30 Ιουλίου 2023
Είναι η 211η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 154 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:26 – Δύση ήλιου: 20:36 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 10 λεπτά
🌑 Σελήνη 1.5 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ανδρόνικο, Ανδρονίκη, Σιλουανό, Σιλουανή, Σιλουάνα και Κρήσκη
Γεγονότα
1797 -Επανάσταση των ποπολάρων στη Ζάκυνθο. Με την ονομασία ρεμπελιό των ποπολάρων (εκ της ιταλικής: ribellione = εξέγερση) φέρεται στην ιστορία της Επτανήσου μια λαϊκή εξέγερση των ποπολάρων της Ζακύνθου, κατά των αρχόντων της νήσου που σημειώθηκε επί Ενετοκρατίας, το 1628 και η οποία τελικά πνίγηκε στο αίμα.
Η επανάσταση αυτή έμεινε περισσότερο γνωστή από τη λεπτομερή περιγραφή της από σχετική συγγραφή (χρονογράφημα), που κατέγραψε ο άρχοντας Άγγελος Σουμάκης που αποτελεί σπάνιο και σημαντικό ντοκουμέντο, γραμμένο στην ιδιότυπη και γλαφυρή ζακυνθινή διάλεκτο της εποχής με πλήθος πληροφοριών για τους πρωταγωνιστές, την εξέλιξη, τον τρόπο σκέψης της εποχής καθώς και άλλα ιστορικά και οικονομικοκοινωνικά στοιχεία της Ζακύνθου της εποχής εκείνης.
Την εποχή εκείνη η Ζάκυνθος βρισκόταν υπό την κατοχή της Γαληνότατης Δημοκρατίας, που διήρκεσε από το 1484 έως το 1797. Οι Ενετοί είχαν παραχωρήσει στη νήσο ανεξιθρησκεία που αποτελούσε αυτοδιοικούμενη κοινότητα από Συμβούλιο Ευγενών, που έκανε την εκλογή των Αρχών μαζί με τον Ενετό Προβλεπτή. Τα μέτρα όμως αυτά φέρονταν να ωφελούσε κυρίως τις ανώτερες τάξεις του Ζακυνθινού λαού.
Οι Ζακυνθινοί την εποχή εκείνη διακρίνονταν σε τρεις κοινωνικές τάξεις:
α) τους ευγενείς, τους αποκαλούμενους Nobili, που είχαν αποκλειστικά εισοδήματα από ακίνητη περιουσία χωρίς να ασκούν οι ίδιοι «βάναυση τέχνη», δηλαδή χειρωνακτικό επάγγελμα. Οι τίτλοι τους κατοχυρώνονταν με την εγγραφή του ονόματος της οικογενείας τους στην Χρυσή Βίβλο, ή Αρχοντολόγιο, το λεγόμενο Libro D´ Oro. Η εγγραφή στη τάξη των ευγενών γινόταν με ορισμένες προϋποθέσεις και μόνο αυτή είχε πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
β) Τους αστούς, αποκαλούμενους Civili, που αποτελούσαν την μεσαία τάξη. Ήταν μεγαλέμποροι, χρυσοχόοι, συμβολαιογράφοι, κ.λπ.. Υιοθετούσαν τις συνήθειες της ζωής των ευγενών και διακαής τους πόθος ήταν η εγγραφή τους στο Libro D´ Oro. Ο αποκλεισμός τους από το Συμβούλιο των Ευγενών υπήρξε πολλές φορές αφορμή διενέξεων μεταξύ των δύο τάξεων. Οι διενέξεις αυτές έληξαν το 1683 όταν αποφασίστηκε να γίνονται δεκτοί στο Συμβούλιο και αστοί, αντικαθιστώντας τους ευγενείς που είχαν εκλείψει.
γ) Στην πιο δεινή θέση βρίσκονταν οι λαϊκοί, οι λεγόμενοι ποπολάροι, εκ του πόπολο (= ιταλικά ο λαός), δηλαδή γεωργοί, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, εργάτες κ.λπ.. Αυτοί δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα ενώ παράλληλα στρατολογούνταν για να υπερασπίσουν το νησί από τις εχθρικές επιδρομές.
