17 Ιουλίου 2023
Είναι η 198η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 167 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:16 – Δύση ήλιου: 20:46 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 31 λεπτά
🌑 Σελήνη 29.2 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μαρίνο, Μαρίνα, Αλίκη, Αλεξάνδρα, Αλεξία και Αλέκα
Γεγονότα
1453 – Τερματίζεται ο Εκατονταετής Πόλεμος για τη διαδοχή στο θρόνο της Γαλλίας, στον οποίο αναμίχθηκε και η Αγγλία, με την ήττα των Βρετανών από τους Γάλλους στη Μάχη του Καστιγιόν. Για πρώτη φορά σε μάχη επί ευρωπαϊκού εδάφους, αποφασιστικό ρόλο είχαν τα κανόνια.
Μετά την επιτυχημένη εκστρατεία του Καρόλου Ζ΄ στη Νορμανδία το 1450, ο Γάλλος βασιλιάς εστίασε τις προσπάθειές του στη Γασκώνη, την τελευταία επαρχία που βρισκόταν υπό την κατοχή των Άγγλων. Το Μπορντώ, πρωτεύουσα της Γασκώνης, πολιορκήθηκε και παραδόθηκε στους Γάλλους στις 30 Ιουνίου 1451. Εξαιτίας όμως κυρίως της συμπάθειας που έτρεφαν για τους Άγγλους οι Γασκώνοι, ο Τζων Τάλμποτ, 1ος Κόμης του Σριούσμπερι, με το στρατό του ανακατέλαβε την πόλη στις 23 Οκτωβρίου 1452. Παρόλα αυτά, οι Άγγλοι ηττήθηκαν αποφασιστικά στη μάχη της Καστιγιόν στις 17 Ιουλίου 1453. Ο Τάλμποτ είχε πειστεί να αντιμετωπίσει το γαλλικό στρατό στην Καστιγιόν κοντά στο Μπορντώ. Κατά τη διάρκεια της μάχης οι Γάλλοι εμφανίστηκαν να υποχωρούν προς το στρατόπεδό τους. Το γαλλικό στρατόπεδο στην Καστιγιόν είχε σχεδιαστεί και οργανωθεί από τον επιτελικό αξιωματικό του Καρόλου Ζ΄, Ζαν Μπυρώ, γεγονός που υπήρξε καθοριστικό για τη γαλλική επιτυχία, καθώς όταν τα γαλλικά κανόνια άνοιξαν πυρ από τις θέσεις τους στο στρατόπεδο, οι Άγγλοι υπέστησαν σοβαρές απώλειες, οι οποίες περιελάμβαναν και τον Τάλμποτ με το γιο του.
1912 – Οι κάτοικοι της Ικαρίας επαναστατούν κατά των τουρκικών αρχών. Ανακηρύσσεται η «Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας» και σχηματίζεται προσωρινή διοίκηση έως τις 4 Νοεμβρίου του ιδίου έτους, οπότε άγημα του Ελληνικού Στόλου θα αποβιβαστεί στη νήσο και θα την απελευθερώσει οριστικά. Η Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας ονομαζόταν το κράτος που ιδρύθηκε μετά την Ικαριακή Επανάσταση της 17ης Ιουλίου 1912 και περιελάμβανε την Ικαρία και τους Φούρνους. Το κράτος κατελήφθη από τον ελληνικό στρατό στις 4/17 Νοεμβρίου 1912 και ενώθηκε με την Ελλάδα στις 24 Ιουνίου/7 Ιουλίου 1913. Πρόεδρος της Ελευθέρας Πολιτείας Ικαρίας ήταν ο ιατρός Ιωάννης Μαλαχίας, ο οποίος ήταν και ο ηγέτης των εξεγερμένων.
1936 – Με την εξέγερση του στρατηγού Φράνκο εναντίον της προσφάτως νόμιμα εκλεγμένης αριστερής κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου, αρχίζει ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, που θα διαρκέσει έως το 1939 και θα τελειώσει με την πλήρη επικράτηση του στρατηγού.
Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος διήρκεσε από τις 17 Ιουλίου 1936 μέχρι την 1 Απριλίου 1939, ήταν ο πόλεμος μεταξύ των Ισπανών Εθνικιστών υπό την καθοδήγηση του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο και των Δημοκρατικών, δηλαδή των υπερασπιστών της εκλεγμένης κυβέρνησης, αριστερών, σοσιαλιστών, αναρχικών και κομμουνιστών. Οι Δημοκρατικοί καθοδηγούνταν από τον Πρόεδρο της Β΄ Ισπανικής Δημοκρατίας Μανουέλ Αθάνια. Νικήτριες αναδείχθηκαν οι εθνικιστικές δυνάμεις του Φράνκο που υποστηρίχτηκαν ανοιχτά από τη Χιτλερική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία. Οι Δημοκρατικοί εφοδιάζονταν με όπλα και εθελοντές που προέρχονταν από την ΕΣΣΔ και την Κομμουνιστική Διεθνή. Κάπου 250 Έλληνες εθελοντές πολέμησαν στην Ισπανία. Οι εθνικιστές υποστηρίζονταν από τη Φασιστική Ιταλία και τη Ναζιστική Γερμανία οι οποίοι προσέφεραν συνεχώς και αδιάλειπτα το καλύτερο έως τότε πολεμικό υλικό στον κόσμο και πολεμικά σώματα ελίτ, όπως η γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ και τα «Ιταλικά Εθελοντικά Σώματα» που συχνά ενεργούσαν αυτόνομα στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Το πολιτικό εύρος των Δημοκρατικών Δυνάμεων ήταν μεγάλο, από Φιλελεύθερους αστούς μέχρι Κομμουνιστές και Αναρχικούς επαναστάτες. Η κύρια δύναμή τους βρισκόταν στις αστικές και βιομηχανικές περιοχές και σε αυτές που είχαν αυτονομιστικές τάσεις, όπως η Αστούριας και η Καταλωνία, αλλά είχαν επίσης ισχυρά ερείσματα στους ακτήμονες. Μαζί τους τάχτηκαν και η εθνικιστική κυβέρνηση των Βάσκων αυτονομιστών, πράγμα παράδοξο, που οδήγησε την αριστερά στο να χαρακτηριστεί από τους εθνικιστές ως προδοτική.
Στη διάρκεια αυτών των εξεγέρσεων θανατώθηκαν 12 αρχιεπίσκοποι, 238 μοναχές, 2.365 μοναχοί και 4.184 ιερείς. Μεγαλοϊδιοκτήτες και βιομήχανοι έγιναν επίσης στόχοι επιθέσεων από τις δημοκρατικές δυνάμεις.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου η Γερμανική αεροπορία (Luftwaffe) και η αντίστοιχη Ιταλική βομβάρδισαν πολλές πόλεις και χωριά. Ανάμεσα τους και τη βασκική πόλη Γκερνίκα (Guernica/Gernika), την οποία ισοπέδωσαν στις 26 Απριλίου 1937 σκοτώνοντας μόνο αμάχους. Ο Πάμπλο Πικάσο, συγκλονισμένος από τη φρίκη της καταστροφής, ζωγράφισε τον ομώνυμο διάσημο πίνακά του.
1945 – Αρχίζει στο Πότσνταμ της Γερμανίας η διάσκεψη κορυφής, με τη συμμετοχή των Ιωσήφ Στάλιν, Χάρι Τρούμαν και Γουίνστον Τσόρτσιλ, που θα αντικατασταθεί από τον Κλέμεντ Άτλι όταν γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών. Είναι η τελευταία διασυμμαχική διάσκεψη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα καθορίσει την τύχη της ηττημένης Γερμανίας και τις διαδικασίες για τις μελλοντικές συνθήκες ειρήνης στην Ευρώπη.
