10 Αυγούστου 2023
Είναι η 222η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 143 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:35 – Δύση ήλιου: 20:25 – Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 50 λεπτά
🌘 Σελήνη 24 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ήρωνa, Ηρωνία, Ηρώ, Λαυρέντιο, Λαυρέντη, Λαυρεντία, Λώρα, Λωραίνη, Λάουρα, Λαυρεντίνα, Ιππόλυτο, Ιππολύτη και Ιππολύτα
Γεγονότα
1788 – Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ ολοκληρώνει τη Συμφωνία αρ. 41. Από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, το τελευταίο και πιο μεγάλο σε διάρκεια συμφωνικό έργο του. Είναι γνωστό και ως «Συμφωνία του Διός», ονομασία που δεν οφείλεται στον συνθέτη, αλλά στον γερμανό μουσικό και διοργανωτή συναυλιών Γιόχαν Πέτερ Σάλομον (1745-1815). Ο Σάλομον πίστευε ότι το έργο αυτό του Μότσαρτ ανέδιδε ένα αυτοκρατορικό συναίσθημα, που ταίριαζε με τον Δία, τον «πατέρα των θεών και των ανθρώπων».
Το έργο ολοκληρώθηκε στις 10 Αυγούστου 1788, σε μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδο του σπουδαίου αυστριακού συνθέτη, καθώς ήταν πνιγμένος στα χρέη και είχε όσο τίποτα ανάγκη τα χρήματα. Μέσα σε σχεδόν ένα τρίμηνο (Ιούνιος – Αύγουστος του 1788), έγραψε τρεις συμφωνίες (39η, 40η, 41η), δύο τρίο για πιάνο (σε Μι και Ντο), μία σονάτα για πιάνο («Sonata Facile») και μία σονατίνα για βιολί. Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε αρκετά χρόνια μετά το θάνατο του Μότσαρτ, στις 20 Οκτωβρίου 1819 στο Εδιμβούργο. Στο πρόγραμμα αυτής της συναυλίας εμφανίσθηκε για πρώτη και ο υπότιτλος του έργου «Συμφωνία του Διός».
1793 – Ανοίγει τις πύλες του το μουσείο του Λούβρου (γαλλικά: Musée du Louvre) είναι ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα μουσεία τέχνης στον κόσμο. Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού στις όχθες του Σηκουάνα και εκθέτει 35.000 έργα τέχνης – το 8% των αποκτημάτων του, που υπολογίζονται στα 445.000 κομμάτια. Οι μόνιμες συλλογές του μουσείου καταλαμβάνουν συνολικά έκταση 60.600 τετραγωνικών μέτρων και ανάμεσα σε αυτές είναι και οι ελληνικές, που καλύπτουν 25 αίθουσες ή χώρους.
Το Λούβρο αρχικά ήταν αμυντικό φρούριο και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ονομασία του. Σύμφωνα με την πρώτη, ονομάστηκε Λούβρο επειδή λόγω του τοπωνυμίου της περιοχής όπου οικοδομήθηκε – αυτή λεγόταν Λουκαλανιά. Πιθανολογείται ότι η περιοχή ονομαζόταν έτσι επειδή είχε πολλούς λύκους (στα λατινικά lupus και το θηλυκό, δηλαδή λύκαινα, στην καθομιλουμένη της εποχής εκείνης στη Γαλλία, λεγόταν lupara)[7]. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι η ονομασία προέρχεται από την σαξωνική λέξη lauer ή lower, η οποία στα ελληνικά αποδίδεται ως “οχυρωμένο φρούριο”.[8] Τρίτη εκδοχή: από τη φράση “L’oeuvre” για το αριστουργηματικό έργο, που όμως δεν είναι ιδιαίτερα πιθανή, αφού το κτίσμα αναφέρεται ως Λούβρο ήδη από το 1200, όταν ακόμα στο φρούριο δεν υπήρχε καμία συλλογή.