Αφορμή για το «ρεμπελιό των ποπολάρων» στάθηκε η πληροφορία ότι Σαρακηνοί πειρατές ετοιμάζονταν να επιτεθούν στο νησί. Οι άρχοντες τότε αποφάσισαν να καταγράψουν τον πληθυσμό προκειμένου να προβούν στη συνέχεια στις αναγκαίες στρατολογήσεις για την προστασία του νησιού. Οι ποπολάροι όμως μονίμως δύσπιστοι θεώρησαν ότι η καταγραφή αυτή αποτελούσε τέχνασμα για περισσότερο έλεγχο του πληθυσμού, προς επιβολή νέων φόρων. Έτσι ξέσπασε η λαϊκή αντίδραση, η οποία και πνίγηκε στο αίμα από τον καινούργιο προβλεπτή που έστειλε στο μεταξύ η Βενετία.
Όταν πολύ αργότερα έφθασαν στη Ζάκυνθο οι Γάλλοι οι Ζακυνθινοί τους υποδέχθηκαν ως απελευθερωτές. Τότε κάηκε στον Πλατύφορο το «Libro D’ Oro» ενώ φυτεύτηκε και το δέντρο της δημοκρατίας. Σύντομα όμως ακολούθησε η απογοήτευση. Μετά το σύντομο πέρασμα των Γάλλων “Δημοκρατικών” (1797 – 1798), ακολούθησε η Ρωσοτουρκική κυριαρχία (1798 – 1800), η «αυτόνομη» Επτανησιακή Πολιτεία υπό τον αυτοκράτορα της Ρωσίας (1800 – 1807), η αυτοκρατορική πια Γαλλική κυριαρχία (1807 – 1809) και τέλος η Αγγλοκρατία (1809 – 1864) μέχρι την 21 Μαΐου του 1864, όταν τα Επτάνησα δωρήθηκαν από την Βασίλισσα της Αγγλίας στο νέο Βασιλιά των Ελλήνων Γεώργιο Α’, οπότε και ενσωματώθηκαν στο Βασίλειο της Ελλάδος.
1920 – Σημειώνεται δολοφονική απόπειρα κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι από δύο απότακτους αξιωματικούς. Ο Βενιζέλος ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στο τρένο με το οποίο θα επέστρεφε στην Ελλάδα, θριαμβευτής ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, με την οποία έμπαιναν οι βάσεις για τη Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και τον πέντε θαλασσών.
«ΤΑ ΝΕΑ», της 13ης Δεκεμβρίου 1954 δημοσιεύουν απόσπασμα των απομνημονευμάτων του πρώην διευθυντή της Αστυνομίας των Παρισιών, Πολ Γκισάρ, ο οποίος βρισκόταν δίπλα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο τη στιγμή της απόπειρας δολοφονίας του.
«Μία από τας πλέον συγκλονιστικάς δολοφονικάς αποπείρας που εσημειώθησαν κατά την διάρκειαν της (40ετούς) θητείας μου, ως Διευθυντού της Αστυνομίας των Παρισιών, ήτο η στρεφομένη εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου. (…) Ο Ελευθέριος Βενιζέλος , τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος, επρόκειτο να αναχωρήση από το Παρίσι, επιβιβαζόμενος της αμαξοστοιχίας εις τον Σταθμόν της Λυών την 8.30’. Το περισσότερον ασύνετον ήτο ότι επετράπη εις τα μέλη της ελληνικής παροικίας να προσέλθουν διά να αποχαιρετήσουν τον Βενιζέλον κατά την αναχώρησίν του. (…)
Κατόπιν επεμβάσεώς μου, απεφασίσθη επίσης όπως ο Έλλην πρωθυπουργός Βενιζέλος εισέλθη εις τον σιδηροδρομικόν σταθμόν διά της αιθούσης αποσκευών, διά να μη αναμιθχή με το πλήθος των ταξειδιωτών. Ο Βενιζέλος ενεφανίσθη την 8.20’ μ.μ. εις την είσοδον της ανωτέρω αιθούσης. (…) Μόλις διασκέλισε το κατώφλι της αιθούσης αποσκευών και ενώ εγώ προηγούμην με βήμα ταχύ, ηκούσθη ένας πυροβολισμός. Έστρεψα αμέσως και είδα, εις την είσοδον της αιθούσης δύο άνδρες ντυμένους αψόγως με μαύρα, έκαστος εκ των οποίων κρατούσε εις το χέρι ένα περίστροφον. Αμφότεροι εσκόπευαν τον Πρόεδρον. Ο ένας εξ αυτών, ονόματι Γ. Κυριάκης, είχε ρίψει τον πρώτον πυροβολισμόν. Επρόφθασε να ρίψη και τον δεύτερον και ακολούθως ώρμησε προς την γειτονικήν αίθουσαν που εχρησιμοποιείτο ως αποθήκη αποσκευών. Επήδησεν επάνω από ένα πάγκον και έφθασεν εις την αυλήν του Σταθμού, όπου οι αστυνομικοί τον έφθασαν και τον συνέλαβαν.
