27 Δεκεμβρίου 2022
Είναι η 361η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 4 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:39 – Δύση ήλιου: 17:12 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 33 λεπτά
🌕 Σελήνη 15.2 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μαυρίκιο, Μαυρίκη, Μωρί, Μαυρικία, Μαυρίκα, Στέφανο, Στέφο, Στέφα, Στεφανή, Στεφανία, Στέφη, Στεφάνα, Στεφανιώ, Στεφανίτσα, Στεφανή και Στέφα
Γεγονότα
537 – Τελούνται τα θυρανοίξια της Αγια-Σοφιάς, έργο των αρχιτεκτόνων Ανθεμίου και Ισιδώρου. Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός αναφωνεί θριαμβευτικά: «Νενίκηκά σε Σολομών». Η Αγία Σοφία είναι το πρώτο κτίσμα που αντικρίζει ο επισκέπτης, καθώς εισέρχεται από την Προποντίδα στην Κωνσταντινούπολη.Το ξεχωριστό αυτό σημείο είχαν επιλέξει για να χτίσουν τους ναούς τους, αιώνες πριν από τους χριστιανούς, οι εθνικοί(ειδωλολάτρες).
Ο πρώτος ναός της Αγίας Σοφίας, τύπου ξυλόστεγης βασιλικής, θεμελιώθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 330 μ.Χ. όταν μετέφερε την πρωτεύουσα της παραπαίουσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Ρώμη στην Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη αργότερα). Η ανέγερση του ναού ολοκληρώθηκε από τον γιο του Κωνστάντιο και τα εγκαίνια έγιναν στις 15 Φεβρουαρίου 360. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Αρκαδίου, το 404, ο πρώτος ναός πυρπολήθηκε από εξαγριωμένους υποστηρικτές του Ιωάννη του Χρυσόστομου, τον οποίο είχε εξορίσει η αυτοκράτειρα Ευδοξία. Η Αγία Σοφία ξανακτίσθηκε ως ξυλόστεγη βασιλική από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ και τα εγκαίνια έγιναν στις 11 Ιανουαρίου 415 από τον πατριάρχη Αττικό. Όμως ο ναός θα πυρποληθεί εκ νέου, το 532, κατά τη Στάση του Νίκα.
Έτσι, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α’ αποφάσισε να κατασκευάσει την εκκλησία από την αρχή, στον ίδιο χώρο, αλλά πολύ πιο επιβλητική, για να δεσπόζει στη Βασιλεύουσα. Τα θεμέλια αυτού του μεγαλοπρεπή ναού τέθηκαν στις 23 Φεβρουαρίου 532, σαράντα ημέρες μετά την καταστολή της εξέγερσης, με σχέδια που εκπόνησαν ο Ανθέμιος Τραλλιανός (474-534) και ο Ισίδωρος ο Μιλήσιος (442-534).
Οι δυο έμπειροι μηχανικοί, αλλά και αρχιτέκτονες, μαθηματικοί και καλλιτέχνες, έδωσαν νέες λύσεις σε μέχρι τότε άλυτα αρχιτεκτονικά προβλήματα. Εφάρμοσαν το σύστημα θολοδομίας και δημιούργησαν ένα νέο τύπο εκκλησίας, την βασιλική με τρούλλο, ενώ η αντισεισμική προστασία του ναού, στην κατ’ εξοχήν σεισμογενή Κωνσταντινούπολη, θαυμάζεται ακόμη και σήμερα από τους ειδικούς. Για την ολοκλήρωση του κολοσσιαίου έργου δούλεψαν αδιάκοπα επί έξι χρόνια 10.000 τεχνίτες, ενώ το κόστος κατασκευής του κυμάνθηκε από 80 έως 320 κεντηνάρια χρυσού (περίπου 2,5 δισ. ευρώ). Από κάθε σημείο της αυτοκρατορίας, έγινε προσφορές.Τα πράσινα μάρμαρα από τη Μάνη και την Κάρυστο, τα τριανταφυλλιά από τη Φρυγία και τα κόκκινα από την Αίγυπτο. Από τον υπόλοιπο κόσμο προσφέρθηκαν τα πολύτιμα πετράδια, ο χρυσός, το ασήμι και το ελεφαντόδοντο, για τη διακόσμηση του εσωτερικού.
