16 Αυγούστου 2023
Είναι η 228η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 137 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:41 – Δύση ήλιου: 20:18 – Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 37 λεπτά
🌑 Σελήνη 29.5 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αλκιβιάδη, Διομήδη, Σταμάτιο, Σταματίνα και Σταματία.
Γεγονότα
963 – Ο Νικηφόρος Β’ Φωκάς στέφεται αυτοκράτορας και θα παραμείνει στο θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έως τις 10 Δεκεμβρίου 969. O νεαρός αυτοκράτορας Ρωμανός Β΄ πέθανε πρόωρα και αιφνίδια σε ηλικία 26 ετών (15 Μαρτίου 963). Οι περισσότεροι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η υγεία του είχε φθαρεί από τις καταχρήσεις και το ποτό ή ότι τον δηλητηρίασε η πανούργα σύζυγος του Θεοφανώ που ήταν αρκετά φιλόδοξη. Όλοι οι ιστορικοί αναγνωρίζουν ότι η Θεοφανώ χρησιμοποιούσε τις πιο σκληρές μεθόδους για να πετύχει τους στόχους της που έφταναν μέχρι την δολοφονία. Οι δύο γιοι τους Βασίλειος Β´ και Κωνσταντίνος Η΄ είχαν στεφτεί Συναυτοκράτορες αλλά δεν μπορούσαν να κυβερνήσουν επειδή ήταν μόνο πέντε και τριών ετών αντίστοιχα. Η Θεοφανώ ήταν κηδεμόνας αλλά δεν μπορούσε να βασιλεύσει μόνη, ο Ιωσήφ Βρίγγας Ευνούχος αξιωματούχος του Ρωμανού Β΄ διατήρησε την θέση του. Το σχέδιο του Βρίγγα ήταν να πάρει ο ίδιος όλες τις εξουσίες και να περιορίσει τις μεγάλες δυνάμεις του Νικηφόρου Φωκά. Ο νικητής της Κρήτης είχε την διοίκηση όλου του στρατού και στενές συνδέσεις με την αριστοκρατία, τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα στην Καισάρεια (2 Ιουλίου 963). Μετά την στέψη του ο Νικηφόρος Φωκάς έπλευσε στον Βόσπορο με στόχο να προστατεύσει τα στενά από τους εχθρούς του. Την ίδια εποχή ο Νικηφόρος Φωκάς διόρισε τον Ιωάννη τον Τσιμισκή Δομέστικο της Ανατολής και έστειλε επιστολή στην Κωνσταντινούπολη να ζητήσει να τον υποδεχτούν σαν Συναυτοκράτορα. Ο Ιωσήφ Βρίγγας του κλείδωσε την πόλη, καταδίωξε τον πατέρα του Βάρδα που κατέφυγε στην Αγία Σοφία, ο αδελφός του Λέων Φωκάς δραπέτευσε μεταμφιεσμένος. Ο Ιωσήφ Βρίγγας προσπάθησε να κερδίσει την υποστήριξη μερίδας λαού και αριστοκρατών όπως ο Ρωμανός Αργυρός αλλά ο πανίσχυρος πατριάρχης Πολύευκτος Μελιτηνής και ο στρατηγός Βασίλειος Λεκαπηνός υποστήριζαν τον Φωκά. Ο λαός της Κωνσταντινούπολης δολοφόνησε σε συμπλοκή τον Ρωμανό Αργυρό και ανάγκασε τον Βρίγγα να δραπετεύσει. Ο Νικηφόρος Φωκάς ανακηρύχτηκε επίστημα αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη (16 Αυγούστου 963) και παντρεύτηκε την χήρα αυτοκράτειρα Θεοφανώ.
1936 – Τελετή λήξης των 11ων Ολυμπιακών Αγώνων στο Βερολίνο. Αθλητής των αγώνων αναδεικνύεται ο Τζέσε Όουενς, που κερδίζει τέσσερα χρυσά μετάλλια. Η Ελλάδα έμεινε χωρίς μετάλλιο.