Εν τω μεταξύ ο δεύτερος δολοφόνος, ονόματι Απ. Τσερέπης, έρριπτε δύο σφαίρας προς την κατεύθυνσιν του Προέδρου Βενιζέλου. Ούτος αναζητών καταφύγιον, έσκυψε και εζάρωσε κάτω από ένα πάγκον, εξ εκείνων οι οποίοι χρησιμεύουν διά την εναπόθεσιν των συσκευών. Ο Τσερέπης (…) επυροβόλησε τρεις φοράς ακόμη προς το έδαφος, σχεδόν εμπρός εις τα πόδια του. Δεν επρόφθασε να ρίψη την έκτη σφαίραν. Αστυνόμοι και αστυφύλακες τον είχαν συλλάβει.
Ο Βενιζέλος είχε τραυματισθή. Τον εξάπλωσαν επάνω εις ένα πάγκον. (…) Ο πρεσβευτής της Ελλάδος κ. Ρομάνος έφθασεν ολίγον αργότερα και εφρόντισε δια την μεταφοράν του Προέδρου εις μίαν κλινικήν της οδού Ζωρζ Μπιζέ. Δέκα περίπου ημέρας αργότερον, ο πρόεδρος Βενιζέλος είχεν αναρρώσει».
1982 – Η υπουργός Πολιτισμού, Μελίνα Μερκούρη, θέτει το θέμα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στη χώρα μας, στη Διάσκεψη των υπουργών Πολιτισμού της UNESCO στο Μεξικό.
Μέχρι το 1984, το αίτημα της διεκδίκησης των Μαρμάρων είχε επαναληφθεί άλλες δύο φορές. Η πρώτη το 1924, με τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από το θάνατο του λόρδου Βύρωνα και η δεύτερη το 1961, όταν ο τότε Δήμαρχος της Αθήνας αλλά και η Ακαδημία Αθηνών, ζήτησαν από την Αγγλία τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας. Είναι το καμάρι μας […] Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας…», δήλωνε η Μελίνα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Το σχέδιο σύστασης υπέρ της επιστροφής του γλυπτού διάκοσμου του Παρθενώνα στην Ελλάδα υποβλήθηκε το 1982 από την ελληνική αντιπροσωπεία υπερψηφίστηκε με 56 ψήφους υπέρ, 12 κατά και 24 αποχές.
Δύο χρόνια μετά, τον Οκτώβριο του 1984, η Ελλάδα υπέβαλλε επίσημο αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα αλλά τον Απρίλιο του ίδιου έτους η βρετανική πλευρά το απέρριψε. Εκείνη τη χρονιά η Ελλάδα κατέθεσε επίσημο αίτημα για την επιστροφή των μαρμάρων και στην UNESCO, το οποίο ενεγράφη στην ημερήσια διάταξη της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Επιστροφή των Πολιτιστικών Αγαθών στις Χώρες Προέλευσής τους ή την Απόδοσή τους σε Περίπτωση Παράνομης Κτήσης.
Η Μελίνα Μερκούρη δεν έπαυσε να επαναλαμβάνει ότι η Ελλάδα ζητούσε μόνο την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα και όχι και των άλλων αριστουργημάτων που βρίσκονται σε ξένα μουσεία. Κι αυτό επειδή τα Μάρμαρα του Παρθενώνα αποτελούν μέρος ενός μοναδικού μνημείου. Για να υποβοηθηθεί το αίτημα της επιστροφής, συνέλαβε την ιδέα ενός νέου Μουσείου Ακροπόλεως και προκήρυξε διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για την κατασκευή του, το 1989. Αποφάσισε να ενεργοποιήσει τον αρχαίο θεσμό των χορηγών, προκειμένου να δημιουργηθεί σύντομα το μουσείο αυτό και διοργάνωσε διάφορες εκδηλώσεις όπως οι συναυλίες των Μ. Ροστροπόβιτς, Β. Παπαθανασίου κ.α. Η δημιουργία του μουσείου θα προσέφερε τον κατάλληλο χώρο που χρειάζονται τα αριστουργηματικά γλυπτά για να εκτεθούν και θα αφαιρούσε κάθε επιχείρημα από εκείνους που αντιτίθενται στην επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
1994 – Η Ελλάδα υπογράφει μαζί με άλλες χώρες τη διεθνή σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας, η οποία της δίνει το δικαίωμα για μονομερή επέκταση των χωρικών της υδάτων από έξι σε δώδεκα ναυτικά μίλια. Λίγους μήνες μετά (16 Νοεμβρίου του 1994), η Τουρκία θα ανακοινώσει ότι θεωρεί αιτία πολέμου ενδεχόμενη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (αγγ: UNCLOS) είναι διεθνής συμφωνία που θεσπίζει νομικό πλαίσιο για όλες τις θαλάσσιες δραστηριότητες. Από τον Ιούνιο του 2016, 168 χώρες είναι συμβαλλόμενα μέρη.
