19 Ιουλίου 2023
Είναι η 200η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 165 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:17 – Δύση ήλιου: 20:45 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 28 λεπτά
🌑 Σελήνη 1.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Γαρυφαλλιά, Δία και Μακρίνα
Γεγονότα
1780 – Ο Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης, πατέρας του Θεόδωρου, και άλλοι αγωνιστές, αφού πολιορκήθηκαν στη Μάνη από τους Τούρκους, βγαίνουν από τα οχυρά τους και κατακρεουργούνται. Γεννήθηκε πιθανόν το 1745 και ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του Ιωάννη Κολοκοτρώνη. Είχε ανάστημα μέτριο και ήταν μελαμψός και γρήγορος.
Νέος ακόμα ο Κωνσταντής διορίστηκε από τον Χαλήλ μπεη αρματολός της Κορίνθου, όπου έμεινε τέσσερα χρόνια. Συνδέθηκε στενά με τις πιο ισχυρές οικογένειες του Μοριά, τους Πετιμεζαίους και απέκτησε σημαντική δύναμη. Έφθασε στο σημείο να επηρεάζει αποφασιστικά τους διορισμούς των πασάδων της Πελοποννήσου. Στα τέσσερα χρόνια που βαστούσε το αρματωλίκι της Κορίνθου γεννήθηκε μέσα του το μεγάλο σχέδιο να αποτινάξει τους Τούρκους από την Πελοπόννησο. Έγινε βλάμης με τον περίφημο κλέφτη του Ταϋγέτου τον Παναγιώταρο. Το 1762 άφησε το αρματωλίκι, ανέβηκε στον Ταΰγετο και μαζί με τον Παναγιώταρο έκτισε πύργο στην Καστάνιτσα της Μάνης, και κοντά σ΄ αυτόν δύο χαμόσπιτα. Από εκεί ξεκινούσαν καταστροφικές επιδρομές στους Τούρκους.
Το 1770 τάχθηκε υπέρ του κινήματος των Ορλωφικών και έδειξε ανδρεία στις μάχες που ακολούθησαν μάλιστα δυο από τους αδερφούς του σκοτώθηκαν καθώς και ο πατέρας του που βρήκε σκληρότατο θάνατο από τους Τούρκους. Πολέμησε τους Τούρκους σε όλη την Πελοπόννησο και τους έκανε μεγάλη ζημιά. Κάποτε παραφύλαξε στην γέφυρα του Μπίρμπαγα στην Κατσάνα και σκότωσε τον Μπεκιάρη, τον πιο γενναίο και πιο αιμοβόρο από τους αρχηγούς των Αρβανιτών, με 36 παλληκάρια του. Μιά άλλη φορά πάλι, κοντά στην Ανδρούσα, ξέκανε άλλον γενναίο οπλαρχηγό Αρβανίτη, τον Βέιζο με 24 παλληκάρια του. Με τις πράξεις του αυτές ενθάρυνε τους Έλληνες να βγουν στα βουνά και να γίνουν πέντε χιλιάδες κλέφτες. Μετά την αντιμετώπιση των Αλβανών που λυμαίνονταν την Πελοπόννησο ύστερα από τα Ορλωφικά, όπου ο Κολοκοτρώνης με τρεις χιλιάδες παλλικάρια του αντιμετώπισε δώδεκα χιλιάδες Αρβανίτες και τους ξετίναξε, το όνομα του Κολοκοτρώνη ακούστηκε σε όλο τον Ελληνισμό. Τόσο όμως ήταν το μίσος των Τούρκων, που ο Χασάν Τσεζάερλης, παρότι ο Κωνσταντής τον συνέτρεξε αποφασιστικά στην εκστρατεία του κατά των Αρβανιτών, δε του συγχώρεσε ότι δεν τον “προσκύνησε”, ώστε, μαζί με τον μεγάλο δραγουμάνο του στόλου, τον Μαυρογένη μάζεψαν καράβια και δεκατέσσερις χιλιάδες στρατό και ήρθαν στο Γύθειο για να τον πιάσουν. Ο Κωνσταντής και ο βλάμης του ο Παναγιώταρος πολέμησαν γενναία στην πολιορκία της Καστανίτσας, και ο Παναγιώταρος πιάστηκε ζωντανός και κρεουργήθηκε. Ο Κωνσταντής πληγώθηκε θανάσιμα από μια σπαθιά. Έτσι πληγωμένο θανάσιμα και με πυρετό ετοιμοθάνατο τον βρήκαν εφτά Μπαρδουνιώτες και τον πετσόκοψαν. Πέταξαν το κεφάλι του σε μια τρύπα και το κορμί του στον γκρεμό αναμεσα στα χωριά Άρνα και Κοτσατινα Λακωνίας.Το σώμα του διατηρήθηκε λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών, εντοπίστηκε και ενταφιάστηκε στη Μηλιά της Μάνης, στο συνοικισμό Κυβέλεια, όπου σώζεται ο τάφος του.