Τον Απρίλιο του 1945 ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ απεβίωσε από εγκεφαλική αιμορραγία και αντικαταστάθηκε από τον ως τότε αντιπρόεδρο Χάρι Τρούμαν. Προαναφέρθηκε, επίσης, η αλλαγή ηγεσίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στις 8 Μαΐου η Γερμανία υπέγραψε την άνευ όρων παράδοσή της και ήδη είχε προκύψει το θέμα της κατοχής της. Σε επιστολή του Τσώρτσιλ προς τον Τρούμαν, με ημερομηνία 6 Μαΐου 1945, ο Βρετανός ανέφερε ότι “είναι πλέον εμφανές πως δεν είναι δυνατή η συνεννόηση με τον Στάλιν μέσω αλληλογραφίας” και ότι απαιτείται η σύγκληση διάσκεψης, προκειμένου να συζητηθούν τα ζητήματα που προέκυπταν από τις νέες συνθήκες. Ο Τρούμαν απάντησε ότι συμφωνεί και ότι είναι σκόπιμη η σύγκληση διάσκεψης “αν και θα προτιμούσε η αίτηση αυτή θα προτιμούσε να προέρχεται από τον Στάλιν και όχι από κάποιον από αυτούς τους δύο”.
Αν και η Γερμανία είχε ηττηθεί, οι ΗΠΑ και η Βρετανία βρίσκονταν ακόμη σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιαπωνία. Στη Γιάλτα είχαν προσπαθήσει να πείσουν τον Στάλιν να συμμετάσχει στη σύρραξη με την Ιαπωνία. Όταν όμως αποφασίστηκε η σύγκληση της διάσκεψης στο Πότσδαμ, είχαν αρχίσει να αμφιβάλλουν κατά πόσον αυτό ήταν επιθυμητό: Ο αντικομμουνιστής Τσώρτσιλ, ιδιαίτερα, εξέφραζε φόβους για ενδεχόμενη αύξηση της Σοβιετικής επιρροής στις χώρες της Άπω Ανατολής. Από την άλλη, ο Στάλιν στη Γιάλτα είχε υποσχεθεί πως θα εμπλεκόταν στη σύγκρουση με την Ιαπωνία τρεις μήνες ύστερα από την ήττα της Γερμανίας. Αρχικά είχε σχεδιαστεί να επιβεβαιωθεί αυτή η διαβεβαίωση στο Πότσδαμ, μεσολάβησε όμως το γεγονός της επιτυχούς δοκιμής της ατομικής βόμβας στο Αλαμογκόρντο (16 Ιουλίου 1945): Οι σύμβουλοι του Τρούμαν τον πίεζαν να τη χρησιμοποιήσει εναντίον της Ιαπωνίας, αποφεύγοντας την άμεση εισβολή στη χώρα. Με τον τρόπο αυτό αποφευγόταν η εμπλοκή ναυτικών και χερσαίων δυνάμεων, με συνέπεια τη μη απώλεια ίσως και δύο εκατομμυρίων Αμερικανών. Η παρέμβαση της ΕΣΣΔ θα ήταν, συνεπώς, άνευ πρακτικής σημασίας.
Όταν ο Τρούμαν ανάγγειλε στον Στάλιν τη δημιουργία του νέου υπερόπλου, αντιμετωπίστηκε μάλλον αδιάφορα από το Σοβιετικό ηγέτη. Δεν είναι γνωστό αν η αδιαφορία αυτή οφείλεται στην άγνοια του Στάλιν σχετικά με την ατομική βόμβα ή αν ήταν ήδη πληροφορημένος γι’ αυτήν από τις μυστικές του υπηρεσίες. Ίσως να οφείλεται και στο γεγονός ότι κύριο μέλημα του Στάλιν στη Διάσκεψη ήταν η εξασφάλιση παροχής οικονομικής βοήθειας προς τη χώρα του, καθώς μεγάλο τμήμα της είχε υποστεί ολική καταστροφή: 31.000 εργοστάσια είχαν καταστραφεί, οι καλλιέργειες είχαν καεί ή εγκαταλειφθεί, η κτηνοτροφία αντιμετώπιζε έλλειψη ζώων και τα τρόφιμα διανέμονταν με δελτίο. Οι σύμβουλοί του τον είχαν ενημερώσει ότι ο υποσιτισμός των εργαζομένων είχε ως συνέπεια τη χαμηλή παραγωγικότητα και ο Στάλιν πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αναζωογονήσει τη χώρα του ήταν να λάβει υψηλές πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία.[6] Μέλημά του, επίσης, ήταν η εξασφάλιση της επιθυμητής ζώνης κατοχής της Γερμανίας καθώς και η δημιουργία κρατών – δορυφόρων, ώστε να αποτελούν τα “μαξιλάρια” προστασίας της ΕΣΣΔ από νέα ενδεχόμενη εισβολή. Δήλωσε, μάλιστα, ότι όλα τα εδάφη που είχαν καταληφθεί από τον Κόκκινο Στρατό “θα είναι κόκκινα”.
