17 Ιουνίου 2024
Είναι η 169η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 197 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:02 – Δύση ήλιου: 20:50
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 48 λεπτά
🌔 Σελήνη 10.2 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ισμαήλ, Ισμαήλη, Ισμαήλο,
Σμαήλη, Σμαήλο, Μαήλη, Μαήλο, Φίληκα, Φίληξα, Φιλήκη, Φηλικίτη.
Γεγονότα
1462 – Βλαντ Ντράκουλα ή Τσέπες. Ο Βλαντ Γ’ ο Παλουκωτής (ο ρουμάνος ευγενής που ενέπνευσε τον μύθο του Δράκουλα) προσπαθεί να δολοφονήσει τον σουλτάνο Μεχμέτ Β’, αλλά αποτυγχάνει και αναγκάζεται να αποσυρθεί από τη Βλαχία.
Ο Οθωμανός Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄, παρήγγειλε στο Βλαντ να τον προσκυνήσει προσωπικά, αλλά ο Βλαντ συνέλαβε και ανασκολόπισε τους δύο απεσταλμένους του Σουλτάνου. Το Φεβρουάριο του 1462 εισέβαλε στην Οθωμανική επικράτεια, σφαγιάζοντας δεκάδες χιλιάδες Τούρκους και Βούλγαρους. Ο Μωάμεθ ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον της Βλαχίας για να αντικαταστήσει το Βλαντ με το μικρότερο αδελφό του, Ράντου. Ο Βλαντ, προσπάθησε να συλλάβει το σουλτάνο στο Τιργκόβιστε τη νύχτα 16-17 Ιουνίου 1462. Ο σουλτάνος και ο κύριος Οθωμανικός στρατός εγκατέλειψαν την Βλαχία, αλλά όλο και περισσότεροι Βλάχοι λιποτακτούσαν προς στον Ράντου. Ο Βλαντ πήγε στην Τρανσυλβανία για να ζητήσει βοήθεια από το Ματθαίο Κορβίνο, Βασιλιά της Ουγγαρίας, στα τέλη του 1462 αλλά ο Κορβίνος τον φυλάκισε.
Ο Βλαντ κρατήθηκε σε αιχμαλωσία στο Βίσεγκραντ από το 1463 έως το 1475. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τα ανέκδοτα για τη σκληρότητα του άρχισαν να εξαπλώνονται στη Γερμανία και την Ιταλία. Απελευθερώθηκε κατόπιν αιτήματος του Στέφανου Γ΄της Μολδαβίας το καλοκαίρι του 1475. Αγωνίστηκε στο στρατό του Κορβίνου εναντίον των Οθωμανών στη Βοσνία στις αρχές του 1476. Τα στρατεύματα της Ουγγαρίας και της Μολδαβίας τον βοήθησαν να αναγκάσει το Βασάραβα Λαϊότα (που είχε εκθρονίσει τον αδελφό του, Ράντου) να φύγει από τη Βλαχία το Νοέμβριο, αλλά ο Βασάραβα επέστρεψε με Οθωμανική υποστήριξη πριν από το τέλος του έτους. Ο Βλαντ δολοφονήθηκε πριν από τις 10 Ιανουαρίου 1477. Βιβλία που περιγράφουν τις σκληρές πράξεις του Βλαντ ήταν μεταξύ των πρώτων μπεστ σέλερ στα γερμανόφωνα εδάφη. Στη Ρωσία δημοφιλείς ιστορίες ανέφεραν ότι ο Βλαντ ήταν σε θέση να ενισχύσει την κεντρική κυβέρνηση μόνο με την εφαρμογή βίαιων ποινών και μια παρόμοια άποψη υιοθετήθηκε από τους περισσότερους Ρουμάνους ιστορικούς το 19ο αιώνα. Η φήμη του Βλαντ για τη σκληρότητα και το πατρώνυμό του έδωσαν το όνομα του βαμπίρ «Κόμης Δράκουλας» στο μυθιστόρημα Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ του 1897.
Γεννήθηκε το 1431 στην πόλη Σιγκισοάρα (Sighişoara) της Τρανσυλβανίας (η γενέτειρά του είναι γνωστή και με το όνομα Σάσμπουργκ (Schassburg) από την εποχή της Αυστροουγγρικής κυριαρχίας). Καταγόταν από τον ευγενή οίκο του Βασάραβα Α΄, θεμελιωτή του Βλαχικού κράτους, και ήταν γιος του προηγούμενου βοεβόδα Βλαντ Β΄ Ντράκουλ και της πριγκίπισσας Τσένια. Κληρονόμησε τον τίτλο του μέλους του μυστικού Τάγματος του Δράκου (μια οργάνωση η οποία ήθελε να προστατεύσει την Ανατολική Ευρώπη από τους Οθωμανούς) που παραχωρήθηκε στον πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Σιγισμόνδο (Sigismund). Το όνομα του Βλαντ έγινε θρύλος και τροφοδότησε την πένα του Μπραμ Στόκερ (Bram Stoker), ο οποίος δημιούργησε τον αιμοδιψή χαρακτήρα «Δράκουλα».
1885 – Το Άγαλμα της Ελευθερίας – Το Άγαλμα της Ελευθερίας φθάνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, ως δώρο των Γάλλων προς τους Αμερικανούς. Η ιδέα του αγάλματος ανήκει στον Γάλλο ιστορικό Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Το 1874, ο Φρεντερίκ Μπαρτολντί, έμπειρος γλύπτης, άρχισε να εργάζεται στο Παρίσι για την κατασκευή του χρησιμοποιώντας ένα παλιότερο σχέδιό του που είχε απορριφθεί. Συγκεκριμένα ο Μπαρτολντί είχε προτείνει στην κυβέρνηση της Αιγύπτου να χρηματοδοτήσει την κατασκευή ενός γιγάντiου αγάλματος στο πνεύμα του αρχαίου ελληνικού Κολοσσού της Ρόδου με αφορμή τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ. Το άγαλμα θα αναπαριστούσε μια νεαρή Αιγύπτια χωρική με μαντήλα που θα κρατούσε έναν πυρσό, θα τοποθετούνταν στο Πορτ Σάιντ και θα είχε τίτλο «η Αίγυπτος διαφωτίζει την Ασία». Αλλά η Αίγυπτος που είχε ήδη επενδύσει τεράστια χρηματικά ποσά και πολύ χρόνο για την κατασκευή της διώρυγας αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το άγαλμα και προτίμησε να χτίσει στη θέση του έναν φάρο ύψους 55 μέτρων. Όταν ο Λαμπουλέ πρότεινε στον Μπαρτολντί να κατασκευάσει ένα άγαλμα για την γαλλοαμερικανική φιλία, ο Μπαρτολντί βρήκε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το σχέδιό του και η Αιγύπτια φελάχα μετατράπηκε σε κολοσσιαία θεά ενώ ο τίτλος του αγάλματος άλλαξε και έγινε «η Ελευθερία διαφωτίζει τον κόσμο».
Τη στατική δομή του αγάλματος μελέτησε ο μηχανικός Γκυστάβ Άιφελ, για την κατασκευή ενός τεράστιου χαλύβδινου σκελετού. Τον σκελετό αυτό κάλυψε ο Μπαρτολντί με φύλλα χαλκού σφυρηλατημένα στο χέρι για να δώσει στο άγαλμα την μορφή που ήθελε. Το κολοσσιαίο άγαλμα αποσυναρμολογήθηκε σε 350 κομμάτια και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ το 1885, όπου συναρμολογήθηκε ξανά.
1917 – Η Ελλάδα εισέρχεται επισήμως στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1914 ξέσπασε στην Ευρώπη ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ελλάδα, αφού οδηγήθηκε σε διχασμό λόγω της σύγκρουσης του πρωθυπουργού Βενιζέλου με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, μπήκε τελικά στον πόλεμο στα μέσα το 1917. Το τέλος του βρήκε τη χώρα στην πλευρά των νικητών. Η Ελλάδα το 1913 διπλασίασε σχεδόν τα εδάφη της αλλά και τον πληθυσμό της. Δημιουργήθηκαν όμως νέα προβλήματα, καθώς τα εκτεταμένα σύνορα της χώρας ήταν δύσκολο να φυλαχθούν αποτελεσματικά, το οδικό δίκτυο ήταν περιορισμένο και δυσκόλευε τη μετακίνηση των στρατιωτών στη Μακεδονία ενώ και οι αποθήκες πολεμικού υλικού δεν επαρκούσαν.
Αλλά και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν είχαν ακόμη κατοχυρωθεί στην Ελλάδα ούτε είχαν οριστεί τα σύνορα της Αλβανίας, για την οποία ενδιαφερόταν κυρίως η Ιταλία.
Κύριος αντίπαλος της χώρας μας λογιζόταν η ηττημένη Βουλγαρία, γι’ αυτό στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ο στρατός άρχισε να κατασκευάζει οχυρά.
Στις αρχές του 20ού αιώνα αυξήθηκε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις. Τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας την έφεραν αντιμέτωπη με άλλες χώρες, όπως η Αγγλία και η Γαλλία. Ο έλεγχος του διεθνούς εμπορίου και η κυριαρχία στα Βαλκάνια ήταν δύο από τις αιτίες που οδήγησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το καλοκαίρι του 1914. Η Γερμανία, η Αυστροουγγαρία και αρχικά η Ιταλία συμμάχησαν και αποτέλεσαν τις Κεντρικές Δυνάμεις. Από την άλλη πλευρά, στις δυνάμεις της Αντάντ (Εγκάρδια Συνεννόηση) ανήκαν η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία, κατόπιν η Ιταλία και από το 1917 οι ΗΠΑ.
Από τα βαλκανικά κράτη, η Τουρκία και η Βουλγαρία εντάχθηκαν στις Κεντρικές Δυνάμεις ενώ η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Ρουμανία προσχώρησαν στις δυνάμεις της Αντάντ. Στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν δύο απόψεις. Ο πρωθυπουργός της χώρας Ελευθέριος Βενιζέλος, πιστεύοντας στην τελική νίκη των Συμμάχων, υποστήριζε τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Αντίθετα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θεωρούσε ότι η Ελλάδα έπρεπε να κρατήσει ουδετερότητα, η οποία όμως ευνοούσε περισσότερο τις Κεντρικές Δυνάμεις. Η κυβέρνηση των Φιλελευθέρων παραιτήθηκε και η χώρα διχάστηκε. Ήταν η εποχή που ονομάστηκε «Εθνικός Διχασμός».
Το φθινόπωρο του 1915 συμμαχικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, το Μάιο του 1916 οι Γερμανοί και οι σύμμαχοι τους Βούλγαροι εισέβαλαν στην Ανατολική Μακεδονία. Τότε πολιτικοί του κόμματος των Φιλελευθέρων καθώς και αρκετοί απογοητευμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες επαναστάτησαν και στη Θεσσαλονίκη ανέλαβε την εξουσία η βενιζελική «Επιτροπή Εθνικής Άμυνας». Οι αγγλικές και οι γαλλικές πιέσεις προς την κυβέρνηση των Αθηνών να εγκαταλείψει την ουδετερότητα εντάθηκαν. Τελικά ο βασιλιάς εκθρονίστηκε και εγκατέλειψε τη χώρα. Η Ελλάδα πέρασε το 1917 επίσημα στο στρατόπεδο των Συμμάχων.
Ακολούθησαν σκληρές μάχες εναντίον των Γερμανών και των Βουλγάρων, στις οποίες συμμετείχαν και Έλληνες στρατιώτες. Οι Κεντρικές Δυνάμεις ηττήθηκαν και συνθηκολόγησαν το 1918. Η Γερμανία υποχρεώθηκε να πληρώσει αποζημιώσεις, ενώ έχασε και πολλά εδάφη. Μετά τη λήξη του πολέμου η Ελλάδα είχε σημαντικά οφέλη: Με τη Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) κατοχύρωσε τα νησιά του Αιγαίου, με εξαίρεση τα Δωδεκάνησα, κέρδισε τη Δυτική και την Ανατολική Θράκη (εκτός από την Κωνσταντινούπολη) και ανέλαβε για πέντε χρόνια τη διοίκηση στην περιοχή της Σμύρνης.
1961 – Εγκαινιάζεται το νέο τουριστικό ξενοδοχείο της Πάρνηθας «Μον Παρνές», από τον υπουργό Προεδρίας Κωνσταντίνο Τσάτσο, παρουσία του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το ξενοδοχείο Mont Parnes (Μον Παρνές) είναι κτίριο στην Πάρνηθα το οποίο σήμερα στεγάζει το καζίνο Πάρνηθας ή Regency Casino Mont Parnes. Το κτίριο κτίστηκε την περίοδο 1958-1961 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Παύλου Μυλωνά ως πολυτελές ξενοδοχείο, το οποίο όμως δεν γνώρισε μεγάλη απήχηση. Το 1971 δόθηκε άδεια λειτουργίας καζίνο στις εγκαταστάσεις του, η πρώτη στην Αττική, και το 1972 κατασκευάστηκε τελεφερίκ το οποίο ανέβαινε στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο σταμάτησε να λειτουργεί το 1974. Το 1984 Μον Παρνές πέρασε στην ιδιοκτησία του ΕΟΤ, το οποίο ιδιωτικοποιήθηκε ξανά το 2003. Βρίσκεται στη θέση Μαυροβούνι, σε υψόμετρο 1.078 μέτρων. Το 1969 αποφασίστηκε η λειτουργία καζίνο στους χώρους του ξενοδοχείου – μέχρι τότε καζίνο στην Ελλάδα λειτουργούσαν μόνο στην Κέρκυρα και στη Ρόδο. Τη λειτουργία του καζίνο ανέλαβε ο Κύπριος επιχειρηματίας Φρίξος Δημητρίου. Το καζίνο εγκαινιάστηκε τον Φεβρουάριο του 1971. Για τις ανάγκες του κατασκευάστηκε ένα νέο κτίριο. Το 1972 κατασκευάστηκε τελεφερίκ από την ελβετική εταιρεία Haberger, το οποίο παρέκαμπτε τις στροφές του δρόμου που ανέβαινε στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο Mon Parnes σταμάτησε τη λειτουργία του το 1974, και συνέχισε μόνο η λειτουργία του καζίνο. Το 1984 το κτίριο πέρασε στην κατοχή του Ε.Ο.Τ.
Το ξενοδοχείο υπέστη ζημιές από τον σεισμό της Πάρνηθας το 1999. Ο σεισμός προκάλεσε ρωγμές στο κτίριο, η βορειοδυτική πτέρυγα παρουσίασε απόκλιση από την κάθετο και το νυκτερινό κέντρο κατέρρευσε. Οι ζημιές από το σεισμό συνδυάστηκαν από κλοπές και την εγκατάλειψη του ξενοδοχείου. Υπήρξε πρόταση το συγκρότημα να κατεδαφιστεί το 2010, ενέργεια που δεν πραγματοποιήθηκε. Το 2001 πραγματοποιήθηκε διαγωνισμός για την ιδιωτικοποίηση του συγκροτήματος. Η πρόσκληση ενδιαφέροντος έγινε τον Αύγουστο του 2001 και μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους είχαν κατατεθεί δύο προτάσεις, από τις κοινοπραξίες «Καζίνο Αττικής» και «Ηyatt-Ελληνική Τεχνοδομική». Η δημοπρασία έγινε τον Μάιο του 2002 και πλειοδότησε η κοινοπραξία Ηyatt-Ελληνική Τεχνοδομική, με τίμημα 92,1 εκατομμύρια ευρώ. Ο διαγωνισμός κατακυρώθηκε τον Αύγουστο του 2002 στην Ηyatt-Ελληνική Τεχνοδομική, με τελικό κόστος 120 εκατομμύρια ευρώ. Η σύμβαση πώλησης κατοχυρώθηκε στη Βουλή τον Μάρτιο του 2003 για το 49% του καζίνο και της διαχείρισής του. Η κοινοπραξία «Καζίνο Αττικής» κατήγγειλε δικαστικώς τον διαγωνισμό.
To 2003-04 ξεκίνησε η ανακαίνιση του ξενοδοχείου και το 2005 κατεδαφίστηκε ο παλιός σταθμός του τελεφερίκ και αντικαταστάθηκε από καινούργιο και υπήρχαν σχέδια για την αντικατάσταση του κτιρίου με νέο. Το 2008 οι τρεις από τις προσόψεις του ξενοδοχείου κρίθηκαν διατηρητέες από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.
Το 2021 η μετοχική σύνθεση της εταιρείας «Ελληνικό Καζίνο Πάρνηθας Α.Ε.» περιελάμβανε το δημόσιο (ΕΤΑΔ), με 49%, και την Athens Resort Casino, με 51%. Η Athens Resort Casino ελέγχεται κατά 70% από την Regency Entertainment, η οποία έχει αναλάβει την διαχείριση, και κατά 30% από την Karenia Enterprises. Ο τζίρος του καζίνο το 2009 ήταν 75 εκατομμύρια ευρώ.
Γεννήσεις
1898 – Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ (Maurits Cornelis Escher, 17 Ιουνίου 1898 – 27 Μαρτίου 1972) ήταν Ολλανδός εικαστικός καλλιτέχνης. Εκτός από το σχέδιο και τη γραφιστική ο Έσερ, δούλεψε επίσης με τις τεχνικές της ξυλογραφίας, της λιθογραφίας και της χαλκογραφίας.
Κύριο στοιχείο της τέχνης του Έσερ είναι η απεικόνιση αδύνατων γραφικών παραστάσεων (ανθρώπων, ζώων, αντικειμένων κτλ.), οι οποίες δημιουργούν την ψευδαίσθηση του απείρου, δηλαδή της ατελείωτης δημιουργίας σχεδίων ή οι «αδύνατες» παραδοξολογικές κατασκευές (κτίρια). Αυτή η ιδιαιτερότητα των σχεδίων του οφείλεται στην επιρροή που δέχτηκε ο Έσερ από τα μαθηματικά -με τα οποία παραδόξως δεν τα πήγε ποτέ καλά στο σχολείο- και ιδιαίτερα από αρχές της προβολικής γεωμετρίας, όπως και από τα πορίσματα και τις προτάσεις της μη Ευκλείδειας γεωμετρίας.
1920 – Φρανσουά Ζακόμπ. Ο Ζακόμπ ήταν το μοναδικό παιδί των Γαλλοεβραίων Σιμόν και Τερέζ Ζακόμπ. Γεννήθηκε στο Νανσύ και έμαθε να διαβάζει προτού πάει στο σχολείο. Ο Αλμπέρ Φρανκ, ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του, στρατηγός τεσσάρων αστέρων, ήταν το πρότυπό του όταν ο Ζακόμπ ήταν παιδί. Φοίτησε στο Λύκειο Καρνό των Παρισίων, το οποίο στην αυτοβιογραφία του περιγράφει ως «ένα κλουβί». Σύντομα μετά το μπαρ μιτζβά του έπαψε να πιστεύει στον Θεό. Παρά το ότι ενδιαφερόταν για τη φυσική και τα μαθηματικά, στα οποία είχε και ταλέντο, ο Ζακόμπ απεχθανόταν την προοπτική να περάσει δύο ακόμα χρόνια από τη ζωή του «σε ένα ακόμα πιο δρακόντειο καθεστώς» για να προετοιμασθεί για την εισαγωγή του στην École Polytechnique. Μετά και από την παρακολούθηση μιας χειρουργικής επεμβάσεως, κάτι που αποκρυστάλλωσε το «ελαφρό ενδιαφέρον» του για την ιατρική, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Ιατρική Σχολή.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και μετά τον θάνατο της μητέρας του ο Ζακόμπ διέφυγε στη Μεγάλη Βρετανία για να συμμετάσχει στον πόλεμο. Παρά το ότι είχε συμπληρώσει μόλις το δεύτερο έτος της Ιατρικής Σχολής, εντάχθηκε στην ιατρική ομάδα της 2ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας το 1940. Τραυματίσθηκε σε μία γερμανική αεροπορική επιδρομή το 1944 και επέστρεψε στο απελευθερωμένο πλέον Παρίσι την 1η Αυγούστου 1944. Για τη δράση του στον πόλεμο παρασημοφορήθηκε με τον «Σταυρό της Απελευθερώσεως» και τον «Πολεμικό Σταυρό 1939–1945».
Μετά την ανάρρωσή του, ο Ζακόμπ επέστρεψε στην ιατρική σχολή και άρχισε να ερευνά την τυροθρικίνη και να μαθαίνει τις μεθόδους της βακτηριολογίας. Ολοκήρωσε μία διατριβή που ο ίδιος χαρακτήρισε ως «αναπαραγωγή αμερικανικού έργου» πάνω στην αποτελεσματικότητα του παραπάνω αντιβιοτικού εναντίον τοπικών μολύνσεων, και πήρε το πτυχίο της Ιατρικής το 1947. Παρά το ότι τον προσέλκυε η επιστημονική έρευνα, άρχισε να εργάζεται στο Κέντρο Καμπανέλ, όπου είχε εργασθεί και για τη διατριβή του. Ασχολήθηκε εκεί με την παραγωγή της τυροθρικίνης. Την ίδια περίοδο γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο τη Λίζ Μπλοχ.
1936 – Κεν Λόουτς (ολόκληρο όνομα: Κένεθ) Λόουτς (1936) είναι Άγγλος σκηνοθέτης γεννημένος στο Νουνέατον της Αγγλίας. Σπούδασε νομική στην Οξφόρδη και ασχολήθηκε από φοιτητής με το θέατρο. Ξεκίνησε με δουλειές στη βρετανική τηλεόραση και στη συνέχεια στράφηκε στον κινηματογράφο. Ο ίδιος είναι έντονα πολιτικοποιημένος και στρατευμένος στην Αριστερά, κάτι που αποτυπώνεται στις ταινίες του. Ήταν ένα από τα δημόσια πρόσωπα που μίλησαν εναντίον των πολιτικών του μνημονίου στο ελληνικό ντοκιμαντέρ Catastroika. Επίσης είναι μέλος του Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη 2025. Έχει κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα, η πρώτη ήταν το 2006 για την ταινία Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι και η δεύτερη το 2016 για την ταινία Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ. Επίσης, έχει κερδίσει δύο φορές το Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 1991 με το Ριφ-Ραφ και το 1995 με το Γη και ελευθερία. Τον Φεβρουάριο του 2016 διέθεσε τις ταινίες του δωρεάν στο YouTube.
Θάνατοι
1996 – Τόμας Κουν (Thomas Kuhn), ήταν επιστήμονας ο οποίος με το έργο του επηρέασε την επιστημολογία του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στο Οχάιο των ΗΠΑ το 1922 και πέθανε το 1996 στη Μασαχουσέτη. Σπούδασε στο τμήμα φυσικής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές και το 1946 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην κβαντική φυσική.. Άρχισε να διδάσκει το μάθημα «Ιστορία των Επιστημών» στο προπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Οι απαιτήσεις της διδασκαλίας του μαθήματος, αλλά και η προσπάθειά του να κατανοήσει τη σκέψη του Αριστοτέλη ήταν οι αποφασιστικοί παράγοντες που τον έκαναν να στραφεί αρχικά στη μελέτη της Ιστορίας των Επιστημών και στη συνέχεια με τη φιλοσοφία της επιστήμης. Αποτέλεσμα των παραπάνω ερευνών ήταν να εκδώσει το 1957 το βιβλίο του «Κοπερνίκεια Επανάσταση» και το 1962 το βιβλίο του «Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων», το οποίο έγινε σημείο αναφοράς για την ιστοριστική στροφή στην επιστημολογία. Ο Κουν συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1996, να δημοσιεύει άρθρα, βιβλία, να βελτιώνει και να υπερασπίζεται τις θέσεις του. Θεωρείται σήμερα ως ένας από τους σπουδαιότερους διανοητές του 20ου αιώνα που με το έργο του καθόρισε τις εξελίξεις στην ιστορία των επιστημών και στην επιστημολογία. Με το έργο του τοποθέτησε τις επιστημονικές θεωρίες στο ιστορικό τους πλαίσιο και εστίασε το ενδιαφέρον στη δυναμική εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης.
2007 – Τζιανφράνκο Φερέ. Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1944 στο Λενιάνο της βόρειας Ιταλίας. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο του Μιλάνου αλλά ασχολήθηκε από το 1970 με την μόδα, αρχικά σχεδιάζοντας αδιάβροχα και αξεσουάρ. Το 1974 δημιούργησε τη δική του εταιρεία με την επωνυμία Baila και το 1978 παρουσίασε γυναικεία συλλογή με το επώνυμό του. Αργότερα παρουσίασε ανδρική συλλογή και το 1984 παρουσίασε την πρώτη του σειρά αρωμάτων. Από το 1986 ασχολήθηκε με την υψηλή ραπτική. Το 1989 μετά από πρόταση του επιχειρηματία Μπερνάρ Αρνό ανέλαβε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στην εταιρεία του Κριστιάν Ντιόρ στο Παρίσι.
Εκεί έμεινε ως το 1996, οπότε και απέκτησε δικό του οίκο μόδας. Θεωρείται μαζί με τους Τζόρτζιο Αρμάνι και Τζιάνι Βερσάτσε ως ένας από τους σχεδιαστές μόδας που συνέδεσαν τα ονόματά τους με την ανάδειξη του Μιλάνου σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της μόδας παγκοσμίως.
Χαρακτηριστικά στοιχεία της δουλειάς του ήταν η αυστηρότητα των γραμμών του, η προτίμηση του στο λευκό χρώμα και η επίδραση του από τους πολιτισμούς της Ανατολής.
Ο Φερρέ, ο οποίος κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από διαβήτη, πέθανε σε ηλικία 62 ετών στις 17 Ιουνίου 2007 από εγκεφαλική αιμορραγία, έπειτα από διήμερη νοσηλεία σε νοσοκομείο του Μιλάνου στο οποίο είχε εισέλθει μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί την προηγούμενη ημέρα.
2019 – Στέλιος Βαμβακάρης. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Ήταν επαγγελματίας μουσικός από την ηλικία των δώδεκα ετών, όταν και ξεκίνησε στο πλευρό του πατέρα του, Μάρκου, και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης, καθώς και με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας.
Εκτός από τη δουλειά του στο λαϊκό τραγούδι, ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρωτοπόρους μουσικούς που ασχολήθηκαν με τις κοινές ρίζες των αμερικανικών blues και του μπουζουκιού. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού, τα λεγόμενα ντουζένια (καραντουζένι, ντουζένι της ψυχής, ντουζένι του σολ κ.α.) συνέθεσε τραγούδια με αυστηρά προσωπικό στυλ που μοιάζει με ένα ιδιαίτερο κράμα πειραιώτικου ρεμπέτικου και blues. Στις 24 Σεπτέμβρίου 1988 ηχογράφησε με τον Louisiana Red τον δισκο/CD Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο (εταιρία: «Εβδομη Διάσταση»), που περιέχει 8 blues κομμάτια με μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1994 έγραψε μουσική για τον δίσκο Ρομαντικοί Παραβάτες / Η Φαντασία στην Εξουσία, ο οποίος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του.
Η καλλιτεχνική αξία του ιδιαίτερου ύφους της μουσικής του έχει αναγνωριστεί και από τη διεθνή blues κοινότητα. Σε φεστιβάλ στη πόλη Φάλον (Σουηδία) έπαιξε μαζί με τον Τζον Λι Χούκερ και το 2003, στο φεστιβάλ World Got The Blues στο Λονδίνο με τον Taj Mahal και την Cesária Évora. To 2010 έπαιξε στο Palais des Beaux Arts στο Βέλγιο μπροστά σε δύο χιλιάδες άτομα στο φεστιβάλ Balkan Trafik.
Είχε ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου όπου παρουσιάζει τα τραγούδια του αλλά και τραγούδια του πατέρα του Μάρκου. Έχει συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», αλλά και για θεατρικά έργα. Πολλά αξιόλογα τραγούδια του, σε στίχους δικούς του, του πατέρα του αλλά και σημαντικών ποιητών και στιχουργών όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Σωτήρης Κακίσης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Λευτέρης Χαψιάδης δεν έχουν κυκλοφορήσει στη δισκογραφία.
Ο Στέλιος Βαμβακάρης πέθανε στις 17 Ιουνίου 2019.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
