12 Δεκεμβρίου 2023
Είναι η 346η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 19 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:31 – Δύση ήλιου: 17:06 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 35 λεπτά
🌑 Σελήνη 28.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σπυρίδωνα, Σπύρο, Σπυρέτο, Σπυράκη, Σπυράκο, Σπήλιο, Σπυριδούλα, Σπυρούλα, Σπυρέτα, Σπυρίνα, Σπυρίδινα και Λούλα.
Γεγονότα
1820 – Οι Σουλιώτες επανέρχονται στην πατρίδα τους, μετά από συμφωνία με τον Αλή Πασά, και μετέχουν στον πόλεμο μαζί του εναντίον του σουλτάνου.
Όταν υπήρξαν σαφή σημάδια επικείμενης εξέγερσης εναντίον των Τούρκων, ο Αλή Πασάς θεώρησε κατάλληλη τη στιγμή για να καταστήσει την Ήπειρο ανεξάρτητο κράτος. Το 1820, ζήτησε από τους Σουλιώτες βοήθεια και αυτοί επέστρεψαν στην ηπειρωτική χώρα, για να υποστηρίξουν τον προηγούμενο εχθρό τους εναντίον του Σουλτάνου. Εντούτοις, τα σχέδια του Αλή απέτυχαν και αυτός σκοτώθηκε, ενώ οι Τούρκοι κατέλαβαν τα Ιωάννινα. Κατ’ εντολήν του επικεφαλής της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρου Υψηλάντη, έφτασε στην Ήπειρο στις αρχές του 1821 ο γνώριμος και ιστοριογράφος των Σουλιωτών Χριστόφορος Περραιβός με σκοπό να τους πείσει να συμμαχήσουν με τον Αλή πασά εναντίον των Οθωμανών, ώστε να ευνοηθεί η επικείμενη Ελληνική Επανάσταση. Δίχως να έχουν γνώση της Εταιρείας οι Σουλιώτες είχαν ήδη συνάψει συμφωνία με τον Αλή, για να επιστρέψουν στα πατρογονικά τους μέρη. Αμέτοχοι της εθνική ςιδεολογίας και αισθανόμενοι μεγαλύτερη εγγύτητα με τους Αλβανούς Μουσουλμάνους παρά με τους Έλληνες, αποδέχτηκαν τις προτάσεις του Περραιβού, πειθόμενοι λιγότερο από την επιστολή του Υψηλάντη που έφερε μαζί του ο Περραιβός, η οποία τους περιέγραφε ως ηγέτες του ελληνικού στρατού και απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, και περισσότερο από την εμπιστοσύνη που είχαν στο πρόσωπό του.[69]
1868 – Ιδρύεται η Ανακτορική Φρουρά, η σημερινή Προεδρική Φρουρά.
Η Προεδρική Φρουρά είναι τελετουργική μονάδα πεζικού, η οποία φρουρεί τον Τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη και το Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα. Η μονάδα είναι ξεχωριστή για το γεγονός ότι αποτελεί τη τελευταία ενεργή μονάδα Ευζώνων στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι στενά συνδεδεμένη με την παραδοσιακή στολή του Εύζωνα, η οποία εξελίχθηκε από τα ρούχα που φορούσαν οι κλέφτες στην Επανάσταση του 1821. Το πιο χαρακτηριστικό μέρος της στολής είναι η φουστανέλα, ένα ένδυμα που μοιάζει με το κιλτ. Στις χρονικές περιόδους 1868-1914 και 1937-1973, η φρουρά είχε τμήμα ιππικού.
1916 – «Ανάθεμα» του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Πεδίον Άρεως των Αθηνών. Με τον Διχασμό βενιζελικών και αντιβενιζελικών στο αποκορύφωμά του, ογκώδης αντιβενιζελική πορεία με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο κατευθύνεται στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσει τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του τόπου. Εκεί, ο κάθε διαδηλωτής ρίχνει μία πέτρα και επαναλαμβάνει την κατάρα του αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεόκλητου: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδαν, ανάθεμα έστω».
