6 Οκτωβρίου 2023
Είναι η 279η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 86 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:25 – Δύση ήλιου: 19:01 – Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 36 λεπτά
🌔 Σελήνη 11 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Θωμά, Θωμαή και Ερωτηίδα
Γεγονότα
1825 – Λήγει η πρώτη φάση της δεύτερης πολιορκίας του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή. Ο Έπαρχος της Δυτικής Ελλάδας, Κωνσταντίνος Μεταξάς, προσκάλεσε να υπερασπίσουν το Μεσολόγγι τους Κίτσο Τζαβέλα, Ράγκο, Ίσκο, Κώστα Μπότσαρη κ.ά. 3.500 αγωνιστές βρίσκονταν μέσα στην πόλη. Ο Μουσταής φάνηκε στις 20 Σεπτεμβρίου, αλλά κατευθύνθηκε δυτικά, αντικρύ από το Αιτωλικό (τότε λεγόταν Ανατολικό). Στο Αιτωλικό κλείστηκαν 500 αγωνιστές με τους κατοίκους. Στις 2 Οκτώβρη, οι Οθωμανοί με κανόνια άρχισαν να χτυπάνε το Αιτωλικό. Οι Έλληνες στείλανε από το Μεσολόγγι 4 κανόνια, πού τα έστησε ο σπουδασμένος στην Ευρώπη μηχανικός Μιχαήλ Κοκκίνης. Τα τουρκικά κανόνια αναγκάστηκαν να αποτραβηχτούν. Τις επόμενες ημέρες κανένα αξιόλογο γεγονός δεν συνέβη εκτός από την επίθεση από το Κίτσο Τζαβέλα.
1847 – Κυκλοφορεί στο Λονδίνο το μυθιστόρημα των αδελφών Μπροντέ «Τζέιν Έιρ» και αμέσως γίνεται τεράστια επιτυχία. Η Τζέιν Έιρ είναι μυθοπλαστικός χαρακτήρας μυθιστορήματος περίπου εκατόν πενήντα χρόνων. Πρόκειται για ένα ορφανό κορίτσι που μένει τελικά με τον αδερφό της μητέρας της. Όμως αυτός πεθαίνει κάποια στιγμή και αφήνει τη μικρή στα χέρια της γυναίκας του, μιας σκληρής κυρίας. Εκείνη είχε και δικά της παιδιά όμως δε φερόταν καλά στην Τζέιν. Σε ηλικία δέκα χρονών μπαίνει σε ορφανοτροφείο με εντολή της θείας της όμως και εκεί στερείται αγάπης. Όταν μεγαλώνει γίνεται δασκάλα και πηγαίνει σε ένα πύργο να αναλάβει την ανατροφή ενός κοριτσιού. Όμως η μοίρα δε την αφήνει σε ησυχία καθώς όταν είναι να παντρευτεί με τον κύριο του σπιτιού, αποκαλύπτεται ένα μυστικό που ακυρώνει το γάμο. Η ηρωίδα κρυφά φεύγει από το σπίτι σε άσχημη ψυχολογική και σωματική κατάσταση, βρίσκει καταφύγιο σε άλλο σπίτι και αφήνει πίσω το παρελθόν. Το μυθιστόρημα της Σάρλοτ Μπροντέ θίγει τις έννοιες της εσωτερικής δύναμης και της αξιοπρέπειας οι οποίες είναι ικανές να ξεπεράσουν πολλές δυσκολίες
1860 – Γαλλικές και βρετανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το Πεκίνο, στο πλαίσιο του Β’ Πολέμου του Οπίου. Τον Σεπτέμβριο του 1839, οι δυο απομακρυσμένοι κόσμοι της Δύσης και της Ανατολής συγκρούονται βίαια για πρώτη φορά, στον Πρώτο Πόλεμο του Οπίου μεταξύ της Βρετανικής και της Κινεζικής Αυτοκρατορίας. O πόλεμος, που διεξήχθη λόγω εμπορικών διαφωνιών, θα λήξει με τη Συνθήκη της Nanking, αλλά οι διάφορες των δυο πλευρών δε θα επιλυθούν ικανοποιητικά, οδηγώντας τα δυο κράτη σε έναν δεύτερο, μεγαλύτερο και πιο καταστροφικό πόλεμο.