Η αντιμετώπιση του Στάλιν, όμως, από τη συμμαχική πλευρά είχε μεταβληθεί σημαντικά από την εποχή της Διάσκεψης της Γιάλτας: Δεν τον έβλεπαν πλέον με συμπάθεια, αλλά με ολοένα αυξανόμενη δυσπιστία. Ο Τρούμαν ήταν σαφές ότι δεν συμμεριζόταν τα αισθήματα του Ρούζβελτ απέναντι στο Σοβιετικό ηγέτη – ο Τσώρτσιλ είχε ήδη καταστήσει σαφή την αντίθεσή του με τα σχέδια και τις αντιλήψεις του Στάλιν, ιδιαίτερα ύστερα από τη σύγκρουσή τους στη Γιάλτα. Ο Στάλιν ένιωσε “προδομένος” από τους Συμμάχους του και πίστευε – καθόλου αδικαιολόγητα – ότι αυτό οφειλόταν στην απουσία του Ρούζβελτ. Με την ήττα της Γερμανίας καταργήθηκε και ο Νόμος Εκμισθώσεως και Δανεισμού (lend – lease act) και ο Χένρι Ουάλας (Henry Wallace), Αμερικανός υπουργός εμπορίου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ύστερα από λόγο του, στον οποίο είχε εκφράσει την υποστήριξή του στις Σοβιετικές οικονομικές απαιτήσεις. Αυτό έπεισε τον Στάλιν ότι η εχθρότητα απέναντι στην ΕΣΣΔ από τους δυτικούς, που υπήρχε κατά τη μεσοπολεμική περίοδο, είχε επανέλθει.
Γεννήσεις
1870 – Ιωάννης Γρυπάρης (Σίφνος, 17 Ιουλίου 1870 – Αθήνα, 13 Μαρτίου 1942) ήταν Έλληνας μεταφραστής, λογοτέχνης και εκπαιδευτικός, ενώ διετέλεσε επίσης στέλεχος του Υπουργείου Παιδείας και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Στα κατάλοιπα του λογοτέχνη, βρέθηκε ανέκδοτη δική του μετάφραση της ¨Πολιτείας του Πλάτωνος”, σε δημοτικό λόγο. Από τα δέκα βιβλία της πλατωνικής Πολιτείας, τα επτά μόνο μπόρεσε να επεξεργαστεί, αλλά και έτσι η εργασία του είναι πολύτιμη. Την Πολιτεία του Πλάτωνος την είχε μεταφράσει και εκδώσει ο Γρυπάρης και το 1911 στη σειρά της βιβλιοθήκης ” Φέξη” στην καθαρεύουσα, αλλά δεν ικανοποίησε πλήρως τον ποιητή. Γι΄αυτό την ξανάκανε στην δημοτική, βελτιώνοντας την απόδοση του κλασσικού κειμένου. Η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, στην οποία ο Γρυπάρης κληροδότησε τα υπάρχοντά του, παραχώρησε τα χειρόγραφά του και έτσι εκδόθηκαν στη νέα σειρά ” Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων” σε επιμέλεια του Ευάγγελου Παπανούτσου.
1926 – Νίκος Καρούζος. Ο Καρούζος γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1926 στο Ναύπλιο. Οι γονείς του, Κωνσταντίνα Πιτσάκη και Δημήτρης Καρούζος, δάσκαλος, συνέβαλαν στα πρώτα παιδικά χρόνια στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, όπως και ο ιερέας και δάσκαλος παππούς του από την πλευρά της μητέρας του που διέθετε πλούσια βιβλιοθήκη.
