19 Σεπτεμβρίου 2023
Είναι η 262η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 103 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:10 – Δύση ήλιου: 19:28 – Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 18 λεπτά
🌒 Σελήνη 4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σαββάτιο, Σάββατο, Σαββάτη, Σαββατία, Σαββατίνα, Σαββάτα, Σαββάτη, Σαββάτω
Γεγονότα
1888 – Διεξάγεται ο πρώτος διεθνής διαγωνισμός γυναικείας ομορφιάς (καλλιστεία), στο Σπα του Βελγίου. Το πρώτο βραβείο απονέμεται στη 18χρονη Μπέρθα Σουκαρέτ από τη Γουατεμάλα.
Στο Σπα του Βελγίου, πολύς κόσμος έχει συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει από κοντά κάτι πρωτόγνωρο: έναν διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς. Οι άντρες φοράνε κοστούμια και οι γυναίκες μακρυά φουστάνια. Μόλις είναι όλοι στη θέση τους, οι 21 διαγωνιζόμενες εμφανίζονται. Φτάνουν στο χώρο με κλειστές άμαξες, μετά από παραμονή σε απομονωμένο σπίτι. Έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε πάνω από 300 κοπέλες που είδαν τις αγγελίες στις εφημερίδες της εποχής και έστειλαν φωτογραφία και βιογραφικό για να συμμετέχουν στον διαγωνισμό. Η κριτική επιτροπή, αποτελείται μόνο από άντρες και “εξετάζει” τις φιναλίστ για να αναδειχθεί η πρώτη γυναίκα με τον τίτλο “πιο όμορφη στον πλανήτη”. Αυτή που τα καταφέρνει λέγεται Μπέρθα Σουκαρέτ. Είναι μόλις 18 χρονών, μιγάδα, με καταγωγή από την Γουαδελούπη. Η Σουκαρέτ κερδίζει 5.000 φράγκα και ποζάρει στο L’ Illustration.Γράφει την ιστορία της, κάνοντας κάτι τολμηρό για την εποχή και μετά χάνεται. Άγνωστο πως συνέχισε τη ζωή της, γνωστό ότι αποτέλεσε την αρχή για αυτό που σήμερα λέμε καλλιστεία.
1931 – Ο χρηματιστηριακός πανικός σε Αμερική και Ευρώπη επηρεάζει και την Ελλάδα. Σημειώνεται υποτίμηση των αξιών και χρεοκοπία χρηματιστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ κλείνει το Χρηματιστήριο Αθηνών εως τς 16 Δεκεμβρίου 1932.
Ως το 1931 τίποτα δεν προμήνυε την χιονοστιβάδα αρνητικών γεγονότων που θα ακολουθούσε. Η Ελλάδα είχε τρεις συνεχόμενους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, όμως το εξωτερικό της χρέος είχε διογκωθεί από δάνεια που είχε συνάψει η κυβέρνηση Βενιζέλου κυρίως στο Σίτυ του Λονδίνου. Συγκεκριμένα το εξωτερικό χρέος την τετραετία 1928-1932 αυξήθηκε από 27,8 δισεκατομμύρια δραχμές στα 32,7 δισεκατομμύρια.
Η μεγάλη διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ξεκίνησε με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές τις υποχρεώσεις από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εντάθηκε με την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ. Η οικονομία της Ελλάδας βρέθηκε αμέσως υπό πίεση, καθώς μειώθηκαν δραστικά οι εξαγωγές της (καπνά και άλλα γεωργικά προϊόντα), όπως επίσης και τα εμβάσματα από τους Έλληνες της Αμερικής που εκείνη την εποχή ήταν σημαντικός οικονομικός παράγοντας για την χώρα. Οι δύο αυτές δυσμενείς εξελίξεις επιδείνωσαν το εξωτερικό ισοζύγιο συναλλαγών, ασκώντας αφόρητες πιέσεις στην δραχμή. Ο Βενιζέλος αποφάσισε να δώσει την μάχη της δραχμής: αν η δραχμή δεν παρέμενε ισχυρή έναντι της στερλίνας και των άλλων νομισμάτων, θα του ήταν αδύνατο να εξυπηρετήσει το ήδη διογκωμένο δημόσιο χρέος. Αν δηλαδή γινόταν η υποτίμηση της δραχμής, τότε το εξωτερικό χρέος σχεδόν θα διπλασιαζόταν. Ο συνεπέστερος επικριτής της κυβερνητικής πολιτικής, εκτός από τον Δημήτριο Μάξιμο, ήταν τότε ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, ειδικός σύμβουλος της τράπεζας της Ελλάδος και ένας από τους κορυφαίους Έλληνες οικονομολόγους του Μεσοπολέμου.
