...
Ο γέγονε… Γέγονε|
Γεγονότα
451 – Διεξάγεται η επονομασθείσα «Μάχη των Εθνών» στα Καταλαυνικά πεδία της Γαλατίας μεταξύ των Ούννων με ηγέτη τον Αττίλα και πολυεθνικών στρατευμάτων υπό την ηγεσία του Ρωμαίου στρατηγού Αέτιου και επί αυτοκρατορίας του Βαλεντινιανού Γ΄.
Ο Θευδέριχος πίπτει επί του πεδίου της μάχης. Η αφορμή για την μάχη δόθηκε όταν ο Αττίλας ζήτησε για γυναίκα του την Ονωρία, αδελφή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεντινιανού Γ΄, ελπίζοντας να πάρει ως προίκα μεγάλο μέρος της Δυτικής Αυτοκρατορίας.
Η πρόταση απορρίπτεται και ο Αττίλας εισβάλει στη δύση με αμέτρητες ορδές κατευθυνόμενος στον Ρήνο. Από όπου περνά σπέρνει την καταστροφή. Τον αποκαλούν «Η μάστιγα του θεού». Για την αντιμετώπιση της απειλής δημιουργείται συνασπισμός από Ρωμαίους και γερμανόφωνα φύλα.
Σε αυτόν συμμετείχαν Αλεμάνοι, Βουργουνδοί, Σουηβοί, Έρουλοι, Γέπιδοι, Θουρίγγιοι, Βησιγότθοι και Ρωμαίοι. Επικεφαλής αυτού του συνασπισμού ήταν ο Φλάβιος Αέτιος. Ο Αττίλας πολέμησε έχοντας στο πλευρό του τους Οστρογότθους.
1837 – Η πριγκίπισσα Αλεξαντρίνα στέφεται βασίλισσα της Μ. Βρετανίας ως Βικτώρια, σηματοδοτώντας την εποχή που ονομάστηκε Βικτωριανή. Η Βικτωρία (Victoria, 24 Μαΐου 1819 – 22 Ιανουαρίου 1901) ήταν βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και αυτοκράτειρα των Ινδιών.
Η περίοδος της βασιλείας της διήρκεσε εξήντα τρία χρόνια και κατείχε τον τίτλο της πλέον μακροχρόνιας στην ιστορία της Γηραιάς Αλβιόνας, ώσπου στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 την ξεπέρασε σε χρόνια εξουσίας η Ελισάβετ Β’. Γενεαλογικά είχε, σχεδόν εξ ολοκλήρου, γερμανική καταγωγή και ήταν η τελευταία εκπρόσωπος στο βρετανικό θρόνο του βασιλικού Οίκου του Αννοβέρου. Ο διάδοχός και υιός της, Εδουάρδος Ζ΄, ανήκε στον Οίκο Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα.
Η Βικτωρία ήταν η πρώτη μονάρχης της Βρετανίας που είδε το όνομά της να δίνεται στη χρονική περίοδο της βασιλείας της ενόσω βρισκόταν ακόμη στη ζωή. Μέσα στο διάστημα, που χαρακτηρίζεται ως Βικτωριανή Εποχή, με την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης και τη σημαντική εδαφική επέκταση της Βρετανικής αυτοκρατορίας άλλαξαν ριζικά οι οικονομικές και κοινωνικές δομές του Ηνωμένου Βασιλείου. Μεταξύ των μεγάλων επιτευγμάτων της μοναρχίας της συγκαταλέγονται η θεσμική μεταρρύθμιση προς μια συνταγματικότερη μορφή πολιτεύματος και η επέκταση της Αυτοκρατορίας, η οποία έφτασε στο απόγειο της δύναμής της, διπλασιαζόμενη σε μέγεθος με την προσάρτηση των Ινδιών, της Αυστραλίας, του Καναδά και εδαφών της Αφρικής και του Νότιου Ειρηνικού.
1940 – Η Μαρία Κάλλας υπογράφει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό της με τη Λυρική Σκηνή. Η Κάλλας γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 2/12/1923. Κορυφαία υψίφωνος του 20ού αιώνα, έκανε στοιχειώδη μαθήματα μουσικής σε πολύ νεαρή ηλικία.
Όταν η οικογένειά της μετοίκησε στην Ελλάδα, ξεκίνησε σπουδές στο Εθνικό Ωδείο με δασκάλα φωνητικής τη Μαρία Τριβέλλα (1937-1939). Συνέχισε στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη της Ισπανίδας υψιφώνου Ελβίρας ντε Ιντάλγκο, η οποία την μύησε και την εκπαίδευσε άριστα στη τέχνη του μπελκάντο, καθοδηγώντας την αποφασιστικά στο ξεκίνημα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας της. Το 1940 προσλήφθηκε από τη νεοσύστατη ΕΛΣ.
