...
Ο γέγονε… Γέγονε|
Γεγονότα
1912 – Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης, με επίδοση 3,37.
Ο Κωστής Τσικλητήρας (Πύλος, 30 Οκτωβρίου 1888 – Αθήνα, 10 Φεβρουαρίου 1913) ήταν Έλληνας αθλητής στίβου και ποδοσφαίρου, 20 φορές πρώτος πανελληνιονίκης πέντε διαφορετικών αγωνισμάτων σε διάστημα 6 χρόνων και κάτοχος πανελλήνιων ρεκόρ σε τρία στυλ άλματος.
Κατέκτησε από 2 μετάλλια σε δύο συνεχόμενες διοργανώσεις Ολυμπιακών αγώνων, το δε χρυσό του 1912 στη Στοκχόλμη αποτέλεσε επί σειρά δεκαετιών ορόσημο σε πλήθος επιπέδων της ελληνικής ολυμπιακής ιστορίας, με χαρακτηριστικότερο γεγονός ότι ίδια επιτυχία δεν επαναλήφθηκε στο στίβο παρά 80 χρόνια έπειτα (1992 η Βούλα Πατουλίδου).
Τα ένα χρυσό, δύο αργυρά και ένα χάλκινο μετάλλια τον κατατάσσουν πρώτο στους Έλληνες ολυμπιονίκες με τα περισσότερα στο σύνολο, από κοινού με τον Πύρρο Δήμα (3-0-1) και το φίλο-συναθλητή Νίκο Γεωργαντά (επίσης 1-2-1, όπου η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δεν αναγνωρίζει πλέον τα 3 των Μεσοολυμπιακών το 1906). Σπούδασε λογιστική, αλλά έως το θάνατό του σε ηλικία 24½ ετών είχε αφιερωθεί στον αθλητισμό.
1965 – Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος αποστέλλει επιστολή στον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, με την οποία τον κατηγορεί ότι «ενισχύει και υποθάλπει […] συνωμοσία μοναδικόν σκοπόν έχουσα την ανατροπήν του Συντάγματος και την επιβολήν δικατορίας ελεεινής μορφής…».
Αρχή της ρήξης του Γεωργίου Παπανδρέου με τα Ανάκτορα («Ιουλιανά» και «Αποστασία»). Στις εκλογές του 1964 η Ένωση Κέντρου συγκέντρωσε ποσοστό 52,72% και ο Γεώργιος Παπανδρέου σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές.
Η σφοδρή κόντρα με το παλάτι ξεκίνησε όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο Άμυνας, στη θέση του Πέτρου Γαρουφαλιά, ο οποίος είχε την εύνοια του στέμματος.
Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος αρνήθηκε να υπογράψει το διάταγμα με αποτέλεσμα να έρθει σε ρήξη με τη βασιλική οικογένεια. Από την πλευρά του ο Πέτρος Γαρουφαλιάς αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη θέση του ακόμη και μετά τη διαγραφή του από την Ένωση Κέντρου στις 13 Ιουλίου. Μάλιστα, ο Π. Γαρουφαλιάς είχε προλάβει ήδη να μεταθέσει σε νευραλγικές θέσεις στο λεκανοπέδιο Αττικής 15 αξιωματικούς που είχαν σχέση με την ακροδεξιά συνωμοτική στρατιωτική οργάνωση του ΙΔΕΑ.
Δείτε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Τα «Ιουλιανά» του 1965 και η «Αποστασία»
1997 – Στις 8 Ιουλίου 1997, επί κυβερνήσεως Σημίτη, στην Ιστορία γράφτηκε ακόμα ένα θλιβερό κεφάλαιο για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία – μια και ήδη είχε προηγηθεί το όνειδος των Ιμίων, το διαχρονικό σημείο αναφοράς για το σκοτεινό καθεστώς που ταλαιπώρησε την πατρίδα τα έτη 1996-2004.
Τότε, στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ, ο Κώστας Σημίτης και ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ συμφώνησαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν για «τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο και την απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης ανάμεσα στις δύο χώρες». Αυτή η συμφωνία έγινε υπό το άγρυπνο και αυστηρό βλέμμα της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ.
Με τη συμφωνία της Μαδρίτης η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώριζε για λογαριασμό της Ελλάδας τα «νόμιμα και ζωτικά» συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και επίσης προέβαινε στη δέσμευση να αποφύγει «μονομερείς ενέργειες», ώστε να αποφευχθεί η «χρήση βίας» στις διμερείς σχέσεις.