Η Βενιζελική πολιτική της διατήρησης των υφιστάμενων νομισματικών ισορροπιών ανάγκαζαν την Τράπεζα της Ελλάδος να χρησιμοποιεί τα αποθέματα της σε χρυσό και συνάλλαγμα για να στηρίζει την δραχμή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξανεμιστούν πολύ σύντομα τα μικρά αποθεματικά της, φέρνοντας το οικονομικό επιτελείο της Ελλάδας στις αρχές του 1932 σε πολύ δύσκολη θέση. Παράλληλα το κράτος φορολογούσε τις εισαγωγές και μείωνε τις δραχμές στην Αγορά, προσπαθώντας να ελέγξει τις συνεχείς κερδοσκοπικές πιέσεις που δεχόταν η Ελλάδα. Η μόνη πιθανή λύση από το διαφαινόμενο αδιέξοδο, ήταν ο εξωτερικός δανεισμός, όχι πια για χρηματοδότηση έργων, αλλά για την στήριξη της δραχμής με ξένο συνάλλαγμα.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποφάσισε να χειριστεί το θέμα προσωπικά και να εξασφαλίσει τα εξωτερικά δάνεια που θα στήριζαν την νομισματική του πολιτική. Ταξίδεψε τον Ιανουάριο του 1932 διαδοχικά σε Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο ζητώντας ένα δάνειο 50 εκατομμυρίων δολαρίων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλιώς η Ελλάδα θα εγκατέλειπε τον νόμο του χρυσού και θα βυθιζόταν στην αναξιοπιστία και στην κοινωνική αναταραχή. Τον Μάρτιο συνεδρίασε στο Παρίσι η Δημοσιονομική Επιτροπή όπου ανάμεσα στα άλλα, θα συζητιόταν και το θέμα της Ελλάδας. Στο τρίμηνο που είχε περάσει ουσιαστικά όλες οι εξαγωγές της Ελλάδας είχαν “παγώσει” και η τράπεζα της Ελλάδος είχε δώσει το 1/3 των αποθεματικών της σε συνάλλαγμα στο κράτος έτσι ώστε αυτό να αντεπεξέλθει στις δανειακές υποχρεώσεις του.
1961 – Ιδρύεται η «Ένωσις Κέντρου», με αρχηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στη διοικούσα επιτροπή μετέχουν οι: Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας, Παυσανίας Κατσώτας, Σταύρος Κωστόπουλος, Αλέξανδρος Μπαλτατζής, Σάββας Παπαπολίτης, Στέφανος Στεφανόπουλος και Ηλίας Τσιριμώκος.
Η Ένωσις Κέντρου (Ε.Κ.) ήταν το πολιτικό κόμμα με κεντρώο ιδεολογικό προσανατολισμό που ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου με τη συμμετοχή και του Σοφοκλή Βενιζέλου το 1961. Το κόμμα ήρθε στην κυβέρνηση το 1963. Η Ε.Κ. ιδρύθηκε κατόπιν συνασπισμού μικρών κομμάτων του κεντρώου χώρου υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου στις 19 Σεπτεμβρίου 1961. Ανήκε μεν στον κεντρώο χώρο, αλλά δεν είχε σαφή ενιαίο ιδεολογικό προσανατολισμό. Εμπεριείχε πολιτικούς από διαφορετικά ρεύματα, από την αριστερά (Ηλίας Τσιριμώκος) ως την αντικαραμανλική δεξιά (Στέφανος Στεφανόπουλος). Βασικός συνεκτικός κρίκος όλων αυτών ήταν η χαρισματική προσωπικότητα του Γεωργίου Παπανδρέου.
