22 Ιουνίου 2024
Είναι η 174η μέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 192 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:03 – Δύση ήλιου: 20:51
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 48 λεπτά
🌕 Σελήνη 15.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ζηνά, Ζένα, Ζένο, Ζήνα, Ζένα, Ζένια,
Ευσέβιο, Ευσεβή, Ευσεβεία, Σέβη και Ευσεβούλα
Γεγονότα
168 π.Χ. – Διεξάγεται η Μάχη της Πύδνας, που θέτει τέλος στον Γ’ Μακεδονικό Πόλεμο. Οι Ρωμαίοι, με αρχηγό τον Λούκιο Αιμίλιο Παύλο, νικούν και συλλαμβάνουν αιχμάλωτο τον βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα. Έτσι, ανοίγει ο δρόμος για την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους.
Οι Ρωμαίοι, έπειτα από την κήρυξη πολέμου από το βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα, εκστράτευσαν το 171 π.Χ. κατά του Μακεδονικού κράτους με αρχηγό το Ρωμαίο ύπατο Αιμίλιο Παύλο. Ύστερα από πολύχρονους αγώνες κατόρθωσαν να περάσουν τα στενά των Τεμπών, να κυριέψουν το Λιτόχωρο και τελικά εξανάγκασαν τους Μακεδόνες σε υποχώρηση μέχρι την περιοχή της αρχαίας Πύδνας.
Ο μακεδονικός στρατός αποτελούνταν από 30.000 φαλαγγίτες, 9.000 ελαφρά οπλισμένους («ψιλοί») και 4.000 ιππείς με αρχηγό το Βασιλιά Περσέα, ο οποίος έμελλε να είναι ο τελευταίος Βασιλιάς της Μακεδονίας. Η Ρώμη είχε να αντιτάξει 23.800 λεγεωνάριους, 9.600 ελαφρά οπλισμένους και 4.200 ιππείς, με αρχηγό τον ύπατο Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο. Στη μάχη έλαβαν επίσης μέρος οπλίτες από πόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας (Αιτωλίας, Θεσσαλίας, Αχαΐας, Ηπείρου, καθώς και από την Πέργαμο), πόλεις που είχαν συμμαχήσει με τους Ρωμαίους, εναντίον του Περσέα. Η καθοριστική σύγκρουση έλαβε χώρα στην πεδιάδα μεταξύ των ποταμών Αίσονα (Μαυρονέρι) και Λεύκου (Πέλεκα), στην Πιερία.
Τον Ιούνιο του 168 π.Χ. στην Αρχαία Πύδνα επιτέθηκαν πρώτοι οι Μακεδόνες. Οι Ρωμαίοι αναγκάστηκαν αρχικά σε υποχώρηση. Αργότερα όμως προχώρησαν σε αιφνιδιαστική αντεπίθεση, έχοντας στη μάχη και ελέφαντες.
Ο ενθουσιασμός του μακεδονικού στρατού από την ευνοϊκή εξέλιξη της πρώτης αυτής συγκρούσης παρέσυρε τον Περσέα και διέταξε γενική επίθεση του στρατού του. Οι Ρωμαίοι υποχώρησαν προς τα υψώματα, όπου διασπάστηκε η συνοχή της μακεδονικής φάλαγγας. Αυτό το γεγονός οδήγησε και στη μεγάλη ήττα. Οι απώλειες για τους Μακεδόνες ήταν τεράστιες. Μια επέμβαση του ιππικού που ενδεχομένως μετρίαζε την υπεροχή των Ρωμαίων δεν έγινε ποτέ, αφού οι Μακεδόνες άρχοντες είχαν έλθει σε ρήξη με τον βασιλιά τους και δεν πολέμησαν εκείνη την ημέρα.