Ο Τζέιμς Κλίβελαντ Όουενς γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1913 στο Όουκβιλ της Αλαμπάμα και ήταν το έβδομο από έντεκα παιδιά των Χένρι και Έμμα Αλεξάντερ Όουενς. Αναγνωρίστηκε σε εθνικό επίπεδο το 1933 στους Εθνικούς Αγώνες Στίβου Λυκείων των ΗΠΑ που διεξαγόταν στο Σικάγο, όπου ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ των 100 γιαρδών (91 μέτρα) και πήδηξε 24 πόδια και ½ της ίντσας (7,56 μέτρα) στο άλμα εις μήκος. Αργότερα, ο Όουενς μπήκε στο Πανεπιστήμιο Οχάιο Στέιτ με αθλητική υποτροφία. Στις 25 Μαΐου 1935, στο Ανν Άρμπορ του Μίσιγκαν κατέρριψε 3 παγκόσμια ρεκόρ και ισοφάρισε ένα τέταρτο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, ο Τζέσε Όουενς κέρδισε 4 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, προκαλώντας έκπληξη και θαυμασμό, αλλά και την οργή των φυλετιστών του Γ’ Ράιχ, κυρίως του Χίτλερ.
Βέβαια ο ίδιος, ο Τζέσε Όουενς δήλωσε: Ο Χίτλερ έπρεπε να έρθει και να φύγει απ’ το στάδιο πολύ συγκεκριμένες ώρες. Χρειάστηκε να αποχωρήσει πριν την απονομή των μεταλλίων για τα 100 μέτρα, αλλά πριν φύγει έτυχε να περάσω δίπλα απ’ τις θέσεις του επιτελείου του. Με χαιρέτησε από μακριά και τον χαιρέτησα κι εγώ.
Στο βιβλίο του Τζέρεμι Σαπ, για τους Ολυμπιακούς του ’36, υπάρχει η εξής δήλωση του Όουενς: Δεν με σνόμπαρε ο Χίτλερ, αλλά ο Φράνκλιν Ρούσβελτ. Ο Πρόεδρος δεν μου έστειλε ούτε ένα τηλεγράφημα…
Σημείωσε και παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα σε μήκος, το οποίο έμεινε ακατάρριπτο για 25 χρόνια (καταρρίφθηκε το 1960 από τον Ραλφ Μπόστον). Ο Τζέσε Όουενς εγκατέλειψε τον αθλητισμό, ενώ ύστερα από 35 χρόνια καπνίσματος πέθανε στις 31 Μαρτίου 1980 στο Τούσον της Αριζόνα, σε ηλικία 66 ετών.
1936 – Βιβλία με «ανθελληνικό» περιεχόμενο καίγονται σε κεντρικές πλατείες ελληνικών πόλεων από ανθρώπους της δικτατορίας Μεταξά. Ανάμεσά τους, βιβλία των Γκαίτε, Σω, Φρόιντ, Τολστόι. Η αρχή γίνεται στις 8 Αυγούστου του 1936, μόλις τέσσερις ημέρες από την κατάλυση της Δημοκρατίας. Το καθεστώς δείχνει τα δόντια του, δι ομάδων «εθνικοφρόνων φοιτητών», οι οποίοι προχωρούν σε μία γενική πρόβα καύσης «μιαρών βιβλίων» στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών.
«Μέλη των φασιστικών οργανώσεων και διάφοροι τραμπούκοι ή πληρωμένοι αλήτες, με άγριους αλαλαγμούς χαράς, άναψαν σε δημόσιους χώρους μεγάλες φωτιές και έκαψαν εκατοντάδες τόμους βιβλίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων», περιγράφει στο βιβλίο του «4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ» ο Σπύρος Λιναρδάτος.
