11 Δεκεμβρίου 2023
Είναι η 345η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 20 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:30 – Δύση ήλιου: 17:05 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 35 λεπτά
🌑 Σελήνη 27.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ααρών, Αβραάμ, Αβραμία, Αδάμ, Αδαμάντιο, Αδάμο, Αδάμα, Διαμαντή, Αδαμαντία, Αμάντα, Άντα, Διαμάντω, Ρουμπίνη, Εύα, Δαβίδ, Δανάη, Δεβόρα, Δεβώρα, Ντέμπορα, Ντέπυ, Εσθήρ, Μελχισεδέχ, Μελχή, Νώε, Ραχήλ, Ρεβέκκα, Μπέκυ, Ρούμπεν, Ρουμπίνη, Ρουμπίνι, Ρουμπίνα, Σάρα, Σάρρα, Ισαάκ, Ιώβ, Ιωβία και Ιώβη.
Γεγονότα
1844 – Ο δρ. Τζον Ριγκς εφαρμόζει για πρώτη φορά αναισθησία για την εξαγωγή δοντιού του συναδέλφου του δρ. Χόρας Γουέλς, χρησιμοποιώντας νιτρικό οξείδιο. Στα τέλη του 1844, ο Γουέλς, καθώς παρακολουθούσε ένα νούμερο σ’ ένα τσίρκο, παρατήρησε τις αναλγητικές ιδιότητες του υποξειδίου του αζώτου, γνωστού και ως “ιλαρού αερίου” και σκέφτηκε να το χρησιμοποιήσει για να κάνει ανώδυνες επεμβάσεις στους πελάτες του. Πειραματίστηκε πρώτα πάνω στον εαυτό με καλά αποτελέσματα, όταν χρειάστηκε να βγάλει ένα χαλασμένο δόντι. Την εξαγωγή έκανε ο συνάδελφός του Τζον Ριγκς. Στη συνέχεια άρχισε να εφαρμόζει τη μέθοδό του στους ασθενείς του και σύντομα η φήμη του ξεπέρασε τα στενά όρια του Χάρτφορντ. Ο ίδιος δεν θέλησε να κατοχυρώσει την εφεύρεσή του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, επειδή πίστευε ότι «η ανακούφιση από τον πόνο πρέπει να είναι ελεύθερη, όπως ο αέρας».
1886 – Η Dial Square FC, μία ποδοσφαιρική ομάδα από το Γούλιτς, δίνει τον πρώτο αγώνα της και συντρίβει με 6-0 την Eastern Wanderers. Αργότερα θα γίνει πασίγνωστη ως Arsenal FC. Η Άρσεναλ είναι ποδοσφαιρική ομάδα του βορείου Λονδίνου, από τις δημοφιλέστερες και εμπορικότερες παγκοσμίως. Τα χρώματα της είναι το κόκκινο και το άσπρο και το έμβλημα της ένα κανόνι, εξού και το παρατσούκλι «Κανονιέρηδες» (The Gunners), με το οποίο είναι επίσης γνωστή. Στην υπερεκατονταετή ιστορία της έχει κατακτήσει 13 πρωταθλήματα Αγγλίας, 14 κύπελλα (ρεκόρ) και 2 Ευρωπαϊκά (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και Κύπελλο Κυπελλούχων).
Ιδρύθηκε το 1886 ως Ντάιαλ Σκουέαρ (Dial Square) στη συνοικία Γούλιτς του νοτιοανατολικού Λονδίνου, από εργαζόμενους στο Βασιλικό Οπλοστάσιο (Royal Arsenal) της Μεγάλης Βρετανίας. To 1893 απέκτησε εταιρική μορφή, μετονομάστηκε σε Γούλιτς Άρσεναλ (Woolwich Arsenal) κι έγινε η πρώτη ομάδα της Νότιας Αγγλίας που συμμετείχε στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, ξεκινώντας από τη δεύτερη κατηγορία.
Tο 1904 ανέβηκε στη μεγάλη κατηγορία, αλλά η γεωγραφική της απομόνωση και η μικρή προσέλευση θεατών στους αγώνες της, την οδήγησαν στη χρεωκοπία το 1910. Την ίδια χρονιά τις τύχες της ομάδας ανέλαβαν οι επιχειρηματίες Χένρι Νόρις και Γουίλιαμ Χολ, οι οποίοι σταδιακά την οδήγησαν στις πρώτες θέσεις του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το 1913 η ομάδα μετακόμισε στο βόρειο Λονδίνο κι έφτιαξε το δικό της γήπεδο, το πασίγνωστο «Χάιμπουρι» (Highbury), στο οποίο αγωνίστηκε έως το 2006, οπότε μετακόμισε στο γειτονικό «Εμιρέιτς». Τον επόμενο χρόνο μετονομάστηκε σε Άρσεναλ (Arsenal F.C), αποβάλλοντας από τον τίτλο της τη λέξη Γούλιτς, που ήταν το όνομα της περιοχής, όπου ιδρύθηκε το 1886.
1946 – Δημιουργείται η UNICEF, που θα βραβευτεί για την προσφορά της με το Νόμπελ Ειρήνης το 1965. Η Γιούνισεφ (UNICEF) είναι μία οργάνωση του ΟΗΕ για τα παιδιά, τιμημένη το 1965 με βραβείο Νόμπελ για την προσφορά της. Ιδρύθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1946 από τη γενική συνέλευση του νεοσύστατου τότε διεθνούς οργανισμού για να βοηθήσει τα παιδιά της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Κίνας μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ονομασία της προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων United Nations International Children’s Emergency Fund (Διεθνές Έκτακτο Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά).
Το 1953 η UNICEF έγινε μόνιμο τμήμα του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, με κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη και αποστολή την κάλυψη των μακροπρόθεσμων αναγκών των φτωχών παιδιών και των μητέρων τους στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Το 1954, ο ηθοποιός Ντάνι Κέι ανακηρύσσεται πρώτος πρεσβευτής της UNICEF, με αρμοδιότητα την ευρεία δημοσιοποίηση των αναγκών των παιδιών όλου του κόσμου. Από τότε και μέχρι σήμερα, παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες, αθλητές και συγγραφείς τάσσονται στην υπηρεσία της UNICEF ως «Πρεσβευτές Καλής Θέλησης» ή «Ειδικοί Εκπρόσωποι» της. Στην Ελλάδα, πρώτος πρεσβευτής καλής θέλησης υπήρξε ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης. Πρέσβειρα καλής θέλησης της UNICEF στην Ελλάδα είναι, επίσης, η ακαδημαϊκός Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ.