Τα εγκαίνια έγιναν στις 27 Δεκεμβρίου του 537 από τον Ιουστινιανό, ο οποίος βλέποντας την υπεροχή της Αγίας Σοφίας έναντι του ξακουστού ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ, αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών».
1831 – Ο Κάρολος Δαρβίνος επιβιβάζεται στο πλοίο «Beagle» για το ταξίδι στη Νότιο Αμερική, που θα τον οδηγήσει στη θεωρία της εξέλιξης. Το 1859 δημοσίευσε τα πορίσματά του στο βιβλίο «Η προέλευση των ειδών», υποστηρίζοντας ότι τα είδη του ζωικού βασιλείου δεν παραμένουν αμετάβλητα, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, αλλά έχουν κοινή καταγωγή και μέσω της φυσικής επιλογής εξελίσσονται με την πάροδο των χιλιετιών. Η θέση αυτή δημιούργησε έντονες αντιδράσεις από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο από την επιστημονική κοινότητα, αλλά και από την Εκκλησία, που πιστεύει ότι η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος. Ο Δαρβίνος χαρακτηρίστηκε άθεος και χλευάστηκε ως απόγονος πιθήκων, ενώ κάποιοι από τους υποστηρικτές του σύρθηκαν στα δικαστήρια (Δίκη των Πιθήκων). Σήμερα, πάνω από ένα αιώνα μετά το θάνατό του, η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχτεί τη θεωρία του, η οποία επαληθεύτηκε στο μεταξύ μέσα από πλήθος παρατηρήσεων και νεότερων ανακαλύψεων. Στην προσωπική του ζωή, ο Δαρβίνος ήταν παντρεμένος με την πρώτη του εξαδέλφη Έμα Γουέτζγουντ (1808-1896), με την οποία απέκτησε 10 παιδιά.
1833 – Mε Βασιλικό Διάταγμα, εισάγεται στην Ελλάδα από τη βαυαρική αντιβασιλεία ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλαδή της διοίκησης των τοπικών υποθέσεων από όργανα ανεξάρτητα από την κρατική εξουσία, εισήχθη στη χώρα μας από τη βαυαρική αντιβασιλεία, με το Βασιλικό Διάταγμα της 27ης Δεκεμβρίου του 1833. Η μικρή τότε Ελλάδα διαιρέθηκε σε δήμους, επαρχίες και νομούς. Μέχρι τότε τις τοπικές υποθέσεις διαχειρίζονταν οι δημογεροντίες, τις οποίες είχε αναγνωρίσει η Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (1822) και τις κατάργησε για μικρό διάστημα ο Ιωάννης Καποδίστριας (1 Ιανουαρίου 1830).
Οι πρώτες δημοτικές εκλογές διεξάχθηκαν το 1834 στο νομό Αργολιδοκορινθίας, με την εκλογή του δημάρχου να γίνεται με έμμεσο τρόπο. Οι πολίτες (μόνο άνδρες και με εισοδηματικά κριτήρια) ψήφιζαν για την εκλογή δημοτικών συμβούλων και η κυβέρνηση διόριζε ίσο αριθμό δημοτικών συμβούλων. Από τους τρεις πρώτους πλειοψηφήσαντες, η κεντρική διοίκηση επέλεγε έναν, ο οποίος αναλάμβανε καθήκοντα δημάρχου. Είναι φανερό ότι η τοπική αυτοδιοίκηση μόνο ανεξάρτητη δεν ήταν από την κεντρική εξουσία, μία κατάσταση που συνεχίζεται με παραλλαγές έως σήμερα.