Γράφει ο Σεφέρης: «Έφτασα στην Αθήνα τον καιρό που άρχιζε ο μεγάλος Διχασμός. Δεν πρόφτασα να νιώσω μήτε αγάπη μήτε υπόληψη για τον Κωνσταντίνο. Έπειτα ήρθαν τα “Νοεμβριανά”… Θυμάμαι τ΄απομεσήμερο που είδα, από ένα παράθυρο της οδού Μπουμπουλίνας,[τι σύμπτωση μια και η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είχε αφορισθεί] το ελεεινό θέαμα του όχλου με δεσποτάδες και παπάδες που κουβαλούσαν πέτρες για τ΄ ανάθεμα του Βενιζέλου [Δεκέμβριος 1916]· την αηδία που μ΄ έπνιγε στο Πολύγωνο, μπροστά στο φριχτό μνημείο με τα κερατοφόρα καύκαλα από τραγιά στην κορυφή του… Ήτανε πράγματα που δεν καταλάβαινα. Και τώρα ακόμη που πέρασαν τα χρόνια και ξεβίδωσα πολλές φορές το μηχανισμό του ανθρώπου και του Έλληνα, μπορεί να βρίσκω εξηγήσεις αλλά δεν απολυτρώθηκα ολωσδιόλου από την κατάντια εκείνη». (Έλληνες ποιητές «Γιώργος Σεφέρης», σ. 17 εκδόσεις Ίκαρος ISBN 978-960-475-988-0)
1930 – Εγκαινιάζεται το γήπεδο Συντριβανίου, έδρα του ΠΑΟΚ, με τη διεξαγωγή φιλικού αγώνα εναντίον του Άρη και νίκη των γηπεδούχων με 2-1.
Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (Π.Α.Ο.Κ.) είναι ένας από τους μεγαλύτερους ελληνικούς αθλητικούς συλλόγους. Ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1926. Το καταστατικό της ίδρυσης του συλλόγου εγκρίθηκε με την υπ’ αριθμόν 822 απόφαση του Πρωτοδικείου στις 20 Απριλίου του ίδιου έτους, ενώ πρόεδρος του πρώτου Δ.Σ. του συλλόγου ήταν ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης. Ιστορικά ο Π.Α.Ο.Κ. εκπροσωπεί κατά κύριο λόγο το ελληνικό προσφυγικό και προλεταριακό στοιχείο του πληθυσμού της πόλης, ενώ ο μεγάλος του ανταγωνιστής Άρης αποτελούσε τον κατεξοχήν εκπρόσωπο της πολυπολιτισμικής και αστικής Θεσσαλονίκης.
1969 – Βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου σκοτώνει 16 και τραυματίζει 90 ανθρώπους. Αρχή της «Στρατηγικής της Έντασης» στην Ιταλία. Την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου του 1969, στις 16:37, εξερράγη μία βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα, στο κέντρο του Μιλάνου, και συγκεκριμένα στο κτίριο της Αγροτικής Τράπεζας. Από τη βομβιστική επίθεση σκοτώθηκαν 17 άτομα και τραυματίστηκαν άλλα 88. Οι άτυχοι ήταν αυτοί που βρίσκονταν στην κατάμεστη αίθουσα των συναλλαγών. Στο κεντρικό κτίριο της Αγροτικής Τράπεζας οι ουρές ήταν μεγάλες και ο εκνευρισμός έντονος, καθώς ο όγκος των συναλλαγών εμφανιζόταν σημαντικά αυξημένος λόγω Χριστουγέννων. “Μέσα στον καπνό, βλέπω ένα ανθρώπινο κορμί να πετάει στον αέρα σαν άψυχη κούκλα και να σκάει ένα μέτρο από μένα”, δήλωσε ο 27χρονος τραπεζικός υπάλληλος Μικέλε Καρλότο, ένας από τους 88 τραυματίες, λίγα λεπτά μετά την ισχυρότατη έκρηξη. Ένας ιερέας απηύθυνε δέηση για τις ψυχές των ατόμων που χάθηκαν μέσα στα ερείπια του κτιρίου, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε κομμένο στα δύο. Η βομβιστική επίθεση στο Μιλάνο είναι η δεύτερη πιο αιματηρή τρομοκρατική ενέργεια στη διάρκεια των μολυβένιων χρόνων στην Ιταλία, μετά την τρομοκρατική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνιας (1980).