Στις 20 Νοεμβρίου 1989 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού», που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως. Την έχουν επικυρώσει 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας. Τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών στους τομείς της Επιβίωσης, της Ανάπτυξης, της Προστασίας και της Συμμετοχής. Η 20η Νοεμβρίου εορτάζεται κάθε χρόνο ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Η UNICEF βοήθησε ποικιλοτρόπως τη χώρα μας από το 1947 έως το 1969. Εφάρμοσε προγράμματα παστερίωσης του γάλακτος, ελέγχου της φυματίωσης και της σύφιλης, συνολικού ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 1977 ιδρύθηκε η Ελληνική Επιτροπή της UNICEF, με σκοπό την πληροφόρηση των Ελλήνων για την κατάσταση των παιδιών και των μητέρων τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, την εκπαίδευση για την ανάπτυξη, ώστε να δημιουργηθεί ένα καλύτερο μέλλον από μια ευαισθητοποιημένη νέα γενιά.
1990 – Καθιερώνεται για πρώτη φορά στη Βουλή η ώρα του πρωθυπουργού. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απαντά στον Χαρίλαο Φλωράκη για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία ως η κατ’ εξοχήν ηττημένη χώρα έφερε την υποχρέωση να καταβάλει επανορθώσεις στους νικητές, μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόταν και η Ελλάδα. Στη Διάσκεψη των Επανορθώσεων του Παρισιού, το 1945, η οποία δεν ασχολήθηκε με το γενικότερο ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων αλλά περιορίστηκε μόνο στη διανομή των γερμανικών βιομηχανιών και των ενεργητικών εκτός Γερμανίας, η Ελλάδα έλαβε ποσοστό 7,05% επί των συγκεκριμένων αποδόσεων. Το ποσοστό αυτό αντιστοιχούσε, σύμφωνα με τη Διασυμμαχική Επιτροπή Επανορθώσεων, μόλις σε 25 εκατ. δολάρια, τα οποία καταβλήθηκαν όχι σε χρήμα αλλά πρωτίστως σε μηχανολογικό εξοπλισμό που εν πολλοίς αποδείχθηκε ακατάλληλος για τη φύση της ελληνικής οικονομίας. Οι καταβολές αυτές προορίζονταν όμως κατά κύριο λόγο για την οικονομική ανασυγκρότηση του κράτους και όχι για την αποζημίωση των θυμάτων της τετράχρονης κατοχής.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είχαν φροντίσει ήδη από νωρίς για την υποστήριξη και την αποκατάσταση των υπηκόων τους που είχαν πληγεί από τον πόλεμο, προχωρώντας στην καταβολή συντάξεων, επιδομάτων, οικονομικών ενισχύσεων, σε κάποιες περιπτώσεις προσφέροντας ακόμα και ταξίδια αναψυχής, προκειμένου να μπορέσουν τα θύματα να συνέλθουν από τις κακουχίες. Στην Ελλάδα αντίθετα δεν λήφθηκε καμία ουσιαστική μέριμνα. Οπως σημείωνε άλλωστε και το υπουργείο Οικονομικών, η δυνατότητα κρατικών παροχών καθίστατο πρακτικά ανέφικτη «λόγω της σοβαράς οικονομικής επιβαρύνσεως του δημοσίου, ην είναι φύσει αδύνατον τούτο να φέρει». Τα θύματα των αντιποίνων, των εκτελέσεων, των μεγάλων σφαγών είχαν αφεθεί συνεπώς χωρίς καμία κρατική φροντίδα. Το γεγονός αυτό ανάγκαζε πολλές από τις κοινότητες που είχαν υποστεί την ακραία βιαιότητα των γερμανικών στρατευμάτων, όπως τα Καλάβρυτα και η Κλεισούρα, να στρέφονται στη Γερμανία για βοήθεια, ζητώντας από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση την καταβολή αποζημιώσεων. Οι εκκλήσεις έπεφταν όμως στο κενό.
Την αντιμετώπιση αυτή οι Γερμανοί δεν την επιφύλασσαν φυσικά μόνο στους Ελληνες. Παρόμοιες απορριπτικές απαντήσεις λάμβαναν και όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που ζητούσαν, όχι μόνο σε επίπεδο συλλόγων θυμάτων αλλά και σε επίπεδο κυβερνήσεων, την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα. Οι αρχές στη Βόννη αφενός δεν ήθελαν να ανοίξουν την κερκόπορτα, αφού κατανοούσαν πως αν δέχονταν να καταβάλουν αποζημιώσεις σε μια χώρα ή σε μια κατηγορία θυμάτων θα ακολουθούσε πλημμυρίδα αντίστοιχων απαιτήσεων, τις οποίες δεν θα μπορούσαν πλέον να απορρίψουν. Αφετέρου προσπαθούσαν πάση θυσία να μην πλήξουν την προστατευτική ισχύ του περίφημου άρθρου 5 του Συμφώνου του Λονδίνου του 1953, σύμφωνα με το οποίο το ζήτημα της καταβολής των γερμανικών πολεμικών οφειλών αναβαλλόταν μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών, αν και όποτε συνέβαινε αυτή, και την υπογραφή συνθήκης ειρήνης μεταξύ της ενιαίας Γερμανίας και των πρώην αντιπάλων της.
1997 – Στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, που διεξάγεται στο Κιότο της Ιαπωνίας, υπογράφεται συνθήκη, η οποία προβλέπει μείωση της εκπομπής ρύπων για τις ανεπτυγμένες χώρες κατά μέσο όρο 5,2% από τα επίπεδα του 1990, για τα χρόνια 2008 – 2012. (Το Πρωτόκολλο του Κιότο)
Το Πρωτόκολλο του Κιότο αποτελεί έναν «οδικό χάρτη», στον οποίο περιλαμβάνονται τα απαραίτητα βήματα για τη μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση της αλλαγής του κλίματος που προκαλείται λόγω της αύξησης των ανθρωπογενών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Σύμφωνα με αυτό, τα κράτη που το έχουν συνυπογράψει δεσμεύονται να ελαττώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου την πρώτη περίοδο ανάληψης υποχρεώσεων (2008-2012) κατά ένα συγκεκριμένο στόχο σε σχέση με τις εκπομπές του 1990 (ή του 1995 για ορισμένα αέρια).