Όπως και στον πρώτο πόλεμο, οι Κινέζοι δεν είναι πρόθυμοι να υποκύψουν και απλώς καθυστερούν. Όταν, τον Ιούνιο του 1859, οι δυτικοί πρέσβεις έρχονται στα οχυρά Taku, που επιστράφηκαν στους Κινέζους, οι τελευταίοι τούς αρνούνται τη διέλευση προς το Πεκίνο. Σύντομα, οι αγγλογαλλικές δυνάμεις συγκεντρώνονται έξω από αυτά και ετοιμάζονται για μάχη. Οι Κινέζοι, όμως, υπό την ηγεσία του Μογγόλου Sengge Rinchen, υποτιθέμενου απογόνου του Genghis Khan, είναι προετοιμασμένοι. Οι Σύμμαχοι, με εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, προσεγγίζουν την υδάτινη οδό των οχυρών, μα αδυνατούν να την ξεμπλοκάρουν. Με τα πλοία τους στάσιμα, ο Rinchen αποκαλύπτει την ενέδρα του. Γρήγορα, κινεζικά κανόνια σημαδεύουν με ακρίβεια τον συνωστισμένο Συμμαχικό Στόλο, προκαλώντας σοβαρές απώλειες. Η συμμαχική απόβαση στις κινεζικές θέσεις αποτυγχάνει παταγωδώς, με τους στρατιώτες να κολλάνε στις λασπώδεις όχθες και τους Κινέζους να τους αποδεκατίζουν. Οι Σύμμαχοι γρήγορα υποχωρούν πριν καταστραφεί ολόκληρος ο στόλος. Οι Κινέζοι μόλις είχαν την πρώτη τους νίκη έναντι των δυτικών.
Όμως, η ντροπιαστική ήττα μόνο ενισχύει την αποφασιστικότητα των Αγγλογάλλων. Συγκεντρώνοντας νέες δυνάμεις, στις 14 Αυγούστου 1860, επιτίθενται ξανά, ισοπεδώνοντας τα οχυρά. Οι Κινέζοι πάλι προτείνουν διπλωματική επίλυση του προβλήματος, ωστόσο, στη συνάντησή τους, απαγάγουν τους δυτικούς διπλωμάτες. Οι Σύμμαχοι, εξοργισμένοι, προελαύνουν προς την αρχαία πόλη του Πεκίνου. Φτάνοντας σε αυτό νωρίς τον Οκτώβριο του 1860, οι Σύμμαχοι καταλαμβάνουν μέρος της πόλης. Το Καλοκαιρινό Παλάτι του Αυτοκράτορα πέφτει στα χέρια τους και ακολουθούν τρεις μέρες λεηλασίας και βανδαλισμού. Τα λάφυρα από το Καλοκαιρινό Παλάτι εκτίθενται ακόμα και σήμερα σε πολλά μουσεία του κόσμου, με την Κίνα να απαιτεί τον επαναπατρισμό τους.
1951 – Ο Στάλιν ανακοινώνει ότι η Ρωσία διαθέτει ατομική βόμβα. Ο Στάλιν, οι στενότεροι συνεργάτες του και οι Σοβιετικοί πυρηνικοί είχαν την πεποίθηση ότι το αμερικανικό ατομικό μονοπώλιο συνιστούσε θανάσιμη απειλή για την ασφάλεια της Σοβιετικής Ενωσης. Στις 20 Αυγούστου 1945, δύο εβδομάδες μετά τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα, ο Στάλιν υπέγραψε το διάταγμα για τη σύσταση μιας ειδικής επιτροπής για την ατομική βόμβα. Επικεφαλής τέθηκε ο αδυσώπητος αρχηγός της NKVD, Λαβρέντι Μπέρια. Ο Στάλιν αποφάσισε ότι το σοβιετικό ατομικό πρόγραμμα θα αποτελούσε εγχείρημα «ολόκληρου του κόμματος», ότι θα εκτελείτο υπό απόλυτη μυστικότητα, ενώ η αρμόδια επιτροπή θα ενεδυόταν με έκτακτες εξουσίες.
Η υλοποίηση του προγράμματος έλαβε απόλυτη προτεραιότητα και υπήρξε η πρώτη εκστρατεία κινητοποίησης του κρατικού, κομματικού και βιομηχανικού-επιστημονικού δυναμικού της Σοβιετικής Ενωσης στη μεταπολεμική εποχή. Η ειδική επιτροπή, που ήδη απαρτιζόταν από επιφανείς πυρηνικούς επιστήμονες, υψηλόβαθμους κρατικούς και κομματικούς αξιωματούχους, καθώς και ανώτερα στελέχη της μυστικής αστυνομίας, πήρε λευκή επιταγή να στρατολογήσει από άλλους κλάδους της οικονομίας τα καλύτερα στελέχη και να χρησιμοποιήσει όποιες εγκαταστάσεις και πλουτοπαραγωγικές πηγές έκρινε αναγκαίες.