1945 – Τίθεται σε ισχύ η απόφαση της συνόδου του Μπρέτον Γουντς, για την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς (αγγλικά: Bretton Woods Conference), επίσημα γνωστή ως Νομισματική και Οικονομική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Monetary and Financial Conference), ήταν μια διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Mount Washington» πλησίον τoυ Μπρέτον Γουντς της πολιτείας του Νιου Χαμσάιρ των ΗΠΑ από την 1 έως τις 22 Ιουλίου 1944 και σε αυτήν πήραν μέρος 730 αντιπροσώποι από 44 συμμαχικές χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης. Την Ελληνική πλευρά εκπροσώπησε ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, ο τότε Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος.
Η διάσκεψη έγινε με πρωτοβουλία του Αμερικανού προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ και είχε σαν στόχο την ρύθμιση της διεθνούς νομισματικής και οικονομικής τάξης μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μετά τη διαφαινόμενη ήττα της Γερμανίας και της Ιαπωνίας.[1]
Στη διάσκεψη υπογράφηκαν συμφωνίες που, μετά τη νομοθετική επικύρωση από τις κυβερνήσεις-μέλη, ίδρυσαν τη Διεθνή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη (IBRD, αργότερα μέρος του ομίλου της Παγκόσμιας Τράπεζας) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Αυτό οδήγησε στη δημιουργία του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον Γουντς γνωστό ως Σύστημα του Μπρέτον Γουντς που αφορούσε τις διεθνείς εμπορικές και χρηματοοικονομικές σχέσεις.
1947 – Η κυβέρνηση του κεντρώου Θεμιστοκλή Σοφούλη με αναγκαστικό νόμο κηρύσσει παράνομα το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την Εθνική Αλληλεγγύη. Με τον ίδιο νόμο, ο κομμουνισμός θεωρείται ποινικό αδίκημα και όσοι προπαγανδίζουν τις αρχές του απειλούνται με ποινές, που φθάνουν ως το θάνατο. Επίσης, απαγορεύεται η έκδοση της εφημερίδας «Ο Ρίζος της Δευτέρας», εβδομαδιαίο όργανο του ΚΚΕ. Στις 27 του Δεκέμβρη 1947, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε το 6ο παράνομο φύλλο του – από τις 18 του Οκτώβρη του ίδιου έτους που τέθηκε εκτός νόμου. Η, εξ αντικειμένου, περιορισμένη ύλη του φύλλου ήταν αφιερωμένη στο σχηματισμό της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, που είχε ανακοινωθεί λίγες μέρες πριν από το ραδιοσταθμό του ΔΣΕ και το ειδησεογραφικό του πρακτορείο «Ελεύθερη Ελλάδα». Οι τίτλοι της πρώτης σελίδας, με κεφαλαία γράμματα, έδιναν έναν επιβλητικό τόνο στο γεγονός: «ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΕ Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – “ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ, ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ”». Οταν κυκλοφόρησε το εν λόγω φύλλο του «Ριζοσπάστη», τις εξελίξεις δε σφράγιζε μόνον η ανακοίνωση του σχηματισμού της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), αλλά και η αντίδραση της άλλης πλευράς, που κατέφυγε χωρίς δισταγμό στο κύριο όπλο που διέθετε, δηλαδή στη μαζική τρομοκρατία. Το στίγμα αυτής της πολιτικής το είχε περιγράψει χωρίς μισόλογα και περιστροφές ο επικεφαλής του κεντροδεξιού κυβερνητικού σχηματισμού των Αθηνών, ο πρωθυπουργός Θ. Σοφούλης. «Ο κ. Πρόεδρος της κυβερνήσεως – έγραφε η “Καθημερινή” στο χριστουγεννιάτικο φύλλο της – ερωτηθείς ακολούθως εάν πρόκειται να ληφθούν μέτρα εναντίον του κομμουνιστικού κόμματος και των συνεργαζόμενων μετ’ αυτού οργανώσεων, εδήλωσεν ότι επιβάλλεται η δίωξις αυτών, εφ’ όσον εκ των μέχρι τούδε πληροφοριών προκύπτει ότι όχι μόνον ευνοούν τον σχηματισμόν της “κυβερνήσεως” αυτής, αλλά και μετέχουν εις αυτήν. Εχει δε την γνώμην ότι επιβάλλεται η διάλυσις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και η σύλληψις όλων των επικινδύνων διά την ασφάλειαν της χώρας στοιχείων».
