21 Ιουνίου 2024
Είναι η 173η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 193 ημέρες για τη λήξη του..
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:02 – Δύση ήλιου: 20:51
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 48 λεπτά
🌕 Σελήνη 14.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αφροδίσιο και Αφροδισία.
Γεγονότα
1813 – Η Μάχη της Βιτόρια. Ο Δούκας του Ουέλινγκτον, επικεφαλής αγγλικής δύναμης, νικά τον Ιωσήφ Βοναπάρτη και τους Γάλλους στη Μάχη της Βιτόρια και τους εκδιώκει από την Ιβηρική Χερσόνησο. Ο Μπετόβεν χαιρετίζει το γεγονός, γράφοντας τη σύνθεση «Wellington’s Victory, op. 91».
Ο Ουέλλινγκτον χώρισε το στρατό του σε τέσσερεις φάλαγγες επίθεσης, κινούμενος εναντίον της γαλλικής αμυντικής θέσης από τα νότια, δυτικά και βόρεια, ενώ η τελευταία φάλαγγα θα επιτίθετο στα γαλλικά νώτα. Ερχόμενος από το δρόμο του Μπούργος, ο Χιλ έστειλε τη μεραρχία του Ισπανού στρατηγού Μορίγιο (Morillo) στα δεξιά σε μια ανάβαση στα Υψώματα της Λα Πουέμπλα. Η 2η Μεραρχία του Στιούαρτ (Stewart) άρχισε ν΄ αναπτύσσεται στ΄ αριστερά της μεραρχίας του Μορίγιο, στη στενή πεδιάδα μόλις νότια του ποταμού. Βλέποντας αυτές τις κινήσεις, ο στρατηγός Γκαζάν έστειλε τον Μαρανσέν μπροστά να εκδιώξει τις δυνάμεις του Μορίγιο από τα υψώματα. Ο Χιλ έστειλε την ταξιαρχία του Βρεταννού συνταγματάρχη Καντόγκαν (Cadogan) της 2ης Μεραρχίας του Στιούαρτ για να βοηθήσει τον Μορίγιο. Ο Γκαζάν απάντησε εμπλέκοντας την εφεδρική μεραρχία του Βιλλάτ στη μάχη των υψωμάτων.
Περίπου εκείνη την ώρα, ο Γκαζάν εντόπισε πρώτα την κινούμενη βόρεια του Ζαδόρρα φάλαγγα του Ουέλλινγκτον να στρίβει το δεξί της πλευρό, και ζήτησε από τον στρατάρχη Ζουρντάν, που είχε αναρρώσει πια από τον πυρετό, ενισχύσεις. Έχοντας εμμονή με την ασφάλεια του αριστερού του πλευρού, ο στρατάρχης αρνήθηκε να βοηθήσει τον Γκαζάν, διατάσσοντας αντίθετα κάποια από τα στρατεύματα του Ντρουέ ντ΄ Ερλόν να φρουρούν το δρόμο για το Λογρόνιο.
Ο Ουέλλινγκτον ώθησε την ταξιαρχία του Κεμπτ (Kempt) της Ελαφράς Μεραρχίας Πεζικού να διαβεί τον ποταμό Ζαδόρρα στο σημείο της καμπής του. Την ίδια ώρα, ο Στιούαρτ κατέλαβε το χωριό Σουμπιχάνα, οπότε και δέχθηκε αντεπίθεση από δύο μεραρχίες του Γκαζάν. Στα Υψώματα της Λα Πουέμπλα, ο συνταγματάρχης Καντόγκαν σκοτώθηκε, αλλά η βρεταννοϊσπανική δύναμη κατάφερε να κρατηθεί στη θέση της. Ο Ουέλλινγκτον ανέβαλε τις επιθέσεις του για να δώσει χρόνο στην επερχόμενη φάλαγγα του Γκρέιαμ να προσελκύσει την προσοχή με την εμφάνισή της, με αποτέλεσμα να επέλθει προσωρινώς ηρεμία στο πεδίο της μάχης.