Η «μεγάλη πρεμιέρα» είναι για τις 16 Αυγούστου, οπότε θα λάβει χώρα «διά παραδειγματισμόν» η ταυτόχρονη στις μεγάλες πόλεις της χώρας φιέστα καύσης των «αντεθνικών εντύπων»! Τα δε βιβλία που θα «πρωταγωνιστήσουν» αποτελούν θηράματα ενός ιδιότυπου κυνηγιού, που έχει εξαπολυθεί όλες τις προηγούμενες μέρες σε βιβλιοπωλεία, δημόσιες βιβλιοθήκες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες, ακόμη και σπίτια! Η καύση του κατασχεθέντος υλικού θα γίνει στην Αθήνα, στα Προπύλαια και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, στον Πειραιά στο Πασαλιμάνι και στη Θεσσαλονίκη υπό την σκιά του Λευκού Πύργου.«Η Εθνική Φοιτητική Νεολαία Πειραιώς, προβαίνουσα εις την εξαφάνισιν δια πυράς ολοκλήρου σειράς κομμουνιστικών εντύπων την προσεχή Κυριακήν και ώραν 8 μ.μ. και εν τη πλατεία Πασαλιμανίου Πειραιώς προσκαλεί άπαντας τους εθνικόφρονας νέους, όπως προσέλθουν εν τη πλατεία Τερψιθέας 7 μ.μ. ίνα εν σώματι μεταβούν και συμμετάσχουν εις την τελετήν», «διαφημίζουν» την εβδομάδα πριν τη φιέστα οι εφημερίδες.
«… Κατόπιν διαταγής του Γ’ Σώματος Στρατού, την 16ην τρέχοντος, ημέραν Κυριακήν και ώραν 19ην, θα λάβει χώραν καταστροφή δια πυρός κατασχεθέντων κομμουνιστικών βιβλίων και εντύπων εις την πλατείαν του Λευκού Πύργου, εις ην εκλήθησαν να παραβρεθώσι αι εθνικιστικαί οργανώσεις […]», σημειώνεται στη σχετική ανακοίνωση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης.
Εκτενή -διθυραμβικά της «σωτήριας παρέμβασης»- ρεπορτάζ φιλοξενεί την επομένη ο ελεγχόμενος Τύπος, κάτω από δραματικές φωτογραφίες με τη γνώση που έχει μετατραπεί σε βουνά στάχτης! Περί «σατανικής προπαγάνδας μίας μαφίας», η οποία «με τα διάφορα “μπροσούρ” της και τας ποικιλωνύμους “μορφωτικάς” εκδόσεις της, παρεδόθη χθες εις το πυρ της εθνικής αποδοκιμασίας» (!)κάνει λόγο το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ταχυδρόμος Βορ. Ελλάδος» της 17ης Αυγούστου του 1936, σύμφωνα με το οποίο εκείνη τη σκοτεινή μέρα «θανατώνονται» περισσότερα από 10.000 βιβλία!
Στη Αθήνα, τη φωτιά στα Προπύλαια ανάβει ο φοιτητής Σαρρής, μέλος της ακροδεξιάς παρακρατικής οργάνωσης ΕΕΕ (Εθνική Ένωσις Ελλάς) και ο σύντροφός του Παναγιωτόπουλος κραυγάζει με έπαρση: «ρίχνομεν εις τας φλόγας το μίασμα αυτό της σκέψεως και της ψυχής του έθνους από την ηθική σκλαβιά εις την οποία συνέτειναν και τα βιβλία αυτά»!
1960 – Επίσημη ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρόεδρος αναλαμβάνει ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με αντιπρόεδρο τον τουρκοκύπριο Κιουτσούκ. Τις αυγινές ώρες της 16ης Αυγούστου 1960 η Κύπρος έπαψε να αποτελεί βρετανική αποικία και έγινε ανεξάρτητη Δημοκρατία. Στις 16 Αυγούστου ο τελευταίος Βρετανός κυβερνήτης Σερ Χιου Φουτ, σε επίσημη τελετή στη Βουλή των Αντιπροσώπων, παρέδωσε την εξουσία στον πρώτο Πρόεδρο της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ και στον πρώτο της Αντιπρόεδρο Φαζίλ Κουτσιούκ. Την ίδια μέρα έγινε στο Κυβερνείο η υποστολή της αγγλικής σημαίας και η έπαρση της κυπριακής. Αργότερα, ορίστηκε ως μέρα εορτασμού της κυπριακής ανεξαρτησίας η 1η Οκτωβρίου.
