...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
610 – Ο έξαρχος της Αφρικής Ηράκλειος αναγορεύεται αυτοκράτορας του Βυζαντίου μετά την ανατροπή του διεφθαρμένου Φωκά.
Ο πατέρας του Ηράκλειος ο Πρεσβύτερος ήταν έξαρχος της Καρχηδόνας και ένας από τους παλαιούς στρατηγούς του αυτοκράτορα Μαυρίκιου, με σημαντικό ιστορικό θριάμβων στο περσικό μέτωπο κατά τον πόλεμο της περιόδου 572-591.
Τον καιρό της βάναυσης βασιλείας του σφετεριστή αυτοκράτορα Φωκά, ο οποίος είχε ανατρέψει τον Μαυρίκιο το 602, και της νέας περσικής επέλασης στην Εγγύς Ανατολή με αφορμή το πραξικόπημά του, όπου οι Πέρσες για πρώτη φορά δεν περιορίστηκαν σε μεθοριακές συγκρούσεις στην Αρμενία και τη Μεσοποταμία αλλά εισέβαλαν μαζικά στις ανατολικές ρωμαϊκές επαρχίες, ο Ηράκλειος διέκοψε αρχικά την επικοινωνία με την πρωτεύουσα και την τροφοδοσία της με αφρικανικά σιτηρά. Τελικά συγκέντρωσε ισχυρές ρωμαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να κινηθεί εναντίον του Φωκά. Υπό τη διοίκηση του γιου του Ηράκλειου, ο στόλος σαλπάρει από την Καρχηδόνα το 609 ενώ ταυτόχρονα ξεκινά ο στρατός από την ξηρά, υπό τη διοίκηση του ανιψιού του Νικήτα, και οι δύο με τελικό προορισμό την Κωνσταντινούπολη.
Συναντώντας παντού θερμή υποδοχή, και ενισχύοντας καθ’ οδόν το ήδη σημαντικό στράτευμά του, ο νεαρός Ηράκλειος φτάνει πρώτος στη Βασιλεύουσα το 610. Μεγαλόσωμος, με ξανθά μαλλιά και επιβλητικό παρουσιαστικό, εισέρχεται θριαμβευτής στην Πόλη με την υποστήριξη των Πρασίνων και χωρίς μάχη. Η ανακτορική φρουρά των Εξκουβιτόρων αυτομολεί στην πλευρά του και τελικώς ο Φωκάς συλλαμβάνεται και εκτελείται.
1949 – 38 μέρες μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, συνέρχεται η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ στο Μπουρέλι της Αλβανίας και αποφασίζει την επίσημη παύση του πυρός.
Οι φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι τόποι εξορίας, έχουν πλημμυρίσει από αγωνιστές, ενώ ο ένοπλος δοσιλογισμός, τα καθάρματα δηλαδή που αρχικά υπηρέτησαν τις δυνάμεις κατοχής του άξονα και στην πορεία ένα μεγάλο μέρος του στελέχωσε τον λεγόμενο “Εθνικό Στρατό” άρχισαν να στελεχώνουν τον “σκληρό πυρήνα” του αστικού κράτους. Την ίδια περίοδο τα Εκτακτα στρατοδικεία, έκαναν “υπερορίες” και η τρομοκρατία βασίλευε απ’ την μια γωνιά στην άλλη σε όλη την Ελλάδα.
Με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, η εκτίμηση που κάνει σήμερα η Κ.Ε του ΚΚΕ για την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ και πώς τότε αυτό το όργανο του ΚΚΕ, εξηγούσε τα αίτια της ήττας του ΔΣΕ και τα καθήκοντα που καθόριζε μπροστά στην νέα κατάσταση που είχε διαμορφωθεί, σηκώνει μεγάλη συζήτηση.
Η 6η Ολομέλεια της ΚΕ (5.10.1949) που συνήλθε στο Μπουρέλι της Αλβανίας, με σκοπό η καθοδήγηση του Κόμματος είδε κριτικά και αυτοκριτικά την πορεία της πάλης του κατά την προηγούμενη περίοδο και να προσαρμόσει την τακτική του στις νέες συνθήκες. Βάση της συζήτησης στην Ολομέλεια και των αποφάσεων που πήρε αποτέλεσε το ντοκουμέντο της λίμνης Ρίτσα.
Στην Απόφαση της 6ης Ολομέλειας αποτιμήθηκε ως εξής η προσφορά του ΔΣΕ: «… Η τρίχρονη ηρωική εποποιία του ΔΣΕ αποτελεί ανεχτίμητο κεφάλαιο του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος της Ελλάδας, κεφάλαιο που καθαγιάστηκε με τη θυσία χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών, αντρών, γυναικών, νέων, που, άλλοι δίνοντας τη ζωή τους και άλλοι τραυματίες και ανάπηροι, με το αίμα τους πότισαν και έθρεψαν τις ρίζες μιας λαϊκοδημοκρατικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας. Ο ΔΣΕ μέσα στο σκληρό αιματηρό αγώνα ενάντια στους εγκάθετους του ξένου ιμπεριαλισμού δημιούργησε ολόκληρη στρατιά ηρώων. (…) Το ΚΚΕ, εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής του ΔΣΕ, έσωσε άλλη μια φορά την τιμή της Ελλάδας.
Επίσης, η 6η Ολομέλεια έκανε και την παρακάτω βασική διαπίστωση: «Η ήττα μας στη μάχη του Βίτσι-Γράμμου τον Αύγουστο του 1949 σημειώνει μια αλλαγή στην κατάσταση. Αυτό επιβάλλει μια αλλαγή στην πολιτική μας γραμμή. Η τακτική της συνέχισης οπωσδήποτε του ένοπλου αγώνα, που εκφράζει ένα μικροαστικό πνεύμα απελπισίας και έλλειψη προοπτικής, θα ‘δίνε τη δυνατότητα στον αντίπαλο να καταφέρει συντριπτικό χτύπημα εναντίον των αγωνιστών και στελεχών του λαϊκού επαναστατικού κινήματος»
Η Απόφαση της Ολομέλειας εκτίμησε ως βασικές αιτίες για την ήττα του ΔΣΕ: «Την έκβαση της φετινής αναμέτρησης με τον εχθρό καθόρισε το γεγονός ότι το Κόμμα μέσα σε συνθήκες που οι δυσκολίες για τον αγώνα μας μεγάλωναν εξ αιτίας κυρίως της προδοσίας του Τίτο (…) δεν μπόρεσε να λύσει το βασικό πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ και του εφοδιασμού των τμημάτων του της κεντρικής και νότιας Ελλάδας, δεν κατάφερε να σπάσει την κατάσταση που δημιούργησε ο μοναρχοφασισμός στις πόλεις, για να εξασφαλίσει νέες δυνάμεις στο ΔΣΕ και για να συνδυάσει ένα γερό μαζικό κίνημα στις πόλεις με τον πόλεμο του ΔΣΕ στα βουνά».
1951 – Το Τάγμα του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Κορέας, μετά από τριήμερη σφοδρή επίθεση, καταλαμβάνει το ύψωμα 313 (Σκοτς) κοντά στον ποταμό Ιμτζίν. Πρόκειται για την πλέον αιματηρή επιχείρησή του (πεσόντες 28, τραυματίες 87).
Μπορεί να απέχει 8.516 χιλιόμετρα, ωστόσο η Ελλάδα είχε εμπλοκή στον «Πόλεμο της Κορέας» και μάλιστα- σαν σήμερα- πλήρωσε βαρύ τίμημα αίματος. Το καλοκαίρι του 1950, η Β. Κορέα την οποία ήλεγχαν κομμουνιστές πέρασε στη Ν. Κορέα, προσκείμενη στη Δύση, σε ένα χρονικό σημείο που ο «Ψυχρός Πόλεμος» (ΗΠΑ-Σοβιετική Ένωση) βρισκόταν στην κορύφωσή του.
Οι ΗΠΑ, όπως ήταν φυσικό έσπευσαν στο πλευρό της Ν.Κορέας και είχαν εγκαταστήσει μάλιστα τα στρατεύματά τους στην Ιαπωνία, η οποία διεκδικούσε από την Κίνα την Κορέα ενώ στο πλευρό της Ν. Κορέας τάχθηκαν 15 χώρες του ΟΗΕ, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Οι άλλες ήταν οι Αυστραλία, Βέλγιο, Καναδάς, Κολομβία, Αιθιοπία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Φιλιππίνες, Νότιος Αφρική, Ταϊλάνδη, Τουρκία, Μεγάλη Βρετανία, ενώ πέντε χώρες απέστειλαν ιατρικό και υγειονομικό (Δανία, Ιταλία, Σουηδία, Νορβηγία, Ινδία).
Η Ελλάδα είχε αποστείλει δύναμη ένα Τάγμα Πεζικού κι ένα «σμήνος» αεροπορίας και στις 5 Οκτωβρίου το 1951, μετά από τρεις μέρες σφοδρών συγκρούσεων οι Έλληνες στρατιώτες κατέλαβαν το ύψωμα Σκοτς κοντά στον ποταμό Ιμτζίν. Εκεί που απέτυχαν οι Αμερικανοί, οι Έλληνες κατάφεραν να επιτύχουν, αλλά το τίμημα ήταν βαρύ, καθώς 85 στρατιώτες τραυματίστηκαν και 28 έχασαν τη ζωή τους. Συνολικά η μάχη στο Σκοτς κράτησε 7 μέρες.
1951 – Αρχίζουν οι 1οι Μεσογειακοί Αγώνες στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, που θα ολοκληρωθούν στις 20 Οκτωβρίου.
Οι πρώτοι Μεσογειακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν το 1951 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αποτελώντας μια προσπάθεια προώθησης της ειρήνης και της αλληλεγγύης ανάμεσα στις χώρες της Μεσογείου μέσω του αθλητισμού.
Η ιδέα για τη διοργάνωση των Αγώνων είχε προταθεί από τον Ιταλό αθλητικό παράγοντα Λουίτζι Νταλάρα, με στόχο τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των χωρών της περιοχής, που είχαν βιώσει πολέμους και πολιτικές αναταράξεις τις προηγούμενες δεκαετίες. Συμμετείχαν 10 χώρες: Αίγυπτος, Λίβανος, Συρία, Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα, Τουρκία, Γιουγκοσλαβία, Κύπρος και Μάλτα. Οι αγώνες διήρκησαν από τις 5 έως τις 20 Οκτωβρίου και περιλάμβαναν 13 αθλήματα, όπως στίβο, κολύμβηση, ποδόσφαιρο, τένις, ξιφασκία και γυμναστική. Συνολικά συμμετείχαν περίπου 734 αθλητές, με κυρίαρχη παρουσία της Αιγύπτου, που φιλοξενούσε και τη διοργάνωση.
Η τελετή έναρξης έγινε στο ιστορικό Στάδιο της Αλεξάνδρειας και εντυπωσίασε με την ελληνική και αιγυπτιακή παράδοση να συνδυάζονται σε μια γιορτή πολιτισμού και αθλητισμού. Η Ελλάδα και η Ιταλία διακρίθηκαν ιδιαίτερα στα αγωνίσματα στίβου και κολύμβησης, ενώ η Αίγυπτος κατέκτησε συνολικά τις περισσότερες διακρίσεις, εκμεταλλευόμενη την πλεονεκτική της θέση και τη μεγάλη αθλητική προετοιμασία των συμμετεχόντων.
Η επιτυχία των πρώτων Μεσογειακών Αγώνων θεωρήθηκε καθοριστική για τη συνέχεια, καθώς καθιέρωσε το θεσμό ανά τετραετία, ενισχύοντας τη συνεργασία και τον διάλογο μεταξύ των μεσογειακών κρατών, και αποτέλεσε πρόδρομο για πολλές μελλοντικές διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις στην περιοχή.
Γεννήσεις
1713 – Ντενί Ντιντερό. Ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας. Γιος ενός σιδερά από την πόλη Λανγκρ (Langres), διδάχθηκε από Ιησουίτες κληρικούς και σπούδασε στη Σορβόνη, από όπου αποφοίτησε το 1732 ως νομικός.
Ο Ντιντερό έχασε όμως το ενδιαφέρον του για το νομικό επάγγελμα και προτίμησε να ασχοληθεί με γλώσσες, λογοτεχνία, φιλοσοφία και μαθηματικά. Αναδείχθηκε σε επιφανή φιλόλογο, φιλόσοφο και συγγραφέα ενώ ήταν εμπνευστής και ηγέτης της προσπάθειας για συγγραφή της «Εγκυκλοπαίδειας» από το 1746 μέχρι το 1780.
Σε όλα τα έργα του διέδιδε το πνεύμα του διαφωτισμού, άθεος και υλιστής ο ίδιος, ενάντια στη δεισιδαιμονία και τη θρησκοληψία. Μαζί με τον Βολταίρο και τον Ρουσσώ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους συγγραφείς του 18ου αιώνα. Τα μυθιστορήματά του διαβάζονται ακόμα και τον 21ο αιώνα. Έγραψε ακόμα θεατρικά έργα και κριτικές εργασίες.
Η τσαρίνα Αικατερίνη της Ρωσίας τον κάλεσε να υποβάλει προτάσεις για το εκπαιδευτικό σύστημα της Ρωσίας και γι’ αυτό ο Ντιντερό έμεινε στα χρόνια 1773-1774 στην Πετρούπολη. Στα ύστερα δημοσιεύματά του ασχολήθηκε επίσης με πολιτικά ζητήματα και θεωρείται από τους πνευματικούς πατέρες της επερχόμενης γαλλικής επαναστάσεως.
1951 – Μπομπ Γκέλντοφ. Είναι Ιρλανδός πολυβραβευμένος μουσικός με σημαντική κοινωνική και οικολογική δράση. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1951 και έχει εβραϊκή καταγωγή.
Περισσότερο γνωστός για τους αγώνες του κατά της πείνας στην Αφρική και σαν εγκέφαλος πίσω από τη συναυλία Live Aid το 1985, ο Μπομπ Γκέλντοφ, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1951, συχνά παραβλέπεται ως ένας από τους αρχιτέκτονες του πανκ μέσα από την πορεία του με τους Boomtown Rats.
Παρά τις μεγάλες κορυφώσεις και τις δραματικές ματαιώσεις της πολυκύμαντης διαδρομής του, ο ίδιος ο Ιρλανδός μουσικός και ακτιβιστής δηλώνει ότι ζει τη ζωή του αρνούμενος να κοιτάξει πίσω. «Έχω την άποψη ότι δεν υπάρχει καθρέφτης οπισθοπορείας σε αυτό το αυτοκίνητο», λέει.
Από την απαρχή της καριέρας του το 1975 έως τις μέρες μας, το προφίλ του Γκέλντοφ υπόκειται διαρκείς μεταμορφώσεις. Τον γνωρίσαμε ως μεγαλόστομο νεαρό ρόκερ προτού εξελιχθεί στον παθιασμένο αγωνιστή του Live Aid, μιας από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες πρωτοβουλίες συγκέντρωσης κεφαλαίων όλων των εποχών.
Αργότερα έγινε η τραγική φιγούρα που έχασε την πρώτη του σύζυγο, την τηλεοπτική παρουσιάστρια Πόλα Γέιτς, και τη δεύτερη κόρη τους, Πίτσις, από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Στον πυρήνα της ύπαρξής του, παραμένει ένας αουτσάιντερ με παγκόσμια επιρροή, μια θεληματική περσόνα που ανασύρθηκε από τη γκρίζα καταστολή της καθολικής Ιρλανδίας της δεκαετίας του 1970 με την πεποίθηση ότι μπορούσε και έπρεπε να αλλάξει τον κόσμο.
Θάνατοι
1850 – Λογγίνος Χέυδεν. Ήταν Ολλανδός ναύαρχος του ρωσικού στόλου. Στην Ελλάδα είναι κυρίως γνωστός ως ένας από τους τρεις διοικητές του ενωμένου στόλου των Μεγάλων Δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Ο Λόντεβικ Σίγκισμουντ Βίνσεντ Γκούσταφ, Κόμης φαν Χάιντε-Ράινεσταϊν, γεννήθηκε στο Ζαουντλάρεν της Ολλανδίας. Κατατάχθηκε στο ναυτικό σε ηλικία εννέα ετών και πήρε προαγωγή σε ηλικία 16 ετών. Το 1827 ήταν αρχηγός του ρωσικού στόλου, που αποτελούμενος από οκτώ πλοία (τέσσερις ναυαρχίδες και ισάριθμες φρεγάτες) κατέστρεψε μαζί με τους στόλους της Αγγλίας και της Γαλλίας τον Τουρκο-Αιγυπτιακό στόλο έξω από το Ναυαρίνο.
Την ίδια χρονιά λέγεται ότι έφερε πρώτος τα μανταρίνια στην Ελλάδα. Ο Χέυδεν υπήρξε επίσης κυβερνήτης της Ρεβάλης. Το 1832 επέστρεψε για τελευταία φορά στην Ολλανδία. Πέθανε σε ηλικία 77 ή 78 ετών.
Νυμφεύτηκε το 1805 την Άννα Μαρία Άκελαϊε (1778-1850), κόρη του Δανού αξιωματικού Γιόχαν Άκελαϊε, ο οποίος επίσης υπηρετούσε στο ρωσικό ναυτικό. Μαζί απέκτησαν έξι παιδιά, τον Λουδοβίκο τον νεότερο (ρωσικά: Λόγκιν Λογκίνοβιτς, 1806), τη Μαρία (1808), τον Αλέξανδρο (1810), την Ελισάβετ (1812), τη Λουίζα (1819) και τον Φρειδερίκο (ρωσικά: Φιόντορ, 1821). Ο Φρειδερίκος Χέυδεν έγινε μετέπειτα κυβερνήτης του δουκάτου της Φινλανδίας.
