...
Ο γέγονε… Γέγονε|
Γεγονότα
1687 – Ο Ισαάκ Νεύτων εκδίδει το κυριότερο έργο του, τις τρίτομες «Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας», όπου παραθέτει τα τρία αξιώματα της μηχανικής και το νόμο της βαρύτητας. Η πρώτη έκδοση του έργου του Ισαάκ Νεύτωνα «Philosophiae Naturalis Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας) πιθανώς είναι το ακριβότερο βιβλίο που θα δημοπρατηθεί ποτέ, καθώς, όπως αναφέρουν οι εκτιμητές του οίκου Christie’s, που οργανώνει τη δημοπρασία εντός του μήνα, η τιμή εκκίνησης ανέρχεται στο 1 εκατ. δολάρια.
Το έργο θα δημοπρατηθεί στη Νέα Υόρκη και είναι ένα από τα ελάχιστα αντίτυπα με προορισμό την Ευρώπη, καθώς διαθέτει κάποιες μικρές διαφορές από το κείμενο που διανεμήθηκε από τον Νεύτωνα στη Βρετανία και από τον αστρονόμο και εκδότη του έργου Εντμοντ Χάλεϊ.
Το βιβλίο, το οποίο είναι δερματόδετο, είχε δοθεί ως δώρο στον βασιλέα Ιάκωβο Β΄ και το 2013 πωλήθηκε για 2,5 εκατ. δολάρια, αλλά τότε η τιμή εκκίνησης ήταν 600 χιλιάδες δολάρια. Οπως είναι γνωστό, περίπου 400 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης του έργου εκτυπώθηκαν, εκ των οποίων το 20% είχε προορισμό την Ευρώπη. Ο αστρονόμος Χάλεϊ, γνωστός για τον κομήτη που πήρε το όνομά του, ήταν ο άνθρωπος που ενθάρρυνε τον Ισαάκ Νεύτωνα να οργανώσει τις θεωρίες του σε ενιαίο κείμενο, ενώ κατέβαλε τα έξοδα για το τύπωμά του επειδή η Βασιλική Ακαδημία, της οποίας και αυτός αλλά και ο Νεύτωνας ήταν μέλη, ισχυρίστηκε ότι δεν είχε τους απαραίτητους πόρους.
Η Βασιλική Ακαδημία εξακολουθεί να κατέχει δύο αντίτυπα του έργου, μεταξύ των οποίων και το πρωτότυπο χειρόγραφο του έργου, το οποίο μάλιστα χαρακτήρισε ως «πολυτιμότερο θησαυρό». (Στη φωτογραφία η περίφημη μηλιά του Νεύτωνα)
1930 – Ο έλληνας σεφ Γιώργος Σταθάκης επιχειρεί να πέσει από τους καταρράχτες του Νιαγάρα μέσα σ’ ένα βαρέλι. Ήταν 5 Ιουλίου του 1930 όταν ο Γιώργος Α. Σταθάκης που ζούσε στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης και δούλευε σαν σεφ πήρε μια παράξενη και γενναία απόφαση. Ήθελε να πάρει μέρος στις πτώσεις που γίνονταν εκείνα τα χρόνια, γνωστοί σαν Horseshoe Falls από τους καταρράκτες του Νιαγάρα κλεισμένος μέσα σε ένα βαρέλι.
Πίστευε πως με τα έσοδα που θα του αποκόμιζε μια τέτοια πτώση θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει για να εκδώσει ένα βιβλίο σχετικό με μεταφυσικές εμπειρίες, το «μυστικό της ζωής ». Λένε πως ήταν 46 χρονών τότε, αρκετά εκκεντρικός για την εποχή του και στο εγχείρημά του πήρε μαζί του την αγαπημένη του χελώνα, την «Sonny Boy» που ισχυριζόταν πως ήταν 150 χρόνων. Όπως αναφέρει το imniagara έτσι ξεκίνησε η κατασκευή του ενός τόνου περίπου βαρελιού, με τη βοήθεια των φίλων του, που είχε μήκος περίπου 10 μέτρα και διάμετρο 5 πόδια.