Το 1944 ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές στη γενέτειρά του και εντάσσεται στην ΕΠΟΝ Ναυπλίου στο Τμήμα διαφώτισης. To 1945 εισάγεται στη Νομική Σχολή και στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Ιούνιο του 1946 γλιτώνει τη σύλληψη και εκτέλεσή του από την Οργάνωση Χ. Την επόμενη χρονιά εξορίζεται στην Ικαρία για πέντε μήνες. Το 1951 υπηρετεί τη θητεία του στη Μακρόνησο και το 1953 εξορίζεται πάλι στη Μακρόνησο. Νοσηλεύτηκε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο όπου απαλλάχθηκε από τη στρατιωτική θητεία χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας, για λόγους υγείας.
Το 1955 παντρεύεται τη Μαρία Δαράκη με την οποία χωρίζει μετά από μερικούς μήνες. Εγκαταλείπει τις σπουδές στη Νομική και την προοπτική να γίνει δικηγόρος. Αρχίζει να δημοσιεύει ποιήματα και άλλα πεζά κείμενα σε διάφορα περιοδικά, όπως τα Αθηναϊκά Γράμματα, Επιθεώρηση Τέχνης, Νέα Εστία, Ευθύνη, Σύνορο και Διαγώνιος. Το 1961 βραβεύεται με το Β΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης και το 1962 με Α΄ Βραβείο Ποίησης της Ομάδας των Δώδεκα. Το 1962 παντρεύεται, για δεύτερη φορά, με τη Μαίρη Μεϊμαράκη, με την οποία χωρίζει το 1980. Τον Μάιο του 1967 συλλαμβάνεται για δηλώσεις που έκανε σε βάρος του Παττακού.
Το διάστημα 1983-1984 και το 1986 εργάζεται στο Γ΄ Πρόγραμμα της ΕΡΑ κάνοντας εκπομπές για τη λογοτεχνία. Το 1988 βραβεύεται με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Ποίησης. Αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα υγείας (καρδιολογικά, διάγνωση καρκίνου). Νοσηλεύεται σε διάφορες κλινικές της Ελλάδας και του εξωτερικού (Φεβρουάριος-Μάρτιος του 1986 στο Σωτηρία, Μάρτιος του 1989 διάγνωση καρκίνου, Φεβρουάριος-Μάρτιος του 1990 στο Λονδίνο). Πεθαίνει στις 28 Σεπτεμβρίου του 1990 στο Νοσοκομείο Υγεία.
1939 – Μίλβα (ιταλικά: Maria Ilva Biolcati, 17 Ιουλίου 1939, Ιταλία – 23 Απριλίου 2021, Μιλάνο) γνωστή ως Μίλβα , ήταν Ιταλίδα τραγουδίστρια, ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και τηλεοπτική προσωπικότητα. Ήταν επίσης γνωστή ως La Rossa (ιταλικά “Η Κοκκινομάλλα”), λόγω του χαρακτηριστικού χρώματος των μαλλιών της, καθώς επίσης και La Pantera di Goro (“Ο Πάνθηρας του Γκόρο”), το οποίο προέρχεται από παρατσούκλι που ο ιταλικός τύπος έδωσε στις τρεις πιο δημοφιλείς ιταλίδες τραγουδίστριες της δεκαετίας του 1960, συνδυάζοντας ονόματα των ζώων και τον τόπο καταγωγής της κάθε τραγουδίστριας (με τις άλλες δυο να αποτελούν την Mina “Τίγρης της Κρεμόνα” και την Iva Zanicchi “Αετός του Ligonchio”). Δημοφιλής στην Ιταλία και στο εξωτερικό, όπως και στην Ελλάδα, έχει εμφανιστεί σε μουσικές και θεατρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο και έχει κερδίσει τη λαϊκή αναγνώριση στην πατρίδα της την Ιταλία και ιδιαίτερα στη Γερμανία, όπου πολλές φορές έχει συμμετάσχει σε μουσικές εκδηλώσεις και τηλεοπτικά μουσικά προγράμματα. Έχει επίσης κυκλοφορήσει πολλά άλμπουμ στη Γαλλία, την Ιαπωνία, την Κορέα, την Ελλάδα, την Ισπανία και τη Νότια Αμερική.