1982 – Χρησιμοποιείται για πρώτη φορά σε διαδικτυακή επικοινωνία το smiley 🙂 . Τη χρήση του συγκεκριμένου συμβόλου προτείνει ο Σκοτ Φάλμαν. Ο Scott Elliott Fahlman (γεννημένος στις 21 Μαρτίου 1948) είναι επιστήμονας υπολογιστών και ομότιμος καθηγητής στο Ινστιτούτο Γλωσσικών Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου Carnegie Mellon και στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών. Είναι αξιοσημείωτος για την πρώιμη εργασία του στον αυτοματοποιημένο σχεδιασμό και τον προγραμματισμό σε έναν κόσμο μπλοκ , σε σημασιολογικά δίκτυα , σε νευρωνικά δίκτυα (ειδικά τον αλγόριθμο συσχέτισης καταρράκτη), στις γλώσσες προγραμματισμού Dylan και Common Lisp (ειδικά CMU Common Lisp ), και ήταν ένας από τους ιδρυτές της Lucid Inc. Κατά την περίοδο που τυποποιήθηκε , αναγνωρίστηκε ως «ο ηγέτης του Common Lisp». Από το 2006 έως το 2015, ο Fahlman ασχολήθηκε με την ανάπτυξη μιας γνωσιακής βάσης με το όνομα Scone , βασισμένη εν μέρει στη διατριβή του στο NETL Semantic Network.
Ο Fahlman γεννήθηκε στη Medina του Οχάιο , γιος της Lorna May (Dean) και του John Emil Fahlman. Παρακολούθησε το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT), όπου έλαβε πτυχίο Bachelor of Science (BS) και Master of Science (MS) στην ηλεκτρολογική μηχανική και την επιστήμη των υπολογιστών το 1973, και ένα διδάκτορα φιλοσοφίας (Ph.D.) στο τεχνητή νοημοσύνη το 1977. Σύμβουλος της μεταπτυχιακής του διατριβής ήταν ο Πάτρικ Ουίνστον και σύμβουλος της διδακτορικής του διατριβής ο Τζέραλντ Σάσμαν. Σημείωσε ότι το διδακτορικό του δίπλωμα λέει ότι το πτυχίο απονεμήθηκε για «πρωτότυπη έρευνα όπως αποδεικνύεται από μια διατριβή στον τομέα της Τεχνητής Νοημοσύνης» και πρότεινε ότι μπορεί να είναι το πρώτο διδακτορικό που χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο. Είναι μέλος της Αμερικανικής Ένωσης για την Τεχνητή Νοημοσύνη .
Ο Fahlman ενήργησε ως σύμβουλος διατριβής για τους Donald Cohen, David B. McDonald, David S. Touretzky , Skef Wholey, Justin Boyan, Michael Witbrock και Alicia Tribble Sagae. Από τον Μάιο του 1996 έως τον Ιούλιο του 2001, ο Fahlman διηύθυνε το Ερευνητικό Κέντρο Justsystem Pittsburgh. Ο Fahlman δεν ήταν ο πρώτος που πρότεινε την έννοια του emoticon – μια παρόμοια έννοια για έναν δείκτη εμφανίστηκε σε ένα άρθρο του Reader’s Digest τον Μάιο του 1967, αν και αυτή η ιδέα δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στους New York Times το 1969, ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ σημείωσε: «Συχνά πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει μια ειδική τυπογραφική πινακίδα για ένα χαμόγελο – κάποιου είδους κοίλο σημάδι, μια ύπτια στρογγυλή αγκύλη».
Ο Fahlman πιστώνεται ότι δημιούργησε το πρώτο emoticon smiley , [7] [8] [9] το οποίο πίστευε ότι θα βοηθούσε τους ανθρώπους σε έναν πίνακα μηνυμάτων στο Carnegie Mellon να διακρίνουν τις σοβαρές δημοσιεύσεις από τα αστεία. Πρότεινε τη χρήση του και για αυτό το σκοπό και τα σύμβολα έπιασαν. Το αρχικό μήνυμα από το οποίο προήλθαν αυτά τα σύμβολα δημοσιεύτηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1982. Το μήνυμα ανακτήθηκε από τον Jeff Baird στις 10 Σεπτεμβρίου 2002 και διάβασε: :-):-(
1989 – Ο βούλγαρος πρωταθλητής της άρσης βαρών Ναούμ Σαλαμάνοφ ζητά πολιτικό άσυλο στην τουρκική πρεσβεία, ενώ βρίσκεται στην Αθήνα. Στη συνέχεια θα γράψει ιστορία στο άθλημα, με την τουρκική σημαία και το όνομα Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. Ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, κάτοχος τριών χρυσών ολυμπιακών μεταλλίων στην άρση βαρών, μπορεί να χωρούσε να περάσει από το παράθυρο μιας τουαλέτας, αλλά ποτέ ξανά δεν χώρεσε τόση δύναμη σε έναν… κοντορεβιθούλη.