1870 – Η Γαλλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Πρωσία. Είναι η αρχή μιας μακράς αλυσίδας πολέμων ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, με έπαθλο τις περιοχές Αλσατίας και Λορένης και επακόλουθο τους παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα. Ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος (Ιούλιος 1870 – Μάιος 1871) ήταν ένοπλη σύγκρουση της δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας υπό τον Ναπολέοντα ΙΑ’ με τον σύνδεσμο γερμανικών κρατών υπό την ηγεσία της Πρωσίας. Αφορμή στάθηκε η διαφωνία της Γαλλίας στην ανακήρυξη του Γερμανού πρίγκιπα Λεοπόλδου των Χοεντσόλερν σε υποψήφιο βασιλιά της Ισπανίας.
Οι Γάλλοι ηττήθηκαν στην μάχη του Σεντάν (Sedan) στη Βορειοανατολική Γαλλία την 1η Σεπτεμβρίου 1870. Την επομένη, 2 Σεπτεμβρίου 1870, ο αυτοκράτορας της Γαλλίας Ναπολέων Γ΄ μαζί με 100.000 στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν και η αυτοκρατορία κατέρρευσε. Ωστόσο η Γαλλία συνέχισε τον πόλεμο μέχρι την μάχη του Μετς (Metz) στη Βορειοανατολική Γαλλία όπου 180.000 Γάλλοι αιχμαλωτίστηκαν και υπογράφηκε η συνθηκολόγηση τον Φεβρουάριο του 1871 μεταξύ του Γάλλου πρωθυπουργού Αντόλφ Τιέρ (Adolphe Thiers, 1797–1877) και του πρωθυπουργού της Πρωσίας και αργότερα Καγκελάριου Όττο Φον Μπίσμαρκ (Otto von Bismarck, 1815–1895). Η Συνθήκη επέβαλε στην Γαλλία την καταβολή ενός ή δύο δισεκατομμυρίων φράγκων ως πολεμική αποζημίωση καθώς και την προσάρτηση της Αλσατίας και της Λωρραίνης στη Γερμανία.
Ωστόσο η εθνοφρουρά και οι εργάτες του Παρισιού αντέδρασαν, παρά το γεγονός ότι ήταν υπό πολιορκία από τους Γερμανούς από τον Σεπτέμβριο του 1870 έως τον Ιανουάριο του 1871, και τον Μάρτιο του 1871 κατέλαβαν το Παρίσι δημιουργώντας την Παρισινή Κομμούνα, η οποία κατεστάλη βίαια από τα γαλλικά στρατεύματα, που παρέμειναν πιστά στον Τιέρ, με την υποστήριξη των Πρώσων.
1967 – Οι Beatles προτίθενται να αγοράσουν το νησάκι Αγία Τριάδα, που βρίσκεται στα ανοιχτά της Ερέτριας και μοιάζει με κιθάρα. Το σχέδιό τους, τελικά, θα ναυαγήσει.
Ένας λιλιπούτειος παράδεισος βρίσκεται μισή ώρα από την Αθήνα και συγκεκριμένα στην Ερέτρια. Η Αγία Τριάδα είναι ένα νησάκι με γαλαζοπράσινες παραλίες που έχει σχήμα κιθάρας! Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το σχήμα πάντως οι Beatles που το επισκέφθηκαν στις 19 Ιουλίου του 1967 εντυπωσιάστηκαν από την ομορφιά του και ήθελαν να το αγοράσουν.Μια ανάσα μακριά από την Ερέτρια βρίσκεται ένα νησάκι καθόλα μαγικό που το κάνει να ξεχωρίζει το σχήμα του.
