27 Σεπτεμβρίου 2023
Είναι η 270η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 95 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:17 – Δύση ήλιου: 19:15 – Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 59 λεπτά
🌔 Σελήνη 12.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ακυλίνα, Ακυλήνη, Επιχάρια, Ζήνωνa, Καλλίστρατο, Καλλιστράτη
Γεγονότα
1669 – Οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τον Χάνδακα (Ηράκλειο), έπειτα από πολιορκία 21ος ετών και ολοκληρώνουν την κατάληψη της Κρήτης. Η πολιορκία του Χάνδακα, του σημερινού Ηρακλείου, ξεκίνησε τον Μάιο του 1648 με την άφιξη του οθωμανικού στόλου και την απόβαση των Οθωμανών έξω από την πόλη. Διοικητής τους ήταν ο μετέπειτα Βεζίρης Κιοπρουλού Φαζίλ Αχμέτ πασάς, ενώ διοικητής των πολιορκημένων ο Φραντσέσκο Μοροζίνι, μετέπειτα κατακτητής του Μωρέα και Δόγης. Οι Οθωμανοί χρησιμοποίησαν πυροβολικό προκειμένου να διασπάσουν τα τείχη της πόλης, χωρίς αποτέλεσμα. Σε απάντηση της πολιορκίας οι Βενετοί επιχείρησαν να αποκλείσουν τα Δαρδανέλλια, καθώς και να κάνουν απόβαση στην περιοχή του Χάνδακα, όμως και οι δυο προσπάθειες απέτυχαν.
Την ίδια τύχη είχε και μια εκστρατεία των Γάλλων να απελευθερώσουν την πόλη το 1669, που κατέληξε σε καταστροφή με την ανατίναξη μάλιστα της Γαλλικής υποναυαρχίδας από ατύχημα. Κατόπιν αυτών ο Μοροζίνι μη έχοντας επιλογή διαπραγματεύτηκε την παράδοση της πόλης, την οποία αποδέχθηκαν οι Οθωμανοί, επιτρέποντας στο σύνολο των υπερασπιστών της πόλης που είχαν απομείνει -περίπου 3.600- να αποχωρήσουν με κάποια από τα υπάρχοντά τους. Ο πληθυσμός, στον οποίο δόθηκε περιθώριο δώδεκα ημερών καλού καιρού για να ετοιμαστεί, επιβιβάστηκε σε πλοία με κατεύθυνση τα νησιά του Ιονίου, τα οποία κατείχαν τότε οι Ενετοί, στα οποία ωστόσο λίγοι από τους πρώην κατοίκους του Χάνδακα έφτασαν. Ο Μοροζίνι κατηγορήθηκε για την εγκατάλειψη της πόλης, ωστόσο αθωώθηκε ύστερα από σύντομη δίκη.
Η συνθήκη παράδοσης της πόλης υπογράφτηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1669 από τον Κιοπρουλή Πασά και τον Φραντσέσκο Μοροζίνι. Σύμφωνα με τον Νικόλαο Σταυρινίδη, τα μεσάνυχτα της 26ης Σεπτεμβρίου 1669, οι Ενετοί κατέβασαν τον πελώριο Σταυρό που είχαν στήσει στα 1648, στο πιο ψηλό μέρος του φρουρίου στο Πύργο του Μαρτινέγκο, σε ανάμνηση μιας μεγάλης νίκης τους κατά των Τούρκων. Ο Εβλιγιά Τσελεμπή περιγράφει πως κατά την παράδοση του Χάνδακα παραδόθηκαν στον Κιοπρουλή 83 κλειδιά δημοσίων κτιρίων της πόλης και του φρουρίου μέσα σε ένα ασημένιο πιάτο και ο Κιοπρουλής έριξε 600 δουκάτα μέσα στο καπέλο του Βενετσάνου απεσταλμένου και από 400 για τους δύο συνοδούς του. Στην τελετή παράδοσης της πόλης παραβρέθηκαν εκτός άλλων ο μικρός αδελφός του Κιοπρουλή, Μουσταφάς Μπέης και ο Αντρέας Μπαρότσης, ουσιαστικός συντελεστής της προδοσίας της πόλης.