Το απόγευμα, η φάλαγγα του Γκρέιαμ εμφανίστηκε στο δρόμο του Μπιλμπάο. Ο Ζουρντάν αμέσως αντιλήφθηκε ότι βρισκόταν σε κίνδυνο περικύκλωσης και διέταξε τον Γκαζάν να οπισθοχωρήσει προς τη Βιτόρια. Ο Γκρέιαμ απώθησε τη μεραρχία του Σαρρύ πίσω στην απέναντι όχθη του ποταμού Ζαδόρρα, αλλά δεν μπορούσε να περάσει και τις δυνάμεις του απέναντι, παρά τη σκληρή μάχη που έδιναν. Ακόμη ανατολικότερα, τα συμμαχικά ισπανικά στρατεύματα του αντιστράτηγου Φρανθίσκο δε Λόνγκα νίκησαν τους Ισπανούς Βασιλικούς Φρουρούς και απέκοψαν το δρόμο προς τη Μπαγιόν.
Με κάποια βοήθεια από την ταξιαρχία του Κεμπτ, η 3η Μεραρχία του Πίκτον (Picton) από τη φάλαγγα του μαρκήσιου Νταλούζι, διέσχισε τον ποταμό από τη μία από τις τρεις γέφυρες, περνώντας στη νότια όχθη του. Σύμφωνα με τον Πίκτον, ο εχθρός απάντησε βομβαρδίζοντας την 3η Μεραρχία με 40-50 κανόνια, και με μια αντεπίθεση στο δεξί της πλευρό, που ήταν ακόμη εκτεθειμένο (καθώς αυτή είχε καταλάβει τη γέφυρα πολύ γρήγορα), προκαλώντας της απώλειες 1.800 ανδρών, πάνω από το 1/3 των συνολικών απωλειών των Συμμάχων στη μάχη της Βιτόρια. Η 4η Μεραρχία του Κόουλ (Cole) διέσχισε και αυτή τον ποταμό δυτικότερα. Με τον Γκαζάν στ΄ αριστερά και τον Ντρουέ ντ΄ Ερλόν στα δεξιά, οι Γάλλοι επιχείρησαν να προβάλουν αντίσταση στο χωριό Αρίνεθ (Arinez). Σχηματίζοντας όμως μια φοβερή γραμμή μάχης, οι 4η, Ελαφρά, 3η και 7η Μεραρχίες σύντομα κατέλαβαν την τοποθεσία. Οι Γάλλοι οπισθοχώρησαν στην οροσειρά Θουάθο (Zuazo), υπό την κάλυψη του σωστά διευθυνόμενου και πολυάριθμου πεδινού πυροβολικού τους. Η θέση αυτή με τη σειρά της “έπεσε” από την επίθεση του Ουέλλινγκτον, όταν ο Γκαζάν αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον συνάδελφό του, Ντρουέ ντ΄ Ερλόν.
Το ηθικό των Γάλλων κατέρρευσε και οι στρατιώτες των Γκαζάν και Ντρουέ ντ΄ Ερλόν τράπηκαν σε φυγή από το πεδίο της μάχης. Οι πυροβολητές άφησαν τα κανόνια τους πίσω καθώς έφευγαν μακριά με τα άλογα που τα έσερναν πρωτύτερα. Σύντομα ο δρόμος μπλόκαρε από μια μάζα κάρων και αμαξών. Οι προσπάθειες των δύο μεραρχιών του Ρέιγ να συγκρατήσουν τις δυνάμεις του Γκρέιαμ, επέτρεψαν σε δεκάδες χιλιάδες γαλλικών στρατευμάτων να διαφύγουν από το δρόμο της Σαλβατιέρρα.
1913 – Η Μάχη του Κιλκίς. Οι Έλληνες συντρίβουν τους Βούλγαρους στη μάχη Κιλκίς – Λαχανά, κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου.
Η μάχη του Κιλικίς θεωρείται ως η πλέον πολύνεκρη εμφύλια σύγκρουση κατά τη διάρκεια της κατοχικής περιόδου, αλλά και ως το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1949.
