22 Απριλίου 2024
Είναι η 113η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 253 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:39 – Δύση ήλιου: 20:07
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 28 λεπτά
🌕 Σελήνη 13.3 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Νέαρχο, Νιάρχο, Ναθαναήλ, Ναθάνη,
Ναθαναήλο, Ναθαναήλη, Ναθαναηλία και Ναθανηλία
Γεγονότα
1500 – Ο πορτογάλος εξερευνητής Πέδρο Αδράλες Καμπράλ είναι ο πρώτος Ευρωπαίος που φτάνει στη Βραζιλία και την ονομάζει «Γη του Αληθινού Σταυρού». Στις 15 Φεβρουαρίου του 1500, διορίζεται στόλαρχος με 13 πλοία της εποχής τύπου καραβέλες με 1500 άνδρες όπου και αποπλέει στις 9 Μαρτίου για το σκοπό αυτό. Θέλοντας να αποφύγει τους αντίθετους ανέμους και ρεύματα των ακτών της Αφρικής μόλις πέρασε τον Ισημερινό ανοίχθηκε στον ωκεανό (Ατλαντικό) με πορεία δυτική (σκόπιμα*). Μετά από παρέλευση κάποιων ημερών με θέα μόνο ουρανό και θάλασσα στις 22 Απριλίου του 1500 αντικρίζει τον όγκο μιας τεράστιας νήσου, όπου στη πραγματικότητα ήταν οι ΒΑ. ακτές της Βραζιλίας, την οποία και ονόμασε «Μόντε Πάσκου» (= Όρος του Πάσχα, επειδή τότε πλησίαζε ο εορτασμός του Πάσχα), στη συνέχεια πλέοντας λίγο βορειότερα αγκυροβόλησε σ΄ ένα ασφαλή όρμο (Πόρτο Σεγκούρο) όπου και εξήλθε στην ακτή ερχόμενος σ΄ επαφή με ντόπιους ιθαγενείς. Τελώντας θρησκευτική εορτή ύψωσε μέγα ξύλινο σταυρό ονοματίζοντας εξ αυτού τη νήσο «Βέρα Κρουζ» (= Τίμιο Σταυρό). Παραπλέοντας στη συνέχεια λίγο νότια τις ακτές διαπίστωσε ότι δεν ήταν τελικά νήσος αλλά μια νέα ήπειρος όπου και απέστειλε ένα από τα πλοία του πίσω προκειμένου να ενημερώσει τον Βασιλέα για τα νέα πορτογαλικά εδάφη του Βασιλείου του.
1827 – Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης τραυματίζεται από σφαίρα στο Φάληρο. Εκφράζονται υπόνοιες για δολοφονική απόπειρα από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Ένα από τα σκοτεινότερα και τραγικότερα γεγονότα της Επανάστασης του 1821 είναι αναμφίβολα ο -τουλάχιστον περίεργος και ανεξήγητος κατά πολλούς – θάνατος του Γεώργιου Καραϊσκάκη, του θρυλικού «γιου της καλόγριας». Το μεσημέρι όμως της 22ας Απριλίου, κάποιοι Έλληνες άρχισαν να ακροβολίζονται κατά μήκος της τουρκικής γραμμής στο Νέο Φάληρο. Παρά την προσπάθεια μερικών οπλαρχηγών, μεταξύ των οποίων κι ο Νικηταράς, να δώσουν τέλος στη συμπλοκή, ακολούθησε μάχη «ης ήρξαντο ανωφελώς μέθυσοι τινές Κρήτες και Υδραίοι εν τη εκβολή του Ιλισού», όπως γράφει ο Γκούσταβ Φρίντριχ Χέρτσβεργκ στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως». Λέγεται ότι το κρασί με το οποίο μέθυσαν, τους είχε σταλεί από τον Τσορτς και τον Κόχραν!
