Θα ‘ρθουν μέρες σα νύχτες
και νύχτες σαν μέρες.
- του Θωμά Γκόρπα
Μουσικές θ’ ακούγονται καινούργιες από μακριά αλλά δε θα φτάνουν. Τα τελευταία εξαθλιωμένα επαγγέλματα θα σβήνουν το ένα κατόπιν του άλλου και καινούργια θα παίρνουν τη θέση τους βαθιά και σκοτεινά πηγάδια.
Θα πάνε περίπατο οι δάσκαλοι οι παπάδες και οι πολιτικοί ηγέτες κι όλοι οι θρασύδειλοι μπαλκονάδες και τέρμα οι εισπράκτορες οι πράκτορες οι χωροφύλακες οι φύλακες και οι υπό και οι επί οι νυν οι πρώην και οι τέως.
Και όλοι όσοι ενδιαφέρονταν να μαθαίνουν πώς πάμε πού και σε ποιους και γιατί τάχα από αγάπη και μόνο όλοι αυτοί οι βρομιάρηδες που προθύμως μας εδάνειζαν πενταροδεκάρες και με χαρά μας άκουγαν με τις ώρες χωρίς να μας ακούνε θ’ αποτελέσουν το πρώτο κύμα μεταναστών στους άλλους πλανήτες – ανακαλυφθείσες Αμερικές υπό του αβγού του Κολόμβου…
Δουλειά κάκα και νάνι και οι νέοι εργάτες σε υπόγεια νταμάρια και τα νέα γκαρσόνια σε ουράνια εστιατόρια…
Τα ψευδώνυμα θα δίνουν και θα παίρνουν τα δαυλιά τα καμένα τα καυλιά τα πεσμένα και τα σπίρτα τα καμένα τα καμένα σωθικά και τα κάρβουνα τα σβησμένα τα σιδερένια λουλούδια τα πάνινα τραγούδια και τα παλούκια αβέρτα και τα πράσινα άλογα πια μπογιατισμένα πατσουλί σκατί και τρέχα γύρευε… Οι εξωτερικές μάσκες και οι εσωτερικές πληγές θα είναι αναλλοίωτες κι αγιάτρευτες και σημαίες σκατωμένες θα μπαίνουν στον κώλο των νικητών και θα μένουν ες αεί εκεί κι όλα τ’ αρχαία κρασιά και τ’ αρχαία βεγγαλικά θα βρίσκονται στη διάθεση των νικημένων.
Τα φύλα θα είναι δύο και τρία και τέσσερα και αμέτρητα καλή ώρα όπως και τώρα αλλά φόρα κι αβέρτα πια.
Οι επαναστάσεις οι απελευθερώσεις οι αλλαγές και οι βρώμικοι λογαριασμοί του μπακάλη θα είναι μόνο για τους επαγγελματίες μαλάκηδες…
Φύλλα χάλκινα κι αλουμινένια πλεξιγκλάς και τσιμεντένια θα επικρατούν πάνω και κάτω απ’ το κεφάλι μας και αυτοκίνητα δε θα υπάρχουν αφού τα πάντα θα είναι αυτοκίνητα τυφλά σκατένια και τιποτένια…
Δροσιά και ζέστη τι είναι αυτό και ήλιος και φεγγάρι και βροχή κι αέρας. Τσιγάρα θα υπάρχουν αλλά το καθένα θα φτάνει για μια ζωή. Και λεφτά θα υπάρχουν αλλά η μια δραχμή θα φτάνει για ν’ αγοράσεις τη ζωή και τον θάνατο…
Και σιγά σιγά αιώνα με αιώνα όλοι θα φεύγουν γι’ αλλού ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους όμως πολύ πιθανόν βέβαιον σχεδόν μερικοί μερικοί ωραίοι και τρελοί που έως τώρα περνούσαν σαν παράξενοι από άλλο πλανήτη θα παραμείνουν στη Γη και θα λένε άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη και θα τραγουδούν νυχθημερόν ρεμπέτικα περιμένοντας βεβαίως να κατεβεί ο Ουρανός στη Γη πιθανόν και πάλι εν αναμονή Ορφέων και Ιουλιανών Σπαρτάκων και Καραϊσκάκηδων και Βελουχιώτηδων…
Τώρα αυτή τη στιγμή μεσημεριάζει στην Αθήνα άνοιξη είναι Σαββάτο είναι και τ’ αυτοκίνητα λιγοστεύουν…