Η ανεξαρτησία που δόθηκε στην Κύπρο ήταν το αποτέλεσμα μακροχρόνιων προσπαθειών. Στα χρόνια 1955-59 διεξάγεται ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) με στόχο την απελευθέρωση από τους Άγγλους και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αποτέλεσμα του αγώνα ήταν οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου το Φεβρουάριο του 1959.
Η νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα που πήγαζαν από τις αδυναμίες του συντάγματος. Το σύνταγμα αυτό εμπεριέχει διαιρετικά στοιχεία που αποτέλεσαν εξαρχής εμπόδιο στην ομαλή πορεία και εξέλιξη του κράτους και ήταν η αιτία για τις βίαιες συγκρούσεις που ξέσπασαν ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους το 1963. Οι συγκρούσεις αυτές ονομάστηκαν διακοινοτικές ταραχές.
1969 – Ο Αγρινιώτης γιατρός Βασίλης Τσιρώνης μαζί με τη Βαρβάρα Τσιρώνη και τα δύο τους παιδιά καταλαμβάνουν αεροπλάνο της Ολυμπιακής, που εκτελεί το δρομολόγιο Αθήνα – Αγρίνιο – Ιωάννινα με 28 επιβαίνοντες και το οδηγεί στα Τίρανα της Αλβανίας, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να εκφράσει τη διαμαρτυρία του για το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας. Η οικογένεια ήταν οπλισμένη με δύο όπλα και μαχαίρια, τα οποία είχαν καταφέρει να περάσουν στο αεροσκάφος, καθώς τότε δεν υπήρχαν έλεγχοι στο αεροδρόμιο. Ο Τσιρώνης είχε επιλέξει την 16η Αυγούστου, ημέρα διακοπων για τους περισσότερους και την πτήση προς το Αγρίνιο, καθώς ήταν τόπος καταγωγής του και δεν ήθελε να τον υποπτευθούν.
Η τετραμελής οικογένεια αρχικά πήρε θέση στα μπροστινά καθίσματα και λίγο μετά την απογείωση μπούκαραν στο κόκπιτ και απείλησαν τον πιλότο Γιώργο Τζώρτζη. «Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η 7η πτήση μου. Ήμουν 19 χρονών και όλα πήγαιναν καλά ως τη στιγμή που μετά τους γνωστούς καφέδες και τις πορτοκαλάδες που προσέφερα στους 25 επιβάτες, διαπίστωσα ότι οι τέσσερις πρώτοι έλειπαν απ’ τις θέσεις τους και η πόρτα του κόκπιτ ήταν κλειστή. Και δεν άνοιγε, παρότι χτύπησα και δοκίμασα να την σπρώξω. Αυτό ήταν περίεργο, διότι μπορεί τότε πολύς κόσμος να μπαινόβγαινε στο πιλοτήριο χωρίς ειδική συνεννόηση με το πλήρωμα, αλλά η πόρτα έμενε ανοιχτή”, είχε αναφέρει η συνοδός Ρίλα Παπασπύρου.