431 – Αρχίζει τις εργασίες της στην Έφεσο η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος, με σκοπό την καταδίκη του Νεστοριανισμού. Η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος συνήλθε στην Έφεσο το 431 από τον Θεοδόσιο Β’. Συμμετείχαν 200 επίσκοποι, ανάμεσα στους οποίους ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ως προεδρεύων. Καταδίκασε τις διδαχές του αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου, ο οποίος υπερτόνιζε την ανθρώπινη φύση του Ιησού έναντι της θείας, υποστηρίζοντας ότι η Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και όχι τον Θεό. Η Σύνοδος διακήρυξε ότι ο Ιησούς είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, με πλήρη ένωση των δύο φύσεων και απέδωσε επίσημα στην Παρθένο Μαρία τον τίτλο «Θεοτόκος».
1662 – Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΕ. Εμφανίζεται για πρώτη φορά ο όρος «προπαγάνδα» στην εγκύκλιο του Πάπα Γρηγορίου ΙΕ’ για τη διάδοση της πίστεως (De Propagande Fide). Έκτοτε, ο όρος καθιερώθηκε να συμβολίζει την τέχνη της διάδοσης των ιδεών. Propaganda Fide (πλήρες όνομα Congregatio de Propaganda Fide, δηλαδή «Επιτροπή για την Προώθηση της Πίστης») υπήρξε το όνομα του Τμήματος (Επιτροπής) της Αγίας Έδρας, που ιδρύθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΕ΄ το 1622. Είχε διπλό σκοπό, αφενός τη διάδοση του Χριστιανισμού σε περιοχές εκτός του χριστιανικού κόσμου που δεν είχε φτάσει το χριστιανικό άγγελμα και αφετέρου την υπεράσπιση της ορθότητας της πίστης σε μέρη όπου αμφισβητούνταν από την αίρεση. Η Propaganda Fide υπήρξε ουσιαστικά η Επιτροπή η οποία ήταν επιφορτισμένη με το καθήκον να οργανώσει το σύνολο της ιεραποστολικής δράσης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Με πρόνοια του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, η Επιτροπή μετονομάστηκε σε Επιτροπή για τον Ευαγγελισμό των Λαών (Congregatio pro Gentium Evangelisatione).
1941 – Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Γερμανία, Ιταλία και Ρουμανία κηρύσσουν τον πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα) Με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα (Unternehmen Barbarossa στα γερμανικά) έμεινε στην ιστορία η εισβολή των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μπαρμπαρόσα (Κοκκινογένης στα ιταλικά) ήταν το προσωνύμιο του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Φρειδερίκου Α’, ο οποίος ηγήθηκε των Σταυροφόρων τον 12ο αιώνα.
Η Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου του 1941 και διήρκεσε έως τις 7 Ιανουαρίου 1942, όταν τα γερμανικά στρατεύματα εγκλωβίστηκαν από τον ρωσικό χειμώνα. Ήταν πρελούδιο των πολεμικών επιχειρήσεων στο Ανατολικό Μέτωπο. Την άνοιξη του 1941 η Ναζιστική Γερμανία ήταν κυρίαρχη σχεδόν όλης της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Στα ανατολικά της σύνορα με τη Σοβιετική Ένωση επικρατούσε ασυνήθιστη ηρεμία, χάρις στο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ του 1939, που ρύθμιζε τις σχέσεις της με τη μεγάλη γείτονα και ιδεολογική της αντίπαλο. Στο μυαλό, όμως, του Χίτλερ, βρισκόταν μια επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης για ιδεολογικούς και πρακτικούς λόγους. Οι Ναζί θεωρούσαν τους Σλάβους κατώτερη φυλή, που άξιζε να είναι υποτελής στους Αρείους, ενώ επιζητούσαν τον ζωτικό χώρο που εξασφάλιζε η αχανής χώρα με το πλούσιο υπέδαφος.
Ο Χίτλερ και οι επιτελείς του πίστευαν ότι θα κάνουν περίπατο στη Ρωσία και μέχρι την έλευση του χειμώνα θα επιτύγχαναν την κατάληψη της Μόσχας και την πτώση του μισητού κομμουνιστικού καθεστώτος. «Δεν έχουμε παρά να χτυπήσουμε την πόρτα και όλο το σάπιο οικοδόμημα θα καταρρεύσει» είπε ο Χίτλερ σε συνεργάτες του. Ο Φύρερ υπολόγιζε στην καλολαδωμένη μηχανή του γερμανικού στρατού, που εκείνη την εποχή δεν είχε αντίπαλο και στην τεχνολογική του υπεροχή. Και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανωτερότητάς του από τη σαρωτική του προέλαση και την κατάληψη της Γαλλίας δεν θα μπορούσε να επικαλεσθεί.