1913 – Υπογράφεται η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, που θέτει τέλος στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο. Με τη συνθήκη καθορίζονται τα νέα σύνορα Ελλάδας και Βουλγαρίας, με βάση τη γραμμή όρος Μπέλλες – εκβολές ποταμού Νέστου. Λίγες μέρες πριν, στις 3 Αυγούστου, είχαν καθοριστεί στο Βελιγράδι τα ελληνοσερβικά σύνορα (Πρωτόκολλο Βενιζέλου – Πάσιτς), με βάση τη γραμμή Πρέσπες – Δοϊράνη. Οι διαπραγματεύσεις της διάσκεψης για τη συνομολόγηση της συνθήκης αυτής διεξάχθηκαν στο Βουκουρέστι σ΄ έναν αγώνα προσδιορισμού των νέων συνόρων και ειδικότερα των Σερβο-Βουλγαρικών και των Ελληνο-Βουλγαρικών (στη Θράκη). Πριν όμως από τη σύγκληση της διάσκεψης αυτής είχαν προηγηθεί οι ακόλουθες πολιτικές, διπλωματικές και άλλες στρατιωτικές ενέργειες:
Στις 26 Απριλίου (1913) ο Έλληνας Πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος ενημερώνει εγγράφως τον Στογιάν Δάνεφ περί μη ύπαρξης σχετικής συμφωνίας μεταξύ Σερβίας και Ελλάδος δηλώνοντάς του πως γενικά οι Έλληνες επιθυμούν να καταστήσουν την υπό κυριαρχία τους Θεσσαλονίκη ελεύθερο λιμένα και επιπρόσθετα πως αν επιχειρηθεί χωριστή συμφωνία με τη Βουλγαρία οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να παύσουν να ενδιαφέρονται για τις Σερβο-Βουλγαρικές διαφορές που αφορούσαν το Μοναστήρι κ.ά. (Σημειώνεται πως την πρόταση αυτή του Βενιζέλου επικαλέσθηκε αργότερα ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Ιβάν Γκέσωφ σε γαλλόφωνο βιβλίο που εξέδωσε προκειμένου ν΄ αποδείξη ότι η Ελλάδα τότε, στο Βουκουρέστι, δεν απαιτούσε κάνενα ζωτικό συμφέρον στη διανομή της Μακεδονίας).
Παράλληλα όμως ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός Γκέσωφ επιζητούσε πρώτα να επιλυθεί, με τη βοήθεια της ομόθρησκης Ρωσίας, η Σερβο-Βουλγαρική διαφορά προκειμένου στη συνέχεια να μείνη μόνο εκείνη με την Ελλάδα (κατά τις επιστολές Γκέσωφ – Σαζόνωφ).
Την ίδια περίοδο η Αυστροουγγαρία συμβουλεύει τη Βουλγαρία να λάβει υπ` όψιν της την κατάσταση όπως εξελίχθηκε και να προβεί σε θυσίες προκειμένου να φθάσει σε συμφωνία με τη Ρουμανία.
Στο μεταξύ στις 19/30 Μαΐου 1913 υπογράφεται η Συνθήκη Λονδίνου (1913) σύμφωνα με την οποία όλα τα εδάφη δυτικά της “γραμμής Αίνου – Μηδείας”, εκτός Αλβανίας, παραχωρούνται στους νικητές, καθώς και κάποια εδάφη της Θράκης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Δυστροπώντας όμως οι Βούλγαροι να εκκενώσουν εδάφη που παραχωρούνταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ο Σουλτάνος διέταξε τον Ισμέτ πασά με τουρκικές δυνάμεις να εισβάλλει στα συγκεκριμένα κατεχόμενα υπό τη Βουλγαρία εδάφη και να ανακαταλάβει αυτά. Ο Ισμέτ πασάς όμως, προήλασε και πέραν της γραμμής Αίνου – Μηδείας καταλαμβάνοντας και την Αδριανούπολη.
Όταν όμως έγινε γνωστό ότι τούρκοι αιχμάλωτοι και μουσουλμανικοί πληθυσμοί σφαγιάζονταν σε αντίποινα από τους Βουλγάρους ο Σουλτάνος απείλησε έναρξη νέου πολέμου. (Σημειώνεται πως αντ΄ αυτού και μετά τη παρούσα συνθήκη ακολούθησαν η διμερής Βουλγαροτουρκική Συνθήκη Κωνσταντινούπολης (1913), και η Ελληνοτουρκική Συνθήκη Αθηνών (1913)).
1920 – Ο σουλτάνος Μεχμέτ ο 6ος υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών, που βάζει την οριστική «ταφόπλακα» στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήταν μία από τις συνθήκες ειρήνης που ακολούθησαν μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπογράφηκε ανάμεσα στους νικητές του Α΄ Παγκοσμίου (Προέχουσες και Σύμμαχες Δυνάμεις)1 και την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, στη Σέβρ της Γαλλίας. Στη συνθήκη των Σεβρών οριστικοποιείται το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τον διαμοιρασμό των εδαφών της, 2 η γέννηση του κράτους της Τουρκίας και η απόδοση στην Ελλάδα των διεκδικούμενων εδαφών.
Η Συνθήκη των Σεβρών -στο τμήμα που αναφερόταν στην Ελλάδα- περιείχε εγγράφως τις παραχωρήσεις των τουρκικών εδαφών όπως διαμορφώθηκαν στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού, με κυριότερη την απόδοση του μεγαλύτερου μέρους της Ανατολικής Θράκης και της ευρύτερης περιοχής της Σμύρνης στην ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό στρατό. Από ελληνικής πλευράς, πληρεξούσιοι του Βασιλιά Αλέξανδρου και υπογράφοντες τη Συνθήκη ήταν ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ο έκτακτος απεσταλμένος και πληρεξούσιος Άθως Ρωμάνος, ενώ από την τουρκική πλευρά υπέγραψαν ο στρατηγός Mehmed Hâdî Pasha, ο γερουσιαστής Riza Tevfik Bölükbaşı και ο Rechad Haliss Bey.