Λίγο αργότερα, στις 16:55, μία άλλη βόμβα εξερράγη στην υπόγεια διάβαση που συνδέει την είσοδο της Τράπεζας Εργασίας (Banca Nazionale del Lavoro) στην via Veneto με εκείνη στην via di San Basilio τραυματίζοντας 13 άτομα. Μισή ώρα αργότερα, στις 17:20 και στις 17:30 εξερράγησαν δύο βόμβες στην Ρώμη: η μία μπροστά στο Altare della Patria και η άλλη στην είσοδο του Museo centrale del Risorgimento, στην Piazza Venezia, προκαλώντας τον τραυματισμό τεσσάρων ατόμων. Τέλος μια πέμπτη βόμβα βρέθηκε προτού εκραγεί μέσα σε ασανσέρ και καταστράφηκε με ελεγχόμενη έκρηξη, στην Εμπορική Τράπεζα της Ιταλίας (Banca Commerciale Italiana) στην Piazza della Scala, δίπλα στη φημισμένη Σκάλα του Μιλάνου.
Οι νεκροί της τρομοκρατικής ενέργειας στην Banca Nazionale dell’Agricoltura στην Πιάτσα Φοντάνα ήταν οι εξής: Giovanni Arnoldi, Giulio China, Eugenio Corsini, Pietro Dendena, Carlo Gaiani, Calogero Galatioto, Carlo Garavaglia, Paolo Gerli, Vittorio Mocchi, Luigi Meloni, Mario Pasi, Carlo Perego, Oreste Sangalli, Angelo Scaglia, Carlo Silva, Attilio Valè, Gerolamo Papetti.
Αμέσως η αστυνομία ξεκίνησε ένα ανθρωποκυνηγητό, το οποίο οι Ιταλοί πολίτες παρομοίασαν με το αντίστοιχο του 1945 για τη σύλληψη του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Στους δρόμους της Ρώμης, του Μιλάνου, του Τορίνο και άλλων πόλεων στήθηκαν μπλόκα και συνελήφθησαν εκατοντάδες άτομα, κατά κύριο λόγο από το χώρο των αναρχικών και της άκρας Αριστεράς.
Οι αρχές υποπτεύθηκαν κυρίως τις μαρξιστικών προσανατολισμών Ερυθρές Ταξιαρχίες, αν και οι οργανώσεις της Αριστεράς κατήγγειλαν τις τρομοκρατικές ενέργειες ως προβοκάτσια της ακροδεξιάς για την ανακοπή του εργατικού κινήματος που, εκείνη την περίοδο, αναπτυσσόταν με γρήγορους ρυθμούς.
1994 – Ο υπουργός Προεδρίας Αναστάσιος Πεπονής παραιτείται, διαμαρτυρόμενος για την υπονόμευση του νόμου περί προσλήψεων στο Δημόσιο και την παραπληροφόρηση από ΜΜΕ. Ο Αναστάσιος Πεπονής (1924 – 8 Αυγούστου 2011) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Από νεαρή ηλικία υπήρξε στενός συνεργάτης του στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα που τον διόρισε πρόεδρο της Νεολαίας της ΕΠΕΚ, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1952 διαμαρτυρόμενος για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Μεταπολιτευτικά υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, του οποίου διετέλεσε βουλευτής Α΄ Αθηνών (1977 – 2000), κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και πολλές φορές υπουργός. Από τα σημαντικότερα επιτεύγματά του ήταν η δημιουργία συστήματος πρόσληψης δημοσίων υπαλλήλων με αντικειμενικά κριτήρια. Αυτό θεσμοθετήθηκε με τον νόμο 2190/1994, που αναφέρεται πολλές φορές ως Νόμος Πεπονή, χάρις στον οποίο ιδρύθηκε το ΑΣΕΠ.
Εξίσου σημαντικές ήταν και οι προσπάθειές του στον τομέα της ενέργειας και των εξωτερικών επενδύσεων, καθώς έκλεισε συμφωνίες ζωτικής σημασίας με την Αλγερία για την μεταφορά φυσικού αερίου στην Ελλάδα (που συνεχίζεται μέχρι σήμερα) και με την Σοβιετική Ένωση για την επεξεργασία και μετέπειτα εξαγωγή ελληνικού βωξίτη.
Γεννήσεις
1863 – Έντβαρντ Μουνκ. Ο Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch, 12 Δεκεμβρίου 1863 – 23 Ιανουαρίου 1944) ήταν Νορβηγός ζωγράφος. Το πιο γνωστό έργο του, Η Κραυγή, αποτελεί έναν από τους εμβληματικούς πίνακες της παγκόσμιας τέχνης.