Στο διάστημα 1940-1945 τραγούδησε ρόλους σε επτά έργα: Βεατρίκη (Βοκκάκιος), Τόσκα (Τόσκα), Σμαράγδα (Ο Πρωτομάστορας), Σαντούτσα (Καβαλλερία ρουστικάνα), Λεονόρα (Φιντέλιο), Μάρθα (Στον κάμπο), Λάουρα (Ο ζητιάνος φοιτητής/Der Bettelstudent].
Συμμετείχε σε πρώτες παρουσιάσεις έργων από την ΕΛΣ, όπως οι όπερες και οπερέτες Βοκκάκιος (1941), Τόσκα (1942). Έχοντας τραγουδήσει σε 56 παραστάσεις και 20 ρεσιτάλ, επέστρεψε στις ΗΠΑ αναζητώντας ευκαιρίες για διεθνή σταδιοδρομία (1945). Το 1947 θριάμβευσε ως Τζοκόντα στο ομώνυμο έργο στην Αρένα της Βερόνας υπό τον αρχιμουσικό Τούλλιο Σεραφίν, ο οποίος έγινε στη συνέχεια μέντοράς της.
Ξεκίνησε άμεσα διεθνή σταδιοδρομία εμφανιζόμενη ως κορυφαία ερμηνεύτρια πρωταγωνιστικών ρόλων στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της Δύσης: Σκάλα Μιλάνου (1951), Βασιλική Όπερα Λονδίνου (1952), Όπερα Σικάγου (1954), Μητροπολιτική Όπερα Νέας Υόρκης (1956) κ.α. Συχνά ερμήνευε την ίδια χρονική περίοδο ρόλους εντελώς διαφορετικούς μουσικά, δραματουργικά, υφολογικά και τεχνικά. Ρωμαλέα, διαπεραστική, ηχοχρωματικά πλούσια, με εντυπωσιακό εύρος και άμεσα αναγνωρίσιμη, η φωνή της υπηρέτησε με άρτια τεχνική ένα μοναδικά εκφραστικό, δραματικά συναρπαστικό τραγούδι, ανανεώνοντας ριζικά, με νέες ποιοτικές σταθερές την σκηνική ερμηνεία της όπερας.
Συνεισέφερε αποφασιστικά στην επανένταξη ξεχασμένων λυρικών έργων στο δραματολόγιο των λυρικών θεάτρων. Οι ηχογραφήσεις της –νόμιμες και «πειρατικές»- παραμένουν ανυπέρβλητες. Πρωταγωνίστησε ως Μήδεια στην ομώνυμη ταινία του Πιερ-Πάολο Παζολίνι (1969) και δίδαξε στη Μουσική Σχολή Τζούλλιαρντ της Νέας Υόρκης (1971/72).
Το 1957 έδωσε ρεσιτάλ στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Με την ΕΛΣ ξανασυνεργάστηκε δύο φορές, πρωταγωνιστώντας στις όπερες Νόρμα (1960) και Μήδεια (1961) που παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο. Την αμοιβή της από τις παραστάσεις πρόσφερε για την ίδρυση φορέα παροχής υποτροφιών σε νέους καλλιτέχνες. Απεβίωσε στο Παρίσι στις 16/9/1977. Τελευταία σκηνική εμφάνισή της ήταν ως Νόρμα στο Παρίσι (29/5/1965).
1944 – Ιδρύεται η αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA). Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (αγγλικά: Central Intelligence Agency – CIA) των ΗΠΑ είναι η κύρια κρατική υπηρεσία συλλογής, επεξεργασίας και ανάλυσης πληροφοριών που μπορεί να αφορούν οποιονδήποτε, οτιδήποτε και οπουδήποτε εκτός της επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται για τη σημαντικότερη υπηρεσία του είδους της στον κόσμο με το μεγαλύτερο υφιστάμενο δίκτυο συλλογής πληροφοριών.