Μετά τη μάχη έλαβε χώρα μεγάλος αριθμός μαζικών εκτελέσεων αιχμαλώτων, σε διάφορα σημεία μέσα και έξω από την πόλη. Τις εκτελέσεις αυτές διεξήγαγαν, για λόγους εκδίκησης, απλά μέλη του ΕΛΑΣ αλλά και μερικοί καπετάνιοι του. Ωστόσο υπήρξαν αξιωματικοί του ΕΛΑΣ οι οποίοι απέτρεψαν τις εκτελέσεις συναδέλφων τους. Ο αριθμός των θυμάτων από τις αντεκδικήσεις αυτές είναι δύσκολο να διαπιστωθεί αν και ο πρώην νομάρχης του Κιλκίς, Δημήτρης Αμπατζόπουλος, αναφέρει 2.200 εκτελέσεις, αριθμός που εκλαμβάνεται ως υπερβολικός. Κατά τον Στάθη Καλύβα, ο αριθμός των εκτελεσθέντων εκτιμάται από 1.000 ως 3.000 άτομα. Περίπου 1.800 αιχμάλωτοι κρατήθηκαν, υπό άθλιες συνθήκες, σε καπναποθήκες της πόλης και κάποιοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Θεσσαλονίκη.
1942 – Ιαπωνικό υποβρύχιο I-26. Ένα γιαπωνέζικο υποβρύχιο επιχειρεί μέσα στο έδαφος των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αναδύεται στην επιφάνεια και βάλλει με 17 οβίδες κατά του οχυρού Στίβενς, που κατοπτεύει το στόμιο του ποταμού Κολάμπια στο Όρεγκον, προκαλώντας ελαφρές ζημίες.
Στις 21 Ιουνίου 1942, το ιαπωνικό υποβρύχιο Ι-26 υπό τον πλωτάρχη Ταγκάμι Μέιτζι αναδύθηκε στο δέλτα του ποταμού Κολούμπια και βομβάρδισε με οβίδες το στρατόπεδο Φορτ Στίβενς στο Όρεγκον, προκαλώντας ασήμαντες ζημιές στο γήπεδο μπέιζμπολ του στρατοπέδου. Κοντά στην περιοχή αυτή δύο μήνες αργότερα (9 Σεπτεμβρίου 1942) σημειώθηκε η πρώτη αεροπορική επίθεση σε αμερικανικό έδαφος. Ιαπωνικό υδροπλάνο τύπου Γιοκοσούκα Ε14Υ, με κυβερνήτη τον Νομπούο Φουτζίτα, έριξε 80 κιλά εμπρηστικών βομβών σε δασική έκταση στο βουνό Μάουντ Έμιλι, προκαλώντας ασήμαντες ζημιές. Η επίθεση επαναλήφθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1942, με πενιχρά και πάλι αποτελέσματα.
1976 – Ενρίκο Μπερλίνγκουερ. Οι ευρωκομουνιστές του Ενρίκο Μπερλίνγκουερ κερδίζουν τις εκλογές στην Ιταλία. Υπό την ηγεσία του Μπερλίνγκουερ, το ΙΚΚ έφθασε στο απόγειο της δύναμης του, κερδίζοντας σημαντικές νίκες στις περιφερειακές και τοπικές εκλογές του 1975, και το 34,4% των ψήφων στις γενικές εκλογές του 1976, το υψηλότερο ποσοστό του σε εκλογές και αριθμό εδρών. Με αυτή την αύξηση ισχύος, ο ίδιος διαπραγματεύτηκε τον Ιστορικό Συμβιβασμό με τους Χριστιανοδημοκράτες, υποστηρίζοντας την κυβέρνησή τους σε αντάλλαγμα για διαβούλευση σχετικά με πολιτικές αποφάσεις[19] και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις[18]. Έλαβε μια σθεναρή στάση κατά της τρομοκρατίας μετά την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο, και χρησιμοποίησε την επιρροή του ΙΚΚ ώστε να κατευθύνει τα ιταλικά εργατικά συνδικάτα για την συγκράτηση των μισθολογικών διεκδικήσεων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το σοβαρό ποσοστό πληθωρισμού της χώρας, μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973.
Ωστόσο, αυτές οι θέσεις δεν ανταπέδωσαν με επαρκείς παραχωρήσεις από την κυβέρνηση Τζούλιο Αντρεότι, οδηγώντας το ΙΚΚ να εγκαταλείψει τον κυβερνητικό συνασπισμό το 1979. Ο συνδυασμός της υπεράσπισης πολιτικών λιτότητας, η σκληρή στάση εναντίον των Ερυθρών Ταξιαρχιών και οι προσπάθειες συνεργασίας με το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα επηρέασαν την εκλογική δύναμη του ΙΚΚ στις εκλογές του 1979, και ο Ιστορικός Συμβιβασμός τελικά έληξε το 1980. Το ΙΚΚ παρέμεινε εθνική αντιπολίτευση για το υπόλοιπο της θητείας του Μπερλίνγκουερ, διατηρώντας ένα στερεό πυρήνα υποστήριξης στις εκλογές του 1979 και του 1983, αλλά η κύρια δύναμη του από εκείνο το σημείο, θα παραμείνει σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.