«Με τον διακανονισμό των Σεβρών τέθηκαν οι βάσεις για την ανάδειξη της Ελλάδας των δύο ηπείρων (Ευρώπη-Ασία) και των πέντε θαλασσών (Αιγαίο, Ιόνιο, Μεσόγειος, Μαύρη Θάλασσα και Προποντίδα). Η έκταση της ελληνικής επικράτειας έφθασε τα 173.779 τετρ. χιλιόμετρα και ο πληθυσμός της τα 7.156.000. Ουσιαστικά, τόσο η έκταση όσο και ο πληθυσμός του ελληνικού Βασιλείου τριπλασιάστηκαν μέσα σε μια δεκαετία (1910-1920).»
«Με τη Συνθήκη των Σεβρών, η οθωμανική επικράτεια περιοριζόταν στο ένα πέμπτο του προπολεμικού εδάφους της αυτοκρατορίας, που ουσιαστικά σήμαινε τη συρρίκνωση της στην Κωνσταντινούπολη και την Κεντρική Ανατολία. Αλλά και η παραμονή της Κωνσταντινούπολης στην κυριαρχία του σουλτάνου τέθηκε υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, ειδικότερα εξαρτήθηκε από την προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων στην τουρκική ζώνη (άρθρο 36). Άλλωστε, η οθωμανική πρωτεύουσα τελούσε υπό διασυμμαχική στρατιωτική κατοχή από τον Μάρτιο του 1920 και ο σουλτάνος με την κυβέρνησή του ήταν εκεί ουσιαστικά αιχμάλωτοι των νικητών του πολέμου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχανε κάθε πρόσβαση στα Βαλκάνια, με εξαίρεση τα ευρωπαϊκά προάστια της Κωνσταντινούπολης, ενώ το Αιγαίο λάμβανε μορφή ελληνικής λίμνης. Με τη συνθήκη επιτεύχθηκε ο αφοπλισμός των Στενών και η ελευθεροπλοΐα στα Στενά τέθηκε υπό τον έλεγχο Διασυμμαχικής Επιτροπής (άρθρο 178), με άλλα λόγια κάτω από τον έλεγχο της κραταιάς Μεγάλης Βρετανίας. Η Συνθήκη των Σεβρών κατέδειξε τη θέληση των Συμμάχων όχι μόνο να διαλύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και να θέσουν το εναπομείναν τμήμα της (μετέπειτα Τουρκία) υπό στενό διοικητικό-στρατιωτικό και οικονομικό έλεγχο».
Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε σε κανένα Κοινοβούλιο (ούτε καν στο Ελληνικό), αφού ο Μουσταφά Κεμάλ κατάφερε, με τις νίκες του στρατού του, την ακύρωση της Συνθήκης στην πράξη.[4]Μετά τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, αλλά και την προσωπική συντριβή του Ελευθέριου Βενιζέλου, οι Σύμμαχοι δεν ήταν πλέον διατεθειμένοι να συνεργαστούν με τη διάδοχη κυβέρνηση και τον επανακάμψαντα Βασιλιά Κωνσταντίνο. Η Ελλάδα προχώρησε μόνη της τη Μικρασιατική εκστρατεία μέχρι το τέλος της.
Τα σύνορα των δυο κρατών διευθετήθηκαν οριστικά με τη Συνθήκη της Λωζάνης.
1922 – Ο ΠΠΟ παίρνει το τέταρτο και οριστικό όνομά του. Με πρόταση του Μιχάλη Παπάζογλου, η οποία ανακοινώνεται επισήμως στον αθηναϊκό Τύπο, ο ιστορικός όμιλος του Γιώργου Καλαφάτη υιοθετεί για σύμβολό του το Τριφύλλι και ονομάζεται πλέον Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος (ΠΑΟ), μία ονομασία με την οποία θα γίνει στη συνέχεια γνωστός, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ήταν 3 Φεβρουαρίου 1908 όταν ο αθλητής του στίβου του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου,Γιώργος Καλαφάτης πήρε την πρωτοβουλία να ιδρύσει ένα νέο Σύλλογο που έμελλε να γίνει η πιο ένδοξη ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας. Αρχικά η συντόμευση του ονόματος της ομάδας ήταν ΠΟΑ (Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών) και μεταξύ των ιδρυτικών μελών ήταν, εκτός από τον Γ. Καλαφάτη, ο αδερφός του Αλέξανδρος, και οι Δουκάκης, Μπούμπουλης, Χρύσης, Γρανίτσας, Μαντζάκος, Παπαγεωργίου, Γαέτας, Δεμερτζής, Σταυρόπουλος, Πάσχος, Μισακιάν, Ρέππας, Σαπούνιας, Γαρουφαλιάς.
