.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
24 Δεκεμβρίου 2024
Είναι η 359η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 7 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:38 – Δύση ήλιου: 17:10 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 32 λεπτά
🌗 Σελήνη 23.5 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ευγενία, Τζένη, Ευγενίκη και Αχμέτ
Γεγονότα
1777 – Ο Τζέιμς Κουκ ανακαλύπτει το Κιριτιμάτι. Ο Τζέιμς Κουκ ήταν Άγγλος εξερευνητής, θαλασσοπόρος, χαρτογράφος και καπετάνιος του βρετανικού βασιλικού ναυτικού. Ο Κουκ έκανε τρία εξερευνητικά ταξίδια για λογαριασμό της Μεγάλης Βρετανίας και έπλευσε δύο φορές τον γύρο του κόσμου. Ήταν ο πρώτος Βρετανός καπετάνιος που έκανε τον περίπλου της Γης με ένα μοναδικό σκάφος. Ήταν επίσης ο πρώτος που σταμάτησε το σκορβούτο ρυθμίζοντας τη δίαιτα με την προληπτική λήψη κίτρου και ξινολάχανου. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους παγκοσμίως.
ανακάλυψε το Κιριτιμάτι στις 24 Δεκεμβρίου 1777 από τον Καπετάνιο Ο Τζέιμς Κουκ. Κιριτιμάτι είναι ο Γκιλμπερτιανός συλλαβισμός για τα Χριστούγεννα. Τα Γκιλμπερτιανά είναι η μοναδική γλώσσα που ομιλείται στο νησί.
Το νησί κάποτε διεκδικούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό την Νομοθετική Πράξη Νήσων με αποθέματα Γκουανό του 1856. Αυτή η διεκδίκηση έληξε επίσημα με μια συνθήκη μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κιριμπάτι που υπογράφηκε το 1979 (επικυρώθηκε το 1983).
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ένοπλες Αεροπορικές Δυνάμεις των Η.Π.Α. διατηρούσαν έναν μετεωρολογικό σταθμό και ένα κέντρο επικοινωνιών στην ατόλλη. Εξυπηρετούνταν από έναν αεροδιάδρομο που επίσης παρείχε εγκαταστάσεις ανάπαυσης και ανεφοδιασμού για αεροπλάνα που ταξίδευαν μεταξύ Χαβάης και Νότιου Ειρηνικού. Υπήρχε επίσης ένας μικρός ιδιωτικός ραδιομετεωρολογικός ερευνητικός σταθμός.
Σήμερα, υπάρχουν 4 χωριά στο νησί, Λονδίνο (1.829 κάτοικοι το 2005), Ταμπουακέα (1.881 κάτοικοι), Μπανάνα ή Μπανάνα Γουέλς (1.170 κάτοικοι), Πολωνία (235 κάτοικοι) και Παρίσι (ερείπια). Συνολικά το Κιριτιμάτι είχε πληθυσμό 5.115 κατοίκων το 2005. Το Λονδίνο είναι το κύριο χωριό και λιμένας.
1800 – Πραγματοποιείται αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Στις 9 Νοεμβρίου 1799 (18 Μπρυμαίρ σύμφωνα με το επαναστατικό ημερολόγιο) μονάδες στρατού ανέλαβαν δράση και διέλυσαν τα νομοθετικά συμβούλια, που αντιδρούσαν στην πρόταση νέου Συντάγματος από τον Λουκιανό Βοναπάρτη και ο Ναπολέων, ο Σιεγές και ο Ροζέ Ντυκό αναδείχθηκαν προσωρινοί Ύπατοι και ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του κράτους.
Ο Βοναπάρτης είχε ως σχετικό πρότυπό του τις τελευταίες δεκαετίες της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, την εποχή των Στρατηγών.
Εντούτοις λίγο έλειψε να μαχαιρωθεί ο ίδιος ο Ναπολέων από βουλευτές και έφτασε μάλιστα στο σημείο να διακινδυνεύσει και τη σύλληψη, εάν δεν επενέβαινε με περισσό θράσος και αποφασιστικότητα ο συνταγματάρχης ιππικού Ζοακίμ Μυρά, που από τότε θα αναδειχτεί σε πολύ σημαντικό του συνεργάτη και στρατηγό στις μελλοντικές του εκστρατείες.
1818 – Ο Φραντς Γιόζεφ Γκρούμπερ συνθέτει το τραγούδι «Silent Night (Άγια Νύχτα)». Θα παρουσιαστεί σε κοινό την επόμενη μέρα και θα παραμείνει μέχρι σήμερα ένα από τα εμβληματικά τραγούδια των Χριστουγέννων. Η Άγια Νύχτα είναι ίσως το πιο γνωστό χριστουγεννιάτικο τραγούδι σ’ όλο τον κόσμο. Μεγάλοι συνθέτες όπως ο Βέρντι, ο Βάγκνερ, ο Πουτσίνι και άλλοι, το αναγνώρισαν ως ένα βαθιά θρησκευτικό τραγούδι, με μια παράξενη δύναμη που φτάνει κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων. Κατά καιρούς, η πατρότητά του αποδόθηκε στον Μότσαρτ, στον Χάιντν ή στον Μπετόβεν.
