4 Ιουλίου 2024
Είναι η 186η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 180 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:08 – Δύση ήλιου: 20:51
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 43 λεπτά
🌑 Σελήνη 27.9 ημερών
Γεγονότα
362 π.Χ. – Ο Επαμεινώνδας νικά στη Μαντίνεια τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους, χρησιμοποιώντας τον σχηματισμό της λοξής φάλαγγας. Τραυματίζεται όμως θανάσιμα. Ο Επαμεινώνδας είχε στόχο να τρώσει το σπαρτιατικό κύρος απόλυτα και είχε προσπαθήσει προηγουμένως χωρίς επιτυχία να αλώσει τη Σπάρτη. Είχε φτάσει μέχρι την αγορά της και αυτό ήταν πρωτόγνωρη ταπείνωση για τη Σπάρτη. Εντούτοις αναγκάστηκε να αποχωρήσει και στράφηκε τότε προς την Μαντινεία, επειδή εκεί υπήρχε συγκεντρωμένος στρατός Σπαρτιατών, Αθηναίων και Μαντινέων. Ήταν προς το συμφέρον της Θήβας να στηρίξει τις αρκαδικές πόλεις εναντίον ουσιαστικά της Σπάρτης, για να αποδείξει ότι η Βοιωτία ήταν σε θέση να παράσχει προστασία στους συμμάχους της και άρα μπορούσε να αναλάβει την ηγεμονία της Ελλάδας. Στη συμμαχία της Θήβας ανήκαν τότε οι Αργείοι, περισσότεροι Αρκάδες, οι Σικυώνιοι, οι Θεσσαλοί, οι Βοιωτοί, οι Ευβοείς, οι Λοκροί και οι Μαλιείς. Στη συμμαχία της Σπάρτης ανήκαν οι Αθηναίοι, οι Ηλείοι, αρκετές πόλεις της Αχαϊας και οι Μαντινείς.
Ο Επαμεινώνδας ουσιαστικά αιφνιδίασε τους αντιπάλους του κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι όχι μόνον δεν θα εφάρμοζε την στρατηγική της λοξής φάλαγγας την οποία περίμεναν πλέον, αλλά ότι είχε και σκοπό να στρατοπεδεύσει και να μην επιτεθεί. Οταν εφησύχασαν οι εχθροί του, ο Επαμεινώνδας κίνησε το στράτευμά του αστραπιαία και υπερίσχυσε γρήγορα, αλλά τραυματίστηκε θανάσιμα. Λίγο προτού πεθάνει πληροφορήθηκε ότι ο στρατός του είχε νικήσει οριστικά. Εντούτοις ζήτησε από τους αξιωματικούς τους να συνομολογήσουν ειρήνη με τους Σπαρτιάτες είτε επειδή είχαν σκοτωθεί στην ίδια μάχη και άλλοι σημαντικοί στρατιωτικοί της Θήβας είτε επειδή γνώριζε ότι με το θάνατό του, η Θήβα δεν θα μπορούσε να σταθεί εύκολα μόνη της στην κορυφή. Λέγεται ότι προτού ξεψυχήσει οι σύντροφοί του στη μάχη του είπαν ότι δεν αφήνει διάδοχο, αλλά εκείνος απάντησε “αφήνω δύο κόρες, τη Λεύκτρα και τη Μαντινεία”
1776 – Ο Τόμας Τζέφερσον διαβάζει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Μέσα από τις φλόγες της επανάστασης των αποικιών εναντίον της μητροπολιτικής Βρετανίας γεννιούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η Βρετανία, θεωρώντας τις δεκατρείς Πολιτείες (States) της Βόρειας Αμερικής ως αποικίες του Βρετανικού Στέμματος, εννοούσε να συμπεριφέρεται σε αυτές όπως έκανε σε όλες τις υπόλοιπες αποικίες της: επέβαλε δικούς της Κυβερνητικούς υπαλλήλους, διαφορετική φορολογία από αυτή που ίσχυε στη Βρετανία, περιοριστικούς όρους στο εμπόριο, στην ελευθερία της έκφρασης, στην πολιτική δραστηριότητα κτλ. Ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Γ΄ είχε, μάλιστα, θεσπίσει τους “πέντε αφόρητους Νόμους” στις αποικίες της Αμερικής (1774). Αυτό δεν ήταν δυνατό να γίνει αποδεκτό από τους “αποίκους”, οι οποίοι αισθάνονταν καταπιεσμένοι. Σε πολλούς Αμερικανούς αποίκους είχε αρχίσει να δημιουργείται και να ωριμάζει η ιδέα της ανεξαρτητοποίησης.