Επίσης για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ξύλο από δρυ, δύο στρώσεις σανίδων, κλιμακωτά με χάλυβα και επένδυση από ένα στρώμα από φελλό. Ήταν εξοπλισμένο στα δύο άκρα με «χάλυβα buffers», στερεωμένα με κοχλίες. Στο ιδιαίτερα ανθεκτικό βαρέλι, ο ίδιος θα δένονταν πάνω σε ένα ειδικό στρώμα ελατηρίων προς αποφυγή κραδασμών. Το θέμα που δεν σκέφτηκαν και δεν σχεδίασαν καλά ήταν πως μέσα στο βαρέλι ο ίδιος ο Σταθάκης επέλεξε να έχει μόνο μια φιάλη οξυγόνου. Στις 14.30 του Σαββάτου στις 5 Ιουλίου του 1930 το βαρέλι έπεσε στα ορμητικά νερά του Νιαγάρα. Κόσμος πολύ παρακολουθούσε αυτήν την κατάδυση, αγωνιώντας και αναμένοντας την επανεμφάνισή του μετά την πτώση.
O βετεράνος Riverman William «Red» Hill, τον οποίο ο Σταθάκης είχε προσλάβει για να ανακτήσει το βαρέλι και να το οδηγήσει στην ακτή , περίμενε μάταια. Είχε ήδη σουρουπώσει και το βαρέλι δεν φαινόταν πουθενά. Την αυγή, το επόμενο πρωί, εθεάθη κοντά στο Falls View Bridge. Χρειάστηκαν τέσσερις ώρες για τον Hill να παγιδεύσει το βαρέλι, να το τραβήξει στην ακτή και να ανοίξει την καταπακτή του. Ο Σταθάκης βρέθηκε, αλλά ήταν νεκρός από ασφυξία. Η χελώνα του όμως παρέμενε ζωντανή και όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής «… σύρθηκε αδύναμα έξω στον αέρα…». Μία από τις βίδες της καταπακτής είχε χαλαρώσει, νερό είχε μπει στο βαρέλι, αλλά ο Σταθάκης είχε ήδη πνιγεί από την έλλειψη οξυγόνου και την διαμονή του τόσες ώρες μέσα σ΄ αυτό.
Ένας εργαζόμενος στην βαρελοποιία «Buffalo », που είχε κατασκευάσει το βαρέλι είπε αργότερα στους δημοσιογράφους «…προσπαθήσαμε να τον πείσουμε να πάρει και άλλη μια φιάλη οξυγόνου, αλλά ο ίδιος είπε πως ήταν αρκετή μία για 3 ώρες. Γιώργος Σταθάκης
Υπήρχε χώρος για δέκα, αλλά δεν ήθελε. Θεωρούσε ήδη τις τρεις ώρες μεγάλο διάστημα…». Μάλιστα λίγο πριν μπει στο βαρέλι έκανε δήλωσε: «…Εάν δεν βγω σε τρεις ώρες τότε δεν θα υπάρχει λόγος να συνεχίσω να ζω έτσι κι αλλιώς ».
Ο ίδιος ο Σταθάκης είχε -νωρίτερα- προφητεύσει το θάνατό του και είχε γράψει σε τοπική εφημερίδα ότι ήταν έτοιμος να γίνει θυσία στο Νιαγάρα! Περιέγραφε ένα κείμενο που είχε διαβάσει νέος και τέλειωνε λέγοντας:» Θεοί του Νιαγάρα να είστε προετοιμασμένοι στις 5 Ιουλίου να λάβετε τον πιστό σας ακόλουθο και λάτρη της ομορφιάς και του μυστηρίου σας. Και εάν με κρατήσετε αιχμάλωτο αιώνια δεχθείτε στην θυσία μου με την ελπίδα οι θεϊκές νύμφες να ραντίσουν τον τάφο μου με λουλούδια από τον κήπο του παλατιού σας»!
