...
Βασίλης Διαμαντόπουλος |
Ποίησε ήθος φύση και θέση
| Από το Θέατρο Τέχνης και την Αντίσταση,
μέχρι το «Εκείνος κι Εκείνος» και την τάξη του Ιάσμου·
μια ζωή αφιερωμένη στην Τέχνη, τη Διδασκαλία και την Αλήθεια |
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος (15 Νοεμβρίου 1920 – 5 Μαΐου 1999) υπήρξε από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς της μεταπολεμικής περιόδου και λαμπρός δάσκαλος υποκριτικής. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920 και σπούδασε πρώτα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ωστόσο η αγάπη του για το θέατρο τον τράβηξε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Το ντεμπούτο του γίνεται το 1942 στο Θέατρο Τέχνης στην παράσταση «Άγριόπαπια» του Ίψεν και θα παραμείνει στο πλευρό του δασκάλου του Κάρολου Κουν μέχρι το 1949 ενσαρκώνοντας με απαράμιλλη υποκριτική δεινότητα άνω από 30 θεατρικούς χαρακτήρες των Ίψεν, Τσέχωφ, Λόρκα, Πιραντέλλο κ.ά.
Το 1950 μεταπηδάει στο Εθνικό Θέατρο για να συστήσει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό τον χαρακτήρα του Μαυρογιαλούρο στην ανεπανάληπτη κωμωδία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου «Ανώμαλος Προσγείωσις». Για τρία χρόνια πρωταγωνιστεί στη σκηνή του Εθνικού σε κλασικά έργα (Τσέχωφ, Σαίξπηρ κ.α.), και το 1953 ίδρυσε δικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα ποιότητας (Δε Φίλιπο, Πιραντέλλο κ.ά.)
Το 1958, με τη σύντροφο και ηθοποιό Μαρία Αλκαίου, δημιουργούν το «Νέο Θέατρο» στο οποίο για οκτώ χρόνια παρουσίασε ρεπερτόριο με ξένους και Έλληνες συγγραφείς , όπως Καμπανέλλη, Μπρεχτ, Κάσσονα κ.ά. Για τη συνεισφορά του στο θέατρο τιμήθηκε από το κράτος με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α΄
Θεατρική πορεία και εμβληματικοί ρόλοι
Στη θεατρική του διαδρομή ξεχώρισαν η σημαντική ερμηνεία του στις παραστάσεις ενός εύρους κλασικών έργων. Εκτός από τον ρόλο στην «Άγριόπαπια», διακρίθηκε ως πρωταγωνιστής σε διάφορες παραγωγές: Ρωμαίος στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1954), και αργότερα σε σολιστικά μονοπράκτα του Τσέχωφ («Αρκούδα», «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού») και του Πιραντέλλο («Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα»), επιδεικνύοντας τη «μεγάλη υποκριτική στόφα» του.
Με την επιβολή της δικτατορίας (1967) αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, επέστρεψε το 1970 και συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Στη συνέχεια συνέβαλε στην ίδρυση του Θεάτρου «Σάτιρα» με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, όπου το 1973-74 πρωταγωνίστησαν στην αντιδικτατορική σατιρική παράσταση «Ω, τι κόσμος, μπαμπά» σε δική του σκηνοθεσία
Μετά τη Μεταπολίτευση ανέλαβε νέα σημαντικά θεατρικά και τηλεοπτικά εγχειρήματα. Το 1993 ίδρυσε το «Σύγχρονο Θέατρο», όπου ανέβασε το αντιφασιστικό έργο «Ανάκριση» του Άρθουρ Βαίς, κερδίζοντας εκ νέου κριτική αναγνώριση. Παράλληλα δίδαξε στις δραματικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης, καθώς και στο δικό του εργαστήρι (Θεατρικό Εργαστήρι ΙΑΣΜΟΣ), καθοδηγώντας πολλές νέες γενιές ηθοποιών
Κινηματογράφος και τηλεόραση