Με τον ασαφή όρο «μονομερείς ενέργειες» φωτογραφίζονταν, φυσικά, η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και γενικά η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στο Αιγαίο. Το καθεστώς Σημίτη «γκρίζαρε» ενσυνειδήτως το Αιγαίο για να «αγοράσει» μια περίοδο ειρήνης με την Τουρκία, μια και είχε διαπιστώσει ότι δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί κάποιο νέο θερμό επεισόδιο. Η ανικανότητα και τα μειωμένα εθνικά αντανακλαστικά των κυβερνώντων μετουσιώθηκαν σε μια ετεροβαρή συμφωνία με την Τουρκία.
Τα αποτελέσματα των χειρισμών του Σημίτη και όσων από το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του συμμετείχαν τότε στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής τα βιώσαμε και τα βιώνουμε καθημερινά. Η περίοδος ειρήνης ήταν ένας κανονικότατος υβριδικός πόλεμος. Το Αιγαίο «γκριζαρίστηκε», οι έξοδοι ερευνητικών σκαφών της Τουρκίας, όπως το «Oruc Reis» (φωτο), έγιναν συχνοί και η γείτων όχι μόνο δεν περιόρισε τις διεκδικήσεις της, αλλά τις αναβίβασε ποιοτικά και ποσοτικά με το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας» και το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Οποιαδήποτε κυβέρνηση σέβεται το έθνος, τον λαό, την Ιστορία και τον πολιτισμό μας και τα στελέχη της διαθέτουν στοιχειώδη αυτοσεβασμό πρέπει να θεωρεί τη συμφωνία της Μαδρίτης παράδειγμα προς αποφυγή.
Γεννήσεις
1851 – Άρθουρ Έβανς. Διαπρεπής Άγγλος αρχαιολόγος από τους πρωτοπόρους στη μελέτη των Αιγαιακών Πολιτισμών της Εποχής του Χαλκού. Μείζον έργο του η ανακάλυψη του Ανακτόρου της Κνωσού στην Κρήτη.
Ο Άρθουρ Έβανς γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1851 στο Νας Μιλς της Ανατολικής Αγγλίας και ήταν γιος του αρχαιοδίφη Τζον Έβανς (1823-1908). Σπούδασε αρχαιολογία στην Οξφόρδη και νωρίς στράφηκε προς την νομισματική αρχαιολογία. Το 1884 έγινε έφορος τού Ασμολειανού Μουσείου τής Οξφόρδης.
Το ενδιαφέρον του για τα νομίσματα και τις σφραγίδες τον οδήγησε στην Κρήτη για πρώτη φορά το 1894. Επανήλθε αργότερα και από το 1899 έως το 1934, ξεκινώντας με δικά του χρήματα, έφερε στο φως τα ερείπια της Κνωσού, που κάλυπταν μια περιοχή 17 τετρ. χλμ. Ο Έβανς με την ανακάλυψή του αυτή έκανε γνωστό τον πολιτισμό της Κρήτης της εποχής του χαλκού, που ονόμασε Μινωικό, συσχετίζοντας την πολύπλοκη κάτοψη του ανακτόρου της Κνωσού με τον λαβύρινθο, που αναφέρει η αρχαία παράδοση σε σχέση με τον μυθικό βασιλιά της Κρήτης Μίνωα.
Ερευνώντας κατόπιν στρώματα παλιότερα από το ανάκτορο και εφαρμόζοντας προσεκτικές συγκρίσεις των ευρημάτων του με αιγυπτιακά ευρήματα ανασκαφών, διαμόρφωσε ένα χρονολογικό σύστημα που αποτέλεσε την πρώτη συστηματική βάση για τη χρονολόγηση των προϊστορικών περιόδων στην Ευρώπη.
Οι ερμηνείες του, όπως είναι φυσικό στη δουλειά των πρωτοπόρων, περιέχουν πολλά αδύνατα σημεία και υπερβολές, όμως γενικά το έργο του σφράγισε την ανάπτυξη της γνώσης των προϊστορικών πολιτισμών στην Ελλάδα. Ακόμη και στην περίπτωση της αποκρυπτογράφησης των πινακίδων της μινωικής γραφής (Γραμμικής Α και Β) που βρήκε και που δεν κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη μεταγενέστερη κατανόησή τους από τον Μάικλ Βέντρις.