Έχει συνεργαστεί με Ευρωπαίους συνθέτες και μουσικούς όπως ο Ένιο Μορικόνε το 1965, ο Φράνσις Λάι το 1973, ο Μίκης Θεοδωράκης το 1978 (το Was ich denke έγινε το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ στη Γερμανία), τον Έντσο Γιανάτσι το 1980, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου το 1981 και το 1986, τον Φράνκο Μπατιάτο το 1982 και το 1986.
Οι σκηνικές παραγωγές με συναυλίες του Μπέρτολτ Μπρεχτ και όπερες του Λουτσιάνο Μπέριο έχουν περιοδεύσει σε θέατρα σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει παραστάσεις μεταξύ άλλων στη Σκάλα του Μιλάνου, στη γερμανική Όπερα στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο, στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.
Έχοντας κάνει επιτυχία τόσο στην Ιταλία όσο και διεθνώς, παραμένει και σήμερα μια από τις πιο δημοφιλείς προσωπικότητες της Ιταλίας στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου. Το καλλιτεχνικό της ανάστημα έχει αναγνωριστεί επισήμως από την ιταλική, τη γερμανική και τη γαλλική δημοκρατία, καθεμιά από τις οποίες της έχει απονείμει υψηλότατες τιμές. Είναι στην πραγματικότητα η μόνη ιταλίδα καλλιτέχνης στη σύγχρονη εποχή που είναι ταυτόχρονα Ιππότης του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας (Παρίσι, 11 Σεπτεμβρίου 2009), Διοικητής του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (Ρώμη, 2 Ιουνίου 2007), Αξιωματικός του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Βερολίνο, 2006) και Αξιωματικός του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας (Παρίσι, 1995).
Απεβίωσε σε ηλικία 81 ετών στις 23 Απριλίου του 2021.
Θάνατοι
1959 – Μπίλι Χόλιντεϊ. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ και μεγάλωσε στην πόλη της Βαλτιμόρης. Σε επίσημα έγγραφα εμφανίζεται με μία πληθώρα παραλλαγών του πραγματικού ονόματός της. Ήταν γνωστή κυρίως ως Eleanora Fagan, σύμφωνα με το επώνυμο της μητέρας της, ωστόσο σε νοσοκομειακά έγγραφα αναφέρεται ως Eleanor Harris (ή Elinore στο πιστοποιητικό γέννησής της). Σε παιδική ηλικία απέκτησε το παρωνύμιο Μπίλι, ενώ βαπτίστηκε με το όνομα Eleanor Gough. Παράλληλα ήταν γνωστή ως Ματζ (Madge). Σε εφηβική ηλικία άρχισε να χρησιμοποιεί συστηματικά το όνοματ Μπίλι, πιθανώς λόγω της εκτίμησης που έτρεφε για την ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Μπίλι Νταβ (Billie Dove), ενώ αργότερα υιοθέτησε το επώνυμο του πατέρα της, ελαφρά παραλλαγμένο (Halliday), με το οποίο ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία της στο τραγούδι. Ο τζαζ μουσικός Λέστερ Γιανγκ τής έδωσε επίσης το γνωστό παρωνύμιο Lady Day.