Η αλήθεια είναι πως η Άγια Νύχτα δημιουργήθηκε από τους Γιόζεφ Μορ και Φραντς Γκρούμπερ, κι εψάλη για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα του 1818 στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο μικρό χωριό Όμπερντορφ της Αυστρίας.
Ο Μορ είχε γράψει τους στίχους δύο χρόνια νωρίτερα. Στις 24 Δεκεμβρίου του 1818 ζήτησε από τον Γκρούμπερ να συνθέσει μία μελωδία για να συνοδεύσει το τραγούδι με την κιθάρα του. Σύμφωνα με την παράδοση, το εκκλησιαστικό όργανο του ναού δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, καθώς τα ποντίκια είχαν καταστρέψει κάποια εξαρτήματά του.
Η ιστορία αυτή ήταν γνωστή, ωστόσο επιβεβαιώθηκε πολύ αργότερα, το 1995, όταν ανακαλύφθηκε μία παρτιτούρα που ανήκε στον Μορ, με τον Γκρούμπερ να υπογράφει τη σύνθεση. Στίχοι και μουσικοί όμως φαίνεται να γράφτηκαν μαζί, το 1816.
1843 – Στήνεται για πρώτη φορά σε ελληνικό σπίτι χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι το σπίτι του Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου από τη Νάξο, γενικού Προξένου της Ρωσίας στην Αθήνα. Το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου εισήχθη στην Ελλάδα επί Βαυαροκρατίας, όταν τα Χριστούγεννα του 1834 στολίστηκε με δέντρο η κατοικία του Όθωνα στο Ναύπλιο και συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια στο παλάτι των Αθηνών. Στις 24 Δεκεμβρίου 1843 στήθηκε για πρώτη φορά χριστουγεννιάτικο δέντρο σε ελληνικό σπίτι και συγκεκριμένα στο αρχοντικό του Ναξιώτη Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου, γενικού Προξένου της Ρωσίας στην Αθήνα.
Το έθιμο, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, άργησε να εξαπλωθεί στην χώρα μας. Μόλις την δεκαετία του τριάντα κάποια αστικά σπίτια άρχισαν να στολίζουν χριστουγεννιάτικο δέντρο, ενώ μεταπολεμικά το έθιμο διαδόθηκε ταχύτατα τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο χώρα. Μια προσπάθεια να αντιακατασταθεί το χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ελληνοπρεπέστατο καραβάκι στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα δεν ευοδώθηκε.
1914 – Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Αρχίζει η «Ανακωχή των Χριστουγέννων». Η Ανακωχή των Χριστουγέννων ήταν μια σειρά από εκτεταμένες ανεπίσημες εκεχειρίες που έλαβαν χώρα στο Δυτικό Μέτωπο στις γιορτές των Χριστουγέννων του 1914 κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της βδομάδας πριν από τα Χριστούγεννα, Γερμανοί και Βρετανοί στρατιώτες άρχισαν να ανταλλάσσουν γιορτινές ευχές και τραγούδια ανάμεσα στα χαρακώματά τους. Σε μερικές περιπτώσεις η ένταση ελαττώθηκε σε βαθμό που οι στρατιώτες περπατούσαν απέναντι για να κουβεντιάσουν με τους αντιπάλους τους και να τους δώσουν δώρα. Την παραμονή και ανήμερα των Χριστουγέννων πολλοί στρατιώτες και από τις δυο πλευρές — καθώς και, σε μικρότερο βαθμό, Γαλλικές μονάδες — επιχείρησαν με δική τους πρωτοβουλία στην ουδέτερη ζώνη κάνοντας παρέα μεταξύ τους και ανταλλάσσοντας τρόφιμα και ενθύμια. Παράλληλα έγιναν κοινές κηδείες, ενώ σε πολλές από τις συναντήσεις οι αντίπαλοι στρατιώτες τραγούδησαν μαζί τα κάλαντα ή έπαιξαν μεταξύ τους ποδόσφαιρο.
Η ανακωχή θεωρείται μια συμβολική στιγμή ανθρωπισμού και ειρήνης μέσα σε μια από τις πιο βίαιες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας. Δεν έλαβε χώρα παντού· σε κάποιες περιοχές του μετώπου οι μάχες συνεχίστηκαν όλη την ημέρα, ενώ σε άλλες απλώς οι δυο πλευρές συνεννοήθηκαν για την αποκομιδή των νεκρών. Την επόμενη χρονιά τα Χριστούγεννα μερικές μονάδες οργάνωσαν ξανά εκεχειρία με τους αντιπάλους, αλλά αυτό το φαινόμενο δεν ήταν τόσο εκτεταμένο όσο το 1914. Αυτό οφείλονταν μερικώς στις αυστηρές εντολές από τους ανωτέρους και των δύο πλευρών που απαγόρευαν αυτόν τον συγχρωτισμό. Το 1916, μετά από τις χωρίς προηγούμενο αιματηρές μάχες του Σομμ και του Βερντέν και την εκτεταμένη χρήση χημικών όπλων, όλο και περισσότερο οι στρατιώτες και των δύο πλευρών θεωρούσαν τους αντιπάλους τους ως υπάνθρωπους και έτσι δεν έγιναν απόπειρες για άλλες τέτοιες εκεχειρίες.