1973 – Η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν στο θέατρο «Αθήναιον» το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο». Το μεγάλο μας τσίρκο ήταν θεατρική παράσταση, της οποίας η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε από το θίασο Καρέζη – Καζάκου στις 22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο “Αθήναιον”. Δημιουργός του θεατρικού έργου ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και η μουσική ήταν του Σταύρου Ξαρχάκου.
Το έργο, αν και πολιτογραφήθηκε ως κωμωδία, είναι κατ` ουσίαν αλληγορíα, σάτιρα και, σε πολλά σημεία, δράμα. Η υπόθεσή του είναι η διαδρομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας από την Τουρκοκρατία και τα χρόνια του Όθωνα έως τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη γερμανική Κατοχή.
2010 – Γιάννης Κωστόπουλος. Την εκτίμηση ότι η Ελλάδα θα εξέλθει σύντομα από την οικονομική κρίση, εκφράζει ο πρόεδρος της Alpha Bank, Γιάννης Κωστόπουλος, μιλώντας στην Ετήσια Γενική Συνέλευση των μετόχων της τράπεζας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938 και ήταν γιος του τραπεζίτη Σπύρου Κωστόπουλου, μέλος της οικογένειας Κωστόπουλου. Απέκτησε πτυχίο Ναυπηγού Μηχανικού από το King College του Πανεπιστημίου Ντάραμ (Durham) της Βρετανίας.
Ξεκίνησε την τραπεζική του σταδιοδρομία στην Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως το 1963. Μετά από επιτυχή καριέρα, έγινε Διευθύνων σύμβουλος αλλά και Γενικός διευθυντής της εν λόγω τράπεζας το 1973. Εξελίχθηκε και έγινε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 1984 έως το 1996. Αναδιάρθρωσε ριζικά την τράπεζα και κατάφερε να την αναδείξει, ως Τράπεζα Πίστεως, σε κύριο πιστωτικό ίδρυμα του ελληνικού τραπεζικού τομέα.
Στη συνέχεια, με την εξέλιξη της τράπεζας, υπήρξε πρόεδρος του Δ.Σ. (1996-2005) καθώς επίσης και Διευθύνων Σύμβουλος της τράπεζας Alpha Bank.
Το 1999 η Alpha Τράπεζα Πίστεως ολοκλήρωσε την εξαγορά του 51% των μετοχών της τότε Ιονικής Τράπεζας, πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση που είχε γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Την 1η Φεβρουαρίου 2013, υπό την ηγεσία του, η Alpha Bank απορρόφησε και την Εμπορική Τράπεζα.
Τον Ιούνιο του 2014 η τακτική Γενική Συνέλευση των μετόχων της Alpha Bank, τον επιβράβευσε για την πολυετή προσφορά του με τον τιμητικό τίτλο του Επίτιμου Προέδρου του Δ.Σ. Απεβίωσε μετά από σύντομη περιπέτεια υγείας σε ηλικία 83 ετών, στις 9 Μαρτίου 2021 αφήνοντας πίσω δύο παιδιά, την Δάφνη και τον Φίλιππο.
Γεννήσεις
1837 – Ερνέστος Τσίλερ. Ο Ερνστ Μόριτς Τέοντορ Τσίλλερ γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1837 στη συνοικία Ζέρκοβιτς στο σημερινό Ράντεμποϊλ-Ομπερλέσνιτς της Σαξονίας και ήταν ο πρωτότοκος γιος του οικοδόμου και μετέπειτα εργολάβου και γαιοκτήμονα, με σπουδές αρχιτεκτονικής, Κρίστιαν Τσίλλερ και της Γιοχάννα Σοφί Φίχτερ, η οποία καταγόταν από τον σαξονικό οικισμό Brockwitz.