Η Αγία Τριάδα, κοντά στην Ερέτρια, είναι μόνο ένα από τα εκατοντάδες «κρυμμένα» σημεία ομορφιάς της Ελλάδας. Στην ανατολική πλευρά του νησιού υπάρχει και ένα άγαλμα δελφινιού! Στη δυτική πλευρά, εντυπωσιάζει η αμμόγλωσσα η οποία χάνεται και αποκαλύπτεται λόγω του φαινομένου της παλίρροιας του Ευρίπου σχηματίζει μικρά νησάκια που το απόγευμα χάνονται κάτω από τα νερά του Νοτίου Ευβοϊκού. Δείτε περισσότερα στο link που ακολουθεί: Όταν οι Beatles ήθελαν να αγοράσουν ένα ελληνικό νησί… κιθάρα
1974 – Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μεταβαίνει από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη και μιλά στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας το στρατιωτικό καθεστώς της Αθήνας για παραβίαση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ομιλία ολοκληρώθηκε γύρω στις 16.30 ώρα Νέας Υόρκης, δηλαδή 00.30 Κύπρου, 20 Ιουλίου (υπήρχε τότε διαφορά 8 ωρών). Εκείνη την ώρα τα αποβατικά σκάφη των Τούρκων ήταν ήδη εν πλω προς το Πέντε Μίλι της Κερύνειας όπου έμελλε να γίνει η απόβαση στις 4.30 το πρωί. Επομένως, ό,τι και να λέχθηκε από τον Μακάριο στο ΣΑ δεν θα μπορούσε να ήταν ποτέ δυνατό να απετέλεσε το έναυσμα της Τούρκικης εισβολής. Κι όμως συντηρείται, ακόμα μέχρι σήμερα, η θεωρία ότι «ο Μακάριος έφερε τους Τούρκους στη Κύπρο» προφανώς από απληροφόρητους ή από πραξικοπηματίες και τις παραφυάδες τους για να μεταθέσουν την ευθύνη τους για την κυπριακή τραγωδία στους ώμους άλλων.
Κάποιοι άλλοι διατυπώνουν την άποψη ότι ο Μακάριος, με το να ισχυριστεί ότι αυτό που συνέβη στις 15 Ιουλίου 1974 ήταν ελληνική εισβολή κι όχι πραξικόπημα, δικαίωσε νομικά τη Τουρκία που εισέβαλε. Εν πρώτοις, πρέπει να διασαφηνισθεί ότι αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα ήταν όντως εισβολή από την χουντοκρατούμενη Ελλάδα. Δεν ήταν μια κλασσική εισβολή αφού η εισβάλλουσα χώρα α) είχε στρατό στη Κύπρο (την ΕΛΔΥΚ) και β) αξιωματικοί της ήταν επικεφαλής της Εθνοφρουράς την οποία ήλεγχαν πλήρως. Επομένως την αποφράδα εκείνη μέρα η Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την ΕΛΔΥΚ και την Εθνοφρουρά, ανέτρεψε την νόμιμη κυβέρνηση και την αντικατέστησε με μια κυβέρνηση-μαριονέτα. Τα ξένα ΜΜΕ και όλες οι κυβερνήσεις ήταν ενήμεροι των εξελίξεων στη Κύπρο στις 15 Ιουλίου και έκριναν ότι ήταν εισβολή, που υποδήλωνε ξένη επέμβαση, κάτι που εμείς αρνιόμασταν. Άρα, όταν ο Μακάριος μίλησε για εισβολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας στις 19/07/1974 δεν πρωτοτύπησε. Αυτά που είπε δεν ήταν αποκάλυψη σε κανένα διότι τα γνώριζαν. Επί λέξει είπε:
