.
Νικολέτα Γερολιμίνη
«Άντε κάνε ένα παιδί»
Όχι, δεν μου λείπει η μητρότητα, όπως τήν εννοείτε, «κύριε» Κυριαζίδη
Γεννήθηκα πριν από μισό αιώνα και βάλε, και μέχρι τα δεκαοχτώ μου έζησα σε ένα μεγάλο χωριό. Οι γονείς μου άνθρωποι της βιοπάλης, έφεραν στον κόσμο τρία κορίτσια. Εγώ γεννήθηκα δεκαεπτά χρόνια μετά από τη γέννηση της μεγαλύτερής μου αδερφής. Σε ηλικία περίπου τεσσάρων ετών και οι δυο αδερφές μου έγιναν μανούλες κι έτσι εγώ είχα δυο ανιψάκια που θαρρούσα αδερφάκια. Γύρω μου όλες σχεδόν οι γυναίκες γεννούσαν παιδιά. Ελάχιστες γυναίκες –θυμάμαι- να είναι άτεκνες και μια φυσική συνεπαγωγή με εξουσίασε από τότε : γεννηθήκαμε για να γίνουμε μάνες!
Αυτό το «καθήκον», που έκρυβε και ενοχή, το κουβαλούσα μέσα στην ανήλικη ζωή μου και με «βάραινε» σαν ακάλυπτη επιταγή… Το μετέθετα όμως διαρκώς στο μέλλον ελπίζοντας να γεννηθεί και σε μένα η επιθυμία να γίνω μάνα, όπως όλες. Ο καιρός περνούσε κι εγώ μεγάλωνα… Έφυγα από το πατρικό μου για να σπουδάσω, περιηγήθηκα σε «δρόμους» ξένους και περίεργους, άλλοτε ωραίους κι άλλοτε σκοτεινούς, έζησα το απόλυτο του έρωτα, πέθανα κι αναστήθηκα, πλήγωσα και πληγώθηκα, έστησα τη δικιά μου δουλειά, έκανα φίλους, έχασα τους γονείς μου αλλά το μητρικό μου φίλτρο ποτέ δεν ξύπνησε…
Με τον καιρό άρχισα να συνειδητοποιώ πως έχω την επιλογή ν΄ αποφασίσω εγώ για το αν θέλω ν΄ αποκτήσω παιδί. Η συναίσθηση της δυσκολίας που συνεπάγεται ο ρόλος του γονιού με κράτησε μακριά από αυτό. Ποτέ μέχρι και σήμερα δεν πήρα πίσω την ευθύνη αυτής της απόφασης και δεν μετάνιωσα γι΄ αυτή.
Ναι! υπήρξαν φορές, πολλές, που «ζήλεψα» τους ανθρώπους , γυναίκες και άνδρες, που χάρη στα παιδιά τους κινητοποιούνταν πιο εύκολα να εξελιχθούν εσωτερικά, γιατί τα παιδιά τους τούς καθρέφτιζαν δικές τους ελλείψεις… Κι άλλες φορές, που αντλούσαν δύναμη ζωής από τα παιδιά τους για να σταθούν στα πόδια τους και να συνεχίζουν ηρωικά να ζουν… Για όλα αυτά εγώ έπρεπε να στηρίζομαι αποκλειστικά σε μένα και ό,τι επιχειρούσα το έκανα για μένα. Πιο δύσκολο, δεν ξέρω αν και πιο ουσιαστικό- δεν έχει σημασία.
Υπήρξαν πάλι φορές άβολες- σαν την χθεσινή (άντε κάνε ένα παιδί) , ειπωμένες βέβαια με εύσχημη απρέπεια, ή «δεν καταλαβαίνεις εσύ γιατί δεν είσαι μάνα» που υποθάλπουν μια πατριαρχική αντίληψη για το ρόλο της γυναίκας, που για να είναι επιτυχημένος πρέπει να είναι συνοδός με την αναπαραγωγική της ιδιότητα.
Ως εκπαιδευτικός τριάντα οχτώ χρόνια έγινα «μάνα» εκατοντάδες φορές. Ήρθα κοντά, πολύ κοντά, με παιδιά κακοποιημένα, παιδιά με κομμένα φτερά, παιδιά ασφυκτικά πιεσμένα, παιδιά που ζητούσαν βοήθεια, γιατί οι φυσικοί τους γονείς ήταν για πολλούς λόγους αδύναμοι να τα βοηθήσουν. Θυμάμαι κάποια ξενύχτια να συζητάω τα αδιέξοδά τους, να μοιράζομαι τις ανασφάλειές τους, να τούς δίνω γη να σταθούν. Πόσες φορές δεν δάκρυσα αποχαιρετώντάς τα συμβιβαζόμενη με το ενδεχόμενο να μην τα ξαναδώ… Καθένα από αυτά πήρε και μια θέση μέσα μου και τούς ανήκει ένα κομμάτι μου, ξεχωριστό για το καθένα.
Όχι, δεν μου λείπει η μητρότητα, όπως τήν εννοείτε, «κύριε» Κυριαζίδη. Δεν είναι συνταγή επιτυχίας, δεν είναι ολοκλήρωση, δεν είναι απόδειξη ψυχικής υγείας, δεν συνδέεται με τη συνέχεια της ύπαρξής μας (άλλωστε μόνοι μας πεθαίνουμε όλοι) ούτε με τις προσωπικές μας ανασφάλειες που μεγαλώνουν , καθώς μεγαλώνουμε. Μητρότητα σημαίνει δόσιμο ψυχής χωρίς αντίκρισμα, απώλεια χωρίς διαμαρτυρία, συγχώρεση με συντριβή, εμπιστοσύνη σε ραγισμένη αβεβαιότητα, συμφιλίωση εαυτού, αποδοχή της ατέλειας, αγάπη για τον άνθρωπο, άνοιγμα και αγκαλιά στον άγνωστο… και τόσα άλλα ξένα σε σάς!
ΥΓ. Κάποτε με ρώτησαν σε μια σχολή γονέων που παρακολούθησα κάποιους μήνες πόσα παιδιά έχω, ερώτηση που έκαναν σε όλους τους παρευρισκόμενους στην πρώτη συνεδρία. Τούς απάντησα κανένα! Όλοι γύρισαν και με κοίταξαν έκπληκτοι. Τελικά αποφοιτήσαμε μια συνάδελφος άτεκνη κι εγώ. Οι άλλοι την είχαν κάνει…
————————————————————
Τα άρθρα που δημοσιεύουμε στη στήλη αυτή
εκφράζουν τους συντάκτες τους,
χωρίς να συμπίπτουν απαραίτητα με τις απόψεις μας