1947 – Ξεκινά η μάχη της Κόνιτσας μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και του Εθνικού Στρατού. Τον Μάρτιο του 1947, ένα χρόνο μετά την έναρξη του εμφυλίου, οι κομμουνιστικές δυνάμεις έλεγχαν 100 χωριά σε όλη την Ελλάδα. Διοικούσαν στρατό με 13.000 αντάρτες και είχαν την υποστήριξη 50.000 άλλων σε πόλεις και χωριά σε όλη την Ελλάδα. Μέχρι τα μέσα του 1947, αυτή η δύναμη είχε αυξηθεί σε 23.000. Οι κομμουνιστές είχαν την υποστήριξη των κομμουνιστικών κυβερνήσεων της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας. Ωστόσο, δεν έλεγχαν μεγάλες πόλεις και ο Μάρκος Βαφειάδης αποφάσισε να κάνει την Κόνιτσα πρωτεύουσα μιας κομμουνιστικής κυβέρνησης. Οι κάτοικοι της Κόνιτσας, παρά τις προσδοκίες του Βαφειάδη, πήραν το μέρος των κυβερνητικών δυνάμεων και ενίσχυαν την πόλη τους εναντίον των κομμουνιστών, αγωνιζόμενοι με τον κυβερνητικό στρατό. Η κυβέρνηση απέστειλε δυνάμεις με DC-3 της πολιτικής αεροπορίας. Παρά τη βοήθεια του πυροβολικού 105 mm που παρείχε η Αλβανία, οι κομμουνιστές νικήθηκαν.
Η επίθεση του Δημοκρατικού Στρατού εκδηλώθηκε τα ξημερώματα της 25ης Δεκεμβρίου από την 32η “ταξιαρχία” στο τοποθεσία του προφήτη Ηλία με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη του υψώματος της Ιτιάς. Οι επιτιθέμενοι είχαν επιτυχίες και στον τομέα του προφήτη Ηλία καταλαμβάνοντας το ύψωμα Τσάρνοβο, αλλά όλες τους οι σφοδρές επιθέσεις στο ύψωμα Ιτιά, που ήταν το κλειδί της πόλης αποκρούστηκαν απεγνωσμένα από τους αμυνόμενους που βρίσκονταν πάντως σε κρίσιμη κατάσταση, καθώς είχαν ήδη 4 αξιωματικούς και 38 οπλίτες νεκρούς ή αγνοούμενους, ενώ είχαν τεθεί εκτός μάχης 5 αξιωματικοί και 35 οπλίτες. Επίσης είχε τραυματιστεί σοβαρά και τεθεί εκτός μάχης ο συνταγματάρχης Δόβας, που αναπληρωνόταν στα καθήκοντα του από αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Παλλαντά, διοικητή ως τότε του 584 ΤΠ. Η ταξιαρχία (Παλαιολόγου) του ΔΣΕ αιφνιδίασε την φρουρά της γέφυρας Μπουραζανίου η οποία αποδεκατίστηκε. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο διοικητής της φρουράς Λοχαγός Βήττος Θεόδωρος, όπως ονομάστηκε αργότερα η γέφυρα. Η κατάσταση έγινε κρισιμότερη την 26η Δεκεμβρίου, καθώς τα τμήματα στο Ύψωμα Ιτιά πιέζονταν αφόρητα από τους επιτιθέμενους με κίνδυνο την ολική κατάρρευση της άμυνας. Η επέμβαση της αεροπορίας δεν βελτίωσε αισθητά την κατάσταση καθώς οι επιτιθέμενοι διέθεταν και αντιεροπορικά όπλα που χρησιμοποίησαν με αρκετή ικανότητα. Η πίεση αυξανόταν και στην ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα ο Παλλαντάς να αποφασίσει την υποχώρηση στην πόλη της Κόνιτσας και στην τοποθεσία Προφήτης Ηλίας – Άγιος Αθανάσιος. Αυτή ήταν και η τελική γραμμή αμύνης που οι αμυνόμενοι θα υπερασπίζονταν μέχρις εσχάτων. Την 27η Δεκεμβρίου οι επιτιθέμενοι κατάφεραν να εξαπολύσουν σφοδρή επίθεση με πάνω από 200 οπλοφόρους στην πεδινή είσοδο της πόλης και κατάφεραν να διεισδύσουν στις νοτιοανατολικές συνοικίες της πόλης καθιστώντας κρίσιμη την κατάσταση για τους αμυνόμενους. Την 28η Δεκεμβρίου επιτέθηκαν στην τοποθεσία Μακροβούνι ακριβώς στην είσοδο της πόλης. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες νυχτερινές επιθέσεις από τον Δημοκρατικό Στρατό. Την 28η Δεκεμβρίου όμως οι εθνικές δυνάμεις που αμύνονταν κατάφεραν να εκκαθαρίσουν την πόλη από τους διεισδύσαντες κάνοντας εκτεταμένη χρήση αντιαρματικών πυρών (πιάτ), ουσιαστικά κατεδαφίζοντας τα σπίτια που είχαν καταληφθεί.
