.
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1788 – Η Μασαχουσέτη γίνεται η έκτη πολιτεία που επικυρώνει το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Μασαχουσέτη ιστορικά κατοικούταν από φυλές της γλωσσικής ομάδας Αλγκονκουιάν, όπως οι Γουαμπανόαγκ, οι Ναουσέτ, οι Νιπμούκ, η Ποτομτούκ, οι Μαχίκαν και οι Μασατσούσετ (από όπου προκύπτει και το σημερινό όνομα της περιοχής).
Οι φυλές αυτές ήταν τροφοσυλλέκτες και βασίζονταν κυρίως στο κυνήγι και το ψάρεμα, ενώ συμπληρωματικά καταγράφεται περιορισμένη καλλιέργεια σιτηρών και αραβοσίτου. Οι οικισμοί τους αποτελούταν από σκηνές και μακρόστενες καλύβες, ενώ αρχηγοί ήταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άντρες. Οι πληθυσμοί των ιθαγενών αποδεκατίστηκαν από επιδημίες ανεμοβλογιάς, αμυγδαλών και γρίππης στις αρχές του 17ου αιώνα, λόγω της άφιξης των Ευρωπαίων και μεταφοράς νέων για τους ιθαγενείς ασθενειών. Τα σύνορα της Μασαχουσέτης στο Βορρά είναι με τις πολιτείες Νιου Χάμσαϊρ και Βερμόντ, στα δυτικά με την Νέα Υόρκη, στο νότο με το Κονέκτικατ και το Ρόουντ Άιλαντ.
Τα νησιά Μάρθας Βίνγιαρντ και Ναντάκετ βρίσκονται στην νοτιοανατολική ακτή. Μεγαλύτερη πόλη είναι η Βοστώνη. Άλλες μεγάλες πόλεις της πολιτείας είναι το Κέμπριτζ, το Νιου Μπέντφορντ, το Γούστερ, το Λόουελ, το Σπρίνγκφιλντ και το Πίτσφιλντ. Το ψηλότερο σημείο της Μασαχουσέτης είναι η κορυφή Γκρέιλοκ (1064 μ) στην κομητεία Μπέρκσιρ.
1833 – Ο Όθων γίνεται ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας. Ο Όθων Φρειδερίκος Λουδοβίκος γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1815 στο Παλάτι Μιραμπέλ του Σάλτσμπουργκ Ήταν ο δευτερότοκος γιος του φιλέλληνα βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄ και της Θηρεσίας, κόρης του Φρειδερίκου, Δούκα της Σαξονίας-Αλτεμβούργου. Έλαβε εκπαίδευση πρίγκηπα, που προοριζόταν για δευτερεύουσα θέση μέσα στο κράτος. Μάλιστα, ο πατέρας του ήθελε να ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία και ανέθεσε τις σπουδές του στο φανατικό καθολικό ιερέα, Αίτελ, που αργότερα έγινε Επίσκοπος του Άιχστετ.
Λόγω της καχυποψίας απέναντι στον Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, (θεωρείτο ρωσόφιλος), το 1830, η Αγγλία, κατά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, πέτυχε συμφωνία με τις Μεγάλες Δυνάμεις («Προστάτιδες Δυνάμεις») για τη μεταβολή του πολιτειακού σχήματος της χώρας, την επιβολή μοναρχίας και τη μετατροπή του ελληνικού κράτους σε βασίλειο.
Οι ίδιες όρισαν, με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1832), το, 17χρονο τότε, Όθωνα ως Βασιλιά της Ελλάδας ύστερα και από την τελική άρνηση του Λεοπόλδου της Σαξονίας, γιου του Φραγκίσκου, Δούκα της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ. Αρχικά. είχε επιλεγεί εκείνος ως Βασιλιάς της Ελλάδας και κατόπιν τέθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου Βασιλείου του Βελγίου.
Ο Οθων έφθασε στην Ελλάδα, στο Ναύπλιο, στις 6 Φεβρουαρίου 1833, ως επιβάτης του βρετανικού πλοίου “Μαδαγασκάρη”. Στο διάγγελμα που απηύθυνε προς τον Ελληνικό Λαό κατά την άφιξή του, υπογράμμιζε πως “αναβαίνων τον θρόνον της Ελλάδος, δίδω την πάνδημον βεβαίωσιν του να προστατεύω ευσυνειδήτως την θρησκείαν σας, να διατηρώ πιστώς τους νόμους, να διανέμεται η δικαιοσύνη προς ένα έκαστον, και να διαφυλάττω ακέραια δια της θείας βοηθείας εναντίον οποιουδήποτε την ανεξαρτησίαν σας, τας ελευθερίας σας και τα δικαιώματά σας”.