Η πρώτη πραγματικά αποφασιστική κίνηση έγινε στις 7 Ιουνίου του 1776 στη Φιλαδέλφεια. Εκεί, ενώπιον του Κογκρέσσου, διαβάστηκε ένα ψήφισμα από τον Ρίτσαρντ Χένρι Λη (Richard Henry Lee), αντιπρόσωπο της πολιτείας της Βιρτζίνια, το οποίο, σε γενικές γραμμές, διακήρυττε την αποφασιστικότητα των “δεκατριών ηνωμένων αποικιών” να αποκτήσουν αυτοτέλεια απαλλασσόμενες εξ ολοκλήρου, όπως θα έπρεπε να ισχύει, από την υποταγή στη Μεγάλη Βρετανία.
Το ψήφισμα αυτό δεν προέκυψε αιφνίδια. Ήδη, μετά την επιβολή των “πέντε αφόρητων Νόμων” και την απόρριψη των αιτημάτων της Επιτροπής που είχε συσταθεί για την ελάφρυνσή τους από τον Γεώργιο Γ΄ (1775), είχε αρχίσει μια κίνηση ανεξαρτητοποίησης από τις ηνωμένες αποικίες: δημιουργήθηκε μια μορφή τακτικού στρατού, ενώ εμφανίστηκαν τα πρώτα ανεξάρτητα “αποικιακά” ταχυδρομικά γραφεία. Το ψήφισμα του Λη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την έκφραση της θέλησης των περισσότερων αποίκων για την πλήρη ανεξαρτητοποίηση των Αποικιών. Παράλληλα, μαθεύτηκε στις Αμερικανικές αποικίες ότι ο Βασιλιάς Γεώργιος, μη έχοντας αρκετό στρατό, διαπραγματευόταν την αγορά μισθοφόρων από τη Γερμανία, ώστε να ενισχύσει τον Αγγλικό στρατό. Αυτό πράγματι έγινε αργότερα – παραχωρήθηκαν 30.000 μισθοφόροι από την Έσση στο Αγγλικό Στέμμα προς 7 λίρες έκαστος. Οι μισθοφόροι στάλθηκαν στις αποικίες, αλλά οι περισσότεροι από τους μισούς το έσκασαν πριν καν εμπλακούν σε επιχειρήσεις.
Παράλληλα, ο Τόμας Πέιν (Thomas Paine) εξέδωσε τον Ιανουάριο του 1776 το βιβλίο του “Κοινός Νους” (Common Sense), ένα κείμενο στο οποίο απαριθμούσε τους λόγους και τις αιτίες για τους οποίους οι αποικίες όφειλαν να γίνουν ανεξάρτητο κράτος. Το βιβλίο αυτό πουλήθηκε κατά χιλιάδες και έθεσε τις βάσεις για να συνειδητοποιήσουν όλοι οι “άποικοι” την αναγκαιότητα ανεξαρτητοποίησης.
Μετά την ανάγνωση του ψηφίσματος του Λη στο Κογκρέσο, δημιουργείται από αυτό στις 11 Ιουνίου μια Επιτροπή, αποτελούμενη από τους Τόμας Τζέφερσον, Τζων Άνταμς (John Adams), Βενιαμίν Φραγκλίνο, Ρότζερ Σέρμαν και Ρόμπερτ Λίβιγκστον για να επεξεργαστεί ένα σχέδιο διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Ο Τζέφερσον, κατά προτροπή της Επιτροπής, αποσύρεται σε ένα σπίτι στις παρυφές της Φιλαδέλφειας και αρχίζει να συντάσσει την πρώτη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας (12 έως 27 Ιουνίου). Στις 28 Ιουνίου το προσχέδιο της Διακήρυξης διαβάζεται στο Κογκρέσο, όπου μετά από συζητήσεις και αντεγκλήσεις υφίσταται αρκετές τροποποιήσεις. Στις 4 Ιουλίου 1776 το τελικό σχέδιο της Διακήρυξης εγκρίνεται από το Κογκρέσο. Ο Τζων Χάνκοκ, Πρόεδρος του Κογκρέσου, δίνει στις 5 Ιουλίου του 1776 εντολή στον τυπογράφο Ντάνλαπ να τυπώσει το κείμενο.
Στις 19 Ιουλίου το Κογκρέσο διατάσσει την επισημοποίηση του εγγράφου της Διακήρυξης. Το επισημοποιημένο έγγραφο τυπώνεται στις 18 Ιανουαρίου 1777 στη Βοστώνη και διανέμεται σε όλες τις Πολιτείες.
