Με ενοχλεί
η ερασιτεχνική δημιουργία
που δεν έχει καθόλου φιλότιμο
- του Λευτέρη Τηλιγάδα
Διάβαζα προχθές το δελτίο τύπου που αφορά στην προβολή της ταινίας «Διάκος, ο Ηρωομάρτυς», του Ἀρχιμανδρίτου Παῦλου Ντοῦρου, & Ὁμάδας στον δημοτικό κινηματογράφο του Αγρινίου, είδα και το τρέιλερ της ταινίας (Δείτε ΕΔΩ)… και ένα ζόρι, δε λέω, το αντάμωσα. Όχι ότι έχω κάποιο πρόβλημα με τον Αθανάσιο Διάκο, ούτε με τον χαρακτηρισμό «Ηρωομάρτυς». Το τελευταίο μάλιστα δεν με αφορά και καθόλου, αφού οι τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί εδράζονται σε συμπεράσματα στα οποία οδηγείται κάποιος από την ανάγνωση της ιστορίας, ερήμην της ιστορίας.
Το πρόβλημά μου είναι ο κακός κινηματογράφος! Και ακόμα περισσότερο ο κακός ιστορικός κινηματογράφος, που γίνεται για να προπαγανδίσει θεωρήσεις, οι οποίες απέχουν χιλιόμετρα από τα ιστορικά γεγονότα που διαπραγματεύεται και που δεν έχουν (θα το επαναλάβω) καμία σχέση ούτε με την ιστορία, ούτε με την καλλιτεχνική έμπνευση και την ιδιαίτερη δημιουργική γραφή που μπορεί ένα ιστορικό γεγονός να προκαλέσει. Πολύ δε περισσότερο κι από το περισσότερο, με ενοχλεί ο κακός «στρατευμένος« κινηματογραφος
Ούτε το σύνολο των ταινιών του στρατευμένου κινηματογράφου με ενοχλεί. Κατά καιρούς μάλιστα, αυτού του είδους ο κινηματογράφος έχει δώσει αριστουργήματα κινηματογραφικής τέχνης, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κάνεις με την προπαγάνδα που διαχειρίζεται ή όχι.
Αυτό που με ενοχλεί όμως, περισσότερο από όλα μαζί τα παραπάνω, και σαν σκεπτόμενο άνθρωπο, και σαν Αγρινιώτη που θέλει να διατηρεί τη σχέση του και με την κοινωνία και με την ευαισθησία του, είναι ότι σ’ αυτή την πόλη, που το εκκλησιαστικό της κατεστημένο με τη δυναμική συνεπικουρία της τότε δημοτικής αρχής «έριξε στην πυρά» τον «Κώδικα Ντα Βίντσι», αυτό το ίδιο κατεστημένο, με τη δυναμική συνεπικουρία της σημερινής δημοτικής αρχής, μέσα από τις ίδιες διαδρομές και με το κύρος μιας δημοτικής επιχείρησης, «μου παρέχει τη δυνατότητα» να επιλέξω την πρόταση της, να δω, με 6 ευρώ παρακαλώ, αν φυσικά δεν είμαι μαθητής, φοιτητής, άνεργος, πολύτεκνος ή Αμέα, οπότε τυγχάνω εκπτώσεως, μία θλιβερή ως προς την καλλιτεχνική της αξία, και ερασιτεχνική ως προς την κατασκευή της ταινία προπαγάνδας του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, για να έχει πόρους η «ΦΙΛΟΤΙΜΟ films (πρώην ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ films)» να συνεχίσει το «θεάρεστο» έργο της.
Θα μου πείτε (και με το δίκιο σας), αφού ακόμα δεν έχει προβληθεί η ταινία: «πώς μιλάς με τόση ευκολία για την αξία της»;
Επειδή όμως τυχαίνει να βρίσκομαι σε μία ηλικία που έχουν δει πολλά τα μάτια μου και έχω αισθανθεί πολλά περισσότερα από όσα έχω δει, δεν χρειάζεται να δω πολλά για να καταλάβω. Μου αρκεί το trailer, το οποίο υποτίθεται ότι έχει δομηθεί με ό,τι καλύτερο διαθέτει η συγκεκριμένη παραγωγή για να με προσελκύσει. Δείτε το και απαντήστε μόνοι σας στο υποθετικό δίλημμα, άν είμαι υπερβολικός ή όχι.
Να μη μιλήσω για τη φωτογραφία της ανάρτησης, που όταν την είδα μου ήρθε στο νου ένας στίχος του Γιάννη Ρίτσου… κάπως «πειραγμένος» βέβαια: «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στη φουστανέλα, είναι μόνο από κέτσαπ*». Ειδικά εκείνος ο λεκές που υποδηλώνει το σφάξιμο των αλλόθρησκων στο γόνατο.
Να μη μιλήσω για το μανίκι.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Ούτε η ερασιτεχνική δημιουργία με ενοχλεί, όταν σέβεται τον εαυτό της και κυρίως την προσπάθεια για την τελειοποίηση των εκφραστικών της μέσων. Με ενοχλεί η ερασιτεχνική δημιουργία που δεν έχει καθόλου φιλότιμο και κομπορρημονεί, κοστολογωντας τη δημόσια προβολή της με το ίδιο ακριβώς ποσό, που θα έδινε κάποιος στον ίδιο χώρο προβολής, για να δει για παράδειγμα την Μικρά Αγγλία», του Παντελή Βούλγαρη.
Είναι κρίμα να σπαταλήσει κάνεις δύο ώρες από τη ζωή του για να δει μία ταινία που δεν βλέπεται.
Επειδή λοιπόν το ζήτημα είναι θέμα αισθητικής και επειδή σε δημοκρατία ζούμε και το δικαίωμα της επιλογής υπάρχει ακόμα, αυτή την ταινία δεν θα πάω να τη δω, με την ελπίδα ότι ούτε οι φίλοι μου θα την δουν. Γιατί, αν οι επιλογές της τοπικής μας κοινωνίας είναι αυτές, τότε είμαστε άξιοι των «καθεστωτικών δεσποτιών», εκκλησιαστικών και μη, που διαμορφώνουν της δυστοπίας της καθημερινής αγρινιώτικης ζωής μας.