Η βασική αποστολή της υπηρεσίας είναι η συλλογή, ανάλυση και διακόμιση ξένων πληροφοριών βοηθώντας τον Πρόεδρο και ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης να λάβουν αποφάσεις για την εθνική ασφάλεια της χώρας και όχι μόνο. Η CIA δεν ασκεί πολιτική, είναι μια ανεξάρτητη υπηρεσία που ως δεξαμενή προηγουμένως πλήθους πληροφοριών καθίσταται στη συνέχεια πηγή αυτών δίνοντας την ορθότερη δυνατή κατεύθυνση σ’ αυτούς που ασκούν εξωτερική πολιτική με το μέγιστο δυνατό όφελος. Επίσης, η CIA μπορεί να αναλάβει μυστικές συγκαλυμμένες αποστολές μόνο με την υπόδειξη του Προέδρου και σύμφωνα με αποφάσεις του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ στο οποίο και συμμετέχει ο εκάστοτε διευθυντής της CIA.
Η CIA έχει δικαιοδοσία μόνο εκτός των συνόρων των Η.Π.Α. και όχι εντός. Αντίστοιχες υπηρεσίες είναι η SIS (MI6) του Ηνωμένου Βασιλείου, η Μοσάντ του Ισραήλ, η KGB της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η ελληνική Ε.Υ.Π και η Κυπριακή Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ).
Γεννήσεις
1889 – Ιωάννης Παρασκευόπουλος. Γεννήθηκε το 1900 στη Λάβδα (σήμερα Θεισόα) της Ολυμπίας. Μετά τη φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών συνέχισε νομικές και οικονομικές σπουδές στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Ιένας, της Λειψίας και του Λονδίνου. Υπήρξε υπάλληλος της Deutsche Bank (1925) και της Midland Bank (1927-1929). Διδάκτωρ των Πανεπιστημίων Λειψίας και Λονδίνου. Το 1936 εκλέχθηκε υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1938 Καθηγητής της Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Το 1939 ανέλαβε επίκουρος καθηγητής και το 1942 τακτικός καθηγητής της Παντείου.
Εισερχόμενος στην υπηρεσία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος το 1931 ανέλαβε προϊστάμενος των Μελετών Επιχειρήσεων και Χρηματοδοσιών. Στη συνέχεια ανέλαβε τη Διεύθυνση της Βιομηχανικής Πίστεως μέχρι το 1954, οπότε εκλέχθηκε υποδιοικητής της Τράπεζας. Παράλληλα διετέλεσε πρόεδρος, μέλος και διευθυντής πολλών και διαφόρων επιστημονικών οργανισμών, Δημοσίων Υπηρεσιών, Συμβουλίων, Οργανώσεων και Οργανισμών κοινής ωφελείας καθώς και ευαγών ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων και Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκροτήσεων.
Μετείχε κατ’ επανάληψη σε Υπηρεσιακές Κυβερνήσεις ως Υπουργός Εφοδιασμού και κατόπιν Εθνικής Οικονομίας (Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Απριλίου 1945 και Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Αυγούστου 1945), Υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Εργασίας (1952) και ως Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου κατά τον Μάρτιο του 1958, όταν ορκίσθηκε η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου. Στις 30 Δεκεμβρίου 1963, ενώ τελούσε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, επελέγη από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ ως Πρωθυπουργός της υπηρεσιακής Κυβέρνησης του 1963, που θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Παρέμεινε Πρωθυπουργός ως τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄, μετά από σύμφωνη εισήγηση των Γεωργίου Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του ανέθεσε εκ νέου το σχηματισμό μεταβατικής Κυβέρνησης, η οποία αυτή τη φορά χαρακτηρίστηκε από το πάθος της τότε προπαγάνδας «βασιλική». Η Κυβέρνηση αυτή κατέρρευσε στις 3 Απριλίου 1967, μετά από άρση ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή, οπότε και ο Βασιλιάς ανέθεσε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Μετά τον Απρίλιο του 1967 αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο.
Ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος δημοσίευσε πλείστες μελέτες και πραγματείες δημοσιοοικονομικού κυρίως ενδιαφέροντος μεταξύ των οποίων οι Οικονομική Πίστις, Έννοια και Πολιτική της Ρευστότητος των Τραπεζών, Προς Νομισματικήν Εξυγίανσιν, Το Πρόβλημα της Βιομηχανικής Πίστεως της Ελλάδος κ.ά., που άρχισαν να λαμβάνονται υπ’ όψη πολύ αργότερα. Ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος πέθανε το 1984.
1942 – O Μπράιαν Ντάγκλας Γουίλσον γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1942, είναι Αμερικανός μουσικός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής και δημιουργός των Beach Boys (band). Αφού υπέγραψε συμβόλαιο με την Capitol Records το 1962, ο Γουίλσον έγραψε και συμμετείχε στην συγγραφή πάνω από 20 τραγουδιών που έφτασαν το τοπ 40 για το συγκρότημα.