Γεννήσεις
1822 – Λουί Παστέρ. Ο Λουί Ζαν Παστέρ (Louis Jean Pasteur), ή αλλιώς Λουδοβίκος Παστέρ (27 Δεκεμβρίου 1822 – 28 Σεπτεμβρίου 1895), ήταν Γάλλος χημικός που έγινε διάσημος για τις ανακαλύψεις του στη Μικροβιολογία, τόσο ώστε να αποκληθεί «Πατέρας της Μικροβιολογίας».
Τα πειράματά του επιβεβαίωσαν τη θεωρία ότι πολλές ασθένειες προκαλούνται από μικρόβια, ενώ ο ίδιος δημιούργησε το πρώτο εμβόλιο για τη λύσσα (αντιλυσσικός ορός). Είναι επίσης γνωστός από τον τρόπο που εφεύρε για να αποτρέπεται το ξίνισμα του γάλακτος και του κρασιού, καθώς αυτή η διαδικασία πήρε το όνομά του και ονομάζεται παστερίωση. Αρκετές είναι και οι ανακαλύψεις του στο πεδίο της Χημείας, με σημαντικότερη την ανακάλυψη της ασυμμετρίας των κρυστάλλων.
Ο Λουί Παστέρ γεννήθηκε στο Ντολ (Dole) του διαμερίσματος του Ιούρα της Γαλλίας και μεγάλωσε στην κωμόπολη Αρμπουά (Arbois). Εκεί είχε αργότερα το σπίτι και το εργαστήριό του, που σήμερα έχει μετατραπεί σε «Μουσείο Παστέρ». Ο πατέρας του, Ζαν Παστέρ (Jean Pasteur), ήταν βυρσοδέψης και βετεράνος των ναπολεόντειων πολέμων, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Η εξυπνάδα του Λουί αναγνωρίσθηκε από τον διευθυντή του σχολείου του, που συνέστησε να κάνει αίτηση για την «Εκόλ Νορμάλ» (École Normale Supérieure), η οποία τον δέχθηκε. Μετά το πέρας των σπουδών του, έγινε καθηγητής της Φυσικής στο λύκειο της Ντιζόν (1848), αλλά μετά από λίγο ανέλαβε καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, όπου γνώρισε τη Μαρία Λωράν (Marie Laurent), κόρη του πρύτανη του πανεπιστημίου. Παντρεύτηκαν στις 29 Μαΐου 1849 και μαζί έκαναν 5 παιδιά, μόνο δύο από τα οποία επέζησαν ως την ενηλικίωσή τους. Σε όλη τη ζωή του ο Παστέρ παρέμεινε πιστός Ρωμαιοκαθολικός.
1901 – Μάρλεν Ντίτριχ. Η Μαρλέν Ντίτριχ (γερμανικά: Marie Magdalene “Marlene” Dietrich, προφέρεται: [maɐˈleːnə ˈdiːtʁɪç]) (27 Δεκεμβρίου 1901 – 6 Μαΐου 1992) ήταν Γερμανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και τραγουδίστρια που κατείχε και τη Γερμανική και την Αμερικανική υπηκοότητα. Καθ’όλη τη μακρά καριέρα της (που κυμάνθηκε από τη δεκαετία του 1910 μέχρι τη δεκαετία του 1980) διατήρησε τη φήμη της μέσω της συνεχούς ανακάλυψης του εαυτού της.