«Πρόκειται σαφώς για εισβολή εκ των έξω, μαζί με κατάφωρη παραβίαση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Κύπρου. Το λεγόμενο πραξικόπημα είναι δημιούργημα των Ελλήνων αξιωματικών, που αποτελούν και διοικούν την εθνοφρουρά». Μ΄άλλα λόγια, αυτά που είπε ήταν 100% αληθή. Η δε αναφορά του ότι η ελληνική εισβολή θα επηρέαζε όλους τους κατοίκους συμπεριλαμβανομένων και των Τουρκοκυπρίων (που είναι αυτονόητο) δεν σήμαινε ότι καλούσε την Τουρκία να επέμβει. Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτή η αναφορά per se δεν δίνει το νομικό δικαίωμα σε κανένα κράτος να επέμβει. Η Τουρκία εισέβαλε επειδή πρώτα η Ελλάδα εισέβαλε και ουδέποτε ανέφερε επίσημα την ομιλία του Μακαρίου για να δικαιολογήσει την εισβολή της. Άλλωστε πώς μπορεί να ήταν αλλιώς όταν ο Μακάριος στην ομιλία του δεν κάνει οιαδήποτε νύξη προς τις εγγυήτριες δυνάμεις για να επέμβουν; Ο ισχυρισμός, λοιπόν, ότι ο Μακάριος κάλεσε την Τουρκία να επέμβει ή είναι αποκύημα φαντασίας αδαών, ή εκδήλωση ευσεβούς πόθου κάποιων ένοχων ή αντι-Μακαριακό μένος από κεκτημένη ταχύτητα.
1980 – Αρχίζουν στη Μόσχα οι 22οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με περισσότερα από 45 έθνη να τους μποϊκοτάρουν ως διαμαρτυρία για την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν.
Η Σοβιετική Ενωση του Λεονίντ Μπρέζνιεφ είχε επενδύσει πολλά στους αγώνες, για να προβάλλει τα επιτεύγματα του κομμουνιστικού στρατοπέδου. Ομως, οι Δυτικές χώρες, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, είχαν διαφορετική γνώμη. Στις 21 Μαρτίου 1980 ο αμερικανός πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα μποϊκοτάρει τους Αγώνες, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν. Στο μποϊκοτάζ πήραν μέρος 65 χώρες, όχι όμως και η Ελλάδα, που με απόφαση της κυβέρνησης Ράλλη δεν ευθυγραμμίστηκε με τους συμμάχους της και αποφάσισε να στείλει τους αθλητές της στη Μόσχα. Ενδιάμεση στάση τήρησαν μεγάλες Δυτικές χώρες, όπως η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Αυστραλία, οι οποίες δεν πήραν επισήμως μέρος στους Αγώνες, αλλά επέτρεψαν στους αθλητές τους να συμμετάσχουν μεμονωμένα. Οι Σοβιετικοί και οι σύμμαχοί τους θα ανταποδώσουν τέσσερα χρόνια αργότερα, μποϊκοτάροντας, με τη σειρά τους, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες. Ετσι, το βράδυ της 19ης Ιουλίου 1980, στην τελετή έναρξης, στο στάδιο «Λένιν» της Μόσχας (σήμερα, «Λουζνίκι») παρατάχθηκαν μόλις 80 χώρες, οι λιγότερες από τους Ολυμπιακούς του 1956. Την παράσταση έκλεψε η μασκότ των αγώνων, το αρκουδάκι Μίσα – το οποίο, αντίστοιχα, δάκρυσε στην τελετή λήξης. Παραμένει ακόμη και σήμερα η πιο επιτυχημένη μασκότ στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Ηταν δημιουργία του σχεδιαστή παιδικών βιβλίων Βίκτωρ Τσιζίκοφ. Η ελληνική αποστολή -με 42 αθλητές- παρήλασε, όπως πάντα, πρώτη, με σημαιοφόρο τον ιστιοπλόο Τάσο Μπουντούρη. Σούπερ-σταρ των αγώνων αναδείχθηκε ο σοβιετικός γυμναστής Αλεξάντρ Ντιτιάτιν με οκτώ μετάλλια (3-4-1). Ξεχώρισαν ο σοβιετικός κολυμβητής Βλαντιμίρ Σαλνίκοφ με τρία χρυσά και ο αιθίοπας δρομέας