Εκτός από τις ανορθόδοξες προσεγγίσεις στην σύνθεση της μουσικής ποπ, ο Ουίλσον είναι γνωστός για τη μακροχρόνια μάχη του με τη ψυχική ασθένεια. Συχνά αναφέρεται ως ιδιοφυΐα και θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους πιο πρωτοποριακούς και σημαντικότερους τραγουδοποιούς για τα τέλη του 20ού αιώνα.
Οι Beach Boys δημιουργήθηκαν από τον Γουίλσον, μαζί με τους αδερφούς του Καρλ και Ντένις, τον ανιψιό τους Μάικ Λοβ, και τον φίλο τους Αλ Τζαρντίν. Ο Μπράιαν, ο οποίος ανετράφη επηρεασμένος από συγκροτήματα ταζ, ροκ εντ ρολ της δεκαετίας του 1950. Αρχικά ο Μπράιαν ήταν τραγουδοποιός, παραγωγός, μπασίστας, παίκτης των πλήκτρων για το συγκρότημα και ντε φάκτο επικεφαλής τους.
Το 1964, υπέστη μια νευρική κατάρρευση και σταμάτησε να περιοδεύει με την ομάδα του, γεγονός που οδήγησε σε πιο προσωπική δουλειά όπως οι Pet Sounds. Ο Ουίλσον ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης ποπ που πιστώνεται για τη συγγραφή, την οργάνωση, την παραγωγή και την εκτέλεση του δικού του υλικού. Θεωρείται σημαντικός πρωτοπόρος στον τομέα της μουσικής παραγωγής, ο κύριος δημιουργός της California Sound, ένας από τους πρώτους παραγωγούς μουσικής και ο πρώτος παραγωγός βράχων για να χρησιμοποιήσει το στούντιο ως δικό του όργανο. Ο ασυνήθιστος δημιουργικός έλεγχος που του έδωσε το Capitolπάνω στα δικά του αρχεία έθεσε αποτελεσματικά ένα προηγούμενο που επέτρεψε σε άλλες μπάντες και καλλιτέχνες να δρουν ως δικοί τους παραγωγοί ή συμπαραγωγοί. Η επιτυχία του Wilson οδήγησε επίσης στον πολλαπλασιασμό των ομοϊδεάτων παραγωγών της Καλιφόρνιας που βοήθησαν να αντικαταστήσουν τη Νέα Υόρκη ως κέντρο λαϊκών δίσκων.
Θάνατοι
1869 – Διομήδης Κυριακός. Γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1811 και ήταν γιος του Αναστασίου Διομήδη. Καταγόταν από μεγάλη οικογένεια ναυτικών και αγωνιστών με αρβανίτικη καταγωγή.
Σπούδασε νομική στην Πίζα και το Παρίσι. Ακολούθησε αρχικά σταδιοδρομία στον δικαστικό κλάδο και το 1835 έγινε εισαγγελέας πρωτοδικών.
Στη συνέχεια εκλέχτηκε πληρεξούσιος των Σπετσών το 1840 και το 1862 καθώς και επανειλημμένα βουλευτής. Όντας έγκριτος νομικός είχε σημαντική συμβολή στη σύνταξη του Συντάγματος του 1843.
Το 1851 έγινε Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου ενώ το 1863 όταν εκλέχθηκε στην Β΄ Εθνική Συνέλευση, υπήρξε μέλος της Επιτροπής Καταρτίσεως του νέου Συντάγματος. Το 1863 διορίστηκε Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στη νέα κυβέρνηση και διετέλεσε περίπου για ένα μήνα, από 27 Μαρτίου 1863 μέχρι 19 Απριλίου 1863, πρωθυπουργός της χώρας (Κυβέρνηση Διομήδη Κυριακού 1863), παραιτούμενος λόγω αδυναμίας επιβολής στους στρατιωτικούς (οξυμένα πολιτικά πάθη θα οδηγούσαν στην εμφύλια σύγκρουση των Ιουνιανών δύο μήνες αργότερα). Επίσης είχε διατελέσει πρόεδρος της Βουλής. Γιος του ήταν ο Νικόλαος Διομήδης και εγγονός του ο Αλέξανδρος Διομήδης. Έγραψε επίσης ιστορικά και νομικά βιβλία. Απεβίωσε στις 20 Ιουνίου 1869 στη Νάπολη.