1952 – Η Ελισάβετ Β΄ γίνεται βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου μετά τον θάνατο του πατέρα της, Γεωργίου ΣΤ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Τη στιγμή της διαδοχής, η Ελισάβετ Β΄ βρισκόταν στην Κένυα. Η Ελισάβετ Β΄(αγγλικά: Elizabeth II, 21 Απριλίου 1926) είναι η Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου και άλλων Βασιλείων της Κοινοπολιτείας των Εθνών, της οποίας είναι και επικεφαλής, καθώς και η Υπέρτατη Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ανέβηκε στο θρόνο το 1952 και αποτελεί τη μακροβιότερη μονάρχη στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου και τη μακροβιότερη βασίλισσα στην παγκόσμια ιστορία.
Η Ελισάβετ Αλεξάνδρα Μαρία είναι το πρώτο παιδί του Αλβέρτου, Δούκα της Υόρκης (μετέπειτα Γεωργίου ΣΤ΄), και της συζύγου του Ελισάβετ, Δούκισσας της Υόρκης (μετέπειτα Βασίλισσας Ελισάβετ). Ο πατέρας της ήταν ο δεύτερος γιος του Γεωργίου Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Μαρίας του Τεκ. Η μητέρα της ήταν η νεότερη κόρη του Σκωτσέζου αριστοκράτη Κλωντ Μπόους-Λάυον, 14ος Κόμης του Στράθμορ και Κίνγκχορν, και της Σεσίλια Κάβεντις-Μπέντινκ.
Η Ελισάβετ γεννήθηκε, με καισαρική τομή, την Τετάρτη 21 Απριλίου 1926 στις 2.40 π.μ., στο σπίτι των παππούδων της στο Μέυφαιρ του Λονδίνου. Βαπτίστηκε στις 29 Μαΐου από τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο της Υόρκης, Κόσμο Γκόρντον Λανγκ, στο παρεκκλήσι των Ανακτόρων του Μπάκιγχαμ. Τα γενέθλιά της τα γιορτάζει και δεύτερη φορά, τον Μάιο ή τον Ιούνιο, χωρίς καθορισμένη ημερομηνία.
Πήρε τα ονόματα Ελισάβετ, προς τιμήν της μητέρας της, Αλεξάνδρα προς τιμήν της μητέρας του παππού της Αλεξάνδρας της Δανίας και Μαρία προς τιμήν της μητέρας του πατέρα της. Κατά τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, η στενή της οικογένεια συνήθιζε να την φωνάζει Λίλιμπετ.
Γεννήσεις
1912 – Εύα Μπράουν: Γεννήθηκε στο Μόναχο στις 6 Φεβρουαρίου του 1912 και ήταν η μεσαία από τις τρεις κόρες του δασκάλου Φριτς Μπράουν και της νοικοκυράς Φραντσίσκα Κρόνμπεργκερ. Τελείωσε το Λύκειο, ενώ παράλληλα δούλευε ως γραμματέας σε ιατρείο.
Στα 17 της η Εύα προσελήφθη στο στούντιο του Χάινριχ Χόφμαν, επίσημου φωτογράφου του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Εκεί γνώρισε τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος φαίνεται ότι κεραυνοβολήθηκε από την ομορφιά της Εύας. Ο σαραντάχρονος άνδρας τής συστήθηκε ως Χερ Βολφ, ένα παρατσούκλι από τα παιδικά του χρόνια, που χρησιμοποιούσε μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Εκείνη είπε στις φίλες της ότι «γνώρισε ένα ώριμο κύριο με αστείο μουστάκι».
Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 ο Χίτλερ διατηρούσε δεσμό με τη Γκέλι Ράουμπαλ, κόρη της ετεροθαλούς αδελφής του Άνγκελα Ράουμπαλ. Μετά τον θάνατό της το 1931, για τον οποίον πολλά γράφτηκαν, ο Χίτλερ άρχισε να βλέπει περισσότερο την Εύα, αν και διατηρούσε δεσμό με την ηθοποιό Ρενάτε Μίλερ.