Μίρουτς Γίφτερ με δύο χρυσά, στα 5 και 10 χιλιόμετρα. Ο σοβιετικός άλτης Βίκτορ Σανέγιεφ κατέκτησε το τέταρτο συνεχόμενο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο άλμα τριπλούν και ο περίφημος κουβανός πυγμάχος Τεόφιλο Στίβενσον το τρίτο συνεχόμενο χρυσό. Η Ελλάδα με 3 μετάλλια (ένα χρυσό και δύο χάλκινα) είχε την καλύτερη παρουσία από τους Ολυμπιακούς του 1912. Χρυσό στα 62 κιλά της ελληνορωμαϊκής πάλης κατέκτησε ο Στέλιος Μηγιάκης και χάλκινα ο Γιώργος Χατζηωαννίδης στα 63 κιλά της ελευθέρας πάλης και ο ιστιοπλόος Τάσος Μπουντούρης στα Σόλινγκ (πλήρωμα ο Τάσος Γαβρίλης και ο Αρης Ρεπανάκης). Πηγή: Protagon.gr
1989 – Η Βουλή αποφασίζει την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου, του Μένιου Κουτσόγιωργα, του Γιώργου Πέτσου, του Δημήτρη Τσοβόλα και του Παναγιώτη Ρουμελιώτη στην Ειδική Ανακριτική Επιτροπή για το σκάνδαλο των ΔΕΚΟ, που κατέθεσαν τα χρήματά τους στην Τράπεζα Κρήτης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορήθηκε για ηθική αυτουργία και παθητική δωροδοκία στην ”υπόθεση Πάμπερς”, αφού σύμφωνα με μαρτυρίες ο Κοσκωτάς έστελνε χρήματα μέσα σε κουτιά από πάνες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, παραδέχτηκε τους λάθος χειρισμούς της κυβέρνησης του, δεν αποδέχτηκε το κατηγορητήριο και αρνήθηκε να εμφανιστεί στο δικαστήριο και αθωώθηκε με την οριακή πλειοψηφία των 7–6 ψήφων. Ο τότε υπουργός εθνικής οικονομίας Παναγιώτης Ρουμελιώτης, χρησιμοποίησε την ασυλία του ευρωβουλευτή, ο Μένιος Κουτσόγιωργας πέθανε μέσα στο ειδικό δικαστήριο, ο Δημήτρης Τσοβόλας αντιμετώπισε ποινή 2,5 ετών εξαγοράσιμη, ενώ στον Γιώργο Πέτσο επιβλήθηκε δεκάμηνη ποινή φυλάκισης.
Γεννήσεις
1834 – Εντγκάρ Ντεγκά (Edgar Germain Hilaire Degas, 19 Ιουλίου 1834 – 27 Σεπτεμβρίου 1917) ήταν Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης και χαράκτης, από τους σημαντικότερους του 19ου αι. Θεωρείται από τους θεμελιωτές του ιμπρεσιονισμού, μολονότι ο ίδιος απέρριπτε τον όρο και προτιμούσε να αποκαλείται ρεαλιστής. Ήταν σπουδαίος σχεδιαστής και δεξιοτέχνης στην απόδοση της κίνησης, όπως φαίνεται στους πίνακές του με θέματα τον χορό (περισσότερα από τα μισά έργα του απεικονίζουν χορεύτριες), τις ιπποδρομίες και τα γυναικεία γυμνά. Οι προσωπογραφίες του είναι αξιοπρόσεκτες για την απόδοση του σύνθετου ψυχισμού του εικονιζομένου και της ανθρώπινης απομόνωσης. Γεννήθηκε στο Παρίσι, γιος του τραπεζίτη Ωγκύστ και της Σελεστίν. Στα 21 του, μετά από ολιγόχρονες σπουδές νομικής, μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών και πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Λουί Λαμότ, παλαιό μαθητή του Ενγκρ. Ένα χρόνο μετά γνώρισε τον ίδιο τον Ενγκρ και την επόμενη χρονιά, πήγε στην Ιταλία για να μελετήσει ζωγράφους της Αναγέννησης. Επισκέφτηκε τη Φλωρεντία, την Ασσίζη, τη Νάπολη και τη Ρώμη.
