16 Ιανουαρίου 2024
Είναι η 16η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 350 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:39 - Δύση ήλιου: 17:2 Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 50 λεπτά 🌒 Σελήνη 5.5 ημερών Χρόνια πολλά στον Δάνη και την Δανάη
Γεγονότα
1707 – Το Σκωτσέζικο Κοινοβούλιο επικυρώνει την ένωση της Σκωτίας με την Αγγλία, που θα δημιουργήσει τη Μεγάλη Βρετανία. Τα βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας ήταν ξεχωριστά βασίλεια με διαφορετικά κοινοβούλια μέχρι την ένωση τους με τον Ιάκωβο. Ο Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας ήταν μοναδικό παιδί του Ερρίκου Στιούαρτ, δούκα του Άλμπανι και της Μαρίας Α΄ της Σκωτίας, τρισέγγονος του Ερρίκου Ζ΄ της Αγγλίας βασιλιά της Αγγλίας και της Ιρλανδίας από τον οποίο διεκδίκησε τα στέμματα των τριών χωρών. Ο Ιάκωβος διαδέχθηκε στην Σκωτία την μητέρα του σε ηλικία 13 μηνών όταν υποχρεώθηκε να παραιτηθεί για λογαριασμό του, την περίοδο που ήταν ανήλικος κυβέρνησαν τέσσερις διαφορετικοί αντιβασιλείς μέχρι το 1578 αλλά ο ίδιος πήρε την εξουσία το 1583. Το 1603 διαδέχθηκε στον θρόνο της Αγγλίας και της Ιρλανδίας την τελευταία μονάρχη από τον Οίκο των Τυδώρ Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας που πέθανε χωρίς απογόνους. Ο Ιάκωβος συνέχισε να κυβερνάει και τα τρία βασίλεια για 22 χρόνια μια περίοδος που έμεινε γνωστή ως “Ιακωβίδειος εποχή” μέχρι τον θάνατο του σε ηλικία 58 ετών (1625). Μετά την “Ένωση των Στεμμάτων” είχε από το 1603 σαν έδρα την Αγγλία και επέστρεψε μόνο μια φορά στην Σκωτία (1617), πήρε τον τίτλο του “βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας”. Εγκατέστησε ένα κοινοβούλιο για την Αγγλία και την Σκωτία, την εποχή του ξεκίνησε ο Αγγλικός εποικισμός της Αμερικής.
1920 – Αρχίζει η Ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ. Οι υπέρμαχοι της ποτοαπαγόρευσης προσπάθησαν να τερματίσουν το εμπόριο αλκοολούχων ποτών κατά τον 19ο αιώνα. Με επικεφαλής τους Προτεστάντες, στόχευαν να θεραπεύσουν αυτό που έβλεπαν ως μια άρρωστη κοινωνία που αντιμετώπιζε προβλήματα που σχετίζονται με το αλκοόλ, όπως ο αλκοολισμός, η οικογενειακή βία και η πολιτική διαφθορά που βασίζονταν στα σαλούν. Πολλές κοινότητες εισήγαγαν απαγορεύσεις για το αλκοόλ στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα και η εφαρμογή αυτών των νέων νόμων απαγόρευσης έγινε θέμα συζήτησης. Οι υποστηρικτές της ποτοαπαγόρευσης, που ονομάζονταν «ξηροί», την παρουσίασαν ως μια μάχη για τα δημόσια ήθη και την υγεία. Το κίνημα αναλήφθηκε από προοδευτικούς στην ποτοαπαγόρευση με Δημοκρατικά και Ρεπουμπλικανικά κόμματα, και απέκτησαν μια εθνική βάση βάσης μέσω της Ένωσης Γυναικείας Χριστιανικής Εγκράτειας. Μετά το 1900, συντονίστηκε από την Anti-Saloon League. Η αντίθεση από τη βιομηχανία μπύρας κινητοποίησε τους «υγρούς» υποστηρικτές από τις πλούσιες καθολικές και γερμανικές λουθηρανικές κοινότητες, αλλά η επιρροή αυτών των ομάδων υποχώρησε από το 1917 μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον της Γερμανίας.