Η Σύμβαση προέκυψε από την τρίτη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III), η οποία πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1973 και 1982. Αντικατέστησε τέσσερις συνθήκες της Σύμβασης του 1958 για την Ανοικτή Θάλασσα. Ετέθη σε ισχύ το 1994, έναν χρόνο αφότου η Γουιάνα έγινε το 60ο έθνος που επικύρωσε τη συνθήκη.
Ενώ ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών λαμβάνει έγγραφα επικύρωσης και προσχώρησης και τα Ηνωμένα Έθνη παρέχουν υποστήριξη στις συνεδριάσεις των κρατών μελών της Σύμβασης, η Γενική Γραμματεία του ΟΗΕ δεν έχει άμεσο επιχειρησιακό ρόλο στην εφαρμογή της Σύμβασης. Ένας εξειδικευμένος οργανισμός του ΟΗΕ, ο Διεθνής Οργανισμός Ναυσιπλοΐας, διαδραματίζει, ωστόσο, κάποιο ρόλο, καθώς και άλλοι φορείς, όπως η Διεθνής Επιτροπή Φαλαινοθηρίας και η Διεθνής Αρχή των Θαλάσσιων Βυθών, η οποία ιδρύθηκε από την ίδια τη Σύμβαση.
Γεννήσεις
1863 – Χένρι Φορντ. Ο Χένρι Φορντ (Henry Ford) ήταν αμερικανός πρωτοπόρος της αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος έφερε επανάσταση στη βιομηχανική παραγωγή με τις μεθόδους που εφάρμοσε και έκτοτε ονομάζονται «Φορντισμός». Τον αποκάλεσαν τον άνθρωπο «που έβαλε τον κόσμο πάνω σε ρόδες», γιατί ήταν αυτός που έκανε το αυτοκίνητο από είδος πολυτελείας προσιτό στον καθένα.
Το θρυλικό «Ford Model Τ» ήταν το πρώτο όχημα ευρείας κατανάλωσης, ένα από τα πιο δημοφιλή αυτοκίνητα όλων των εποχών, που χάρισε στον Χένρι Φορντ δόξα και χρήμα. Ο ίδιος απολάμβανε δημοσιότητας που ξεπερνούσε αυτή του Τσάρλι Τσάπλιν και της Μαίρης Πίκφορντ, πράγμα φυσικό, αφού εκπλήρωνε, καθώς ξεκινούσε ο 20ός αιώνας, τα νέα ιδεώδη της επιτυχίας και του αμερικάνικου ονείρου.
|Ο Χένρι Φορντ γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1863, στη φάρμα των γονιών του στην περιοχή Γκρίνφιλντ της πολιτείας Μίσιγκαν. Ήταν το πρώτο από τα έξι παιδιά του Γουίλιαμ και της Μαίρης Φορντ, μεταναστών από την Ιρλανδία που είχαν φτάσει στις ΗΠΑ το 1847 και ασχολήθηκαν με τη γεωργία. Η προοπτική ήταν να δουλέψει στην οικογενειακή φάρμα, αλλά όταν πρωτοπήγε σε μεγάλη πόλη και ήρθε σε επαφή με διάφορες μηχανές της εποχής, ανακάλυψε τι ήθελε να κάνει, χωρίς ποτέ να ξεκόψει από την εξοχή και την αγροτική δραστηριότητα.