Το 1859 επέστρεψε στο Παρίσι και άνοιξε ατελιέ. Τρία χρόνια μετά γνώρισε τον Εντουάρ Μανέ, και επηρεασμένος εντάχθηκε στον ιμπρεσσιονισμό. Το 1870 ξέσπασε ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος και επιστρατεύτηκε για να υπηρετήσει στο πυροβολικό, όπου άρχισε να εμφανίζει πρόβλημα όρασης. Δύο χρόνια μετά ταξίδευσε στη Νέα Ορλεάνη για να επισκεφθεί συγγενείς και επέστρεψε μετά από ένα χρόνο. Το 1874 πέθανε ο πατέρας του, αφήνοντάς του πολλά χρέη, κι έτσι αναγκάστηκε να πωλήσει μεγάλο μέρος απ’ τη συλλογή του.
1898 – Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse, 19 Ιουλίου 1898 – 29 Ιουλίου 1979) ήταν Γερμανός θεωρητικός μαρξιστής, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης. Γεννημένος στο Βερολίνο, ο Μαρκούζε σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ και στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, από το οποίο έλαβε το διδακτορικό του. Αποτελούσε σημαντική προσωπικότητα του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας στη Φρανκφούρτη, αργότερα γνωστό ως Σχολή της Φρανκφούρτης. Ήταν παντρεμένος με τη Σόφι Βέρτχαϊμ (1924-1951), την Ίνγκε Νόιμαν (1955-1972) και την Έρικα Σερόβερ (1976-1979). Στα έργα του, ο Μαρκούζε ασκούσε κριτική στον καπιταλισμό, στη μοντέρνα τεχνολογία, στον ιστορικό υλισμό και στον πολιτισμό της ψυχαγωγίας, υποστηρίζοντας ότι αποτελούν νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη δεκαετία του 1970, ο Μαρκούζε αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του κινήματος που έγινε γνωστό ως Νέα Αριστερά, όντας γνωστός ως «Ο πατέρας της Νέας Αριστεράς»,[6] καθώς και των φοιτητικών κινημάτων στη Γερμανία, στη Γαλλία και στις ΗΠΑ. Από το 1943 μέχρι το 1950, ο Μαρκούζε εργάστηκε για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, πράγμα που τον βοήθησε στη συγγραφή του βιβλίου Σοβιετικός Μαρξισμός: Μια Κριτική Ανάλυση (1958). Τα γνωστότερα έργα του είναι τα βιβλία Έρως και πολιτισμός (1955) και Ο μονοδιάστατος άνθρωπος (1964). Η μαρξιστική του σκέψη ενέπνευσε πολλούς ριζοσπάστες διανοούμενους και πολιτικούς ακτιβιστές στις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
1947 – Μπράιαν Μέι (αγγ.: Brian Harold May, Λονδίνο, 19 Ιουλίου 1947) είναι Άγγλος μουσικός, συνιδρυτικό μέλος του ροκ συγκροτήματος Queen και αστροφυσικός.
Ο Μπράιαν Μέι γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου 1947 στο Λονδίνο. Από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για τη μουσική και με τη βοήθεια του πατέρα του, που εργαζόταν ως σχεδιαστής στο Υπουργείο Αεροπορίας, κατασκεύασε τη δική του κιθάρα από ευτελή υλικά που βρίσκονταν στο σπίτι του. Αργότερα, ως φημισμένος μουσικός θα εμφανίζεται στις συναυλίες με κιθάρες δικής του κατασκευής.
Στα φοιτητικά του χρόνια δημιούργησε το συγκρότημα «Smile» με τον ντράμερ Ρότζερ Τέιλορ. Αργότερα συνεργάστηκαν με τον πιανίστα και τραγουδιστή Φρέντι Μέρκιουρι, ο οποίος μετονόμασε το συγκρότημα σε Queen. Η προσθήκη του μπασίστα Τζον Ντίκον ολοκλήρωσε τη σύνθεση της μπάντας, που θα γινόταν ένα από τα πιο επιτυχημένα σχήματα της ροκ μουσικής τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80. Το παίξιμο της κιθάρας από τον Μέι θα αποτελούσε έκτοτε αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου των Queen.