Έγγραφα που βρέθηκαν στα αρχεία της βιβλιοθήκης της Δημοκρατίας παρουσιάζουν ένα σχέδιο που είχε η Βενετία με στόχο να πλήξει τον στρατό των Οθωμανών που πολιορκούσε την Κρήτη με επιδημία πανώλης. Το σχέδιο είχε στόχο να ψεκάσουν τους Τούρκους με ένα υγρό που είχε εξαχθεί από τα σπλάχνα των θυμάτων που είχε προκαλέσει η μεγάλη πανώλη στη Βενετία, όμως το σχέδιο τελικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Το σχέδιο αυτό ήταν άγνωστο στο ευρύ κοινό και στους ιστορικούς για πολλούς αιώνες μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015 που έγινε η δημοσιοποίηση του.
1822 – Ο γάλλος αιγυπτιολόγος Ζαν Φρανσουά Σαμπολιόν ανακαλύπτει το «κλειδί» των ιερογλυφικών, αποκωδικοποιώντας τη Στήλη της Ροζέττης. Η Στήλη της Ροζέττας είναι μια πέτρινη πλάκα από γρανοδιορίτη (και όχι από βασάλτη ή γρανίτη όπως συχνά αναφέρεται λανθασμένα), που προέρχεται από τον ναό του Πτολεμαίου Ε’ του Επιφανούς. Εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο Χρονολογείται στον 2ο αιώνα π.Χ. και φέρει μια εγχάρακτη επιγραφή σε δύο γλώσσες (αιγυπτιακή και ελληνική) και τρία συστήματα γραφής (ιερογλυφικά, δημώδη αιγυπτιακή, ελληνική) Το ελληνικό μέρος της στήλης αρχίζει ως εξής: « Βασιλεύοντος του νέου και παραλαβόντος την βασιλείαν παρά του πατρός… » Το όνομά της προέρχεται από την πόλη Rachid (που εκγαλλίστηκε σε Rosette) της Κάτω Αιγύπτου, στο βορειοδυτικό τμήμα του Δέλτα του Νείλου. Βορειότερα της πόλης, γύρω από το οχυρό Φορ Ζυλιέν (Fort Jullien), ο Γάλλος αξιωματικός Πιέρ Φρανσουά Ξαβιέ Μπουσάρ (Pierre-François-Xavier Bouchard), που υπηρετούσε στο στράτευμα του Ναπολέοντα Α΄, ανακάλυψε τη στήλη τελείως τυχαία το 1799. Μελετώντας την όμως κατάλαβε την αξία της, καθώς έως τότε κανείς δεν είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Η ανακάλυψη της τρίγλωσσης στήλης αποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας.
1905 – Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν διατυπώνει, σε ηλικία 26 ετών, την ειδική θεωρία της σχετικότητας και την περίφημη εξίσωσή του Ε=mc2, σε άρθρο του στο γερμανικό περιοδικό «Χρονικά της Φυσικής». Ήταν μια νέα θεωρία της βαρύτητας, που άφηνε πίσω τον Νεύτωνα. Η Ειδική Θεωρία Σχετικότητας ήταν μια επανάσταση, όμως διατηρούσε ακόμη την οικεία Ευκλείδεια γεωμετρία και τη Νευτώνεια φυσική. Η Γενική Θεωρία ήταν μια δεύτερη επανάσταση πιο φιλόδοξη από την πρώτη, καθώς κατήργησε τον γνώριμο στατικό κόσμο που οι άνθρωποι -και οι επιστήμονες- γνώριζαν από την αρχαιότητα. Έκτοτε ο κόσμος γύρω μας δεν είναι πλέον ίδιος. Το αξεδιάλυτο, δυναμικό και συνεχώς μεταβαλλόμενο δίδυμο του χώρου και του χρόνου – ο χωροχρόνος- είναι άρρηκτα ‘δεμένος’ με την μάζα και την ενέργεια στο σύμπαν. Όσο πιο μεγάλη είναι η μάζα της ύλης (και άρα η ενέργεια), τόσο περισσότερο καμπυλώνει τον χώρο και ανάλογα επηρεάζει τη ροή του χρόνου.
