13 Σεπτεμβρίου 2023
Είναι η 256η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 109 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:05 – Δύση ήλιου: 19:37 – Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 32 λεπτά
🌖 Σελήνη 17.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αριστείδη, Αρίστο, Άρη, Αριστέα, Αριστούλα, Αριστίνα, Κορνήλιος, Κορνήλης, Κορνήλος, Κορνηλία και Κορνήλα.
Γεγονότα
533 – Ο βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος νικά τους Βανδάλους του Γελίμερου στη Μάχη του Δέκιμου στην Αφρική. Το 533 μ.Χ. ο Ιουστινιανός ανέθεσε στον στρατηγό Βελισάριο την κατάκτηση του ληστρικού κράτους των Γερμανών Βανδάλων στη Βόρεια Αφρική. Για τον σκοπό αυτό του διέθεσε μόλις 5.000 ιππείς και 10.000 πεζούς. Από τους ιππείς οι 1.000 ήταν Ούννοι και Γερμανοί, οι 1.500 επίλεκτοι βουκελάριοι, υπό τον Ιωάννη Τρωγλίτη, και οι λοιποί καβαλάριοι υπό τον παιδικό φίλο του Ρουφίνο.
Το πεζικό αποτελείτο από βαριά οπλισμένους σκουτάτους (δορυφόρους) και από ψιλούς ακροβολιστές, τοξότες, σφενδονήτες και ακοντιστές. Αρχηγός του πεζικού ορίστηκε ο Ιωάννης ο εκ Δυρραχίου. Με αυτές τις δυνάμεις θα έπρεπε ο Βελισάριος να πολεμήσει, σε μια χώρα πεδινή, εναντίον των εκλεκτότερων ιππέων του κόσμου, όπως θεωρούντο οι Βάνδαλοι. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο Βελισάριος αποβιβάστηκε στην Καπούτβαδα της Βυζακίας και σε μία βδομάδα έφτασε κοντά στην Καρχηδόνα. Ο Γελίμερος, βασιλιάς των Βανδάλων, μόλις είχε πληροφορηθεί για την άφιξη των Βυζαντινών στη Β. Αφρική.
Στη σκληρή μάχη του Δέκιμου, οι Βυζαντινοί, χάρη κυρίως στο άγριο ουννικό ιππικό νίκησαν τους Βάνδαλους. Ο Γελίμερος διέφυγε και ο Βελισάριος με 15.000 στρατιώτες μπήκε πανηγυρικά στην Καρχηδόνα.
Ο Ιουστινιανός βιάστηκε να καλέσει τον Βελισάριο στην Κωνσταντινούπολη για τον γύρο του θριάμβου.
1503 – Ο Μιχαήλ Άγγελος αρχίζει την κατασκευή του «Δαυίδ», του γλυπτού αριστουργήματός του.
Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, που φιλοτεχνήθηκε από το 1501 ως το 1504, είναι ένα αριστούργημα της Αναγεννησιακής γλυπτικής και, μαζί με την Πιετά, ένα από τα δυο σημαντικότερα γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου. Είναι ένα από τα πιο γνωστά αγάλματα στην ιστορία της γλυπτικής, και έχει γίνει σύμβολο δύναμης και νεανικής ομορφιάς. Παριστάνει τον Βιβλικό βασιλιά Δαβίδ, τη στιγμή που αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Γολιάθ. Στην εποχή του θεωρήθηκε σύμβολο της δημοκρατίας της Φλωρεντίας, μιας ανεξάρτητης πόλης-κράτους που απειλούνταν από πιο ισχυρά αντίπαλα κράτη. Αυτή η ερμηνεία τονίστηκε και με την τοποθέτηση του ύψους 5,17 μέτρων αγάλματος έξω από το Παλάτσο Βέκιο, την έδρα της τοπικής κυβέρνησης της Φλωρεντίας. Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν στις 8 Σεπτεμβρίου του 1504.