1909 – Συγκροτείται στην Αθήνα ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος». Υπό την ονομασία Στρατιωτικός Σύνδεσμος φέρεται μυστική οργάνωση στρατιωτικών που έδρασε στην Ελλάδα στις αρχές του 20ού αιώνα, με αποκορύφωμα το κίνημα στο Γουδή στις 15 Αυγούστου 1909, με αιτήματα που αφορούσαν μεταρρυθμίσεις στο στράτευμα, τη διοίκηση, τη δημοσιονομική πολιτική, τη δικαιοσύνη και την παιδεία. Διαλύθηκε στις 15 Μαρτίου του 1910 έχοντας επιτύχει τις επιδιώξεις του. Ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» γεννήθηκε από τη σύμπραξη μιας ομάδας υπαξιωματικών υπό τον ταγματάρχη Γεώργιο Σ. Καραϊσκάκη, εγγονό του στρατηγού της Ρούμελης, και μιας ομάδας κατώτερων αξιωματικών υπό τους Θεόδωρο Πάγκαλο και Επαμεινώνδα (Παμμίκο) Ζυμβρακάκη. Η ομάδα των υπαξιωματικών ιδρύθηκε πρώτη (συμμετείχαν σε αυτήν μεταξύ άλλων και οι Νικόλαος Πλαστήρας και Γεώργιος Κονδύλης) και είχε ως αιχμή επαγγελματικά αιτήματα. Η ομάδα των «λοχαγών» ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1908 με έναν πυρήνα περί τους υπολοχαγούς Θεόδωρο Πάγκαλο και Χρήστο Χατζημιχάλη. Αυτοί, υπέγραψαν το πρώτο πρωτόκολλο του «Στρατιωτικού Συνδέσμου». Ο Σύνδεσμος ήλθε σε επαφή με την ομάδα Καραϊσκάκη, αλλά και με την ομάδα υπό τον ίλαρχο Παύλο Ζυμβρακάκη και έτσι άρχισε η ραγδαία επέκτασή της. Στις 25 Ιουνίου, 181 αξιωματικοί συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του υπολοχαγού Χατζημιχάλη για τη σύνταξη προγραμματικών αρχών. Η διαρροή της είδησης προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Θεοτόκη, ενώ οι κατευναστικές προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία δηλώσεις (σχετικά με το Κρητικό και το Μακεδονικό) της κυβέρνησης Ράλλη προκάλεσαν την οργή του Συνδέσμου.
1976 – Η επιδρομή στο Έντεμπε της Ουγκάντας. Στρατιωτική επιχείρηση επίλεκτων δυνάμεων του ισραηλινού στρατού για την απελευθέρωση των επιβατών ενός αεροσκάφους της Air France, που κρατούνταν όμηροι από παλαιστίνιους και γερμανούς τρομοκράτες στο αεροδόμιο Έντεμπε της πρωτεύουσας της Ουγκάντας, Καμπάλα. Έλαβε χώρα το βράδυ της 3ης Ιουλίου και ολοκληρώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Ιουλίου 1976. Οι Ισραηλινοί τής έδωσαν την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Αστροπελέκι». Όλα ξεκίνησαν πάνω από την Κόρινθο το πρωί της 27ης Ιουνίου 1976, όταν εκδηλώθηκε αεροπειρατεία σ’ ένα Airbus A300 της Air France με 248 επιβάτες και 12μελές πλήρωμα. Οι αεροπειρατές ήταν τέσσερις, δύο Παλαιστίνιοι που ανήκαν στην οργάνωση «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP) και δύο Γερμανοί της τρομοκρατικής οργάνωσης «Επαναστατικοί Πυρήνες» (Revolutionare Zellen).
Το αεροπλάνο προερχόταν από το Τελ Αβίβ και είχε προορισμό το Παρίσι, με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ελληνικού, από το οποίο επιβιβάσθηκαν οι αεροπειρατές μαζί με άλλους επιβάτες. Ο επικεφαλής των αεροπειρατών Βίλφριντ Μπέζε ζήτησε την απελευθέρωση 40 Παλαιστινίων και 12 άλλων ατόμων, που κρατούνταν σε φυλακές της Κένυας, της Ελβετίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, προκειμένου να αφήσει ελεύθερους τους ομήρους. Το αεροπλάνο άλλαξε πορεία και προσγειώθηκε στη Βεγκάζη της Λιβύης, όπου παρέμεινε για επτά ώρες. Αφού ανεφοδιάσθηκε, κατευθύνθηκε στην Καμπάλα της Ουγκάντα, όπου κυβερνούσε ο θηριώδης Ίντι Αμίν Νταντά, ο οποίος δήλωνε φίλος των Παλαιστινίων.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τους αεροπειρατές και αποφάσισε να πραγματοποιήσει στρατιωτική επιχείρηση για τη διάσωση των ομήρων. Η περιώνυμη «Μοσάντ» ανέλαβε αμέσως δράση για τη συλλογή των απαραίτητων πληροφοριών, προκειμένου να έχει επιτυχή έκβαση η επιχείρηση.
Το απόγευμα της 3ης Ιουλίου, τέσσερα C-130 της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας με 100 κομάντος κατευθύνθηκαν με σιγή ασυρμάτου προς το αεροδρόμιο του Έντεμπε, όπου έφθασαν λίγες ώρες αργότερα. Ένα άλλο αεροπλάνο με ιατρικό υλικό προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο «Κενυάτα» του Ναϊρόμπι. Η βοήθεια της Κένυας, που ήταν «στα μαχαίρια» με το καθεστώς Αμίν, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιχείρηση.