Για τον Νεύτωνα, το μήλο έπεφτε κάτω από την μηλιά και οι πλανήτες έλκονταν μεταξύ τους, επειδή υπήρχε μια μυστηριώδης «δύναμη» που λεγόταν βαρύτητα. Ο χώρος στο σύμπαν ήταν κενός μεταξύ των πλανητών και μέσα σε αυτό το κενό δρούσε η βαρύτητα – άγνωστο πώς. Μερικά χρόνια πριν την εμφάνιση του Αϊνστάιν στη σκηνή, οι βρετανοί φυσικοί Μάικλ Φαραντέι και Τζέημς Μάξγουελ έδειξαν ότι το κενό στη φύση δεν είναι κενό, αλλά «γεμάτο» από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Ο Αϊνστάιν, που γοητευόταν από τον ηλεκτρομαγνητισμό (άλλωστε ο μηχανικός πατέρας του έκτιζε εργοστάσια ηλεκτρισμού), πήγε ένα βήμα παραπέρα: φαντάσθηκε ένα βαρυτικό πεδίο και έγραψε τις σχετικές μαθηματικές εξισώσεις. Η καθοριστική μεγαλοφυής ιδέα του ήταν όμως ότι το βαρυτικό πεδίο δεν είναι διάχυτο στον χώρο, αλλά είναι ο ίδιος ο χώρος. Η βαρύτητα είναι μια γεωμετρική ιδιότητα του χωροχρόνου. Ο χώρος δεν είναι κάτι διακριτό από την ύλη, αλλά καμπυλώνεται και «ξεχειλώνει», υπό την επίδρασή της.
1941 – Ιδρύεται στην Αθήνα το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Ε.Α.Μ.) (1941 – 1947) ήταν αντιστασιακή οργάνωση που έδρασε στην Ελλάδα κυρίως την περίοδο της Γερμανικής κατοχής της χώρας. Αποτέλεσε τη μαζικότερη αντιστασιακή οργάνωση επί Κατοχής αλλά και την μαζικότερη πολιτική οργάνωση στην σύγχρονη Ελλάδα. Ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 από τους Λευτέρη Αποστόλου (ΚΚΕ), Χρήστο Χωμενίδη (ΣΚΕ), Απόστολο Βογιατζή (Αγροτικό Κόμμα) και Ηλία Τσιριμώκο (ΕΛΔ)
Το Φεβρουάριο του 1942 ιδρύθηκε το ένοπλο σκέλος του, ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός με στόχο την διεξαγωγή ανταρτοπόλεμου ενάντια στις δυνάμεις κατοχής. Η δράση του οδήγησε στην απελευθέρωση ορισμένων ορεινών περιοχών που ονομάστηκαν Ελεύθερη Ελλάδα. Την διοίκηση τους, ανέλαβε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης της οποίας τα μέλη τον Σεπτέμβριο του 1944, συγχωνεύτηκαν στην εξόριστη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Καΐρου. Το φθινόπωρο, ο ΕΛΑΣ αποτελούσε τη μαζικότερη αντάρτικη οργάνωση της κατεχόμενης Ελλάδας, αριθμώντας περίπου 50.000 ενόπλους.
Το Φεβρουάριο του 1943, Ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων,που αποτελούσε την πτέρυγα νεολαίας του ΕΑΜ.
Τον Δεκέμβριο του 1944, οι υπουργοί του ΕΑΜ ήρθαν σε σφοδρή ρήξη με τους υπόλοιπους υπουργούς της Κυβέρνησης λόγω έντονων διαφωνιών σε ποικίλα θέματα όπως η τιμωρία των δοσίλογων και ο αφοπλισμός των αντάρτικων στρατών, γεγονός που οδήγησε σε παραίτηση τους στις 2 Δεκεμβρίου. Στις 3 Δεκεμβρίου έλαβε χώρα φιλο-ΕΑΜικό συλλαλητήριο το οποίο κατεστάλη βίαια. Το γεγονός αυτό, οδήγησε σε ένοπλη σύγκρουση μεταξύ του ΕΛΑΣ και βρετανικών και κυβερνητικών δυνάμεων, γνωστή ως Δεκεμβριανά.
Μετά την ήττα του ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά υπεγράφη τον Φεβρουάριο του 1945 η Συμφωνία της Βάρκιζας μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, την οποία ακολούθησε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Ύστερα έλαβε χώρα μαζική βια εναντίων αριστερών και εν γένει αντιμοναρχικών από τα σώματα ασφαλείας και παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η οργάνωση Χ, γεγονότα που ονομάστηκαν Λευκή Τρομοκρατία.
Στα πλαίσια του μετεμφυλιακού κράτους, το ΕΑΜ δαιμονοποιήθηκε και παρουσιαζόταν ως αντεθνική οργάνωση με στόχο όχι την απελευθέρωση της Ελλάδας, αλλά τη μετατροπή της σε Λαϊκή Δημοκρατία και την ενσωμάτωση της στο ανατολικό μπλόκ. Ταυτόχρονα κατηγορούνταν για την άσκηση τρομοκρατίας στην ύπαιθρο μέσω του ΕΛΑΣ, από το 1943 και μετά άλλα και για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις με απώτερο σκοπό τον εδαφικό κατακερματισμό της χώρας.Τα μέλη των εαμικών οργανώσεων και φίλα προσκείμενοι πολίτες, εξορίστηκαν και βίωσαν έντονη πολιτική καταστολή κατά την περίοδο 1945-1974.
Το ΕΑΜ αναγνωρίστηκε το 1982 ως αντιστασιακή οργάνωση από την πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, κίνηση που επικρίθηκε σφοδρά από βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
1989 – Η Βουλή αποφασίζει υπέρ της παραπομπής στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση Κοσκωτά τους: Ανδρέα Παπανδρέου (166 υπέρ, 121 κατά, 7 λευκά), Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα (238 υπέρ, 36 κατά), Παναγιώτη Ρουμελιώτη (170 υπέρ, 118 κατά), Γιώργο Πέτσο (219 υπέρ, 45 κατά) και Δημήτρη Τσοβόλα (168 υπέρ, 121 κατά).
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1989 η Βουλή αποφάσισε την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών. Ο τέως πρωθυπουργός κατηγορήθηκε για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας κατ’ εξακολούθηση στην παγίδευση και παραβίαση των τηλεφωνημάτων και της προφορικής συνομιλίας. Για την παραπομπή του, ψήφισαν 173 βουλευτές της ΝΔ και του Συνασπισμού με μυστική ψηφοφορία, ενώ οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν αποχωρήσει από την αίθουσα. Η παραπομπή του στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο αποφασίστηκε με 169 ψήφους υπέρ, 2 κατά και 2 λευκά. Μαζί του παραπέμφθηκαν ο πρώην αρχηγός της ΕΥΠ Κώστας Τσίμας και ο πρώην διοικητής του ΟΤΕ Θεοφάνης Τόμπρας.
Το «κυρίως πιάτο» των παραπομπών σερβιρίστηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1988, όταν η Βουλή αποφάσισε να παραπέμψει εκ νέου στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, αυτή τη φορά, τον Ανδρέα Παπανδρέου μαζί τους υπουργούς της κυβέρνησής του Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα, Γεώργιο Πέτσο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη και Δημήτρη Τσοβόλα, μία μέρα μετά τη δολοφονία από τη 17Ν του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Παύλου Μπακογιάννη. Μέρος του τύπου επιχείρησε να συνδέσει την τρομοκρατική οργάνωση με το ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας τις οξύτατες αντιδράσεις των στελεχών του κινήματος.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορήθηκε για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε απιστία και το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας για τη συμμετοχή του στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε απιστία, 166 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της παραπομπής και 121 κατά, ενώ για τα αδικήματα της παθητικής δωροδοκίας ψήφισαν 165 υπέρ και 121 κατά. Από την ψηφοφορία απουσίασε ο ίδιος, ο Γιώργος Σουφλιάς, ο Απόστολος Ανδρεουλάκος, ο Αχμέτ Σαδίκ και ο δολοφονηθείς Παύλος Μπακογιάννης, η θέση του οποίου δεν είχε αναπληρωθεί. Υπερασπιζόμενος τον εαυτό του στη Βουλή, ο Ανδρέας Παπανδρέου αποδέχθηκε την πολιτική του ευθύνη για το σκάνδαλο Κοσκωτά, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι έφερε ποινικές ευθύνες, χαρακτηρίζοντας τις παραπομπές ως πολιτική δίωξη, με στόχο την πολιτική εξόντωση του ιδίου και του ΠΑΣΟΚ.
Από τους λοιπούς συγκατηγορουμένους του, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης παραπέμφθηκε για παράβαση του άρθρου 2 του Ν.Δ. 802/71, επειδή δεν έλαβε μέτρα ελέγχου της Τράπεζας Κρήτης. Τελικώς, όμως, δεν δικάστηκε, λόγω μη άρσης της ασυλίας του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο Δημήτρης Τσοβόλας παραπέμφθηκε για απιστία περί την υπηρεσία, ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας για παράβαση του άρθρου 2 του Ν.Δ. 802/71, επειδή δεν έλαβε μέτρα ελέγχου της Τράπεζας Κρήτης, για υπόθαλψη εγκληματία, για παθητική δωροδοκία και για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος από ιδιοτέλεια και ο Γεώργιος Πέτσος για απιστία περί την υπηρεσία και δωροληψία.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ – Συνασπισμού έλαβε τέλος στις 7 Οκτωβρίου, αφού ολοκλήρωσε το έργο των παραπομπών. Προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 5 Νοεμβρίου 1989, αλλά και πάλι δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση (ΝΔ 46,2%, ΠΑΣΟΚ 40,7%). Μετά τις αποτυχημένες διερευνητικές εντολές σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση υπό την υπέργηρο οικονομολόγο Ξενοφώντα Ζολώτα. Έκπληκτος ο κόσμος πληροφορήθηκε ότι ο «αρχάγγελος της κάθαρσης» Μητσοτάκης συνεργάζεται με τον «κλέφτη» Παπανδρέου.
2008 – Η Μαντόνα δίνει συναυλία στο ΟΑΚΑ, παρουσία 75.637 θεατών. Η συναυλία της Μαντόνα τότε στην Ελλάδα, ήταν ο τελευταίος της σταθμός στην ευρωπαϊκή της περιοδεία, πριν αναχωρήσει για τις Ηνωμένες Πολιτείες για να συνεχίσει τις live εμφανίσεις της. Σαν σήμερα λοιπόν 27 Σεπτεμβρίου το 2008 και ημέρα Σάββατο, και από νωρίς το πρωί πλήθος κόσμους από την Ελλάδα και το εξωτερικό, είχε συγκεντρωθεί έξω από το στάδιο στο Μαρούσι περιμένοντας με ανυπομονησία να περάσουν οι ώρες για να εμφανιστεί το απόλυτο pop είδωλο στην σκηνή και να ξεσηκώσει τραγουδώντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας της αλλά και τις τελευταίες της τότε μουσικές κυκλοφορίες.
Τη στιγμή, μάλιστα που άνοιξαν οι πύλες του ΟΑΚΑ για να ξεκινήσει η προσέλευση του κόσμου, όσοι βρέθηκαν εκεί θυμούνται, αγόρια, κορίτσια, μικρές και πιο μεγάλες ηλικίες να τρέχουν προς το εσωτερικό του σταδίου, για να πιάσουν ένα σημείο όσο πιο κοντά γίνεται στην σκηνή για να μπορούν να απολαύσουν τη θεά της μουσικής!
H Μαντόνα αν και η απόλυτη pop ντίβα, δεν έστησε το κοινό της! Μετά από μια μικρή εμφάνιση που έκανε η Robyn για να “ζεστάνει” το κοινό που κραύγαζε και αδημονούσε να δει από κοντά τη λατρεμένη του super star, το πολύ αναμένομενο show τελικά ξεκίνησε στις 9.30 το βράδυ και ένα απίστευτο μουσικοχορευτικό πάρτι με γεύση από τα 80’s, 90’s και τότε 00’s ξεκίνησε!
Η συναυλία, τότε είχε χωριστεί σε τέσσερα μέρη που ήταν τα εξής: τα “Pimp”, “Old School”, “Gypsy” και “Rave”, μέσα από τα οποία έγινε μια μουσική αναδρομή στα 25, μέχρι τότε, χρόνια καριέρας της Μαντόνα.
Γεννήσεις
1844 – Νικόλαος Ζορμπάς. Έλληνας αξιωματικός του πυροβολικού, επικεφαλής του Στρατιωτικού Συνδέσμου, που πραγματοποίησε το κίνημα στου Γουδή στις 15 Αυγούστου 1909. Ο Νικόλαος Ζορμπάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1844, από πατέρα στρατιωτικό που καταγόταν από την περιοχή της Μαγνησίας. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία και στο Βέλγιο σε θέματα πυροβολικού. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες, διετέλεσε για μια επταετία προσωπάρχης στο Υπουργείο Στρατιωτικών (1882-1885 και 1887-1891) επί κυβερνήσεων του Χαρίλαου Τρικούπη και δίδαξε πυροβολική στη Σχολή Ευελπίδων. Ως διοικητής μοίρας πυροβολικού έλαβε μέρος στον σύντομο συνοριακό πόλεμο με την Τουρκία στην περιοχή της Θεσσαλίας (9-12 Μαΐου 1886). Το 1892 αναμίχθηκε στην πολιτική και έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος βουλευτής της επαρχίας Βόλου στις εκλογές της 15ης Απριλίου, όταν δεν έγινε δεκτός στον συνδυασμό του Χαρίλαου Τρικούπη, που τόσο εκτιμούσε και είχε υπηρετήσει κατά το παρελθόν. Δεν κατόρθωσε να εκλεγεί και παρέμεινε στο στρατό, όπου τοποθετήθηκε ως υποδιοικητής συντάγματος πυροβολικού και επιτελής στο Γ’ Σώμα Στρατού.
|Η Επανάσταση στου Γουδή είχε ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την πτώση της νόμιμης κυβέρνησης του Δημητρίου Ράλλη και την απομάκρυνση του διαδόχου Κωνσταντίνου και των λοιπών βασιλοπαίδων από το στράτευμα. Ο Ζορμπάς, που δεν επιθυμούσε την εγκαθίδρυση δικτατορίας, αλλά και δεν μπορούσε να ανεχθεί τον παλαιοκομματισμό, κάλεσε τον Οκτώβριο του 1909 από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο να ηγηθεί της ανορθωτικής προσπάθειας της χώρας.
Στις 18 Ιανουαρίου 1910 ο Ζορμπάς ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Στέφανου Δραγούμη. Από τη θέση αυτή διέταξε τη διάλυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, ενώ σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην αγορά του θωρηκτού Αβέρωφ και την αναδιοργάνωση του στρατού με την έλευση της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής. Στις 6 Οκτωβρίου του ίδιου έτους τον αντικατέστησε ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Αποστρατεύτηκε το 1911 με τον βαθμό του υποστρατήγου.
Τον Σεπτέμβριο του 1912, με επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ζήτησε να ανακληθεί στην υπηρεσία ενόψει των Βαλκανικών Πολέμων, αλλά ο Βενιζέλος με απαντητική επιστολή του αρνήθηκε για τυπικούς λόγους.
Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία Μαθήματα Πυροβολικής (τρεις τόμοι, 1883-1884) και Απομνημονεύματα ή Πληροφορίαι περί των συμβάντων κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως της 15ης Αυγούστου 1909, που γράφτηκε το 1911 και κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, το 1925.