Τη δεκαετία του 1920 η Ντίτριχ συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις και στον βουβό κινηματογράφο. Ο ρόλος της ως Λόλα στο Γαλάζιος Άγγελος (Der blaue Engel, 1930) της χάρισε παγκόσμια φήμη και ένα συμβόλαιο με την Paramount Pictures. Η Ντίτριχ πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Χόλυγουντ όπως το Μαρόκο (1930), Κατάσκοπος Χ-27 (1931), Σαγκάη Εξπρές (1932), Desire (1936) και Η τραγική τσαρίνα. Επένδυσε επιτυχώς στην περσόνα και στις “εξωτικές” εμφανίσεις της και έγινε από τις ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς της εποχής της. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν μια υψηλού επιπέδου διασκεδάστρια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλο που συμμετείχε κατά καιρούς σε ταινίες μετά τον πόλεμο, η Ντίτριχ πέρασε τις δεκαετίες από το 1950 μέχρι το 1970 κάνοντας περιοδεία ανά τον κόσμο ως περφόρμερ ζωντανού προγράμματος.
Η Ντίτριχ ήταν γνωστή για τις ανθρωπιστικές της ενέργειες κατά τη διάρκεια του πολέμου, φιλοξενώντας Γερμανούς και Γάλλους εξόριστους, παρέχοντας οικονομική υποστήριξη και συνηγορώντας για την αμερικάνικη υπηκοότητά τους. Για το έργο της στη βελτίωση της ηθικής στην πρώτη γραμμή του πολέμου έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, το Βέλγιο και το Ισραήλ. Το 1999 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την ονόμασε ως την ένατη μεγαλύτερη σταρ του κλασικού κινηματογράφου του Χόλυγουντ.
1950 – Χάρις Αλεξίου. Η Χαρίκλεια Ρουπάκα (γενν. 27 Δεκεμβρίου 1950, Θήβα), γνωστή καλλιτεχνικά ως Χάρις Αλεξίου, είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια, μία από τις σημαντικότερες του ελληνικού τραγουδιού και η πρώτη γυναίκα τραγουδίστρια σε πωλήσεις δίσκων στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Είναι μία από τις δημοφιλέστερες Ελληνίδες τραγουδίστριες και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού από τη δεκαετία του 1970. Έχει συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους μεγάλους τραγουδιστές, μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς, παλαιότερους και νεότερους, είτε δισκογραφικά είτε σε μουσικές σκηνές, πίστες και συναυλίες. Έχει εμφανιστεί στις κορυφαίες αίθουσες του κόσμου και έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.
Έχει ηχογραφήσει πάνω από 30 προσωπικούς δίσκους. Παρότι η ίδια δε συνηθίζει να αναφέρεται στις πωλήσεις των δίσκων της, σύμφωνα με την έρευνα του Πέτρου Δραγουμάνου (2009), η Χάρις Αλεξίου είναι στην πρώτη θέση μεταξύ των τραγουδιστριών και συνολικά στην τρίτη πίσω από τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Πάριο στην κατάταξη με τις περισσότερες πωλήσεις προσωπικών δίσκων που έχουν γίνει χρυσοί ή πλατινένιοι από το 1970 έως το 2009. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, οκτώ από τους προσωπικούς της δίσκους έχουν ξεπεράσει τις 11.000.000 πωλήσεις, ούσα η μόνη γυναίκα τραγουδίστρια που το έχει καταφέρει στην ελληνική δισκογραφία. Το γεγονός ότι οι προαναφερόμενοι προσωπικοί δίσκοι χαρακτηρίζονται από διαφορετικά μουσικά στυλ (δημοτικά, ρεμπέτικα, παλιά, σύγχρονα και έντεχνα λαϊκά, μπαλάντες), εμπεριέχουν τραγούδια διαφόρων συνθετών και έχουν εκδοθεί μεταξύ σχεδόν σταθερών χρονικών διαστημάτων από το 1977 έως το 2003 αποδεικνύει αφενός την αδιαμφισβήτητη προσφορά της Αλεξίου στα μουσικά πράγματα του τόπου και αφετέρου τη συνεπή και αδιάλειπτη επαφή της με τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια. Καθολική είναι και η αποδοχή της από τους συναδέλφους της στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Ο Στέλιος Καζαντζίδης στη συνέντευξή του στον Θανάση Λάλα στην εκπομπή Φάρμα των ανθρώπων στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ το 1993 είχε χαρακτηρίσει τη φωνή της Αλεξίου ως μεγάλη φωνή, ό,τι καλύτερο έχει βγάλει αυτός ο τόπος, η Χαρούλα κάνει τα τραγούδια ιστορία προσωπική του καθενός, την φωνή της Χαρούλας την λατρεύω. Για μένα είναι η καλύτερη φωνή που έχουμε στο τραγούδι σήμερα, την ακούς να τραγουδάει και νιώθεις το τραγούδι να έχει γραφτεί για σένα προσωπικά. Αυτός είναι μεγάλος ερμηνευτής, κάνει με την φωνή του το γενικό προσωπικό, σε κάνει να ταυτίζεσαι, να σε αφορά αυτό που ακούς. Ο Μάνος Χατζιδάκις θα δηλώσει για εκείνη «Η Αλεξίου είναι πολύ μεγάλη καλλιτέχνις και οπωσδήποτε είχε τη θέση της σ’ αυτό το χώρο. Μου θυμίζει την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, δεν είναι ντόπια υπόθεση», η Ελένη Βιτάλη θα δηλώσει στον Τάσο Τρύφωνος στην εκπομπή Τετ α τετ “είναι μεγάλη καλλιτέχνις, δώρο θεού”, ο Θάνος Μικρούτσικος έχει δηλώσει “έγινε η συνισταμένη της συνείδησης του νεοέλληνα”. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης όταν πρώτο ακούει την Αλεξίου θα πει στον Μάκη Μάτσα “αυτή η φωνή έχει στασίδι στην εκκλησία”. Ο Ζυλ Ντασέν, ο Αμερικάνος σκηνοθέτης της ταινίας Ποτέ την Κυριακή, έχει δηλώσει για εκείνη «Έχω ακούσει τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες στον κόσμο. Μία από τις δυο-τρεις καλύτερες είναι Ελληνίδα, και είναι η Χάρις Αλεξίου».
Θάνατοι
1923 – Γκιστάβ Άιφελ. Ο Γουστάβος Άιφελ (γαλλικά: Alexandre Gustave Eiffel, ΔΦΑ [alɛkˈsɑ̃dʁ gysˈtaːv ɛˈfɛl]· πραγματικό επώνυμο: Bönickhausen ή Βοnickhausen, 15 Δεκεμβρίου 1832 – 27 Δεκεμβρίου 1923), ορθότερα στα ελληνικά: Εφέλ, ήταν Γάλλος μηχανικός και αρχιτέκτονας. Γεννήθηκε στη Ντιζόν και έγινε γνωστός χτίζοντας γέφυρες. Ο Άιφελ ήταν διάσημος από τα μεγαλοφυή του σχέδια και την άριστη τεχνογνωσία του στις σιδηροκατασκευές. Κάποτε είχε δηλώσει ότι ο διάσημος πύργος του «πήρε το σχήμα του από τον ίδιο τον άνεμο». Το 1890 επικεντρώθηκε στη μελέτη της αεροδυναμικής και διατήρησε ένα γραφείο μέσα στον πύργο έως το θάνατό του. Το 1889, όταν ανεγέρθηκε ο Πύργος του Άιφελ, βραβεύτηκε για το επίτευγμά του με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής.