«…Στο όνομα της δημοκρατίας, της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, κυριεύω αυτό το αεροπλάνο…», ειπε ο Τσιρωνης και οδήγησε το αεροπλάνο στα Τίρανα της Αλβανίας, όπου προσγειώθηκε σε ένα εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο. Αφού ο Τσιρώνης έκανε διαπραγματεύσεις με τους Αλβανούς Αξιωματικούς οδηγήθηκαν σε ένα κοντινό πανδοχείο. Μια ημέρα μετά, στις 17 Αυγούστου πλήρωμα και επιβάτες επέστρεψαν μέσω Κέρκυρας στο Ελληνικό, όπου τους υποδέχτηκε ο αναπληρωτής υπουργός Προεδρίας Αγαθαγγέλου, εκ μέρους του Παπαδόπουλου. Ο Τσιρώνης και η οικογενεια του κατευθύνθηκαν στη Σουηδία, όπου ο γιατρόε καταδικάστηκε για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και οδηγήθηκε στη φυλακή.
Γεννήσεις
1888 – Τόμας Έντουαρντ Λόρεν. Ο Τόμας Έντουαρντ Λώρενς, αν και ήταν ένα πολυσύνθετο ταλέντο (ικανότατος αρχαιολόγος, διπλωμάτης, ιστοριοδίφης και συγγραφέας), έμεινε τελικά γνωστός για τα κατορθώματα του στα πεδία των μαχών της Μέσης Ανατολής. Ήταν άνθρωπος μάλλον κοντός και αδύνατος, με καθαρή φωνή και κινήσεις νευρώδεις. Διακρινόταν για την ευγένεια, την ευθύτητα και την αντιπάθειά του για την επίδειξη.
Σπούδασε στην Οξφόρδη. Η μεσαιωνική στρατιωτική αρχιτεκτονική αποτέλεσε το πρώτο θέμα του ενδιαφέροντος του. Υπέβαλε διατριβή με τον τίτλο Φρούρια Σταυροφόρων (Crusader Castles) και το θέμα αυτό του εξασφάλισε πτυχίο ιστορίας με βαθμό άριστα, το 1910. Ως προστατευόμενος του αρχαιολόγου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ντ. Τζ. Χόγκαρθ, πήρε μέρος σε ανασκαφές που έγιναν στον Ευφράτη, τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αραβία. Εργάστηκε εκεί από το 1911 μέχρι το 1914, πρώτα υπό τον Χόγκαρθ και στη συνέχεια υπό τον Σερ Λέοναρντ Γούλυ. Στο διάστημα αυτό προσπάθησε να γνωρίσει τους λαούς της περιοχής και έμαθε όλες τις αραβικές διαλέκτους. Στις αρχές τού 1914, ο Γούλυ, ο Λώρενς και ο λοχαγός Σ.Φ. Νιούκομπ, εξερεύνησαν το βόρειο μέρος της χερσονήσου του Σινά. Φαινομενικά αποτελούσαν επιστημονική αποστολή, αλλά στην πραγματικότητα ενεργούσαν αναγνώριση με σκοπό τη χαρτογράφηση της περιοχής από τη Γάζα μέχρι την Άκαμπα, που προοριζόταν να έχει μεγάλη στρατηγική αξία.
1919 – Αντώνης Σαμαράκης. Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Μετά το απολυτήριο από το Β’ Γυμνάσιο της Βαρβακείου Σχολής, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση.Το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει. Το 1963 νυμφεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά.
Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου. Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Χρησιμοποίησε απλή γλώσσα και μη επιτηδευμένο ύφος και προσέγγισε τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Χαρακτηριζόταν από την αγάπη του για τους νέους. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, που οδήγησε στη διοργάνωση άτυπων συνεδριάσεων της Βουλής, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.
Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Σύμφωνα με επιθυμία του, το σώμα του δωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.
1920 – Τσαρλς Μπουκόφσκι. Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1920, στη γερμανική πόλη Άντερναχ (Andernach). Η μητέρα του ήταν Γερμανίδα και ο πατέρας του ένας Πολωνο-Αμερικάνος στρατιώτης, ο οποίος ήταν μέλος της στρατιωτικής δύναμης που είχε παραμείνει στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικογένεια μετανάστευσε στο Λος Άντζελες όταν ο Τσαρλς ήταν μόλις δύο ετών, ένα μέρος που τον επηρέασε πάρα πολύ στα γραπτά του.