1928 – Ο πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος, με επιστολή του στον τούρκο ομόλογό του Ισμέτ Ινονού ζητά την επίλυση με ειρηνικό τρόπο του συνόλου των εκκρεμοτήτων που υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Λίγες μέρες αργότερα, ο τούρκος πρωθυπουργός θα τον προσκαλέσει στην Κωνσταντινούπολη.
1965 – Οι Beatles κυκλοφορούν στις Ηνωμένες Πολιτείες τη μεγάλη επιτυχία τους «Yesterday». Προηγήθηκε η κυκλοφορία του στην Αγγλία τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Το ομότιτλο τραγούδι έφτασε στο νούμερο ένα στα αμερικανικά charts. Στη συνέχεια εμφανίστηκε στο EP του Ηνωμένου Βασιλείου τον Μάρτιο του 1966. Η φωνή και η ακουστική κιθάρα του ΜακΚάρτνεϊ , μαζί με ένα κουαρτέτο εγχόρδων , έγιναν ουσιαστικά για την πρώτη σόλο παράσταση του συγκροτήματος. Το τραγούδι παραμένει δημοφιλές σήμερα και, με περισσότερες από 2.200 διασκευές. Το “Yesterday” ψηφίστηκε ως το καλύτερο τραγούδι του 20ου αιώνα σε μια δημοσκόπηση του BBC Radio 2 το 1999 με ειδικούς και ακροατές και ψηφίστηκε επίσης το Νο. 1 ποπ τραγούδι όλων των εποχών από το MTV και το περιοδικό Rolling Stone την επόμενη χρονιά . Το 1997, το τραγούδι μπήκε στο Grammy Hall of Fame .
Το «Yesterday» είναι μια μελαγχολική μπαλάντα για τη διάλυση μιας σχέσης. Ο τραγουδιστής θρηνεί νοσταλγικά για τη χθεσινή ημέρα που ήταν μαζί με την αγάπη του, πριν εκείνη φύγει για κάτι που είπε.
1986 – Σεισμός, μεγέθους 6,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, συγκλονίζει την Καλαμάτα. 35 νεκροί ο απολογισμός.
Η 13η Σεπτεμβρίου, ανεξαρτήτου ημέρας είναι πένθιμη για την Καλαμάτα. Σε όλη τη Μεσσηνία ξυπνούν δυσάρεστες μνήμες καθώς το 1986 ο σεισμός έντασης 6,2 της κλίμακας ρίχτερ άφησε στο πέρασμά του 22 νεκρούς και πάνω από 300 τραυματίες. Οι υλικές ζημιές δε στα σπίτια ήταν καταστροφικές. Ακολούθησαν πολλοί μετασεισμοί του κύριου, που έφτασαν και τα 5,6 ρίχτερ, ενώ η πόλη της Καλαμάτας είχε βυθιστεί στο σκοτάδι και ένα πέπλο σκόνης την είχε σκεπάσει. Το 70% των κτιρίων είχαν κριθεί ακατάλληλα για να κατοικηθούν, ενώ το 20% των κτιρίων κρίθηκαν κατεδαφιστέα. Πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την πόλη και να πάνε στα γύρω χωριά.
Συνεργεία από τη νεοσύστατη (τότε) ΕΜΑΚ αλλά και ομάδες διάσωσης από τη Γαλλία και τη Γερμανία έφτασαν στην πόλη και ξεκίνησαν αμέσως προσπάθειες απεγκλωβισμού των πολιτών κάτω από τα χαλάσματα. Επικεντρώθηκαν στην περιοχή Νησάκι, στην οδό Αριστείδου 28, καθώς στα συντρίμμια της νεόχτιστης πολυκατοικίας εγκλωβίστηκαν οι περισσότεροι ένοικοί της. Πριν τον φονικό σεισμό εγκαινιαζόταν η ακτοπλοϊκή σύνδεση Καλαμάτας-Κρήτης, οπότε πολύς κόσμος είχε κατακλύσει το λιμάνι για τα εγκαίνια. Αυτό έσωσε πολλούς καθώς είχαν φύγει από τα σπίτια τους. Το πλοίο μάλιστα που θα εκτελούσε το δρομολόγιο, φιλοξένησε στις καμπίνες του πολλούς σεισμοπαθείς. Ο χειμώνας που ήρθε το ΄86 ήταν πολύ βαρύς, με τους σεισμοπαθείς να έχουν να αντιμετωπίσουν και το κρύο από το χιόνι. Για τα επόμενα (τουλάχιστον) 5 χρόνια έγινε μια τεράστια προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί η πόλη και να γίνει λειτουργική για τους κατοίκους της, αν και αρκετοί, προσωρινά την εγκατέλειψαν.