Στις αρχές του 1910, ο Σύλλογος μετονομάστηκε σε Π.Π.Ο (Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός Όμιλος) και συνέχισε να δραστηριοποιείται και να κερδίζει μεγάλων αριθμό φιλάθλων. Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ξαναρχίζει η ποδοσφαιρική δραστηριότητα με τον ΠΠΟ να έχει υιοθετήσει το πράσινο χρώμα και το έμβλημα του τριφυλλιού, το οποίο σχεδίασε ο Γιώργος Χατζόπουλος, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και μέλος του Παναθηναϊκού. Το τριφύλλι «έφερε» στον Παναθηναϊκό, ο αθλητής και μετέπειτα Γ.Γ. του Συλλόγου, Μιχάλης Παπάζογλου, ο οποίος το φορούσε στην ομάδα Χαλκηδόνα της Κωνσταντινούπολης όπου αγωνιζόταν.
Το 1919 η Ένωση Ποδοσφαιρικών Ομίλων της Αθήνας και του Πειραιά οργάνωσε το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα στο οποίο ο Παναθηναϊκός ανακηρύχθηκε πρωταθλητής.
Το οριστικό όνομα, Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος αποφασίστηκε στις 10 Αυγούστου του 1922 και επισημοποιήθηκε στη Γενική Συνέλευση της 15ης Μαρτίου 1924.
1969 – Η Coca Cola κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά. Την ώρα που οι εργάτες κατασκεύαζαν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το Άγαλμα της Ελευθερίας, κάπου 800 μίλια μακριά ένα άλλο μεγάλο αμερικανικό σύμβολο γεννιόταν, στις 8 Μαΐου του 1886.
Όπως πολλοί άνθρωποι που αλλάζουν το ρου της ιστορίας, έτσι κι ο Τζον Πέμπερτον, παλαίμαχος του Εμφυλίου Πολέμου και φαρμακοποιός στην Ατλάντα, εμπνεύστηκε από την απλή περιέργεια… Του άρεσε πολύ να πειραματίζεται με ιατρικές συνταγές. Εκείνο το απόγευμα έψαχνε να βρει κάποιο φάρμακο ταχείας καταπολέμησης του πονοκεφάλου και όπως ανακάτευε τα υλικά σε μια τρίποδη χάλκινη χύτρα, δημιούργησε ένα εύοσμο υγρό με χρώμα καραμέλας.
Όταν το πείραμα ολοκληρώθηκε, το πήγε στο φαρμακείο του Τζέικομπς, που βρισκόταν λίγο παρακάτω. Εκεί πρόσθεσαν στο μείγμα ανθρακούχο νερό και το έδωσαν στους πελάτες να το δοκιμάσουν. Όλοι συμφώνησαν ότι αυτό το νέο αναψυκτικό, το οποίο στην αρχική μορφή του και ως το 1905 περιείχε και ποσότητα κοκαΐνης, ήταν κάτι το ξεχωριστό. Έτσι, το φαρμακείο του Τζάκομπς άρχισε να το πουλά προς πέντε σεντς το ποτήρι. Ο λογιστής του Πέμπερτον, ο Φρανκ Ρόμπινσον, έδωσε στο μείγμα το όνομα Coca-Cola και το έγραψε με τον χαρακτηριστικό γραφικό του χαρακτήρα. Αυτό είναι το λογότυπο που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.
Κατά το πρώτο έτος, η εταιρία πουλούσε περίπου 9 ποτήρια Coca Cola την ημέρα. Έναν αιώνα αργότερα, είχαν παραχθεί πάνω από 10 δισεκατομμύρια γαλόνια σιρόπι. Όμως, ο Πέμπερτον ήταν περισσότερο εφευρέτης παρά επιχειρηματίας και δεν είχε ιδέα ότι είχε εφεύρει ένα από τα σπουδαιότερα προϊόντα στον κόσμο. Τρία χρόνια αργότερα πούλησε την εταιρία του σ’ έναν επιχειρηματία της Ατλάντα, τον Άστι Γκριγκς Κάντλερ, έναντι περίπου 2.300 δολαρίων.
Από τις αρχές του 19ου η Coca Cola άρχισε να εισχωρεί στην Κούβα, στο Πουέρτο Ρίκο, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, για να κατακτήσει τελικά όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, το Γενικό Χημείο του Κράτους έδωσε το πράσινο φως για την κυκλοφορία της στις 11 Φεβρουαρίου του 1964, αλλά χρειάστηκαν πέντε χρόνια μέχρι να κάνει την εμφάνισή της στα ράφια των καταστημάτων, στις 10 Αυγούστου του 1969.
Γεννήσεις
1884 – Παναΐτ Ιστράτι. Γεννήθηκε στη Βραΐλα και ήταν γιος της πλύστρας Ζωίτσας Ιστράτι (Joiţa Istrate) και ενός Έλληνα παράνομου καπνεμπόρου, του Γεώργιου Βαλσαμή που ποτέ δε γνώρισε από το χωριό Φαρακλάτα Κεφαλονιάς. Ολοκλήρωσε με δυσκολίες την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στο Μπαλντοβινέστι. Έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει και παράλληλα ήταν πολυγραφότατος. Στην αρχή έγραφε άρθρα σε σοσιαλιστικά περιοδικά. Αργότερα έγραψε πολλά βιβλία.