Αυτό επιχειρείται να γίνει με τον πιο οικονομικά αποδοτικό τρόπο, ώστε να μην επιβαρυνθεί η παγκόσμια οικονομία. Έτσι, το Πρωτόκολλο του Κιότο περιλαμβάνει τρεις ευέλικτους μηχανισμούς: την εμπορία δικαιωμάτων εκπομπών, την κοινή εφαρμογή, και το μηχανισμό καθαρής ανάπτυξης.
Ο πρώτος μηχανισμός προβλέπει την αγοραπωλησία δικαιωμάτων εκπομπών μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών (όπως για παράδειγμα κράτη και υπόχρεες εγκαταστάσεις) κατά τη θεωρία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, ενώ οι άλλοι δύο βασίζονται σε προγράμματα έργων (σε χώρες του Παραρτήματος Ι ο δεύτερος και σε χώρες εκτός του Παραρτήματος Ι ο τρίτος).
1999 – Στο Ελσίνκι, στη διάσκεψη των ηγετών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφασίζεται η προσέγγιση της Ευρώπης με την Τουρκία, αποσυνδέεται το Κυπριακό από την ένταξη της Κύπρου, καλείται η Τουρκία να εκδημοκρατιστεί και να παραπέμψει την επίλυση των τυχόν διαφορών της με την Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Η πολιτική διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης καταγράφεται στα Συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής που πραγματοποιήθηκε στο Ελσίνκι. Για την Αθήνα τα συμφωνηθέντα στο Ελσίνκι έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς οι εταίροι περιγράφουν την πορεία της Τουρκίας και της Κύπρου προς την ΕΕ. Βέβαια, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιου είδους κείμενα, υπάρχουν περιθώρια για περισσότερες από μια «αναγνώσεις», γεγονός που υποχρεώνει, τελικά, την Αθήνα και την ΄Αγκυρα να συζητήσουν.
Στο 72 παραγράφων κείμενο των συμπερασμάτων που εκδόθηκε, αναφέρεται ότι συμφωνήθηκε το άνοιγμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για τις έξι χώρες του «δεύτερου κύματος» (Σλοβακία, Μάλτα, Λιθουανία, Λετονία, Βουλγαρία, Ρουμανία), που θα συνεχιστούν με διμερείς διακυβερνητικές διαπραγματεύσεις τον Φεβρουάριο του 2000. Στο «πρώτο κύμα» υπάγονται η Κύπρος, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβενία και η Εσθονία, για τις οποίες κρίνεται ότι έχουν σημειώσει πρόοδο στην εκπλήρωση των κριτηρίων προσχώρησης. Επίσης δίνεται στην Τουρκία ο χαρακτηρισμός της υποψήφιας προς ένταξη χώρας.
Στο κεφάλαιο «Προετοιμασία για τη διεύρυνση», και ειδικότερα στις παραγράφους που αφορούν τη διαδικασία διεύρυνσης, περιλαμβάνονται και οι επίμαχες αναφορές σχετικά με την επίλυση των ελληνοτουρκικών «συνοριακών διαφορών».
«Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επιβεβαιώνει την περιεκτική φύση της διαδικασίας προσχώρησης, η οποία τώρα περιλαμβάνει δεκατρία υποψήφια κράτη εντός ενιαίου πλαισίου. Τα υποψήφια κράτη συμμετέχουν στη διαδικασία προσχώρησης επί ίσοις όροις. Πρέπει να συμμερίζονται τις αξίες και τους στόχους της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, όπως ορίζονται στις Συνθήκες. Εν προκειμένω, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τονίζει την αρχή της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και παροτρύνει τα υποψήφια κράτη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων. ΄Αλλως, θα πρέπει να φέρουν τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου εντός εύλογου χρονικού διαστήματος. Το αργότερο στα τέλη του 2004, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα επανεξετάσει την κατάσταση ως προς κάθε εκκρεμή διαφορά, ιδίως όσον αφορά τις επιπτώσεις στην ενταξιακή διαδικασία, προκειμένου να προαγάγει την επίλυσή τους μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου».
Σχετικά με το Κυπριακό, στην παράγραφο 9 σημειώνεται:
«(α) Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χαιρετίζει την έναρξη στις 3 Δεκεμβρίου στη Νέα Υόρκη των συνομιλιών για τη συνολική ρύθμιση του Κυπριακού και εκφράζει την κατηγορηματική του υποστήριξη για τις προσπάθειες του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών να φέρει τη διαδικασία σε αίσιο τέλος.
(β) Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τονίζει ότι η πολιτική επίλυση του προβλήματος θα διευκολύνει την προσχώρηση της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Εάν μέχρι την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων προσχώρησης δεν έχει επιτευχθεί λύση, η απόφαση του Συμβουλίου όσον αφορά την προσχώρηση θα ληφθεί χωρίς το ανωτέρω να αποτελεί προϋπόθεση. Εν προκειμένω, το συμβούλιο θα λάβει υπόψη όλα τα σχετικά στοιχεία».
Στην παράγραφο 12 γίνεται ειδική αναφορά στους όρους για την υποψηφιότητα της Τουρκίας. Συγκεκριμένα τονίζεται:
«Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εκφράζει την ικανοποίησή του για τις πρόσφατες θετικές εξελίξεις στην Τουρκία, όπως επισημαίνει η Επιτροπή στην έκθεση προόδου της, καθώς και για την πρόθεση της Τουρκίας να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις της, προκειμένου να συμμορφωθεί προς τα κριτήρια της Κοπεγχάγης. Η Τουρκία είναι υποψήφιο κράτος, που προορίζεται να προσχωρήσει στην ΄Ενωση, με βάση τα ίδια κριτήρια τα οποία ισχύουν για τα λοιπά υποψήφια κράτη. Με βάση την υφιστάμενη ευρωπαϊκή στρατηγική, για την Τουρκία, όπως και για άλλα υποψήφια κράτη, θα ισχύσει μια προενταξιακή στρατηγική για την ενθάρρυνση και στήριξη των μεταρρυθμίσεών της. Η στρατηγική αυτή θα περιλαμβάνει ενισχυμένο πολιτικό διάλογο, με έμφαση στην πρόοδο για την εκπλήρωση των πολιτικών κριτηρίων προσχώρησης, ιδίως όσον αφορά το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και στα θέματα που αναφέρονται στην παράγραφο 4 και στην παράγραφο 9 σημείο (α). Η Τουρκία θα έχει επίσης την ευκαιρία να συμμετέχει σε κοινοτικά προγράμματα και οργανισμούς, και σε συνεδριάσεις μεταξύ υποψηφίων κρατών και της ΄Ενωσης στο πλαίσιο της διαδικασίας προσχώρησης.
