27 Οκτωβρίου 2023
Είναι η 300η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 65 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:45 – Δύση ήλιου: 18:32 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 47 λεπτά
🌕 Σελήνη 13.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Νέστορα, Νεστορία, Πρόκλος και Πρόκλα.
Γεγονότα
1829 – Ο τσάρος Νικόλαος Α’ αποστέλλει στην Ελλάδα 6.000 τυφέκια και 12 πυροβόλα, προς ενίσχυση του νεοσύστατου ελληνικού στρατού, κατόπιν αιτήματος του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Στις 8 Ιανουαρίου του 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Κυβερνήτης πλέον της Ελλάδας, καταπλέει στο Ναύπλιο υπό τις επευφημίες του λαού και τους χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς των ξένων πολεμικών πλοίων που τον συνοδεύουν.
Τον Απρίλιο του 1828 η Ρωσία, υπό τον νέο δυναμικό τσάρο Νικόλαο Α΄ (ο οποίος διαδέχθηκε τον αναποφάσιστο Αλέξανδρο Α΄ – τον αποκαλούμενο «ανεμοδείκτη» από τον Μέττερνιχ – μετά τον θάνατό του το 1825), με αφορμή την άρνηση της Πύλης να δεχθεί τις αποφάσεις των τριών Δυνάμεων επί του ελληνικού ζητήματος, κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας, ενώ παράλληλα, στις 30 Μαΐου του 1828, αποστέλλει στον Καποδίστρια, ως οικονομική βοήθεια – και όχι ως δάνειο – για την Ελλάδα, 500.000 ρούβλια (και αργότερα, περί τα τέλη Οκτωβρίου του 1829, στρατιωτικό εξοπλισμό από 6.000 τουφέκια και 12 πυροβόλα).
Ταυτόχρονα η Γαλλία, υπό τον φιλέλληνα βασιλέα της Κάρολο, δηλώνει την πρόθεσή της να αποστείλει στρατό στην Πελοπόννησο για να εκδιώξει τον Ιμπραήμ, ο οποίος εξακολουθεί, παρά την ήττα του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του στο Ναυαρίνο, να παραμένει εκεί.
1833 – Ιδρύεται το Ελεγκτικό Συνέδριο. Το Ελεγκτικό Συνέδριο είναι ένα από τα τρία ανώτατα δικαστήρια της Ελλάδας (μαζί με τον Άρειο Πάγο και το Συμβούλιο της Επικρατείας). Είναι το ανώτατο δημοσιονομικό Δικαστήριο. Ταυτόχρονα έχει και διοικητικές αρμοδιότητες. Κατά μια παλαιότερη άποψη για το λόγο αυτό θεωρείται διφυές όργανο. Η άποψη αυτή είναι λανθασμένη και μη κρατούσα σήμερα. Το γεγονός ότι ασκεί και διοικητικές δημοσιονομικού χαρακτήρα αρμοδιότητες, δεν αλλάζει την νομική του φύση ως Δικαστηρίου. Ακριβώς όπως και το ΣτΕ δεν αλλάζει φύση όταν το Ε΄τμήμα του επεξεργάζεται τα κανονιστικά διατάγματα. Δηλαδή στις περιπτώσεις αυτές οι πράξεις που εκδίδει το Δικαστήριο είναι δικαστικές πράξεις και όχι διοικητικές. Αποστολή του είναι ο έλεγχος των δαπανών αλλά κυρίως των λογαριασμών του κράτους, τόσο του Δημοσίου, όσο και των ΟΤΑ. Αρμοδιότητά του επίσης είναι ο καταλογισμός των “δημοσίων υπολόγων” (έλεγχος και απόδοση ευθύνης σε διαχειριστές του Δημοσίου), καθώς και η αστική ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων ΟΤΑ και λοιπών ΝΠΔΔ για θετικές ζημίες που προκάλεσαν κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους ευθέως ή αναγωγικά στο κράτος ή στο οικείο ΝΠΔΔ. Παράλληλα μπορεί να εκδικάζει και διοικητικές διαφορές ουσίας που του έχουν ανατεθεί με ειδική διάταξη νόμου και προσιδιάζουν στην φύση του όπως για παράδειγμα οι διαφορές από το “πόθεν έσχες” των υπουργών, βουλευτών, κλπ.
