Την μέρα της αλλαγής κάθε χρονιάς
ανοίγει μέσα σε όλους μας τον ασκό του ο αναστοχασμός
και επιχειρεί να βάλει τη ζωή μας σε νέους βηματισμούς
- του Λευτέρη Τηλιγάδα
Πριν όμως ξεκινήσουν τα ξέφρενα ποδοβολητά της ελπίδας να πλημμυρίζουν τις φαντασιώσεις του μέλλοντος μας, ας συμφωνήσουμε στα βασικά:
Υγεία: Ωραία κατάσταση η υγεία… Παραφράζοντας μάλιστα λίγο εκείνον μπρετονικό στίχο του Μανώλη Ρασούλη: «τι να τα κάνεις τα λεφτά, όταν δεν έχεις φράγκο», μπορούμε να ισχυριστούμε με πάθος ότι: «τι να την κάνεις την υγειά, άμα δεν βρεις αρρώστια». Κι από αρρώστια τα τελευταία δύο χρόνια, άλλο τίποτα. Και δεν είναι ο κορωνοϊός μονάχα, είναι όλα αυτά τα άρρωστα συστήματα, που διαχειρίζονται την ίαση μας με τρόπο άρρωστο και παθογόνο.
Ευτυχία: Η μόνη σοβαρή Ευτυχία την οποία γνωρίζω είναι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η οποία, ως γνωστόν, βρήκε δυο πόρτες στο πέρασμα της απ’ αυτή τη ζωή κι άνοιξε μια… «και μπήκε». Επειδή η εμπειρία της όμως αυτή δεν είναι καθόλου χαρούμενη, λέω, μέρα που είναι, να μην της δώσουμε χώρο να αναπτυχθεί, γιατί θα μας οδηγήσει σε δυσάρεστες σκέψεις… και δεν κάνει μέρα που είναι.
Στη θέση της ας βάλουμε τη λέξη ΕΥΗΜΕΡΙΑ, που βέβαια δεν την βλέπω κάπου εδώ κοντά, αλλά επειδή βρισκόμαστε στο στάδιο των ευχών, ας την προκρίνουμε ως τέτοια, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Μπορεί μια μέρα να ξυπνήσουμε αλλιώς και αντί να την ευχηθούμε, να την απαιτήσουμε και να την κερδίσουμε.
…και φιλάκια: Δεν υπάρχει επικοινωνία σήμερα που να μην τελειώνει με… «φιλάκια». Φιλάκια που κυκλοφορούν ως αποχαιρετισμός από στόμα σε στόμα, αλλά που ποτέ δεν δίνονται.
Αλήθεια φαντάζεστε τον Ιούδα να έλεγε στον Ιησού: «δάσκαλε, φιλάκια»… και να περίμενε να δει τη δουλειά του να γίνεται;
Να μην αναφερθώ στο φιλί του Ιμπραήμ στον Παπαφλέσσα, γιατί το ζήτημα είναι εθνικό και με κάτι τέτοια δεν παίζουμε.
Ευτυχώς που οι νέες γενιές μαθαίνουν ότι τους ανθρώπους τους φιλάμε μόνο με τα sms.
Καμία ανησυχία, λοιπόν. Και τη νέα χρονιά θα συνεχίσουν να βράζουν γύρω μας και μέσα μας οι μέρες φουσκώνοντας στην κορυφή της χύτρας τον πολιτισμό του Homo Ludens[1] είτε εμείς το ευχηθούμε είτε όχι. Και η σειρά θα τραβάει το δρόμο της: από τον Ηomo Sapiens[2], στον Homo Ludens κι από κει στον Homo Lumpens[3]