1972 – Το απόγευμα της Κυριακής 16 Ιανουαρίου 1972 δύο τρένα, η αμαξοστοιχία «Ακρόπολις Εξπρές» που πραγματοποιούσε το δρομολόγιο Μόναχο-Αθήνα και μια αμαξοστοιχία που κινούταν αργά από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη πραγματοποιώντας πολλές στάσεις, γνωστή και ως «πόστα» επειδή μετέφερε αλληλογραφία, βρέθηκαν να κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις επί της μονής, τότε, γραμμής Αθηνών-Θεσσαλονίκης στο τμήμα μεταξύ Ορφανών Καρδίτσας και Δοξαρά Λάρισας.
Οι σταθμάρχες σε Ορφανά και Δοξαρά δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν για το ποια από τις δύο αμαξοστοιχίες θα είχε προτεραιότητα, με αποτέλεσμα οι δύο αμαξοστοιχίες να διέλθουν ταυτόχρονα από τους δύο σταθμούς, σε πορεία βέβαιης σύγκρουσης. Καθώς το «Ακρόπολις Εξπρές» είχε αναπτύξει μεγαλύτερη ταχύτητα, τα τρία πρώτα βαγόνια της πόστας διαλύθηκαν.
«Τα δύο τρένα του θανάτου συγκρούστηκαν έξω από τη Λάρισα, στη θέση Δοξαρά, στα νότια της πόλεως», μετέδιδαν την επομένη, Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 1972, Τα Νέα. «Αίτια της συγκρούσεως, που συνοδεύτηκε από έκρηξη και πυρκαγιά: Ένας από τους σταθμάρχες Δοξαρά και Ορφανών έδωσε εσφαλμένο σήμα εκκινήσεως. Έτσι οι δύο αμαξοστοιχίες ρίχτηκαν η μία στην άλλη και ακολούθησε μια αληθινή κόλαση θανάτου και τρόμου». Σύμφωνα με Τα Νέα, επί τόπου σκοτώθηκαν «οι τρεις μηχανοδηγοί, ο θερμαστής και 14 επιβάτες της κοινής αμαξοστοιχίας (σσ, της πόστας)», ενώ δεν υπήρξε νεκρός από την αμαξοστοιχία Ακρόπολις Εξπρές. «Το έργο της διασώσεως των κινδυνευόντων και της περιθάλψεως των τραυματιών ήταν τρομερά δύσκολο, λόγω των άθλιων καιρικών συνθηκών και της νύχτας που δεν άργησε να επέλθει. Χιόνι, αέρας, παγωνιά, σκοτάδι και απερίγραπτη σύγχυση.» Οι φλόγες από την φωτιά που προκάλεσε η σύγκρουση «φαίνονταν από πέντε χιλιόμετρα μακριά» δίνοντας την εικόνα «ηφαιστείου που μόλις έχει εκραγεί», έγραφαν Τα Νέα
1980 – Στις 16 Ιανουαρίου του 1980 η ΟΤΟΕ εξήγγειλε και πάλι απεργία διαρκείας. Εκτός από το ζήτημα της αποκατάστασης του ωραρίου, οι απεργοί διεκδικούσαν αυξήσεις 30% στους μισθούς, συνδικαλιστικές ελευθερίες, κατάρτιση και εφαρμογή οργανισμών, αποσυσχέτιση των αυξήσεων από την υπηρεσιακή εξέλιξη και συλλογικές συμβάσεις εργασίες. Η συμμετοχή ήταν και πάλι μαζική.
Ο Υπουργός Εργασίας, Κωνσταντίνος Λάσκαρης προέβη σε δηλώσεις χαρακτηρίζοντας τους τραπεζικούς ως «προνομιούχους» υπαλλήλους, ενώ ισχυρίστηκε πως η απεργία οφειλόταν σε “εξωτραπεζικές κινήσεις με αποκλειστικούς στόχους πολιτικές και μόνο επιδιώξεις”. Για υποκινητές μιλούσαν και οι διοικητές των τραπεζών. Σε εσωτερική εγκύκλιο της Εμπορικής Τράπεζας σημειωνόταν χαρακτηριστικά πως «μερικοί απεργείτε γιατί τέτοιες οδηγίες έχετε πάρει από δυνάμεις εξωτραπεζικές, που σας κατευθύνουν».