Τα ισραηλινά μεταγωγικά προσγειώθηκαν με ανοιχτές τις μπουκαπόρτες μία ώρα πριν από τα μεσάνυχτα. Αμέσως ξεφόρτωσαν μία μαύρη Μερσέντες και ορισμένα πολιτικά αυτοκίνητα συνοδείας, παραπλανώντας τους ουγκαντέζους, που νόμισαν ότι μετέφεραν τον δικτάτορα και την ακολουθία του.
Αμέσως κατευθύνθηκαν στο παλιό κτίριο του αεροδρομίου, όπου οι αεροπειρατές, που εν τω μεταξύ είχαν γίνει έξι, κρατούσαν μόνο τους 103 ομήρους εβραϊκής καταγωγής, καθώς τους υπόλοιπους τους είχαν απελευθερώσει. Οι ισραηλινοί κομάντος φώναξαν στους ομήρους στα εβραϊκά και τα αγγλικά να καλυφθούν και άρχισαν αμέσως την ανταλλαγή πυροβολισμών με τους αεροπειρατές, που είχαν τη βοήθεια της φρουράς του αεροδρομίου. Σε μισή ώρα όλα είχαν τελειώσει. Κατά την επιχείρηση σκοτώθηκαν και οι έξι αεροπειρατές, τρεις όμηροι και από ισραηλινής πλευράς ο αρχηγός των κομάντος συνταγματάρχης Γιονατάν Νετανιάχου, αδελφός του σημερινού πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπένιαμιν Νετανιάχου.
Μία κρίσιμη παράμετρος για την επιτυχία της «Επιχείρησης Αστροπελέκι» ήταν η κατασκευή των κτιρίων του αεροδρομίου από ισραηλινή εταιρεία, η οποία πρόθυμα έδωσε τα αρχιτεκτονικά σχέδια στους σχεδιαστές της στρατιωτικής επιχείρησης. Αυτοί μέσα στις λίγες μέρες που είχαν στη διάθεσή τους κατασκεύασαν ένα ομοίωμα του αεροδρομίου, όπου εκπαιδεύτηκαν οι κομάντος.
Την επαύριο της επιχείρησης στο Έντεμπε, η κυβέρνηση της Ουγκάντας ζήτησε την έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, προκειμένου να καταδικάσει την ισραηλινή επιδρομή. Το Συμβούλιο, υπό την πίεση των Αμερικανών, ουδέποτε εξέδωσε απόφαση. Η επιτυχής κατάληξη της αεροπειρατείας θεωρήθηκε εθνικό επίτευγμα και επιβεβαίωση της ισχύος του Ισραήλ, σε μία περίοδο έντονης ριζοσπαστικοποίησης των Παλαιστινίων. Για τη «Μοσάντ», τη μυστική υπηρεσία του Ισραήλ, υπήρξε ορόσημο της δράσης της, μετά τη σύλληψη και απαγωγή του ναζιστή Άιχμαν το 1960 στην Αργεντινή, που επιβεβαίωσε τη φήμη και τις ικανότητές της. Το συμβάν αποτέλεσε το θέμα τριών κινηματογραφικών ταινιών:
«Νίκη στο Έντεμπε» (1976) του Μάρβιν Τσόμσκι, με πρωταγωνιστές τους Άντονι Χόπκινς, Μπαρτ Λάνκαστερ, Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Ρίτσαρτ Ντρέιφους. «Επιδρομή στο Έντεμπε» (1977) του Ίρβιν Κέρσνερ, με πρωταγωνιστές τους Χορστ Μπούχολτζ, Τσαρλς Μπρόνσον και Γιάφετ Κότο. «Επιχείρηση Αστροπελέκι» (1977) του Μεναχέμ Γκολάν, με τους Γιοράμ Γκαόν, Σίμπιλ Ντάνιγκ και Κλάους Κίνσκι.
1979 – Ιδρύεται η ΠΑΕ Παναθηναϊκός βάσει του νόμου 879/79, με μετοχικό κεφάλαιο 80 εκατομμύρια δραχμές. Ο Παναθηναϊκός (επίσημα Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός Α.Ο.) είναι ελληνικός επαγγελματικός σύλλογος ποδοσφαίρου με έτος ίδρυσης το 1908. Παρ’ ότι αποτελεί πλέον τμήμα του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου (ΠΑΟ), πρόκειται για ένα από τα πρώτα καταγεγραμμένα εν ενεργεία αμιγώς ποδοσφαιρικά σωματεία της χώρας, δηλαδή από όσα ιδρύθηκαν με αποκλειστικό αντικείμενο το συγκεκριμένο άθλημα.