Είχε εννέα αδέλφια (τέσσερις αδελφούς και πέντε αδελφές), ενώ χαρακτηριστικά, ο ίδιος και άλλοι τρεις από τους αδελφούς του δραστηριοποιήθηκαν επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και διατηρούσε μια κατασκευαστική εταιρεία, την οποία αργότερα κληρονόμησαν τα αδέλφια του Ερνέστου, Μόριτς και Γκούσταφ Τσίλλερ, οι οποίοι τα επόμενα χρόνια συνέβαλαν στην οικιστική ανάπτυξη της γενέτειράς τους. Ένας ακόμη αδελφός του, ο Παύλος Φρειδερίκος (Paul Friedrich, 1846-1931), έζησε για πολλά χρόνια στην Ελλάδα[11] όπου ασχολήθηκε με τις οικοδομικές επιχειρήσεις.
Το 1855 ο Τσίλλερ εισήλθε στη Βασιλική Σχολή Οικοδομικών Κατασκευών της Δρέσδης, όπου σπούδασε αρχιτεκτονική. Ωστόσο, αναφέρεται πως η πρώτη επαφή του με τις οικοδομές έγινε μέσω του πατέρα του, ο οποίος λόγω επαγγέλματος, του μετέφερε ορισμένες πρακτικές γνώσεις.
Ολοκλήρωσε τη φοίτησή του το 1858, έχοντας ενδιάμεσα τιμηθεί με δύο μετάλλια για τις επιδόσεις του. Κατόπιν, εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Μόριτς στη Βιέννη, όπου προσελήφθη ως σχεδιαστής στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Θεόφιλου Χάνσεν, εξέλιξη που καθόρισε τη μετέπειτα επαγγελματική του πορεία.
Αφού εργάστηκε για περισσότερο από ένα χρόνο πλάι στον Χάνσεν, το 1859 επέστρεψε στην πατρίδα του και συμμετείχε σε διαγωνισμό ανέγερσης κατοικιών στην Τιφλίδα (τότε πόλη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), όπου αναδείχτηκε νικητής. Ωστόσο απέρριψε τη συγκεκριμένη προοπτική, αποδεχόμενος την πρόταση του Χάνσεν να μεταβεί στην Ελλάδα και να επιβλέψει την ανέγερση του κτιρίου της Ακαδημίας Αθηνών (τότε Σιναία Ακαδημία), της οποίας τη μελέτη και τον σχεδιασμό είχε αναλάβει ο Δανός αρχιτέκτονας.
Τον Ιανουάριο του 1861, ο Τσίλλερ ταξίδεψε μαζί με τον Χάνσεν για πρώτη φορά στην Αθήνα. Ωστόσο μετά την Έξωση του Όθωνα, οι εργασίες σταμάτησαν και ο ίδιος αποχώρησε από τη χώρα. Το 1864 επέστρεψε στη Βιέννη, όπου συνέχισε να εργάζεται στο γραφείο του Χάνσεν, σπουδάζοντας παράλληλα αρχιτεκτονική και ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της αυστριακής πρωτεύουσας. Ολοκληρώνοντας τη φοίτησή του, τιμήθηκε με το αργυρό μετάλλιο της σχολής.
Την ίδια περίοδο διεξήγαγε μια σειρά εκπαιδευτικών ταξιδιών σε διάφορες ιταλικές πόλεις (Βερόνα, Ρώμη, Φλωρεντία, Βενετία, Πομπηία κ.ά.), όπου πραγματοποίησε επιτόπιες αρχιτεκτονικές μελέτες.
1940 – Αμπάς Κιαροστάμι. Γεννήθηκε το 1940 στην Τεχεράνη και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της πόλης. Πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, καταπιάστηκε αρχικά με την ζωγραφική, με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, ενώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 εργάστηκε στο χώρο της διαφήμισης.