Ο πατέρας του Τσαρλς αναφέρεται συχνά κι από τον ίδιο ως αρκετά βίαιος και στενόμυαλος άνθρωπος. Προσπαθούσε να είναι απόλυτα νομοταγής, και αποπειράθηκε να εμφυτεύσει στον γιο του τα δικά του ιδανικά, ώστε εκείνος να γίνει ένα παραγωγικό και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας. Συχνά ήταν άνεργος και έβγαζε τον πόνο και την αγωνία του πάνω στον Τσαρλς, δέρνοντάς τον επανειλημμένα μέχρι τα δέκα του χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μπουκόβσκι να αρχίσει να νιώθει την εγκατάλειψη και την απομόνωση, και να μένει συνειδητά άπραγος με την έννοια της εναντίωσης, όχι μόνο απέναντι στον πατέρα του, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο πατέρας του Τσαρλς τον επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή του αλλά και στα γραπτά του. Είναι βασικός χαρακτήρας στη θεματολογία του, και γράφει γι’ αυτόν ακόμα και στα τελευταία του ποιήματα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, λίγο πριν πεθάνει.
Κατά τα σχολικά του χρόνια, ο Μπουκόβσκι διάβασε πολύ. Όταν αποφοίτησε, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία, ώστε να γίνει συγγραφέας. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα του έγινε έξαλλη όταν ανακάλυψε κάποια κείμενά του, με τα οποία και τάισε τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν. Ο Μπουκόβσκι έφυγε από το σπίτι του και έζησε σαν αλήτης ταξιδεύοντας προς την Ατλάντα. Εκεί έμεινε σε μια παράγκα όπου τρεφόταν καθημερινά με σοκολάτες. Αναγκάστηκε να γυρίσει, όμως, κάποια στιγμή σπίτι του, κάτι που θα έκανε συχνά τα επόμενα χρόνια όταν δεν θα είχε πουθενά αλλού να πάει.
Θάνατοι
1971 – Σπύρος Σκούρας. Γεννημένος στο Σκουροχώρι Ηλείας, ο Σπύρος μαζί με τα αδέρφια του Κάρολο και Γεώργιο έφθασαν στο Σεντ Λιούις του Μισούρι το 1910. Ήταν 3 από τα 10 παιδιά της οικογένειας ενός φτωχού βοσκού που κατάφεραν σε λίγα χρόνια να αναρριχηθούν στις διευθυντικές θέσεις των μεγαλύτερων στούντιο του Χόλυγουντ. Ξεκίνησαν να εργάζονται σαν σερβιτόροι και μπάρμεν σε ξενοδοχεία και ζώντας με στερήσεις κατάφεραν να μαζέψουν μέχρι το 1914 οικονομίες 3.500 δολαρίων, τις οποίες επένδυσαν από κοινού με δυο ακόμα Έλληνες στην κατασκευή ενός κινηματογράφου. Τον ονόμασαν “Olympia” και σε λίγο καιρό ακολούθησαν οι εξαγορές και άλλων αιθουσών μέχρι του σημείου που είχαν στην κατοχή τους όλους τους κινηματογράφους του Σαντ Λιούις. Το όνειρο τους για την κατασκευή ενός παγκοσμίου κλάσεως κτιριακού συγκροτήματος με κινηματογράφους υλοποιήθηκε με την κατασκευή του “Ambassador”, μια επένδυση 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων, το 1926. Το 1929 πούλησαν την αλυσίδα των κινηματογράφων στη Warner Bros. για να καταλάβουν διευθυντικές θέσεις σε κινηματογραφικές εταιρείες.