Από το 1909 ήταν έκτακτος καθηγητής τής προϊστορικής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο τής Οξφόρδης και το 1911, για τις υπηρεσίες του στην αρχαιολογία ονομάστηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Ε’ Ιππότης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και έφερε τον τίτλο του «σερ». Βασικά του συγγράμματα του Έβανς είναι: «Το ανάκτορο του Μίνωος» («The Palace of Minos l-IV», 1921-1936) και τα «Μινωικά κείμενα» («Scripta Minoa I-II, 1909- 1952). Ο Άρθουρ Έβανς πέθανε στις 11 Ιουλίου 1941, στην Οξφόρδη, σε ηλικία 90 ετών.
1934 – Ανδρέας Λεντάκης. Γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας έχοντας οικογενειακές καταβολές από την Κάρπαθο.
Ο πατέρας του Βασίλης Ηλ. Λεντάκης, σπουδαίος λαϊκός αρχιτέκτονας, μετέβη στην Αφρική από το χωριό Όλυμπος της Καρπάθου και η μητέρα του η Ευαγγελία Μιχ. Νουάρου από το χωριό Μενετές του ίδιου νησιού. Ο Ανδρέας Λεντάκης υπήρξε το μικρότερο τέκνο της οικογένειάς του έχοντας δύο ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτόν αδέλφια. Τον ετεροθαλή Ηλία που ήταν γιος του Βασίλη Λεντάκη και της Αιθιοπίδας Ουελέτε Μαριάμ, μέλους της εθνότητας Ορόμο και τον αυτάδελφό του Μιχάλη.
Ο Ανδρέας Λεντάκης είχε την ατυχία να ορφανέψει τριών χρονών από μητέρα και έκτοτε τον μεγάλωσε η θεία του και αδελφή της μητέρας του Ευδοξία Μιχ. Νουάρου με τον σύζυγό της Ανδρέα Κουσουμπέση, καταγόμενο από την Πορταριά του Πηλίου. Η συνεισφορά του άτεκνου αυτού ζεύγους στην ανατροφή του Αντρέα ήταν καθοριστική, αφού στα εννέα του χρόνια έμεινε ορφανός και από πατέρα. Μεγαλώνοντας φοίτησε στα Ελληνικά Κοινοτικά Σχολεία της Αντίς Αμπέμπα, από το Γυμνάσιο των οποίων αποφοίτησε, αριστεύοντας μάλιστα, το έτος 1953.
Ο Ανδρέας Λεντάκης με την εγκατάστασή του στην Αθήνα δραστηριοποιήθηκε στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος των φοιτητικών κινημάτων των δεκαετιών του ’50 και του ’60, του «1-1-4» και του «15%», σύνθημα δικής του έμπνευσης, όπως και η θρυλούμενη φράση “προίκα στην παιδεία και όχι στη Σοφία”, που σηματοδότησαν μιαν ολόκληρη εποχή. Τα συνθήματα αυτά τα πανελλαδικοποιεί μαζί με τους συντρόφους του και τα κάνει κίνημα μαζεύοντας 1.000.000 υπογραφές. H πολιτική του δραστηριότητα ξεκίνησε με την ένταξή του στους αγώνες για το Κυπριακό, και την παράλληλη ένταξη και δράση του στην παράνομη οργάνωση της ΕΠΟΝ[10] (1955-1958). Το 1958, που αυτοδιαλύθηκε η ΕΠΟΝ εντάχθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ, της οποίας διετέλεσε ηγετικό στέλεχος (ήδη το 1960 ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας της ΕΔΑ). Ταυτόχρονα κατείχε και την ιδιότητα του Ιδρυτικού Μέλους και Γραμματέα του Συλλόγου των Φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής (1955 – 1957), του Συλλόγου Εργαζομένων Φοιτητών (1958 – 1962) ενώ ήταν από τους βασικούς διοργανωτές του Α’ Πανσπουδαστικού Συνεδρίου το έτος 1957, στις εργασίες του οποίου χρημάτισε επίσης Γραμματέας.
Ο Ανδρέας Λεντάκης ήταν ο τελευταίος αρχισυντάκτης της “Πανσπουδαστικής”, του δεκαπενθήμερου Πανσπουδαστικού δημοσιογραφικού οργάνου, από το 1965 μέχρι τη διάλυσή της από τη Δικτατορία το 1967, ενώ συνεργαζόταν ήδη από το 1956.