1922 – Ο Μουσολίνι πραγματοποιεί τη Μεγάλη Πορεία προς τη Ρώμη για την κατάληψη της εξουσίας. Το σχέδιο, αν και απλοϊκό, ήταν φιλόδοξο: Οι αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της Ρώμης ήταν όχι μόνο πολυπληθέστερες, αλλά και πολύ καλύτερα οπλισμένες από τους μελανοχίτωνες, πολλοί από τους οποίους αντί όπλων διέθεταν μόνο γεωργικά εργαλεία. Ο Μουσολίνι υπολόγιζε όμως σε ένα, πολύ ισχυρό, παράγοντα: Τόσο ο πρωθυπουργός Φάκτα (ο οποίος είχε ήδη παραιτηθεί αλλά ο Βασιλιάς είχε παρακαλέσει να παραμείνει για λίγο ακόμη στη θέση του) όσο και ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’ (Vittorio Emanuele III) δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν οποιαδήποτε ένοπλη σύρραξη. Στο σημείο αυτό ο Μουσολίνι έπεσε έξω: Είχε απόλυτο δίκιο για τον βασιλιά, όχι όμως και για την πρόθεση του Φάκτα, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να αντισταθεί στα σχέδια του φασίστα ηγέτη. Όταν ο Φάκτα πληροφορήθηκε τις κινήσεις των μελανοχιτώνων έφερε, στις 28 Οκτωβρίου το πρωί, στον βασιλέα ένα διάταγμα με το οποίο η Ρώμη κηρυσσόταν σε κατάσταση πολιορκίας. Αυτό έδινε τη δυνατότητα αντιμετώπισης των φασιστών με την αστυνομία και τον στρατό. Ο βασιλιάς αρνήθηκε να το υπογράψει. Σχετικά με τους λόγους αυτής της άρνησης έχουν εκφραστεί αρκετές απόψεις: Μια άποψη είναι ότι ο βασιλιάς φοβήθηκε μήπως χάσει τον θρόνο του, αρνούμενος να συνεργαστεί με τους φασίστες. Μια άλλη άποψη είναι ότι ο βασιλιάς θέλησε να αποτρέψει εμφύλιο πόλεμο και ήλπιζε να εξουδετερώσει τους φασίστες δίνοντάς τους θέσεις στην εθνική κυβέρνηση συνασπισμού που θα σχημάτιζε. Ο βασιλιάς γνώριζε επίσης ότι ο Δούκας της Αόστης και εξάδελφός του ήταν υποστηρικτής των φασιστών και καραδοκούσε να του αρπάξει τον θρόνο, σε περίπτωση που ο ίδιος δεν ενέδιδε στις απαιτήσεις τους.
1938 – Η χημική βιομηχανία «Du Pont» ανακοινώνει τη δημιουργία ενός νέου συνθετικού νήματος, το οποίο ονομάζει νάιλον. Το νάιλον είναι ένα θερμοπλαστικό υλικό, που πρωτοχρησιμοποιήθηκε εμπορικά σε μια οδοντόβουρτσα με νάιλον τρίχα (1938) και ακολούθως ως ύφασμα το 1939 και στις πιο διάσημες γυναικείες κάλτσες το 1940. Το νάιλον παρασκευάζεται από επαναλαμβανόμενες μονάδες συνδεμένες με αμιδικούς δεσμούς και αναφέρεται συχνά ως πολυαμίδιο (PA). Το νάιλον ήταν το πρώτο εμπορικά πετυχημένο συνθετικό θερμοπλαστικό πολυμερές. Υπάρχουν δύο συνήθεις τρόποι παραγωγής νάιλον για εφαρμογές ινών. Στη μια προσέγγιση, τα μόρια με μια καρβοξυλομάδα (-COOH) σε κάθε άκρο αντιδρούν με μόρια που περιέχουν αμινομάδα (-NH2) σε κάθε άκρο. Το τελικό νάιλον ονομάζεται με βάση τον αριθμό των ατόμων άνθρακα που χωρίζει τις δύο καρβοξυλομάδες και τις δύο αμινομάδες. Αυτές σχηματίζονται σε μονομερή ενδιάμεσης μοριακής μάζας, που έπειτα αντιδρούν για να σχηματίσουν μεγάλες πολυμερείς αλυσίδες.
Το νάιλον αποσκοπούσε να γίνει ένα συνθετικό υποκατάστατο του μεταξιού και το υποκατέστησε σε πολλά διαφορετικά προϊόντα αφού το μετάξι έγινε σπάνιο κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Αντικατέστησε το μετάξι σε στρατιωτικές εφαρμογές όπως στα αλεξίπτωτα και σε κάποια είδη αλεξίσφαιρων γιλέκων (Flak jacket) και χρησιμοποιήθηκε σε πολλούς τύπους ελαστικών οχημάτων.
Οι ίνες νάιλον χρησιμοποιούνται σε πολλές εφαρμογές, συμπεριλαμβανομένων υφασμάτων ρούχων, γαμήλιων πέπλων, χαρτιών συσκευασίας, χαλιών, μουσικών χορδών, σωλήνων, τεντών και σχοινιών.
Το στερεό νάιλον χρησιμοποιείται σε χτένες μαλλιών και σε τμήματα μηχανών όπως σε βίδες μηχανών, γρανάζια και σε άλλα συστατικά χαμηλής έως μέτριας τάσης. Το νάιλον μηχανικής ποιότητας επεξεργάζεται με εξέλαση, χύτευση και χύτευση με έγχυση. Ο τύπος νάιλον-6,6 101 είναι η πιο συνηθισμένη εμπορική ποιότητα του νάιλον και το νάιλον-6 είναι η πιο συνηθισμένη εμπορική ποιότητα χυτευτού νάιλον. Για χρήση σε εργαλεία, το νάιλον είναι διαθέσιμο σε πολυμερές ενισχυμένο με γυαλί που αυξάνει την αντοχή σε πρόσκρουση, τη δομική αντοχή και την ακαμψία, ενώ υπάρχουν παραλλαγές με θειούχο μολυβδαίνιο που αυξάνουν τη λιπαντικότητα. Οι ποικίλες ιδιότητες του το κάνουν επίσης χρήσιμο ως υλικό στη τρισδιάστατη εκτύπωση· ιδιαίτερα ως νήμα σε καταναλωτικό και επαγγελματικό επίπεδο σε τρισδιάστατους εκτυπωτές με τη μορφή λιωμένης απόθεσης.