Ο Νικόλαος Ζορμπάς πέθανε στις 12 Ιουνίου 1920 στο Β’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, σε ηλικία 75 ετών.
1888 – Νικολάι Μπουχάριν. (Бухарин Николай Иванович, Μόσχα, 9 Οκτωβρίου 1888 – 15 Μαρτίου 1938) ήταν οικονομολόγος, θεωρητικός του Μαρξισμού. Κομματικός και πολιτικός ηγέτης του ΚΚΣΕ, έπαιξε κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του τόσο πριν όσο και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ήταν επίσης ακαδημαϊκός δάσκαλος στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Επιστημών της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών.
Από το 1917 έως το 1929 διετέλεσε συντάκτης της Πράβντα και από το 1934 συντάκτης της εφημερίδας Ιζβέστια. Ουσιαστικά, ήταν ο κυριότερος ιδεολόγος του κόμματος. Στο βιβλίο του Τζον Ριντ Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο ο Μπουχάριν θεωρείται πιο αριστερός και από τον Λένιν.
Αρχικά ήταν κοντά στον Τρότσκι αλλά μετά τη Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ πλησίασε τον Λένιν. Ήταν συγγραφέας του Προγράμματος των Κομμουνιστών (Μπολσεβίκων) και του Αλφαβηταρίου του Κομμουνιστή. Από τους κυριότερους εμπνευστές της Νέας Οικονομικής Πολιτικής είχε το προσωνύμιο «αγαπημένος του Κόμματος». Οι πολιτικές και οικονομικές του απόψεις δημιούργησαν ρεύμα το οποίο περιγράφηκε με τον όρο «μπουχαρινισμός».
Στήριξε τον Στάλιν στη μάχη για τη διαδοχή μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924 όπως επίσης και στη διαμάχη του με την «Αριστερή Αντιπολίτευση» των Τρότσκι-Ζινόβιεφ-Κάμενεφ το 1927. Όμως, το 1929 ήρθε σε ρήξη μαζί του για την Κολεκτιβοποίηση, όντας ένθερμος υποστηρικτής της κατοχής γης από τους αγρότες, και αποτελώντας με άλλους οπαδούς του και εξέχοντες μπολσεβίκους (Τόμσκι, Ρίκοφ κ.ά.) τη λεγόμενη «Δεξιά Αντιπολίτευση» του κόμματος. Αυτή υπήρξε η αρχή του τέλους για τον Μπουχάριν. Στις 21 Αυγούστου 1936 η Εισαγγελία της ΕΣΣΔ εξέδωσε το πρώτο ένταλμα σε βάρος του, όμως απαλλάχθηκε αρχικώς.
Στις 27 Ιανουαρίου 1937 συνελήφθη ξανά, κατηγορούμενος για συμμετοχή στο «Αντισοβιετικό Μπλοκ». Η διαδικασία της δίκης ήταν δημόσια στον Οίκο της Ένωσης (κεντρικό κτήριο στη Μόσχα, στο οποίο γίνονταν τα σ
1946 – Νίκος Αναστασιάδης. Ο Νίκος Αναστασιάδης (Πέρα Πεδί Λεμεσού, 27 Σεπτεμβρίου 1946) είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Από το 2013 είναι πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επιπρόσθετα, έχει διατελέσει Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού (1997-2013) και βουλευτής (1981-2013).
Ο Νίκος Αναστασιάδης γεννήθηκε στο Πέρα Πεδί στις 27 Σεπτεμβρίου 1946. Ο πατέρας του ήταν αστυνομικός. Έχει ένα δίδυμο αδερφό τον Πάμπο Αναστασιάδη και μία αδερφή, την Φωτεινή Αγγελοπούλου. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο ναυτικό δίκαιο στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Λονδίνου. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στην Κύπρο και άνοιξε δικηγορικό γραφείο στη Λεμεσό.
Έχει παντρευτεί την Άντρη Μουστακούδη από τις 2 Οκτωβρίου 1971 και έχει δύο κόρες.