Ως παιδί μαστόρευε οτιδήποτε και περνούσε την ώρα του φτιάχνοντας τα ρολόγια των γειτόνων του. Η πρώτη του δουλειά ήταν στην Ηλεκτρική Εταιρεία που είχε ιδρύσει ο Τόμας Έντισον κι εκεί άρχισε δοκιμές και πειράματα παντός είδους. Το πρώτο του όχημα ήταν το «Quadricycle», με το οποίο έκανε βόλτες στο Ντιτρόιτ το 1896 και αυτό τον βοήθησε για ένα δάνειο, με το οποίο ίδρυσε την Detroit Automobile Company, που σύντομα πτώχευσε κι επέστρεψε στην προηγούμενη δουλειά του.
Τον Απρίλιο του 1888 παντρεύτηκε την Κλάρα Μπράιαντ και το 1893 απέκτησε το μοναδικό του παιδί, τον Έντσελ Φορντ, που πέθανε από καρκίνο το 1943, μερικά χρόνια πριν από το δικό του τέλος. Σύντομα, όμως, ίδρυσε τη Henry Ford Company μαζί με άλλους συνεταίρους, από την οποία αποχώρησε (και η οποία μεταλλάχτηκε στην εταιρεία Cadillac) για να δημιουργήσει, στις 16 Ιουνίου 1903, τη Ford Motor Company, με την οποία και κατέκτησε ολόκληρο τον κόσμο. Λίγους μήνες αργότερα, το πρώτο Ford Model Α κυλούσε στους δρόμους του Ντιτρόιτ.
Στη συνέχεια δημιούργησε τη γραμμή παραγωγής, έδωσε κίνητρα στους εργαζόμενους κι έκανε εφευρέσεις που βελτίωσαν το προϊόν του, ενώ δημιούργησε φτηνά τρακτέρ και συμμετείχε στην κατασκευή αεροπλάνων. Μετά τη διακοπή της παραγωγής του Μοντέλου Τ το 1927 κυκλοφόρησε το εντελώς νέο Μοντέλο Α. Το 1932 εισήγαγε τον οκτακύλινδρο κινητήρα σε σχήμα V.
Ο Χένρι Φορντ ήταν από τους πρωτοπόρους του καπιταλισμού της ευημερίας. Το 1914 εξέπληξε την αγορά με τον διπλασιασμό του ημερομισθίου και την καθιέρωσε πενθήμερα εργασίας για το προσωπικό του. Αντιτασσόταν στον συνδικαλισμό, αλλά το 1941 υποχρεώθηκε να υπογράψει την πρώτη σύμβαση εργασίας με την πανίσχυρη πλέον Ένωση Εργατών Αυτοκινήτου (UAW). Η επιχειρηματική του φιλοσοφία, αυτό που ονομάστηκε «Φορντισμός», συνοψιζόταν στη μείωση του μοναδιαίου κόστους κάθε κατασκευαζόμενου αυτοκινήτου και μέσω αυτής στην αύξηση του όγκου των πωλήσεων. Αυτό επιτυγχάνεται με την αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της τυποποίησης τμημάτων του προϊόντος και με την υιοθέτηση μιας νέας μορφής οργάνωσης της εργασίας, που περιλαμβάνει μεγάλες ενότητες παραγωγής με μία διαδοχή εργασιών τυποποιημένων στον μέγιστο βαθμό.
Ο Χένρι Φορντ ήταν πλούσιος και διάσημος, κοινωνικός και κοσμικός, φιλάνθρωπος και μαικήνας των τεχνών. Ενδιαφέρθηκε και για την πολιτική. Έθεσε υποψηφιότητα για την έδρα του Μίσιγκαν στη Γερουσία το 1918 ως υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά ηττήθηκε από έναν άλλο βιομήχανο, τον Τρούμαν Νιούμπερι, υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Σκέφθηκε κάποια στιγμή να διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ, αλλά δεν το αποτόλμησε. Μαζί με τον Σάμουελ Κρόουδερ έγραψε τα βιβλία «Η ζωή και το έργο μου» (1922) και «Σήμερα και Αύριο» (1926).
Ο Χένρι Φορντ πέθανε στις 7 Απριλίου 1947, στο Ντίαρμπορν του Μίσιγκαν, σε ηλικία 83 ετών. Η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και πάνω από 100.000 άτομα έσπευσαν να αποτίσουν φόρο τιμής στον εμβληματικό βιομήχανο.