Υπήρξε επίσης Ιδρυτικό Μέλος και υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών (ΔΕΣΠΑ) (1956-1957). Εκπροσώπησε το Φοιτητικό Κίνημα σε διεθνή συνέδρια (Mόσχα, Πράγα, Kούβα, Λονδίνο, Γκάνα), ενώ στο παγκόσμιο forum νεολαίας της Mόσχας, τον Σεπτέμβριο του 1964 εκλέχτηκε Πρόεδρος του Προεδρείου για την προετοιμασία του Τελικού Ανακοινωθέντος και των αποφάσεων. Στη συνέχεια με τον Τάκη Μπενά, Γραμματέα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), επισκέφτηκε την Τασκένδη και ξαναγύρισαν στη Μόσχα, όπου επεξεργάστηκε το σχέδιο Διακήρυξης της ΔΝΛ
Ο Ανδρέας Λεντάκης ήταν ανάμεσα στα Ιδρυτικά Μέλη της Κίνησης Λαμπράκη αρχικά και στη συνέχεια της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), της οποίας διετέλεσε ηγετικό στέλεχος μέχρι το 1967. Δούλεψε δραστήρια στον τομέα της διαφώτισης και του πολιτισμού. Εκστρατεύοντας με τα λεωφορεία των Λαμπράκηδων μετέφερε με τους συναγωνιστές του τα δημοκρατικά και πολιτιστικά αιτήματα της εποχής σε όλη την Ελλάδα.
Το 1963 εκδίδεται από την Δημοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαμπράκης» το βιβλίο του Νεοφασιστικές Οργανώσεις στην Νεολαία. Το καλοκαίρι του ιδίου έτους Επιτροπή της Κεντρικής Γραμματείας Λαμπράκηδων με επικεφαλής τον Μίκη Θεοδωράκη επισκέφθηκε τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον συνεχάρη για την εκλογή του και του κατέθεσε υπόμνημα για εκδημοκρατισμό, ζητώντας την άμεση διάλυση των παρακρατικών οργανώσεων, επιδίδοντας ταυτόχρονα το βιβλίο του Ανδρέα Λεντάκη Νεοφασιστικές Οργανώσεις στην Νεολαία, που παρείχε την αναγκαία τεκμηρίωση και τις αποδείξεις.
Από τους πρωτοπόρους της ίδρυσης του Κινήματος Ειρήνης, που εκφράστηκε με τη δημιουργία του Συνδέσμου Νέων για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό «Μπέρτραντ Ράσσελ» το 1962, συνδιοργάνωσε τις απαγορευμένες Μαραθώνιες Πορείες Ειρήνης με το Μιχάλη Περιστεράκη, Πρόεδρο του Συνδέσμου και το Νίκο Κιάο, Γραμματέα.
Στην ιστορική διαδήλωση κατά την οποία σκοτώθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας, στα «Ιουλιανά» (1965), ο Ανδρέας Λεντάκης, που ήταν ήδη στοχοποιημένος από την Ασφάλεια, με την πληροφορία ότι είχε δοθεί συγκεκριμένη εντολή να τον «εξουδετερώσουν» την ημέρα εκείνη να έχει διαρρεύσει, -αν και προειδοποιήθηκε-, δεν εγκατέλειψε τις πρώτες γραμμές, τραυματίστηκε σοβαρά και μεταφέρθηκε με ρήξη σπλήνας σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο
Τον Φεβρουάριο του 1966 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και έγινε ο πρώτος φοιτητής πολιτικός κρατούμενος, που εκτοπίστηκε από την κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου με το πρόσχημα ότι είναι «άπατρις» στην Άνδρο και τη Μήλο. Ταυτόχρονα του αφαίρεσαν το laissez passer, επειδή ετοιμαζόταν να φύγει για νέο κύκλο σπουδών στο Παρίσι. Απολύθηκε στις αρχές του 1967.
Θάνατοι
1695 – Κρίστιαν Χόιχενς. Ο Κρίστιαν Χόυχενς (Christiaan Huygens, 14 Απριλίου 1629 – 8 Ιουλίου 1695) ήταν εξέχων Ολλανδός μαθηματικός και επιστήμονας. Συνέβαλε σημαντικά στην επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα.
Γεννήθηκε στη Χάγη και σπούδασε νομική και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν και το Κολλέγιο της Οράγγης. Καταρχήν ασχολήθηκε με τις κωνικές τομές, γρήγορα όμως στράφηκε στην αστρονομία. Με τηλεσκόπια δικής του κατασκευής ανακάλυψε τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, τον Τιτάνα, το 1655.