Θάνατοι
1831 – Ιωάννης Καποδίστριας. Ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας (ρωσικά: граф Иоанн Каподистрия, ιταλικά: Conte Giovanni Capodistria) (Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 – Ναύπλιο, π.ημ. 27 Σεπτεμβρίου / ν.ημ. 9 Οκτωβρίου 1831) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα ως πρώτος κυβερνήτης του νέου ελληνικού κράτους τη μεταβατική περίοδο κατά την οποία η χώρα τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση, γι’ αυτό και αναμείχθηκε με την πολιτική ήδη από το 1803, οπότε και διορίστηκε γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία. Εκεί ανέλαβε σημαντικές θέσεις, καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1815 έως το 1822, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της Επανάστασης του 1821. Στις 14 Απριλίου 1827 η Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον εξέλεξε με επταετή θητεία πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τους τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα τη δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου 1831, στο Ναύπλιο, από τον Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, που ήταν συγγενείς του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου. Η σορός του κυβερνήτη μεταφέρθηκε τον Απρίλιο του 1832 στην Κέρκυρα από τον αδελφό του Αυγουστίνο και ενταφιάστηκε στην Ι. Μ. Πλατυτέρας δίπλα από τον τάφο του πατέρα του, Αντωνίου Μαρία Καποδίστρια.
Ως κυβερνήτης ανακήρυξε την ίδρυση της Ελληνικής Πολιτείας και προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου της νέας πολιτείας. Επίσης, αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις σε τακτικά σώματα υπό ενιαία διοίκηση. Προσπάθησε και πέτυχε παράλληλα την επέκταση των συνόρων του νέου κράτους και την κατοχύρωση της ελληνικής ανεξαρτησίας
1905 – Καπετάν Κώτας. Ο Κώττας ή Κώτες (Βουλγαρικά: Коте Христов, Κώτε Χρήστωφ, Ελληνικά: Κωνσταντίνος Χρήστου, Ρούλια, 1860 – Μοναστήρι, 27 Σεπτεμβρίου 1905) ήταν σλαβόφωνος οπλαρχηγός που έδρασε στα Κορέστεια της δυτικής Μακεδονίας. Αρχικά πολέμησε με την ΕΜΕΟ εναντίον των Οθωμανών (1898-1900), διαχωρίζοντας την στάση του αργότερα λόγω των βιαιοπραγιών εναντίον των ελληνικών πληθυσμών. Αργότερα, συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα ως πρωτεργάτης του (1901-1904). Συνελήφθη από τις οθωμανικές αρχές, φυλακίστηκε και εκτελέστηκε. Αποκαλείται και με το προσωνύμιο «Αετός των Κορεστίων».
1984 – Χρόνης Εξαρχάκος. Γεννήθηκε το 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου. Σπούδασε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Αποφοίτησε το 1963 και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη «Βίλα των οργίων», με τον θίασο Ρηγόπουλου-Αναλυτή. Ένα χρόνο μετά κάνει και το ντεμπούτο του στο σινεμά, με την ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου Διαζύγιο αλά ελληνικά. Εμφανίστηκε σε 20 ταινίες και έπαιξε σε 60 επιθεωρήσεις. Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) κ.ά. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο “Ακροπόλ” στο έργο “Το παραμύθι πάει σύννεφο” (1982). Δεν παντρεύτηκε ποτέ του. Μοναδική γυναίκα στη ζωή του ήταν η μητέρα του, Άννα, μία γυναίκα με πολλά προβλήματα υγείας, η οποία του έτρεφε μεγάλη αδυναμία και για αυτό δεν έκανε γάμο.
Ασθένησε σοβαρά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο Λονδίνο, χωρίς όμως επιτυχία. Πέθανε μόνος σε νοσοκομείο[2] στις 27 Σεπτεμβρίου 1984 από καρκίνο και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Ένα χρόνο μετά το θάνατό του, απεβίωσε και η μητέρα του από κατάθλιψη (1985).
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