Ξεκίνησε τις ταινίες στον κινηματογράφο τη δεκαετία του ’70, ενώ το 1977 σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το Report. Η πρώτη αναγνώριση ήρθε το 1989, όταν έλαβε τη Χάλκινη Λεοπάρδαλη στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο για το Πού είναι το σπίτι του φίλου μου;. Στη συνέχεια, το 1997 έλαβε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία Η γεύση του κερασιού. To 1999 έλαβε το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ της Βενετίας για την ταινία Ο άνεμος θα μας πάρει. Το 2010, σκηνοθέτησε την ταινία Γνήσιο αντίγραφο με την Ζυλιέτ Μπινός. Απεβίωσε στις 4 Ιουλίου του 2016 στο Παρίσι από καρκίνο.
1949 – Μέριλ Στριπ (Mary Louise “Meryl” Streep, γενν. 22 Ιουνίου 1949) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Η Στριπ θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της σύγχρονης εποχής.
Πραγματοποίησε το ντεμπούτο της στο θέατρο το 1971 στο έργο The Playboy of Seville και στην τηλεόραση το 1977 με την τηλεταινία The Deadliest Season. Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο με την ταινία Τζούλια (Julia, 1977). Γρήγορα ήρθαν καλλιτεχνικές και εμπορικές επιτυχίες με ρόλους στις ταινίες Ο Ελαφοκυνηγός (The Deer Hunter, 1978) και Κράμερ εναντίον Κράμερ (Kramer vs. Kramer, 1979). Για την πρώτη ταινία έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ ενώ για τη δεύτερη κέρδισε το πρώτο της Όσκαρ. Το 1982 κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία Η Εκλογή της Σόφι (Sophie’s Choice). Το 2012 κέρδισε το τρίτο της Όσκαρ για την ταινία Η Σιδηρά Κυρία (The Iron Lady).
Η Στριπ έχει λάβει συνολικά 21 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας τρία, και 32 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα, κερδίζοντας οκτώ. Είναι η ηθοποιός με τις περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα στην ιστορία του κινηματογράφου. Έχει επίσης βραβευθεί με δύο Βραβεία Έμμυ, δύο Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών, δύο BAFTA, ένα βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών, το Τιμητικό βραβείο της Χρυσής Άρκτου για το 2012, ενώ έχει λάβει και πέντε υποψηφιότητες για Βραβείο Γκράμι Το 2004 βραβεύθηκε με το Life Achievement Award από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Θάνατοι
1969 – Τζούντι Γκάρλαντ (Judy Garland, 10 Ιουνίου 1922 – 22 Ιουνίου 1969) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ήταν φημισμένη για τη φωνή της[16] και προσέλκυσε τη διεθνή προσοχή καθ’ όλην τη διάρκεια της καριέρας της, η οποία διήρκεσε πάνω από σαράντα χρόνια, ως μια ηθοποιός σε μουσικούς και δραματικούς ρόλους στη σκηνή και στην οθόνη. Έλαβε ένα Βραβείο Όσκαρ για νεώτερη ηθοποιό και κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα καθώς και ένα βραβείο Γκραμι και ένα ειδικό βραβείο Τόνι.
Προτάθηκε για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού για τον ρόλο της στο ριμέικ Ένα Αστέρι Γεννιέται και για Όσκαρ Καλύτερου Υποστηρικτικού Ηθοποιού για την ερμηνεία της στην ταινία του 1961 Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης. Παραμένει η νεότερη νικήτρια (στο τριακοστό ένατο έτος της ηλικίας της τότε) του Βραβείου Σέσιλ Ντε Μιλ για Ισόβιο Επίτευγμα στη βιομηχανία του κινηματογράφου.
Παρά τις επαγγελματικές τις επιτυχίες, αυτή πάλεψε υπερβολικά στην προσωπική της ζωή, ξεκινώντας από την παιδική της ηλικία. Η ίδια παντρεύτηκε πέντε φορές, με τους τέσσερις γάμους να καταλήγουν σε διαζύγιο. Επίσης πάλεψε με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, τα οποία την οδήγησαν στον θάνατο, στην ηλικία των 47.
