Οι τελευταίες μαζικές κινητοποιήσεις των πολιτών
φέρνουν μια αχτίδα ελπίδας,
δείχνουν ότι η κοινωνία μας έχει ακόμα σφυγμό.
- του Γιώργου Δ. Καραμητσόπουλου
Πριν λίγες μέρες ο Ελληνικός λαός, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι με τεράστιες συγκεντρώσεις και πορείες σε όλη τη χώρα έβγαλαν από μέσα τους τον πόνο, τη θλίψη και την οργή τους για το έγκλημα των Τεμπών και βροντοφώναξαν ποτέ ξανά.
Ζήτησαν επίσης κάθαρση, την τιμωρία όλων των πραγματικών ενόχων όσο ψηλά και αν βρίσκονται.
Ζήτησαν το αυτονόητο, να μπορούν να ταξιδεύουν με το τρένο με ασφάλεια, να υπάρχουν και να λειτουργούν όλες οι σύγχρονες δικλείδες ασφαλείας ώστε οι μετακινήσεις να γίνονται χωρίς κινδύνους για τη ζωή τους.
Απέναντι σε αυτή τη δίκαιη λαϊκή απαίτηση τι είδαμε από το πολιτικό σύστημα της χώρας:
Είδαμε τον πρωθυπουργό να ζητάει πολλές φορές συγνώμη, να αναλαμβάνει και την ευθύνη προσωπικά λέγοντας όμως ταυτόχρονα ότι όλοι φταίμε, να δεσμεύεται ότι μέχρι τέλους του καλοκαιριού θα λειτουργήσει η τηλεδιοίκηση που όπως ο ίδιος δήλωσε θα μπορούσε να αποτρέψει την τραγωδία.
Βεβαίως ανάληψη ευθύνης που δεν συνοδεύεται και με παραίτηση μόνο στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει και έχει συμβεί πολλές φορές. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει από όσα είπε ο πρωθυπουργός είναι το εξής: από το τέλος Μαρτίου που θα λειτουργήσουν ξανά τα τρένα, όπως ανακοινώθηκε, μέχρι το τέλος του καλοκαιριού που θα αρχίσει να λειτουργεί η τηλεδιοίκηση πώς διασφαλίζεται η ασφάλεια των μετακινήσεων και ότι δεν θα συμβεί ξανά μια παρόμοια τραγωδία;
Είδαμε επίσης τον αρμόδιο υπουργό μεταφορών να δηλώνει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη και να παραιτείται από υπουργός. Ταυτόχρονα όμως θα είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής ώστε να κριθεί λέει από τον λαό.
Μα όταν αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη για όσα δεν έκανες και έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι τότε προφανώς πας στο σπίτι σου. Δεν κατεβαίνεις υποψήφιος. Διαφορετικά η παραίτηση είναι για τα μάτια του κόσμου.
Είδαμε τέλος τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίζουν, χωρίς ίχνος ντροπής και πριν καλά καλά οι γονείς κηδέψουν τα παιδιά τους, τον πόλεμο που έχουν ήδη αρχίσει ενόψει των επικείμενων εκλογών εντάσσοντας στην προεκλογική αντιπαράθεση και το έγκλημα των Τεμπών.
Διαπράττουν βαρύτατο ατόπημα που αποτελεί ύβρι σε βάρος των 57 αθώων νεκρών.
Αντί να βγάλουν τον σκασμό και να σκύψουν το κεφάλι για τις τεράστιες ευθύνες που έχουν όλες οι κυβερνήσεις για το διαχρονικό έγκλημα δείχνουν ότι ακόμα και αυτή την ώρα του πόνου και τις θλίψης και με την οργή να ξεχειλίζει στην κοινωνία δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτα.
Το μόνο που φαίνεται να τους νοιάζει πραγματικά είναι η εικόνα τους, η επικοινωνιακή διαχείριση και εκμετάλλευση των γεγονότων μέσω των ΜΜΕ και των δημοσκοπήσεων που τις χρησιμοποιούν και τις ερμηνεύουν όπως τους συμφέρει για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι και σε αυτή την εθνική τραγωδία όπως και σε άλλες στο πρόσφατο παρελθόν τα προβλήματα δεν πρόκειται να λυθούν όπως αρμόζει από τους κυβερνώντες. Αυτό που περιμένουν είναι να ξεχαστούν τα γεγονότα όταν αυτά πάψουν να απασχολούν τα ΜΜΕ.
Και θα αναδειχθούν ξανά όταν προκύψει μια νέα εθνική τραγωδία δηλαδή ένα ακόμα έγκλημα του ελληνικού κράτους σε βάρος των ίδιων των παιδιών του.
Όμως οι τελευταίες μαζικές κινητοποιήσεις των πολιτών φέρνουν μια αχτίδα ελπίδας, δείχνουν ότι η κοινωνία μας έχει ακόμα σφυγμό.
Ας δυναμώσουμε αυτόν τον σφυγμό συμμετέχοντας ενεργά γιατί μόνο τότε μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή όλων μας προς το καλύτερο.
Όταν αποφασίσουμε να δούμε τον εαυτό μας όχι ως άτομο αλλά ως κομμάτι της κοινωνίας και αρχίσουμε να πράττουμε όχι για το δικό μας προσωπικό συμφέρον αλλά για το κοινό καλό. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να εμποδίσουμε να ξανασυμβεί ένα παρόμοιο έγκλημα με αυτό των Τεμπών.
Μοναδική δικλείδα ασφαλείας είναι τελικά η ενεργοποίηση των πολιτών.