1943 – Αρχίζει η Μάχη του Κουρσκ, η μεγαλύτερη πολεμική αντιπαράθεση της ιστορίας με άρματα μάχης. Στη μάχη ενεπλάκησαν 2.700 γερμανικά τανκς και 3.500 σοβιετικά. 2.900 άρματα τέθηκαν εκτός μάχης, ενώ οι απώλειες σε έμψυχο υλικό και από τις δύο πλευρές έφθασαν τους 230.000 στρατιώτες. Με τον όρο μάχη του Κουρσκ (ρωσ. Курская битва, γερ. Schlacht bei Kursk) αναφερόμαστε στις επιχειρήσεις της Βέρμαχτ και του Κόκκινου Στρατού στην περιοχή του Κουρσκ, οι οποίες διεξήχθησαν την περίοδο 5 Ιουλίου-23 Αυγούστου 1943 και έληξαν με αποφασιστική νίκη του Κόκκινου Στρατού.
Η μάχη του Κουρσκ είναι γνωστή ως η μεγαλύτερη αρματομαχία στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση στην Πρόχοροφκα.
Η μάχη χωρίζεται σε δύο φάσεις: στη γερμανική επίθεση (5-17 Ιουλίου) και στη σοβιετική αντεπίθεση (12 Ιουλίου-23 Αυγούστου). Η γερμανική επίθεση διεξήχθη βάσει του σχεδίου της Επιχείρησης «Ακρόπολη» (γερ. Unternehmen Zitadelle), σύμφωνα με το οποίο, μεγάλος αριθμός αρμάτων μάχης και στρατιωτών (βλ. πίνακα) της Ομάδας Στρατιών «Κέντρο» και της Ομάδας Στρατιών «Νότος» επιτέθηκε στα βόρεια και στα νότια της πόλης αντίστοιχα. Ωστόσο, οι Σοβιετικοί κατάφεραν να σταματήσουν (με μεγάλη δυσκολία στα νότια) την επίθεση των Γερμανών και πέρασαν στην αντεπίθεση, η οποία διήρκησε μέχρι τις 23 Αυγούστου.
Κατά τη διάρκεια της αντεπίθεσης, στα βόρεια, ο Κόκκινος Στρατός απελεύθερωσε το Ορυόλ και το Μπέλγκοροντ, ενώ στα νότια, ο Κόκκινος Στρατός απελεύθερωσε το Χάρκοβο. Η επιτυχία της σοβιετικής αντεπίθεσης είχε ως αποτέλεσμα τη λήξη (μέχρι το τέλος του πολέμου) των γερμανικών επιθέσεων στο Ανατολικό Μέτωπο και την απόκτηση (από τους Σοβιετικούς) της υπεροχής σε όλες τις κατευθύνσεις του γερμανοσοβιετικού μετώπου.
1948 – Θεσπίζεται από τους Εργατικούς το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μ. Βρετανίας. Ο νόμος ψηφίσθηκε το 1946 και την υλοποίησή του ανέλαβε ο Υπουργός Επικρατείας Νάι Μπίβαν, ένας παλιάς κοπής αριστερός, που ονειρευόταν ότι το ΕΣΥ θα ήταν το πρώτο βήμα για τον σοσιαλισμό. Την ίδια άποψη είχαν και οι γιατροί που μάχονταν λυσσωδώς το δημόσιο σύστημα υγείας. Χρειάστηκε δύο χρόνια σκληρών προσπαθειών του Μπίβαν και πακτωλός χρημάτων για να τους αλλάξει γνώμη.
Η επιχείρηση γοητείας και πειθούς στους γιατρούς δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, παρότι τους καθησύχασε ότι οι Εργατικοί δεν κέρδισαν τις εκλογές για να φέρουν τον κομμουνισμό στη Βρετανία. Μόλις το 10% των γιατρών έδειξαν διατεθειμένοι να ενταχθούν στο ΕΣΥ. Τότε έριξε στο τραπέζι το πιο ισχυρό του διαπραγματευτικό χαρτί: «Μπουκώστε τους το στόμα με χρυσάφι» είπε επί λέξει στους συνεργάτες του. Στις αρχές Ιουλίου του 1948 το 90% των βρετανών γιατρών ήταν μέλη του ΕΣΥ, είτε ως πλήρους απασχόλησης, είτε ως συνεργαζόμενοι. Ο Μπίβαν είχε καταλάβει πολύ καλά ότι Δημόσιο Σύστημα Υγείας χωρίς καλοπληρωμένους γιατρούς δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Τα μεσάνυχτα της 4ης προς 5ης Ιουλίου 1948, τρία χρόνια μετά τον εκλογικό θρίαμβο των Εργατικών, άρχισε η λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας στη Μεγάλη Βρετανία. Το πρωί τα νοσοκομεία παρουσίαζαν μία ασυνήθιστη εικόνα. Οι ουρές έφθαναν ως τον δρόμο. 500.000 πολίτες αναζήτησαν τις δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες, τις οποίες ως την προηγούμενη μέρα πλήρωναν από την τσέπη τους.
Οι βασικοί πυλώνες του Βρετανικού Συστήματος Υγείας ήταν η χρηματοδότησή του από τον κρατικό προϋπολογισμό και η δωρεάν περίθαλψη για όλους, ακόμη και για τους τουρίστες που επισκέπτονταν τη χώρα. Στα πρώτα του βήματα, καθοριστική ήταν και η αμερικανική βοήθεια μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ. Με την πάροδο των χρόνων υπέστη αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με την υιοθέτηση κανόνων της αγοράς, πρώτα από τη Μάργκαρετ Θάτσερ τη δεκαετία του ’80 και μετά από τον Τόνι Μπλερ στις αρχές του 2000.
Το Βρετανικό ΕΣΥ, που αποτέλεσε το πρότυπο για ανάλογες απόπειρες σε πολλά κράτη του κόσμου, καθίσταται συχνά αντικείμενο κριτικής για μεγάλες λίστες αναμονής, το χαμηλό επίπεδο της αντιβακτηριδιακής προστασίας στις νοσοκομειακές του μονάδες, τη μη προσαρμογή του στις νέες τεχνολογίες, την έλλειψη οδοντιάτρων και εξειδικευμένου προσωπικού και τα μεγάλα ελλείμματά του. Παραμένει, όμως, αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας και του πολιτισμού της Μεγάλης Βρετανίας, μια «Εθνική Θρησκεία», όπως έχει ειπωθεί.
Το βρετανικό ΕΣΥ, με προϋπολογισμό 154 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2007, απασχολεί περίπου 1.300.000 εργαζόμενους, όντας ο πέμπτος μεγαλύτερος εργοδότης στον κόσμο μετά το Υπουργείο Άμυνας της Κίνας, τους Σιδηροδρόμους της Ινδίας, τα αμερικανικά πολυκαταστήματα Wal-Mart και το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.
Γεννήσεις
1918 – Νίκος Παπατάκης. Ο Παπατάκης γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα και πέρασε τα πρώτα χρόνια του στην Αιθιοπία και την Ελλάδα. Το 1939 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και εργάσθηκε ως έκτακτος εργαζόμενος σε συνεργεία γυρίσματος κινηματογραφικών ταινιών. Αργότερα έγινε ιδιοκτήτης του περίφημου κλαμπ της πόλης «La Rose Rouge», όπου μεταξύ των εμφανιζόμενων καλλιτεχνών συμπεριλαμβανόταν και η τραγουδίστρια Ζυλιέτ Γκρεκό.
Το 1951 ο Παπατάκης νυμφεύθηκε την ηθοποιό Ανούκ Εμέ, με την οποία απέκτησαν μια θυγατέρα, τη Μανουέλα Παπατάκη (γενν. 1951), και χώρισαν το 1954. Το 1967 πήρε ως σύζυγό του την επίσης ηθοποιό Όλγα Καρλάτου, με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Σέργιο Παπατάκη (γενν. 1967), και χώρισαν το 1982.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας ο Παπατάκης δραστηριοποιήθηκε υπέρ του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.
Το 1957 ο Παπατάκης διέμεινε για ένα διάστημα στη Νέα Υόρκη, όπου γνώρισε τον Τζον Κασσαβέτη και έγινε συμπαραγωγός στην ταινία του Σκιές (1959). Το 1963 η πρώτη ταινία σε σκηνοθεσία του Παπατάκη, Οι άβυσσοι, είχε επιτυχία εξαιτίας του θορύβου που προκάλεσε και, ενώ είχε εισαχθεί στο Φεστιβάλ των Καννών του 1963, οι διοργανωτές του αρνήθηκαν να τη δείξουν. Η ταινία βασιζόταν στο έργο του Ζαν Ζενέ Οι Δούλες. Το 1967 σκηνοθέτησε μια άλλη τολμηρή ταινία, τους Βοσκούς. Είκοσι χρόνια αργότερα ήλθε η άλλη του ελληνόφωνη ταινία, Η φωτογραφία. Η τελευταία του ταινία ήταν Ο ισορροπιστής (1992). Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 92 ετών.
1921 – Νάνος Βαλαωρίτης. Γεννήθηκε στην Λωζάννη και ήταν γιος του διπλωμάτη Κωνσταντίνου Βαλαωρίτη και της Κατερίνας Λεωνίδα. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από την Οικογένεια Βαλαωρίτη και ήταν εγγονός του Ιωάννη Α. Βαλαωρίτη και δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη ενώ από την πλευρά της μητέρας του ήταν εγγονός του εφοπλιστή και πολιτευτή των Σπετσών Ιωάννη Λεωνίδα.
Έγραφε από νέος. Πρωτοδημοσιεύει στα Νέα Γράμματα το 1939, επηρεασμένος από την ποίηση του Κώστα Καβάφη. Το 1944 δραπετεύει από την γερμανοκρατούμενη Ελλάδα μέσω του Αιγαίου στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και τελικά στην Αίγυπτο όπου συναντάει τον Σεφέρη ο οποίος υπηρετούσε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο.
Το 1944 μετά από προτροπή του Σεφέρη ο Βαλαωρίτης ταξιδεύει στο Λονδίνο για να βοηθήσει στην ανάπτυξη λογοτεχνικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Συναντά τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ. Όντεν, Ντύλαν Τόμας και εργάζεται για τον Λούις ΜακΝις στο BBC. Εκτός από τη μελέτη αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, κάνει και μεταφράσεις (στα αγγλικά) Ελλήνων μοντερνιστών ποιητών, μεταξύ των οποίων του Ελύτη και του Εμπειρίκου.
Το 1947 εκδίδει την Τιμωρία των Μάγων, την πρώτη του ποιητική συλλογή, στο Λονδίνο. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετέχει στην ομάδα των σουρεαλιστών του Παρισιού. Στο Παρίσι γνώρισε την μελλοντική (1960) σύζυγό του, την Αμερικανίδα Μαρί Γουίλσον (1922-2017).
Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα, και ανάμεσα 1963 και 1967 είναι ο εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι. Όταν η χούντα έρχεται στην εξουσία το 1967, νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί, έτσι το 1968 ταξιδεύει στις ΗΠΑ όπου και διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μια θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύεται με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Μερικές γυναίκες (ενώ είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση το 1958. Το 1976 είχε επίσης αρνηθεί την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών). Το 2006 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο του ως ποιητής (βραβείο Ουράνη) και το ίδιο έτος έλαβε το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Τιμής από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το Δεκέμβριο του 2009 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολo του έργου του.
Στις εκλογές του 2007 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας με το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων. Το 2009 προκλήθηκαν αντιδράσεις όταν άφησε να εννοηθεί ότι στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αργότερα διέψευσε με δηλώσεις του. Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Παρίσι, Σπολέτο, Ώρχους και Αθήνα. Είχε συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά Τετράδιο, Σήμα, Horizon, New Writing και Daylight.
Θάνατοι
1833 – Νισεφόρ Νιεπς. Γάλλος φυσικός, πρωτοπόρος της φωτογραφίας. Προερχόταν από οικογένεια με σχετική οικονομική άνεση και ακολούθησε αρχικά στρατιωτική και εκπαιδευτική σταδιοδρομία, προτού καταλήξει στην έρευνα.