Γεννήσεις
1905 – Ζαν Πολ Σαρτρ (γαλλικά: Jean-Paul Charles Aymard Sartre), (21 Ιουνίου 1905 – 15 Απριλίου 1980) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης, κριτικός και πολιτικός ακτιβιστής, ο κυριότερος εκπρόσωπος του φιλοσοφικού υπαρξισμού και φαινομενολογίας, καθώς και υποστηρικτής της πολιτικής θεωρίας του Μαρξισμού. Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος υπήρξε ένας εσωτερικά στρατευμένος καλλιτέχνης (όχι όμως και στρατευμένος από κάποιο κράτος ή καθεστώς) στηρίζοντας τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή του και το έργο του. Στις δυτικές χώρες του ασκήθηκε έντονη κριτική για την υποστήριξη του προς τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις της εποχής, όπως αυτές του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, του Μάο στην Κίνα, καθώς και των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, αλλά και εντός της Γαλλίας για την υποστήριξη των Αλγερινών επαναστατών έναντι των γαλλικών στρατευμάτων κατά τον πόλεμο της Αλγερίας.Για τη στάση του αυτή έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του.
Ο Σαρτρ είναι επίσης γνωστός για την ανοικτή σχέση που διατηρούσε με τη διάσημη θεωρητικό του φεμινισμού και φιλόσοφο-μυθιστοριογράφο, Σιμόν ντε Μποβουάρ. Αχώριστοι πάνω από μισό αιώνα και οι δύο μαζί αμφισβήτησαν τις κοινωνικές και πολιτισμικές συμβάσεις του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσαν, το οποίο θεωρούσαν μεγαλοαστικό και ρηχό (μπουρζουά) ως προς τον τρόπο ζωής και σκέψης. Η σύγκρουση μεταξύ της καταδυναστευτικής, και πνευματικά καταστροφικής συμμόρφωσης με το κατεστημένο, και η αναζήτηση του αυθεντικού τρόπου του υπάρχειν αποτέλεσε την κύρια θεματολογία της πρώιμης περιόδου του Σαρτρ, το οποίο και αποτύπωσε στο κύριο φιλοσοφικό του έργο με τίτλο Το είναι και το μηδέν (L’Être et le Néant) το οποίο εκδόθηκε το 1943, ενώ άλλα σημαντικά φιλοσοφικά έργα του αποτελούν το Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός (L’existentialisme est un humanisme) του 1946, και η Κριτική της διαλεκτικής λογικής (La Critique de la raison dialectique) του 1960.
Αποστρεφόταν τις επίσημες τελετές και τα αξιώματα και γι’ αυτό τον λόγο, το 1964, αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, αναφέροντας πως ένας συγγραφέας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να μετατραπεί σε θεσμό.Το έργο του εξακολουθεί να επηρεάζει και να αποτελεί αντικείμενο μελέτης της κοινωνιολογίας, κριτικής θεωρίας, μετα-αποικιοκρατισμού, και λογοτεχνικής ανάλυσης.
Θάνατοι
1527 – Νικολό Μακιαβέλι. Γεννήθηκε σε μία φτωχή οικογένεια της Φλωρεντίας και ήταν γιος του Μπερνάρντο Μακιαβέλι και της Μπαρτολομέα Νέλι. Ο πατέρας του μερίμνησε ώστε ο νεαρός Νικολό να λάβει ουμανιστική εκπαίδευση, σύμφωνη με τα κλασικά πρότυπα της εποχής. Η εκπαίδευση αυτή και η σχέση του με Φλωρεντίνους ουμανιστές είχαν ως αποτέλεσμα να λάβει το 1498 το αξίωμα δεύτερου καγκελαρίου της φλωρεντινής δημοκρατίας.