Το όνομά του φέρει μία οδός στην Αθήνα, κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας, η οποία μνημονεύει τη ναυμαχία, ενώ παράλληλες σε αυτήν οδοί φέρουν τα ονόματα των επικεφαλής των άλλων στόλων που συμμετείχαν στην ναυμαχία του Ναυαρίνου, Έντουαρντ Κόδριγκτον και Ανρί Δεριγνύ.
Την ίδια ημέρα όμως λόγω βλάβης αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση στις γερμανικές γραμμές, με αποτέλεσμα να συλληφθεί αιχμάλωτος και να φυλακιστεί. Στις 14 Φεβρουαρίου 1918, κατάφερε να δραπετεύσει και να ξαναπάρει τη θέση του στο «Σμήνος των Πελαργών» (Escadrille de Cigognes).
Στις 2 Οκτωβρίου κατέρριψε ένα ακόμη γερμανικό αεροπλάνο, αλλά τρεις ημέρες αργότερα, στις 5 Οκτωβρίου 1918, κατά την διάρκεια αερομαχίας πάνω από τις Αρδένες, το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε από ένα γερμανικό που πιλοτάριζε ο «άσος» της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας Χέρμαν Χάμπιχ, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί την παραμονή των 30ων γενεθλίων του και ένα μήνα πριν από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου.
Ο Ρολάν Γκαρός υπήρξε ένθερμος οπαδός του τένις και παρακολουθούσε κάθε χρόνο το τουρνουά των Παρισίων. Προς τιμήν του οι νέες εγκαταστάσεις του διεθνούς τουρνουά που δημιουργήθηκαν το 1928, καθώς και το κεντρικό γήπεδο έλαβαν το όνομά του. Από τότε το το Γαλλικό Διεθνές Πρωταθλημα Τένις των Παρισίων είναι γνωστό ως «Ρολάν Γκαρός».
2011 – Στίβεν Πολ Τζομπς. Ιδιοφυής Αμερικανός επιχειρηματίας και οραματιστής, υπήρξε συνιδρυτής της Apple μαζί με τον Στιβ Βόζνιακ, φέρνοντας επανάσταση στους προσωπικούς υπολογιστές με τον Apple I και το θρυλικό Mac.
Γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου 1955 στο Σαν Φρανσίσκο, υιοθετήθηκε από τον Πολ και την Κλάρα Τζομπς, ενώ οι βιολογικοί του γονείς ήταν ο Συρολιβανέζος Αμπντουφατάχ αλ Τζανταλί και η Ελβετίδα Τζόαν Σίμπλε. Από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για τη τεχνολογία, προτιμώντας παρέα μεγαλύτερων και εξερευνώντας νέες ιδέες, ενώ η επίσκεψή του στην Ινδία τον έφερε σε επαφή με τον Βουδισμό και την αναζήτηση νοήματος.
Μετά την εργασία του στην Atari, το 1976 ίδρυσε την Apple, συνδυάζοντας την ιδιοφυΐα του Βόζνιακ με το επιχειρηματικό του δαιμόνιο. Η συνεργασία τους απέδειξε πως τα αντίθετα έλκονται: ο Βόζνιακ αγαπούσε τη δημιουργία χωρίς εμπορικό ενδιαφέρον, ενώ ο Τζομπς είχε το χάρισμα του μάρκετινγκ. Παρά την επιτυχία, το 1985 αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Apple, για να επιστρέψει το 1997 και να την οδηγήσει σε ανάκαμψη.
Υπό την καθοδήγησή του παρουσιάστηκαν προϊόντα που άλλαξαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων: iPod (2001), iPhone (2007) και iPad (2010). Επίσης, ανέδειξε την Pixar, που αργότερα πούλησε στη Disney. Αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας από το 2004, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος το 2009 και τελικά παραιτήθηκε από CEO τον Αύγουστο 2011. Ο Στιβ Τζομπς πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 2011, αφήνοντας πίσω του οικογένεια, τρία παιδιά και μια ανεξίτηλη κληρονομιά στην τεχνολογία και την επιχειρηματικότητα.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