Το 1795 εγκαταστάθηκε στο σπίτι της οικογένειάς του στην πόλη Σαλόν-σιρ-Σον και, μαζί με τον αδελφό του, επιδόθηκε στην προσπάθεια κατασκευής ενός κινητήρα εσωτερικής καύσης που θα προοριζόταν για τα πλοία. Τελικά, το 1807 κατασκεύασαν τον λεγόμενο πυραιολοφόρο, ένα σύστημα εμβόλου-κυλίνδρου που χρησιμοποιούσε ως καύσιμο σκόνη λυκοποδίου. Το 1813 ο Νιέπς άρχισε να μελετά την τεχνική της λιθογραφίας και το 1816 κατόρθωσε να αποτυπώσει σε ένα φύλλο χαρτιού τη θέα από το παράθυρο του εργαστηρίου του.
Το πρόβλημα στις ηλιογραφίες, όπως ονόμασε αυτές τις πρώιμες φωτογραφίες, ήταν το ότι η εικόνα δεν παρέμενε σταθερή για πολύ ώρα. Για τον λόγο αυτό πειραματίστηκε με κάποια άλλα στοιχεία, τα επονομαζόμενα βιτουμένια της Ιουδαίας, και συγκεκριμένα για το πώς αυτά ανταποκρίνονται στο ηλιακό φως. Το 1822 αποτύπωσε το αντίγραφο ενός αντικειμένου πάνω σε γυαλί. Το 1826, χρησιμοποιώντας έναν σκοτεινό θάλαμο, κατάφερε να αποτυπώσει τη θέα από το παράθυρο του εργαστηρίου του πάνω σε ένα φύλλο κασσίτερου.
Πρόκειται για την πρώτη φωτογραφία με σταθερή εικόνα, ανεξάρτητα από τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Η φωτογραφία ανακαλύφθηκε μόλις το 1952 από τον ιστορικό Χέλμουτ Γκερνσχάιμ, ενώ σήμερα φυλάσσεται στο πανεπιστήμιο του Τέξας ο σκοτεινός θάλαμος που χρησιμοποίησε ο Νιέπς. Η τεχνική του Νιέπς ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα και αυτό εμπόδιζε την περαιτέρω εξέλιξή της. Τελικά, το 1829, ο Νιέπς δέχτηκε να συνεργαστεί με τον Γάλλο ζωγράφο Νταγκέρ, πέθανε όμως από εγκεφαλικό το 1831, πριν προλάβει να δει κάποια ουσιαστική πρόοδο.
Τα χρόνια μετά το θάνατο του Νιέπς το 1833, ο Νταγκέρ έκανε σημαντική πρόοδο. Χρησιμοποίησε ιωδιούχο άργυρο ως επίστρωση για τις χάλκινες πλάκες. Αυτή η ουσία αποδείχτηκε πιο φωτοευαίσθητη από το βιτουμένιο. Ανακάλυψε συμπτωματικά πως, όταν επεξεργαζόταν την πλάκα με ατμούς υδραργύρου μετά την έκθεσή της, εμφανιζόταν καθαρά μια λανθάνουσα εικόνα. Αυτό μείωνε δραστικά το χρόνο έκθεσης. Όταν ο Νταγκέρ ανακάλυψε αργότερα ότι εμποτίζοντας την πλάκα με διάλυμα κοινού αλατιού η εικόνα δεν σκούραινε καθώς περνούσε ο καιρός, η φωτογραφία ήταν έτοιμη να καταπλήξει τον κόσμο.
1972 – Μάριος Χάκκας. Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα έζησε στην Καισαριανή, με την οποία συνδέθηκε συναισθηματικά, κάτι που διαφαίνεται και στα θέματα των έργων του. Σε ηλικία 19 ετών ενώ φοιτούσε στη Σχολή Σαμαρειτών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, βοήθησε εθελοντικά τους φυλακισμένους στη Γυάρο.
Στις 30 Απριλίου 1954 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Όμορφο καλοκαίρι” (ήταν και η μοναδική που εκδόθηκε όσο ζούσε ο συγγραφέας). Έπειτα από το πραξικόπημα και την εγκαθίδρυση της χούντας, υπέστη διώξεις και φυλάκιση ενός μήνα για το γεγονός ότι ήταν στέλεχος της ΕΔΑ (1960-67). Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τρία θεατρικά μονόπρακτα.
Απεβίωσε από καρκίνο σε ηλικία 41 ετών, στη διάρκεια της δικτατορίας.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
.