1960 – Παρουσία των βασιλέων, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκαινιάζει στη Θεσσαλονίκη το Καυταντζόγλειο Στάδιο, που θεμελιώθηκε τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στις 26 Οκτωβρίου 1956. Την ίδια μέρα εγκαινιάζονται οι εγκαταστάσεις του Αλεξάνδρειου Μέλαθρου και του Ν.Ο. Θεσσαλονίκης. Η ανέγερση ξεκίνησε το 1956 με δωρεά του ιδρύματος Λυσίμαχου Καυτανζόγλου. Ο Λυσίμαχος Καυτανζόγλου ήταν διακεκριμένος διπλωμάτης και νομικός παλαιάς οικογένειας της Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας του, Λύσανδρος Καυτανζόγλου (1811 – 1885), θεωρείται από τους σημαντικότερους Έλληνες αρχιτέκτονες. Σχεδίασε δεκάδες σημαντικά κτίρια, κυρίως στην πόλη της Αθήνας, με σημαντικότερα το κτίριο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και το Αρσάκειο.
Ο παππούς του, Ιωάννης Γούτας Καυτανζόγλου, ήταν μέλος και χρηματοδότης της Φιλικής Εταιρίας. Η περηφάνια του Λυσίμαχου Καυτανζόγλου για τον παππού του τον ώθησε να αφήσει την περιουσία του για την ανέγερση μνημείου στην πόλη της Θεσσαλονίκης, για να τιμηθεί η μνήμη όσων αγωνίστηκαν και έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της Ελλάδας, από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης έως την Ελληνική επανάσταση του 1821 και τον Μακεδονικό Αγώνα.
Τα εγκαίνια του Καυτανζογλείου Σταδίου έγιναν στις 27 Οκτωβρίου του 1960 από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, παρουσία της βασιλικής οικογένειας και κλιμακίου υπουργών. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κήρυξε την έναρξη της λειτουργίας του σταδίου και παρακάλεσε τον ολυμπιονίκη διάδοχο Κωνσταντίνο να παραδώσει στους εκπροσώπους της αθλητικής νεολαίας της Βορείου Ελλάδας την ελληνική σημαία. Τα εγκαίνια του Καυτανζογλείου Σταδίου Θεσσαλονίκης ήταν εντυπωσιακά, με επιδείξεις γυμναστικής από τους σπουδαστές της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, τους αθλητές της εθνικής ομάδας στίβου και τους αθλητές των σωματείων της Θεσσαλονίκης, ενώ διεξήχθη και ποδοσφαιρικός αγώνας επίδειξης διάρκειας 15 λεπτών, ανάμεσα στην Εθνική Ελλάδας και τη Μικτή Θεσσαλονίκης
Γεννήσεις
1913 – Ότο Βίχτερλε. Ο Ότο Βίχτερλε (Otto Wichterle) ήταν τσέχος χημικός, που εφηύρε τους μαλακούς φακούς επαφής. Ο Ότο Βίχτερλε γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1913 στην πόλη Προστέγιοφ της τότε Αυστρο-Ουγγαρίας (σημερινής Τσεχίας). Λάτρης της επιστήμης από τα νεανικά του χρόνια, σπούδασε χημεία στο Πολυτεχνείο της Πράγας κι έλαβε το διδακτορικό του στην οργανική χημεία το 1936. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με ερευνητικές εργασίες και κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής της πατρίδας του μπήκε στο στόχαστρο της Γκεστάπο το 1941 και φυλακίστηκε για λίγους μήνες.
Τη δεκαετία του ’50 δίδαξε ως καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Πράγας, όπου ανέπτυξε μία απορροφητική και διαφανή γέλη (τζελ) για οφθαλμικά εμφυτεύματα. Το 1958, δύο χρόνια μετά την εισβολή των Σοβιετικών στην Ουγγαρία, το κομμουνιστικό καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας τον έδιωξε από το πανεπιστήμιο, οδηγώντας τον να συνεχίσει να βελτιώνει την ανάπτυξη της υδρογέλης στο σπίτι του.
Το 1961 ο Βίχτερλε – διοπτροφόρος και ο ίδιος – δημιούργησε τους πρώτους μαλακούς φακούς επαφής με μία δικής του εμπνεύσεως συσκευή που την αποτελούσαν ένα παιδικό σετ ανύψωσης, ένα δυναμό ποδηλάτου, ένας κινητήρας φωνογράφου και δικής του κατασκευής γυάλινοι σωλήνες και καλούπια. Ως κάτοχος αμέτρητων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και δια βίου ερευνητής, ο Ότο Βίχτερλε εξελέγη πρώτος Πρόεδρος της Τσέχικης Ακαδημίας το 1993, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην πατρίδα του και τη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας.