Έδρα του Παναθηναϊκού είναι το Γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης», γνωστό και ως Γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (στη συνοικία Αμπελόκηποι του Δήμου Αθηναίων), χωρητικότητας 16.003 καθήμενων θεατών, ενώ η ονομασία του έχει δοθεί προς τιμήν του ιστορικού του προέδρου. Ο σύλλογος αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους της Ελλάδας και τον λαοφιλέστερο στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Πρόκειται για έναν από τους παλαιότερους και πλέον επιτυχημένους συλλόγους από πλευράς διακρίσεων στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και έχει αγωνιστεί σε όλα τα πρωταθλήματα Α΄ Εθνικής από την ίδρυσή της (το 1959). Έχει κατακτήσει 20 πρωταθλήματα Ελλάδας, 19 κύπελλα Ελλάδας, πετυχαίνοντας 8 φορές νταμπλ τίτλων, πρωταθλήματα ΣΕΓΑΣ και ΕΠΣΑΠ (πριν από την ίδρυση της ΕΠΟ το 1926) και 3 Σούπερ Καπ.
Ο Παναθηναϊκός είναι η πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Είναι η μόνη ελληνική ομάδα που έχει αγωνιστεί σε τελικό στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών (μετέπειτα Champions League) το 1971, η μόνη που έχει αγωνιστεί στα ημιτελικά της ίδιας διοργάνωσης τo 1985 και 1996, ενώ έχει φτάσει στη φάση των 8 τo 1992 και 2002, και δύο φορές (1988, 2003) προκρίθηκε έως τα προημιτελικά του κυπέλλου UEFA (μετέπειτα Europa League). Επίσης, συμμετείχε στον τελικό του Διηπειρωτικού κυπέλλου το 1971 και έχει κατακτήσει το Βαλκανικό κύπελλο συλλόγων το 1977.
2004 – Η Εθνική Ελλάδος στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, νικώντας στον τελικό τη διοργανώτρια Πορτογαλία με 1-0. Το γκολ σημείωσε στο 56ο λεπτό ο Άγγελος Χαριστέας. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας είναι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας σε διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και μεμονωμένους αγώνες. Βρίσκεται υπό την εποπτεία της Ελληνικής Ποδοσφαιρκής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ). Οι εντός έδρας αγώνες της ομάδας διεξάγονται κυρίως στην περιοχή της Αττικής στο Ολυμπιακό στάδιο. Έχει ψηφιστεί από τους αθλητικούς συντάκτες του ΠΣΑΤ 11 διαφορετικές χρονιές ως η κορυφαία ομάδα του ελληνικού αθλητισμού, πρώτη φορά το 1964 και πιο πρόσφατη το 2014.[4][5] Ανήκει στην “χρυσή δεκάδα” των ομάδων που έχουν στεφθεί “Πρωταθλήτριες Ευρώπης” στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Στην μόλις, δεύτερη συμμετοχή της σε τέτοιου μεγέθους Ευρωπαϊκή διοργάνωση, γίνεται η Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το αδιανόητο αουτσάιντερ, προ της έναρξης του Euro 2004.
Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου υπήρξε σχετικά “αθόρυβη” στα διεθνή των ποδοσφαιρικών. Μόλις την δεκαετία του ΄80 ξεκινά δειλά, με το “βάπτισμα” της στην Πανευρωπαϊκή Διοργάνωση του 1980, παρόλο που δεν κατάφερε να προκριθεί παρακάτω, θεωρήθηκε σημαντικό επίτευγμα ωστόσο και μόνον η εμφάνιση της, στους 8 της τότε διοργάνωσης. Επιστροφή στα “αθόρυβα” χρόνια μέχρι και το 1994 με την “ιστορική” πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ εκείνη την χρονιά. Μέτρια έως κακή εμφάνιση της ομάδας χωρίς νίκη ή έστω σκορ σε κάποιο από τους αγώνες. Με σημαντικές αλλά και αρκετές “αδιάφορες” στιγμές για άλλη μια δεκαετία μέχρι την μεγάλη ανατροπή του 2004.
Στην διοργάνωση όπου τα φαβορί αποκλείστηκαν πολιορκημένα από τους Έλληνες “πειρατές” της Πορτογαλικής διοργάνωσης. Θεωρούμενη ως το απόλυτο αουτσάιντερ, πριν την έναρξη, η Εθνική ομάδα επικρατεί επί της -τότε κατόχου του τίτλου- εθνικής Γαλλίας , αλλά και επί των διοργανωτών Πορτογάλων. Οι Πορτογάλοι αν και προσπάθησαν δύο φορές, δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την Ελλάδα να φτάσει στην κορυφή. Ως “Πρωταθλήτρια Ευρώπης” εκείνης της χρονιάς, η Εθνική ομάδα εξασφαλίζει την συμμετοχή της εκπροσωπώντας την Ευρώπη στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, το 2005.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την ιστορική νίκη του 2004, η εθνική ομάδα προκρίθηκε σε τελικούς διοργανώσεων -πλην 2016 και του 2021 φτάνοντας στους 16, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και στους προημιτελικούς του Πανευρωπαϊκού Κυπέλου του 2012. Καθ’ όλη την περίοδο εκείνη (2004-2014) η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) περιελάμβανε την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, στις “Κορυφαίες 20”.