Τα παιδικά της χρόνια χαρακτηρίστηκαν από έντονες δυσκολίες. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια αρνούμενος να αναγνωρίσει την πατρότητα της Χόλιντεϊ, κάτι που τελικά έκανε μόνο μετά την πρώτη επαγγελματική επιτυχία της. Ο ίδιος ήταν επίσης μουσικός, παίζοντας κιθάρα σε μεγάλες ορχήστρες (big bands), καθώς και στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον. Στην αυτοβιογραφία της περιγράφει την κακομεταχείρισή της από συγγενείς με τους οποίους αναγκάστηκε να συμβιώσει όταν η μητέρα της εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, ενώ για σύντομο χρονικό διάστημα φυλακίστηκε για πορνεία. Η ενασχόλησή της με το τραγούδι ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, τραγουδώντας σε μικρούς χώρους του Μπρούκλιν. Ο μουσικός παραγωγός και κυνηγός ταλέντων Τζον Χάμοντ ήταν ο πρώτος που διέκρινε τις δυνατότητές της και οργάνωσε τις πρώτες ηχογραφήσεις της, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με τον Μπένι Γκούντμαν. Από το 1935 ηχογραφούσε συστηματικά, αποκτώντας σταδιακά ένα ευρύτερο ακροατήριο. Υπήρξε από τις πρώτες Αφροαμερικανίδες τραγουδίστριες που συμμετείχαν σε ορχήστρα λευκών, συνεργαζόμενη με τον Άρτι Σο (Artie Shaw) το 1938, και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940 αποτελούσε μία από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες. Την ίδια περίοδο, πολλά προβλήματα σημάδευαν την προσωπική ζωή της, σε αντιδιαστολή με την επιτυχημένη επαγγελματική εξέλιξή της. Άρχισε να χρησιμοποιεί ναρκωτικές ουσίες καταδικαζόμενη σε φυλάκιση το 1947, ενώ συνδέθηκε συχνά με συντρόφους που την κακομεταχειρίστηκαν. Σε συνδυασμό με την εξάρτηση από το αλκοόλ, η υγεία της επιδεινώθηκε. Συνέχισε να τραγουδά και να περιοδεύει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ωστόσο η φωνή της τραχύνθηκε εμφανώς από τις καταχρήσεις. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος σε ηλικία 44 ετών και σε δεινή οικονομική κατάσταση, έχοντας απωλέσει τα κέρδη της από τη μουσική.
1967 – Τζον Κολτρέιν (αγγλικά: John William Coltrane, Χάμλετ Βόρειας Καρολίνας, 23 Σεπτεμβρίου 1926 – Νέα Υόρκη, 17 Ιουλίου 1967) ήταν Αμερικανός σαξοφωνίστας και συνθέτης της τζαζ.
Το έργο του σημάδεψε την αφροαμερικανική μουσική παράδοση στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ο Κολτρέιν θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τζαζ συνθέτες και σαξοφωνίστες μαζί με τον Κόλμαν Χόκινς, τον Λέστερ Γιανγκ ή τον Σόνι Ρόλινς που επίσης καινοτόμησαν με το παίξιμό τους.
Αν και το πέρασμά του από τη μουσική σκηνή ήταν σύντομο — η προσωπική του καριέρα κράτησε μόλις επτά χρόνια — κατάφερε να αφήσει πίσω του μια πλούσια δισκογραφία, με περισσότερες από 50 ηχογραφήσεις. Το παίξιμό του αρχικά χαρακτηρίστηκε νεοτερικό, και σταδιακά ξέφυγε από τα όρια του συμβατικού αυτοσχεδιασμού, διχάζοντας κοινό και κριτικούς, ενώ κατά τα τελευταία χρόνια της δημιουργίας και της ζωής του ξεπέρασε τα όρια και πορεύτηκε σε μια σχεδόν μοναχική πορεία θρησκευτικής έκστασης.
Ο Κολτρέιν γεννήθηκε στη Βόρεια Καρολίνα, σε μια εποχή έντονων φυλετικών διακρίσεων στην Αμερική. Στο περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Τζον Κολτρέιν κυριαρχούσαν δύο στοιχεία: η μουσική, αφού και οι δυο γονείς του — έστω και ερασιτεχνικά — είχαν σχετική ενασχόληση, και η θρησκευτικότητα, καθώς ο παππούς του ήταν πρεσβύτερος της African Methodist Episcopal Zion Αφρικανικής Επισκοπικής Χριστιανικής Εκκλησίας Μεθοδιστών της Σιών. Σε πολύ νεαρή ηλικία, αντιμετώπισε τον θάνατο του πατέρα του, του παππού του και της θείας του, ενώ αυτή η περίοδος ταυτίζεται με την αρχή της ενασχόλησής του με τη μουσική.