Ο «Ηρακλής Τσέπης» γεννήθηκε ως Ναΐμ Σουλεϊμάνοφ στις 23/1/1967 σε ένα ορεινό χωριό της Βουλγαρίας, το Πτιχάρ, από μουσουλμάνους γονείς. Ο μπαμπάς του (1,52 ύψος) ήταν εργάτης στα ορυχεία και η μητέρα του (1,40) δούλευε σε χαμάμ. Ο «μετρ της άρσης βαρών» Ιβάν Αμπατζίεφ (γνωστός και ως ο «πατέρας των απαγορευμένων ουσιών) βρέθηκε δίπλα στον μικρό και στα 15 του ο Ναΐμ κατέρριψε το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ ανδρών. Η βουλγαρική κυβέρνηση του δίνει ως ανταμοιβή ένα διαμέρισμα και μισθό. Ο Δεκέμβριος του 1984 φέρνει ταραχές στη Βουλγαρία και πολλή ένταση εις βάρος των Μωαμεθανών.
Στο μεταξύ, το μποϊκοτάζ των Βουλγάρων δεν είχε επιτρέψει στον Ναΐμ να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες. Αυτό, σε συνδυασμό με τα προβλήματα που βίωναν οι ομόθρησκοί του, του έδειξαν ότι το μέλλον του είναι μακριά από τη χώρα όπου γεννήθηκε. Ο… κόμπος έφτασε στο χτένι όταν του άλλαξαν τ’ όνομα σε Ναούμ Σαλαμάνοφ. «Κάθε μέρα στη Βουλγαρία φοβόσουν. Παρακολουθούσαν τις συνομιλίες στο τηλέφωνο και όλες τις κινήσεις. Ηταν αφόρητη η κατάσταση», θα δηλώσει αργότερα. Ενα ταξίδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Μελβούρνη το 1986 του έδωσε την ευκαιρία που ζητούσε. Χάρη στο ύψος του, το έσκασε από το παράθυρο της τουαλέτας του εστιατορίου όπου έτρωγε η βουλγαρική αποστολή.
Οι Τούρκοι διπλωμάτες τον έστειλαν στο Λονδίνο απ’ όπου, με το αεροπλάνο του τότε πρωθυπουργού Τουργκούτ Οζάλ πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σουλεϊμάνογλου (πλέον) φίλησε την άσφαλτο του αεροδρομίου και οι Τούρκοι βρήκαν τον ήρωά τους. Λέγεται ότι η μεταγραφή κόστισε 1.000.000 δολάρια. Στη Σεούλ, το 1988, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο στα 60 κιλά και κερδίζει το χρυσό μετάλλιο. Στο αεροδρόμιο της Αγκυρας τον υποδέχονται 1.000.000 άνθρωποι. Η ιστορία του μικροσκοπικού αρσιβαρίστα γίνεται αιτία για να ανοίξει η Βουλγαρία τα σύνορα προς την Τουρκία. Σχεδόν 1.000.000 μουσουλμάνοι αλλάζουν πατρίδα.