Γεννήσεις
1873 – Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή. Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (Βερολίνο, 13 Σεπτεμβρίου 1873 – Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου 1950) ήταν Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Καραθεοδωρής ήταν γνωστός εκτός Ελλάδας ως Konstantin Carathéodory και συχνά αναφέρεται και ως Καραθεοδωρής. Το επιστημονικό του έργο επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας. Είχε σημαντικότατη συνεισφορά ιδιαίτερα στους τομείς της πραγματικής ανάλυσης, συναρτησιακής ανάλυσης και θεωρίας μέτρου και ολοκλήρωσης. Τα περισσότερα έργα του τα έγραψε στα γερμανικά.
Ο Καραθεοδωρή άρχισε να συγγράφει επιστημονικές μελέτες ήδη από τον καιρό που εργάζονταν ως μηχανικός στην Αίγυπτο. Οι έρευνες του, τις οποίες δημοσίευσε κυρίως στα γερμανικά, συνθέτουν ένα τεράστιο και πολύπλευρο έργο, το οποίο τον κατατάσσει μεταξύ των μεγαλύτερων μαθηματικών. Αρχικά ασχολήθηκε με τον Λογισμό των Μεταβολών και η διδακτορική διατριβή του (Γκέτινγκεν, 1904) φέρει τον τίτλο «Περί των ασυνεχών λύσεων στον Λογισμό των Μεταβολών». Στη συνέχεια, καταπιάστηκε με όλους σχεδόν του κλάδους των Μαθηματικών: θεωρία πραγματικών συναρτήσεων, θεωρία μιγαδικών συναρτήσεων, διαφορικές εξισώσεις, θεωρία συνόλων και διαφορική γεωμετρία, σύμμορφες απεικονίσεις κ.ά.
Οι μαθηματικές του αποδείξεις χαρακτηρίζονται από «κομψότητα και απλότητα», αλλά και αυστηρότητα που δίνει απόλυτη ασφάλεια στα συμπεράσματα που προκύπτουν. Με τη συμβολή του στον Λογισμό των Μεταβολών βοήθησε στην ανάπτυξη της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας προκαλώντας τον θαυμασμό του ίδιου του Αϊνστάιν: «Αν θέλετε να μπείτε στον κόπο να μου εξηγήσετε ακόμα και τους κανονικούς μετασχηματισμούς θα βρείτε έναν ευγνώμονα και ευσυνείδητο ακροατή. Αν όμως λύσετε και το πρόβλημα των κλειστών γραμμών του χρόνου, θα σταθώ μπροστά σας με σταυρωμένα χέρια. Πίσω από αυτό υπάρχει κρυμμένο κάτι που είναι αντάξιο του ιδρώτα των καλυτέρων.» — Επιστολή του Αϊνστάιν προς τον Καραθεοδωρή, 1916
Η συμβολή του στη Θεωρητική Φυσική ήταν ουσιαστική στη μαθηματική θεμελίωση τομέων της Φυσικής όπως η Θερμοδυναμική, η γεωμετρική οπτική, η μηχανική και η σχετικότητα.