Η πρώτη συμμετοχή του Κολτρέιν σε μουσικό σύνολο ήταν το 1939, σε μια ορχήστρα της Κοινότητας, όπου έπαιζε κλαρινέτο και γαλλικό κόρνο, ενώ στο άλτο σαξόφωνο στράφηκε όταν εντάχθηκε στη γυμνασιακή ορχήστρα. Τον Ιούνιο του 1943, μετακόμισε την Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνιας και την περίοδο αυτή ξεκινά το ενδιαφέρον του για την τζαζ. Στο διάστημα 1945 – 1946 υπηρέτησε στο ναυτικό. Έχει ανακηρυχθεί άγιος από την Αφρικανική Ορθόδοξη Εκκλησία (African Orthodox Church) των ΗΠΑ, ως Saint John William Coltrane (Άγιος Ιωάννης Γουλιέλμος Καλτρέιν).
2019 – Αντρέα Καμιλέρι. Γεννήθηκε στο Πόρτο Εμπέντοκλε, στη Σικελία, το 1925. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου φοίτησε για μικρό χρονικό διάστημα σε επισκοπικό κολέγιο απ’ όπου αποβλήθηκε επειδή πέταξε ένα αυγό σε έναν σταυρό. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο κλασικό λύκειο Empedocle στο Αγκριτζέντο, από όπου πήρε απολυτήριο το 1943 χωρίς να δώσει εξετάσεις, λόγω της επέμβασης των συμμάχων στη Σικελία. Το 1944 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Λογοτεχνίας, αλλά δεν πήρε ποτέ πτυχίο. Την ίδια περίοδο έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και ποιήματα.
Από το 1948 μέχρι το 1950 σπούδασε σκηνοθεσία στην Ακαδημία Δραματικής τέχνης Silvio d’Amico (Accademia di Arte drammatica Silvio d’Amico) και ξεκίνησε να εργάζεται ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Το 1954 συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό για την πρόσληψη υπαλλήλων στη RAI αλλά δεν προσελήφθη επειδή ήταν κομμουνιστής. Το 1957 παντρεύτηκε την Rosetta Dello Siesto και απέκτησε τρία παιδιά. Ο Καμιλλέρι ήταν ο πρώτος που έφερε στην Ιταλία το θέατρο του παραλόγου του Σάμουελ Μπέκετ, ανεβάζοντας, το 1958, το έργο Το τέλος του παιχνιδιού στο Θέατρο dei Satiri στην Ρώμη και μετά (1970) στην τηλεόραση με τους Αντόλφο Τσέλι (Adolfo Celi) και Ρενάτο Ράσελ (Renato Rascel).
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του εξήντα κατάφερε τελικά να εργαστεί στη RAI και συμμετείχε σε πολλές παραγωγές της ιταλικής τηλεόρασης μεταξύ των οποίων στις τηλεοπτικές σειρές Οι περιπέτειες της Λάουρα Στορμ (Le avventure di Laura Storm), με πρωταγωνίστρια την Λαουρέτα Μασιέρο (Lauretta Masiero), Υπολοχαγός Σέρινταν (Tenente Sheridan), με πρωταγωνιστή τον Ubaldo Lay και Οι έρευνες του αστυνόμου Maigret (Le inchieste del commissario Maigret) με πρωταγωνιστή τον Τζίνο Τσέρβι (Gino Cervi).
Ο Αντρέα Καμιλλέρι ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα το 1978 με την έκδοση του μυθιστορήματος Η ροή των πραγμάτων (Il corso delle cose). Το 1980, εξέδωσε το μυθιστόρημα Καπνός στον ορίζοντα που είναι το πρώτο από τα μυθιστορήματά του στα οποία η υπόθεση τοποθετείται σε μια φανταστική πόλη στη Σικελίας, τη Βιγκάτα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