1988 – Βάσω Κατράκη. Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1914 στο Αιτωλικό, ήταν κόρη του κτηματία Γεωργίου Λεονάρδου και της Θεοδώρας Σαρλή και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια (δύο αγόρια και δύο κορίτσια).
Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών έχοντας ως καθηγητές τον Κωνσταντίνο Παρθένη στη ζωγραφική και τον Γιάννη Κεφαλληνό στη χαρακτική. Αποφοίτησε το 1940 και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τον Γιώργο Κατράκη με τον οποίο απέκτησε το 1958 δύο παιδιά.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγός της εντάχθηκαν στο ΕΑΜ. Μάλιστα, το 1945, ξυλογραφίες της συμπεριλήφθηκαν στο λεύκωμα «Θυσιαστήριο της λευτεριάς». Το 1955 πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση ενώ το 1958 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο χαρακτικής στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας καθώς και με το βραβείο premium στη Μπιενάλε του Λουγκάνο. Το 1966 έλαβε το διεθνές βραβείο λιθογραφίας Tamarint στο πλαίσιο της Μπιενάλε της Βενετίας.
Με την επιβολή της Δικτατορίας, συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο, όμως το επόμενο έτος, απελευθερώθηκε μετά από διεθνείς πιέσεις. Το 1976 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Intergrafik σε διεθνή έκθεση γραφικών τεχνών στην Ανατολική Γερμανία. Διετέλεσε μέλος του ΕΕΤΕ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών Απεβίωσε στις 27 Δεκεμβρίου του 1988.
2006 – Πιερ Ντελανοέ. Το όνομα του στιχουργού Πιέρ Ντελανοέ είναι ταυτισμένο με τη μεγάλη ακμή του γαλλικού τραγουδιού τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Ο Γάλλος δημιουργός πέθανε χθες σε ηλικία 88 ετών από καρδιακή προσβολή, όπως ανακοίνωσε εκπρόσωπος της ένωσης στιχουργών και συνθετών Sacem.
Ο Πιέρ Ντελανοέ δεν υπήρξε απλώς ο στιχουργός 500 και πλέον γαλλικών τραγουδιών, που ερμήνευσαν οι μεγαλύτεροι αστέρες της Γαλλίας. Ηταν ο άνθρωπος που έβλεπε την επιτυχία και που χάρισε σε τραγουδιστές και τραγουδίστριες, του διαμετρήματος της Εντίθ Πιάφ ή του Τζόνι Χαλιντέι, τραγούδια που αγαπήθηκαν σε όλον τον κόσμο. Συνδυάζοντας το συναίσθημα και τα αιτούμενα κάθε εποχής, ο Πιέρ Ντελανοέ έγραψε τους στίχους αξιομνημόνευτων έως σήμερα τραγουδιών που εκφράζουν εμβληματικά το γαλλικό ελαφρό τραγούδι. Ο Ντελανοέ εξέφρασε τη χαρά της ζωής στο «Les Champs Elysees» που έκανε διεθνή επιτυχία ο Τζο Ντασέν το 1969. Για τον Ντασέν έγραψε επίσης τα «Et si tu n’ existais pas» και «L’ ete indien». Για τον Ζιλμπέρ Μπεκώ το «Nathalie», για τον Michel Fugain το «Je n’ aurai pas le temps», για τον Μισέλ Σαρντού το «Les lacs du Connemara». Ατέλειωτη η σειρά των επιτυχιών του που τραγούδησαν ακόμη ο Hughes Aufray, ο Σαρλ Αζναβούρ και τόσοι ακόμη. Με τον θάνατο του Ντελανοέ ξαναθυμηθήκαμε την απήχηση που είχε κάποτε το γαλλικό τραγούδι.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
AgrinioStories
Διαβάστε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
περοσσότερες πληροφορίες για τη ημέρα
κάνοντας clik πάνω στη διαφήμιση που ακολουθεί