Το 1909 δημοσίευσε μία εργασία με τίτλο «Έρευνα επί των βάσεων της Θερμοδυναμικής» στο περιοδικό Mathematische Annalen. Η εργασία αυτή έγινε ευρέως γνωστή στους κύκλους των φυσικών μόνο το 1921 από ένα σχετικό άρθρο του Μαξ Μπορν (Max Born) στο περιοδικό Physikalische Zeitschrift. Στην εργασία του 1909 περιέχεται και η περίφημη Αρχή Καραθεοδωρή«σε κάθε κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας ενός συστήματος υπάρχουν μερικές απείρως γειτονικές καταστάσεις ισορροπίας στις οποίες δεν μπορούμε να φτάσουμε με αδιαβατικές μεταβολές». Με απλά αξιώματα και υποθέσεις, ο Καραθεοδωρή κατόρθωσε να φτάσει στον ορισμό θεμελιωδών θερμοδυναμικών μεγεθών όπως της εντροπίας, χωρίς καμία αναφορά σε θερμοδυναμικούς κύκλους κ.λπ.
Υπήρξε μέλος των ακαδημιών Βερολίνου (1919), Γκέτινγκεν (1920), Μονάχου (1925), Κολωνίας (1926, Αθηνών (1927) και Ρώμης (1929).
1874 – Άρνολντ Σένμπεργκ. Ο Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schönberg, 13 Σεπτεμβρίου 1874 – 13 Ιουλίου 1951) ήταν Αυστριακός συνθέτης, του οποίου η δράση συνδέθηκε με το μουσικό εξπρεσιονιστικό κίνημα όπως αυτό εκφράστηκε στην γερμανική ποίηση και τέχνη, ενώ στην συνέχεια αναδείχθηκε επικεφαλής της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης.
Ο Άρνολντ Σένμπεργκ είναι ιδιαίτερα γνωστός για την ανανέωση που έφερε από μορφολογικής κι εκφραστικής πλευράς, στη γερμανική ρομαντική μουσική παράδοση, η οποία είχε σημαδευτεί έντονα από το έργο των Γιοχάνες Μπραμς και Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Σένμπεργκ ωστόσο θεωρείται η επέκταση των ορίων της τονικότητας και κυρίως, η εισαγωγή της ατονικότητας. Είναι διάσημος για την θεμελίωση της δωδεκαφθογγικής τεχνικής, μιας μεθόδου με ευρύτατη επίδραση στην Σύγχρονη κλασική μουσική. Η μέθοδος αυτή αφορά στον χειρισμό ταξινομημένων σειρών από φθόγγους της χρωματικής δωδεκαφθογγικής κλίμακας, γι’ αυτό και θεωρείται ότι έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της σειραϊκής μουσικής. Ο Άρνολντ Σένμπεργκ επεξεργάστηκε επίσης τον όρο εξελικτική ποικιλία, καθώς υπήρξε ο πρώτος συνθέτης ο οποίος εφάρμοσε τρόπους επεξεργασίας των μουσικών μοτίβων χωρίς την κυριαρχία μιας κεντρικής μελωδικής ιδέας.
Ο Άρνολντ Σένμπεργκ υπήρξε επίσης ζωγράφος και σημαντικότατος θεωρητικός της μουσικής, ενώ επίσης τεράστια υπήρξε η επίδρασή του στη διδασκαλία της σύνθεσης. Αν και ο ίδιος δεν είχε κάποιον επίσημο δάσκαλο, πλην του φίλου του κι αργότερα συγγενή του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ, ο οποίος τον βοηθούσε στη μελέτη της σύνθεσης, ο Άρνολντ Σένμπεργκ είχε μια αξιόλογη σειρά από μαθητές, μεταξύ των οποίων ο Άλμπαν Μπεργκ, ο Άντον Βέμπερν, ο Τζων Κέιτζ, ο Λου Χάρισον και ο Ντέιβιντ Βαν Βακτορ. Πολλές από τις πρακτικές του Άρνολντ Σένμπεργκ, συμπεριλαμβανομένης της μορφοποίησης της συνθετικής μεθόδου και τη συνήθειάς του να προσκαλεί το κοινό μέσω των έργων του, ώστε να προσεγγίζουν τη μουσική αναλυτικά, απηχούν την αβάν-γκαρντ μουσική σκέψη των αρχών του 20ού αιώνα. Οι πολεμικές του απόψεις σε σχέση με ζητήματα της ιστορίας της μουσικής και της αισθητικής υπήρξαν κρίσιμα για τη διαμόρφωση του έργου πολλών σημαντικών μουσικολόγων και μουσικοκριτικών, συμπεριλαμβανομένων των Τέοντορ Αντόρνο, Τσαρλς Ρόουζεν και Καρλ Νταλχάους.