Η Εύα ζήλευε παθολογικά τον Χίτλερ και το 1932 παραλίγο να βάλει τέρμα στη ζωή της, όταν αυτοπυροβολήθηκε στον λαιμό. Μόλις και μετά βίας σώθηκε και τότε ο Χίτλερ συνειδητοποίησε το πόσο την αγαπούσε. Βοήθησε σ’ αυτό και η αυτοκτονία της Μίλερ, η οποία έπεσε από το μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου στο Βερολίνο.
1932 – Φρανσουά Τρυφώ: (François Roland Truffaut, 6 Φεβρουαρίου 1932 – 21 Οκτωβρίου 1984) ήταν Γάλλος κριτικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος. Ο Φρανσουά Τρυφώ και η Κλοντ Ζαντ στην πρεμιέρα της τρίτης κοινής τους ταινίας Η αγάπη το βάζει στα πόδια, 1979
Με τη βοήθεια του θεωρητικού του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές στο περιοδικό Cahiers du cinema, με το οποίο, μαζί άλλους συναδέλφους του, άνοιξαν τον δρόμο για το νέο κύμα και το μη εμπορικό κινηματογράφο. Με την μικρού μήκους ταινία του Les Mistons (1958), και θέμα την σεξουαλική αφύπνιση μιας ομάδας νεαρών, έθεσε στην πράξη τις θεωρίες του, τις οποίες συνέχισε στην ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους ταινία του.
Τα 400 χτυπήματα (Les Quatres Cents Coups, 1959), μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποίηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατ’ εξοχήν ηγέτη του πρωτοεμφανιζόμενου νέου κύματος (nouvelle vague). Συνεχίζει την ιστορία του αγοριού από την πρώτη του ταινία με άλλες ταινίες. Το 1962 ένα μικρό επεισόδιο (Ο Έρωτας στα Είκοσι, 1962). Τότε ο Αντουάν Ντουανέλ (Ζαν-Πιερ Λεό) ερωτεύεται τη Κριστίν (Κλοντ Ζαντ) (Κλεμμένα φιλιά, 1968]. Η Αντουάν και η Κριστίν παντρεύονται (Παράνομο κρεβάτι, 1970). Ο Αντουάν και η Κριστίν διαζευγνύονται (Η αγάπη το βάζει στα πόδια, 1979). Ο κύκλος είναι μοναδικός στην ιστορία του κινηματογράφου. Έτσι, ο Τρυφώ και ο Κλοντ Ζαντ προσλήφθηκαν και μετά την κινηματογράφηση το 1968.
Ακολούθησαν οι ταινίες Πυροβολείτε τον Πιανίστα (Tirez sur le pianiste, 1960), αναφορά αλλά και ανατροπή των γκανγκστερικών ταινιών, Απολαύστε το κορμί μου (Jules et Jim, 1961) γύρω από τις ιδιόμορφες σχέσεις ενός ερωτικού τριγώνου, Φαρενάιτ 451 (Fahrenheit 451, 1966), εξαιρετική μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας του Ρέι Μπράντμπερι, που ο Τρυφώ γύρισε στην Αγγλία, Η νύφη φορούσε μαύρα (La mariée etait en noir, 1967), μία παραλλαγή του αμερικανικού φιλμ νουάρ, ταινίες που επέβαλαν τον Τρυφώ ως έναν ξεχωριστό και εντελώς πρωτότυπο δημιουργό
Θάνατοι
1994 – Δημήτριος Αντωνίου: Γεννήθηκε το 1906 στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια του λόγω των ναυτιλιακών δραστηριοτήτων του πατέρα του. Καταγόταν από την Κάσο. Μετά την γέννηση του, η οικογένεια του μετακόμισε στο Σουέζ, όπου έμεινε μέχρι το 1912 όταν και επέστρεψαν στην Αθήνα. Εκεί, ο Δημήτριος Αντωνίου ολοκλήρωσε το γυμνάσιο και αργότερα εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών, και ερασιτεχνικά με τους κλάδους της ορυκτολογίας, της βοτανικής, της εντομολογίας, της ζωολογίας και της μουσικής.
Επηρεασμένος όμως από τη ναυτική παράδοση της οικογενείας του, άφησε τις σπουδές του στη μέση και το 1928 έγινε δόκιμος πλοίαρχος σε εμπορικό πλοίο. Πήρε δίπλωμα πλοιάρχου και ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Τότε, κατά τον Ελληνογερμανικό πόλεμο υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο αντιτορπιλικό Κείος.
Μετά τον πόλεμο, ταξίδευε με τα κρουαζιερόπλοια «Αχιλλεύς» και «Αγαμέμνων» και το 1968, μετά από 40 χρόνια στην θάλασσα, συνταξιοδοτήθηκε. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 6 Φεβρουαρίου 1994.