Στην απόφαση του Ελσίνκι γίνεται αναφορά και στη Διακυβερνητική Διάσκεψη για τη θεσμική μεταρρύθμιση, η οποία ορίζεται να αρχίσει τον Φεβρουάριο του 2000 και να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του ίδιου χρόνου. Στη διακυβερνητική θα εξεταστεί η κατάργηση του βέτο. Στην παράγραφο 16 αναφέρεται: «Κατόπιν των συμπερασμάτων της Κολωνίας και βάσει της έκθεσης της Προεδρίας, η Διάσκεψη θα εξετάσει το μέγεθος και τη σύνθεση της Επιτροπής, τη στάθμιση των ψήφων στο Συμβούλιο και την ενδεχόμενη επέκταση της λήψης αποφάσεων με ειδική πλειοψηφία στο Συμβούλιο».
Οσον αφορά την Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική για την Ασφάλεια και την ΄Αμυνα (ΚΕΠΑ), δίνεται ώθηση στη στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης με την ανάληψη αυτόνομων πρωτοβουλιών στρατιωτικής παρέμβασης.
Στις σχετικές με την ΚΕΠΠΑ παραγράφους αναφέρεται:
25. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εγκρίνει τις δύο εκθέσεις προόδου της Προεδρίας, σχετικά με την ανάπτυξη του δυναμικού στρατιωτικής και μη στρατιωτικής διαχείρισης των κρίσεων από την ΄Ενωση, στο πλαίσιο της ενισχυμένης Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής για την Ασφάλεια και την Αμυνα.
27. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει τη βούλησή του να αναπτύξει αυτόνομη ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις, καθώς και να αρχίζει και να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της ΕΕ, προς αντιμετώπιση των διεθνών κρίσεων, σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ δε συμμετέχει σε αυτές ως σύνολο. Με τη διαδικασία αυτή, αποφεύγονται και οι περιττές επικαλύψεις και δεν απαιτείται η δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού.
28. Βάσει των γενικών κατευθυντηρίων γραμμών που καθόρισε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολωνίας, καθώς και των εκθέσεων της Προεδρίας, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμφώνησε συγκεκριμένα τα εξής:
-Τα κράτη μέλη, συνεργαζόμενα εθελοντικά σε επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της ΕΕ, πρέπει να είναι σε θέση έως το 2003 να αναπτύσσουν εντός 60 ημερών και να υποστηρίζουν επί τουλάχιστον ένα έτος στρατιωτικές δυνάμεις μέχρι και 50.000-60.000 ατόμων, ικανών για ολόκληρο το φάσμα καθηκόντων του Petersberg.
-Θα δημιουργηθούν στο Συμβούλιο νέα πολιτικά και στρατιωτικά όργανα και δομές, ώστε να μπορεί η ΄Ενωση να παρέχει την απαιτούμενη πολιτική και στρατηγική καθοδήγηση στις εν λόγω επιχειρήσεις, τηρουμένου του ενιαίου θεσμικού πλαισίου.
-Θα καθοριστούν οι λεπτομέρειες για την πλήρη διαβούλευση, συνεργασία και διαφάνεια μεταξύ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, λαμβανομένων υπόψη των αναγκών όλων των κρατών μελών της ΕΕ.
-Θα γίνουν οι κατάλληλες διευθετήσεις που θα επιτρέπουν σε ευρωπαϊκά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ που συμμετέχουν στην ΕΕ, καθώς και σε άλλα ενδιαφερόμενα κράτη να συμβάλουν στη στρατιωτική διαχείριση κρίσεων από την ΕΕ, τηρούμενης της αυτονομίας της ΄Ενωσης όσον αφορά τη λήψη αποφάσεων.
-Θα δημιουργηθεί ένας μηχανισμός μη στρατιωτικής διαχείρισης των κρίσεων, ώστε να συντονίζονται και να καθίστανται αποτελεσματικότερα τα διάφορα πολιτικά μέσα και οι πόροι, παράλληλα με τους στρατιωτικούς πόρους, που διαθέτουν η ΄Ενωση και τα κράτη μέλη
Γεννήσεις
1890 – Κάρλος Γκαρντέλ. Ο άνθρωπος που σφράγισε με τη φωνή και τη γοητεία του το τάνγκο, το μουσικό είδος που γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβιδέο στα τέλη του 19ου αιώνα και αγαπήθηκε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι θαυμαστές του τον αποκαλούσαν «Καρλίτος», «Βασιλιά του Τανγκό», «Μάγο» (El Mago) και περιπαικτικά «Ο Μουγκός» (El Mudo). Γάλλοι, Ουρουγουανοί και Αργεντίνοι ερίζουν για την καταγωγή του.
Ο Κάρλος Γκαρντέλ (Carlos Gardel) γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1890 στην Τουλούζη της Γαλλίας. Το πραγματικό όνομά του ήταν Σαρλ Ρομιό Γκαρντέλ ή Γκαρντές. Σε ηλικία 27 μηνών βρέθηκε μαζί με τη μητέρα του στην Αργεντινή, συγκεκριμένα στη συνοικία Αμπάστο του Μπουένος Άιρες. Από την πλευρά τους, οι Ουρουγουανοί υποστηρίζουν ότι ο Γκαρντέλ δεν γεννήθηκε στην Τουλούζη, αλλά σε μια μικρή πόλη της χώρας τους.
Ο Γκαρντέλ άρχισε την καριέρα του σε ηλικία 23 ετών, τραγουδώντας σε μπαρ και γιορτές. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Χοσέ Ρασάνο, με τον οποίο ερμήνευε κυρίως παραδοσιακά τραγούδια. Στη συνέχεια πρωταγωνίστησε στο λεγόμενο tango-cancion (τάνγκο-τραγούδι) και το πρώτο του τραγούδι Mi noche triste (Η θλιμμένη μου νύχτα) έγινε τεράστια επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική το 1913, πουλώντας 10.000 δίσκους, αριθμός μυθικός για εκείνη την εποχή.
Γνώρισε την αποθέωση σε όλη τη Νότιο και Κεντρική Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, όπου εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Πρωταγωνίστησε, επίσης, σε κινηματογραφικές ταινίες με θέμα το ταγκό και τη μουσική του.