Ο Καραϊσκάκης, που ήταν φιλάσθενος, κοιμόταν όταν άρχισε η μάχη. Ξύπνησε από τους πυροβολισμούς και τον θόρυβο, ανέβηκε στο άλογό του κι έτρεξε στο πεδίο της μάχης, συνοδευόμενος από πολλούς έφιππους αξιωματικούς και το άτακτο ιππικό. Πηγαινοερχόταν σε διάφορα σημεία και μετά από 3 ώρες περίπου η κατάσταση έδειχνε να ομαλοποιείται. Το ισχυρότερο από τα οχυρώματα των Τούρκων ήταν μια μάντρα σε πεδινό έδαφος. Καθώς ο Καραϊσκάκης πήγαινε προς τη μάντρα, δέχτηκε μια σφαίρα στο υπογάστριο. Αν και κατάλαβε ότι η πληγή του ήταν σοβαρή, συνέχισε έφιππος να «μαζεύει» τους στρατιώτες και τελικά γύρισε στη σκηνή του. Εκείνη τη μέρα, το ελληνικό ιππικό αντιμετώπισε με επιτυχία μια εχθρική ίλη που συνάντησε. Στη σύγκρουση αυτή σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν 17 Έλληνες. Μεταξύ των πληγωμένων ήταν ο Νικηταράς και ο Άγγλος Χουίτκομ. Ο υπασπιστής του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, Παναγιώτης Χρυσανθόπουλος ή Κακλαμάνος, έχασε το δεξί του χέρι.
Επιστρέφουμε όμως στον βαριά λαβωμένο Καραϊσκάκη. Όταν έφτασε στη σκηνή, οι στρατιώτες τον κατέβασαν από το άλογο και τον μετέφεραν στον γιατρό, που διαπίστωσε ότι είχε τραυματιστεί θανάσιμα στη βουβωνική χώρα. Τότε τον πήγαν στο πλοίο των Βρετανών στο Φάληρο, έστρωσαν ένα χαλί στην καμπίνα του Τσορτς και τον τοποθέτησαν εκεί. Ο Καραϊσκάκης κατάλαβε ότι η πληγή του ήταν θανάσιμη. Κάλεσε αμέσως ιερέα, εξομολογήθηκε, μετάλαβε, ζήτησε συγχώρεση απ’ όλους τους παρόντες και ζήτησε να τον θάψουν στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου της Σαλαμίνας. Αστειεύτηκε με τους συναγωνιστές του, τους συμβούλευσε να παραμείνουν ενωμένοι για το καλό της οατρίδας και τουλάχιστον ως τις 3 π.μ. της 23ης Απριλίου, είχε πλήρη διαύγεια. Κατά τον Σπυρίδωνα Τρικούπη («Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης»), πέθανε γύρως τις 4 π.μ. «Εν μέσω δριμύτατων πόνων» κατά τον Λάμπρο Κουτσονίκα, ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές στις 8 π.μ. Ο θάνατός του προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους αντιπάλους. Ο Κασομούλης αναφέρει πως ήδη από το βράδυ της 22ας Απριλίου οι Τουρκαλβανοί φώναζαν στους φρουρούς των ελληνικών θέσεων : «Ωρέ ο Καραϊσκάκης ο γιος της καλόγριας πέθανε. Όλοι να βάλετε μαύρα γιατί άλλον σαν κι αυτόν δεν έχετε». Πραγματικά, κανένας άλλος Έλληνας δεν είχε τις αρχηγικές του ικανότητες. Η σορός του μεταφέρθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου της Σαλαμίνας.
1897 – Η Μάχη των Φαρσάλων. Οι ελληνικές δυνάμεις υπό τον Ταξίαρχο Σμολένσκη, παρά τις σφοδρές τουρκικές επιθέσεις, διατηρούν τις θέσεις τους. (Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897) Η μάχη των Φαρσάλων έγινε στις 23 Απριλίου του 1897 στην ομώνυμη πόλη, ανάμεσα στις ελληνικές και τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, και ήταν μέρος του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Η μάχη έληξε με ήττα και υποχώρηση των ελληνικού στρατού στο Δομοκό. Μετά τις πρώτες μάχες στο Βελεστίνο, ο Τούρκος αρχιστράτηγος Ετέμ Πασάς, αφού έμαθε που βρισκόταν ο κύριος όγκος του ελληνικού στρατού, αποφάσισε να επιτεθεί στα Φάρσαλα.
