα κρατηθεί για δέκα ημέρες. Το 1978 θα παντρευτεί την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη και την ίδια χρονιά θα γίνει πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδος.
Τον Οκτώβριο του 1981 μπήκε στο Γενικό Κρατικό νοσοκομείο με περικαρδίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια και στο τέλος του χρόνου ταξίδεψε στη Μόσχα για ιατρικές εξετάσεις. Στις 8 Ιουνίου του 1982 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλεύτηκε για ένα μήνα σε νοσοκομείο. Τον Αύγουστο ταξίδεψε για νοσηλεία στη Μόσχα, όπου στις 7 Σεπτεμβρίου υπέστη δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο. Απεβίωσε δέκα ημέρες αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982, σε ηλικία 45 ετών.
Συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Φώντα Λάδη και τον Γιάννη Νεγρεπόντη και Δημήτρη Χριστοδούλου στους στίχους και με τους ερμηνευτές Στέλιο Καζαντζίδη, Μαρία Φαραντούρη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Καλατζή, Δήμητρα Γαλάνη κ.ά. Τελευταίος δίσκος του ήταν τα “Γράμματα στην Αγαπημένη” σε στίχους του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ με απόδοση στα ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου.
Πέθανε σε νοσοκομείο στη Μόσχα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. To 2007 χαρακτηρίστηκε από τον μουσικό χώρο ως έτος Μάνου Λοΐζου τιμώντας τα 70 χρόνια από τη γέννησή του και τα 25 χρόνια από τον θάνατό του.
1994 – Καρλ Πόπερ (γερμανικά: Karl Raimund Popper, 28 Ιουλίου 1902 – 17 Σεπτεμβρίου 1994) ήταν Αυστριακός φιλόσοφος και καθηγητής, που, μεταξύ των άλλων, άσκησε κριτική στον ιστορικισμό και στις νεομαρξιστικές τοποθετήσεις. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της επιστήμης του 20ού αιώνα, ενώ άσκησε μεγάλη επιρροή στην πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία. Γεννήθηκε και σπούδασε στη Βιέννη, αλλά εγκαταστάθηκε στην Αγγλία το 1946 όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Η οικογένεια του Πόπερ ήταν εβραϊκής καταγωγής που είχε ασπασθεί τον Λουθηρανισμό[2]. Από νεαρή ηλικία είχε αναπτύξει ένα ευρύτατο φάσμα ενδιαφερόντων: μουσική, πολιτική, μαθηματικά, φυσική, ψυχολογία, φιλοσοφία, ακόμα και για ορισμένες πρακτικές τέχνες, όπως εκείνη της επιπλοποιΐας.
Ασχολήθηκε επίσης με την επιστημολογία, όπου έκανε μια από τις πιο επιδραστικές τομές στην ιστορία του κλάδου με τη θεωρία του περί διαψευσιμότητας, σύμφωνα με την οποία, για να είναι χρήσιμη (ή έστω επιστημονική) μια επιστημονική θέση (θεωρία, “νόμος”, αρχή κ.λ.π.) πρέπει να είναι διαψεύσιμη, δηλαδή να μπορεί να ελεγχθεί και να αποδειχτεί λανθασμένη.
1996 – Σπίρο Άγκνιου. Σπούδασε χημεία στο πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς της Βαλτιμόρης. Οι γονείς του κατάγονται από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Για την ακρίβεια ο πατέρας του ήταν Έλληνας και η μητέρα του ήταν Αμερικανίδα (πιθανώς ισπανικής καταγωγής). Στο θρήσκευμα ήταν επισκοπιανός και όχι ορθόδοξος. Η σταδιοδρομία του γενικά ήταν αρκετά σημαντική. Στρατιώτης με το αμερικανικό σώμα πεζοναυτών στην Ευρώπη κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πήρε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις και έλαβε και παράσημα ανδρείας. Μετά τον πόλεμο απέκτησε πτυχίο νομικής από το πανεπιστήμιο της Βαλτιμόρης (στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Μέριλαντ υπάρχει ειδική αίθουσα αφιερωμένη στην σταδιοδρομία του[2]). Κατόπιν ασχολήθηκε με την πολιτική και ήταν για τρία χρόνια Κυβερνήτης της πολιτείας του Μέριλαντ με σημαντικό έργο (φορολογικές μεταρρυθμίσεις, σκληρή νομοθεσία κατά της μόλυνσης, αντιρατσιστική νομοθεσία). Μέλος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, στενός συνεργάτης του μετέπειτα Αμερικανού Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, τελικά το 1969 έγινε ο 39ος Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί Προεδρίας Ρ. Νίξον. Στις 10 Οκτωβρίου 1973 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την Αντιπροεδρία των ΗΠΑ μετά την αποκάλυψη στελεχών κατασκευαστικών εταιρειών ότι τον είχαν δωροδοκήσει, ενώ μετά από συμφωνία η επίσημη κατηγορία περιορίστηκε σε φοροδιαφυγή, κατηγορία την οποία δεν αντέκρουσε. Στην θέση του ορίστηκε ως Αντιπρόεδρος ο Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος μετέπειτα έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ, μετά την παραίτηση του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον το 1974.
Η συμβολή του στην νίκη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και την ανάληψη της Προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ρίτσαρντ Νίξον και της Αντιπροεδρίας από τον ίδιο, στις εκλογές του 1968 ήταν καθοριστική. Κατά την προεκλογική του εκστρατεία όργωσε όλη την Αμερική. Ήταν δεινός ρήτορας και κατάφερνε να κατατροπώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγορούσαν ότι είχε ακραίες θέσεις σε ορισμένα ζητήματα, ειδικότερα στο μεγάλο θέμα του πολέμου στο Βιετνάμ. Μετά την παραίτησή του δεν αναμίχθηκε στην πολιτική αλλά ακολούθησε επαγγελματικό και ιδιωτικό βίο. Πέθανε το 1996.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