Το τέλος ήρθε ξαφνικά, στις 24 Ιουνίου 1935, όταν το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε συνετρίβη στο Μεντεγίν της Κολομβίας. Εκατομμύρια άνθρωποι έκλαψαν για τον χαμό του, ενώ η σορός του “ταξίδεψε” στην Κολομβία, στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία.
1922 – Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1922 στο Περιστέρι. Ήταν ο μικρότερος γιος μιας φτωχής πολυμελούς οικογένειας που πάλευε να τα βγάλει πέρα στα δύσκολα χρόνια του Μεσοπολέμου. Μέσα στη θύελλα του ’40 τα αδέλφια του έφυγαν για το Μέτωπο, στην Αλβανία. Εκείνος έμεινε πίσω και ασκούσε το επάγγελμα του υδραυλικού. Παράλληλα μάθαινε κιθάρα και έκανε τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι σ’ ένα ταβερνάκι της γειτονιάς του. Μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1937 είχε ακούσει σ’ ένα κουτούκι τους Μάρκο Βαμβακάρη, Μανώλη Χιώτη και Στράτο Παγιουμτζή και, όπως ο ίδιος αφηγείτο, η συνάντησή του με τον πρώτο ήταν αυτή που πάντα τον συγκινούσε, γιατί του άλλαξε τη σχέση του με τη μουσική. «Υπεράνω όλων ο Μάρκος Βαμβακάρης» έλεγε συχνά.
Οι ερμηνείες του στα έργα του Μίκη Θεοδωράκη «Ο Επιτάφιος» («Πού πέταξε τ’ αγόρι μου», «Μέρα Μαγιού μου Μίσεψες»), «Ρωμιοσύνη» («Θα Σημάνουν οι Καμπάνες»), σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και «Άξιον Εστί» («Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», «Ένα το χελιδόνι»), σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, σφράγισαν την παρουσία του στο ελληνικό τραγούδι του και θεωρούνται αξεπέραστες.
Έγραψε και ο ίδιος τραγούδια που έγιναν επιτυχίες («Επίσημη Αγαπημένη», «Το μεσημέρι καίει το μέτωπό μου», «Μια γυναίκα φεύγει», «Αμφιβολίες», «Στου Μπελαμή το ουζερί», «Ένα αμάξι με δυο άλογα», «Του Βοτανικού ο μάγκας» κ.ά.). Για πολλά χρόνια εμφανιζόταν στα πιο γνωστά κοσμικά κέντρα της Αθήνας και ένιωσε τη χαρά της ανακάλυψης νέων, πολλά υποσχόμενων φωνών, ανάμεσά τους η Βίκυ Μοσχολιού και η Πόλυ Πάνου.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης πέθανε στις 7 Απριλίου 2005, σε ηλικία 82 ετών, ύστερα από πολύμηνη νοσηλεία στο νοσοκομείο «Υγεία». Έκανε δύο γάμους και απέκτησε 3 παιδιά. Ο γιος του, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, έγινε επίσης τραγουδιστής.
1950 – Χριστίνα Ωνάση. Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1950 στη Νέα Υόρκη και ήταν το δεύτερο παιδί του Αριστοτέλη Ωνάση (1906-1975) και της πρώτης συζύγου του Τίνας Λιβανού (1929 – 1974), γόνου της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας. Είχε ένα μεγαλύτερο αδελφό, τον Αλέξανδρο, που σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα το 1973, σε ηλικία 25 ετών. Μεγάλωσε και σπούδασε στη Γαλλία, την Ελλάδα και την Αγγλία.
Έζησε μια ξένοιαστη ζωή μέχρι σχεδόν τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, όταν η μοίρα τη χτύπησε αδυσώπητα, καθώς μέσα σε διάστημα 29 μηνών έχασε όλη της την οικογένεια. Το 1973 σκοτώθηκε ο αδελφός της Αλέξανδρος, ένα χρόνο αργότερα πέθανε η πολυαγαπημένη της μητέρα από υπερβολική δόση ναρκωτικών (είχε χωρίσει με τον Ωνάση το 1960 και ήταν παντρεμένη με τον μεγάλο του αντίπαλο Σταύρο Νιάρχο) και το 1975 ο πατέρας της από μία σπάνια αρρώστια.
Η Χριστίνα μπήκε στον κόσμο των επιχειρήσεων αμέσως μετά το θάνατο του αδελφού της και ο πατέρας της την προετοίμαζε μεθοδικά για να της παραδώσει τα ηνία του ομίλου. Μετά το θάνατό του κληρονόμησε το 55% της περιουσίας του, αξίας 408 εκατομμυρίων δολαρίων. Το υπόλοιπο 45% διατέθηκε για τη δημιουργία του κοινωφελούς ιδρύματος «Αλέξανδρος Ωνάσης».
Η Χριστίνα στη σύντομη ζωή της απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των μεγαλύτερων εφημερίδων του κόσμου, όχι τόσο για τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες, αλλά για την περιπετειώδη προσωπική της ζωή. Παρά τη μεγάλη οικονομική της επιφάνεια, ήταν κατά βάθος μία δυστυχισμένη γυναίκα, που πάλευε με τα κιλά της και τον άστατο συναισθηματικό της κόσμο. Ήθελε να είναι ωραία και να αρέσει στους άνδρες, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έκανε συχνά εξαντλητικές δίαιτες κι έχανε πολλά κιλά, για να τα ξαναπαίρνει εύκολα, εξαιτίας της κατάθλιψης, από την οποία έπασχε. Οι γιατροί τής έγραφαν σωρηδόν βαρβιτουρικά, αμφεταμίνες και ηρεμιστικά χάπια, που παρ’ ολίγο να της στοιχίσουν τη ζωή, όταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο από υπερκατανάλωση ηρεμιστικών.
Η Χριστίνα Ωνάση τέλεσε τέσσερις γάμους, που όλοι τους κατέληξαν σε διαζύγιο. Το 1971 παντρεύτηκε τον κατά 27 χρόνια μεγαλύτερό της Αμερικανό κτηματομεσίτη Τζόζεφ Μπόλκερ. Ο πατέρα της δεν είδε με καλό μάτι τον γάμο και την πίεζε να χωρίσει, πράγμα που συνέβη μετά από εννέα μήνες.