Στις 20 Φεβρουαρίου το παλιό ωράριο εργασίας ανακτήθηκε, αλλά ο κλάδος αποφάσισε την συνέχεια της απεργίας και για τα υπόλοιπα αιτήματα. Οι διοικήσεις των τραπεζών έδωσαν εντολή στους διευθυντές να τηλεφωνούν στους υπαλλήλους για να μάθουν αν θα απεργήσουν ή όχι, με την απειλή ότι προετοιμάζονται απολύσεις. Λίγες μέρες νωρίτερα, κυκλοφόρησε καταγγελία ότι η Χωροφυλακή καλούσε τους απεργούς να επιστρέψουν στη δουλειά, με την απειλή της σύλληψης. Η Εισαγγελία Αθηνών, άσκησε δίωξη κατά του προεδρείου της ΟΤΟΕ, επειδή η απεργία συνεχίστηκε, παρά την παραπομπή σε διαιτησία.
Η απεργία που είχε ξεκινήσει στις 17 Ιανουαρίου του 1980, έληξε στις 24 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, μετά τη σύσκεψη των τραπεζικών που διήρκησε 16 ώρες! Με τη λήξη της οριστικοποιήθηκε η εφαρμογή της πενθήμερης εβδομάδας εργασίας. Ήταν η εποχή των μεγάλων συνδικαλιστικών διεκδικήσεων, με δυναμικές απεργίες και δικαιώματα, που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες. Οι κατακτήσεις των τραπεζοϋπαλλήλων λειτούργησαν ως πιλότος και για άλλους κλάδους, αφού ένα χρόνο μετά, το πενθήμερο θα επεκταθεί στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ και τα άλλα ΝΠΔΔ..
1992 – Το Ειδικό Δικαστήριο εκδίδει την ετυμηγορία του για το σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης. Με ψήφους 7 προς 6, ο Ανδρέας Παπανδρέου κηρύχθηκε αθώος, ενώ στον Δημήτρη Τσοβόλα επεβλήθη ποινή φυλάκισης δυόμιση ετών και τριετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και στον Γεώργιο Πέτσο φυλάκιση 10 μηνών και διετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για μια απλή πολεοδομική παράβαση.
Η δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο λειτούργησε υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ενίσχυσε τη συνοχή του, που είχε αρχίσει να κλονίζεται μετά την οκταετή παραμονή του στην εξουσία και το επανέφερε θριαμβευτικά στην εξουσία τον Οκτώβριο του 1993, βοηθούσης και της κρίσης ταυτότητας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας με τη διαμάχη Μητσοτακικών και Καραμανλικών. Το άλλο στρατόπεδο της «κάθαρσης», αφού δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει κέρδη από την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη (ΚΚΕ και ΣΥΝ). Σε αυτό συνετέλεσε και η διάλυση του κομμουνιστικού στρατοπέδου και η κρίση ταυτότητας του χώρου.