Γεννήσεις
1784 – Αντόνιο Αλμέιντα. Γεννήθηκε το 1784 στην πορτογαλική πόλη Έλβας. Υπηρέτησε ως αξιωματικός στον πορτογαλικό στρατό και πολέμησε κατά του γαλλικού στρατού που στάλθηκε στην Ισπανία για να στηρίξει τη δυναστεία των Βουρβόνων. Μετά την έναρξη της Επανάστασης ήρθε στην Ελλάδα. Τον Αύγουστο του 1826, έχοντας το βαθμό του συνταγματάρχη του ιππικού, διακρίθηκε ως αρχηγός σώματος στην Τρίπολη και τον Μάρτιο του επόμενου χρόνου πολέμησε υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην Αττική. Με την έλευση του Καποδίστρια στην Ελλάδα, ο ντ’ Αλμέιντα έγινε επιθεωρητής του τακτικού ιππικού και του ανατέθηκε η αναδιοργάνωση του σώματος. Στις 22 Ιανουαρίου του 1830 διορίστηκε φρούραρχος Ναυπλίου. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια συνέλαβε των έναν από τους δράστες, τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη. Για την νομιμόφρονη στάση του ονομάστηκε επίτιμος πολίτης του Ναυπλίου από την Ε’ Εθνοσυνέλευση και τον Μάρτιο του 1832 προβιβάστηκε σε στρατηγό.
Μετά την άφιξη όμως του Όθωνα στην Ελλάδα, η Αντιβασιλεία δεν του αναγνώρισε το βαθμό του στρατηγού και τελικά στις 10 Μαΐου 1833 το διόρισε φρούραρχο της Αίγινας. Προβιβάστηκε σε υποστράτηγο μετά την καταστολή της ανταρσίας του συνταγματάρχη Ν.Ζέρβα στο Μεσολόγγι όπου ο ντ’ Αλμέιντα είχε διοριστεί στρατιωτικός διοικητής το 1836. Το 1839 τοποθετήθηκε στρατιωτικός διοικητής στο Ναύπλιο. Πέθανε το 1847 στη Μπατάλια, στη Βενετία. Ήταν παντρεμένος με τη Ζωή Μαυροκορδάτου. Εγγονός του ήταν ο, με το ίδιο όνομα εξελληνισμένο, Αντώνιος Αλμέιδας που σκοτώθηκε πολεμώντας στους Βαλκανικούς πολέμους.
1844 – Εντμόνια Λιούις. Η Εντμόνια Λιούις (Edmonia Lewis, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 1844 – Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο, 1907 😉 ήταν Άφρο-Αμερικανή ζωγράφος και γλύπτρια, η μοναδική μαύρη καλλιτέχνιδα που έκανε διεθνή καριέρα στα τέλη του 19ου αιώνα. Ελάχιστες λεπτομέρειες υπάρχουν για τη ζωή της, όπως και πολύ λίγες φωτογραφίες της, κάτι που δυσχεραίνει τον καθορισμό των ακριβών ημερομηνιών, αλλά και των τόπων της γέννησης και του θανάτου της. Εργάστηκε κυρίως στη Ρώμη, ενώ γλυπτά της εκτέθηκαν στις ΗΠΑ. Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε λόγω των φυλετικών διακρίσεων στην εποχή της, κατόρθωσε να γίνει γνωστή και το έργο της τείνει όλο και περισσότερο να αναδεικνύεται. Το 2002) ο διανοούμενος Molefi Kete Asante τη συμπεριέλαβε σε μια λίστα που δημοσίευσε, με τις κορυφαίες 100 προσωπικότητες Αφροαμερικανών.
1927 – Τζίνα Λολομπρίτζιντα. Η Τζίνα Λολομπρίτζιτα γεννήθηκε στο Σουμπιάκο, στην επαρχία της Ρώμης, στις 4 Ιουλίου 1927, κόρη του Τζιοβάνι Λολομπρίτζιτα (1897-1977), ενός πλούσιου κατασκευαστή επίπλων που έχασε όλη την περιουσία του εξαιτίας ενός αγγλο-αμερικανικού βομβαρδισμού, και της Τζιουζεπίνα Μερκούρη (1900-1970). Όντας εγγονή της Kελιδόνια Μερόζι (1883-1995), υπεραιωνόβιας της Ιταλίας, η Τζίνα από νεαρή ηλικία, αποκαλύπτει έναν χαρακτήρα φιλόδοξο, αποφασιστικό και εριστικό, που δεν συμβιβάζεται.