Το αρχειακό υλικό του Άρνολντ Σένμπεργκ έχει συγκεντρωθεί και βρίσκεται στο Κέντρο Άρνολντ Σένμπεργκ στη Βιέννη.
1908 – Κάρολος Κουν. Ο Κάρολος Κουν γεννήθηκε στην Προύσα της Μικράς Ασίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1908. Ο πατέρας του είχε γερμανική, ελληνική και εβραϊκή καταγωγή (το Κουν προέρχεται απο το Κοέν), ενώ η μητέρα του ήταν Ελληνίδα ορθόδοξη. Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης και σπούδασε αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Το 1929 διορίστηκε καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Η πρώτη του εμφάνιση ως σκηνοθέτη ήταν στο Τέλος του ταξιδιού του Ρόμπερτ Σερίφ και με μαθητές του, από το Κολλέγιο, παρουσίασε έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Πλούτος) και του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός). Ίδρυσε τη Λαϊκή Σκηνή (1934-36) και συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους (Κατερίνας, Κοτοπούλη, κ.ά.).
Το 1942 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης όπου και ανέβασε Ίψεν, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Λουίτζι Πιραντέλλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Τένεσι Ουίλιαμς, Άρθουρ Μίλερ κ.ά. Επίσης το ίδιο έτος (1942) ίδρυσε τη Δραματική Σχολή του θεάτρου του, στην οποία μαθήτευσαν οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί της μεταπολεμικής γενιάς.
Οικονομικές όμως δυσχέρειες ανάγκασαν το Θέατρο Τέχνης να διαλυθεί (1949) το οποίο άνοιξε πάλι το 1954 σε μορφή κυκλικού θεάτρου. Τη περίοδο εκείνη (1950-53) ο Κουν συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθετώντας Αντόν Τσέχοφ (Ο θείος Βάνιας, Τρεις αδελφές), Πιραντέλο (Ερρίκος Δ΄), κ.λπ.
Με μαθητές της Δραματικής Σχολής του όταν συγκρότησε και πάλι το 1954 το Θέατρο Τέχνης, με τη μορφή κυκλικού θεάτρου, εκτός τους παλαιούς συγγραφείς ο Κουν παρουσίασε τα καινούργια ρεύματα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου (Μπρεχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.ά.) και παράλληλα παρουσίασε έργα πολλών νέων Ελλήνων προικισμένων συγγραφέων – Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη και Ευθυμιάδη επιστρέφοντας σε έργα των αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.
Από το 1957 ανεβάζει αρχαίο δράμα, αρχικά στο θέατρό του παρουσίασε τον Πλούτο και το 1959 τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, που θεωρήθηκε παράσταση-σκάνδαλο λόγω της πρωτοποριακής της μορφής, και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, για να συνεχίσει στο “Θέατρο των Εθνών” του Παρισιού, Λονδίνο, Ζυρίχη, Μόναχο, Μόσχα, Λένινγκραντ, Βαρσοβία, Βενετία, Φεστιβάλ Βιέννης, Διεθνές θεατρικό Φεστιβάλ Βελιγραδίου, Ελληνική Εβδομάδα του Ντόρτμουντ, Φεστιβάλ Φλάνδρας και σκανδιναβικές πρωτεύουσες με τα έργα Όρνιθες, Πέρσες, Επτά επί Θήβας, Αχαρνής, Οιδίπους Τύραννος, Λυσιστράτη, Βάκχες και Ειρήνη.