Την τελική επίθεση του Δημοκρατικού Στρατού με όλες τις δυνάμεις σε όλο το μέτωπο της πόλης, ορίστηκε να γίνει τα ξημερώματα της 31ης Δεκεμβρίου 1947. Η κρίσιμη εξέλιξη που πιθανά έκρινε τον αγώνα, ήταν η είσοδος του 527 ΤΠ , μιας Διλοχίας υπό τον ταγματάρχη Γεώργιο Λυγεράκη παλαιό καπετάνιο του ΕΔΕΣ, αλλά και ενός τάγματος Χωροφυλακής στην Κόνιτσα, μετά από περιπετειώδη πορεία περνώντας τον Βοϊδομάτη από την γέφυρα Ρομπόκη και ανατρέποντας τις ασθενείς κομμουνιστικές δυνάμεις που είχαν αναλάβει την ασφάλεια της περιοχής. Με αερομεταφορά εισήλθε στην πόλη και η Γ΄ μοίρα καταδρομέων (ΛΟΚ) την 1η Ιανουαρίου 1948, γέρνοντας οριστικά την πλάστιγγα υπέρ των αμυνόμενων. Αρχικά οι μονάδες των ΛΟΚ κατέλαβαν την Βίγλα και από εκεί εφορμούσαν στα υψώματα Βασιλικού και Μπουραζανίου πλησιάζοντας τα νώτα των ανταρτών. Η λύση δόθηκε από την μοίρα των ΛΟΚ που κατάφεραν με μια επικίνδυνη νυχτερινή διείσδυση να επιτεθεί αιφνιδιαστικά και να καταλάβει το ύψωμα Λυκόμορο τα ξημερώματα της 3ης Ιανουαρίου. Το ύψωμα ήταν το κλειδί του περάσματος μεταξύ Μπουραζανίου και Κόνιτσας και έθεσε σε κίνδυνο όλη την διάταξη των επιτιθέμενων.
Ο Βαφειάδης εξαπέλυσε ισχυρότατες επιθέσεις για την ανακατάληψη του, που όλες απέτυχαν, καθώς ήδη στην περιοχή που κατείχαν μοίρες ΛΟΚ δρούσε και το 582 Τάγμα Πεζικού ερχόμενο από την κατεύθυνση της γέφυρας Ρομπόκη, που οριστικά ανακούφισε με την δράση του τους αμυνόμενους της Κόνιτσας. Στις 6 Ιανουαρίου η επίθεση του δημοκρατικού στρατού κατά της Κόνιτσας είχε αποτύχει οριστικά και οι επιτιθέμενοι βρίσκονταν εκ νέου στα σημεία εξόρμησης τους. Την ίδια μέρα, επί τόπου στην Κόνιτσα βρέθηκε η Βασίλισσα Φρειδερίκη.
Η μάχη ήταν καμπή στον εμφύλιο πόλεμο. Ο Εθνικός στρατός, με συνολική δύναμη 200.000 ανδρών (8 μεραρχίες και 3 ανεξάρτητες ταξιαρχίες)[εκκρεμεί παραπομπή], με πυροβολικό, οπλισμό, αεροσκάφη και αγγλοαμερικανική βοήθεια, ξεπερνούσε αριθμητικά κατά πολύ τους κομμουνιστές αντάρτες. Οι κομμουνιστές είχαν κακές σχέσεις με τον πληθυσμό των ελεγχόμενων χωριών, οι οποίοι ήταν γενικά αντίθετοι με αυτούς.
Κατά την διάρκεια των μαχών ο Συνταγματάρχης Δόβας έπεσε σε ενέδρα και τραυματίστηκε σοβαρά από αντιαρματική νάρκη κατά την διέλευση του με τζιπ.
1960 – Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη. «Τότε ακριβώς, κάποιο μεσημέρι, στο όρθιο του Λουμίδη, μπροστά στο ΠΑΛΛΑΣ, εκεί που έπινε τον μοναδικό καφέ εσπρέσο η αθηναϊκή ιντελιγκέντσια, Σεπτέμβριο νομίζω του ΄60, με πλησίασε ο Οδυσσέας Ελύτης. Αφού μου μίλησε για το πόσο εκτιμά την προσπάθειά μου και πόσο αγάπησε τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ, πρόσθεσε:
– Τελείωσα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, το έργο της ζωής μου, νομίζω. Θα ΄θελα να σας το έστελνα κάπου, γιατί κάτι μου λέει ότι θα σας εμπνεύσει…
Αφού τον ευχαρίστησα, έγραψα τη διεύθυνσή μου στο Παρίσι και του την έδωσα : Rue de la Fontaine au Roi («Βασιλική Πηγή»)! Πιο συμβολική ονομασία δεν μπορούσε πράγματι να βρεθεί για κείνη την εποχή). Δεν πέρασε μήνας κι ο παριζιάνος ταχυδρόμος άφησε στο θυρωρείο το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο του Ελύτη.