Παρότι ο Βίχτερλε είναι πιο γνωστός ως ο εφευρέτης των μαλακών φακών επαφής, οι καινοτομίες του έθεσαν επίσης τα θεμέλια για ιατρικές τεχνολογίες αιχμής, όπως τα «έξυπνα» βιοϋλικά, τα οποία χρησιμοποιούνται για την αποκατάσταση των ανθρώπινων συνδετικών ιστών και τα βιο-αναγνωρίσιμα πολυμερή, τα οποία έχουν δημιουργήσει ένα νέο πρότυπο για τη χορήγηση φαρμάκων. Ο Ότο Βίχτερλε πέθανε στις 18 Αυγούστου 1998 στο χωριό Στραζίσκο της Τσεχίας, σε ηλικία 84 ετών.
1934 – Γιώργος Κωνσταντίνου. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου (Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 1934) είναι Έλληνας ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της τηλεόρασης και του κινηματογράφου καθώς και συγγραφέας θεατρικών κειμένων. Γεννήθηκε στην πλατεία Βάθης, μια υποβαθμισμένη περιοχή γεμάτη οίκους ανοχής.
Είναι γιος του τενόρου Μιχαήλ Κωνσταντίνου και της ηθοποιού Νίτσας Φιλοσόφου. Ακολουθούσε τη μητέρα του, Νίτσα, και τον πατέρα του, Μιχάλη, σπουδαίους καλλιτέχνες της οπερέτας προπολεμικά, σε μπουλούκια στην επαρχία. Ο ίδιος είχε παίξει σε πολλούς ερασιτεχνικούς θιάσους προτού αποφασίσει να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός μετά από προτροπή της μητέρας του. Έδωσε εξετάσεις για τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ωστόσο απορρίφθηκε ως “εντελώς ατάλαντος”. Τελικά τον κράτησε ο Κάρολος Κουν στο Θέατρο Τέχνης.
Το 1974 έπαιξε, έγραψε και σκηνοθέτησε την τηλεοπτική σειρά Ανθρώπινες ιστορίες της ΥΕΝΕΔ. Το 1975 έπαιξε και έγραψε το Άσε τον κόσμο να γελάσει για το ίδιο κανάλι. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιανός το αυτοβιογραφικό βιβλίο του με τίτλο Showtime. Ο Κωνσταντίνου έκανε τρεις γάμους, ο ένας με την Μαρία Δουρή. Έχει δύο παιδιά, την Άννα-Μαρία και τον Γιώργο, πιανίστα στο επάγγελμα.
1971 – Θόδωρος Ζαγοράκης (Λυδία Καβάλας, 27 Οκτωβρίου 1971) είναι Έλληνας διεθνής πρώην ποδοσφαιριστής, πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και ευρωβουλευτής εκλεγμένος με τη Νέα Δημοκρατία. Αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2004 και από τους καλύτερους μέσους, επελέγη από την IFFHS στην καλύτερη 11άδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου το 2021.
Γεννήθηκε στη Λυδία Καβάλας.[2] Ξεκίνησε την καριέρα του απο τη Δόξα Λυδίας [3] και το 1988 κλήθηκε στην μικτή της ΕΠΣ Καβάλας με την οποία κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα των Μικτών των Ενώσεων στον τελικο που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ στις 24 Αυγούστου 1988 [4], πριν τη σέντρα του Σούπερ Καπ. Αμέσως μετα πήρε μεταγραφή για την Καβάλα αγωνιζόμενος στη Β’ και Γ’ Εθνική κατηγορία. Σε ηλικία 21 ετών (Δεκέμβριος 1992) μετεγγράφηκε στον ΠΑΟΚ πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του στην Α’ Εθνική, ενώ τον Ιανουάριο του 1998 ταξίδεψε στην Αγγλία για να αγωνιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Λέστερ. Ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Λιγκ Καπ Αγγλίας αν και δεν αγωνίστηκε στον τελικό. Το 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ.
Η επιτυχία της Ελλάδας το 2004 του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Καμπιονάτο με την Μπολόνια, στην οποία παρέμεινε για έναν χρόνο και υπήρξε βασικό της στέλεχος. Το 2005 επέστρεψε στην Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ, στον οποίο και έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα 2 χρόνια αργότερα.
Ο Θοδωρής Ζαγοράκης αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική Ελλάδας στις 7 Σεπτεμβρίου 1994, στον εκτός έδρας αγώνα εναντίον των Νήσων Φερόε, για τα προκριματικά του Euro 1996. Βρίσκεται στη δεύτερη θέση όλων των εποχών σε συμμετοχές, πίσω από τον Γιώργο Καραγκούνη, έχοντας συνολικά 120 (στο διάστημα 1994-2007).
Υπήρξε ο αρχηγός της ομάδας που κατέκτησε το Euro 2004 που διεξήχθη στην Πορτογαλία, συμμετέχοντας ως βασικός και για ενενήντα λεπτά στους έξι αγώνες που έδωσε η ελληνική ομάδα, ενώ ανακηρύχθηκε και πολυτιμότερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης, στην κορυφαία του στιγμή με τη γαλανόλευκη φανέλα.[5] Η τελευταία του συμμετοχή πραγματοποιήθηκε στις 22 Αυγούστου 2007, στον φιλικό αγώνα στο γήπεδο της Τούμπας με αντίπαλο την Ισπανία, στον οποίο τιμήθηκε για την πολυετή προσφορά του στην ελληνική εθνική ομάδα.