Από τη θέση αυτή ο Μακιαβέλι ασχολούταν με τη διοίκηση των περιοχών υπό τον έλεγχο της Φλωρεντίας και ήταν επίσης ένας από τους έξι γραμματείς του πρώτου καγκελάριου και μέλος του συμβουλίου των “Δέκα του Πολέμου” που συνεπαγόταν τη συμμετοχή του σε διπλωματικές αποστολές. Οι αποστολές του τον έφεραν σε επαφή με αρκετές από τις ισχυρότερες πολιτικές προσωπικότητες της εποχής του στην Ευρώπη, όπως τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΒ΄, τον Πάπα Ιούλιο Β΄ και τον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Μαξιμιλιανό Α΄. Στον Μακιαβέλι έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση ο Καίσαρας Βοργίας, που είχε διοριστεί από τον πατέρα του, τον Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ΄, Δούκας της Ρωμανίας. Οι κρίσεις που διατύπωνε στις επιστολές προς τη φλωρεντινή σινιορία για αυτά τα πρόσωπα που συνάντησε ως απεσταλμένος αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για τα πορτραίτα τους που σκιαγράφησε στο έργο του Il principe (Ο Ηγεμών).
Το 1512, με τη βοήθεια των ισπανικών στρατευμάτων του Φερδινάνδου, οι Μέδικοι επέστρεψαν στη Φλωρεντία και κατέλυσαν τη δημοκρατία (repubblica). Ο Μακιαβέλι αποπέμφθηκε από τη θέση του και λίγους μήνες αργότερα υπέστη βασανιστήρια και φυλακίστηκε για μικρό διάστημα, ως ύποπτος συμμετοχής σε συνωμοσία εναντίον των Μεδίκων. Αποσύρθηκε στο πατρικό του κτήμα στην περιοχή Σαντ’ Αντρέα και εκεί το δεύτερο μισό του 1513 συνέγραψε τον Ηγεμόνα, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να αποκτήσει την εύνοια των Μεδίκων. Τα επόμενα χρόνια ο Μακιαβέλι συμμετείχε στις συζητήσεις μια ομάδας ουμανιστών που συναντώνταν στους κήπους του Κόζιμο Ρουτσελάι και συνέγραψε μία κωμωδία, τον Μανδραγόρα (1518) και την Τέχνη του Πολέμου (1521). Επηρεασμένος από τις συζητήσεις αυτές συνέγραψε και τις Διατριβές για τα πρώτα δέκα βιβλία της Ιστορίας του Τίτου Λίβιου.
Λίγο μετά από την ολοκλήρωση των Διατριβών, ο Μακιαβέλι κατάφερε να επιστρέψει στη Φλωρεντία και το 1520 του ανατέθηκε η συγγραφή της ιστορίας της Φλωρεντίας. Το καθεστώς των Μεδίκων, όμως, ανατράπηκε το Μάιο του 1527, η δημοκρατία παλινορθώθηκε και ο Μακιαβέλι έχασε τη θέση του. Απογοητευμένος πέθανε λίγο αργότερα στη Φλωρεντία από πάθηση του στομάχου.
2001 – Τζον Λι Χούκερ (John Lee Hooker, γ. Κλάρξντεϊλ Μισισίπι, 22 Αυγούστου 1917, θ. Λος Άλτος Καλιφόρνια, 21 Ιουνίου 2001) ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους μουσικούς του ηλεκτρικού μπλουζ, αφροαμερικάνικης καταγωγής. Επηρεασμένος από τα μπλουζ του Δέλτα, ανέπτυξε ένα δικό του στυλ παιξίματος στην κιθάρα. Μέσα από ένα πρωτόγονο τρόπο παιξίματος και προβάλλοντας περισσότερο την εκφραστική φωνή του, ανέπτυξε ένα αυθεντικό ύφος, αμέσως αναγνωρίσιμο από τις πρώτες νότες των τραγουδιών του. Η μουσική του συχνά ταυτίζεται με το λεγόμενο talkin’ blues, δηλαδή το μπλουζ που χαρακτηρίζεται από ρυθμική ομιλία, ελεύθερη μελωδία και αυστηρό ρυθμό. Ενσωμάτωσε επίσης στοιχεία του μπούγκι.