Αφού το ρούφηξα μονομιάς, απ΄ την πρώτη ως την τελευταία λέξη, βάλθηκα να το μελοποιήσω. Ίσως στην αρχή να είχα την πρόθεση να μην αφήσω απέξω κανένα στίχο… Μετά συνειδητοποίησα πως η σύνθεση που θα προέκυπτε, θα είχε σίγουρα διάρκεια δεκάδων ωρών. Εξάλλου στίχοι όπως το ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ, ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ, ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ, ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ, ΝΑΟΙ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ Τ΄ΟΥΡΑΝΟΥ… με τράβηξαν σα μαγνήτες. Τους μελοποίησα αμέσως κι άρχισα πάλι να τους τραγουδώ προς μεγάλη χαρά της μικρής Μαργαρίτας και απελπίζοντας τη Μυρτώ μέσα σε κείνο το μικροσκοπικό δωμάτιο, στο οποίο έπρεπε να τα κάνουμε όλα. […] Λίγο λίγο η μορφή της νέας μου σύνθεσης άρχισε να ξεκαθαρίζει στο μυαλό μου. Πρέπει να είχα δύο πρότυπα : Το ένα ήταν τα ορατόρια του Μπαχ. Εκεί που έχουμε τις άριες, τα ρετσιτατίβα και τα κοράλ. Το άλλο ήταν η λειτουργία, όπου έχουμε τις ψαλμωδίες των ιερέων, την ανάγνωση των Ευαγγελίων και τα τροπάρια του δεξιού και του αριστερού ψάλτη. Τρία βασικά στοιχεία και στις δύο περιπτώσεις. Αυτά υπήρχαν στο ποίημα του Ελύτη. Έπρεπε τώρα η τελική επιλογή μου να επεκταθεί σε όλο το έργο, ώστε να μη χαθεί η ενότητά του και να μην προδοθεί ο στόχος του ποιητή : Η ΓΕΝΕΣΙΣ, ΤΑ ΠΑΘΗ και ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ θα έπρεπε να αντιπροσωπεύονται αναλογικά έτσι ώστε να μη χαλάσει η ισορροπία του έργου.
Όλες μου αυτές τις σκέψεις άρχισα να τις γράφω και να τις στέλνω στον Ελύτη. Εκείνος μου απαντούσε… Το έργο προχωρούσε… Όμως ήμουν τάχα ώριμος για να περάσω απ΄το Τραγούδι και τον Κύκλο Τραγουδιών στο Ορατόριο; Θα χρησιμοποιούσα συμφωνική ορχήστρα; Και πως; Θα έβαζα και χορωδία; Με ποια εναρμόνιση; Ποιες άλλες τεχνικές; Άντεχε τάχα η αντίστιξη σ΄ένα έργο που ήθελα να παραμείνει λαϊκό;»
1963 – Εξαπλώνονται οι διακοινοτικές συγκρούσεις σε όλη την Κύπρο. Ανακωχή στη Λάρνακα, ύστερα από μεγάλο αριθμό θυμάτων μεταξύ των Τουρκοκυπρίων. Περίπου 25.000 Τουρκοκύπριοι από 104 χωριά, που αντιστοιχούν στο ένα τέταρτο του τουρκοκυπριακού πληθυσμού, εγκατέλειψαν τα χωριά τους και εκτοπίστηκαν σε θύλακες. Χιλιάδες τουρκοκυπριακά σπίτια που αφέθηκαν πίσω λεηλατήθηκαν ή καταστράφηκαν εντελώς. Περίπου 1.200 Αρμένιοι Κύπριοι και 500 Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν επίσης. Η βία προκάλεσε το τέλος της τουρκοκυπριακής εκπροσώπησης στην Κυπριακή Δημοκρατία. Στην ελληνική ιστοριογραφία υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι το ξέσπασμα της βίας ήταν αποτέλεσμα τουρκοκυπριακής εξέγερσης εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ελληνική και τουρκική ιστοριογραφία έχει διαφορετικές απόψεις πάνω στο θέμα. Το απόγευμα, οι Ελληνοκύπριοι κάνουν γενική αντεπίθεση και ανακαταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της Λευκωσίας, ενώ πολιορκούν την Ομορφίτα. Ο τούρκος πρόεδρος, Τζεμάλ Γκιουρσέλ, δηλώνει πως η Τουρκία θα επέμβει μονομερώς, αν δεν παρέμβουν οι εγγυήτριες δυνάμεις.
1989 – Μέλη της οργάνωσης «17 Νοέμβρη» εισέρχονται κρυφά στο στρατόπεδο Συκουρίου της Λάρισας και αφαιρούν δεκάδες αντιαρματικές ρουκέτες.
Ομάδα ατόμων την οποία αποτελούσαν οι Χριστόδουλος και Σάββας Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Κωνσταντίνος Τέλιος, Θωμάς Σερίφης, Κωνσταντίνος Καρατσώλης, Ηρακλής Κωστάρης και Δημήτρης Κουφοντίνας, εισέβαλε σε δύο αποθήκες πυρομαχικών και απέσπασαν -χωρίς το παραμικρό πρόβλημα- 113 ρουκέτες των 2,36 και 3,5 ιντσών, επτά χιλιάδες φυσίγγια και χειροβομβίδες.