Έκανε δύο απανωτούς αποτυχημένους γάμους. Υπήρξε φίλος του Καζαντζάκη και του Ρομέν Ρολάν, ο οποίος προλόγισε και το έργο του «Κυρά Κυραλίνα» και τον χαρακτήρισε «ο Μαξίμ Γκόρκι των Βαλκανίων». Ο Ιστράτι προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε σε σανατόριο στο Βουκουρέστι, αφού προηγουμένως επιχείρησε να αυτοκτονήσει. Αρχικά, ήταν ενταγμένος στον κομμουνιστικό πολιτικό χώρο, όμως τη δεκαετία του τριάντα έγραφε σε ακροδεξιά έντυπα και είχε πολιτικές σχέσεις με την οργάνωση ‘Σταυροφορία για τον Ρουμανισμό’ που προέκυψε από διάσπαση της Φασιστικής Σιδηράς Φρουράς.
1947 – Ίαν Άντερσον (αγγλικά: Ian Scott Anderon, 10 Αυγούστου 1947) είναι Βρετανός τραγουδιστής και πολυοργανίστας, γνωστότερος ως ιδρυτικό μέλος του ροκ συγκροτήματος Jethro Tull. Κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ το 1983, συνεχίζοντας την καριέρα του μέχρι σήμερα και κυκλοφορώντας το “Thick as a Brick 2”, συνέχεια του κλασικού άλμπουμ των Jethro Tull, το 2012.
Ο Άντερσον απέκτησε ενδιαφέρον για την μουσική από την παιδική του ηλικία, με κύριες επιρροές του την τζαζ και το ροκ εντ ρολ. Η οικογένεια του μετακόμισε στο Μπλάκπουλ το 1963 και μαζί με συμμαθητές του, σχημάτισε τους Blades, όπου τραγουδούσε και έπαιζε φυσαρμόνικα. Το 1967, σε μία προσπάθεια να πλησιάσουν στο Λονδίνο και να εκμεταλλευτούν την δυναμική μουσική σκηνή του, μετακόμισαν στο Λούτον. Παρ’ όλα αυτά, το συγκρότημα σύντομα διαλύθηκε και ο Άντερσον πούλησε την ηλεκτρική του κιθάρα, αγοράζοντας ένα φλάουτο.
Η κίνηση αυτή αποδείχθηκε κομβικής σημασίας για την εξέλιξη των Jethro Tull, με τον Άντερσον να μαθαίνει να παίζει σε μπλουζ-ροκ ύφος σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μαζί με τον μπασίστα Γκλεν Κόρνικ, τον κιθαρίστα Μικ Άμπρααμς και το ντράμερ Κλάιβ Μπάνκερ σχημάτισαν την πρώτη μορφή του συγκροτήματος, το οποίο έφερε τις αρχικές ονομασίες Navy Blue και Bag of Blues, πριν αλλάξει το όνομα του σε Jethro Tull.
Πρώτη κυκλοφορία τους ήταν το άλμπουμ “This Was”, το οποίο σκαρφάλωσε στο Top-10 των βρετανικών τσαρτ και εξασφάλισε στο συγκρότημα μία σειρά συναυλιών στο κλαμπ “Marquee” του Λονδίνου, όπου ο Άντερσον εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους και χαρακτηριστικότερους τραγουδιστές του είδους, παίζοντας το φλάουτο ενώ στεκόταν στο ένα πόδι και χοροπηδώντας πάνω στην σκηνή.
Οι Jethro Tull συνέχισαν να ηχογραφούν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, με πιο επιτυχημένη περίοδο τους να είναι αυτή της δεκαετίας του ’70, με άλμπουμ όπως τα “Aqualung” (1971), “Thick As A Brick” (1972), “A Passion Play” (1973), “Minstrel in the Gallery” (1975) και “Heavy Horses” (1978), να ξεχωρίζουν. Οι δίσκοι τους ανέβηκαν δύο φορές στην κορυφή των τσαρτ του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου δέκα εξ αυτών έγιναν χρυσοί και το “Aqualung” βραβεύθηκε ως τριπλά πλατινένιο.
Ο Άντερσον κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο το 1983, με τίτλο “Walk into Light”, ακολουθούμενο δώδεκα χρόνια αργότερα από το “Divinities: Twelve Dances with God”, μία ορχηστρική ηχογράφηση με δώδεκα τραγούδια βασισμένα στο φλάουτο. Το 2012, ηχογράφησε το “Thick as a Brick 2”, συνέχεια του επιτυχημένου άλμπουμ των Jethro Tull, το οποίο είχε κυκλοφορήσει σαράντα χρόνια νωρίτερα. Επίσης, το “Homo Erraticus” του 2014 σκαρφάλωσε στο # 14 των βρετανικών τσαρτ, η οποία είναι η καλύτερη θέση από οποιονδήποτε άλλο προσωπικό του δίσκο.