2011 – Δομνίτσα Λανίτου – Καβουνίδου. Γεννήθηκε στην Λεμεσό και ήταν κόρη του Κύπριου αγωνιστή Νικολάου Λανίτη και της Σαπφούς Κολακίδη. Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Σε ηλικία 14 ετών νίκησε στο αγώνισμα των 60 μ., όπως επίσης και στο μήκος και το ύψος κατά τους Παγκύπριους Αγώνες.
To 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος που τότε βρισκόταν στο Ελληνικό. Μετά το κολλέγιο φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες. και ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1939. Το 1941 παντρεύτηκε τον Κώστα Καβουνίδη και απέκτησε έναν γιο, τον Σπύρο.
Γυμναζόταν στο Αμερικανικό Κολλέγιο και στον Αθλητικό Όμιλο Παλαιού Φαλήρου. Επί πολλά έτη ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 60μ., 100μ., 80μ. με εμπόδια, στο μήκος και στο ύψος με φορά και άνευ φοράς, κατέχοντας μάλιστα 7 πανελλήνια ρεκόρ, τα οποία επανειλημμένα βελτίωσε με νέα -κάθε φορά- πανελλήνια ρεκόρ. Το 1932 ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος χωρίς φόρα. Αίσθηση και σχόλια προκαλούσε εκείνη την εποχή η παρουσία της με σορτ. Το 1931, αφού νίκησε στους Πανελλήνιους Αγώνες στα 100 μ., ο Σπύρος Μελάς έγραψε:
Ο λαός χειροκροτούσε εις το Παναθηναϊκόν Στάδιον την δίδα Λανίτου όχι ως νικήτρια των 100 μέτρων, αλλά ως θυγατέρα του επαναστάτη βουλευτού Κύπρου, τον οποίον έχουν συλλάβει οι Άγγλοι. Η παρουσία της δίδος Λανίτου, ηλέκτριζε τα πλήθη, όπως άλλοτε μια κρητική βράκα στην οδό Σταδίου προκαλούσε διαδηλώσεις.
Το 1935 μπήκε στην εθνική ομάδα όπου είχε προπονητή τον Ότο Σίμιτσεκ. Τα τελευταία της ρεκόρ καταρρίφθηκαν τη δεκαετία του ΄60. Έκανε αίσθηση στους φιλάθλους της εποχής το γεγονός ότι αγωνιζόταν με κοντό παντελονάκι.
Ο ΣΕΓΑΣ δεν είχε επισημοποιήσει την συμμετοχή για αθλήτρια στο Βερολίνο το 1936 και είχε γράψει ότι “ίσως” έστελνε κάποια, παρότι η Δομνίτσα είχε διεθνείς επιτυχίες. Τελικά, η Λανίτου εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χρονιάς αυτής και έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που πήρε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνίστηκε στα 80 μ. με εμπόδια και κατάφερε να φθάσει ως τον ημιτελικό (προκρίθηκε στον ημιτελικό με χρόνο 12.6 και ήταν 6η στον ημιτελικό). Στο Βερολίνο αγωνίστηκε επίσης στα 100 μ. Στο δρόμο της επιστροφής από το Βερολίνο αγωνίστηκε στη Βουδαπέστη και στο Βόλο, όπου η Δομνίτσα συμμετείχε στην σκυταλοδρομία 4Χ100 των ανδρών καθώς δεν υπήρχε τέταρτος άνδρας για το αγώνισμα.
Δεν σταμάτησε να αθλείται και στην κατοχή. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε υπηρετήσει ως εθελόντρια νοσοκόμα, η Λανίτου έγινε μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ. Έλαβε μέρος ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, καταλαμβάνοντας την 5η θέση στον πρώτο γύρο. Και σε αυτούς τους αγώνες ήταν η μοναδική Ελληνίδα αθλήτρια που είχε λάβει μέρος. Το 1950 η καριέρα της τερματίστηκε και αγωνίστηκε για τελευταία φορά στα 200 μ.
Τα επόμενα χρόνια η Λανίτου ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Ήταν μέλος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και του Συλλόγου Ελληνίδων Επιστημόνων, υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και μέλος της Εταιρείας Αυτοδιάθεσης Κύπρου. Επίσης, κατήλθε στον πολιτικό στίβο, θέτοντας υποψηφιότητα με το Κόμμα των Φιλελευθέρων για μία έδρα στην Α΄ Αθηνών το 1958. Απεβίωσε σε ηλικία 97 ετών, το 2011. Για τη Δομνίτσα έγραψαν πολλοί διανοούμενοι της εποχής, όπως: ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καββαδίας, ο Α. Κύρου, η Μυρτιώτισσα, ο Π.Παλαιολόγος κ.ά.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
.