Τα μέλη της «17 Νοέμβρη» ανέλαβαν εξαρχής την ευθύνη (με προκήρυξη στις 5/2/1990) ενώ χρησιμοποίησαν τη λεία τους για «δυναμικά» χτυπήματα.
Μεγάλο μέρος των ρουκετών βρέθηκαν από την αστυνομία στις γιάφκες των οδών Δαμάρεως και Πάτμου.
Γεννήσεις
1167 – Ιωάννης ο Ακτήμων, βασιλιάς της Αγγλίας. Ο Ιωάννης της Αγγλίας ή Ιωάννης ο Ακτήμων (Νορμ.: Johan sanz Terre, Οξφόρδη, 24 Δεκεμβρίου 1166 – 19 Οκτωβρίου 1216) από τον Οίκο του Ανζού ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Ακουιτανίας (1199 – 1216. Ήταν πέμπτος γιος του Ερρίκου Β΄ της Αγγλίας και της Ελεονώρας της Ακουιτανίας. Διαδέχτηκε στο θρόνο της Αγγλίας τον άτεκνο αδελφό του Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο. Ο πατέρας του κληρονόμησε σημαντικές εκτάσεις στη Γαλλία όπως το Ανζού και τη Νορμανδία, κατέκτησε τη Βρετάνη και μέσω της συζύγου του Ελεονώρας κληρονόμησε την Ακουιτανία. Απέκτησε σοβαρά κληρονομικά δικαιώματα στην Τουλούζη και την Οβέρν επειδή πρώτος σύζυγος της Ελεονώρας ήταν ο Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας. Λίγο μετά τη γέννηση του Ιωάννη η μητέρα του τον παρέδωσε σε μια τροφό, γνωστό έθιμο στις βασιλικές οικογένειες του μεσαίωνα. Η Ελεονόρα έφυγε από το Πουατιέ και έστειλε τον Ιωάννη με την αδελφή του Ιωάννα της Αγγλίας βόρεια στο αβαείο του Φοντεβρώ. Ο Ιωάννης σαν νεότερος γιος ήταν προορισμένος για τον εκκλησιαστικό κλάδο, γρήγορα ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους γονείς του και ο Ιωάννης παραμελήθηκε στα πρώτα χρόνια του. Τα πρώτα του μαθήματα διδάχτηκε από τον περίφημο Άγγλο δάσκαλο Ρανούλφο Γκλάνβιλλ. Διέμενε με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ερρίκο τον Νεότερο ο οποίος του δίδαξε κυνήγι και πολεμικές τέχνες. Ο Ιωάννης είχε περίπου 1,68 ύψος και ήταν γεροδεμένος με κόκκινα σκούρα μαλλιά, για την εποχή του έμοιαζε σαν κάτοικος του Πουατιέ, αγαπούσε πολύ το διάβασμα με μεγάλη συλλογή από βιβλία. Είχε πάθος με τα τυχερά παιχνίδια ιδιαίτερα το τάβλι και ήταν μανιώδης κυνηγός, αγαπούσε τη μουσική αλλά δεν τραγουδούσε. Είχε δημιουργήσει μια μεγάλη συλλογή από πολυτελή κοσμήματα, φορούσε πολυτελέστατα ρούχα και σύμφωνα με τους Άγγλους ιστορικούς ήταν “μανιώδης πότης κακού κρασιού”. Όταν μεγάλωσε έγινε έξυπνος, γενναιόδωρος και φιλόξενος αλλά παράλληλα ήταν ζηλιάρης, υπερευαίσθητος και πολύ οξύθυμος με συχνά ξεσπάσματα οργής τόσο που “μασούσε από τα νεύρα τα νύχια του”. (Περισσότερα ΕΔΩ)
1818 – Τζέιμς Πρέσκοτ Τζάουλ, Βρετανός φυσικός, που διατύπωσε τον φερώνυμο νόμο της εκλύσεως θερμότητας κατά τη δίοδο ηλεκτρικού ρεύματος μέσω αγωγού, καθόρισε το μηχανικό ισοδύναμο της θερμότητας (1842) και συνέβαλε μαζί με τον W. Thomson (αργότερα Lord Kelvin) στην ανάπτυξη ψυκτικών μεθόδων. Προς τιμήν του, η μονάδα ενέργειας στο Διεθνές Σύστημα Μονάδων (SI), ονομάσθηκε Joule. (Θαν. 11/10/1889). Το 1838 δημοσίευσε στα «Χρονικά του Ηλεκτρισμού» την περιγραφή της ηλεκτρομαγνητικής μηχανής την οποία είχε εφεύρει, ενώ δύο χρόνια αργότερα δημοσίευσε τα πρώτα αποτελέσματα επί του μηχανικού ισοδύναμου της θερμότητας το οποίο και προσδιόριζε με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους. Το 1843 δημοσίευσε ένα υπόμνημα για την θερμότητα που εκλύεται κατά την ηλεκτρόλυση του ύδατος και το 1847 ανήγγειλε τις εργασίες του στην επαλήθευση του αξιώματος της διατήρησης της ενέργειας.