Την επόμενη χρονιά ήταν ο πρώτος που πρότεινε ότι οι δακτύλιοι του Κρόνου δεν ήταν συμπαγείς αλλά αποτελούνταν από πολλά σωματίδια, όπως και ο πρώτος που εξήγησε το γεγονός ότι οι δακτύλιοι έμοιαζαν να «εξαφανίζονται» κατά περιόδους. Επίσης, ανακάλυψε μερικά διπλά άστρα και ανέλυσε το Νεφέλωμα του Ωρίωνα σε ξεχωριστά άστρα. Παράλληλα άρχισε να δουλεύει πάνω στην κατασκευή ρολογιών ακριβείας, καταρχήν για τις ανάγκες της αστρονομίας και αργότερα της ναυσιπλοΐας. Εφεύρε και πατεντάρισε το ρολόι με εκκρεμές το 1656. Η κατασκευή ρολογιών τον απασχόλησε ως το τέλος της ζωής του· δική του εφεύρεση είναι και το ρολόι τσέπης.
Έγινε μέλος της Βρετανικής Βασιλικής Επιστημονικής Εταιρείας το 1663 (μια από τις μεγαλύτερες διακρίσεις για τους επιστήμονες της εποχής) και το 1666 μετακόμισε στο Παρίσι ως μέλος της Γαλλικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών. Εκεί συνέχισε τις αστρονομικές παρατηρήσεις, ενώ ασχολήθηκε με τη φυγόκεντρο δύναμη και με προβλήματα κρούσεων. Η εργασία του πάνω στον νόμο της φυγόκεντρης δύναμης άνοιξε το δρόμο για τη διατύπωση του νόμου του αντίστροφου τετραγώνου για τη βαρύτητα. Ασχολήθηκε επίσης με την Ακουστική και τη φύση του κενού.
Η υγεία του άρχισε να κλονίζεται το 1670, με αποτέλεσμα να μετακινείται ανάμεσα στο Παρίσι και στη Χάγη, στην οποία επέστρεψε για τελευταία φορά το 1681. Παρόλα αυτά, συνέχισε την εργασία του πάνω στα ρολόγια και την οπτική, προτείνοντας μάλιστα για πρώτη φορά μια θεωρία για την κυματική φύση του φωτός, μια ιδέα που δικαιώθηκε διακόσια χρόνια αργότερα. Ένα από τα τελευταία έργα του, ο Κοσμοθεωρός (Cosmotheoros) ασχολείται με την πιθανότητα ζωής σε άλλους κόσμους, σκέψη πρωτοποριακή έως και αιρετική για τα δεδομένα της εποχής.
Ο Χόυχενς θεωρούσε ότι το Σύμπαν είναι γεμάτο ζωή, την οποία μάλιστα φανταζόταν παρόμοια με τη ζωή στη Γη του 17ου αιώνα. Πέθανε στη Χάγη στον ύπνο του το 1695. Προς τιμή του ονομάστηκε το όχημα της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας, μέρος της αποστολής Κασσίνι-Χόιχενς στον Κρόνο, που προσεδαφίστηκε στον δορυφόρο του Τιτάνα και εξέτασε το έδαφος και την ατμόσφαιρά του.
1822 – Πέρσι Σέλεϋ. Ο Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ (αγγλ. Percy Bysshe Shelley) ήταν Άγγλος ποιητής, βασικός εκπρόσωπος του ρομαντισμού.
Ανήκει, μαζί με τον Λόρδο Μπάυρον και τον Τζον Κητς, στη δεύτερη γενιά των Άγγλων ρομαντικών. Ο Σέλλεϋ δεν γνώρισε την αναγνώριση που περίμενε ως ποιητής στη διάρκεια της ζωής του.
ετά τον θάνατό του, όμως, το έργο του έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές και επηρέασε πολλές γενιές ποιητών.
Αν και η οικογένειά του ήταν αριστοκρατική, ο Σέλλεϋ είχε ριζοσπαστικές ιδέες και στράφηκε, με την ποίηση αλλά και με τον τρόπο ζωής του, εναντίον όλων των παραδοσιακών θεσμών.
Ξεπέρασε την εσωστρέφεια του ρομαντικού ατομικισμού και εξέφρασε μέσω του έργου του το όραμά του για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Πέθανε, σε ηλικία 30 ετών, στον κόλπο Λα Σπέτσια στην Ιταλία.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
.