Το σοβιετικό ατομικό πρόγραμμα υπήρξε κολοσσιαίο εγχείρημα για μια χώρα που είχε υποστεί τρομακτικές ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με τα διαθέσιμα στοιχεία, φαίνεται ότι σε απόλυτες τιμές κόστισε περισσότερο από το ανάλογο «Πρόγραμμα Μανχάταν» των ΗΠΑ και, φυσικά, πολύ περισσότερο ως ποσοστό του ΑΕΠ. Παράλληλα, η εχθρότητα του σταλινικού καθεστώτος απέναντι στη σοβιετική διανόηση και την επιστημονική κοινότητα είχε κρατήσει στο περιθώριο τους Σοβιετικούς πυρηνικούς επιστήμονες ώς το 1945.
Ωστόσο, η απόφαση για την κατασκευή της σοβιετικής ατομικής βόμβας και η διαδικασία υλοποίησης του προγράμματος σύντομα οδήγησαν όχι μόνο σε δραματική αλλαγή των σχέσεων ανάμεσα στο σταλινικό καθεστώς και την επιστημονική κοινότητα (ιδίως τους πυρηνικούς επιστήμονες), αλλά τελικά και στη δημιουργία ενός σύγχρονου και πανίσχυρου στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Η συνακόλουθη τεχνολογική και οργανωτική βελτίωση πολλών τομέων της σοβιετικής οικονομίας και βαριάς βιομηχανίας επέτρεψε λίγο αργότερα τη δημιουργία βιομηχανιών παραγωγής εξελιγμένων συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας, βαρέων βομβαρδιστικών και βαλλιστικών πυραύλων.
1973 – Αρχίζει ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων. Ο Δ’ Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος, που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1973, ήταν ο τελευταίος της σειράς των αραβοϊσραηλινών πολέμων, εξαιρουμένων των εισβολών στο Λίβανο το 1982 και το 2006 και των εισβολών σε παλαιστινιακά εδάφη, όπως στη Γάζα το 2008 και το 2014. Γιομ Κιπούρ ονομάζεται η ισραηλινή εορτή του Εξιλασμού. Η πολυσήμαντη αυτή πολεμική σύρραξη διεξήχθη από τις 6 έως τις 26 Οκτωβρίου 1973, από ένα συνασπισμό αραβικών κρατών υπό την ηγεσία της Αιγύπτου και της Συρίας, εναντίον του Ισραήλ. Ο πόλεμος ξεκίνησε από μια αιφνιδιαστική κοινή επίθεση της Συρίας και της Αιγύπτου τη μέρα του Γιομ Κιπούρ, τη μεγαλύτερη εβραϊκή εορτή. Η Αίγυπτος και η Συρία πέρασαν τις γραμμές κατάπαυσης του πυρός στο Σινά στο Νότο και τα Υψώματα του Γκολάν στο Βορρά αντίστοιχα, εδάφη που αμφότερα κατέχονταν από το Ισραήλ από το 1967 και τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Η σύγκρουση είχε όλα τα στοιχεία μιας σοβαρής διεθνούς κρίσης και ολοκληρώθηκε με μια έμμεση σύγκρουση των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, οι οποίες εφοδίασαν σε μεγάλη κλίμακα τους εμπόλεμους συμμάχους τους.
Οι Αιγύπτιοι και οι Σύροι προήλασαν στις πρώτες 24–48 ώρες, μετά τις οποίες όμως η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ του Ισραήλ. Ώς τη δεύτερη εβδομάδα του πολέμου, οι Σύροι απωθήθηκαν από τα Υψώματα Γκολάν. Στο Σινά προς το Νότο, οι Ισραηλινοί χτύπησαν ως σφήνα στη γραμμή ανάμεσα στις δύο επιτιθέμενες αιγυπτιακές στρατιές, διέσχισαν τη Διώρυγα του Σουέζ (όπου βρισκόταν η παλιά γραμμή κατάπαυσης του πυρός του ’67), αποκόπτοντας την αιγυπτιακή Τρίτη Στρατιά ακριβώς μόλις ενεργοποιήθηκε η κατάπαυση του πυρός από τα Ηνωμένα Έθνη.
Ο πόλεμος είχε τεράστιες συνέπειες σε όλο τον κόσμο. Ο αραβικός κόσμος, ο οποίος είχε ταπεινωθεί από τη συντριπτική ήττα στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, ένιωσε ψυχολογικά δικαιωμένος από τη σειρά των νικών στην αρχή της σύγκρουσης. Αυτή η δικαίωση έστρωσε το δρόμο για την ειρηνευτική διαδικασία που ακολούθησε, όπως και φιλελευθεροποιήσεις στην πολιτική της “infitah” («ανοιχτής πόρτας») από την Αίγυπτο. Οι Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, που ήρθαν λίγο αργότερα, οδήγησαν σε ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ – η πρώτη φορά που ένα αραβικό κράτος αναγνώρισε το ισραηλινό κράτος. Η Αίγυπτος, που είχε ήδη αρχίσει να απομακρύνεται από τη Σοβιετική Ένωση, απεκόπη της σοβιετικής σφαίρας επιρροής ολοκληρωτικά.
Ο πόλεμος τελείωσε με στρατιωτική νίκη του Ισραήλ, που ακολουθήθηκε από μακροσκελείς διαπραγματεύσεις, καταλήγοντας στο Συνέδριο της Γενεύης. Η Συνθήκη Ειρήνης υπογράφηκε το Μάιο του 1974. Το Ισραήλ εξαρχής επιθυμούσε ειρήνη γι’αυτό και συμφώνησε σε υποχωρήσεις.
2003 – Το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής απονέμεται στον αμερικανό Πολ Λότερμπαρ και τον βρετανό Πίτερ Μάνσφιλντ, για την συνεισφορά τους στην εξέλιξη της μαγνητικής τομογραφίας. Αρχικά πρέπει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στον μαθηματικό Ζοζέφ Φουριέ ο οποίος επινόησε τους ομώνυμους μετασχηματισμούς, χωρίς τους οποίους θα ήταν αδύνατη σήμερα η ανακατασκευή των φασμάτων και στον Νίκολα Τέσλα για τις εφευρέσεις του σχετικά με τον ηλεκτρομαγνητισμό οι οποίες έδωσαν μεγάλη ώθηση στην περαιτέρω εξέλιξη της τεχνολογίας. Αρχικά το 1924 ο Pauli, μετά από σειρά μελετών πρότεινε την θεωρητική ύπαρξη μιας εγγενούς πυρηνικής περιστροφής. Το 1925 οι Uhlenbeck και Goudsmit εισήγαγαν στην φυσική την έννοια του περιστρεφόμενου ηλεκτρονίου. Δύο χρόνια αργότερα, ο Pauli και ο Charles Galton Darwin ανέπτυξαν ένα θεωρητικό πλαίσιο για την έννοια της περιστροφής ηλεκτρονίων με βάση τους νόμους της κβαντικής μηχανικής που αναπτύχθηκαν από τον Έρβιν Σρέντινγκερ και τον Βέρνερ Χάιζενμπεργκ.
Οι πρώτες μελέτες σχετικά με τις μαγνητικές ιδιότητες των πυρήνων ξεκινούν στις αρχές της δεκαετίας του ’30 με τους Gorter και Rabi. Το 1933 ο Otto Stern και ο Walther Gerlach ήταν σε θέση να μετρήσουν την επίδραση της πυρηνικής περιστροφής από την εκτροπή μιας ακτίνας μορίων υδρογόνου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30, το εργαστήριο του Isidor Isaac Rabi στο πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης έγινε σημαντικό κέντρο σχετικών μελετών. Ο Gorter χρησιμοποίησε αρχικά τον όρο “πυρηνικός μαγνητικός συντονισμός” σε μια δημοσίευση που εμφανίστηκε στην Ολλανδία το 1942.
Ο μαγνητικός συντονισμός περιστροφής ηλεκτρονίων ανακαλύφθηκε στο πανεπιστήμιο Κazan από τον Yevgeni Κ. Zavoisky προς το τέλος του 1943. Ο Zavoisky είχε ανιχνεύσει τον πυρηνικό μαγνητικό συντονισμό το 1941 και παρουσίασε τα πορίσματά του σε αγγλόφωνο ρωσικό επιστημονικό περιοδικό, αλλά δεν είχε αντίκτυπο στην επιστημονική κοινότητα της εποχής. Επίσημα το φαινόμενο του πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού (nuclear magnetic resonance-NMR) ανακαλύφθηκε ανεξάρτητα από τους Φέλιξ Μπλοχ (Stanford) και Έντουαρντ Πάρσελ (Harvard) το 1946 και το 1952 βραβεύονται με βραβείο Νόμπελ φυσικής.
Λίγα χρόνια αργότερα αναπτύχθηκε η φασματοσκοπία NMR, η οποία ξεκινά να εφαρμόζεται κυρίως για την in vitro έρευνα στοιχείων και χημικών ενώσεων (σε μελέτες με πολλές τεχνικές δυσκολίες και με αρκετά σφάλματα). Το 1955/1956, ο Erik Odeblad και ο Gunnar Lindstrοm από τη Στοκχόλμη δημοσίευσαν τις πρώτες μελέτες ΝΜR, συμπεριλαμβανομένων μετρήσεων χρόνων χαλάρωσης, μελετών ζωντανών κυττάρων και αξιολόγησης ζωικών ιστών. Ο Odeblad συνέχισε τις μελέτες σε ζωντανούς ιστούς καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Το 1959 ο Jay Singer μελέτησε την δυνατότητα μέτρησης ροών σε ιστούς. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 γίνονται έρευνες για την λήψη σημάτων και προσδιορισμού των χρόνων χαλάρωσης σε ανθρώπους και σε ζώα με κυριότερη την μελέτη του J. Johns, ο οποίος μελέτησε την χημική σύσταση των ιστών ζωντανών ζώων (1967). Η εφεύρεση του αξονικού τομογράφου στα μέσα της δεκαετίας του ’60 επηρέασε θετικά την έρευνα για την εξέλιξη των εφαρμογών απεικόνισης μαγνητικού συντονισμού. Μερικές εβδομάδες μετά την εγκατάσταση του πρώτου αξονικού τομογράφου (Αγγλία, 1971) ο Paul Lauterbur ανακαλύπτει την δυνατότητα χωρικής χαρτογράφησης των μοριακών συγκεντρώσεων συνδυάζοντας τα γραμμικά βαθμιδωτά πεδία (χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά από τον Erwin L.Hahn το 1950) και την τεχνική της οπισθοπροβολής (σε αυτή βασίζεται η αξονική τομογραφία).
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πραγματοποιούνται οι πρώτες μελέτες της φασματοσκοπίας φωσφόρου για την ανάλυση δειγμάτων ερυθροκυττάρων (Moon 1973). Το 1974 ο Hoult μελετά με την φασματοσκοπία φωσφόρου την σύσταση των μυικών ιστών ποντικών. Τότε γίνεται φανερό ότι η φασματοσκοπία προσφέρει μη επεμβατική in vivo ανάλυση της σύστασης και του μεταβολισμού των ιστών.
Το 1972 ο Raymond Damadian ανακαλύπτει ότι οι παθολογικοί ιστοί εμφανίζουν μεγαλύτερους χρόνους χαλάρωσης σε σχέση με τους αντίστοιχους υγιείς.] Το 1973 ο Λότερμπουρ παρουσιάζει την εικόνα δυο σωλήνων με νερό στο περιοδικό Nature, και το 1974 παρουσιάζει την απεικόνιση της θωρακικής κοιλότητας ενός ποντικού. Ονόμασε την τεχνική αυτή ζευγματογραφία, όρος ο οποίος μετέπειτα αντικαταστάθηκε από τον όρο απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού. Το 1974 οι Anil Kumar, Dieter Welti και Richard Ernst παρουσίασαν την εργασία ‘NMR Fourier Zeugmatography’ η οποία περιγράφει την χρήση χρονικά μεταβαλλόμενων βαθμιδωτών πεδίων και την εφαρμογή των μετασχηματισμών Fourier για την ανακατασκευή των εικόνων Επίσης το 1974 η εταιρία ΕΜΙ ασχολήθηκε με την κατασκευή εξοπλισμού αυτού του είδους. Με την συνεισφορά και των εργασιών του Damadian και τις ανακαλύψεις του Lauterbur επήλθε επανάσταση στην ιατρική απεικόνιση καθώς οδήγησε στην δημιουργία του πρώτου υποτυπώδους πειραματικού μαγνητικού τομογράφου.
Οι καθηγητές Damadian, Minkoff και Goldsmith, μόλις ολοκλήρωσαν την κατασκευή του πρώτου υποτυπώδους μαγνητικού τομογράφου (Indomitable), στις 3 Ιουλίου 1977, μετά από μέτρηση 6 ωρών και ανακατασκευή 22 ωρών παρήγαγαν την πρώτη ιατρική εικόνα του ανθρώπινου σώματος (τομή θωρακικής χώρας).
Επίσης το 1977 ο Πίτερ Μάνσφιλντ και η ομάδα του έλαβαν εικόνες από τομή δακτύλου του χεριού και από την κοιλιακή χώρα με την βοήθεια της τεχνικής Echo Planar Imaging (E.P.I.). To 2003 οι Πολ Λότερμπουρ και Σερ Πίτερ Μάνσφιλντ βραβεύτηκαν με το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής «για τις ανακαλύψεις τους στον τομέα της μαγνητικής τομογραφίας».
Γεννήσεις
1849 – Βασίλειος Ζαχάροφ. Ο Βασίλειος Ζαχάρωφ ή Βασίλειος Ζαχαρίου (Sir Basil Zaharoff, 6 Οκτωβρίου 1849 – 27 Νοεμβρίου 1936) ήταν Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας, έμπορος όπλων αλλά και ευεργέτης των αρχών του 20ού αιώνα που διαδραμάτισε σημαντικό παρασκηνιακό ρόλο στην τότε ευρωπαϊκή πολιτική σε βαθμό τέτοιο ώστε να χαρακτηριστεί ο “μυστηριώδης άνθρωπος της Ευρώπης”, ή ο “Άρχοντας του σκότους”.
Γενικά ο Ζαχάρωφ θεωρείται ομιχλώδης προσωπικότητα και πολλές πτυχές της μας είναι άγνωστες. Με ατελείωτες γνωριμίες και διασυνδέσεις, κινούνταν μεταξύ διαφθοράς, προπαγάνδας, ευεργεσιών και χρηματισμού, χρησιμοποιώντας ένα ευρύ δίκτυο πληροφοριών, το οποίο είχε στήσει. Οι τέσσερις υπηκοότητές του (οθωμανική, ελληνική, αγγλική, γαλλική) του έδιναν μεγάλη ελευθερία κινήσεων.
Αποκαλούνταν «έμπορος του θανάτου» και «μυστήριο της Ευρώπης» και το όνομά του προκαλούσε δέος. Παρά ταύτα, η Γαλλία του απένειμε το παράσημο του ανώτερου ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής και η Μεγάλη Βρετανία τον έχρισε ιππότη του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Μπαθ (γι’ αυτό και αποκαλούνταν Sir Basil). Η Ελλάδα επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου (1917-1920), του απένειμε το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.
1887 – Λε Κορμπιζιέ. Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1887. Εγκατέλειψε το σχολείο του στη μικρή πόλη Λα Σω-ντε-Φον της Ελβετίας σε ηλικία 13 ετών και διέσχισε την Ευρώπη φθάνοντας ως τη Μικρά Ασία.
Ως αρχιτέκτονας υπήρξε σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος. Επηρέασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τη σύγχρονη αρχιτεκτονική και χαρακτηρίστηκε “Μιχαήλ Άγγελος του 20ού αιώνα” και “μεγαλοφυής πρόδρομος”.
“Παρατηρούσα πώς ήταν φτιαγμένα τα σπίτια, οι ναοί, οι δρόμοι, τα παρεκκλήσια. Εργαζόμενος καθ’ οδόν για να κερδίσω το ψωμί μου, ανακάλυψα την αρχιτεκτονική”, είπε ο ίδιος.
“Το έχω πει”, έγραψε, “ότι τα υλικά για την οικοδόμηση μιας πόλης είναι ο ουρανός, ο χώρος, τα δέντρα, το ατσάλι και το τσιμέντο, με αυτή τη σειρά και ιεράρχηση”.
Ο Λε Κορμπυζιέ πίστευε πως οι σύγχρονες πόλεις πρέπει να εκτείνονται προς τα επάνω και όχι προς την περιφέρεια. Ήθελε να κατεδαφίσει το Παρίσι και έβρισκε τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης πολύ μικρούς. Στην “Πολυκατοικία της Μασσαλίας” πραγματοποίησε το όραμα της “κατακόρυφης πόλης”. Ανάλογα συγκροτήματα έκτισε αργότερα στη Ναντ, στο Μπριέ και στο Δυτικό Βερολίνο. Το Εθνικό Μουσείο Δυτικής Τέχνης στο Τόκιο, το Κάρπεντερ Βίζουαλ Αρτ Σεντρ στο Χάρβαρντ των Η.Π.Α. και τα σχέδια του περιπτέρου των Εκθέσεων της Ζυρίχης, συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα έργα του.
Ο Λε Κορμπυζιέ, που κάποτε περιέγραψε το σύγχρονο σπίτι ως “μια μηχανή για να ζει κανείς μέσα της”, θεωρείται ο δημιουργός ενός νέου αρχιτεκτονικού στυλ καινοτόμου και εκσυγχρονιστικού. “Εργάστηκα για να δώσω στους ανθρώπους αυτό που έχουν περισσότερο ανάγκη σήμερα: τη σιωπή και την ειρήνη”, έλεγε στο τέλος της ζωής του.
Ο Λε Κορμπυζιέ έφυγε από τη ζωή στις 27 Αυγούστου του 1965, σε ηλικία 78 ετών, από καρδιακή προσβολή ενώ κολυμπούσε. Εκδηλώσεις πένθους έλαβαν χώρα από την Ελλάδα (την οποία είχε επισκεφθεί στις αρχές του 20ου αιώνα) ως την Ινδία (ένα από τα μεγαλύτερα έργα του ήταν ο σχεδιασμός της νέας πρωτεύουσας Τσαντιγκάρ του κρατιδίου Παντζάμπ, 1951).
1974 – Αλέξης Γεωργούλης. Ο Αλέξης Γεωργούλης (Λάρισα, 6 Οκτωβρίου 1974) είναι Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής και πολιτικός. Είναι εκλεγμένος ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά – Βόρεια Πράσινη Αριστερά.
Εισήχθη στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΑΠΘ και πήρε αργότερα μεταγραφή για το Ε.Μ.Π., αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Είναι το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Γεωργούλη. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης πρακτορείου Προ-Πο, ενώ η μητέρα του ήταν νηπιαγωγός.
Στο Γυμνάσιο αποφάσισε να γίνει πρωταθλητής της πάλης και γράφτηκε στην ομάδα πάλης. Παράλληλα έκανε μαθήματα φωνητικής με τον Ν. Παναγιωτόπουλο και την Ελένη Λιώνα. Από το 1988 μέχρι το 1992 έκανε μαθήματα κλασικής και μπλουζ κιθάρας στο Ωδείο Λάρισας.
Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις προκειμένου να περάσει στο Μαθηματικό Τμήμα αλλά πέρασε στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός. Ενάμιση χρόνο μετά πήρε μεταγραφή για το Πολυτεχνείο στην Αθήνα.
Μέχρι τα 22 του δεν υπήρχε η παραμικρή σκέψη στο μυαλό του να γίνει ηθοποιός. Προς το τέλος των σπουδών του στο Ε.Μ.Π., αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική. Έτσι παρακολούθησε μαθήματα στο θεατρικό εργαστήρι “Θεατρική Τέχνη” στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου “Ίασμος” και από το 1996 μέχρι το 2000 στο θέατρο των “Αλλαγών”.
Στις ευρωεκλογές του 2019 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πέμπτη θέση από τις έξι του κόμματος.
Θάνατοι
404 – Ευδοξία (… – 6 Οκτωβρίου 404) ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα, σύζυγος του Αρκάδιου και μητέρα του Θεοδόσιου Β΄. Ήταν κόρη Φράγκου αξιωματιούχου, ωστόσο μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη.
Έγινε αυτοκράτειρα χάρη στον έπαρχο Ευτρόπιο, που την παρουσίασε στον Αρκάδιο, ο οποίος την ερωτεύτηκε. Ήταν «ασεβής» γυναίκα, μάλιστα έκοβε τα μαλλιά της όπως οι εταίρες.
Η Ευδοξία προκάλεσε την αυστηρή κριτική του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος την αποκαλούσε Ιεζάβελ και Ηρωδιάδα. Ο Χρυσόστομος κατέκρινε αυστηρά εκείνους που συμμετείχαν στις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν της Ευδοξίας. Ο ιστορικός Σωκράτης αναφέρει την αρχή μιας ομιλίας που πιθανότατα εκφώνησε ο Χρυσόστομος· «πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν Ιωάννου ζητεί λαβείν επί πίνακι». Η Ευδοξία ενοχλήθηκε και ζήτησε από τον τον Αρκάδιο να λάβει μέτρα εναντίον του, και εκείνος εξόρισε τον Ιωάννη.