Από μικρή ηλικία εισχώρησε στον κύκλο ποιητών του Κωστή Παλαμά και γνωρίστηκε με άλλους ποιητές της γενιάς του ’30, οι οποίοι προώθησαν την ανανέωση του ελληνικού ποιητικού λόγου. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ποίηση το 1936, γράφοντας στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα» του Ανδρέα Καραντώνη. Νωρίτερα, το 1929, είχε παρουσιάσει κάποια πρώιμα ποιήματα στο περιοδικό «Πνοή». Αργότερα, δημοσίευσε ποιήματα και στο περιοδικό «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση».
Συμπεριέλαβε τα ποιήματα από τα περιοδικά αυτά, στα ποιητικά του βιβλία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή τυπώθηκε το 1939, ενώ η δεύτερη μετά από 28 χρόνια και η τρίτη ακόμη 8 χρόνια αργότερα, λόγω των ταξιδιών του με τα πλοία. Σε πολλά από τα ποιήματα του εμπνεύστηκε από την θάλασσα και το δράμα της γυναίκας, χρησιμοποιώντας απλό και δωρικό λόγο. Δέχθηκε πολλές θετικές κριτικές από πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του όπως οι Γιώργος Σεφέρης (με τον οποίο ήταν φίλος), Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κλέων Παράσχος και Ανδρέας Καραντώνης. Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες.
2011 – Γκάρι Μουρ: Ο Ρόμπερτ Ουίλλιαμ Γκάρι Μουρ (Robert William Gary Moore, 4 Απριλίου 1952 – 6 Φεβρουαρίου 2011) ήταν μουσικός, περισσότερο αναγνωρισμένος ως κιθαρίστας της μπλουζ ροκ μουσικής, καθώς επίσης και τραγουδιστής, με καταγωγή από το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας.
Η καριέρα του ξεκίνησε την δεκαετία του 1960. Ο ίδιος συνεργάστηκε με καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους οι Φιλ Λάινοτ και Μπράιαν Ντάουνεϊ, από τα χρόνια του στο Γυμνάσιο, με αποτέλεσμα να γίνει μέλος δύο φορές στο ιρλανδικό συγκρότημα της ροκ Thin Lizzy. Εκτός από τις συνεργασίες του με συγκροτήματα, ο Μουρ είχε και μία πολύ επιτυχημένη σόλο καριέρα. Πέθανε στον ύπνο του, το Φεβρουάριο του 2011, ενώ βρισκόταν στην Ισπανία.
Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα από την ηλικία των 8 ετών. Παρότι ήταν αριστερόχειρας, έπαιζε κιθάρα με το δεξί χέρι. Οι πρώτες του επιρροές ήταν από τον Πίτερ Γκριν, ο οποίος έγινε μέντοράς του, όταν ο Μουρ έπαιζε στο Δουβλίνο.
Παρά το γεγονός ότι είχε σχετικά μικρή δημοφιλία στις ΗΠΑ, η μουσική του Μουρ κέρδισε θετικές κριτικές στην Ευρώπη. Συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες και πειραματίστηκε με πολλά μουσικά είδη, όπως ροκ, τζαζ, μπλουζ, κάντρι, electric blues, hard rock και χέβι μέταλ.
Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Μουρ κυκλοφόρησε το 1973, με τίτλο Grinding Stone (υπό το όνομα “the Gary Moore Band”). Ουσιαστικά η σόλο καριέρα του ξεκίνησε το 1978, με την βοήθεια του Λίνοτ. Τότε σημείωσαν μεγάλη επιτυχία με το “Parisienne Walkways”, και το άλμπουμ των Thin Lizzy Black Rose: A Rock Legend .
Έπειτα από σειρά δίσκων της ροκ, ο Μουρ ασχολήθηκε με την μπλουζ μουσική και δισκογραφικά, στο Still Got the Blues, με συνεισφορές των Άλμπερτ Κινγκ, Άλμπερτ Κόλινς και Τζορτζ Χάρισον. Στο μπλουζ έμεινε ως το 1997, οπότε μεταπήδησε σε πιο σύγχρονους ρυθμούς, με το Dark Days in Paradise, για να επιστρέψει με το Back to the Blues το 2001. Συνέχισε στην μπλουζ με τα Power of the Blues (2004), Old New Ballads Blues (2006), Close As You Get (2007) και Bad For You Baby (2008).