Για τις έρευνες του εκείνες έγινε γνωστός στον ευρύτερο επιστημονικό κύκλο, με συνέπεια ο διάσημος τότε φυσικός Λόρδος Κέλβιν να τον κάνει συνεργάτη του σε πολλά θέματα της Φυσικής. Όλα τα έργα του Τζάουλ έχουν εκδοθεί από την Φυσική Εταιρεία του Λονδίνου σε δύο τόμους το 1884 και το 1887.
1845 – Γεώργιος Α’, δανός πρίγκιπας και κατοπινός βασιλιάς των Ελλήνων. Ο Γεώργιος Α’ (24 Δεκεμβρίου 1845 – 18 Μαρτίου 1913) υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδας. Βασίλεψε από τις 30 Μαρτίου 1863 μέχρι τη δολοφονία του το 1913.
Γεννημένος ως Δανός πρίγκιπας στην Κοπεγχάγη, φαινόταν προορισμένος για καριέρα στο Βασιλικό Ναυτικό της Δανίας. Ήταν μόλις 17 ετών όταν εξελέγη βασιλιάς από την Ελληνική Εθνοσυνέλευση, η οποία είχε διώξει τον βασιλιά Όθωνα. Η εκλογή του προτάθηκε και υποστηρίχθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις: το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, τη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία και τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Παντρεύτηκε τη Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Κωνσταντίνοβνα της Ρωσίας το 1867 και έγινε ο πρώτος μονάρχης μιας νέας ελληνικής δυναστείας. Δύο αδελφές του, η Αλεξάνδρα και η Δάγμαρ, παντρεύτηκαν στις βρετανικές και ρωσικές βασιλικές οικογένειες. Ο βασιλιάς Εδουάρδος Ζ’ του Ηνωμένου Βασιλείου και ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Γ΄ της Ρωσίας ήταν οι γαμπροί του, και ο Γεώργιος Ε’ του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Χριστιανός Ι΄ της Δανίας, ο Χάακον Ζ΄ της Νορβηγίας και ο Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας ήταν ανίψια του.
Η βασιλεία του Γεώργιου που ήταν σχεδόν 50 χρόνια ήταν η μεγαλύτερη στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και χαρακτηρίστηκε από εδαφικά κέρδη καθώς η Ελλάδα καθιέρωσε τη θέση της στην προπολεμική Ευρώπη. Η Βρετανία παραχώρησε ειρηνικά τα Ιόνια Νησιά το 1864, ενώ η Θεσσαλία προσαρτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-1878). Η Ελλάδα δεν ήταν πάντα επιτυχής στις εδαφικές της φιλοδοξίες μιας που νικήθηκε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο (1897). Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, αφού τα ελληνικά στρατεύματα κατέλαβαν μεγάλο μέρος της Μακεδονίας, ο Γεώργιος δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σε αντίθεση με τη δική του μακρά και επιτυχημένη θητεία, οι βασιλείες των διαδόχων του: Κωνσταντίνου Α’, Αλέξανδρου Α’ και Γεωργίου Β’, αποδείχθηκαν σύντομες και ανασφαλείς.
Θάνατοι
1524- Βάσκο Ντα Γκάμα, πορτογάλος εξερευνητής, που πραγματοποίησε το πρώτο θαλάσσιο ταξίδι από την Ευρώπη στην Ινδία. Ο Βάσκο ντα Γκάμα (Vasco da Gama, 1460 ή 1469 – 24 Δεκεμβρίου 1524), 1ος κόμης του Βιντιγκουέιρα ήταν Πορτογάλος θαλασσοπόρος, ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στην Ινδία μέσω θαλάσσης συνδέοντας την Ευρώπη με την Ινδία, πραγματοποίησε τον περίπλου της Αφρικής. Η ανακάλυψη από τον Βάσκο ντα Γκάμα του θαλάσσιου δρόμου για την Ινδία άνοιξε τον δρόμο στην δημιουργία της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας στην Ασία που διατηρήθηκε πολλούς αιώνες. Ο θαλάσσιος δρόμος του Βάσκο ντα Γκάμα επέτρεψε στους Πορτογάλους να αποφύγουν τους κινδύνους που καραδοκούσαν τόσο στην Μεσόγειο όσο και στην Αραβική χερσόνησο. Το συνολικό μήκος της θαλάσσιας απόστασης που κάλυπτε το ταξίδι ήταν τεράστια, ξεπερνούσε ακόμα και τον περίπλου της Γης γύρω από τον Ισημερινό.[9] Μετά από δεκάδες απόπειρες ναυτικών να φτάσουν στην Ινδία με αποτέλεσμα πολλά ναυάγια και αμέτρητους θανάτους ο Βάσκο Ντα Γκάμα ήταν ο πρώτος που προσάραξε στην Κοχικόδε (20 Μαίου 1498). Οι εμπορικοί δρόμοι της Πορτογαλίας που μέχρι τότε ήταν περιορισμένοι στις ακτές της βόρειας και Δυτικής Αφρικής επεκτάθηκαν σημαντικά.