1947 – Άννα Παναγιωτοπούλου Γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1947, στην Κυψέλη. Από τα παιδικά της χρόνια ήθελε να γίνει ηθοποιός. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο, ενώ και οι γονείς της δεν ήθελαν να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Όταν την έστειλαν στην Ελβετία για σπουδές, γύρισε κρυφά και έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό. Εκεί πρωτοσυνάντησε και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήταν στην ίδια τάξη.
Μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή υπήρξαν βασικά μέλη στο Ελεύθερο Θέατρο -σχεδόν από τις απαρχές του- και πρωταγωνίστησαν στην πρώτη του μεγάλη επιτυχία Και συ χτενίζεσαι, που το έκανε γνωστό και αγαπητό στο ευρύ κοινό. Ανέβαζαν παραστάσεις ποικίλου ρεπερτορίου, από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη. Μόνιμη «στέγη» απέκτησαν όταν πήγαν στο Άλσος Παγκρατίου. Παράλληλα, μέχρι τότε, οι συμμετέχοντες στον θίασο ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για βιοπορισμό. Το 1980, το Ελεύθερο Θέατρο σταμάτησε και ιδρύθηκε η Ελεύθερη Σκηνή, από την Άννα Παναγιωτοπούλου και τον Σταμάτη Φασουλή, που επρόκειτο ουσιαστικά για μια μετονομασία του Ελεύθερου Θεάτρου. Η Άννα Παναγιωτοπούλου συνέχισε με επιθεωρήσεις, στις οποίες έπαιζε αλλά έγραφε και το σενάριο.
Ευρέως γνωστή έγινε μέσω της συμμετοχής της σε τηλεοπτικές σειρές, αρχικά στη κρατική και στη συνέχεια στην ιδιωτική τηλεόραση. Σταθμός της τηλεοπτικής της καριέρας (και προσωπικό της ”φαβορί”) ,θεωρείται η ενσάρκωση της «Μαντάμ Σουσούς» στην ομότιτλη διασκευή του μυθιστορήματος του Δημήτρη Ψαθά (μαζί με τους Θανάση Παπαγεωργίου και Άγγελο Αντωνόπουλο).
Τεράστια επιτυχία σημείωσαν επίσης οι σειρές: Οι τρεις Χάριτες (στο πλευρό των Μίνας Αδαμάκη, Νένας Μεντή, Άννας Κυριακού) και Ντόλτσε Βίτα (μαζί με Κατιάνα Μπαλανίκα, Μαρία Καβογιάννη, Μαρία Φωκά, Θανάση Ευθυμιάδη, Κατερίνα Ζιώγου, Παύλο Ορκόπουλο, Γαλήνη Τσεβά κ.ά.), που θεωρούνται ”κλασικές”.
Την τηλεοπτική σεζόν 2003-2004, συμπαρουσίαζε μαζί με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, τον Κλέονα Γρηγοριάδη και την Ματθίλδη Μαγγίρα, το τηλεπαιχνίδι Το show των εκατομμυρίων, το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2003 από το MEGA.
1958 – Κέιτ Μπους. Η Κάθριν Μπους (γεν. 30 Ιουλίου 1958) είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια, στιχουργός, μουσικός και χορεύτρια. Στην ηλικία των 19 το 1978 βρισκόταν στην κορυφή του βρετανικού τσαρτ των σινγκλ με το πρώτο της σινγκλ, “Wuthering Heights”, όντας η πρώτη βρετανίδα που έγινε νούμερο ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο με ένα τραγούδι που έγραψε μόνη της. Η Μπους έχει κυκλοφορήσει από τότε 25 τραγούδια που κέρδισαν μια θέση στα βρετανικά τσαρτ των δημοφιλέστερων 40 σινγκλ, συμπεριλαμβανομένων των επιτυχιών “The Man with the Child in His Eyes”, “Babooshka”, “Running Up That Hill”, “Don’t Give Up” (σε ντουέτο με τον Πίτερ Γκάμπριελ και “King of the Mountain”. Κυκλοφόρησε 10 στούντιο άλμπουμ, εκ των οποίων και τα 10 έφτασαν στις πρώτες 10 θέσεις των τσαρτ. Τα άλμπουμ Never for Ever (1980), Hounds of Love (1985) και The Whole Story (1986) έφτασαν στο νούμερο ένα. Ήταν η πρώτη Βρετανίδα σόλο τραγουδίστρια που έφτασε στην πρώτη θέση των βρετανικών τσαρτ για τα άλμπουμ και η πρώτη τραγουδίστρια που ένα άλμπουμ της ξεκίνησε κατευθείαν στην πρώτη θέση στα τσαρτ.