Το 1944, πριν από την άφιξη των συμμάχων, η οικογένειά της μετακόμισε στη Ρώμη, όπου η Τζίνα μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Την άνοιξη του 1947 ένας φίλος της την έπεισε να λάβει μέρος στο διαγωνισμό της Miss Roma την τελευταία στιγμή. Αν και δεν είχε ακόμη το κατάλληλο φόρεμα, κατέκτησε τη δεύτερη θέση και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που προσκλήθηκε στη Στρέσα για τους τελικούς της Miss Italy όπου κατέκτησε την τρίτη θέση μετά τις Lucia Bosè και Gianna Maria Canale, μελλοντικά αστέρια του κινηματογράφου. Την ίδια χρονιά πήραν μέρος στην εκδήλωση και η Eleonora Rossi Drago, η οποία αποκλείστηκε επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις (ήταν ήδη παντρεμένη) και η Silvana Mangano. Και οι ίδιες αργότερα έγιναν γνωστές ηθοποιοί.
Από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του πενήντα η Lollo, όπως ονομάζεται από τον Τύπο, γίνεται πρωταγωνίστρια διεθνών παραγωγών του Χόλιγουντ, όπως Πιο δυνατός απ’ τον Διάβολο του Τζον Χιούστον, με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και την Τζένιφερ Τζόουνς, Διασταυρούμενα σπαθιά με τον Έρολ Φλιν και το Η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, με τον Vittorio Γκασμαν, μια βιογραφική ταινία πάνω στη ζωή της σοπράνο Λίνα Καβαλιέρι. Σ ‘αυτό το ρόλο η Λολομπρίτζιτα έδωσε μια καλή ερμηνεία ως τραγουδίστρια όπερας, και κέρδισε το βραβείο David di Donatello Α’ Γυναικείου Ρόλου, βραβεία που ίδρυσε η Ιταλική Ακαδημία Κινηματογράφου εκείνη την χρονιά.
Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στο Βαριετέ του Κάρολ Ριντ , δίπλα στον Burt Lancaster και τον Τόνι Κέρτις, στην ταινία Η Παναγία των Παρισίων (1956), όπου παίζει την όμορφη και αισθησιακή Esmeralda, δίπλα στον Άντονι Κουίν , ο οποίος υποδύεται τον Κουασιμόδο, Η ωραία της Καλκούτας του John Sturges, μαζί με τον Φρανκ Σινάτρα), Ο Σολομών και η βασίλισσα του Σαβά (1959) του King Vidor, με τον Γιουλ Μπρίνερ (που αντικατέστησε τον Τάιρον Πάουερ, ο οποίος πέθανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων).
Θάνατοι
1822 – Κυριακούλης Μαυρομιχάλης (1765 – 1822) ήταν οπλαρχηγός που συμμετείχε στον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1821. Γεννήθηκε στην Μάνη (Λιμένι Λακωνίας) και ήταν γιος του Πιέρρου Μαυρομιχάλη και νεώτερος αδελφός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Γιοί του ήταν ο Λεωνίδας και ο Πέτρος Μαυρομιχάλης. Διακρίθηκε για την φιλοπατρία και την ανδρεία του. Με το ξέσπασμα της επανάστασης συγκρότησε δικό του σώμα. Η δράση του άρχισε στις 22 Μαρτίου, όταν μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Αναγνωσταρά και άλλους οπλαρχηγούς ξεκίνησαν για να απελευθερώσουν την Καλαμάτα. Την επόμενη μέρα, εισήλθαν στην πόλη και τελέστηκε πανηγυρική δοξολογία. Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης διορίστηκε μέλος της δωδεκαμελούς τοπικής διοίκησης, η οποία θα απέστελλε διακήρυξη προς τα ευρωπαϊκά κράτη. Παράλληλα, ήρθε σε συνεννόηση με τους Τζαννετάκηδες, προκειμένου να κηρύξουν την επανάσταση και στο Γύθειο, κάτι που πραγματοποίησαν στις 23 Μαρτίου. Εκτός από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, κατά τις πρώτες μέρες της Επανάστασης ανέλαβε να διασπείρει ψευδείς ειδήσεις, θετικές για τις δυνάμεις και τις επιχειρήσεις των Ελλήνων, για να τονώσει έτσι το ηθικό και των υπολοίπων και να τους πείσει να εξεγερθούν. Διακρίθηκε επίσης στις επιχειρήσεις των Ελλήνων εναντίον της Κορώνης και της Μεθώνης.