Η Ευδοξία πέθανε πριν από τον Αρκάδιο, κατά τον τοκετό. Είχε πέντε παιδιά: τη Φλασίλλα, την Πουλχερία, τον Θεοδόσιο Β΄, την Αρκαδία Πορφυρογέννητη και τη Μαρίνα.
1999 – Αμάλια Ροντρίγκεζ (πλήρες όνομα Amália da Piedade Rebordão Rodrigues, 23 Ιουλίου 1920 – 6 Οκτωβρίου 1999), ευρέως γνωστή ως Αμάλια (Amália), ήταν μια πορτογαλική φαντίστα (τραγουδίστρια fado) και ηθοποιός. Γνωστή ως «Βασίλισσα του φάντο» (Rainha do Fado), η Ροντρίγκες συνέβαλε στη διάδοση του φάντο παγκοσμίως και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Παραμένει ως σήμερα ο πιο ευπώλητος πορτογάλος καλλιτέχνης στην ιστορία.
Η Αμάλια Ροντρίγκες πέθανε στις 6 Οκτωβρίου 1999 σε ηλικία 79 ετών στο σπίτι της στη Λισαβόνα. Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας κήρυξε αμέσως τριήμερο εθνικό πένθος. Το σπίτι της, στο Rua de São Bento, είναι σήμερα μουσείο. Τάφηκε στο Εθνικό Πάνθεον μαζί με άλλες διακεκριμένες προσωπικότητες της χώρας.
Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη και συμμετείχαν σε αυτήν δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Το 2001 μεταφέρθηκε στο εθνικό Πάνθεον και έγινε έτσι η πρώτη γυναίκα που τέθηκε ανάμεσα στις μεγαλύτερες προσωπικότητες της χώρας, μια εξαιρετική τιμή που της απονεμήθηκε από το Κοινοβούλιο.
2019 – Τζίντζερ Μπέικερ. O Τζίντζερ Μπέικερ (Ginger Baker) ήταν άγγλος ντράμερ, από τις θρυλικές μορφές των κρουστών στο χώρο της ροκ μουσικής. Στο παίξιμό του συνδύαζε το λυρισμό της τζαζ και την ωμή δύναμη του ροκ. Ένας κριτικός τον παρομοίωσε με «μια ανθρώπινη θεριζοαλωνιστική μηχανή». Ο Πίτερ Έντουαρντ Μπέικερ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 19 Αυγούστου 1939. Το Τζίντζερ (Πιπερόρριζα) ήταν παρατσούκλι και του αποδόθηκε από φίλους του για τα πυρόξανθα μαλλιά του.
Το κοινό της ροκ μουσικής τον γνώρισε για πρώτη φορά ως μέλος του συγκροτήματος του μπλουζ «The Graham Bond Organisation», προτού ιδρύσει, μαζί με τον Έρικ Κλάπτον και τον μπασίστα Τζακ Μπρους, το επιδραστικό συγκρότημα των Cream το 1966. Οι τέσσερις δίσκοι των Cream, που συνδυάζουν την μπλουζ, την ψυχεδελική ροκ και το χαρντ ροκ, πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα και θεωρούνται πλέον κλασικοί.
Το 1969, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ο Μπέικερ σχημάτισε με τον Έρικ Κλάπτον, τον Ρικ Γκρεκ και τον Στιβ Γουίνγουντ τους βραχύβιους αλλά σημαντικούς Blind Faith, που κυκλοφόρησαν μόλις ένα δίσκο την ίδια χρονιά. Στη μακροχρόνια καριέρα του έπαιξε μεταξύ άλλων με τους Hawkwind και τον Φέλα Κούτι και σχημάτισε κατά περιόδους δικά του συγκροτήματα. Το παίξιμό του στα ντραμς επηρέασε πολλούς ομοτέχνους του, από τους οποίους ξεχωρίζουν οι Τζον Μπόναμ, Φιλ Κόλινς, Στιούαρτ Κόπλαντ, Τέρι Μπόζιο, Άλεξ Βαν Χέιλεν, Ίαν Πέις και Νικ Μέισον. Ο Τζίντζερ Μπέικερ πέθανε στις 6 Οκτωβρίου 2019 σε νοσοκομείου του Καντέρμπουρι της Αγγλίας, ύστερα από σύντομη νοσηλεία. Έπασχε από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και αγωνιζόταν χρόνια να απεξαρτηθεί από την ηρωίνη. Είχε παντρευτεί τέσσερις φορές και είχε αποκτήσει τρία παιδιά.