Στις 24 Μαρτίου 2017, κυκλοφόρησε μέσω της BMG/The End Records το άλμπουμ “Jethro Tull – The String Quartets”, όπου μαζί με το κουαρτέτο εγχόρδων Carducci Quartet ηχογράφησε κομμάτια των Jethro Tull, σε επιμέλεια του Τζον Ο’Χάρα.
Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες συνεργασίες, συμμετέχοντας σε άλμπουμ των Steeleye Span, των Honeymoon Suite, της συμφωνικής ορχήστρας του Λονδίνου, των Blackmore’s Night, του Roy Harper, των Uriah Heep, του Ian Bruce, των Tarika Sammy, των Toto, των Slipstream, των Hot Vultures, της Mary Youngblood, κ.α..
Το 1970, είχε παντρευτεί την φωτογράφο Τζένι Φρανκς, με την οποία χώρισε τέσσερα χρόνια αργότερα και το 1976 παντρεύτηκε την Σόνα Λίροιντ, με την οποία παραμένει μέχρι σήμερα. Διέμεναν σε μία φάρμα 500 στρεμμάτων στο Ράντνεϊτζ της Αγγλίας, μετακομίζοντας στην συνέχεια σε άλλα μέρη της Αγγλίας αλλά και το Μοντρέ της Ελβετίας. Μαζί έχουν δύο παιδιά, τον Τζέιμς Ντάνκαν Άντερσον και την Γκάελ Άντερσον, σύζυγο του ηθοποιού Άντριου Λίνκολν, πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής σειράς “The Walking Dead”.
Ο Άντερσον υπέφερε από φλεβική θρόμβωση στο πόδι του και πραγματοποίησε δημόσιες ομιλίες με σκοπό την επαγρύπνηση του κοινού για την συγκεκριμένη αρρώστια.
1960 – Αντόνιο Μπαντέρας (José Antonio Domínguez Bandera, 10 Αυγούστου 1960), γνωστός ως Αντόνιο Μπαντέρας, είναι Ισπανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός. Άρχισε την καριέρα του ως ηθοποιός με μία σειρά ταινιών από τον σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ και μετά εμφανίστηκε σε πολύ γνωστές ταινίες του Χόλλυγουντ, ειδικά κατά τη δεκαετία του 1990, συμπεριλαμβανομένων των Assassins, Evita, Interview with the Vampire, Philadelphia, Desperado, Η μάσκα του Ζορό and Spy Kids. Ο Μπαντέρας έδωσε επίσης τη φωνή του στο Γάτος Σπιρουνάτος (Puss in Boots) συνέχεια των ταινιών Σρεκ και στη μέλισσα στη διαφήμιση της Nasonex.
Θάνατοι
1881 – Σπυρίδων Ζαμπέλιος (Λευκάδα, 1815 – Τσουγκ της Ελβετίας, 10 Αυγούστου 1881) ήταν Έλληνας ιστορικός Ερευνητής, Συγγραφέας, Φιλόλογος και λογοτέχνης. Χαρακτηρίστηκε ο πρώτος θεωρητικός της ιστορικής ενότητας αρχαίου, μεσαιωνικού και νεότερου Ελληνισμού και μαζί με τον Κ. Παπαρρηγόπουλο αποτελούν τους “Διόσκουρους” της ελληνικής ιστοριογραφίας του 19ου αιώνα οι οποίοι αντιμετώπισαν με επιστημονικά επιχειρήματα τη θεωρία περί φυλετικής ασυνέχειας των νεοελλήνων, που διατύπωσε το 1830 ο Αυστριακός ιστορικός Jacob Philipp Fallmerayer,μυθιστοριογράφος και λογοτέχνης, γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1815, ή το 1813 σύμφωνα με τη μελέτη του Άριστου Καμπάνη, στο νησί της Λευκάδος και πέθανε στις 10 Αυγούστου 1881 στην πόλη Ζουνκ της Ελβετίας.