1831 – Τζέιμς Μονρόε. Ο Τζέιμς Μόνροου (αγγλ.James Monroe, 28 Απριλίου 1758 – 4 Ιουλίου 1831), αναφερόμενος στην ελληνική βιβλιογραφία και ως Τζέιμς Μονρόε, ήταν ο 5ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Η θητεία του διήρκεσε από τις 4 Μαρτίου 1817 έως τις 4 Μαρτίου 1825. Ο Μόνροου γεννήθηκε στις 28 Απριλίου 1758 στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ και σπούδασε νομικά υπό τον Τόμας Τζέφερσον από το 1780 έως το 1783. Το 1782 εκλέχθηκε βουλευτής. Ο Μονρόε ανήκε στο Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό κόμμα, το οποίο υποστήριζε το συγκεντρωτικό σύστημα και υπήρξε αντίπαλος του Ουάσινγκτον. Για ένα διάστημα διορίστηκε πρέσβης των ΗΠΑ στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Το 1806 εκλέχθηκε διοικητής της Βιρτζινίας. Το 1811, ο Πρόεδρος Μάντισον τον τοποθέτησε υπουργό εξωτερικών. Το 1816 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Συμπολιτείας και το 1820 εκλέχθηκε παμψηφεί, εκτός από μία ψήφο.
Το όνομα του Μόνροου έχει συνδεθεί με το δόγμα, που φέρει το όνομά του και καθιέρωνε την ουδετερότητα των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι των Ευρωπαϊκών διενέξεων. Ο Μόνροου πέθανε στις 4 Ιουλίου 1831 από καρδιακή ανεπάρκεια και φυματίωση. Με αυτό το τρόπο, έγινε ο τρίτος στη σειρά Πρόεδρος που πέθανε την ημέρα της εθνικής γιορτής της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ.
1992 – Άστορ Πιατσόλα. Γεννημένος στο Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής το 1921 και ήταν το μοναδικό παιδί Ιταλών μεταναστών, του Βιτσέντε Πιαρσόλα και της Ασούντα Μανέτι. Ο παππούς του Pantaleón Piazzolla, ναύτης και ψαράςστο επάγγελμα, μετανάστευσε στο Μαρ ντελ Πλάτα από το Τράνι, μια παραθαλάσσια πόλη στην νοτιοαναλική Απουλία, στα τέλη του 19ου αιώνα. Η μητέρα του ήταν η κόρη δυο Ιταλών μεταναστών από την Τοσκάνη.
Το 1925 ο Άστορ Πιατσόλα μετακόμισε με την οικογένειά του στο χωριό Γκρήνουιτς της Νέας Υόρκης, το οποίο εκείνη την περίοδο ήταν μια βίαιη γειτονιά, κατοικούμενη από γκάνγκστερ και σκληρά εργαζόμενους μετανάστες. Οι γονείς του εργάζονταν αρκετές ώρες κάθε μέρα και ο Πιατσόλα σύντομα έμαθε να φροντίζει ο ίδιος τον εαυτό του στον δρόμο παρόλο που κούτσαινε ελαφρά. Εκεί έμαθε να μιλά τέσσερις ξένες γλώσσες : ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά. Στο σπίτι άκουγε τις επιτυχίες του πατέρα του στις ορχήστρες του Κάρλος Γκαρδέλ και του Jylio de Caro. Από μικρή ηλικία άκουγε τζαζ και κλασική μουσική, συμπεριλαμβανομένου του Μπαχ. Ξεκίνησε να παίζει μπαντονεόν το 1929 όταν ο πατέρας του είδε ένα τέτοιο σε ένα παλαιοπωλείο της Νέας Υόρκης.
Με την επιστροφή στην Νέα Υόρκη μετά από μια σύντομη επίσκεψή της στο Μαρ ντελ Πλάτα το 1930, η οικογένεια μετακόμισε στο νότιο Μανχάταν. Το 1932 ο Πιατσόλα συνέθεσε το πρώτο του τάνγκο, με τίτλο “La Catinga”. Την επόμενη χρονιά έκανε μαθήματα μουσικής με τους Ούγγρο πιανίστα της κλασικής μουσικής Bela Wilda, μαθητή του Rachmaninoff ο οποίος τον δίδαξε να παίζει Μπαχ στο μπαντονεόν. Το 1934 συνάντησε τον Κάρλος Γκαρδέλ, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία του τάνγκο, και έπαιξε έναν μικρό ρόλο στην ταινία του El día que me quieras. Ο Γκαρδέλ προσκάλεσε τον νεαρό μπαντονεονίστα να τον ακολουθήσει στην περιοδεία του. Προς απογοήτευση του Πιατσόλα, ο πατέρας του αποφάσισε ότι δεν ήταν αρκετά μεγάλος για να πάει μόνος του. Το γεγονός ότι του απαγορεύτηκε η συμμετοχή στην περιοδεία του Γκαρδέλ αποδείχθηκε προφητική καθώς σε εκείνη την περιοδεία το 1935 ο Γκαρδέλ και ολόκληρη η ορχήστρα του σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα. Μετά από χρόνια, ο Πιατσόλα ανέφερε αστειευόμενος ότι εάν ο πατέρας του δεν ήταν τόσο προσεκτικός, ο ίδιος θα έπαιζε άρπα αντί για μπαντονεόν.