Το 1975 παντρεύτηκε με τον εφοπλιστή Αλέξανδρο Ανδρεάδη, γιο του καθηγητή και τραπεζίτη Στρατή Ανδρεάδη, με τον οποίο χώρισε μετά από 14 μήνες. Τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκε για τρίτη φορά με τον Ρώσο Σεργκέι Καούζοφ, στέλεχος σε κρατική εταιρεία της Σοβιετικής Ένωσης. Ένας γάμος αταίριαστος, που κράτησε ένα χρόνο.
Το 1984 στην καρδιά της μπήκε ο κατά τρία χρόνια μικρότερός της Γάλλος επιχειρηματίας Τιερί Ρουσέλ, κληρονόμος της ομώνυμης γαλλικής φαρμακοβιομηχανίας, με τον οποίο απέκτησε το μοναδικό της παιδί, την Αθηνά Ωνάση, που ήρθε στον κόσμο στις 29 Ιανουαρίου 1985. Το ζευγάρι θα χωρίσει τρία χρόνια αργότερα, όταν η Χριστίνα θα ανακαλύψει ότι ο Τιερί την απατούσε και είχε αποκτήσει παιδί με τη σουηδέζα μοντέλα Γκάμπι Λάντχαγκε.
Μετά το διαζύγιό της από τον Ρουσέλ εγκαταστάθηκε στο Μπουένος Άιρες (διατηρούσε και την αργεντινή υπηκοότητα, εκτός από την ελληνική) και ετοιμαζόταν για τον πέμπτο γάμο της με τον Χόρχε Τσολμεκτσόγλου, πρόεδρο της ελληνικής παροικίας του Μπουένος Άιρες. Όμως, η μοίρα τής έπαιξε ένα ακόμη άσχημο παιγνίδι. Στις 19 Νοεμβρίου 1988 βρέθηκε νεκρή στο μπάνιο τής πολυτελούς κατοικίας της στη συνοικία Τορτουγκίτας του Μπουένος Άιρες. Η νεκροψία έδειξε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, που προκλήθηκε από οξύ πνευμονικό οίδημα. Η σορός της μεταφέρθηκε και τάφηκε στο Σκορπιό, το ιδιόκτητο νησί της οικογένειας Ωνάση, δίπλα στον αδελφό της και τον πατέρα της.
Θάνατοι
969 – Νικηφόρος Φωκάς. Γεννήθηκε περί το 912 στην Καππαδοκία και ήταν γόνος της οικογένειας των Φωκάδων, πολλά μέλη της οποίας κατέλαβαν υψηλά αξιώματα στην αυτοκρατορία. Εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στο στρατό και το 945 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Z’ ο Πορφυρογέννητος του ανέθεσε τη διοίκηση του Ανατολικού Θέματος, που βρισκόταν υπό την απειλή των Αράβων. Αρχικά είχε αποτυχίες, αλλά στη συνέχεια τους κατατρόπωσε σε σειρά μαχών για να κερδίσει τον χαρακτηρισμό «Ο Ωχρός Θάνατος των Σαρακηνών». Η μεγαλύτερη στρατιωτική επιτυχία, που εκτόξευσε τη φήμη του και τον έκανε λαϊκό ήρωα, ήταν η ανακατάληψη της Κρήτης από τους Άραβες, έπειτα από εννιάμηνη σκληρή πολιορκία το 961.
Στις 15 Μαρτίου 963 πεθαίνει ξαφνικά ο αυτοκράτορας Ρωμανός Β’, σε ηλικία μόλις 26 ετών, μάλλον από τις πολλές καταχρήσεις. Ήταν σεξομανής και μέθυσος, σύμφωνα με κάποιες ιστορικές πηγές (κυκλοφορεί και η εκδοχή ότι τον δηλητηρίασε η γυναίκα του). Αφήνει μια σύζυγο, την πανέμορφη Θεοφανώ σε ηλικία 20 ετών και δύο νήπια, τον Βασίλειο τον μετέπειτα Βουλγαροκτόνο και τον Κωνσταντίνο τον 8ο. Δημιουργείται κενό εξουσίας. Ο αρχιευνούχος του παλατιού Ιωσήφ Βρίγγας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να αναδείξει δικό του αυτοκράτορα, που θα είναι υποχείριό του. Αντιδρά ο στρατός και ο πατριάρχης Πολύευκτος, με τη σύμφωνη γνώμη της Θεοφανούς, ανακηρύσσει αυτοκράτορα τον δημοφιλή Νικηφόρο στις 2 Ιουλίου 963.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Νικηφόρος δημοσιοποιεί την πρόθεσή του να παντρευτεί τη Θεοφανώ. Ο Πατριάρχης δεν συναινεί, επειδή είναι νονός του ενός από τους δύο παιδιά της. Ο Νικηφόρος τον πείθει ότι ανάδοχος ήταν ο πατέρας του Βάρδας Φωκάς και όχι αυτός. Ο Πολύευκτος πείθεται (μάλλον έναντι ανταλλαγμάτων) και ο Νικηφόρος με τη Θεοφανώ ενώνονται με τα δεσμά του γάμου για δεύτερη φορά και οι δυο τους (20 Σεπτεμβρίου). Εκείνος είναι 52 ετών, κοντός, μελαψός, άσχημος και τραχύς στους τρόπους. Εκείνη μόλις 20 ετών, λάμπει από νιάτα και ομορφιά. Ο Νικηφόρος είχε παντρευτεί σε νεαρή ηλικία τη Στεφανώ, η οποία του χάρισε ένα παιδί, τον Βάρδα Φωκά. Μητέρα και γιος πέθαναν, πριν από την ανάρρησή του στο θρόνο και ο Νικηφόρος ορκίστηκε να παραμείνει αγνός για το υπόλοιπο της ζωής του.
Μετά την ανάρρησή του στο θρόνο, ο Νικηφόρος επανέλαβε τις επιχειρήσεις του κατά των Αράβων, οι οποίοι του είχαν γίνει έμμονη ιδέα. Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος πίστευε ότι είχε θεϊκή εντολή να εξαφανίσει από προσώπου γης τους απίστους. Γι’ αυτό πρότεινε στον Πατριάρχη να γίνονται αμέσως Άγιοι οι στρατιώτες που χάνονταν στις μάχες με τους Άραβες. Για να το θέσουμε με ισλαμικούς όρους, ο Νικηφόρος πίστευε σε μια χριστιανική τζιχάντ. Ο Πολύευκτος απέρριψε αυτή του την αξίωση και επέμεινε μέχρι τέλους. Στις επιτυχίες εκείνης της περιόδους περιλαμβάνονται οι καταλήψεις της Κιλικίας, της Συρίας, της Μεσοποταμίας και η ανακατάληψη της Κύπρου.