Ήταν υποστηρικτής της Ενώσεως των Επτανήσων με την Ελλάδα, όμως σε εύθετο χρόνο, καθώς υποστήριζε την άποψη ότι το νεοπαγές Ελληνικό Κράτος βρισκόταν ακόμα σε σημαντική πολιτική και πολιτιστική καθυστέρηση και η Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα θα συντελούσε στην πτώση του Επτανησιακού πολιτισμού. Ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος ήταν ό πρώτος που αποπειράθηκε να αναδείξει την ιστορική και γλωσσική ενότητα του ελληνικού έθνους από την εποχή του Ομήρου έως και τα νεότερα χρόνια. Ως εκδότης όμως των δημοτικών τραγουδιών επικρίθηκε για τις αυθαίρετες επεμβάσεις του στα κείμενα ενώ κρίθηκε σε μέτρια και η επίδοσή του στη λογοτεχνία. Τα «Ιστορικά Σκηνογραφήματα (1860)» και «Οί κρητικοί γάμοι (1871)» γραμμένα στην άκαμπτη καθαρεύουσα της εποχής, χαρακτηρίζονται από ιστορισμό και από ηθικοδιδακτικές παρεμβάσεις. Γενικότερα, ο Ζαμπέλιος ασχολήθηκε με τη συγγραφή μετά την εποχή της επιστροφής του στην Ελλάδα. Το έργο του κάλυπτε κυρίως ιστορικά θέματα, με υλικό που είχε συγκεντρώσει από τα ταξίδια του στην Ευρώπη αλλά και στην Τουρκία. Στην εκτενή εισαγωγή διατύπωσε την άποψη για την ενότητα του Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή και εισηγήθηκε την τριμερή διαίρεση της Ελληνικής ιστορίας σε αρχαία, μεσαιωνική και νέα, ενώ αναφέρει σημαντικά στοιχεία για την τύχη των μελών της οικογένειας των Παλαιολόγων μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Τα επόμενα χρόνια ό Σπυρίδων Ζαμπέλιος ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία, σε επίπεδο κριτικής.
Ο Ζαμπέλιος υπήρξε και σπουδαίος ιστορικός. Επηρεασμένος από τον Μεσαιωνολόγο Ανδρέα Μουστοξύδη, και λόγω της μεγάλης του γλωσσομάθειας, μελέτησε μεσαιωνικά και γλωσσολογικά χειρόγραφα στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ευρώπης και της Τουρκίας. Αναζήτησε τις ρίζες του Νέου Ελληνισμού στους μέσους χρόνους, στο Βυζάντιο και προσπάθησε να αποκαταστήσει την ιστορική ενότητα του Έθνους. Με σπάνια διορατικότητα συνέλαβε και υπογράμμισε σωστά τη σημασία της Ελληνικής γλώσσας για την ιστορική συνέχιση του Έθνους. Πίστευε ότι ο Ελληνισμός παρ’ όλο που υποδουλώθηκε στους Οθωμανούς, διατηρείται και εκδηλώνεται μέσα από τα δημοτικά τραγούδια και τη δημοτική ποίηση. Τόνιζε ότι η γλώσσα είναι, «…το κεφαλαιότατον γνώρισμα του χριστιανικού ελληνισμού» το «Θειόχατον και δραστήριον όργανον οίου νουν ελληνικού μεγαλείου, απαραίτητον όργανον, χωρίς του οποίου όχι μόνον Ελληνισμός δεν εκλάμπει, αλλ’ ουδέ καν δύναται να υπάρξει σχεδόν «Η κοινή και καθομιλουμένη γλώσσα, ο άγραφος μεν, αλλ’ απαραβίαστος νόμος της επί τεσσαράκοντα περίπου αιώνας πολιτευθείσης ελληνικής φυλής είναι πραγματικώς το μόνον λείψανον της ναυαγησάσης αρχαιότητας, ημιν υπό των μέσων χρόνων μεταδοθέν, το μόνον έμβιον μνημόσυνον εν ευ συγκεφαλαιούται σχεδόν ο σύνολος βίος του γένους.» Ο Ζαμπέλιος, ο δημιουργός του όρου Ιστοριονομία, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο υπήρξε «ο αρχιτέκτων» της ιστορικής ενότητας του Ελληνισμού, ο οραματιστής και πρωτοπόρος». «Μεγαλοφυέστατο ιστοριογράφο», τον χαρακτηρίζει ο Κ. Θ. Δημαράς που με τη σκέψη του προλείανε το έδαφος της «μεταπλάσεως» του Βυζαντινού Ελληνισμού σε Νεοελληνικό.
1945 – Ρόμπερτ Γκόνταρντ (1882 – 1945) θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης πυραυλικής. Το 1914 πήρε διπλώματα ευρεσιτεχνίας για ψυχόμενους θαλάμους καύσεως πυραυλοκινητήρων, αντλίες και τροφοδοτικά υγρών καυσίμων, πολυώροφους πυραύλους κ.λ.π. Το 1919 πρότεινε να σταλεί και να εκραγεί πύραυλος σε σκοτεινή περιοχή της Σελήνης, ώστε με τη λάμψη να φανεί η επιτυχία του πειράματος. Από το 1929 πειραματιζόταν σε έρημο του Νέου Μεξικού των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έκανε πυραυλικές δοκιμές για τις ανάγκες του Ναυτικού των ΗΠΑ.