2006 – Η Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ αναλαμβάνει Πρόεδρος της Λιβερίας και γίνεται η πρώτη αφρικανίδα που εκλέγεται στο ύπατο αξίωμα της χώρας της. Στις προεδρικές εκλογές, που διεξήχθησαν σε δύο γύρους το 2011, τελική νικήτρια αναδείχθηκε Τζόνσον-Σίρλιφ. Οι γενικές αυτές εκλογές διεξήχθησαν στις 11 Οκτωβρίου 2011, με τον δεύτερο γύρο στις 8 Νοεμβρίου 2011. Η Σίρλιφ συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών ποσοστό 43,9% των ψήφων, ακολουθούμενη από τον υποψήφιο του Κογκρέσου για τη Δημοκρατική Αλλαγή, Γουίνστον Τάμπμαν (32,7). Οι δυο τους πήγαν σε δεύτερο γύρο στις 8 Νοεμβρίου 2011.Ο Τάμπμαν κατήγγειλε παρατυπίες στον πρώτο γύρο και κάλεσε τους οπαδούς του να μποϊκοτάρουν τον τελικό γύρο. Το Εκλογικό Ινστιτούτο για την Βιώσιμη Δημοκρατία στην Αφρική ανέφερε συμμετοχή 61% στον τελικό γύρο συγκριτικά με 74,9% στον πρώτο γύρο. Η Εθνική Εκλογική Επιτροπή κήρυξε νικήτρια των εκλογών την πρόεδρο Τζόνσον-Σίρλιφ στις 15 Νοεμβρίου 2011 με ποσοστό 90,7% των ψήφων. Συνακόλουθα, η Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ ορκίστηκε για 2η προεδρική θητεία στις 16 Ιανουαρίου 2012.
Γεννήσεις
1902 – Έρικ Λίντελ, Σκωτσέζος σπρίντερ που διακρίθηκε ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, κατακτώντας χρυσό μετάλλιο στα 400μ. και χάλκινο στα 200μ. Στα κατορθώματά του Έρικ Λίντελ βασίζεται η οσκαρική ταινία του Χιού Χάντσον «Οι δρόμοι της Φωτιάς» («Chariots of Fire»), παραγωγής 1981.
Ο Έρικ Λίντελ γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1902 στο Τιεντσίν της Κίνας, όπου ο πατέρας του διέδιδε την χριστιανική πίστη ως ιεραπόστολος. Το 1907 η οικογένειατου επέστρεψε στην Σκωτία και εγκαταστάθηκε στο Εδιμβούργο.
Ο Λίντελ ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε τόσο στο ράγκμπι όσο και στο στίβο ως μέλος των ομάδων του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, όπου φοιτούσε. Το 1923 αναδείχθηκε πρωταθλητής Μεγάλης Βρετανίας στις 100 υάρδες (91,44 μέτρα) και στις 220 υάρδες (201,168 μέτρα). Το ρεκόρ του στις 100 υάρδες (9”7) έμεινε ακατάρριπτο για 23 χρόνια.
Τον επόμενο χρόνο επελέγη να εκπροσωπήσει την Μεγάλη Βρετανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων. Στις 6 Ιουλίου, αρνήθηκε να πάρει μέρος στον προκριματικό των 100 μέτρων, που ήταν και το δυνατό του αγώνισμα, επειδή συνέπεσε Κυριακή και ως πιστός χριστιανός πίστευε ότι αυτή η ημέρα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στον Κύριο. Εικεντρώθηκε έτσι στα 200 και 400 μέτρα. Στα 200 μέτρα τερμάτισε τρίτος και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο,ενώ στα 400 μέτρα θριάμβευσε, παρότι έτρεχε στην εξωτερική, με παγκόσμιο ρεκόρ 47”6.
Τον επόμενο χρόνο εγκατέλειψε τους στίβους και επέστρεψε στην Κίνα για να συνδράμει τον πατέρα του στο ιεραποστολικό του έργο. Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη από τους Ιάπωνες εισβολείς και κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Βέιχσιεν, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Φεβρουαρίου 1945. Ο θάνατός του πιθανώς να οφείλεται σε όγκο στον εγκέφαλο, που είχε διαγνωστεί αλλά είχε κριθεί από τους γιατρούς μη εγχειρίσιμος.
1948 – Τζον Κάρπεντερ. Ο Τζον Κάρπεντερ (John Carpenter) είναι αμερικανός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, σεναριογράφος και συνθέτης. Θεωρείται ένας από τους ανανεωτές του κινηματογράφου του φανταστικού (κυρίως θρίλερ και ταινίες τρόμου) τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, την περίοδο της μεγάλης του ακμής, έχοντας επηρεάσει πλήθος ομοτέχνων του. Τις περισσότερες φορές γράφει ο ίδιος τα σενάρια των ταινιών του και συνθέτει τη μουσικής τους. Παρότι οι ταινίες του δεν είχαν ιδιαίτερη εμπορική απήχηση, εκτός από εξαιρέσεις, πολλές από αυτές αποτελούν αντικείμενο λατρείας από τους σινεφίλ.