Η ζωή του Ναΐμ έχει αλλάξει. Επιχειρηματίες καταθέτουν στα πόδια του χρυσάφι κι ένας λαός τον προσκυνάει. Δεν αργεί να παρασυρθεί. Αρχίζει να ενδιαφέρεται για… τις νυχτερινές πίστες. Καπνίζει, πίνει και διασκεδάζει. Μεγάλη αδυναμία έχει στις τραγουδίστριες· με μία απ’ αυτές αποκτά μία κόρη εκτός γάμου, γεγονός που αποδοκιμάστηκε. Η ήττα στο Ευρωπαϊκό του 1992 ήρθε σαν επακόλουθο, αλλά γίνεται και… καμπανάκι για τον αθλητή. Στους Ολυμπιακούς θυμίζει σε όλους ποιος είναι ο κυρίαρχος των 60 κ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην Ατλάντα, στα 64 κ., επαναλαμβάνει τον θρίαμβο στον αγώνα του αιώνα με τον Βαλέριο Λεωνίδη. Η τουρκική κυβέρνηση του έδωσε ακόμη ένα σπίτι (22 συνολικά) και 10 κιλά χρυσάφι. Στο Σίδνεϊ, το 2000, μηδενίσθηκε στο αρασέ στα 145 κιλά.
1990 – Κυκλοφορεί το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας της Αριστεράς «Η Πρώτη», συμφερόντων Χρήστου Καλογρίτσα. «Η Πρώτη» ήταν ημερήσια ελληνική πολιτική εφημερίδα της Αριστεράς. Κυκλοφορούσε από τον Απρίλιο του 1986 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1990. Εκδότης της εφημερίδας ήταν ο Χρήστος Καλογρίτσας, πολιτικός μηχανικός και εργολάβος, που είχε φιλικές σχέσεις με τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη (ήταν και συντοπίτης του από την Καρδίτσα).
Διευθυντής της «Πρώτης» ανέλαβε ο Λυκούργος Κομίνης, ο οποίος σύντομα παραιτήθηκε και διευθυντής ορίστηκε (με τη συναίνεση των εργαζομένων) ο μέχρι τότε διευθυντής σύνταξης Νίκος Τσαγκρής. Στο δυναμικό της ανήκαν πολλοί μετέπειτα γνωστοί δημοσιογράφοι, όπως, μεταξύ άλλων, ο Παύλος Τσίμας, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Σταύρος Λυγερός, ο Νίκος Ευαγγελάτος, ο Τάσος Τέλλογλου, ο αθλητικογράφος Αλέξης Σπυρόπουλος, οι σκιτσογράφοι Γιάννης Ιωάννου και Στάθης Σταυρόπουλος κ.ά. Αρθρογράφος της ήταν και ο Μιχάλης Ζούβελος, απόστρατος αξιωματικός της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, ο οποίος είχε διατελέσει επίτροπος (στρατιωτικός εισαγγελέας) στο Στρατοδικείο που καταδίκασε τους βασανιστές της χούντας.
Οργανωτικός και πολιτικοϊδεολογικός εγκέφαλος της «Πρώτης» θεωρούνταν ο Μίμης Ανδρουλάκης, στενός συνεργάτης και λογογράφος του Χαρίλαου Φλωράκη, θεωρούμενος τότε ως «μεταρρυθμιστής» και «Γκορμπατσωφικός» μέσα στο ΚΚΕ. Η εφημερίδα χαρακτηρίστηκε ως η «γέφυρα» του ΚΚΕ για να φτιαχτεί ο ενιαίος Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, κάτι που τελικά επιτεύχθηκε λίγο πριν από τις εκλογές του 1989. Σε γενικές γραμμές, η εφημερίδα προσπάθησε να εμφανιστεί ως φορέας της «εκσυγχρονιστικής» Αριστεράς, υιοθετώντας μια στρατηγική προσέγγισης με «πεφωτισμένες» αστικές δυνάμεις (ακόμα και της Δεξιάς) καθώς και με τα νέα κοινωνικά κινήματα (οικολογία κτλ.)