Τα σπουδαιότερα μπαχαρικά που ανακάλυψαν ήταν το Πιπέρι και η Κανέλα στα οποία απέκτησαν το μονοπώλιο και έγιναν για πρώτη φορά γνωστά σε ολόκληρη την Ευρώπη, το διατήρησαν πολλές δεκαετίες. Τον επόμενο αιώνα εμφανίστηκαν δειλά κάποιες άλλες χώρες που αμφισβήτησαν την Πορτογαλική εμπορική κυριαρχία όπως η Ολλανδία και η Αγγλία, ακολούθησαν η Γαλλία και η Δανία. Ο Βάσκο ντα Γκάμα ηγήθηκε σε δύο μεγάλες Πορτογαλικές Αρμάδες, η τελευταία που ήταν η μεγαλύτερη εξέπλευσε τέσσερα χρόνια μετά την επιστροφή της πρώτης. Διορίστηκε γενικός κυβερνήτης της Πορτογαλικής Ινδίας με τον τίτλο του Αντιβασιλιά (1524) και κυβερνήτης της Βιντιγκουέιρα (1519). Ο Βάσκο ντα Γκάμα παρέμεινε κορυφαία παγκόσμια φυσιογνωμία στον τομέα των ναυτικών ανακαλύψεων, αμέτρητα έπη έγραψαν για τον τιμήσουν και γιόρτασαν τα κατορθώματα του με πανηγυρικές εκδηλώσεις. Ο Πορτογάλος επικός ποιητής Λουίς δε Καμόες έγραψε το έργο “Οι Λουσιάδες” για να τιμήσει τον Βάσκο ντε Γκάμα. Το πρώτο του ταξίδι στην Ινδία θεωρείται καθοριστικό στην παγκόσμια ιστορία και η αρχή της θαλασσοκρατορίας. Τον Μάρτιο του 2016 ανακαλύφθηκαν εκατοντάδες υπολλείματα του θρυλικού πλοίου του Βάσκο ντε Γκάμα “Εσμεράλντα” έξω από την ακτή του Ομάν.
1938 – Καρλ Μίλε, γερμανός βιομήχανος (25 Ιουλίου 1869, στο Herzebrock – 24 Δεκεμβρίου 1938, στο Gütersloh ) ήταν Γερμανός επιχειρηματίας.
Ήταν συνιδρυτής της εταιρείας της γερμανικής εταιρείας Miele .Το 1899 ίδρυσε μαζί με τον Reinhard Zinkann την εταιρεία Miele.
Η εταιρεία ήταν πάντα μια οικογενειακή, οικογενειακή επιχείρηση.
Ο Carl Miele έγινε επίτιμος πολίτης της γερμανικής πόλης Gütersloh.
Ο Miele ήταν παντρεμένος και ο γιος του ήταν ο Carl Miele, Jun. (1897–1986).
Εγγονός του ήταν ο Rudolf Miele (1929–2004), Γερμανός επιχειρηματίας.
2008 – Σάμιουελ Χάντινγκτον, αμερικανός πολιτικός επιστήμονας. Κέρδισε παγκόσμια φήμη στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με το βιβλίο του η «Σύγκρουση των Πολιτισμών», με το οποίο προσπάθησε να εξηγήσει τον μεταψυχροπολεμικό κόσμο με πολιτισμικούς όρους. Ο Χάντιγκτον γεννήθηκε στις 18 Απριλίου 1927 στην πόλη της Νέας Υόρκης. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Γέιλ με διακρίσεις στην ηλικία των 18. Υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό και κατόπιν έκανε το μεταπτυχιακό του στο πανεπιστήμιο του Σικάγο και ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου άρχισε να διδάσκει στην ηλικία των 23 ετών. Υπήρξε μέλος του Τμήματος Διακυβέρνησης του Χάρβαρντ από το 1950 έως τον θάνατό του.
Το πρώτο μείζον έργο του ήταν το Ο Στρατιώτης και το Κράτος: Η Θεωρία και Πολιτική των Πολιτικο-Στρατιωτικών Σχέσεων, έντονα αμφισβητήσιμο όταν εκδόθηκε το 1957. Σήμερα αντιθέτως θεωρείται το βιβλίο που φέρεται ότι άσκησε τη μέγιστη επίδραση στις αμερικανικές πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις. Στη δεκαετία του 1960 έγινε διάσημος δημοσιεύοντας το Πολιτική Τάξη σε Κοινωνίες που αλλάζουν, έργο που αμφισβήτησε τη συμβατική άποψη των θεωρητικών του μοντερνισμού ότι η οικονομική και κοινωνική πρόοδος μπορούν να παράγουν σταθερές δημοκρατίες σε πρόσφατα απο-αποικισμένες χώρες. Υπήρξε επίσης συν-συγγραφέας του Κρίση της Δημοκρατίας: Περί της Δυνατότητας Διακυβέρνησης των Δημοκρατιών, μια αναφορά που εκδόθηκε από την Τριμερή Επιτροπή το 1976. Κατά τη διάρκεια του 1977 και του 1978, ήταν ο Συντονιστής του σχεδιασμού Ασφαλείας για το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας στον Λευκό Οίκο.
Ο Χάντιγκτον πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 2008 σε ηλικία 81 ετών στο Μάρθας Βίνεγιαρντ (Martha’s Vineyard) της Μασαχουσέτης.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