Η Μπους ξεκίνησε να γράφει τραγούδια στα 11
Υπέγραψε με την EMI Records αφού ο Ντέιβιντ Γκίλμορ των Pink Floyd την βοήθησε να παράξει ένα δοκιμαστικό βίντεο. Το πρώτο της άλμπουμ, The Kick Inside, κυκλοφόρησε το 1978. Σταδιακά η Μπους απέκτησε καλλιτεχνική ανεξαρτησία στην παραγωγή του άλμπουμ και όλα τα άλμπουμ της από το The Dreaming (1982) και έπειτα έχουν παραχθεί από την ίδια. Έκανε μια παύση μεταξύ της κυκλοφορίας του έβδομου και όγδοου άλμπουμ της, The Red Shoes (1993) και Aerial (2005). Η Μπους έλαβε πάλι δημοσιότητα το 2014 με μια σειρά συναυλιών με τίτλο Before the Dawn. Το 2014 διεξήγαγε τις πρώτες της παραστάσεις από το 1979, όταν έκανε την περιοδεία της με τίτλο The Tour of Life.
Το εκλεκτικό και πειραματικό ύφος της, οι μη συμβατικοί στίχοι της και η λογοτεχνική θεματολογία των τραγουδιών της έχουν επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες. Ήταν υποψήφια για 13 βραβεία της Βρετανικής Φωνογραφικής Βιομηχανίας, κερδίζοντας το τίτλο της Καλύτερης Βρετανίδας Καλλιτέχνιδος το 1987,ενώ έχει προταθεί και για τρία βραβεία Γκράμι. Το 2002, η Μπους τιμήθηκε με βραβείο Άιβορ Νοβέλο για την εξαιρετική συνεισφορά της στην βρετανική μουσική. Το 2013 ονομάστηκε μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για τις υπηρεσίες της στην μουσική. Ήταν υποψήφια για εισαγωγή στην Λεωφόρο της Δόξας της Ροκ εντ Ρολ το 2018 και το 2021.
Θάνατοι
1898 – Ότο Φον Μπίσμαρκ. Ο Όττο Έντουαρντ Λέοπολντ, πρίγκιπας του Μπίσμαρκ, Δούκας του Λάουενμπουργκ (Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen, 1 Απριλίου 1815 – 30 Ιουλίου 1898), ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Γερμανούς πολιτικούς του 19ου αιώνα. Ως πρωθυπουργός της Πρωσίας από το 1862 ως το 1890, πραγματοποίησε την ενοποίηση της Γερμανίας. Από το 1867 ήταν ο Καγκελάριος της Βόρειας Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Όταν ιδρύθηκε η Γερμανική Αυτοκρατορία το 1871, έγινε ο πρώτος της Καγκελάριος (Reichskanzler). Παλαιότερα, στα βιβλία της ιστορίας και αλλού, ήταν γνωστός ως Βίσμαρκ.
Ο Μπίσμαρκ γεννήθηκε στην πρωσική επαρχία του Βρανδεμβούργου, δυτικά του Βερολίνου. Ο πατέρας του ήταν γαιοκτήμονας και αξιωματικός του πρωσικού στρατού. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, χωρίς ιδιαίτερες ακαδημαϊκές διακρίσεις: αντίθετα ξεχώρισε για την κλίση του για το ποτό και για τις μονομαχίες, καθώς πήρε μέρος σε πενήντα από αυτές. Ο Μπίσμαρκ έλπιζε να γίνει διπλωμάτης, αλλά διορίστηκε σε άνευ σημασίας θέσεις στο Άαχεν και το Πότσδαμ.
Μετά το θάνατο της μητέρας του το 1839, ανέλαβε τη διοίκηση των οικογενειακών κτημάτων στην Πομερανία. Περίπου οκτώ χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Schönhausen, όπου αναμείχθηκε στην πολιτική. Το 1847, παντρεύτηκε τη Johanna von Puttkamer. Απέκτησαν μία κόρη (Marie) και δύο γιους (Herbert και Wilhelm).