Παρέμεινε όμως πιστή στη Σοβιετική Ένωση στα θέματα διεθνούς πολιτικής, και χαρακτηριστικό ήταν το πρωτοσέλιδό της μετά την καταστροφή του Τσέρνομπιλ, όπου ανέφερε ότι οι βλαβερές συνέπειες από τη ραδιενέργεια δεν ξεπερνούσαν σε κίνδυνο την κατανάλωση ενός τσιγάρου. Ίσως το κυριότερο χαρακτηριστικό της εφημερίδας ήταν οι επιθέσεις της στο ΠΑΣΟΚ και προσωπικά στον Ανδρέα Παπανδρέου, γεγονός που σηματοδότησε την απόρριψη της στρατηγικής της «αντιδεξιάς ενότητας» ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ που είχε ακολουθηθεί την οκταετία 1977-1985, και την οποία υποστήριζε με ενθουσιασμό μεγάλο μέρος της κομματικής βάσης τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΚΚΕ, ιδίως στην επαρχία. Το φθινόπωρο του 1987 η «Πρώτη» ξεκίνησε τις καταγγελίες για τον πανίσχυρο διοικητή του ΟΤΕ Θεοφάνη Τόμπρα, τον οποίο κατηγορούσε για μαζικές τηλεφωνικές υποκλοπές καθώς και για τις προνομιακές σχέσεις του με τον επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη. Επίσης επιτέθηκε στην «κατάμαυρη νεοφασιστική κλίκα Κουτσόγιωργα-Αυριανής», αλλά από την άλλη μιλούσε θετικά για στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο Γιώργος Γεννηματάς και ο Κώστας Λαλιώτης.
Η «Πρώτη» στήριξε τόσο τη συγκυβέρνηση Αριστεράς-Δεξιάς υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη (Ιούλιος-Νοέμβριος 1989), όσο και την οικουμενική κυβέρνηση Αριστεράς-ΠΑΣΟΚ-Δεξιάς υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα (Νοέμβριος 1989-Απρίλιος 1990). Τον Σεπτέμβριο του 1990, η εφημερίδα έκλεισε με απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία πλέον ήθελε να απεμπλακεί από το εγχείρημα του ενιαίου Συνασπισμού.
Γεννήσεις
866 – Λέων 6ος ο Σοφός. Γεννήθηκε το 866 και ήταν γιος του ιδρυτή της Μακεδονικής δυναστείας Βασιλείου Α΄ και της αυτοκράτειρας Ευδοκίας Ιγγερίνας. Η Ευδοκία εκτός από σύζυγος του Βασιλείου Α΄ ήταν ερωμένη του Μιχαήλ Γ΄ τελευταίου αυτοκράτορα της δυναστείας του Αμορίου, γι’αυτό πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Λέων ήταν νόθος γιος του Μιχαήλ και όχι γιος του Βασιλείου. Το 867 ο Μιχαήλ δολοφονήθηκε από τον Βασίλειο, ο οποίος ανακηρύχτηκε νέος αυτοκράτορας και αναδείχθηκε γενάρχης της Μακεδονικής δυναστείας. Ως δευτερότοκος, ο Λέων δεν προοριζόταν να κυβερνήσει αλλά έγινε διάδοχος του θρόνου μετά τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου ετεροθαλούς αδελφού του Κωνσταντίνου (879). Ο Λέων είχε άσχημες σχέσεις με τον πατέρα του οι οποίες χειροτέρεψαν μετά τον θάνατο της μητέρας του. Ο ίδιος αγαπούσε την Ζωή Ζαούτζαινα, ενώ ο Βασίλειος του επέβαλε για πολιτικούς λόγους να παντρευτεί την Θεοφανώ Μαρτινιακή. Ο Βασίλειος πάντρεψε την Ζωή με έναν αξιωματούχο τον οποίο αργότερα ο Λέων τύφλωσε όταν ανακάλυψε ότι συνωμοτούσε εναντίον του.
Όταν στις 29 Αυγούστου 886 ο Βασίλειος πέθανε ύστερα από δυστύχημα σε κυνήγι, στο νεκροκρέβατο του δήλωσε ότι ο θάνατος του ήταν δολοφονία στην οποία είχε αναμειχθεί και ο γιος του Λέων.
1922 – Εμίλ Ζάτοπεκ (Emil Zátopek, 19 Σεπτεμβρίου 1922 – 21 Νοεμβρίου 2000) επονομαζόμενος και «ο άνθρωπος- ατμομηχανή» για το ιδιαίτερο αγωνιστικό του στυλ (έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει, όμως αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση), ήταν Τσέχος δρομέας μεγάλων αποστάσεων και ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του 20ού αιώνα.