Η παιδική του ηλικία επισκιάστηκε από ασθένεια, πένθος και το φόβο μήπως κληρονομήσει μια ψυχική κατάσταση που διέτρεχε την οικογένειά του. Σπουδάζοντας στη Βασιλική Σχολή Τέχνης και Σχεδιασμού στη Χριστιανία (σήμερα Όσλο), ο Μουνκ άρχισε να ζει μια μποέμικη ζωή υπό την επήρεια του μηδενιστή Χανς Γέγκερ, που τον παρότρυνε να ζωγραφίσει τη δική του συναισθηματική και ψυχολογική κατάσταση («ζωγραφική ψυχής»). Από αυτό προέκυψε το ξεχωριστό του ύφος.
Τα ταξίδια έφεραν νέες επιρροές και διεξόδους. Στο Παρίσι έμαθε πολλά από τους Πωλ Γκωγκέν, Βίνσεντ βαν Γκογκ και Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ειδικά τη χρήση τους του χρώματος. Στο Βερολίνο συναντήθηκε με το Σουηδό θεατρικό συγγραφέα Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, τον οποίο ζωγράφισε, καθώς ξεκινούσε το μεγάλο κανόνα του Η Ζωοφόρος της Ζωής, που απεικονίζει μια σειρά από έντονα συναισθηματικά θέματα όπως ο έρωτας, το άγχος, η ζήλια και η προδοσία, γεμάτα ατμόσφαιρα.
Την Κραυγή την εμπνεύσθηκε στη Χριστιανία. Σύμφωνα με τον ίδιο περπατούσε έξω το ηλιοβασίλεμα, όταν «άκουσε την τεράστια, άπειρη κραυγή της φύσης». Το αγωνιώδες πρόσωπο του πίνακα ταυτίζεται ευρέως με το ΄΄angst΄΄ (αγωνία, φόβος, άγχος) του σύγχρονου ατόμου. Μεταξύ 1893 και 1910 έφτιαξε δύο ζωγραφισμένες εκδοχές της και δύο σε παστέλ, καθώς και μια σειρά από εκτυπώσεις. Ένα από τα παστέλ πέτυχε τελικά την τέταρτη υψηλότερη ονομαστική τιμή που έχει πληρωθεί ποτέ για πίνακα σε δημοπρασία.
Ενώ η φήμη και ο πλούτος του μεγάλωνε η συναισθηματική του κατάσταση παρέμενε ανασφαλής. Για λίγο σκέφτηκε το γάμο, αλλά δεν μπόρεσε να το υλοποιήσει. Μια κατάρρευση το 1908 τον ανάγκασε να σταματήσει τη μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ και ενθαρρύνθηκε από την αυξανόμενη αποδοχή του από το λαό της Χριστιανίας και τις εκθέσεις του στα μουσεία της πόλης. Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε δουλεύοντας ειρηνικά και ιδιωτικά. Παρόλο που τα έργα του απαγορεύτηκαν στη ναζιστική Γερμανία, τα περισσότερα από αυτά επέζησαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εξασφαλίζοντας του μεγάλη κληρονομιά.
1891 – Πρόδρομος Μποδοσάκης – Αθανασιάδης. Γεννήθηκε το 1890 ή το 1891 στον Πόρο (τουρκικά: Bor, προφ. Μπορ), χωριό της επαρχίας Νίγδης στα βάθη της Μικράς Ασίας (περιοχή Καππαδοκίας), από φτωχή οικογένεια, με γονείς το Θωμά και τη Δέσποινα Αθανασιάδη, που είχαν συνολικά 5 παιδιά. Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του δεν είναι γνωστή, καθώς δεν είχε δηλωθεί στα ληξιαρχικά αρχεία. Το όνομα Μποδοσάκης, με το οποίο έγινε γνωστός στη μετέπειτα ζωή του, αποτελεί την απόδοση του ονόματος Πρόδρομος στα τουρκικά.
Δέκα χρονών πήγε να βρει την τύχη του στα Άδανα, και μέχρι τα δεκαεπτά του είχε γίνει ένας από τους σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες της περιοχής, με εμπορική δραστηριότητα πρώτα στη Μερσίνη και αργότερα στην Κωνσταντινούπολη. Αγοράζει το κοσμοπολίτικο Σπόρτινγκ Κλαμπ της Σμύρνης για να γίνει λέσχη των αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού και Ναυτικού και μέσα σε μια νύχτα το ξενοδοχείο Πέρα Παλάς στην Κωνσταντινούπολη, κάνοντάς το κέντρο όλων των κοινωνικών εκδηλώσεων της πόλης.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθε στην Ελλάδα, με παρακίνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, του οποίου ήταν πολιτικός οπαδός, φέρνοντας μαζί του την τεράστια ήδη περιουσία του, και πρόσφερε στην πατρίδα του την πρώτη του δωρεά. Δωρίζει το 1919 τα χρήματα για να κτιστεί ένα σχολείο στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου σήμερα στεγάζεται το Μποδοσάκειο 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου.