Ο Τζον Κάρπεντερ γεννήθηκε στην Καρθαγένη της Νέας Υόρκης στις 16 Ιανουαρίου 1948. Γιος καθηγητή μουσικής, ενδιαφέρθηκε από τα μαθητικά του χρόνια για τον κινηματογράφο και γύριζε ταινιούλες με μία φορητή κάμερα. Κατά τη διάρκεια των κινηματογραφικών σπουδών του στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, γύρισε το μικρού μήκους γουέστερν «The Resurrection of Broncho Billy» («Η ανάσταση του Μπρόνκο Μπίλι»), που κέρδισε το Όσκαρ ταινίας μικρού μήκους το 1970.
Θάνατοι
1940 – Καλλιρρόη Παρρέν. Η Καλλιρρόη Παρρέν ήταν λογία και δημοσιογράφος από την Κρήτη. Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του φεμινιστικού κινήματος και στην προώθηση των δικαιωμάτων της γυναίκας στην Ελλάδα από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Η Καλλιρρόη Σιγανού γεννήθηκε το 1861 στα Πλατάνια Αμαρίου Ρεθύμνης. Το 1867 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της Στυλιανός Σιγανός ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Κρητών Προσφύγων. Σπούδασε στη Σχολή Σουρμελή και στη Γαλλική Σχολή Καλογραιών στον Πειραιά και αποφοίτησε από το Αρσάκειο με δίπλωμα δασκάλας το 1878. Αμέσως ανέλαβε τη διεύθυνση του Παρθεναγωγείου της ελληνικής Κοινότητας στην Οδησσό, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια. Επιστρέφοντας στην Αθήνα παντρεύτηκε τον Ιωάννη Παρρέν, γαλλοαγγλικής καταγωγής δημοσιογράφο από την Κωνσταντινούπολη, πρώτο γενικό διευθυντή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ).
Η πνευματική και φεμινιστική δράση της Καλλιρρόης Παρρέν άρχισε ουσιαστικά στις 8 Μαρτίου 1887, όταν εξέδωσε την εβδομαδιαία «Εφημερίδα των Κυριών», την πρώτη γυναικεία εφημερίδα στην Ελλάδα, συντασσόμενη αποκλειστικά από γυναίκες. Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή συνέδρια γυναικών και το 1893, μετά την επιστροφή της από το Σικάγο, ίδρυσε την Ένωσιν υπέρ της Χειραφετήσεως της Γυναικός.
1957 – Αρτούρο Τοσκανίνι. Ο Αρτούρο Τοσκανίνι (Πάρμα, Ιταλία, 1867[10] – Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 16 Ιανουαρίου 1957) ήταν Ιταλός συνθέτης και μαέστρος (διευθυντής ορχήστρας), ιδανικός ερμηνευτής του έργου του Βέρντι και του Βάγκνερ και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον χώρο της μουσικής. Σπούδασε στα ωδεία της Πάρμας και του Μιλάνου με ειδίκευση στο βιολοντσέλο.
Η σταδιοδρομία του ως διευθυντής ορχήστρας ξεκίνησε το 1886 και επεκτάθηκε άμεσα στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Βραζιλία. Είχε το σπάνιο ταλέντο να μπορεί να διευθύνει από μνήμης (δίχως παρτιτούρα), ικανότητα που ανέπτυξε από νωρίς, λόγω ενός προβλήματος όρασης. Το 1898 ανέλαβε τη διεύθυνση της Σκάλας του Μιλάνου. Ανέδειξε πολλούς καλλιτέχνες που έκαναν εν συνεχεία μεγάλη καριέρα.