Στις 23 Απριλίου, στις 8:00 το πρωί, τα προκεχωρημένα ελληνικά φυλάκια αναγνώρισαν τις τουρκικές μεραρχίες που κατευθύνονταν στα Φάρσαλα. Στις 9:00, η τουρκική μεραρχία του ιππικού προπορευόμενη της τουρκικής 2ης μεραρχίας πλησίασε τις προφυλακές τού 11ου ευζωνικού τάγματος που βρισκόταν στο Δρίσκτοϊ. Η φάλαγγα πού ακολουθούσε το εχθρικό ιππικό άρχισε να αναπτύσσεται. Ο διοικητής του 11ου ευζωνικού τάγματος συγκέντρωσε τις προφυλακές του, παρέταξε το τάγμα του στο λόφο πού βρισκόταν προς βορρά τού χωριού Δρίσκιοϊ και κράτησε για εφεδρεία την «Λεγεώνα των Φιλελλήνων]]». Όταν οι πληροφορίες αυτές μεταφέρθηκαν στο επιτελείο, δόθηκε εντολή να αναπτυχθούν τα τμήματα που στρατοπέδευαν ήδη από τις 14 Απριλίου στο χωριό Τάταρι (σημ. Ζωοδόχος Πηγή Φαρσάλων). Στο Δρισκιοϊ, το πυροβολικό της τουρκικής μεραρχίας άρχισε να βάλλει κατά των ελληνικών θέσεων. Το 9ο ευζωνικό αγωνίσθηκε συνεχώς πολλές ώρες, ενώ τα άλλα τμήματα υποχώρησαν πρόωρα. Το 2ο ευζωνικό τάγμα, όταν άρχισε ή μάχη συγκεντρώθηκε και κατέλαβε θέσεις άμυνας προς το δρόμο τού Αλχανί. Μετά από δίωρη αντίσταση οι Εύζωνοι αναγκάστηκαν σε υποχώρηση και σύμπτυξη στο ύψωμα Τατάρι.
Κατά τις 13:00 σχεδόν τρεις τουρκικές μεραρχίες και η «Φάλαγγα των Αλβανών» επιτίθονταν κατά των θέσεων στον Τεκέ πού κατείχε το 9ο ευζωνικού και η Λεγεώνα των Φιλελλήνων. Αφού οι Τούρκοι ακροβολιστές πλησίασαν σε απόσταση 400 μ., ο διοικητής του τάγματος μην έχοντας αρκετή δύναμη για να παρατείνει περισσότερο την αντίσταση, διέταξε το τάγμα του vα υποχωρήσει κλιμακωτά. Κατά τις 14:00 οι τουρκικές μεραρχίες κατέλαβαν τα υψώματα του Τεκέ και αφού τοποθέτησαν έξι μεραρχιακές πυροβολαρχίες, άρχισαν να πυροβολούν τούς ευζώνους, πού όχι μόνο υποχωρούσαν σταθερά προς τα Φάρσαλα με πλήρη τάξη αλλά επανειλημμένα σταμάτησαν και πυροβόλησαν κατά τού εχθρού. Μετά τις 16:00 οι Τούρκοι κατείχαν τη νότια πλευρά των υψωμάτων σε μια έκταση περίπου 4.000 βημάτων γύρω από το Τατάρ. Στα υψώματα είχαν στηθεί πυροβολαρχίες και χτυπούσαν τα Ελληνικά τμήματα. Κατά τις 17:00 οι Τούρκοι είχαν καταλάβει τις διαβάσεις του ποταμού Ενιπέα, και έστρεψαν την προσοχή τους στο σιδηροδρομικό σταθμό τον οποίο κατέλαβαν εύκολα μετά μία ώρα, αναγκάζοντας την 1η ελληνική μεραρχία του στρατηγού Μακρή να εγκαταλείψει τις θέσεις της και να υποχωρήσει. Με την υποχώρηση οι Τούρκοι σταμάτησαν να πυροβολούν και η μάχη τελείωσε.
Το ελληνικό επιτελείο αποφάσισε την υποχώρηση ολόκληρου του στρατού μέσα στην νύχτα στην ισχυρότερη θέση του Δομοκού. Έτσι ο ελληνικός στρατός αποχωρούσε από την πόλη τα χαράματα της 24ης Απριλίου
1915 – Χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά χημικά όπλα στο πεδίο της μάχης. Στη Μάχη του Υπρ, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, γερμανικές δυνάμεις εκτοξεύουν κυλίνδρους με αέρια χλωρίου, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 5.000 γάλλοι στρατιώτες. Το Υπρ (ολλανδ. Ieper, φλαμανδ. Yper, γαλλ. Ypres) είναι δήμος στη Φλαμανδική Περιοχή, μία εκ των τριών περιοχών του Βελγίου στη φλαμανδική επαρχία της Δυτικής Φλάνδρας. Το Υπρ έχει πληθυσμό 34.964 κατοίκους. Η έκτασή του είναι 130,61 χλμ² και η πληθυσμιακή πυκνότητα περίπου 268 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.
Από το όνομα της πόλης έλαβε την ονομασία του ο “Υπερίτης” ή αλλιώς αέριο μουστάρδας, μια θανατηφόρος ουσία που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1917 στη μάχη του Υπρ. Το Υπρ ήταν η μόνη πόλη της χώρας που δεν καταλήφθηκε από τους Γερμανούς και σε ανάμνηση αυτού από το 1929 (με εξαίρεση τα χρόνια της γερμανικής κατοχής κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) κάθε βράδυ ακριβώς στις 8 παίζεται προς τιμήν των πεσόντων ο στρατιωτικός σκοπός “Η τελευταία φρουρά” (The Last Post) στην αψίδα Μένεν (Menenpoort), στη διάρκεια του οποίου σταματά η κυκλοφορία γύρω από αυτήν. Στο μνημείο-αψίδα του Μένεν υπάρχουν χαραγμένα 54.395 ονόματα νεκρών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που έπεσαν στη μάχη και των οποίων τα σώματα ουδέποτε βρέθηκαν για να ταφούν.
1931 – Εγκαινιάζεται στην Αθήνα το Μουσείο Μπενάκη, παρουσία του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και άλλων επισήμων. Το Μουσείο Μπενάκη ιδρύθηκε το 1930 με νόμο του ελληνικού κράτους μετά από δωρεά του Αντώνη Μπενάκη και των αδελφών του στη μνήμη των γονέων τους. Στεγάστηκε σε ένα από τα ωραιότερα νεοκλασικά κτήρια της Αθήνας, το πατρικό σπίτι της οικογένειας Μπενάκη, κοντά στον Εθνικό Κήπο και τη Βουλή των Ελλήνων. Οι Έλληνες απέκτησαν έναν καινοτόμο πολιτιστικό οργανισμό που δεν σταμάτησε να επεκτείνει τους τομείς των δραστηριοτήτων του, αφήνοντας ένα ισχυρό πολιτιστικό αποτύπωμα στη ζωή του τόπου.
Σήμερα το Μουσείο Μπενάκη είναι πλέον ένας πολύμορφος μουσειακός φορέας με τεράστιο εύρος πολιτιστικών, εκπαιδευτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων. Με 120.000 έργα ελληνικής, ισλαμικής, κινεζικής, κορεατικής, προκολομβιανής αμερικανικής, αφρικανικής και ευρωπαϊκής τέχνης, με 7 μουσεία ανοιχτά στο κοινό, με 4 ενεργά αρχεία, με 7 εργαστήρια συντήρησης έργων τέχνης και με 200.000 τόμους στη μεγαλύτερη μουσειακή βιβλιοθήκη της Ελλάδας, αποτελεί, εδώ και δεκαετίες, σημείο αναφοράς και διαρκώς ανανεούμενη πνευματική παρακαταθήκη της νεότερης Ελλάδας.
1963 – Συνέρχεται το ιδρυτικό συνέδριο της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας (ΕΦΕΕ) στο θέατρο Χατζηχρήστου στην Αθήνα. Πρώτος πρόεδρός της θα εκλεγεί στις 28 Απριλίου ο μετέπειτα δημοσιογράφος Γιάννης Τζανετάκος. Το ιδρυτικό συνέδριο της ΕΦΕΕ έγινε στην Αθήνα, τον Απρίλιο (22-28) του 1963 στο θέατρο «Χατζηχρήστου», στην Ιπποκράτους. Εκεί δηλαδή συνεδρίαζε η Ολομέλεια. Τις διάφορες επιτροπές του τις φιλοξενούσαν ο Σύλλογος Εργαζομένων Φοιτητών, τα γραφεία της Πανσπουδαστικής και άλλοι φίλιοι χώροι.
Το κλίμα ήταν πανηγυρικό με σαφή στοιχεία μαχητικής εγρήγορσης. Κάπως αντιφατικό ακούγεται αυτό. Εξηγώ. Η ΕΚΟΦ, αν και ηττημένη κατά κράτος, ήδη από το 1962, καθόλου δεν αποκλείαμε να δημιουργήσει κατά την έναρξη το γνωστό «επεισόδιο της πόρτας» στην είσοδο του θεάτρου. Να επιχειρήσουν δηλαδή να μπουν ομαδικά στο χώρο των συνέδρων, να εμποδιστούν, το Σπουδαστικό Τμήμα Ασφαλείας να «διαπιστώσει ότι γίνονται ταραχές» και να καλέσει τους επικεφαλής της ένστολης αστυνομικής δύναμης, παρατεταγμένους διακριτικά σε απόσταση 1,80 έως 2 μέτρων από την είσοδο, να εκκενώσουν την αίθουσα. Τελικώς δεν το αποτόλμησαν.
Ποιοι ήταν οι σύνεδροι; Ποιους/ες να πρωτομνημονεύσει κανείς! Ελπίζουμε να τους δούμε όλους, αν είναι δυνατόν, την Παρασκευή. Υπάρχουν όμως και σύνεδροι που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να δούμε. Να τους αναφέρω κατά τη χρονολογική σειρά που έφυγαν. Το Σωτήρη Πέτρουλα, τον Απόστολο Μπέσση, τον αντιπρόεδρο της ΕΦΕΕ, έναν από τους δικηγόρους των διωκομένων φοιτητών στα στρατοδικεία της δικτατορίας. Πέθανε στις αρχές του 1974 χωρίς να προλάβει να δει την πτώση της. Τον Αλέκο Παναγούλη, τον Ίωνα Μπούζενμπεργκ, τον αριστεριστή τότε Τάκη Κονδύλη, τον Τάκη Παππά, τον Άρη Ζεπάτο, το Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Λείπουν και κάποιοι άλλοι, που δεν θυμάμαι τώρα αν ήταν σε αυτό ή σε επόμενα Συνέδρια.
Γεννήσεις
1724 – Ιμάνουελ Καντ (Immanuel Kant, ρωσ. Иммануил Кант) γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1724 στο Καίνιξμπεργκ της Πρωσίας (που σήμερα ονομάζεται Καλίνινγκραντ και ανήκει στη Ρωσία) και πέθανε στο Καίνιξμπεργκ στις 12 Φεβρουαρίου του 1804), ήταν Γερμανός φιλόσοφος και επιστημολόγος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές και φιλοσόφους όλων των εποχών, και ο μεγαλύτερος της νεότερης εποχής. Στην ελληνική γλώσσα το όνομά του παλαιότερα αποδιδόταν ως Εμμανουήλ Κάντιος. Οι γονείς του Καντ ήταν καταγωγής Ρωσίας-Βαλτικής.
Ο Καντ γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στο Καίνιξμπεργκ (τώρα ρώσικο Καλίνινγκραντ) της Ανατολικής Πρωσίας, δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη γενέτειρα πόλη του και είχε γίνει αντικείμενο σχολιασμού για την εντυπωσιακή ακρίβειά του στις κοινωνικές συναναστροφές – υπόδειγμα αυτοπειθαρχίας και παραξενιάς. Χρηματοδότησε τις σπουδές του παραδίδοντας ιδιωτικά μαθήματα και κερδίζοντας στοιχήματα στο μπιλιάρδο. Το 1749 προσπάθησε να λύσει μια μαθηματική αντιδικία μεταξύ οπαδών του Καρτέσιου και του Λάιμπνιτς με σχετικοποίηση των θέσεών τους. Το 1755 δημοσίευσε ανώνυμα μια θεωρία του για τη δημιουργία του πλανητικού μας συστήματος και για την ύπαρξη γαλαξιών πέρα από το δικό μας γαλαξία. Το ίδιο έτος αναγορεύεται Διδάκτωρ και Υφηγητής του πανεπιστημίου της Καινιξβέργης. Αποδίδει δε το δώρο της γνώσης στον άνθρωπο σε θεϊκή παρέμβαση.
Το έτος 1770 έγινε τακτικός καθηγητής της Λογικής και Μεταφυσικής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και παράλληλα έκανε παραδόσεις στη Φυσική, Κοσμολογία, Ανθρωπολογία, Θεολογία και Γεωγραφία. Κάποια εποχή δίδασκε στο πανεπιστήμιο 36 ώρες την εβδομάδα. Μετά από μερικές μικρότερες δημοσιεύσεις του για θέματα Φυσικής και Μεταφυσικής, παρουσίασε σε τρία θεμελιώδη έργα την υπερβατολογική φιλοσοφία του: «Κριτική του καθαρού Λόγου» (Kritik der reinen Vernunft, 1781), «Κριτική του πρακτικού Λόγου» (Kritik der praktischen Vernunft, 1788) και «Κριτική της κριτικής Δύναμης» (Kritik der Urteilskraft, 1790).
1937 – Τζακ Νίκολσον, αμερικανός ηθοποιός. Ο Τζακ Νίκολσον γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία του Ρότζερ Κόρμαν The City Baby Killer (1958). Παίζοντας μικρούς ρόλους, ασχολιόταν παράλληλα με την συγγραφή κάποιων ταινιών χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ εμφανίστηκε και στην τηλεόραση στο The Andy Griffith Show, σε δύο επεισόδια.
Η ακμή στη σταδιοδρομία του Νίκολσον ξεκίνησε με την ταινία Ξένοιαστος Καβαλάρης (Easy Rider, 1969). Η ερμηνεία του χαρακτήρα ενός μέθυσου δικηγόρου οδήγησε στην υποψηφιότητά του για το Βραβείο Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Ακολούθησε η ταινία Πέντε Εύκολα Κομμάτια (Five Easy Pieces, 1970), που προτάθηκε για Όσκαρ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, αυτή τη φορά Α’ανδρικού ρόλου και στη συνέχεια οι ταινίες Η Διπλή Ζωή της Ντέιζι Γκέιμπλ (On a Clear Day You Can See Forever, 1970), Η Γνωριμία της Σάρκας (Carnal Knowledge, 1971), Το Τελευταίο Απόσπασμα (The Last Detail, 1973) και η κλασσική ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι Τσάιναταουν (Chinatown, 1974). Για την ηθοποιία του στις δύο τελευταίες ο Νίκολσον προτάθηκε για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Το πρώτο του Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, το κέρδισε για την ερμηνεία του στην ταινία του Μίλος Φόρμαν Στη Φωλιά του Κούκου (One Flew Over the Cuckoo’s Nest, 1975).
1943 – Λουίζ Γκλικ, αμερικανίδα ποιήτρια, βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2020. Η Λουίζ Ελίζαμπεθ Γκλικ (αγγλικά: Louise Elisabeth Glück) (22 Απριλίου 1943) είναι Αμερικανίδα ποιήτρια και συγγραφέας. Κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2020, όπου οι κριτές επαίνεσαν την «αλάνθαστη ποιητική της φωνή που με την λιτή ομορφιά κάνει την ατομική ύπαρξη καθολική».Έχει βραβευθεί με Πούλιτζερ, Εθνικό Μετάλλιο Ανθρωπιστικών Επιστημών, Εθνικό Βραβείο Βιβλίων, Εθνικό Βραβείο Συνδέσμου Κριτικών του Βιβλίου και Βραβείο Μπόλινγκεν. Γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στο Λονγκ Άιλαντ. Άρχισε να υποφέρει από νευρική ανορεξία στο λύκειο και αργότερα ξεπέρασε την ασθένεια. Σπούδασε στο κολέγιο Σάρα Λόρενς και το πανεπιστήμιο Κολούμπια αλλά δεν έλαβε πτυχίο. Πέρα από την συγγραφή, δίδαξε ποίηση σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Συχνά περιγράφεται ως αυτοβιογραφική συγγραφέας. Το έργο της είναι γνωστό για την συναισθηματική της εντονότητα και για την συχνή επαφή με την μυθολογία ή την φυσική εικόνα για να διαμεσολαβήσει με τις προσωπικές εμπειρίες και τη σύγχρονη ζωή. Θεματικά τα ποιήματα της έχουν περιγράψει στοιχεία του τραύματος, της επιθυμίας και της φύσης. Για να το κάνει, έχει γίνει γνωστή για της εκφράσεις λύπης και απομόνωσης. Οι μελετητές έχουν επικεντρωθεί στην κατασκευή των ποιητικών προσώπων και της σχέσης που κάνει στα ποιήματα της, ανάμεσα στην αυτοβιογραφία και τον κλασσικό μύθο. Είναι καθηγήτρια και κάτοικος συγγραφέας Ρόζενκραντς στο πανεπιστήμιο Γέιλ. Ζει στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης.
Θάνατοι
1616 – Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα (Miguel de Cervantes Saavedra, 29 Σεπτεμβρίου 1547 – 22 Απριλίου 1616)[1] ήταν Ισπανός συγγραφέας, ο οποίος θεωρείται ευρέως ως ο μεγαλύτερος συγγραφέας στην ισπανική γλώσσα και ο κατ’ εξοχήν μυθιστοριογράφος παγκοσμίως. Το έργο του ανήκει χρονικά στην «χρυσή εποχή» (περ. 1492-1648) της Ισπανίας, κατά την οποία παρατηρήθηκε εξαιρετική άνθηση στις τέχνες. Το διασημότερο μυθιστόρημά του, ο Δον Κιχώτης, συγκαταλέγεται στα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μεταφρασμένο σε περισσότερες από εξήντα γλώσσες και έχοντας υποβληθεί σε συστηματική ανάλυση και κριτικό σχολιασμό από τον 18ο αιώνα.
Ο Θερβάντες γεννήθηκε στο Αλκαλά ντε Ενάρες, περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μαδρίτης, τέταρτος από τα συνολικά επτά παιδιά της οικογένειάς του. Τα νεανικά του χρόνια, για τα οποία διαθέτουμε ελάχιστες πληροφορίες, χαρακτηρίστηκαν από τις πολυάριθμες μετακινήσεις της οικογένειας σε διαφορετικές ισπανικές πόλεις. Τα παλαιότερα λογοτεχνικά έργα του χρονολογούνται το 1568, ενώ το πρώτο μυθιστόρημα του, Γαλάτεια, εκδόθηκε το 1585. Από το 1570, και για αρκετά χρόνια, πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως επαγγελματίας στρατιώτης, λαμβάνοντας μέρος στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου ως υπαξιωματικός του πολεμικού πλοίου Μαρκέσα (Marquesa), στην πολιορκία της Κέρκυρας (1571), καθώς και στην εκστρατεία της Τύνιδας. Κατά την επιστροφή του στην Ισπανία, εργάστηκε στην Αυλή του Φιλίππου Β’ ως φοροεισπράκτορας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εκδόθηκε ο πρώτος τόμος του Δον Κιχώτη (1605), έργο που τον καθιέρωσε στο λογοτεχνικό κόσμο. Το 1607 εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού έργου του και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
1894 – Κώστας Κρυστάλλης. Γεννήθηκε στο Συρράκο της Ηπείρου το 1868. Ο πατέρας του, Δημήτρης Κρουστάλλης, ήταν έμπορος κτηνοτροφικών προϊόντων του Συράκου, με έδρα τα Ιωάννινα, σε όλη την Ήπειρο. Μητέρα του ήταν η Ιωάννα Ψαλλίδα και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, ενώ ο ίδιος ήταν πρωτότοκος. Τα στοιχειώδη γράμματα τα μαθαίνει στο μεικτό δημοτικό σχολείο του χωριού του. Το 1880 γράφτηκε στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων.Την ίδια χρονιά η μητέρα του πεθαίνει.Φοιτά στις τέσσερις τάξεις του Ελληνικού Σχολείου της Ζωσιμαίας και στην Α΄τάξη του Γυμνασίου, οπότε και έμεινε επανεξεταστέος, στα 1885. Διακόπτει και αυτό σχετίζεται μάλλον με την ασθενική του υγεία. Κατ΄άλλους βιογράφους του, ο πατέρας του τον χρησιμοποίησε υπάλληλο στο μαγαζί του.[4] Το 1887 δημοσίευσε το ποίημα «Αι σκιαί του Άδου», που αναφερόταν σε επεισόδια της Επανάστασης του 1821. Εξαιτίας αυτού διώχθηκε από τις τουρκικές αρχές και κατέφυγε στην Αθήνα (Ιανουάριος 1889), ενώ τα τουρκικά δικαστήρια τον καταδίκασαν ερήμην σε εικοσιπενταετή εξορία στη Βαγδάτη. Στην Αθήνα άλλαξε το οικογενειακό του όνομα σε Κρυστάλλης. Στην Αθήνα εργάστηκε αρχικά στο τυπογραφείο των εκδόσεων «Φέξη» και παράλληλα δημοσίευε ποιήματα. Το 1891 προσλήφθηκε ως συντάκτης στο περιοδικό «Εβδομάς» του Ιωάννη Δαμβέργη, αλλά η συνεργασία του έληξε τον ίδιο χρόνο εξαιτίας διαφωνιών με τη διεύθυνση του περιοδικού. Έπειτα διορίστηκε ως υπάλληλος στους σιδηροδρόμους της Πελοποννήσου. Οι δύσκολες συνθήκες ζωής του είχαν αποτέλεσμα να προσβληθεί από φυματίωση. Μετακόμισε στην Κέρκυρα, ελπίζοντας ότι εκεί θα βελτιωθεί η υγεία του, η οποία όμως επιδεινώθηκε και τελικά πέθανε στις 22 Απριλίου του 1894 στην Άρτα, όπου έμενε η αδερφή του.
1954 – Ευγένιος Ευγενίδης, έλληνας εφοπλιστής και φιλάνθρωπος. Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο του Έβρου, (επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) στις 22 Δεκεμβρίου 1882 και πέθανε στις 22 Απριλίου 1954 στο Βεβέ στην Ελβετία. Ήταν γιος του Αγαπίου Ευγενίδη, ανωτάτου δικαστικού (καδή) της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και της Χαρίκλειας Αφεντάκη. Είχε επίσης και μια νεαρότερη αδελφή, την Μαριάνθη, σύζυγο Γεωργίου Σίμου. Σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή στη Κωνσταντινούπολη. Μετά το πέρας των σπουδών του, στη Κωνσταντινούπολη, άρχισε να επιδίδεται σε ναυτιλιακές εργασίες. Στα 20 του, βρήκε δουλειά σε μια Βρετανική ναυτιλιακή εταιρία, στην Doro’s Brothers και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα προσλήφθηκε ως γενικός διευθυντής στο ναυτιλιακό πρακτορείο Reppen. Ο Ευγένιος Ευγενίδης διεύθυνε την σουηδική εταιρεία “Χομ Λάιν”, φθάνοντας κατά την τελευταία δεκαετία του βίου του να έχει αναπτύξει και να διευθύνει όλες τις σουηδικές ναυτιλιακές γραμμές στη Μεσόγειο αναλαμβάνοντας πλέον και ο ίδιος πλοιοκτήτης.
Διετέλεσε επίσης και γενικός Πρόξενος της Φινλανδίας, στην Κωνσταντινούπολη και μετέπειτα στην Ελλάδα. Τον Δεκέμβριο του 1953 υπέγραψε σύμβαση με το ελληνικό Δημόσιο, μέσω της οποίας διέθεσε το υπερωκεάνειό του Ατλάντικ στη γραμμή Πειραιά-Νέα Υόρκη που προς τιμή της βασίλισσας μετονομάσθηκε σε Βασίλισσα Φρειδερίκη. Επίσης τότε εγκαινίασε νέα τακτική ναυτιλιακή γραμμή Πειραιά-Νότια Αμερική με πρώτο πλοίο το φορτηγό Αθήναι. Πριν το θάνατό του ζήτησε από τον Βασιλέα Παύλο σε ποιο επιστημονικό τομέα θα μπορούσε να προσφέρει οικονομικά για την δημιουργία ενός απόλυτα πρωτοποριακού πνευματικού ιδρύματος. Συνέπεια αυτού ήταν να έλθει σε επαφές με πολλούς σημαντικούς επιστήμονες της εποχής από τις οποίες επαφές, κατέληξε στη δημιουργία του γνωστού Ιδρύματος Ευγενίδου.
Όταν τον Απρίλιο του 1954, έφυγε από τη ζωή, ήταν ήδη καθιερωμένος διεθνώς ως μεγάλου κύρους επιχειρηματική φυσιογνωμία και, στην πατρίδα του, ως εθνικός ευεργέτης. Πέθανε στο Βεβέ της Ελβετίας, στις 22 Απριλίου του 1954, στη διάρκεια μιας δεξίωσης. Για την αναγνώριση αυτή των υπηρεσιών του, τιμήθηκε από τον Βασιλέα Παύλο με τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο