Αγρινιώτικο καλαντάρι Απριλίου
2 Απριλίου 1953
«Ο Ιερόθεος μεταβάλλει»… και «την ώρα της αναστάσεως»
Εκείνη τη χρονιά (1953), όμοια με το 1952, όπως γράψαμε και σε προηγούμενες αναρτήσεις, το χριστεπώνυμο πλήθος του Αιτωλοακαρνανικού λαού είχε «μπλέξει» με τις εμμονές ενός μητροπολίτη, ο οποίος κάθε λίγο και λιγάκι εξέδιδε εγκυκλίους, που κάθε άλλο παρά το σεβασμό και την τιμή προς τα ορθόδοξα χριστιανικά ήθη και έθιμα διακονούσαν.
Μεγάλη Πέμπτη του 1953, μια μέρα σαν σήμερα πριν 67 χρόνια, αφού το Πάσχα εκείνης της χρονιάς έπεφτε στις 5 Απριλίου, εκτός από την οργή που ένοιωθαν οι πιστοί εναντίον του δεσπότη τους μετά την απαγόρευση της περιφοράς των επιταφίων, βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια νέα απόφασή του, η οποία ξεπερνούσε τα ήδη εξαντλημένα όρια της ανοχής τους. Σύμφωνα με αυτή, η Ανάσταση δεν θα έβγαινε κανονικά στις 12:00΄ τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου, όπως συνέβαινε όλα τα χρόνια από καταβολής Ορθοδοξίας, αλλά στις 4:00΄ το πρωί της Κυριακής του Πάσχα!
Οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν οι κάτοικοι του Μεσολογγίου, οι οποίοι αποφάσισαν τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου να μαζευτούν όλοι στην πλατεία Μπότσαρη μπροστά στο Δημαρχείο και να παρακολουθήσουν την Ακολουθία της Ανάστασης από τα μεγάλα μεγάφωνα που θα τοποθετούνταν για το λόγο αυτό από το Δήμο Μεσολογγίου[1].
Στο Αγρίνιο η οργή των πιστών ήταν τεράστια. Το απόγευμα μια επιτροπή από καταξιωμένους δημότες της πόλης επισκέφθηκε τον Ιερόθεο και κατάφερε να του αποσπάσει ένα μικρό συμβιβασμό, αφού ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας άφησε να εννοηθεί[2], ότι θα επιτρέψει την περιφορά μόνο του «Σώματος του Ιησού», χωρίς το κουβούκλιο και για απόσταση ενός τετραγώνου μόνο μακριά από τους ναούς. Την απόφασή του αυτή ο λαός της περιοχής την εξέλαβε ως πολύ μεγάλη νίκη[3].
Έτσι, τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, όταν οι ναοί του Αγρινίου άδειασαν, με τους πιστούς να ακολουθούν την περιφορά του «Σώματος» του Επιταφίου, έξω από αυτούς καθώς και στο εσωτερικό αναπτύχθηκαν χωροφύλακες και στρατιώτες μέχρι να επιστρέψει η πομπή από φόβο μήπως μπούνε μέσα οι πιστοί και αρπάξουν τα κουβούκλια των επιταφίων. Παράλληλα στην πλατεία Μπέλλου συγκεντρώθηκαν περίπου 5.000 άτομα, τα οποία, παρά την απαγόρευση της Χωροφυλακής, παρακολούθησαν την καύση των χαλκουνιών και έριξαν κροτίδες.
Το ίδιο συνέβη και στο Μεσολόγγι. Βέβαια, εκεί υπήρχε το έθιμο να συναντιούνται όλοι οι επιτάφιοι στον Κήπο των Ηρώων και να γίνεται δέηση μέσα στο Ηρώο, εκείνη όμως τη Μ. Παρασκευή ο μητροπολίτης επέτρεψε να μπει στον κήπο μόνο ο επιτάφιος της Αγίας Παρασκευής, ενώ στους άλλους δύο τους επέτρεψε να περάσουν από την πλατεία, αλλά με διαφορά μεταξύ τους ένα τέταρτο[4].
Τελικά, όπως έγραψε το ΕΜΠΡΟΣ εκείνης της μέρας (4/4/1953), στο Αγρίνιο, στο Αιτωλικό και το Μεσολόγγι η περιφορά του επιταφίου έγινε χωρίς να σημειωθούν έκτροπα «λόγω της τηρηθείσης ψυχραιμίας υπό των αρχών και του λαού».
Στην Αγία Τριάδα του Παναιτωλίου μάλιστα, αφού το εκκλησίασμα δεν κατόρθωσε να αρπάξει τον επιτάφιο έφυγε από την εκκλησία και η περιφορά του «Σώματος» έγινε με πάρα πολύ λίγους Παναιτωλιώτες[5].
Και συλλήψεις την προηγούμενη χρονιά στο Δοκίμι
μετά την αρπαγή του επιταφίου ααπό πιστούς
Να υπογραμμίσουμε στο σημείο αυτό ότι την προηγούμενη χρονιά είχαν γίνει σοβαρά επεεισόδια στο Δοκίμι, αφού ο ιερέας του μοναδικού ναού του χωριού αρνήθηκε να περιφέρει το «Σώμα του Χριστού» με το κουβούκλιο, όπως απαιτούσαν οι πιστοί. Τότε οι εκκλησιαζόμενοι άρπαξαν το κουβούκλιο εξουδετέρωσαν την αντίσταση των τριών φρουρών χωροφυλάκων και χωρίς τον ιερέα το περιέφεραν στους δρόμους του Δοκιμίου ψάλλοντας τα εγκώμια. Το ίδιο επιχειρήθηκε και σε άλλους ναούς της πόλης του Αγρινίου, χωρίς επιτυχία, αλλά με τη δημιουργία σοβαρότατων επεισοδίων. Η χωροφυλακή για το λόγο αυτό συνέλαβε 16 άτομα, από τα οποία κρατήθηκαν στο κρατητήριο για να παραπεμφθούν οι Αντώνης Αντωνάτος, Γιάννης Καλαμπόκας, Θανάσης Τριανταφυλλόπουλος και Λάμπρος Βουλωμένος. Υποβλήθηκαν επίσης πάνω από πενήντα μηνύσεις στα όρια της ευρύτερης περιοχής της πόλης του Αγρινίου, όχι μόνο για τα επεισόδια, αλλά και για τη ρίψη χαλκουνιών και κροτίδων.
Επειδή όμως η περίπτωση του Ιερόθεου δεν είναι απλά μια περίπτωση ενός ιδιόρρυθμου ιεράρχη( που με το συντηρητισμό κάποιων αποφάσεών του το «παράκανε»), αλλά υπήρξε η θρησκευτική θεσμική έκφραση ενός ολόκληρου παραεκκλησιαστικού μηχανισμού που δρούσε εκείνη την εποχή στην πόλη του Αγρινίου και την περιοχή με καθοδηγητή τον «κομμουνιστοφάγο» αρχιμανδρίτη Βενέδικτο Πετράκη, θα ασχοληθούμε με το βίο και την πολιτεία του τον επόμενο μήνα, αφού η ημερομηνία θανάτου του είναι η 21η Μαίου του 1961.
1.ΕΜΠΡΟΣ, Μ. ΠΕΜΠΤΗ, 2/4/1953, Αρ. Φύλ. 224, σελ. 1.| 2. ΕΜΠΡΟΣ, Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3/4/1953, Αρ. Φύλ. 225, σελ. 1. | 3. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3/4/1953, Αρ. Φύλ. 2.627, σελ. 1. | 4. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ 4/4/1953, Αρ. Φύλ. 2.628, σελ. 4. | 5. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ό.π..
Φωτογραφία ανάρτησης: Ιερόθεος
(Πηγή: Διαδικτυακός τόπος της Εκκλησίας της Ελλάδας)
Έρευνα – Κείμενα: Λ. Τηλιγάδας
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Ημερολόγιο Αγρινίου