Γρήγορα όμως ο Μποδοσάκης, μέσα στις δύσκολες συνθήκες της ρημαγμένης Ελλάδας της εποχής, χάνει την περιουσία του. Ωστόσο, δεν πτοείται, καθώς ξεκινάει και πάλι επιχειρηματική δραστηριότητα με μεγάλη επιτυχία: χημικές βιομηχανίες, υαλουργεία, ναυτιλιακές εργασίες, οινοπνευματώδη, ορυχεία και μεταλλεία, πυρομαχικά, που κάλυπταν το 35% του βιομηχανικού δυναμικού της χώρας. Σημαντική ήταν η προσφορά του στον πόλεμο του ’40, όταν τα αποθέματα πυρομαχικών της ΠΥΡΚΑΛ για τα οποία ο ίδιος ο Μποδοσάκης είχε μεριμνήσει ενισχύουν τον ελληνικό αγώνα. Χωρίς αυτά, ο πόλεμος θα είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα διότι τα υπάρχοντα πυρομαχικά της ελληνικής κυβέρνησης επαρκούσαν μόνο για ένα μήνα και η προμήθεια από το εξωτερικό θα έπαιρνε τουλάχιστον έξι μήνες. Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης εγκαταλείπει τη χώρα. Μεταπολεμικά, ασχολήθηκε με πλήθος βιομηχανιών, κυρίως εξαγωγικών: βοηθάει σημαντικά την ελληνική οικονομία και την αναστήλωση της χώρας δημιουργώντας ανάμεσα στ’ άλλα, πάνω από 15.000 νέες θέσεις εργασίας.
Παράλληλα με την επιχειρηματική του δραστηριότητα, ενισχύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εκκλησίες, φιλανθρωπικά ιδρύματα, πνευματικούς και καλλιτεχνικούς οργανισμούς, ιατρικές έρευνες. Μεταξύ άλλων:
Χορηγεί υποτροφίες σε νέους για σπουδές.
Χρηματοδοτεί την αγορά έκτασης 185 στρεμμάτων στην Κάντζα και την ανέγερση των αναγκαίων κτηριακών και αθλητικών εγκαταστάσεων για τη λειτουργία του Μποδοσάκειου Δημοτικού Σχολείου του Κολλεγίου Αθηνών, το οποίο και εγκαινιάστηκε το Σεπτέμβριο του 1977.
Ιδρύει τη Γηριατρική Κλινική στο Κρατικό Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων Αθηνών.
Προσφέρει την κατοικία του στο Παλαιό Ψυχικό για να γίνει, μετά το θάνατό του, κατοικία του Έλληνα πρωθυπουργού (σήμερα στεγάζει το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού).
Κεντρικό όμως στόχο των οραματισμών του Μποδοσάκη αποτελεί η παιδεία. Προβλέπει στον Οργανισμό του Ιδρύματος που δημιούργησε το 1972, ειδικούς θεσμούς που θα βοηθήσουν νέους με υψηλές επιδόσεις και χωρίς οικονομικές δυνατότητες να επιδοθούν στην επιστήμη.
Πέθανε το 1979, αφήνοντας το Ίδρυμα Μποδοσάκη συνεχιστή του οράματος και της πολυσχιδούς του δράσης.
1955 – Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, από τους Φρίξο Δασκαλάκη-Φαζάκη και Μαρίκα Παπαδάκη. Η καταγωγή της είναι από τον Έμπαρο Ηρακλείου και την Αρκαδία.
Τελείωσε με επιτυχία το Α΄ Λύκειο Θηλέων Ηρακλείου και σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, από όπου αποφοίτησε το 1979. Παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον επιχειρηματία Γιώργο Παρθένη και απέκτησε μαζί του μία κόρη, την Καρολίνα.
Την ενδιέφερε πρωτίστως η δράση σε πραγματικούς χρόνους και πραγματικά προβλήματα. Μότο της ήταν η έκφραση «στάση can-do», δηλ. μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις αυτό που δεν σου αρέσει. Αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων θέλησε να προβάλλει στη δημόσια καθημερινή ζωή και γιαυτό ενεπλάκη στη δρώσα πολιτική, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 με το κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας». Πρόεδρος της Ν.Δ. ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1984-1993), καταγόμενος από τα Χανιά της Κρήτης. Η γνωριμία τους ήταν αμιγώς θεσμική και η συναίνεση του να εκτεθεί η Γιάννα Δασκαλάκη στις Δημοτικές Εκλογές, του 1986, με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ «Νέα Εποχή» στο Δήμο της Αθήνας, κάλυπτε τις ανάγκες του κόμματος της Ν.Δ. να υπάρχουν γυναίκες στα ψηφοδέλτια της.
Τον Νοέμβριο του 1989 και το 1990, εκλέχθηκε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην εκλογική περιφέρεια Α΄ Αθηνών.
Το 1990, χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο και παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, γόνο γνωστής οικογένειας βιομηχάνων, με τον οποίο απέκτησε δύο γιους, τον Παναγιώτη και τον Δημήτρη.
Το 1996, ορίσθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997, οι αγώνες ανατέθηκαν στην Αθήνα.
Το 2004, κατά τη διάρκεια δεξίωσης που παρέθεσε, τα πυροτεχνήματα που εκτοξεύθηκαν προκάλεσαν πυρκαγιά στο λόφο της Φιλοθέης.
Το 2006, η ίδια και ο δεύτερος σύζυγός της εξαγόρασαν την εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, ενώ ένα χρόνο αργότερα απέκτησαν και τον ραδιοσταθμό Planet 99,5, τον οποίο μετονόμασαν σε City 99,5. Στις 22 Ιουνίου 2009, ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά μαζί με το σύζυγό της πως αποχωρούν οριστικά από το χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, προχωρώντας σε άμεση εκκαθάριση των εταιρειών στις οποίες ανήκαν τα δύο μέσα, καλύπτοντας όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους.
Το 2013, δημοσίευσε το βιβλίο “My Greek Drama: Life, Love, and One Woman’s Olympic Effort to Bring Glory to Her Country”, το οποίο βρέθηκε στις λίστες top Ten των ευπώλητων των New York Times, της Wall Street Journal και του amazon.com. Η ελληνική έκδοση – «Γιάννα» – βρέθηκε στην κορυφή των ευπώλητων στην Ελλάδα
Θάνατοι
1909 – Καρλ Κρουμπάχερ. Ο Κρουμπάχερ γεννήθηκε το 1856 στο Κύρναχ του βασιλείου της Βαυαρίας και σπούδασε φιλολογία στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, καθώς και ινδοευρωπαϊκή γλωσσολογία στο αντίστοιχο της Λειψίας, υπό την εποπτεία των καθηγητών Καρλ Μπρούγκμαν και Γκέοργκ Κούρτιους. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Μόναχο συνδέθηκε φιλικά με αρκετούς Έλληνες που σπούδαζαν στη Βαυαρία, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν οι Νικόλαος Πολίτης, Γεώργιος Ιακωβίδης, Χρήστος Τσούντας, Αριστομένης Προβελέγγιος, Αναστάσιος Μάλτος και Δημήτριος Φίλιος. Ο ίδιος επηρεάστηκε σημαντικά από τη δεύτερη γενιά του γερμανικού ρομαντισμού που χαρακτηρίζεται κυρίως από την εξιδανίκευση των περασμένων εποχών και το εθνικιστικό κλίμα που οδήγησε στην περαιτέρω μελέτη της γερμανικής γλώσσας.
Το 1883 δημοσίευσε στα λατινικά τη διατριβή του με τίτλο «Περί των ελληνολατινικών διαλόγων του Ψευδοδωσιθέου» και το 1884 νέα διατριβή υπό τον τίτλο «Συμβολαί εις την ιστορίαν της ελληνικής γλώσσης» προκειμένου να γίνει υφηγητής στη μεσαιωνική και νέα ελληνική φιλολογία. Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους πραγματοποίησε πολύμηνο ταξίδι στο ελληνικό βασίλειο, τα τουρκοκρατούμενα νησιά του Αιγαίου, τα παράλια της Μικράς Ασίας και την Κωνσταντινούπολη προκειμένου να κάνει επιτόπια γλωσσική, ιστορική και αρχαιολογική έρευνα. Στο πλαίσιο του ταξιδιού του επισκέφτηκε μεταξύ άλλων την Αθήνα, την Πάτμο, τη Χίο, τη Λέσβο, τη Σμύρνη, την Πέργαμο κ.ά. Παράλληλα, μελετώντας στην Πάτμο τα τροπάρια του Ρωμανού του Μελωδού, αποφάσισε να στραφεί προς τη φιλολογική μελέτη των βυζαντινών κειμένων[7]. Οι αναμνήσεις και τα πορίσματά του από το συγκεκριμένο ταξίδι, δημοσιεύθηκαν σε βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1886 με τον τίτλο «Ελληνικό ταξίδι» (γερμ: Griechische Reise).
Το σπουδαιότερο έργο του είναι η «Ιστορία της Βυζαντινής Λογοτεχνίας» (γερμ: Geschichte der byzantinischen Literatur von Justinian bis zum Ende des Ostroemischen Reiches), που δημοσιεύτηκε αρχικά το 1891 και επανεκδόθηκε το 1897, με τη συνεργασία του Άλμπερτ Έρχαρτ (απόσπασμα για θεολογία) και του Χάινριχ Γκέλτσερ (γενική σκιαγράφηση της βυζαντινής ιστορίας, 395-1453 μ.Χ.). Το συγκεκριμένο έργο θεωρείται σταθμός στον τομέα των βυζαντινών σπουδών, ενώ η αξία του επαυξάνεται από τις εκτενείς βιβλιογραφίες που εμπεριέχονται στο σώμα του έργου και στο ειδικό παράρτημα, στοιχεία που προκάλεσαν ιδιαιτέρως θετική εντύπωση.
Το 1892, ο Κρουμπάχερ ίδρυσε με τη βοήθεια της Βαυαρικής Ακαδημίας το περιοδικό Byzantinische Zeitschrift, που είναι το παλαιότερο ακαδημαϊκό περιοδικό για τη βυζαντινή γραμματεία. Το 1897 διορίστηκε καθηγητής στη νεοϊδρυθείσα τακτική έδρα της μεσαιωνικής και νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, θέση στην οποία διατηρήθηκε μέχρι τον θάνατό του, ενώ το 1898 ακολούθησε η έκδοση και του περιοδικού Byzantinisches Archiv. Το επόμενο έτος ίδρυσε στα πλαίσια των πανεπιστημιακών του παραδόσεων «Μεσαιωνικό και Νεοελληνικό Φροντιστήριο», το οποίο παρακολούθησαν μεταξύ άλλων οι Σπυρίδων Λάμπρος, Σωκράτης Κουγέας και Αύγουστος Χάιζενμπεργκ.
Άλλα έργα του είναι η Kasia (1897), πραγματεία για τη βυζαντινή υμνογράφο του 9ου αι. μ.Χ. Κασσία ή Κασσιανή μαζί με τα σπαράγματα·«Μιχαήλ Γλυκάς» (γερμ: Michael Glykas, 1894)· «Η ελληνική λογοτεχνία του Μεσαίωνα» (γερμ: Die griechische Litteratur des Mittelalters) στο Die Kultur der Gegenwart του Paul Hinneberg, i. 8 (1905), «Το πρόβλημα της νεωτέρας γραφομένης Ελληνικής» (γερμ: Das Problem der neugriechischen Schriftssprache,1902), στο οποίο αντιτάσσεται στις προσπάθειες των καθαρολόγων για διατήρηση της αρχαΐζουσας γλώσσας στη σύγχρονη ελληνική γραμματεία και λογοτεχνία και, τέλος, οι «Δημοφιλείς εκθέσεις» (γερμ: Populäre Aufsätze, 1900).
Απεβίωσε την 12η Δεκεμβρίου του 1909 στο Μόναχο, καθώς η υγεία του ήταν επιβαρυμμένη λόγω σακχαρώδους διαβήτη.
1987 – Νίκος Σταυρίδης. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1929 στο μουσικό θέατρο, συμμετέχοντας σε επιθεωρήσεις, οπερέτες και παραστάσεις βαριετέ. Καταγόταν από τη Σάμο. Παντρεύτηκε δύο φορές. Πρώτα την 27χρονη ηθοποιό Ντόρα Καριώτου. Πολύ γρήγορα μετά από τον γάμο τους, βρέθηκε όγκος στο κεφάλι της συζύγου του και πήγαν στην Αγγλία για εγχείριση. Χειρουργήθηκε αλλά πέθανε μετά την εγχείριση. Ο δεύτερος γάμος του Νίκου Σταυρίδη ήταν, για δύο χρόνια, με την ηθοποιό του μουσικού θεάτρου Ξένη Δράμαλη.
Κατά τη Στρατιωτική δικτατορία συμμετείχε στους χουντικούς εορτασμούς της επετείου της 21ης Απριλίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο ανάμεσα σε άλλους ηθοποιούς και τραγουδιστές.
Απεβίωσε στη Σάμο στις 12 Δεκεμβρίου του 1987 επισκεπτόμενος την αδερφή του. Κηδεύτηκε δύο μέρες αργότερα στην Κηφισιά.
2008 – Τάσσος Παπαδόπουλος. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος (7 Ιανουαρίου 1934 – 12 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Ελληνοκύπριος πολιτικός ο οποίος διετέλεσε ως ο 5ος πρόεδρος της Κύπρου από το 2003 έως το 2008.
Σπούδασε νομικά στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ήταν δικηγόρος και ασχολήθηκε με την πολιτική από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά. Η εκστρατεία του για το προεδρικό αξίωμα βασίστηκε στην πεποίθηση ότι μπορούσε να δώσει καλύτερη λύση από τον Γλαύκο Κληρίδη στο κυπριακό ζήτημα. Υποστηρίχθηκε από το ΔΗ.ΚΟ., που ήταν και το κόμμα από το οποίο προερχόταν, αλλά και από το Α.Κ.Ε.Λ. και το ΚΙ.ΣΟΣ.. Στις 29 Αυγούστου 2006, ο Παπαδόπουλος παραιτήθηκε από την προεδρία του Δημοκρατικού Κόμματος.
Πήρε ενεργά μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ από διάφορα πόστα, ως τομεάρχης Λευκωσίας και αργότερα ως γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της ΠΕΚΑ, πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ.
Ο ίδιος αντιτάχθηκε στην αποδοχή του σχεδίου Ανάν το 2004 παρά τις εξωτερικές πιέσεις που δέχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία αλλά και από το εσωτερικό, κυρίως την αξιωματική αντιπολίτευση.Σχετικό είναι το ακόλουθο κείμενό του, που δημοσιεύτηκε λίγο πριν το δημοψήφισμα:
«…σε ανοιχτή επίθεση κατά του Προεδρικού προχώρησε ο ΔΗΣΥ, επικρίνοντάς το ότι ευθύνεται για τη δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας και για χειραγώγηση της κοινής γνώμης, με στόχο οι πολίτες να οδηγηθούν σε απόρριψη του Σχεδίου Ανάν. Η Πινδάρου αναφέρει ότι το αρνητικό κλίμα μεταφέρεται και στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, των στρατιωτικών και αστυνομικών. Ο ΔΗΣΥ έχει αναθέσει σε νομικούς να προχωρήσουν στη λήψη δικαστικών μέτρων ώστε να διασφαλιστεί η εγκυρότητα της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, καθώς και η ισότιμη προβολή όλων των απόψεων από τα ΜΜΕ χωρίς να υπάρχει προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός θα προσφύγει τόσο στα κυπριακά όσο και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, προκειμένου να εξασφαλιστεί ισότιμη προβολή όλων των απόψεων…»
Επί προεδρίας Τ. Παπαδόπουλου στις 1 Μαΐου του 2004 η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ε.Ε.
Πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 2008 από καρκίνο. Η κηδεία του τελέστηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2008 στην εκκλησία της του Θεού Σοφίας στο Στρόβολο. Στις 11 Δεκεμβρίου 2009 άγνωστοι σύλησαν τον τάφο του και έκλεψαν τη σορό του από το νεκροταφείο της Κάτω Δευτεράς. Η σορός βρέθηκε στις 8 Μαρτίου από την αστυνομία έπειτα από τηλεφώνημα αγνώστου και ταυτοποιήθηκε την επόμενη ημέρα με εξετάσεις DNA. Πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις τριών ατόμων για την υπόθεση, ενώ ο υπουργός δικαιοσύνης Λουκάς Λουκά αποφάνθηκε ότι τα κίνητρα των απαγωγέων του λειψάνου ήταν οικονομικά. Ο πρώην πρόεδρος επανενταφιάστηκε στις 12 Μαρτίου 2010.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia