20 Ιουνίου 2024
Είναι η 171η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 195 ημέρες για τη λήξη του..
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:02 – Δύση ήλιου: 20:51
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 48 λεπτά
🌕 Σελήνη 13.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μεθόδιο και Έκτορα
Γεγονότα
451 – Διεξάγεται η επονομασθείσα «Μάχη των Εθνών» στα Καταλαυνικά πεδία της Γαλατίας μεταξύ των Ούννων με ηγέτη τον Αττίλα και πολυεθνικών στρατευμάτων υπό την ηγεσία του Ρωμαίου στρατηγού Αέτιου και επί αυτοκρατορίας του Βαλεντινιανού Γ΄. Ο Θευδέριχος πίπτει επί του πεδίου της μάχης. Η αφορμή για την μάχη δόθηκε όταν ο Αττίλας ζήτησε για γυναίκα του την Ονωρία, αδελφή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεντινιανού Γ΄, ελπίζοντας να πάρει ως προίκα μεγάλο μέρος της Δυτικής Αυτοκρατορίας. Η πρόταση απορρίπτεται και ο Αττίλας εισβάλει στη δύση με αμέτρητες ορδές κατευθυνόμενος στον Ρήνο. Από όπου περνά σπέρνει την καταστροφή. Τον αποκαλούν «Η μάστιγα του θεού». Για την αντιμετώπιση της απειλής δημιουργείται συνασπισμός από Ρωμαίους και γερμανόφωνα φύλα. Σε αυτόν συμμετείχαν Αλεμάνοι, Βουργουνδοί, Σουηβοί, Έρουλοι, Γέπιδοι, Θουρίγγιοι, Βησιγότθοι και Ρωμαίοι. Επικεφαλής αυτού του συνασπισμού ήταν ο Φλάβιος Αέτιος. Ο Αττίλας πολέμησε έχοντας στο πλευρό του τους Οστρογότθους.
1824 – Οι Τούρκοι καταστρέφουν τα Ψαρά. Η δράση των Ψαριανών εξόργισε το Σουλτάνο, που αποφάσισε να καταστρέψει το νησί. Τη πρόθεση του Σουλτάνου και τις προετοιμασίες του Οθωμανικού στόλου, το 1824, έμαθαν οι Ψαριανοί και ειδοποίησαν επανειλημμένως την ελληνική κυβέρνηση και ιδιαίτερα τους Υδραίους ζητώντας ενισχύσεις για την αντιμετώπιση του εχθρικού στόλου. Παρόλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση αδράνησε και ενισχύσεις δεν εμφανίστηκαν στα Ψαρά. Η απροθυμία της ελληνικής κυβέρνησης και των Υδραίων για ουσιαστική βοήθεια προς τους Ψαριανούς είχε να κάνει με τις αντιζηλίες και τους ανταγωνισμούς μεταξύ των τριών νησιών.
Στα Ψαρά τότε βρίσκονταν 7.000 ντόπιοι και 23.000 πρόσφυγες από τη Χίο, τη Μικρά Ασία και αλλού. Οι στρατιωτικές δυνάμεις έφταναν τις 3.000 (1.300 Ψαριανοί, 700 πάροικοι και 1.027 Μακεδόνες και Θεσσαλοί υπό τον Ιωάννη Τσόντζα που είχαν πάει για να ενισχύσουν την άμυνα του νησιού). Οι Ψαριανοί είχαν κάνει οχυρώσεις στις ακτές τις οποίες πίστευαν ότι θα χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι για να αποβιβασθούν. Στις 8 Ιουνίου είχαν συγκεντρωθεί οι παράγοντες του νησιού και είχαν αποφασίσει να πολεμήσουν στη ξηρά και για το λόγο αυτό μετέφεραν τα κανόνια από τα πλοία τους σε διάφορα σημεία στη στεριά και αφαίρεσαν τα πηδάλια των πλοίων τους, για να εμποδίσουν όσους τυχόν θα ήθελαν να φύγουν.
Στις 16 Ιουνίου εμφανίστηκαν στο νότιο μέρος του νησιού, στον κάβο του Αγίου Γεωργίου, 15 τουρκικά πλοία για να κατασκοπεύσουν τις θέσεις των αμυνόμενων αλλά έφυγαν αφού δέχτηκαν πυρά από τους Ψαριανούς. Τότε οι Ψαριανοί ειδοποίησαν εκ νέου την ελληνική κυβέρνηση για να στείλει άμεσα τον ελληνικό στόλο και εφόδια. Στις 17 Ιουνίου 1824 το Εκτελεστικό απάντησε στους Ψαριανούς ότι ο στόλος είχε ξεκινήσει τη προηγούμενη ημέρα και ότι θα είχε ήδη φτάσει στα Ψαρά. Σύμφωνα με τον Κωνσταντή Νικόδημο η απάντηση του Εκτελεστικού δεν ανταποκρινόταν στη πραγματικότητα καθώς γνώριζε ότι ο στόλος είχε εντολή να κατευθυνθεί στη Κάσο και όχι στα Ψαρά.
Στις 18 Ιουνίου οι Ψαριανοί αρνήθηκαν την πρόταση του ναύαρχου Χοσρέφ, που τους μετέφερε ο πλοίαρχος ενός γαλλικού πολεμικού, να εγκαταλείψουν το νησί και να εγκατασταθούν αλλού. Δυο μέρες αργότερα ο τουρκικός στόλος, που αποτελούνταν κατά τον Νικόδημο από τουλάχιστον 235 πλοία (ο Villeneuve στην επίσημη έκθεσή του προς τον αρχηγό της γαλλικής ναυτικής μοίρας έκανε λόγο για περίπου 180 πλοία ενώ ένας υπάλληλος του γαλλικού προξενείου της Σμύρνης ανέφερε ότι ήταν 200), προσέγγισε τα Ψαρά από το Σιγρί, της Λέσβου, και τα τουρκικά πλοία άρχισαν να πλήττουν με τα κανόνια τους τα πυροβολεία των Ψαριανών στον όρμο Κάναλο, στα βόρεια του νησιού. Στη συνέχεια τα τουρκικά στρατεύματα προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αποβιβαστούν στο σημείο. Η προσπάθεια απόβασης επαναλήφθηκε τα ξημερώματα της 21ης Ιουνίου αλλά και πάλι χωρίς επιτυχία. Τελικά οι Τούρκοι κατάφεραν να αποβιβαστούν σε ένα διπλανό όρμο, τον όρμο Ερινό, και να εξουδετερώσουν την εκεί ελληνική φρουρά που ήταν ολιγάριθμη. Στη συνέχεια τα εν λόγω τουρκικά στρατεύματα στράφηκαν στον Κάναλο και οι αμυνόμενοι βρέθηκαν ανάμεσα σε δυο πυρά. Ύστερα από μάχες που κράτησαν αρκετές ώρες οι Τούρκοι στρατιώτες κατάφεραν να επικρατήσουν στο σημείο και άρχισε η απόβαση επιπλέον στρατιωτών στο νησί, που κατευθύνθηκαν στο νότιο μέρος του νησιού, στη Χώρα. Στο Φτελιό, που βρίσκεται στις δυτικές ακτές των Ψαρών, περίπου στο μέσο του νησιού, οι Έλληνες είχαν κανόνια τα οποία όμως ήταν τοποθετημένα προς τη θάλασσα με σκοπό να αποτρέψουν τυχόν απόβαση τουρκικών στρατευμάτων στο σημείο . Έτσι όταν οι Τούρκοι εμφανίστηκαν ξαφνικά από πίσω τους δεν πρόλαβαν να τα γυρίσουν και να τα χρησιμοποιήσουν. Παρόλα αυτά πολέμησαν με τα ελαφρά τους όπλα και στο τέλος σκοτώθηκαν ανατινάζοντας τη πυριτιδαποθήκη.
Στη συνέχεια τα τουρκικά στρατεύματα κατευθύνθηκαν στα νότια των Ψαρών και μπήκαν στη Χώρα, όπου άρχισαν να σφάζουν τους άμαχους που βρίσκονταν εκεί. Ο πρόξενος της Ρωσίας στα Ψαρά, Γ. Κομνηνός, συγκέντρωσε στο σπίτι του αρκετά γυναικόπαιδα και ύψωσε τη ρωσική σημαία προκειμένου να αποτρέψει τους Τούρκους να μπουν κάτι όμως που δεν απεφεύχθη τελικά και ο ίδιος σκοτώθηκε. Πολλοί άμαχοι προσπάθησαν να διαφύγουν με πλοιάρια όμως αρκετά από αυτά λόγω του βάρους ανατράπηκαν με αποτέλεσμα οι επιβαίνοντες να πνιγούν. Γυναίκες με τα παιδιά τους στην αγκαλιά έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν για να μη τις πιάσουν αιχμάλωτες. Άλλες πήραν τα όπλα και πολέμησαν μέχρι τέλους ενώ αρκετές κατέφυγαν στο λόφο του Παλιόκαστρου όπου υπήρχαν πυροβολεία και Έλληνες στρατιώτες.
Στο Παλαιόκαστρο, που βρισκόταν νοτιοδυτικά της Χώρας, οι Έλληνες είχαν χτίσει ένα φρούριο με τείχος πέντε μέτρων γύρω από δύο εκκλησίες ενώ είχαν κατασκευάσει και δύο πυριτιδαποθήκες. Τα τουρκικά πλοία άρχισαν να πλήττουν το φρούριο με τα κανόνια τους και οι αμυνόμενοι απαντησαν. Τελικά οι Έλληνες κατάφεραν να κατεβάσουν από το φρούριο όσα γυναικόπαιδα μπόρεσαν και τα επιβίβασαν στο πλοίο του Αναγν. Τζώρτζη, που ήταν αγκυροβολημένο κάτω από το Παλαιόκαστρο. Μέσα στο φρούριο έμειναν 85 Ψαριανοί και 45 Θεσσαλομακεδόνες με τους οπλαρχηγούς Ράδο και Άγγελο ενώ αργότερα έφτασαν και άλλοι 20 στρατιώτες από άλλα μέρη καθώς και άγνωστος αριθμός γυναικών και παιδιών. Οι στρατιωτικοί αποφάσισαν να πολεμήσουν μέχρι τέλους ενώ τα γυναικόπαιδα μεταφέρθηκαν στη μεγάλη πυριτιδαποθήκη, την οποία ανατίναξε το απόγευμα της 22ας Ιουνίου, όταν οι Τούρκοι στρατιώτες κατέλαβαν το φρούριο, ο Αντώνιος Βρατσάνος, γιός του Δημητρίου Βρατσάνου. Τη δεύτερη πυριτιδαποθήκη ανατίναξε ο αρχιφύλακας του κανονιοστασίου Σιδέρης.
Παράλληλα με την επίθεση στο φρούριο του Παλαιόκαστρου Τούρκοι στρατιώτες έκαναν έφοδο στις νησίδες Άγιος Νικόλαος και Δασκαλιό, στα δυτικά των Ψαρών, όπου βρίσκονταν Έλληνες στρατιώτες. Οι Τούρκοι χρειάστηκαν πέντε μέρες μέχρι να καταφέρουν να αποβιβαστούν στις νησίδες καθώς συνάντησαν μεγάλοι αντίσταση. Όταν πάτησαν στις νησίδες κατάφεραν να πιάσουν ορισμένους αιχμαλώτους τους οποίους θέλησαν να χρησιμοποιήσουν για να πείσουν όσους συνέχιζαν να πολεμούν να παραδοθούν. Όταν τελικά ένας δέχτηκε και κινήθηκε προς όσους συνέχιζαν την άμυνα σκοτώθηκε με έναν πυροβολισμό από τον οπλαρχηγό Νάνο και στη συνέχεια οι οπλαρχηγοί Μαμούνης και Βελισσάριος ανατίναξαν την πυρίτιδα.
1837 – Η πριγκίπισσα Αλεξαντρίνα στέφεται βασίλισσα της Μ. Βρετανίας ως Βικτώρια, σηματοδοτώντας την εποχή που ονομάστηκε Βικτωριανή. Η Βικτωρία (Victoria, 24 Μαΐου 1819 – 22 Ιανουαρίου 1901) ήταν βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και αυτοκράτειρα των Ινδιών. Η περίοδος της βασιλείας της διήρκεσε εξήντα τρία χρόνια και κατείχε τον τίτλο της πλέον μακροχρόνιας στην ιστορία της Γηραιάς Αλβιόνας, ώσπου στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 την ξεπέρασε σε χρόνια εξουσίας η Ελισάβετ Β’. Γενεαλογικά είχε, σχεδόν εξ ολοκλήρου, γερμανική καταγωγή και ήταν η τελευταία εκπρόσωπος στο βρετανικό θρόνο του βασιλικού Οίκου του Αννοβέρου. Ο διάδοχός και υιός της, Εδουάρδος Ζ΄, ανήκε στον Οίκο Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα.
Η Βικτωρία ήταν η πρώτη μονάρχης της Βρετανίας που είδε το όνομά της να δίνεται στη χρονική περίοδο της βασιλείας της ενόσω βρισκόταν ακόμη στη ζωή. Μέσα στο διάστημα, που χαρακτηρίζεται ως Βικτωριανή Εποχή, με την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης και τη σημαντική εδαφική επέκταση της Βρετανικής αυτοκρατορίας άλλαξαν ριζικά οι οικονομικές και κοινωνικές δομές του Ηνωμένου Βασιλείου. Μεταξύ των μεγάλων επιτευγμάτων της μοναρχίας της συγκαταλέγονται η θεσμική μεταρρύθμιση προς μια συνταγματικότερη μορφή πολιτεύματος και η επέκταση της Αυτοκρατορίας, η οποία έφτασε στο απόγειο της δύναμής της, διπλασιαζόμενη σε μέγεθος με την προσάρτηση των Ινδιών, της Αυστραλίας, του Καναδά και εδαφών της Αφρικής και του Νότιου Ειρηνικού.
1940 – Η Μαρία Κάλλας υπογράφει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό της με τη Λυρική Σκηνή. Η Κάλλας γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 2/12/1923. Κορυφαία υψίφωνος του 20ού αιώνα, έκανε στοιχειώδη μαθήματα μουσικής σε πολύ νεαρή ηλικία. Όταν η οικογένειά της μετοίκησε στην Ελλάδα, ξεκίνησε σπουδές στο Εθνικό Ωδείο με δασκάλα φωνητικής τη Μαρία Τριβέλλα (1937-1939). Συνέχισε στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη της Ισπανίδας υψιφώνου Ελβίρας ντε Ιντάλγκο, η οποία την μύησε και την εκπαίδευσε άριστα στη τέχνη του μπελκάντο, καθοδηγώντας την αποφασιστικά στο ξεκίνημα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας της. Το 1940 προσλήφθηκε από τη νεοσύστατη ΕΛΣ. Στο διάστημα 1940-1945 τραγούδησε ρόλους σε επτά έργα: Βεατρίκη (Βοκκάκιος), Τόσκα (Τόσκα), Σμαράγδα (Ο Πρωτομάστορας), Σαντούτσα (Καβαλλερία ρουστικάνα), Λεονόρα (Φιντέλιο), Μάρθα (Στον κάμπο), Λάουρα (Ο ζητιάνος φοιτητής/Der Bettelstudent]. Συμμετείχε σε πρώτες παρουσιάσεις έργων από την ΕΛΣ, όπως οι όπερες και οπερέτες Βοκκάκιος (1941), Τόσκα (1942), Ο ζητιάνος φοιτητής). Έχοντας τραγουδήσει σε 56 παραστάσεις και 20 ρεσιτάλ, επέστρεψε στις ΗΠΑ αναζητώντας ευκαιρίες για διεθνή σταδιοδρομία (1945). Το 1947 θριάμβευσε ως Τζοκόντα στο ομώνυμο έργο στην Αρένα της Βερόνας υπό τον αρχιμουσικό Τούλλιο Σεραφίν, ο οποίος έγινε στη συνέχεια μέντοράς της. Ξεκίνησε άμεσα διεθνή σταδιοδρομία εμφανιζόμενη ως κορυφαία ερμηνεύτρια πρωταγωνιστικών ρόλων στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της Δύσης: Σκάλα Μιλάνου (1951), Βασιλική Όπερα Λονδίνου (1952), Όπερα Σικάγου (1954), Μητροπολιτική Όπερα Νέας Υόρκης (1956) κ.α. Συχνά ερμήνευε την ίδια χρονική περίοδο ρόλους εντελώς διαφορετικούς μουσικά, δραματουργικά, υφολογικά και τεχνικά. Ρωμαλέα, διαπεραστική, ηχοχρωματικά πλούσια, με εντυπωσιακό εύρος και άμεσα αναγνωρίσιμη, η φωνή της υπηρέτησε με άρτια τεχνική ένα μοναδικά εκφραστικό, δραματικά συναρπαστικό τραγούδι, ανανεώνοντας ριζικά, με νέες ποιοτικές σταθερές την σκηνική ερμηνεία της όπερας. Συνεισέφερε αποφασιστικά στην επανένταξη ξεχασμένων λυρικών έργων στο δραματολόγιο των λυρικών θεάτρων. Οι ηχογραφήσεις της –νόμιμες και «πειρατικές»- παραμένουν ανυπέρβλητες. Πρωταγωνίστησε ως Μήδεια στην ομώνυμη ταινία του Πιερ-Πάολο Παζολίνι (1969) και δίδαξε στη Μουσική Σχολή Τζούλλιαρντ της Νέας Υόρκης (1971/72). Το 1957 έδωσε ρεσιτάλ στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Με την ΕΛΣ ξανασυνεργάστηκε δύο φορές, πρωταγωνιστώντας στις όπερες Νόρμα (1960) και Μήδεια (1961) που παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο. Την αμοιβή της από τις παραστάσεις πρόσφερε για την ίδρυση φορέα παροχής υποτροφιών σε νέους καλλιτέχνες. Απεβίωσε στο Παρίσι στις 16/9/1977. Τελευταία σκηνική εμφάνισή της ήταν ως Νόρμα στο Παρίσι (29/5/1965).
1944 – Ιδρύεται η αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA). Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (αγγλικά: Central Intelligence Agency – CIA) των ΗΠΑ είναι η κύρια κρατική υπηρεσία συλλογής, επεξεργασίας και ανάλυσης πληροφοριών που μπορεί να αφορούν οποιονδήποτε, οτιδήποτε και οπουδήποτε εκτός της επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται για τη σημαντικότερη υπηρεσία του είδους της στον κόσμο με το μεγαλύτερο υφιστάμενο δίκτυο συλλογής πληροφοριών.
Η βασική αποστολή της υπηρεσίας είναι η συλλογή, ανάλυση και διακόμιση ξένων πληροφοριών βοηθώντας τον Πρόεδρο και ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης να λάβουν αποφάσεις για την εθνική ασφάλεια της χώρας και όχι μόνο. Η CIA δεν ασκεί πολιτική, είναι μια ανεξάρτητη υπηρεσία που ως δεξαμενή προηγουμένως πλήθους πληροφοριών καθίσταται στη συνέχεια πηγή αυτών δίνοντας την ορθότερη δυνατή κατεύθυνση σ’ αυτούς που ασκούν εξωτερική πολιτική με το μέγιστο δυνατό όφελος. Επίσης, η CIA μπορεί να αναλάβει μυστικές συγκαλυμμένες αποστολές μόνο με την υπόδειξη του Προέδρου και σύμφωνα με αποφάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ στο οποίο και συμμετέχει ο εκάστοτε διευθυντής της CIA.
Η CIA έχει δικαιοδοσία μόνο εκτός των συνόρων των Η.Π.Α. και όχι εντός. Αντίστοιχες υπηρεσίες είναι η SIS (MI6) του Ηνωμένου Βασιλείου, η Μοσάντ του Ισραήλ, η KGB της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η ελληνική Ε.Υ.Π και η Κυπριακή Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ).
1978 – Καταστροφικός σεισμός, μεγέθους 6,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, πλήττει τη Θεσσαλονίκη. 35 νεκροί ο απολογισμός. Η σεισμική δραστηριότητα ξεκίνησε στις 8 Μαΐου 1978 με ισχυρότερους προσεισμούς αυτών της 24ης Μαΐου (ώρα 02:34) με μέγεθος 5,8 Ρίχτερ και της 19ης Ιουνίου με μέγεθος 5,3 Ρίχτερ. Ο κύριος σεισμός της 20ης Ιουνίου ήταν μεγέθους 6,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, είχε εστιακό βάθος 10 χιλιομέτρων, διάρκεια 10 δευτερολέπτων και έγινε αισθητός σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Υπήρξε ο πρώτος που έπληξε μεγάλο αστικό κέντρο στην Ελλάδα σε σύγχρονους χρόνους και θεωρείται η μεγαλύτερη σεισμική δραστηριότητα στη γύρω περιοχή από το 1932, όταν και σημειώθηκε ο σεισμός της Ιερισσού στη Χαλκιδική.[1] Ακολούθησε επίσης σειρά ισχυρών μετασεισμών με μεγαλύτερο εκείνο της 5ης Ιουλίου, μεγέθους 5 Ρίχτερ και με μετακινημένο επίκεντρο δυτικά της λίμνης Κορώνειας στα 7-10 χιλιόμετρα από τη πόλη.
Το μέγεθος των καταστροφών που προκάλεσε, εκτιμήθηκε στο επίπεδο VIII (8) στη 12-βάθμια κλίμακα Μερκάλι, ήταν δηλαδή «καταστροφικός». Επίσης προκάλεσε συνολικά 49 θανάτους ανθρώπων,εκ των οποίων οι περισσότεροι (37) ήταν ένοικοι οκταόροφης πολυκατοικίας που κατέρρευσε στην πλατεία Ιπποδρομίου. Τραυματίστηκαν 220 άνθρωποι, ενώ χιλιάδες έμειναν άστεγοι σε όλο τον νομό Θεσσαλονίκης. Οι υλικές ζημιές, οι οποίες όμως αποκαταστάθηκαν σύντομα, έφτασαν τα 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ, σε σημερινές τιμές.
Εντοπίστηκαν συνολικά 3.170 (4,5%) κτίρια με σοβαρές και επικίνδυνες βλάβες (κόκκινα), 13.918 (21,0%) κτίρια με μέσης ή και μικρής κλίμακας βλάβες (κίτρινα) και 49.071 (74,5%) κτίρια χωρίς βλάβες (πράσινα). Tην αποκατάσταση των σεισμοπαθών ανέλαβε η Υ.Α.Σ.Β.Ε. (Υπηρεσία Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων Βορείου Ελλάδας). Εντοπίστηκαν εκτεταμένες βλάβες στα μνημεία της πόλης (Ροτόντα, Αχειροποίητο κ.τ.λ.) που οφείλονταν πιο πολύ στην επιδείνωση υφισταμένων βλαβών από δεκαετίες ή και αιώνες.
Γεννήσεις
1889 – Ιωάννης Παρασκευόπουλος. Γεννήθηκε το 1900 στη Λάβδα (σήμερα Θεισόα) της Ολυμπίας. Μετά τη φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών συνέχισε νομικές και οικονομικές σπουδές στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Ιένας, της Λειψίας και του Λονδίνου. Υπήρξε υπάλληλος της Deutsche Bank (1925) και της Midland Bank (1927-1929). Διδάκτωρ των Πανεπιστημίων Λειψίας και Λονδίνου. Το 1936 εκλέχθηκε υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1938 Καθηγητής της Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Το 1939 ανέλαβε επίκουρος καθηγητής και το 1942 τακτικός καθηγητής της Παντείου.
Εισερχόμενος στην υπηρεσία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος το 1931 ανέλαβε προϊστάμενος των Μελετών Επιχειρήσεων και Χρηματοδοσιών. Στη συνέχεια ανέλαβε τη Διεύθυνση της Βιομηχανικής Πίστεως μέχρι το 1954, οπότε εκλέχθηκε υποδιοικητής της Τράπεζας. Παράλληλα διετέλεσε πρόεδρος, μέλος και διευθυντής πολλών και διαφόρων επιστημονικών οργανισμών, Δημοσίων Υπηρεσιών, Συμβουλίων, Οργανώσεων και Οργανισμών κοινής ωφελείας καθώς και ευαγών ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων και Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκροτήσεων.
Μετείχε κατ’ επανάληψη σε Υπηρεσιακές Κυβερνήσεις ως Υπουργός Εφοδιασμού και κατόπιν Εθνικής Οικονομίας (Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Απριλίου 1945 και Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Αυγούστου 1945), Υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Εργασίας (1952) και ως Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου κατά τον Μάρτιο του 1958, όταν ορκίσθηκε η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου. Στις 30 Δεκεμβρίου 1963, ενώ τελούσε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, επελέγη από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ ως Πρωθυπουργός της υπηρεσιακής Κυβέρνησης του 1963, που θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Παρέμεινε Πρωθυπουργός ως τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄, μετά από σύμφωνη εισήγηση των Γεωργίου Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του ανέθεσε εκ νέου το σχηματισμό μεταβατικής Κυβέρνησης, η οποία αυτή τη φορά χαρακτηρίστηκε από το πάθος της τότε προπαγάνδας «βασιλική». Η Κυβέρνηση αυτή κατέρρευσε στις 3 Απριλίου 1967, μετά από άρση ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή, οπότε και ο Βασιλιάς ανέθεσε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Μετά τον Απρίλιο του 1967 αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο.
Ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος δημοσίευσε πλείστες μελέτες και πραγματείες δημοσιοοικονομικού κυρίως ενδιαφέροντος μεταξύ των οποίων οι Οικονομική Πίστις, Έννοια και Πολιτική της Ρευστότητος των Τραπεζών, Προς Νομισματικήν Εξυγίανσιν, Το Πρόβλημα της Βιομηχανικής Πίστεως της Ελλάδος κ.ά., που άρχισαν να λαμβάνονται υπ’ όψη πολύ αργότερα.
Ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος πέθανε το 1984.
1942 – O Μπράιαν Ντάγκλας Γουίλσον γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1942, είναι Αμερικανός μουσικός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής και δημιουργός των Beach Boys (band). Αφού υπέγραψε συμβόλαιο με την Capitol Records το 1962, ο Γουίλσον έγραψε και συμμετείχε στην συγγραφή πάνω από 20 τραγουδιών που έφτασαν το τοπ 40 για το συγκρότημα. Εκτός από τις ανορθόδοξες προσεγγίσεις στην σύνθεση της μουσικής ποπ, ο Ουίλσον είναι γνωστός για τη μακροχρόνια μάχη του με τη ψυχική ασθένεια. Συχνά αναφέρεται ως ιδιοφυΐα και θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους πιο πρωτοποριακούς και σημαντικότερους τραγουδοποιούς για τα τέλη του 20ού αιώνα.
Οι Beach Boys δημιουργήθηκαν από τον Γουίλσον, μαζί με τους αδερφούς του Καρλ και Ντένις, τον ανιψιό τους Μάικ Λοβ, και τον φίλο τους Αλ Τζαρντίν. Ο Μπράιαν, ο οποίος ανετράφη επηρεασμένος από συγκροτήματα τζαζ, ροκ εντ ρολ της δεκαετίας του 1950. Αρχικά ο Μπράιαν ήταν τραγουδοποιός, παραγωγός, μπασίστας, παίκτης των πλήκτρων για το συγκρότημα και ντε φάκτο επικεφαλής τους.
Το 1964, υπέστη μια νευρική κατάρρευση και σταμάτησε να περιοδεύει με την ομάδα του, γεγονός που οδήγησε σε πιο προσωπική δουλειά όπως οι Pet Sounds. Ο Ουίλσον ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης ποπ που πιστώνεται για τη συγγραφή, την οργάνωση, την παραγωγή και την εκτέλεση του δικού του υλικού. Θεωρείται σημαντικός πρωτοπόρος στον τομέα της μουσικής παραγωγής, ο κύριος δημιουργός της California Sound, ένας από τους πρώτους παραγωγούς μουσικής και ο πρώτος παραγωγός βράχων για να χρησιμοποιήσει το στούντιο ως δικό του όργανο. Ο ασυνήθιστος δημιουργικός έλεγχος που του έδωσε το Capitolπάνω στα δικά του αρχεία έθεσε αποτελεσματικά ένα προηγούμενο που επέτρεψε σε άλλες μπάντες και καλλιτέχνες να δρουν ως δικοί τους παραγωγοί ή συμπαραγωγοί. Η επιτυχία του Wilson οδήγησε επίσης στον πολλαπλασιασμό των ομοϊδεάτων παραγωγών της Καλιφόρνιας που βοήθησαν να αντικαταστήσουν τη Νέα Υόρκη ως κέντρο λαϊκών δίσκων.
1967 – Νικόλ Κίντμαν. Αφού έκανε αρκετές εμφανίσεις στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, η Κίντμαν έκανε το ντεμπούτο της στο Hollywood στο θρίλερ Κρουαζιέρα στην Άκρη του Τρόμου (Dead Calm, 1989). Έκτοτε, η καριέρα της ηθοποιού έχει εξελιχθεί αρκετά.
Το 1999 πρωταγωνίστησε μαζί με τον τότε σύζυγό της Τομ Κρουζ, στην τελευταία ταινία του Στάνλει Κιούμπρικ, Μάτια Ερμητικά Κλειστά (Eyes Wide Shut, 1999), ενώ το 2002 απέσπασε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ, ερμηνεύοντας την Σατίν, μια χορεύτρια στο γνωστό παριζιάνικο καμπαρέ Moulin Rouge! (2001), στην ταινία με τον ομώνυμο τίτλο. Το 2003 κέρδισε το βραβείο Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Οι Ώρες (2002). Τον ίδιο χρόνο, η Κίντμαν απέσπασε το Αστέρι της στην Οδό της Δόξας στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνια. Έπειτα συνεργάστηκε με γνωστούς σκηνοθέτες όπως τον Άντονι Μιγκέλα, στην ταινία Επιστροφή στο Cold Mountain (Cold Mountain, 2003) και τον Λαρς Φον Τρίερ στο Dogville (2003).
Έχει συνεργαστεί με αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς όπως με τον υποψήφιο για Όσκαρ Τζουντ Λο, στην ταινία Επιστροφή στο Cold Mountain (Cold Mountain, 2003), την βραβευμένη με Όσκαρ Μέριλ Στριπ, στην ταινία Οι Ώρες (2002), τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στο Moulin Rouge! (2001), τον βραβευμένο με Όσκαρ Άντονι Χόπκινς στην ταινία Το Ανθρώπινο Στίγμα (Human Stain, 2003) και πολλούς άλλους. Το Νοέμβριο του 2008 έπαιξε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη στο πλευρό του πολύ καλού της φίλου Χιου Τζάκμαν, στην ταινία Αυστραλία (Australia). Με τον Τζάκμαν έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν αλλά πίσω από τις κάμερες με το animation Happy Feet (2006), όπου τραγούδησαν μαζί το Kiss του Πρινς και το Heartbreak Hotel του Έλβις Πρίσλεϋ. Η Κίντμαν είναι επίσης Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF.
Το 2001 τραγούδησε με τον τραγουδιστή της ποπ Ρόμπι Γουίλιαμς την διασκευή του τραγουδιού “Something Stupid”, που είχε πρωτοτραγουδήσει ο Φρανκ Σινάτρα το 1967. Το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και έφτασε έως και την πρώτη θέση στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου.
Είναι παντρεμένη με τον τραγουδιστή Κιθ Ούρμπαν, με τον οποίο απέκτησε το πρώτο της παιδί (7 Ιουλίου 2008), την Σάντυ Ρόουζ Κίντμαν Ούρμπαν. Επίσης, έχει δύο υιοθετημένα παιδιά με τον πρώην σύζυγό της Τομ Κρουζ, την Ιζαμπέλα και τον Κόνορ.
Θάνατοι
1869 – Διομήδης Κυριακός. Γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1811 και ήταν γιος του Αναστασίου Διομήδη. Καταγόταν από μεγάλη οικογένεια ναυτικών και αγωνιστών με αρβανίτικη καταγωγή. Σπούδασε νομική στην Πίζα και το Παρίσι. Ακολούθησε αρχικά σταδιοδρομία στον δικαστικό κλάδο και το 1835 έγινε εισαγγελέας πρωτοδικών.
Στη συνέχεια εκλέχτηκε πληρεξούσιος των Σπετσών το 1840 και το 1862 καθώς και επανειλημμένα βουλευτής. Όντας έγκριτος νομικός είχε σημαντική συμβολή στη σύνταξη του Συντάγματος του 1843. Το 1851 έγινε Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου ενώ το 1863 όταν εκλέχθηκε στην Β΄ Εθνική Συνέλευση, υπήρξε μέλος της Επιτροπής Καταρτίσεως του νέου Συντάγματος. Το 1863 διορίστηκε Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στη νέα κυβέρνηση και διετέλεσε περίπου για ένα μήνα, από 27 Μαρτίου 1863 μέχρι 19 Απριλίου 1863, πρωθυπουργός της χώρας (Κυβέρνηση Διομήδη Κυριακού 1863), παραιτούμενος λόγω αδυναμίας επιβολής στους στρατιωτικούς (οξυμένα πολιτικά πάθη θα οδηγούσαν στην εμφύλια σύγκρουση των Ιουνιανών δύο μήνες αργότερα). Επίσης είχε διατελέσει πρόεδρος της Βουλής.
Γιος του ήταν ο Νικόλαος Διομήδης και εγγονός του ο Αλέξανδρος Διομήδης. Έγραψε επίσης ιστορικά και νομικά βιβλία.
Απεβίωσε στις 20 Ιουνίου 1869 στη Νάπολη.
1929 – Εμμανουήλ Μπενάκης. Γεννήθηκε το 1843 στην Ερμούπολη της Σύρου και ήταν γιος του – γεννημένου στη Χίο- Αντωνίου Μπενάκη και της Λώξη Μάξιμου. Ακολούθησε εμπορικές σπουδές στο Μάντσεστερ και εν συνεχεία εγκαταστάθηκε, το 1865, στην Αίγυπτο, όπου και ασχολήθηκε με την εμπορία βάμβακος. Αφού εργάστηκε σε διάφορους εμπορικούς οίκους, ίδρυσε μαζί με τον αδελφό του, Λουκά, δικό του εμπορικό οίκο. Μετά τον γάμο του με την Βιργινία Χωρέμη ξεκίνησε να συνεργάζεται με τον εμπορικό οίκο “Χωρέμης – Mellor και Σία”, επικεφαλής του οποίου ήταν ο αδελφός της, με τον οποίο στη συνέχεια ίδρυσαν τον εμπορικό οίκο “Χωρέμης, Μπενάκης και Σία”. Εν συνεχεία, ο οίκος μετονομάστηκε σε “Χωρέμης, Μπενάκης, Κότσικας και Σία”, ύστερα από την σύναψη συγγένειας, μέσω της εγγονής του, με τον μεγαλέμπορο Θεόδωρο Κότσικα. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αίγυπτο διετέλεσε πρώτος πρόεδρος του Επιμελητηρίου της Αλεξάνδρειας καθώς και πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας (1901 – 1911). Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς θητείας του μετέφερε τα γραφεία του Ε.Κ.Α. στο κτίριο που βρίσκονται ακόμα και σήμερα και αναβάθμισε τα παροικιακά ιδρύματα.
Το 1910 εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Κηφισιάς στην Αθήνα. Εκεί συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με το κόμμα του οποίου έθεσε υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές του 1910 (Αυγούστου) κατά τις οποίες εξελέγη βουλευτής Αττικής. Επανεξελέγη στην ίδια περιφέρεια στις εκλογές του 1910 (Νοεμβρίου και, ως βουλευτής Αττικοβοιωτίας, στις εκλογές του 1912. Τον Ιανουάριο του 1911 ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του νεοσύστατου υπουργείου Γεωργίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας και εν συνεχεία το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, στο οποίο παρέμεινε μέχρι τον Μάϊο του 1912. Το 1914 εξελέγη Δήμαρχος Αθηναίων.
Κατά τη διάρκεια των Νοεμβριανών συνελήφθη, διαπομπεύθηκε και φυλακίστηκε. Ειδικότερα, στις 2 Δεκεμβρίου 1916, με το παλιό ημερολόγιο, η οικία, στην διασταύρωση των οδών Κουμπάρη και Βασιλίσσης Σοφίας, δέχθηκε επίθεση από σώμα επιστράτων με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν. Συνέπεια της εισβολής των επιστράτων ήταν η λεηλασία της οικίας του. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στους στρατώνες του Ιλισσού έγινε αποδέκτης βίαιων προπηλακισμών ενώ παρολίγον γλίτωσε από το λιντσάρισμα. Μετά την απελευθέρωσή του τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό, ενώ εν συνεχεία φυλακίστηκε παραμένοντας στις φυλακές Αβέρωφ για 41 ημέρες. Το 1920 εξορίστηκε αρχικά στη Νίκαια και έπειτα στο Παρίσι, απ’ όπου επέστρεψε το 1924.
Πραγματοποίησε σημαντικό φιλανθρωπικό έργο ενώ δώρισε σημαντικά ποσά για την ίδρυση κοινωφελών ιδρυμάτων. Το 1908 και το 1909 ίδρυσε το «Μπενάκειο Κοινοτικό Συσσίτιο» και το «Μπενάκειο Ορφανοτροφείο Θηλέων». Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Μπενάκειου Παιδικού Ασύλου, του Κολλεγίου Αθηνών, ένα κτίριο του οποίου φέρει το όνομά του, της Μπενακείου Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων καθώς και του Μπενάκειου Φυτοπαθολογικού Ινστιτούτου. Στις 8 Απριλίου του 1927 ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Παύλος Κουντουριώτης, τον ανακήρυξε Εθνικό Ευεργέτη. Υπήρξε από τους πρώτους οικιστές της Κηφισιάς, όπου διατηρούσε σημαντικές εκτάσεις. Απεβίωσε στις 20 Ιουνίου 1929 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.
2011 – Δομνίτσα Λανίτου – Καβουνίδου. Γεννήθηκε στην Λεμεσό και ήταν κόρη του Κύπριου αγωνιστή Νικολάου Λανίτη και της Σαπφούς Κολακίδη. Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Σε ηλικία 14 ετών νίκησε στο αγώνισμα των 60 μ., όπως επίσης και στο μήκος και το ύψος κατά τους Παγκύπριους Αγώνες. To 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος που τότε βρισκόταν στο Ελληνικό. Μετά το κολλέγιο φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες. και ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1939. Το 1941 παντρεύτηκε τον Κώστα Καβουνίδη και απέκτησε έναν γιο, τον Σπύρο.
Γυμναζόταν στο Αμερικανικό Κολλέγιο και στον Αθλητικό Όμιλο Παλαιού Φαλήρου. Επί πολλά έτη ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 60μ., 100μ., 80μ. με εμπόδια, στο μήκος και στο ύψος με φορά και άνευ φοράς, κατέχοντας μάλιστα 7 πανελλήνια ρεκόρ, τα οποία επανειλημμένα βελτίωσε με νέα -κάθε φορά- πανελλήνια ρεκόρ. Το 1932 ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος χωρίς φόρα. Αίσθηση και σχόλια προκαλούσε εκείνη την εποχή η παρουσία της με σορτ. Το 1931, αφού νίκησε στους Πανελλήνιους Αγώνες στα 100 μ., ο Σπύρος Μελάς έγραψε:
Ο λαός χειροκροτούσε εις το Παναθηναϊκόν Στάδιον την δίδα Λανίτου όχι ως νικήτρια των 100 μέτρων, αλλά ως θυγατέρα του επαναστάτη βουλευτού Κύπρου, τον οποίον έχουν συλλάβει οι Άγγλοι. Η παρουσία της δίδος Λανίτου, ηλέκτριζε τα πλήθη, όπως άλλοτε μια κρητική βράκα στην οδό Σταδίου προκαλούσε διαδηλώσεις.
Το 1935 μπήκε στην εθνική ομάδα όπου είχε προπονητή τον Ότο Σίμιτσεκ. Τα τελευταία της ρεκόρ καταρρίφθηκαν τη δεκαετία του ΄60. Έκανε αίσθηση στους φιλάθλους της εποχής το γεγονός ότι αγωνιζόταν με κοντό παντελονάκι.
Ο ΣΕΓΑΣ δεν είχε επισημοποιήσει την συμμετοχή για αθλήτρια στο Βερολίνο το 1936 και είχε γράψει ότι “ίσως” έστελνε κάποια, παρότι η Δομνίτσα είχε διεθνείς επιτυχίες. Τελικά, η Λανίτου εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χρονιάς αυτής και έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που πήρε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνίστηκε στα 80 μ. με εμπόδια και κατάφερε να φθάσει ως τον ημιτελικό (προκρίθηκε στον ημιτελικό με χρόνο 12.6 και ήταν 6η στον ημιτελικό). Στο Βερολίνο αγωνίστηκε επίσης στα 100 μ. Στο δρόμο της επιστροφής από το Βερολίνο αγωνίστηκε στη Βουδαπέστη και στο Βόλο, όπου η Δομνίτσα συμμετείχε στην σκυταλοδρομία 4Χ100 των ανδρών καθώς δεν υπήρχε τέταρτος άνδρας για το αγώνισμα.
Δεν σταμάτησε να αθλείται και στην κατοχή. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε υπηρετήσει ως εθελόντρια νοσοκόμα, η Λανίτου έγινε μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ. Έλαβε μέρος ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, καταλαμβάνοντας την 5η θέση στον πρώτο γύρο. Και σε αυτούς τους αγώνες ήταν η μοναδική Ελληνίδα αθλήτρια που είχε λάβει μέρος.
Το 1950 η καριέρα της τερματίστηκε και αγωνίστηκε για τελευταία φορά στα 200 μ.
Τα επόμενα χρόνια η Λανίτου ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Ήταν μέλος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και του Συλλόγου Ελληνίδων Επιστημόνων, υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και μέλος της Εταιρείας Αυτοδιάθεσης Κύπρου. Επίσης, κατήλθε στον πολιτικό στίβο, θέτοντας υποψηφιότητα με το Κόμμα των Φιλελευθέρων για μία έδρα στην Α΄ Αθηνών το 1958. Απεβίωσε σε ηλικία 97 ετών, το 2011. Για τη Δομνίτσα έγραψαν πολλοί διανοούμενοι της εποχής, όπως: ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καββαδίας, ο Α. Κύρου, η Μυρτιώτισσα, ο Π.Παλαιολόγος κ.ά.