Τον Ιούνιο του 2007 ανέλαβε την προεδρία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ως μια μεταβατική λύση προκειμένου ο σύλλογος να αναζητήσει λύσεις στο οικονομικό και διοικητικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει. Στις 8 Οκτωβρίου 2009 ανακοίνωσε την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου επικαλούμενος προσωπικούς λόγους, ωστόσο λίγους μήνες αργότερα (Φεβρουάριος 2010) επανήλθε και πάλι στο αξίωμά του.[6]
Τον Ιανουάριο του 2012 ανακοίνωσε εκ νέου την αποχώρησή του από τη θέση του προέδρου της ΠΑΕ, τονίζοντας χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή του «…προκειμένου να επιστρέψει στον σύλλογο το κλίμα αγάπης και ενότητας…».[7]
Από οικονομικό έλεγχο ορκωτών λογιστών που έγινε στην ΠΑΕ κατά την περίοδο που ήταν πρόεδρος βρέθηκε ζημιά 30 εκατομμυρίων ευρώ και υπεξαίρεση 120.000 ευρώ. Η υπόθεση διαβιβάστηκε στο ΣΔΟΕ το οποίο μετά από έλεγχο βρήκε επιπλέον έλλειμμα 700.000 ευρώ. Κατόπιν απαγγέλθηκε τον Σεπτέμβριο του 2012 ποινική δίωξη σε βάρος του Ζαγοράκη, αλλά και του πρώην προέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Ηλία Βιολίδη, για υπεξαίρεση και απιστία. Μετά την απολογία του το 2014 η ανακρίτρια του 5ου Τακτικού Τμήματος Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, τον υποχρέωσε να καταβάλλει χρηματική εγγύηση 5.000 ευρώ. Με βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το 2016 απαλλάχτηκε από όλες της κατηγορίες.[8][9]
Στις ευρωεκλογές του 2014 και του 2019 εξελέγη ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.[10] Στις 28 Ιανουαρίου 2020 διεγράφη από την ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος και επανεντάχθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021, σε συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Επιπλέον ανακοίνωσε ότι είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ[11], αφού κέρδισε τις εκλογές που έγιναν το Μάρτιο. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε.
Από το 2006 είναι νυμφευμένος με την παρουσιάστρια και πρώην μοντέλο Ιωάννα Λίλη, με την οποία έχουν αποκτήσει δύο παιδιά τη Μαρία (2007) και τον Γιάννη (2010).
Θάνατοι
1932 – Σοφία Εγκαστρωμένου – Σλίμαν (Λυδία Καβάλας, 27 Οκτωβρίου 1971) είναι Έλληνας διεθνής πρώην ποδοσφαιριστής, πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και ευρωβουλευτής εκλεγμένος με τη Νέα Δημοκρατία. Αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2004 και από τους καλύτερους μέσους, επελέγη από την IFFHS στην καλύτερη 11άδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου το 2021.
Γεννήθηκε στη Λυδία Καβάλας.[2] Ξεκίνησε την καριέρα του απο τη Δόξα Λυδίας [3] και το 1988 κλήθηκε στην μικτή της ΕΠΣ Καβάλας με την οποία κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα των Μικτών των Ενώσεων στον τελικο που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ στις 24 Αυγούστου 1988 [4], πριν τη σέντρα του Σούπερ Καπ. Αμέσως μετα πήρε μεταγραφή για την Καβάλα αγωνιζόμενος στη Β’ και Γ’ Εθνική κατηγορία. Σε ηλικία 21 ετών (Δεκέμβριος 1992) μετεγγράφηκε στον ΠΑΟΚ πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του στην Α’ Εθνική, ενώ τον Ιανουάριο του 1998 ταξίδεψε στην Αγγλία για να αγωνιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Λέστερ. Ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Λιγκ Καπ Αγγλίας αν και δεν αγωνίστηκε στον τελικό. Το 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ.
Η επιτυχία της Ελλάδας το 2004 του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Καμπιονάτο με την Μπολόνια, στην οποία παρέμεινε για έναν χρόνο και υπήρξε βασικό της στέλεχος. Το 2005 επέστρεψε στην Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ, στον οποίο και έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα 2 χρόνια αργότερα.
Ο Θοδωρής Ζαγοράκης αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική Ελλάδας στις 7 Σεπτεμβρίου 1994, στον εκτός έδρας αγώνα εναντίον των Νήσων Φερόε, για τα προκριματικά του Euro 1996. Βρίσκεται στη δεύτερη θέση όλων των εποχών σε συμμετοχές, πίσω από τον Γιώργο Καραγκούνη, έχοντας συνολικά 120 (στο διάστημα 1994-2007).