Στα βόρεια του Βυζαντίου συνήψε ειρήνη με τους Βουλγάρους και τον ηγεμόνα του Κιέβου, ενώ μεγάλα προβλήματα αντιμετώπισε στη Δύση. Ο στρατηγός του Νικηφόρος Χαλκούτσης απέτυχε να ανακαταλάβει τη Σικελία, ενώ ο γερμανός αυτοκράτορας Όθων Α’ ο Μέγας απειλούσε τα συμφέροντα των Βυζαντινών στην Ιταλία. Τεταμένη ήταν η σχέση του Νικηφόρου με τον Πάπα Ιωάννη 13ο, εξαιτίας της σκαιάς συμπεριφοράς του αυτοκράτορα προς τον απεσταλμένο του, επίσκοπο Κρεμώνας, Λιουτπράνδο.
Στο εσωτερικό μέτωπο, οι συνεχείς εκστρατείες του αποστράγγισαν τα δημόσια ταμεία. Ο Νικηφόρος αύξησε τους φόρους, υποτίμησε το νόμισμα και περιέκοψε τις χορηγίες στους συγκλητικούς, την εκκλησία και τις μονές. Πάντως, ενίσχυσε τον φίλο και πνευματικό του, μοναχό Αθανάσιο για να ιδρύσει τη Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος. Γρήγορα έγινε αντιδημοφιλής σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Η ασκητική ζωή του και οι συχνές απουσίες του από την Κωνσταντινούπολη οδήγησαν τη Θεοφανώ στην αγκαλιά του 44χρονου ανιψιού του Ιωάννη Τσιμισκή. Ήταν αρμενικής καταγωγής, ξανθομάλλης, όμορφος, δυνατός, φιλήδονος και φίλαρχος. Οι δυο τους συνωμότησαν για να σκοτώσουν τον Νικηφόρο και να επαναφέρουν την τάξη και την ηρεμία στην αυτοκρατορία.
Τις πρώτες πρωινές ώρες τις 11ης Δεκεμβρίου 969 έξι άνδρες ντυμένοι γυναίκες εισχώρησαν στο παλάτι και κατευθύνθηκαν στον αυτοκρατορικό κοιτώνα. Με έκπληξη αντίκρισαν το κρεββάτι άδειο και τον Νικηφόρο να κοιμάται στο πάτωμα πάνω σε μία προβιά, όπως το συνήθιζε. Ξύπνησε από τον θόρυβο, αλλά ακαριαία χτυπήθηκε στο πρόσωπο από το ξίφος ενός συνωμότη. Πλημμυρισμένος από τα αίματα προσπάθησε να ζητήσει εξηγήσεις από τον Τσιμισκή. Αυτός άρχισε να τον κατηγορεί και να του τραβάει με μένος τα γένια. Ένας άλλος από τους συνωμότες κατάφερε εναντίον του το ξίφος και του έκοψε το κεφάλι. Το σώμα του πετάχτηκε από το παράθυρο και το κεφάλι του κρατήθηκε ως τρόπαιο.
Την επομένη μέρα (12 Δεκεμβρίου) ο Νικηφόρος Φωκάς τάφηκε με τιμές Αγίου στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, την ίδια ώρα που η Κωνσταντινούπολη πανηγύριζε για τον νέο της αυτοκράτορα Ιωάννη Α’ Τσιμισκή. Χαρακτηριστικό το επίγραμμα που χαράχθηκε στον τάφο του: «Κατέκτησες τα πάντα, εκτός από μία γυναίκα».
Το νεοελληνικό κράτος τίμησε και τιμά τον Νικηφόρο Φωκά. Πολλοί δρόμοι ανά την επικράτεια φέρουν το όνομά του, όπως και ένας Δήμος στο νομό Ρεθύμνης. Στις 19 Νοεμβρίου 2004, η φρεγάτα F-466 του Πολεμικού Ναυτικού ονομάσθηκε «Νικηφόρος Φωκάς».
1964 – Σαμ Κουκ. Ο Σαμ Κουκ (Sam Cooke) ήταν αμερικανός τραγουδοποιός, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της δημοφιλούς μουσικής, που με τραγούδια, όπως τα «You Send Me», «Chain Gang» και «Sad Mood», καθόρισε τη σόουλ και την ποπ μουσική.
Μαζί με τον Ρέι Τσαρλς ήταν ένας από τους πιο επιδραστικούς αφροαμερικανούς τραγουδιστές, που αναδείχθηκαν τη δεκαετία του ‘50. Αν ο Ρέι Τσαρλς αντιπροσώπευε την ακατέργαστη σόουλ, ο Σαμ Κουκ συμβόλιζε τη γλυκιά σόουλ. Για τους πολλούς διάσημους θαυμαστές του – από τον Σμόκι Ρόμπινσον και τον Μάικλ Τζάκσον έως τον Τζέιμς Τέιλορ – ήταν ένας μουσικός ασυναγώνιστου μεγέθους.
Ο Σαμ Κουκ γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1931 στο Κλαρκσντέιλ της πολιτείας Μισισιπή των ΗΠΑ και μεγάλωσε στο Σικάγο. Γιος πάστορα μεγάλωσε μέσα σε θρησκευτικό περιβάλλον και από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική.
Η καριέρα του εξελίχθηκε σε δύο ξεχωριστές περιόδους. Ως μέλος των «Soul Stirrers», ενός σημαντικού γκόσπελ συγκροτήματος της δεκαετίας του ‘50, προκάλεσε το θαυμασμό της μουσικής κοινότητας με την κρυστάλλινη και βελούδινη φωνή του. Τα τραγούδια «Nearer to Thee» (1955), «Touch the Hem of His Garment» (1956) και «Jesus, Wash Away My Troubles» (1956) ήταν σημαντικές επιτυχίες της γκόσπελ μουσικής και, σύμφωνα με την Αρίθα Φράνκλιν, «τέλεια σμιλεμένα διαμάντια».
Η απόφαση του Κουκ να στραφεί στην ποπ το 1957 είχε τεράστιες επιπτώσεις στην αφροαμερικανική μουσική κοινότητα. Ήταν ταμπού για αρκετό διάστημα μια τέτοια κίνηση, αλλά ο Κουκ την τόλμησε. Προβλήθηκε ως ρομαντικός τραγουδιστής στο στιλ του Νατ Κινγκ Κόουλ, γράφοντας πολλά από τα καλύτερα τραγούδια του, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης επιτυχίας του «You Send Me», η οποία έφτασε στο No 1 των τσαρτ το 1957 και τον καθιέρωσε ως σούπερ σταρ.