1968 – Γκαμπριέλ Ανό. Το ποδόσφαιρο του χρωστά πολλά. Ήταν αυτός που εμπνεύστηκε την ιδέα ενός τουρνουά πανευρωπαϊκού που θα αναδείκνυε την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Ο Γάλλος Γκαμπριέλ Ανό, γεννημένος το 1889, ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα. Ποδοσφαιριστής, προπονητής, δημοσιογράφος στην Εκίπ. Aγωνίστηκε ως φουλ μπακ στην Τουρκουά αλλά και δύο χρόνια στη Γερμανία, πριν τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ποδοσφαιρική καριέρα του διακόπηκε απότομα σε ηλικία 29 ετών λόγω αεροπορικού ατυχήματος, προσπαθώντας να αποδράσει από γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης! Ήταν μέλος της εθνικής Γαλλίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908.
Μέχρι τη δεκαετία του 1950, σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπήρχαν μόνον φιλικά τουρνουά και φιλικοί αγώνες μεταξύ ομάδων, ωστόσο όλα άρχισαν από τη νίκη της πρωταθλήτριας Αγγλίας Γουλβς με 3-2 επί της φημισμένης τότε ουγγρικής Χόνβεντ την οποία ο διεθνής Τύπος υποδέχθηκε ως νίκη που αναδεικνύει την Γουλβς ως κορυφαία ομάδα της Ευρώπης.
Όμως ο Ανό, συντάκτης της γαλλικής εφημερίδας «L’ Equipe» είχε αντίθετη γνώμη: «Προτού ανακηρύξουμε ανίκητη τη Γουλβς, ας πάει να παίξει στη Μόσχα ή στη Βουδαπέστη. Υπάρχουν και άλλοι σύλλογοι με διεθνή αναγνώριση όπως η Μίλαν και η Ρεάλ Μαδρίτης για παράδειγμα. Θα πρέπει να θεσπιστεί ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συλλόγων, που θα έχει μεγαλύτερο νόημα και κύρος απ΄όσα τουρνουά και φιλικά παιχνίδια λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή».
Αυτό ήταν. Ο Ανό είχε ανάψει το φιτίλι με αυτό και πολλά ακόμη άρθρα του. Στο συνέδριο της UEFA, τον Μάρτη του 1955, θεσπίστηκε η δημιουργία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης από την επόμενη σεζόν.
Στο πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης δήλωσαν συμμετοχή 15 χώρες και η γερμανική περιοχή του Σάαρ, που τότε βρισκόταν υπό γαλλική κατοχή, λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ΟΥΕΦΑ επέλεξε το σύστημα των γύρων με διπλούς αγώνες για τη διεξαγωγή του τουρνουά., Στην κλήρωση του πρώτου γύρου μετείχαν 16 ομάδες: Σπόρτιγκ Λισσαβόνας, Παρτιζάν Βελιγραδίου, ΜΤΚ Βουδαπέστης, Άντερλεχτ Βρυξελλών, Σερβέτ Γενεύης, Ρεάλ Μαδρίτης, Ροτ Βάις Έσσης, Χιμπέρνιαν Εδιμβούργου, Τζουγκάρντενς Στοκχόλμης, Γκβάρντια Βαρσοβίας, Άαρχους Δανίας, Ρεμς Γαλλίας, Ραπίντ Βιέννης, Αϊντχόφεν Ολλανδίας, Μίλαν Ιταλίας και Ζααρμπρίκεν Σάαρ.
Ο ιστορικός πρώτος αγώνας της διοργάνωσης έγινε στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 στην Λισαβώνα μεταξύ της Σπόρτινγκ και της Παρτιζάν και έληξε με ισοπαλία 3-3. Ο πρώτος τελικός της διοργάνωσης έγινε στις 13 Ιουνίου 1956 στο Παρκ Ντε Πρενς των Παρισίων, παρουσία 38.239 θεατών. Έπειτα από ένα συγκλονιστικό παιγνίδι, η Ρεάλ Μαδρίτης των Ντι Στέφανο και Χέντο νίκησε τη γαλλική Ρεμς του Ρεϊμόν Κοπά με 4-3. Οι Μαδριλένοι ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι τη δεκαετία του ’50, κατακτώντας όλα τα τρόπαια.
Η χώρα μας πήρε μέρος για πρώτη φορά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών την περίοδο 1959 – 1960, με τον Ολυμπιακό, ο οποίος αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από τη Μίλαν. Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν ισοπαλία 2-2 από τους Ιταλούς στο Στάδιο Καραϊσκάκη και ηττήθηκαν 3-1 στο Σαν Σίρο.
Την περίοδο 1990 – 1991 το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης αλλάζει μορφή με την εισαγωγή των ομίλων, που σημαίνει περισσότερα παιχνίδια για τις μεγάλες ομάδες και πολλά έσοδα για την UEFA από τους χορηγούς. Η διοργάνωση αυτή ήταν μεταβατική και από την επόμενη σεζόν μετονομάζεται σε Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Γκαμπριέλ Ανό, πέθανε στις 10/8 του 1968 στη Γαλλία. Ήταν 78 χρόνων.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