Το 1931 εγκατέλειψε τη χώρα του λόγω διαφωνίας με το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1938 αποχώρησε από φεστιβάλ στο Σάλτσμπουργκ αντιδρώντας στην προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ΄ Ράιχ. Μέσω του περιοδικού «Life» απεύθυνε αντιναζιστικό μήνυμα στις 13 Σεπτεμβρίου 1943 και κάλεσε τον αμερικανικό λαό να πιέσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ για γρήγορη επέμβαση στην Ευρώπη, της οποίας οι λαοί, όπως τόνισε, υπέφεραν από το φασισμό και το ναζισμό. Διατέλεσε επί 10 έτη διευθυντής της φιλαρμονικής ορχήστρας της Νέας Υόρκης και της συμφωνικής ορχήστρας του N.B.C. (1937–1954).
Την πρωτοχρονιά του 1957 ο Τοσκανίνι υπέστη Εγκεφαλικό επεισόδιο, συνεπεία του οποίου κατέληξε στις 16 Ιανουαρίου. Η ταφή του έγινε στο Μιλάνο. Μετά θάνατον τιμήθηκε με το Βραβείο Γκράμι για τη συνολική του προσφορά στη μουσική. Ο Τοσκανίνι έμεινε στην ιστορία και για τις εύστροφες αποστροφές του λόγου του, ενώ χαρακτηριστικό του ήταν πως υπήρξε τελειομανής μέχρι παρεξηγήσεως. Είπαν για αυτόν και το έργο του ότι «Ο Τοσκανίνι είναι ένας από τους λίγους θαρραλέους εκπροσώπους του πνεύματος και του πολιτισμού στην Ευρώπη» (Ζαν Πολ Σαρτρ) και ότι «…πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση». (Τόμας Μαν).
1998 – Δημήτρης Χορν. Ο κορυφαίος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου (νυν Εθνικού), όπου έκανε το ντεμπούτο του το 1940, στην οπερέτα του Στράους «Η Νυχτερίδα».
Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο «Θέατρο Ρεξ» της Μαρίκας Κοτοπούλη, ως πρωταγωνιστής σε έργα, όπως «Ο πρωτευουσιάνος», «Αλάτι και πιπέρι», «Η κυρία με τις καμέλιες» κ.ά. Την περίοδο 1943 – 1944 συμμετείχε στο θίασο της Κατερίνας, με την οποία συμπρωταγωνίστησε στο «Σύζυγοι με δοκιμή». Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο μαζί με τη Μαίρη Αρώνη και λίγο αργότερα συνέπραξε με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου, ενώ την περίοδο 1946 – 1950 επέστρεψε στο «Βασιλικό Θέατρο».
Ύστερα από απουσία δύο ετών στο εξωτερικό, επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1953 γνωρίζει την Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους επισπεύδει το διαζύγιο της Λαμπέτη με τον Μάριο Πλωρίτη και μαζί γράφουν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκροτούν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα, όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι» και «Το παιχνίδι της Μοναξιάς». Οι δρόμοι τους χώρισαν το 1959 και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ στο θεατρικό σανίδι.
Μεγάλη ήταν η συμβολή του Δημήτρη Χορν και στον κινηματογράφο. Πρωταγωνίστησε μόνο σε 10 ταινίες, δίνοντας όμως ανεπανάληπτες ερμηνείες, όπως στην «Κάλπικη λίρα» (1954), στο «Μια ζωή την έχουμε» (1955) και «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956).
Έντονη ήταν και η ραδιοφωνική παρουσία του. Εκτός από τις μαγνητοφωνήσεις δεκάδων θεατρικών έργων, είχε «περάσει» στον κόσμο με ιδιαίτερο κέφι και φινέτσα ένα «αεράκι» εβδομαδιαίων πεντάλεπτων εκπομπών, που έγραφε ο Κώστας Πρετεντέρης. Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών στην εκπομπή «Ο Ταχυδρόμος έφτασε».
Διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974 -1975, ενώ το 1980 ίδρυσε με τη σύζυγό του Άννα Γουλανδρή το Ίδρυμα Γουλανδρή – Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Η Πολιτεία του απένειμε το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α’.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