Υπήρξε ο αρχηγός της ομάδας που κατέκτησε το Euro 2004 που διεξήχθη στην Πορτογαλία, συμμετέχοντας ως βασικός και για ενενήντα λεπτά στους έξι αγώνες που έδωσε η ελληνική ομάδα, ενώ ανακηρύχθηκε και πολυτιμότερος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης, στην κορυφαία του στιγμή με τη γαλανόλευκη φανέλα.[5] Η τελευταία του συμμετοχή πραγματοποιήθηκε στις 22 Αυγούστου 2007, στον φιλικό αγώνα στο γήπεδο της Τούμπας με αντίπαλο την Ισπανία, στον οποίο τιμήθηκε για την πολυετή προσφορά του στην ελληνική εθνική ομάδα.
Τον Ιούνιο του 2007 ανέλαβε την προεδρία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ως μια μεταβατική λύση προκειμένου ο σύλλογος να αναζητήσει λύσεις στο οικονομικό και διοικητικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει. Στις 8 Οκτωβρίου 2009 ανακοίνωσε την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου επικαλούμενος προσωπικούς λόγους, ωστόσο λίγους μήνες αργότερα (Φεβρουάριος 2010) επανήλθε και πάλι στο αξίωμά του.[6]
Τον Ιανουάριο του 2012 ανακοίνωσε εκ νέου την αποχώρησή του από τη θέση του προέδρου της ΠΑΕ, τονίζοντας χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή του «…προκειμένου να επιστρέψει στον σύλλογο το κλίμα αγάπης και ενότητας…».[7]
Από οικονομικό έλεγχο ορκωτών λογιστών που έγινε στην ΠΑΕ κατά την περίοδο που ήταν πρόεδρος βρέθηκε ζημιά 30 εκατομμυρίων ευρώ και υπεξαίρεση 120.000 ευρώ. Η υπόθεση διαβιβάστηκε στο ΣΔΟΕ το οποίο μετά από έλεγχο βρήκε επιπλέον έλλειμμα 700.000 ευρώ. Κατόπιν απαγγέλθηκε τον Σεπτέμβριο του 2012 ποινική δίωξη σε βάρος του Ζαγοράκη, αλλά και του πρώην προέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, Ηλία Βιολίδη, για υπεξαίρεση και απιστία. Μετά την απολογία του το 2014 η ανακρίτρια του 5ου Τακτικού Τμήματος Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, τον υποχρέωσε να καταβάλλει χρηματική εγγύηση 5.000 ευρώ. Με βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το 2016 απαλλάχτηκε από όλες της κατηγορίες.[8][9]
Στις ευρωεκλογές του 2014 και του 2019 εξελέγη ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.[10] Στις 28 Ιανουαρίου 2020 διεγράφη από την ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος και επανεντάχθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2021, σε συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Επιπλέον ανακοίνωσε ότι είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ[11], αφού κέρδισε τις εκλογές που έγιναν το Μάρτιο. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε.
Από το 2006 είναι νυμφευμένος με την παρουσιάστρια και πρώην μοντέλο Ιωάννα Λίλη, με την οποία έχουν αποκτήσει δύο παιδιά τη Μαρία (2007) και τον Γιάννη (2010).
2009 – Έλλη Παππά. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 (η μικρότερη από πέντε παιδιά: Ηρώ, Γιώργος, Διδώ, Δέσποινα και Έλλη). Αδελφή της ήταν η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφική και στη συνέχεια στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της κατοχής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ. Κατά την ίδια περίοδο έγινε και μέλος του ΚΚΕ. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της.
Η Έλλη Παππά και ο Νίκος Μπελογιάννης συνελήφθησαν τον Δεκέμβριο του 1950 και παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους (Νοέμβριος 1951). Στη φυλακή γεννήθηκε ο γιος τους Νίκος (Αύγουστος 1951).
Ακολούθησε δεύτερη δίκη (Φεβρουάριος 1952). Καταδικάστηκαν σε θάνατο, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά η Έλλη όχι, λόγω του βρέφους, και τελικά αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964. Εργάστηκε στην ΕΔΑ και από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Δημοκρατική Αλλαγή. Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο (αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας).
Ως δημοσιογράφος εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, στην εφημερίδα Μακεδονία, στο περιοδικό Γυναίκα, στην εφημερίδα Εξπρές και στην εφημερίδα Έθνος. Δραστηριοποιήθηκε στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ και στο ΚΚΕ. Λόγω των πολιτικών διώξεων της Έλλης Παππά κατά την περίοδο της κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλο μέρος του αρχείου της έχει χαθεί. Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζεται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από τον γιο της και την αδελφή της, Διδώ Σωτηρίου. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής δεν έπαψε να δημιουργεί –κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του– βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδώς. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για τον γιο της η Έλλη Παππά.
Το 2002 η Έλλη Παππά εμπιστεύθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο το σύνολο του αρχείου της, που, ταξινομημένο πλέον, προστίθεται στις διαθέσιμες πηγές της μεταπολεμικής ιστορίας. Παρέδωσε το αρχείο της στο Μουσείο Μπενάκη. Μετά θάνατον εκδόθηκε το έργο που στηρίχθηκε στο αρχείο της, το Μαρτυρίες μιας διαδρομής.
Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου του 2009.
2013 – Λου Ριντ. Γεννήθηκε από οικογένεια Εβραίων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και μεγάλωσε στο Φρίπορτ του Λονγκ Άιλαντ. Ο ίδιος έλεγε ότι το όνομά του είναι Λιούις Άλεν Φέρμπανκ αλλά το πραγματικό του όνομα είναι Λιούις Άλεν Ραμπίνοβιτς.
Όντας ακόμη νεαρός, έκανε πραγματικότητα το όνειρό του, μαθαίνοντας να παίζει κιθάρα, ενώ άρχισε να συμμετέχει σε σχολικές ροκ μπάντες. Σύντομα έκανε και την πρώτη του ηχογράφηση σε στιλ ριθμ εντ μπλουζ (Rythm and Blues) με το συγκρότημα The Shades.
Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών (Syracuse University) όπου ο ποιητής και καθηγητής του Ντέλμορ Σβαρτς τον ενθάρρυνε στην πορεία του και τον βοήθησε όσον αφορά τη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Αργότερα ο Ριντ απότισε φόρο τιμής σε αυτόν τον μέντορά του με το τραγούδι “My House”, με αναφορές στον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις. Εκεί, επίσης, αναπτύχθηκε το ενδιαφέρον του για την φρι τζαζ (free jazz) και την πειραματική μουσική (experimental). Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση της γενιάς μπιτ και για την πρόζα του Γουίλιαμ Μπάροουζ.
Μετά την αποφοίτησή του το 1964, έπιασε δουλειά ως συνθέτης στη δισκογραφική εταιρία Pickwick Records. Την επόμενη χρονιά δημιούργησε μαζί με τον Ουαλό αβανγκάρντ βιολιστή συνάδελφό του, Τζον Κέιλ, το συγκρότημα The Primitives, το οποίο μετεξελίχθηκε τελικά στους The Velvet Underground. Ενώ η σύνθεση του συγκροτήματος δεν υπήρξε σταθερή (ο Κέιλ το εγκατέλειψε το 1968, ο Ριντ το 1970) και δεν ήταν εμπορικά βιώσιμο, αποτέλεσε ένα από τα underground συγκροτήματα με την μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της ροκ. Αποτελούνταν από τον Λου Ριντ, τον Τζον Κέιλ, τον Στέρλινγκ Μόρισον και την Μορίν Τάκερ. Εκείνη την περίοδο γράφτηκαν τα τραγούδια “Heroin” και “I’m Waiting for my Man”, τραγούδια που μοιάζουν να σκιαγραφούν τα έργα του Μπάροουζ.
Το συγκρότημα The Velvet Underground και η Νίκο το 1966. Με τη φορά του ρολογιού από κάτω αριστερά: Νίκο, Λου Ριντ, Στέρλιγκ Μόρισον, Τζον Κέιλ, Μορίν Τάκερ
Η συνάντησή τους με τον Άντι Γουόρχολ ήταν καθοριστική καθώς απογείωσε τη φήμη τους. Ο Πάπας της Ποπ υπήρξε ο μάνατζέρ τους, ο οποίος διοργάνωσε τις περιοδείες του γκρουπ σε όλη την Αμερική και τον Καναδά, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Ο Γουόρχολ επέμεινε στην προσθήκη ενός ακόμη μέλους, της Γερμανίδας πρώην μοντέλου Νίκο[14]. Η αντίρρηση του Ριντ και των υπολοίπων καταγράφηκε στο ντεμπούτο άλμπουμ τους The Velvet Underground and Nico το 1967. Αναφέρεται επίσης ότι συχνά στις συναυλίες ο Ριντ και ο Κέιλ έπαιζαν σκόπιμα πάνω από τη φωνή της Νίκο, ή χαμήλωναν την ένταση του καναλιού της την ώρα που τραγουδούσε. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, οι Velvet Underground κυκλοφόρησαν ισάριθμους δίσκους. Έως τότε, τα αγαπημένα θέματα του Ριντ ήταν η κακόφημη γειτονιά του, τα ναρκωτικά και ο θάνατος. Μέχρι την ηχογράφηση του δίσκου του White Light/White Heat, η Νίκο είχε απομακρυνθεί και ο Γουόρχολ είχε απολυθεί, ενώ στη θέση του μάνατζερ προσλήφθηκε ο Στιβ Σεσνίκ. Το 1970 εμφανίστηκε το γνωστό τραγούδι “Sweet Jane” στο δίσκο Loaded των Velvet Underground, το οποίο γνώρισε διάφορες επανεκτελέσεις. Η εκτέλεσή του από τους Cowboy Junkies έγινε μέρος του σάουντρακ της ταινίας “Natural Born Killers” (Γεννημένοι Δολοφόνοι) του Όλιβερ Στόουν.