Επίσης, παρουσίασε έργα ξένων συγγραφέων, όπως των Ουάιλντερ (Η μικρή μας πόλη), Σαρτρ (Κεκλεισμένων των θυρών), Πάτρικ (Αυγουστιάτικο φεγγάρι), Ουίλιαμς (Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, Τριαντάφυλλο στο στήθος, Καλοκαίρι και καταχνιά), Μπρεχτ (Ο κύκλος με την κιμωλία, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν), Ιονέσκο (Ρινόκερος), Μίλερ (Ο θάνατος του εμποράκου), Ευγένιου Ο Νιλ (Ο παγοπώλης έρχεται), Μπέκετ (Περιμένοντας τον Γκοντό), Πίντερ, Άλμπι, Αραμπάλ, Ζενέ, Βάις, κ.ά. Οι περισσότεροι μάλιστα απ’ αυτούς τους συγγραφείς πρωτοπαρουσιάστηκαν στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης. Παράλληλα, σκηνοθέτησε έργα νέων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, όπως των Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Σεβαστίκογλου, Αρμένη, Λ. Αναγνωστάκη (Η αυλή των θαυμάτων, Αγγέλα, Η πόλη, Βαβυλωνία κ.λπ.).
Το Θέατρο Τέχνης συμμετείχε σε πολλά ελληνικά (Αθηνών, Επιδαύρου, Φιλίππων κ.ά.) και ξένα (Λονδίνου, Παρισιού, Μονάχου, Βιέννης κ.ά.) φεστιβάλ.
Το 1984 το ελληνικό κράτος παραχώρησε έναν χώρο στην Πλάκα, για την ανέγερση του θεάτρου Κ. Κουν.
Τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών. Με τη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του τον Φεβρουάριο του 1987, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν.
Έγραψε τις μελέτες «Η αρχαία τραγωδία-κωμωδία» και «Ο σκηνοθέτης και το αρχαίο δράμα». Υπήρξε γεγονός πως ως σκηνοθέτη τον Κουν απασχολούσε το σύγχρονο νεοελληνικό έργο, η νεοελληνική θεατρική παράσταση, το αρχαίο δράμα και το κλασικό θέατρο σε σύγχρονη απόδοση.
Ο Κάρολος Κουν ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδός Λυκαβηττού) και μιλούσε επίσης αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά.
Προς τιμήν του θεσμοθετήθηκαν τα Βραβεία Κάρολος Κουν.
Θάνατοι
1915 – Στέφανος Γρανίτσας (1880 – 13 Σεπτεμβρίου 1915) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, ποιητής και συγγραφέας από τη Γρανίτσα Ευρυτανίας. Μετέφερε, μέσα από τα κείμενα του σε εφημερίδες της εποχής, μύθους και παραδόσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα του. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Χρόνος, Εστία και Πατρίς προσφέροντας διηγήσεις για το λαό της υπαίθρου. Είχε εκλεγεί βουλευτής το 1911. Ο Στέφανος Γρανίτσας πολέμησε ως ανθυπολοχαγός το 1912 και 1913. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου του 1915. Στην εργογραφία του συμπεριλαμβάνονται πολλά ποιήματα, το θεατρικό έργο Μητρούσης καθώς και το Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου, το οποίο περιέχει μύθους από τη λαϊκή παράδοση της περιοχής του σχετικούς με ζώα.
1968 – Αλέξανδρος Αλεξανδράκης (Αθήνα, 1913 – Αθήνα, Σεπτέμβριος 1968) ήταν Έλληνας ζωγράφος, που έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τις ιδιαιτέρως δυναμικές απεικονίσεις του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940.
Ο Αλεξανδράκης έδειξε από νωρίς το ταλέντο του στο σχέδιο και την ζωγραφική. Σε ηλικία 17 ετών, παρουσίασε 23 έργα του σε ομαδική έκθεση που διοργάνωσε η ΧΑΝ. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κοντά στο Σπυρίδωνα Βικάτο και τον Ουμβέρτο Αργυρό. Αργότερα, παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής κοντά στον Γιάννη Κεφαλληνό. Αποφοίτησε από την σχολή το 1937, για να συμμετάσχει αμέσως σε διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής.
