.
Σωτήρης Μερμίγκης
Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο
Καμία κομματική πίστη δεν τους έδεσε σήμερα,
καμία τέτοια επιταγή δεν επέβαλε την πρωτοφανή τους κραυγή…
«Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο», είπα ενώ ακόμη ήμουν με τον πατέρα μου εντός ενός λεωφορείου που είχε κολλήσει στη κίνηση, κατευθυνόμενος προς πλατεία Συντάγματος. Έβλεπα τον κόσμο σαν ζωντανό ποτάμι να κατεβαίνει την Βασιλίσσης Σοφίας. Πέρναγε για ώρα χωρίς να αραιώνει η ροή ή ο κόσμος. Κάναμε νόημα στον οδηγό να μας αφήσει στο Μπενάκη, γιατί βλέπαμε πως δεν θα προχωρούσε άλλο από τον κόσμο.
Καθώς κατέβηκα στον δρόμο και πέρασα τις κλούβες των ΜΑΤ, ενσωματώθηκα και γώ στο πλήθος, λίγο πιο πέρα από τον ανδριάντα του Βενιζέλου στα Παλαιά Ανάκτορα. Είχε τόσο κόσμο μπρος μου που μου εμπόδιζε την κανονική θέαση τόσο της πλατείας όσο και των γνωστών βουλεβάρδων που καταλήγουν σε αυτή. Δίπλα μου γυναίκες με παιδιά, άνδρες με πιτσιρίκια, εναλλάσσονταν κατευθυνόμενοι προς άπασες κατευθύνσεις.
Σε μια στιγμή αποφασίζω να προχωρήσω πιότερο μέσα, να φτάσω Ερμού για να δω καλύτερα τι γίνεται, μια απόφαση που την εμπόδισε ο κόσμος που, σαν σαρδέλες, ήταν στοιβαγμένος ασφυκτικά. Καταφέρνοντας να φτάσω Πανεπιστημίου αρχίζω να χάνω τη κλίμακα του κόσμου, καθώς μέχρι την οικία Σλήμαν ο κόσμος ήταν ασφυκτικά ακινητοποιημένος, ενώ έως εκεί που έφτανε το μάτι φαινόταν πως από τα Προπύλαια συνέρρεε σα φουσάτο ο κόσμος. Αργότερα στη Βουκουρεστίου και Σταδίου-Φιλελλήνων που κατέληξα άκουγα το χειροκρότημα των ανθρώπων σα κύμα που σκάει στη στεριά.
Εκεί, αφού με απογοήτευσε η γεμάτη ταράτσα του Πάμπλικ (ήθελα τρομάρα μου πανοραμική θέα μπας και καταλάβω το μέγεθος του μαζεμένου κόσμου) αποφάσισα να περάσω τολμηρά στην ίδια τη πλατεία που πλέον άρχισε να αδειάζει από κόσμο. Ανεβαίνοντας την Όθωνος κατάλαβα πως η Αμαλίας και η ίδια η Όθωνος ήταν απροσπέλαστες, όπως και αργότερα η πλατεία σε σημείο να παρακαλούνται ο κόσμος να μην πλησιάζει την εξέδρα η οποία είχε στηθεί πιο πίσω από τα σκαλιά διότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος ατυχήματος.
Αυτές οι συγκλονιστικές εικόνες μαζί με τις αεροφωτογραφίες τις οποίες είδα αφού εξήλθα της πλατείας, δεν μπορούν παρά να με κάνουν να σαστίζω, να νιώθω περήφανος που αποτέλεσα μέρος αυτής της γιγαντιαίας μέρας. Ξεπρόβαλα από την πλατεία συγκλονισμένος που έγινα μέρος της Ιστορίας. Ο αθηναϊκός λαός ήταν ένα σώμα ανθρώπινου πόνου που σπαρταρά από οργή και ξεφώνιζε δυνατά: “ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ!”
Καμία κομματική πίστη δεν τους έδεσε σήμερα, καμία τέτοια επιταγή δεν επέβαλε την πρωτοφανή τους κραυγή… εκεί που πριν 2 αιώνες κέρδισαν το σύνταγμά τους και πριν 80 χρόνια γιόρτασαν (για λίγο) την ελευθερία τους, δώσανε το παρόν άλλη μια φορά για να προασπιστούν την αξιοπρέπειά τους.
Ανακτήθηκε από Profil fb, Sotirius Mermigis|27.1.2025
Πηγή φωτογραφίας https://www.rosa.gr/
———————————————————————————————-
Οι ενυπόγραφες απόψεις που αναδημοσιεύουμε
εκφράζουν, κατά τη γνώμη μας, προβληματισμούς και αναζητήσεις της εποχής μας
χωρίς να συμπίπτουν εξ ολοκλήρου ή και απαραίτητα με την άποψη μας