Το 1970 ο Ριντ αποχώρησε από το συγκρότημα και ακολούθησε σόλο καριέρα, ενώ ταυτόχρονα μετακόμισε στο Λονδίνο. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ντέιβιντ Μπάουι, ο οποίος μαζί με τον Μικ Ρόνσον ανέλαβε την παραγωγή στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, με τίτλο Transformer το 1972. Αυτός ο γκλαμ ροκ (glam rock) δίσκος περιλαμβάνει το γνωστότερο ίσως τραγούδι του Ριντ, το “Walk on the Wild Side”[16], το οποίο περιγράφει τους κοινωνικά απροσάρμοστους (misfits), τους εκπορνευόμενους άντρες (male hustlers) και τους τραβεστί στο Factory του Αντι Γιούρχολ. Αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης τα τραγούδια “Perfect Day”, “Vicious” και “Satellite of Love”.
Το τραγούδι “Perfect Day” εμφανίστηκε σε μια εκτέλεση με έγχορδα του Μικ Ρόνσον η οποία εγκωμιάστηκε από τον Ριντ στο επεισόδιο Transformer της σειράς του BBC “Classic Albums” (Κλασικά Άλμπουμ). Το τραγούδι αυτό περιλήφθηκε αργότερα στο σάουντρακ της ταινίας Trainspotting και ακούγεται στην σκηνή της ταινίας όπου ο πρωταγωνιστής Μαρκ Ρέντον έχει κάνει υπερβολική χρήση ηρωΐνης. Το τραγούδι αυτό έχει επίσης μεταγραφεί στα ελληνικά και έχει γίνει η μουσική του εκτέλεση από τον Διονύση Σαββόπουλο, στο δίσκο του Το Ξενοδοχείο το 1997.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Λου Ριντ διατήρησε το καταθλιπτικό στιλ του, γεγονός που απογοήτευσε μέρος του κοινού του. Το αποκορύφωμα τη αποτυχίας του θεωρείται το άλμπουμ Metal Machine Music. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αποφάσισε να κάνει μία στροφή, αρχίζοντας να γράφει πιο ρυθμικά και αισιόδοξα τραγούδια. Το άλμπουμ The Bells συγκρίθηκε από τους κριτικούς με τα κλασικά Astral Weeks του Βαν Μόρισον και Exile on Main Street των Rolling Stones, καθώς συνεργάστηκε σε αυτό και ο τζαζίστας Ντον Τσέρι. Το 1993 ξαναβρέθηκε για τελευταία φορά με τα υπόλοιπα μέλη των Velvet Underground για μία ευρωπαϊκή περιοδεία.
Το 1980 παντρεύτηκε τη Σίλβια Μοράλες με την οποία χώρισε μια δεκαετία αργότερα. Ο Ριντ έδειξε ενδιαφέρον για τα πολιτικά ζητήματα το 1986 όταν συμμετείχε στην περιοδεία της Διεθνούς Αμνηστίας A Conspiracy of Hope Tour. Στο άλμπουμ του New York το 1989, αποδοκίμασε το έγκλημα, τα υψηλά ενοίκια, τον πολιτευόμενο ιεροκήρυκα Τζέσε Τζάκσον, τον Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε. Κουρτ Βάλντχαϊμ ακόμη και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’. Επίσης, συνδεόταν φιλικά με τον Τσέχο αντιφρονούντα συγγραφέα και πολιτικό Βάτσλαβ Χάβελ.
Μετά το θάνατο του Γουόρχολ στη διάρκεια μιας εγχείρισης το 1987, ο Ριντ συνεργάστηκε με τον Τζον Κέιλ το 1990 στο μινιμαλιστικό άλμπουμ Songs for Drella (Τραγούδια για την Ντρέλα, “Drella” από τον συνδυασμό των λέξεων “Dracula” [Δράκουλας] και “Cinderella” [Σταχτοπούτα], ένα παρατσούκλι του Γουόρχολ).
Η δεκαετία του 1990 χαρακτηρίστηκε από τρία άλμπουμ —με θεωρoύμενο ως καλύτερο το Magic and Loss—, κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, την ερωτική του φιλία με την Λόρι Άντερσον, την ενασχόλησή του με τη φωτογραφία και μια επίμονη μελέτη των έργων του Άλαν Πόε. Το 1996 το συγκρότημα Velvet Underground καταχωρήθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η δεκαετία του 2000 ξεκίνησε για τον Ριντ με το επιτυχημένο άλμπουμ Ecstasy και τρία χρόνια αργότερα επανήλθε στο προσκήνιο με το The Raven, στο οποίο συμμετείχαν θρύλοι όπως ο Ορνέτ Κόλμαν, οι Blind Boys of Alabama, οι ηθοποιοί Στιβ Μπουσέμι, Ντάνιελ Νταφόε, Λόρι Άντερσον και ο ταχύτατα ανερχόμενος Άντονι. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε μια ανθολογία από το σύνολο το έργου του με τον τίτλο Lou Reed: New York Man, ενώ το 2004 κυκλοφόρησε το διπλό live άλμπουμ με τίτλο Animal Serenade δίνοντας έτσι ένα ισχυρό «παρών!» στην ροκ εντ ρολ σκηνή.
Απεβίωσε στις 27 Οκτωβρίου 2013, από κίρρωση ήπατος όπως τελικά ανακοινώθηκε και για το λόγο αυτό ο Ριντ είχε υποστεί μεταμόσχευση ήπατος τον Μάιο του 2013.