Ο Μέι είχε πάθος με την αστρονομία και αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Imperial College ξεκίνησε το διδακτορικό του στην αστροφυσική στο ίδιο πανεπιστήμιο, αλλά το διέκοψε για να αφοσιωθεί στην καριέρα του με τους Queen. Χρόνια αργότερα επανήλθε και στις 23 Αυγούστου 2007 υποστήριξε τη διατριβή του με τον τίτλο «Radial Velocities in the Zodiacal Dust Cloud» («Ακτινικές Ταχύτητες στο Ζωδιακό Σύννεφο Σκόνης») και αναγορεύτηκε διδάκτωρ αστροφυσικής.
Ως κιθαρίστας ο Μπράιαν Μέι επηρεάστηκε από τους Τζίμι Χέντριξ και Τζίμι Πέιτζ των Led Zeppelin, γνωστοί και μη εξαιρετέοι για τη θηριώδη δεξιοτεχνία τους, αλλά ήταν επίσης θαυμαστής της μελωδικότητας του Τζορτζ Χάρισον των Beatles και του Χανκ Μάρβιν των The Shadows.
Αυτό που έκανε τον Μέι να ξεχωρίζει ως κιθαρίστας ήταν ο συνδυασμός της τεχνικής του βιρτουόζου και της αίσθησης της μελωδίας. Σε αντίθεση με κάποιους βιρτουόζους που παίζουν μόνο για να κάνουν επίδειξη της τεχνικής τους, ο Μέι πάντα έπαιζε για να εξυπηρετήσει τα τραγούδια. Εάν ένα τραγούδι απαιτούσε μόνο το ελάχιστο σόλο, αυτό θα έκανε.
Οι τεχνικές ηχογράφησης που εφάρμοζε στα σόλο της κιθάρας τον έχουν καταστήσει επίσης έναν από τους πιο ξεχωριστούς κιθαρίστες. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «Bohemian Rhapsody», το τραγούδι των Queen που καθόρισε το συγκρότημα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο και είναι μία από τις πιο διάσημες ηχογραφήσεις στην ιστορία της ροκ μουσικής. Τα σόλο του Μέι είναι αυτά που δίνουν στο τραγούδι τη διαρκή γοητεία του και τη συναισθηματική του δύναμη.
Έγραψε το τραγούδι We Will Rock You, το οποίο είναι ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια των Queen.
Θάνατοι
1969 – Στρατής Μυριβήλης (πραγματικό ονοματεπώνυμο: Ευστράτιος Σταματόπουλος, Συκαμινέα Λέσβου, 30 Ιουνίου 1890 – Αθήνα, 19 Ιουλίου 1969) ήταν Έλληνας συγγραφέας, από τους σημαντικότερους πεζογράφους της Γενιάς του ’30. Μέτριος μαθητής, στο δημοτικό αποφοιτά το 1909 από το Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Από τα μαθητικά του χρόνια έρχεται σε επαφή με σημαντικά κείμενα του δημοτικισμού, που διαμορφώνουν τη λογοτεχνική και γλωσσική του συνείδηση. Κείμενά του δημοσιεύονται ήδη σε περιοδικά της Σμύρνης και της Μυτιλήνης. Το 1912 τον βρίσκουμε να φοιτά στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, εργαζόμενος συγχρόνως ως δημοσιογράφος. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς διακόπτει τις σπουδές του και κατατάσσεται ως εθελοντής στο στρατό. Λαμβάνει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, τραυματίζεται στη μάχη του Κιλκίς το 1913 και επιστρέφει στην Αθήνα. Η Λέσβος είναι ήδη απελευθερωμένη από τον τουρκικό ζυγό και ο Μυριβήλης αποφασίζει να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 1915 κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο του, τη συλλογή διηγημάτων «Κόκκινες Ιστορίες».