Στον πόλεμο του 1940, ο ζωγράφος και οι πέντε αδελφοί του επιστρατεύτηκαν. Υπηρέτησε στα βουνά της Ηπείρου ως δεκανέας του πυροβολικού και τις εντυπώσεις του τις αποτύπωσε σε μία σειρά σκίτσων και ελαιογραφιών που έγιναν ευρέως γνωστές στο κοινό, μιας και ανατυπώθηκαν σε αφίσες και χρησιμοποιήθηκαν σε πάμπολλες σχολικές εορτές. Περίπου εκατό έργα του από τον πόλεμο δημοσιεύθηκαν επίσης μεταπολεμικά σε ένα λεύκωμα με τίτλο Έτσι πολεμούσαμε (1968).
Μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε πολύ με το γυμνό. Εικονογράφησε επίσης το Αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού που κυκλοφόρησε το 1958. Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και άρχισε να συνεργάζεται με μεγάλα ιδρύματα, όπως το Μουσείο Γκουγκενχάιμ και η Βιβλιοθήκη της Γερουσίας των ΗΠΑ. Δυστυχώς, πέθανε σε ηλικία 55 ετών, την εποχή που είχε αρχίσει να γίνεται ευρύτερα γνωστός.Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ),
Το 1980, η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση. Πιο πρόσφατα, η γκαλερί «Κ» παρουσίασε έργα του καλλιτέχνη στο Λονδίνο (1998 και 2005) και στην Λευκωσία (1999).
1997 – Ζορζ Γκεταρί, Λάμπρος Γούργου το πραγματικό όνομά του. Ο Ζορζ Γκεταρί (Αλεξάνδρεια, 8 Φεβρουαρίου 1915 – Mougins, Alpes-Maritimes, 13 Σεπτεμβρίου 1997) ήταν Γάλλος καλλιτέχνης (χορευτής, τραγουδιστής, παρουσιαστής και ηθοποιός) Ελληνικής καταγωγής. Γεννημένος ως Λάμπρος Βαρλόου, το 7ο από δέκα παιδιά ελληνικής οικογένειας της Αιγύπτου, προοριζόταν από το περιβάλλον του για να ακολουθήσει εμπορικές δραστηριότητες, όπως ο πατέρας του. Σε ηλικία 16 ετών αναδείχθηκε πρωταθλητής στίβου στο Γυμνάσιο, στο δρόμο των 110 μ. με εμπόδια. Τρία χρόνια μετά έφυγε για οικονομικές σπουδές στο Παρίσι, μερίμνη του θείου του, μαέστρου Τάσου Γιαννόπουλου, ο οποίος ανήκε στην ορχήστρα του διάσημου βιολονίστα Τυμπώ. Ο τελευταίος, παρότρυνε το Γκεταρί να εγκαταλείψει τις εμπορικές του σπουδές και να ασχοληθεί με το τραγούδι, το 1936. Ο Ζορζ θήτευσε πλάι στον διακεκριμένο μουσουργό Νινόν Βαλίν και το 1937 πρωτοεμφανίσθηκε στο κέντρο «Ευρωπαϊκόν» της Γαλλικής πρωτεύουσας, ως μέλος μουσικού σχήματος με επικεφαλής το Τζο Μπουλλόν. Την επόμενη χρονιά κίνησε το ενδιαφέρον της Mistinguett, η οποία τον ενέταξε στο καλλιτεχνικό της δυναμικό, ως τακτικό συνεργάτη. Το 1950 ο Γκεταρί αναδείχθηκε καλύτερος εκτελεστής οπερέττας στην Γαλλία και την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική ταινία Ένας Αμερικανός στο Παρίσι, στο πλευρό της Λέσλι Καρόν. Ο Γκεταρί επισκεπτόταν συχνά την Ελλάδα ως επίσημα προσκεκλημένος, μετέχοντας σε διάφορες καλλιτεχνικές και άλλες εκδηλώσεις.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