2007 – Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1918 στην Ουψάλα, μεγάλωσε όμως στη Στοκχόλμη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας του πανεπιστημίου της πόλης άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία, πρώτα στο θέατρο και στη συνέχεια στον κινηματογράφο. Εργάστηκε στα σημαντικότερα θέατρα της Σουηδίας ανεβάζοντας έργα των Στρίντμπεργκ, Σαίξπηρ, Λουίτζι Πιραντέλο, Αλμπέρ Καμύ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ζαν Ανούιγ, Μπέρτολντ Μπρεχτ, Άντον Τσέχοφ, αλλά και δικά του. Παράλληλα σκηνοθέτησε μεγάλο αριθμό ταινιών με σενάρια που έγραψε ο ίδιος, με τις οποίες αναδείχτηκε διεθνώς ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Κύρια θέματα των ταινιών του είναι η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον Θεό και η αμφισβήτηση του τελευταίου, η ανάλυση των διαπροσωπικών σχέσεων και κυρίως των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και η αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και μετά εγκαταλείπει τη χρήση συμβολισμών και αλληγοριών που κυριαρχούσαν σε παλαιότερες ταινίες του (Η Έβδομη Σφραγίδα, Άγριες φράουλες, Η τριλογία της Σιωπής) και περνά σε περισσότερο λιτές σκηνοθεσίες, ερευνώντας κυρίως τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και την προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει του εαυτό του.
Από το 1970 και μετά γύρισε τις ταινίες Η επαφή (1970), Κραυγές και ψίθυροι (1972), Πρόσωπο με πρόσωπο (1976), Το αβγό του φιδιού (1977), Φθινοπωρινή σονάτα (1978) και Οι μαριονέτες (1980). Σε αντίθεση με άλλους μεγάλους σκηνοθέτες που τήρησαν αρνητική στάση απέναντι στην τηλεόραση, σκηνοθέτησε πολλές τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων, αλλά και σειρές ή ταινίες για την τηλεόραση που μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο, συχνά σε συντομότερες εκδοχές, όπως Σκηνές από έναν γάμο (1973), Ο μαγεμένος αυλός (1974), το ντοκιμαντέρ Οι άνθρωποι του Φάρο (1979), το αυτοβιογραφικό Φάνι και Αλέξανδρος (1983), που απέσπασε πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1984, και το Μετά την πρόβα (1984). Μετά το γύρισμα της τελευταίας του ταινίας, συνέχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία στο θέατρο και με τη συγγραφή σεναρίων, κάποια από τα οποία γυρίστηκαν ταινίες, όπως Οι καλύτερες προθέσεις (1991) του Μπιλ Άουγκουστ και Το παιδί της Κυριακής (1992) του γιου του Ντάνιελ Μπέργκμαν. Το 1987 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Η μαγική κάμερα και το 1990 μια συλλογή από σκέψεις του με τον τίτλο Εικόνες. Για το συνολικό του έργο έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις, όπως το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Σουηδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών (1977), το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (1987), το Ειδικό Βραβείο Φελίξ (1988) και το Βραβείο Ζόνινγκ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης (1989). Επίσης, από το 1978 έχει θεσμοθετηθεί κινηματογραφικό βραβείο με το όνομά του από το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Πέθανε στις 30 Ιουλίου 2007.
2007 – Μικελάντζελο Αντονιόνι Ο Μικελάντζελο Αντονιόνι (Michelangelo Antonioni, 29 Σεπτεμβρίου 1912 – 30 Ιουλίου 2007) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης και παραγωγός του κινηματογράφου. Οι ταινίες του διακρίνονται για την ιδιαίτερη αισθητική τους προσέγγιση, δίνοντας έμφαση στους χαρακτήρες. Ανήκε ιδεολογικά στο χώρο της Αριστεράς, χωρίς όμως να είναι στρατευμένος, κρίνοντας αντικειμενικά κάθε κατάσταση, κάτι που φανερώνει ένα ειλικρινές (χωρίς ωραιοποιήσεις) ντοκιμαντέρ του για τον Μάο Τσετούνγκ.
Γεννήθηκε στη Φεράρα, στις 29 Σεπτεμβρίου 1912. Σπούδασε οικονομικά και αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Το 1939 ξεκίνησε σπουδές κινηματογράφου στη Ρώμη, στο Centro Sperimentale Di Cinematografia της Σινετσιττά. Εκεί συνάντησε μερικούς από τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε αργότερα, όπως τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Από το 1942 μέχρι και το 1952 συνεργάστηκε σε πέντε ταινίες ως σεναριογράφος, μαζί με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, τον Σάντις, τον Φελίνι και άλλους.
Πέθανε στις 30 Ιουλίου 2007.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