Ο Β. Διαμαντόπουλος πήρε μέρος σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες. Ξεχώρισε ιδιαίτερα στον κινηματογράφο ως ο αυστηρός καθηγητής κλασικών μαθημάτων στην ταινία «Νόμος 4000» (1962) του Γιάννη Δαλιανίδη. Το πρόσωπο και η φωνή του έγιναν συνώνυμα με τον «σιδερένιο» δάσκαλο – στερεότυπο του αυστηρού εκπαιδευτικού. Κορυφαίος εμβληματικός του ρόλος θεωρείται και ο «Λουκάς» στη τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος» (1972–1974), όπου με τον Γ. Μιχαλακόπουλο μετέφερε στην οθόνη τα αντιδικτατορικά αισθήματα του λαού Στην ίδια σειρά, όπως και σε άλλες σάτιρες (π.χ. τηλεοπτικό «Εκμέκ παγωτό», 1983), ξεδίπλωσε το σαρκαστικό χιούμορ του και τη ζωντάνια του, καθιερώνοντας τον εαυτό του στο «πλατύ τηλεοπτικό κοινό»
Δάσκαλος υποκριτικής και επιρροή
Δάσκαλος με αφοσίωση, ο Διαμαντόπουλος συνετέλεσε καθοριστικά στην εκπαίδευση νέων ηθοποιών. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν διευθυντής εργαστηρίου υποκριτικής και ίδρυσε την αναγνωρισμένη Ανώτερη Δραματική Σχολή «Ίασμος» στη Θεσσαλονίκη (που φέρει σήμερα το όνομά του). Οι μαθητές του τον θυμούνται για τη σεμνότητα, την αυστηρή μεθοδολογία του αλλά και τη μεταδοτικότητα της τέχνης του· όπως σημειώνει δημοσίευμα, «όσοι τον γνώρισαν, συνάδελφοι και μαθητές, είχαν να λένε για το ήθος του, την αυτογνωσία του και το πόσο αφοσιωμένος ήταν στην τέχνη του»
Ιδεολογία και χαρακτηριστικές δηλώσεις
Ο Διαμαντόπουλος παρέμεινε «πιστός στις κομμουνιστικές του ιδέες», συμμετέχοντας μάλιστα στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής ως μέλος του ΚΚΕ. Με ανεπιτήδευτο ύφος μίλησε και για πολιτικά θέματα του καιρού του. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του για την ελληνική σημαία: «Είναι ένα πανί… Εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι αυτό που υπάρχει πίσω από το σύμβολο. Συμβολίζει μια κοινωνία πολιτισμένη… Αυτό το πανί που κάψανε, καλά κάνανε και το κάψανε. Γιατί αυτό το πανί αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα. Να διώξουμε τη σαπίλα πρώτα»
Στην ίδια συνέντευξη (1995, «Κίτρινος Τύπος») έλεγε: «Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι… Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή» , προδίδοντας τον ονειροπόλο χαρακτήρα του.
Εμβληματικοί ρόλοι
(ενδεικτικά): «Νόμος 4000» (1962, ρόλος καθηγητή κλασικών μαθημάτων) «Εκείνος κι εκείνος» (τηλεοπτική σειρά 1972-74, ρόλος «Λουκά») «Μάθε παιδί μου γράμματα» (1969, βραβείο Ανδρικού Θεσσαλονίκης)· κ.ά.
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος πέθανε από καρδιακή ανακοπή στις 5 Μαΐου 1999 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε στο Αʹ Νεκροταφείο Αθηνών. Το έργο του – ως πρωταγωνιστή, δασκάλου και πολιτιστικού παράγοντα – συνεχίζει να μνημονεύεται από τους παλιούς συνεργάτες και τους μαθητές του. Όπως γράφτηκε, υπήρξε «χαρισματικός ηθοποιός και εξαιρετικός δάσκαλος υποκριτικής» και «όλοι όσοι τον γνώρισαν είπαν για το ήθος και την αφοσίωσή του στην τέχνη»
————————————————————————————————————————-
Πηγές
Ημεροδρόμος.gr – Ο ονειροπόλος Βασίλης Διαμαντόπουλος | Ριζοσπάστης – Αφιέρωμα, Χαρισματικός ηθοποιός και εξαιρετικός δάσκαλος υποκριτικής | Μηχανή του Χρόνου – Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος έπαιξε ρόλους στην Αντίσταση, στο θέατρο, στον κινηματογράφο | Facebook – Ομάδα: «Εκείνος κι Εκείνος» (δημόσια ανάρτηση Γ. Μιχαλακόπουλου) | YouTube – Βασίλης Διαμαντόπουλος στο ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ | Newsbeast.gr Ο ονειροπόλος Βασίλης Διαμαντόπουλος.
——————————————————–
Επιμέλεια: Lef.T