Το 1932 οι αδελφοί Σκούρα είχαν τη διεύθυνση 500 και πλέον αιθουσών της αλυσίδας Fox-West Coast. Ο Σπύρος βοήθησε στην συγχώνευση της Fox με τη 20th Century το 1935 και ανέλαβε τα ηνία του νέου στούντιο το 1942. Στη διάρκεια της 20ετούς θητείας του προσπάθησε να σώσει την παραπαίουσα βιομηχανία του κινηματογράφου από την επέλαση της τηλεόρασης. Το μότο της 20th Century Fox “Movies are Better than Ever” (οι Ταινίες είναι Καλύτερες από Ποτέ) απέκτησε σάρκα και οστά όταν ο Σπύρος Σκούρας παρουσίασε το σύστημα ευρείας εικόνας Σινεμασκόπ στην πρωτοποριακή για την εποχή της ταινία Ο Χιτών. Το νέο σύστημα εικόνας θεωρήθηκε από πολλούς σαν το φιλί της ζωής στο σινεμά και ένα σημαντικότατο όπλο στη μάχη με την τηλεόραση.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1959 ο Σκούρας υποδέχτηκε τον Νικήτα Χρουστσόφ στο στούντιο της Fox. Στο γεύμα που ακολούθησε, είχε μια φιλική λογομαχία με τον υψηλό καλεσμένο του, όπου χαρακτήρισε τη Σοβιετική Ένωση “το μεγαλύτερο μονοπώλιο που γνώρισε ποτέ ο κόσμος”.
Η αποπομπή του από την προεδρία της εταιρείας έγινε ύστερα από τους οικονομικούς κλυδωνισμούς που προκάλεσε η παταγώδης αποτυχία της ταινίας Κλεοπάτρα. Έμεινε στην εταιρία σαν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, αλλά με μειωμένες αρμοδιότητες, μέχρι το 1969. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1971 σε ηλικία 78 ετών.
1977 – Έλβις Άαρον Πρίσλεϊ (αγγλικά: Elvis Aaron Presley, 8 Ιανουαρίου 1935 – 16 Αυγούστου 1977), ευρύτερα γνωστός και απλά ως Έλβις, ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός. Γνωστός ως “ο Βασιλιάς του Ροκ εντ Ρολ” ή απλώς “ο Βασιλιάς”, θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία του θεάματος. Ο Πρίσλεϊ γεννήθηκε στο Τούπελο του Μισισίπι, ενώ σε ηλικία 13 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Μέμφις του Τενεσί.
Η μουσική του καριέρα ξεκίνησε το 1954, ηχογραφώντας στην εταιρεία Sun Studios με τον παραγωγό Σαμ Φίλιπς, ο οποίος ήθελε να φέρει τον ήχο της αφροαμερικάνικης μουσικής σε ένα ευρύτερο κοινό. Ο Πρίσλεϊ στην ρυθμική ακουστική κιθάρα συνοδευόμενος από τον βασικό κιθαρίστα Σκότι Μουρ και τον μπασίστα Μπιλ Μπλακ, ήταν πρωτοπόρος του rockabilly: ενός συνδυασμού μουσικής κάντρι και rhythm and blues. Το 1955 ο ντράμερ Ντ.Τζ. Φοντάνα εντάχθηκε για να ολοκληρωθεί το κλασικό κουαρτέτο του Πρίσλεϊ και υπέγραψε συμβόλαιο με την RCA Records σε μια συμφωνία που κανόνισε ο “συνταγματάρχης” Τομ Πάρκερ, ο οποίος ήταν μάνατζερ του για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Το πρώτο του single με την RCA, “Heartbreak Hotel”, κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1956 και έγινε νούμερο ένα επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με μία σειρά επιτυχημένων τηλεοπτικών εμφανίσεων και δίσκων, έγινε πρωτοπόρος το νέου δημοφιλούς ήχου του ροκ εντ ρολ. Οι δυναμικές ερμηνείες τραγουδιών και το προκλητικό του στυλ, συνδυασμένα με ένα μοναδικό και ισχυρό μείγμα επιρροών τον έκαναν πάρα πολύ δημοφιλή και αμφιλεγόμενο.