Εκτιμάται ότι ηχογράφησε περισσότερα από 200 τραγούδια και συγκαταλέγεται στους μπλουζ μουσικούς με τις περισσότερες ηχογραφήσεις. Στα πιο δημοφιλή κομμάτια του ανήκουν τα Boogie Chillen (1948) και Boom Boom (1962). Τα κομμάτια του έχουν διασκευαστεί από σημαντικούς καλλιτέχνες κυρίως της ροκ μουσικής, όπως οι Yardbirds, Cream, Led Zeppelin, The Doors κ.ά.
2019 – Δημήτρης Χριστόφιας. Γεννήθηκε στο Κάτω Δίκωμο της επαρχίας Κερύνειας στις 29 Αυγούστου 1946. Οι γονείς του ονομάζονταν Χριστόφορος (Χριστοφής) και Άννα. Είχε τέσσερις μικρότερες αδερφές. Για αρκετά χρόνια ήταν καταχωρημένος στα ληξιαρχικά βιβλία ως Δημήτρης Δημητρίου. Στη συνέχεια άλλαξε το επώνυμο του σε Χριστόφια, το οποίο ήταν το παρατσούκλι του πατέρα του εξαιτίας του έντονου τρόπου με τον οποίο συζητούσε.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, με στερήσεις. Ο πατέρας του ήταν οικοδόμος ενώ παράλληλα λειτουργούσε και το καφενείο στη συντεχνία της ΠΕΟ. Ο Δημήτρης Χριστόφιας σε ηλικία 10 ετών βοηθούσε τον πατέρα του στο καφενείο. Εκεί γινόταν δέκτης πολιτικών συζητήσεων και κοινωνός των πολιτικών δρώμενων της εποχής.
Σε ηλικία 12 ετών διένειμε την εφημερίδα Χαραυγή στο χωριό του, φροντίζοντας παράλληλα να την διαβάζει. Στη συνέχεια ξεκίνησε την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων, τα οποίο προμηθευόταν από τη βιβλιοθήκη του Αθλητικού Μορφωτικού Συλλόγου Αχιλλέας Δικώμου. Φοίτησε στο Εμπορικό Γυμνάσιο Νεοκλέους στη Λευκωσία από το οποίο αποφοίτησε το 1964.
Σε ηλικία 14 ετών έγινε μέλος της Παγκύπριας Ενιαίας Οργάνωσης Μαθητών (ΠΕΟΜ). Το 1964 έγινε μέλος του ΑΚΕΛ, της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ) και της Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΔΟΝ).Το 1969 εξελέγη μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΔΟΝ.
Σε μια παγκοινοτική συγκέντρωση στο Κάτω Δίκωμο τον γνώρισε ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ. Ο Δημήτρης Χριστόφιας προσφώνησε τον Εζεκία Παπαϊωάννου Ο Παπαϊωάννου τον ξεχώρισε και του έδωσε την ευκαιρία να σπουδάσει. Το 1969 πήγε για σπουδές στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών της Μόσχας. Αφού ολοκλήρωσε τη διετή φοίτηση, μεταπήδησε στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης από την οποία αποφοίτησε ως διδάκτωρ ιστορικών επιστημών. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1974. Επέστρεψε στην Κύπρο, οπόταν και εργοδοτήθηκε στην ΕΔΟΝ, της οποίας εξελέγη κεντρικός οργανωτικός γραμματέας. Το 1977 εξελέγη γενικός γραμματέας της ΕΔΟΝ. Παρέμεινε στη θέση αυτή έως και το 1987.
Στη διάρκεια των σπουδών του στη Μόσχα γνώρισε τη σύζυγο του Έλση Χηράτου. Παντρεύτηκαν στις 20 Αυγούστου 1972 στο Κάτω Δίκωμο. Απέκτησαν τρία παιδιά, τη Μαριάννα Χριστόφια, τη Χριστίνα Χριστόφια και τον Χρίστο Χριστόφια. Κατά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, το ζευγάρι, βρισκόταν στο Κάτω Δίκωμο όπου διέμενε, με το νεογέννητο παιδί τους. Έφυγαν από το Κάτω Δίκωμο για τη Λευκωσία. Ο Δημήτρης Χριστόφιας ήθελε να πάει στη Λευκωσία για να αντισταθεί κατά του πραξικοπήματος.
Μετά την κατάληψη του Κάτω Δικώμου από τα τουρκικά στρατεύματα κατά την τουρκική εισβολή του 1974, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Έγκωμη. Ομιλούσε την αγγλική και τη ρωσική γλώσσα.