1987 – Φρεντ Ασταίρ (αγγλικά: Fred Astaire, 10 Μαΐου 1899 – 22 Ιουνίου 1987), γεννημένος ως Φρέντερικ Αούστερλιτς στην Ομάχα της Νεμπράσκα,[20] ήταν ένας βραβευμένος με Όσκαρ Αμερικανός χορευτής, χορογράφος, τραγουδιστής και ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Η καριέρα του στο θέατρο και στον κινηματογράφο διήρκεσε για εβδομήντα έξι ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποίησε τριάντα μία μουσικές ταινίες. Ιδιαίτερα ονομαστή ήταν η καλλιτεχνική του συνεργασία με την Τζίντζερ Ρότζερς, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες.
Οι Τζωρτζ Μπαλανσίν και Ρούντολφ Νουρέγιεφ τον κατονόμασαν ως τον μεγαλύτερο χορευτή του εικοστού αιώνα και έχει γενικότερα αναγνωριστεί ως ο χορευτής με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών μιούζικαλ. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει ως τον 5ο Μεγαλύτερο Άρρενα Αστέρα Όλων Των Εποχών.
2015 – Λάουρα Αντονέλι. Γεννήθηκε στην Πούλα της Κροατίας, την εποχή που η πόλη ανήκε στην Ιταλία (ιταλικά: Pola). Όταν ήταν μικρή δεν είχε εκδηλώσει την επιθυμία να ασχοληθεί με την υποκριτική και τον χώρο του θεάματος. Ήθελε να γίνει μαθηματικός, αλλά οι γονείς της την έστρεψαν στον αθλητισμό. Έτσι έγινε καθηγήτρια γυμναστικής και μετακόμισε στη Ρώμη. Λόγω της δουλειάς της ήρθε σε επαφή με ανθρώπους από τον χώρο της ψυχαγωγίας και έτσι άνοιξε ο δρόμος για το μόντελινγκ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 πρωταγωνίστησε σε διαφημίσεις με πιο γνωστή αυτή της Κόκα Κόλα.
Το 1965 η Αντονέλι έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, ερμηνεύοντας έναν μικρό ρόλο στην ταινία, Le sedicenni. Από το 1966 άρχισε η διεθνής καριέρα της, που συνολικά επαίξε σε περίπου 45 ταινίες με πιο γνωστή την ταινία Μαλίτσια του 1973, για την οποία είχε βραβευτεί στην Ιταλία.
Εργάστηκε στο πλευρό πολύ μεγάλων σκηνοθετών, όπως οι Λουκίνο Βισκόντι, Λουίτζι Κομεντσίνι, Ντίνο Ρίζι και Έτορε Σκόλα. Από το 1972 ως το 1980, την εποχή που ζούσε στο Παρίσι έκανε ταινίες με Γάλλους σκηνοθέτες όπως ο Κλοντ Σαμπρόλ.
Η καριέρα της σταματά απότομα το 1980, λόγω αισθητικών επεμβάσεων στο πρόσωπό της, οι οποίες δεν πέτυχαν.
Η Λάουρα Αντονέλι παντρεύτηκε τον εκδότη Ενρίκο Πιατσεντίνι αλλά πήραν διαζύγιο. Από το 1972 εως το 1980 υπήρξε σύντροφος του Γάλλου ηθοποιού Ζαν Πολ Μπελμοντό.
Στις 27 Απριλίου 1991, βρέθηκε κοκαΐνη κατά τη διάρκεια αστυνομικής έρευνας στο σπίτι της Αντονέλι. Στη συνέχεια καταδικάστηκε για κατοχή και διακίνηση ναρκωτικών και της επέβληθη ποινή σε κατ’ οίκον περιορισμό. Έχοντας περάσει 10 χρόνια δικαστικής περιπέτειας, η καταδίκη που της είχε επιβλήθει αρχικά πρωτόδικα τελικά ανατράπηκε. Το 2006, το ιταλικό εφετείο έκρινε υπέρ της Αντονέλι και διέταξε το Υπουργείο Δικαιοσύνης να καταβάλει στην ηθοποιό αποζημίωση ύψους 108.000 ευρώ.
Η Λάουρα Αντονέλι πέθανε στις 22 Ιουνίου 2015 σε ηλικία 73 ετών από καρδιακή προσβολή.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