Τον Νοέμβριο του 1956, ο Πρίσλεϊ έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με την ταινία Αγάπα με τρυφερά (Love Me Tender). Πηγαίνοντας να υπηρετήσει στον στρατό το 1958, ο Πρίσλεϊ έκανε επανεκκίνηση στην καριέρα του 2 χρόνια αργότερα με μεγάλη επιτυχία. Έκανε μερικές συναυλίες ωστόσο, καθοδηγούμενος από τον Πάρκερ, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1960 γυρίζοντας ταινίες και δίσκους σάουντρακ. Το 1968, 7 χρόνια μετά την τελευταία του συναυλία, επέστρεψε στη σκηνή μέσω τηλεοπτικού αφιερώματος επιστροφής του ονόματι Elvis, το οποίο οδήγησε σε μια σειρά συναυλιών σε διάφορες πόλεις, μεταξύ των οποίων το Λας Βέγκας. Το 1973, ο Πρίσλεϊ έκανε τη συναυλία Aloha from Hawaii, με την οποία έγινε ο πρώτος σόλο καλλιτέχνης που έκανε συναυλία που μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο.
Ο Πρίσλεϊ είναι ο πιο επιτυχημένος εμπορικά καλλιτέχνης στην ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής με εκτιμώμενο αριθμό πωλήσεων 500 εκατομμυρίων δίσκων. Κέρδισε 3 βραβεία Γκράμι και απέσπασε το Βραβείο Γκράμι για Συνολική Προσφορά σε ηλικία 36 ετών
Το 2022 θα κυκλοφορήσει η βιογραφική ταινία του Elvis Presley με τίτλο «Elvis».
2005 – Βίκυ Μοσχολιού. Γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1943 στο Μεταξουργείο (Αθήνα) ωστόσο έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Αγία Βαρβάρα (Αιγάλεω). Ήταν χρόνια στερημένα, αλλά γεμάτα αγάπη και μουσική, καθώς ο πατέρας της δεν αποχωριζόταν το γραμμόφωνο και την πλούσια συλλογή του από λαϊκά δισκάκια της εποχής. Μάλιστα, για να βοηθήσει την οικογένεια της, δεκατριάχρονο κορίτσι ακόμα, πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο ως κορδελιάστρα.
Αρχικά, δοκίμασε με επιτυχία να πάρει μέρος στην εκπομπή ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη, Χαρούμενα Ταλέντα. Ήταν μόλις 14 χρόνων και ο πατέρας της αρνήθηκε σθεναρά να ξεκινήσει να κάνει ζωντανές εμφανίσεις. Ωστόσο θα γίνει η αρχή το 1962 μετά από μεσολάβηση της εξαδέλφης της, Έφης Λίντα. Έτσι θα εμφανιστεί στην Τριάνα του Βασίλη Χειλά εκεί όπου ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης διέκρινε αμέσως τις ικανότητες πίσω από το υπερβολικό τρακ του νεαρού κοριτσιού. Αργότερα έχοντας μείνει χωρίς δουλειά θα θυμηθεί το Γιώργο Ζαμπέτα, τον οποίο ένα χρόνο πριν, 1961, είχε γνωρίσει σε μια διαδρομή στο λεωφορείο Αθήνα-Αιγάλεω και έτσι θα ξεκινήσει η μεγάλη της καριέρα.
Καθιερώθηκε το 1964 τραγουδώντας το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου στην κινηματογραφική ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, «Λόλα». Τον επόμενο χρόνο το τραγούδι της «Ένα αστέρι πέφτει – πέφτει» έγινε μεγάλη επιτυχία.
Η Μοσχολιού ως τύπος τραγουδίστριας ήταν contralto, δηλαδή η βαρύτερη γυναικεία φωνή, σαφέστατα στην λαϊκή εκδοχή της. Κατείχε μεγάλη έκταση φωνής, βαριά ηχητικότητα και φυσικά μια μελαγχολική βραχνή χροιά.