Ενώ άλλοι καλλιτέχνες του ριθμ εντ μπλουζ τόνιζαν μία ενστικτώδη σεξουαλικότητα, ο Κουκ διατήρησε μια πνευματικότητα, ακόμη και στα ερωτικά του τραγούδια. Όταν τραγούδησε χορευτικά τραγούδια – «Twistin’ the Night Away» (1962), «Shake» (1965) – το έκανε με ένα ντελικάτο τρόπο, άγνωστο μέχρι τότε στη ροκ μουσική. Ο Κουκ διακρίθηκε επίσης ως επιχειρηματίας, με δικές του εταιρείες εκδόσεων, ηχογραφήσεων και μάνατζμεντ. Έσπασε τα στεγανά παίζοντας σε νυχτερινά κέντρα, όπως το «Copacabana» στη Νέα Υόρκη, που στο παρελθόν ήταν απαγορευμένος τόπος για τους αφροαμερικανούς.
Η επιτυχημένη του διαδρομή στη μουσική κόπηκε απότομα στα 33 του χρόνια. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 11ης Δεκεμβρίου 1964, έπεσε νεκρός από τον πυροβολισμό της διευθύντριας του ξενοδοχείου «Χασιέντα» του Λος Άντζελες. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα και σήμερα τι συνέβη στο γραφείο της Μπέρθα Φράνκλιν εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Ο Κουκ βρισκόταν νωρίτερα σ’ ένα μπαρ του Λος Άντζελες όπου συνάντησε μία γυναίκα ονόματι Ελίζα Μπόγιερ. Οι δυο τους συνέχισαν τη διασκέδασή τους στο δωμάτιο του Κουκ στο ξενοδοχείο. Κάποια στιγμή καυγάδισαν και ο Κουκ ημίγυμνος και σε έξαλλη κατάσταση μπήκε στο γραφείο της διευθύντριας αναζητώντας την Μπόγιερ. Η Φράνκλιν στην απολογία της ισχυρίστηκε ότι σκότωσε τον Κουκ ευρισκόμενη σε άμυνα και το δικαστήριο τη δικαίωσε.
Ο αδόκητος θάνατος του Σαμ Κουκ γιγάντωσε τη φήμη του. Το τραγούδι του «A Change Is Gonna Come», που κυκλοφόρησε τη χρονιά του θανάτου του, παραμένει μία από τις πιο χαρακτηριστικές δημιουργίες του, ένας ύμνος ελπίδας και απεριόριστης αισιοδοξίας που εκφράζει την ιδιοφυΐα της ποίησής του και τη γλυκύτητα της ψυχής του.
Ο Σαμ Κουκ εντάχθηκε στο «Πάνθεον του Ροκ εν Ρολ» («Rock and Roll Hall of Fame») το 1986 και το 1999 τιμήθηκε με Γκράμι για την προφορά του στη μουσική.
2012 – Ραβί Σανκάρ. Ινδός συνθέτης, βιρτουόζος του σιτάρ, που συνέβαλε στη διάδοση της ινδικής μουσικής στη Δύση. Ο Ραβί Σανκάρ (Ravi Shankar) γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1920 στην ιερή πόλη του Μπεναρές, στις όχθες του Γάγγη. Άρχισε τη σταδιοδρομία του στα 10 του χρόνια, γυρίζοντας τον κόσμο με τη χορευτική ομάδα του αδελφού του, Ουντάι, του πρώτου που έφερε τον παραδοσιακό ινδικό χορό στη Δύση. Ο Σανκάρ μπορεί να κατέληγε χορευτής, αν δεν ήταν ο σπουδαίος ερμηνευτής σιτάρ Ουστάντ Αλαουντίν Χαν, ο οποίος έπαιζε με την ομάδα. Όταν οι περιοδείες σταμάτησαν λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σανκάρ πέρασε επτά χρόνια μελετώντας σιτάρ με τον Χαν σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της βόρειας Ινδίας, προτού βγει στο προσκήνιο στις αρχές του ’50 για να γίνει ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς στην πατρίδα του.
Το 1965 δίδαξε σιτάρ στον Τζορτζ Χάρισον, ο οποίος στη συνέχεια το ενσωμάτωσε στη μουσική των Beatles. Έκτοτε, ο ήχος του σιτάρ χρησιμοποιήθηκε για μεγάλο διάστημα από πολλά συγκροτήματα της ροκ μουσικής και σχεδόν ταυτίστηκε με τα «παιδιά του λουλουδιών» και το κίνημα των χίπις. Η επιτυχία της περιοδείας του Ραβί Σανκάρ στις ΗΠΑ το 1967 ήταν τόσο μεγάλη, που κλήθηκε να δημιουργήσει μουσικά τμήματα με φοιτητές σε σημαντικά αμερικανικά κολέγια και πανεπιστήμια.
O Σανκάρ συμμετείχε στα εμβληματικά ροκ φεστιβάλ του Γούντστοκ (1969) και του Μόντερεϊ (1967). Την ίδια εποχή τον πλησίασε ο σπουδαίος τζαζίστας Τζον Κολτρέιν για να του ζητήσει να του κάνει μαθήματα, ενώ άρχισε να ενσωματώνει ινδικά όργανα στη μουσική του. «Ήταν έτοιμος να έρθει να μελετήσει κοντά μου για έξι εβδομάδες, όταν πέθανε, το 1967» είπε ο Σανκάρ σε μία συνέντευξή του.
Ο Σανκάρ έτυχε, επίσης, μεγάλης αναγνώρισης στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία και την Αγγλία. Το 1969 δημοσιεύτηκε η πρώτη αυτοβιογραφία του με τίτλο «Η ζωή μου, η μουσική μου» και το 1996 η δεύτερη («Raga Mala») με εκδότη τον Τζορτζ Χάρισον.
Ο Ραβί Σανκάρ ήταν μουσικά ενεργός έως το 2011, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πέθανε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας στις 11 Δεκεμβρίου 2012.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
AgrinioStories
Διαβάστε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
περοσσότερες πληροφορίες για τη ημέρα
κάνοντας clik πάνω στη διαφήμιση που ακολουθεί