Το 1917, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στρατεύεται εκ νέου και λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις στη Μακεδονία. Εκεί αρχίζει να γράφει το αριστούργημά του «Η Ζωή εν Τάφω». Το 1920 παντρεύεται την προσφυγοπούλα Ελένη Δημητρίου και αποκτούν τρία παιδιά. Λαμβάνει μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία και μετά την καταστροφή επιστρέφει δια μέσου Θράκης στη Μυτιλήνη. Θα παραμείνει στο νησί ως το 1932, οπότε επιστρέφει στην Αθήνα. Κύρια επαγγελματική του απασχόληση όλο αυτό το διάστημα παραμένει η δημοσιογραφία.
Ο Στράτης Μυριβήλης τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1949 και προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ. Η αγάπη για τη ζωή, για τον άνθρωπο και το φυσικό του περιβάλλον θα παραμείνει ο συνεκτικός ιστός της σκέψης του και ολόκληρου του έργου του. Η αντιπολεμική θεματολογία, το λυρικό και ποιητικό ύφος, η καλοδουλεμένη γλώσσα ενός μεγάλου τεχνίτη του λόγου, κατατάσσουν τον Μυριβήλη ανάμεσα στους μεγάλους συγγραφείς μας. Πέθανε στις 19 Ιουλίου 1969, έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια, σε ηλικία 78 ετών. Τα βιβλία του Στράτη Μυριβήλη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ».
2010 – Σωκράτης Γκιόλιας. Ο δημοσιογράφος Σωκράτης Γκιόλιας δολοφονήθηκε στις 19 Ιουλίου 2010, έξω από το σπίτι του, στην Ηλιούπολη. Ο Γκιόλιας πυροβολήθηκε 13 φορές από μικρή απόσταση. Την ευθύνη ανέλαβε η τρομοκρατική οργάνωση Σέχτα Επαναστατών ενώ έως σήμερα οι δράστες της επίθεσης παραμένουν ασύλληπτοι. Ο Γκιόλιας γεννήθηκε στις Φεβρουαρίου 1973, στη Γερμανία. Ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας Ελλήνων μεταναστών, η οποία επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Από 19 ετών άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος σε εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, στον τηλεοπτικό σταθμό New Channel και συνεργάστηκαν έως και τον Οκτώβριο του 2008. Επίσης εργάστηκε σε αθλητικές εφημερίδες καλύπτοντας για χρόνια ρεπορτάζ στίβου. Το διάστημα πριν από τη δολοφονία του εργαζόταν ως συντάκτης στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα και ήταν διευθυντής στον ραδιοφωνικό σταθμό Θέμα 9,89. Το όνομα του Γκιόλια είχε συνδεθεί με το ειδησεογραφικό ιστολόγιο troktiko σαν ένα από τα πρόσωπα που το δημιούργησαν το 2008. Οι συντάκτες του μπλογκ δεν παραδέχτηκαν την σχέση του Γκιόλια μαζί του, αν και αυτό ήταν κάτι ευρύτερα γνωστό, τουλάχιστον στους δημοσιογράφους. Το 2003 παντρεύτηκε τη σύζυγό του Αδαμαντία και απέκτησαν 2 παιδιά. Το πρωί της 19ης Ιουλίου 2010, έξω από το σπίτι του Γκιόλια στην Ηλιούπολη, οι δράστες χτύπησαν το κουδούνι και του ζήτησαν να κατέβει κάτω με την πρόφαση ότι του κλέβουν το αυτοκίνητο. Μόλις κατέβηκε στην είσοδο, οι δράστες τον πυροβόλησαν από μικρή απόσταση. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή το θύμα δέχτηκε και τις 13 σφαίρες στο σώμα. Οι περισσότερες είχαν πύλη εισόδου από πίσω ενώ δέχτηκε και τρεις σφαίρες στο κεφάλι. Από την έρευνα της αστυνομίας προέκυψε ότι τα δύο όπλα των δραστών χρησιμοποιήθηκαν σε προηγούμενες επιθέσεις της τρομοκρατικής οργάνωσης Σέχτα Επαναστατών. Η Σέχτα Επαναστατών ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία του δημοσιογράφου με προκήρυξη της που στάλθηκε στην εφημερίδα Τα Νέα στις 27 Ιουλίου. Οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι μέχρι σήμερα. Ο αδελφός του Σωκράτη Γκιόλια φωτογράφισε τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του Σωκράτη.