Η πρώτη του εμφάνιση σε Ολυμπιακούς (στο Λονδίνο το 1948) συνοδεύτηκε από την κατάκτηση ενός ακόμη χρυσού μεταλλίου στα 10.000 μ., αλλά και του αργυρού στα 5.000 μ. Ο Ζάτοπεκ ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι το 1952, αφού κέρδισε 3 χρυσά μετάλλια (στα 5000μ., 10.000μ. και στο Μαραθώνιο δρόμο) με ολυμπιακά ρεκόρ, σε διάστημα 8 ημερών. Ακόμη, ήταν ο πρώτος αθλητής που κατόρθωσε να «σπάσει» το όριο των 29 λεπτών στα 10.000 μ. το 1954, ενώ τρία χρόνια πριν (1951) είχε σπάσει το όριο της μιας ώρας για την απόσταση των 20 χλμ.
Πλούσια ήταν η συγκομιδή του και σε δύο Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που έλαβε μέρος. Το 1950 στις Βρυξέλλες κέρδισε χρυσά μετάλλια σε 5 και 10 χλμ., ενώ τέσσερα χρόνια μετά (1954) στη Βέρνη πήρε την πρώτη θέση στα 10.000 μ. και την τρίτη στα 5 χλμ. Επίσης πέτυχε να καταρρίψει 18 φορές τα παγκόσμια ρεκόρ των δρόμων μεγάλων αποστάσεων.
1948 – Τζέρεμι Άιρονς (αγγλ.: Jeremy Irons, 19 Σεπτεμβρίου 1948) είναι Άγγλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1990 Το γύρισμα της τύχης (Reversal of Fortune), όπου πλάι στην Γκλεν Κλόουζ υποδύθηκε τον κοσμικό Κλάους φον Μπιούλοου που το 1980 κατηγορήθηκε για απόπειρα δολοφονίας της ζάπλουτης συζύγου του, Σάνι. Ο ρόλος αυτός του χάρισε επίσης τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δραματική ταινία.
Ο Τζέρεμι Άιρονς σπούδασε υποκριτική στη δραματική σχολή του Θεάτρου Old Vic στο Μπρίστολ και έκανε το ντεμπούτο του στο σανίδι το 1969 υποδυόμενος τον Φλόριζελ στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Το χειμωνιάτικο παραμύθι (A Winter’s Tale). Κατά τη δεκαετία του ’70 πρωταγωνίστησε σε πολλές παραστάσεις σε θέατρα του Λονδίνου ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων Σαίξπηρ, Σάμιουελ Μπέκετ και Νικολάι Γκόγκολ. Το 1984 έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ ερμηνεύοντας τον ρόλο του Χένρι στο θεατρικό του Τομ Στόπαρντ Το πιο αληθινό (The Real Thing) και βραβεύτηκε με Βραβείο Τόνι.
Ο Άιρονς έλαβε αναγνωρισιμότητα για την ερμηνεία του στο ρομαντικό δράμα του 1981 Η ερωμένη του Γάλλου λοχαγού (The French Lieutenant’s Woman), όπου εμφανίστηκε πλάι στη Μέριλ Στριπ. Έπειτα πρωταγωνίστησε στις ταινίες Στο φως του φεγγαριού (Moonlighting, 1982), Προδοσία, 1983 και Η αποστολή (Mission, 1986) και έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τη σκιαγράφηση διδύμων γυναικολόγων στο ψυχολογικό θρίλερ του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ Οι διχασμένοι (Dead Ringer, 1988). Άλλες σημαντικές ταινίες του ηθοποιού είναι οι εξής: Κάφκα (Kafka, 1991), Ολέθριο πάθος (Damage, 1992), Το σπίτι των πνευμάτων (The House of Spirits, 1993), Ο βασιλιάς των λιονταριών (The Lion King, 1994), Πολύ σκληρός για να πεθάνει: Η εκδίκηση (Die Hard with a Vengeance, 1995), Λολίτα (Lolita, 1997), Ο άνθρωπος με τη σιδερένια μάσκα (The Man in the Iron Mask, 1998), Ο έμπορος της Βενετίας (The Merchant of Venice, 2004) και Η τελευταία λέξη της Τζούλια (Being Julia, 2004). Η εμφάνισή του πλάι στην Έλεν Μίρεν στη μίνι τηλεοπτική σειρά Elizabeth I το 2005 του χάρισε Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Έμμυ, ενώ από το 2011 πρωταγωνιστεί στην ιστορική τηλεοπτική σειρά Ο Βοργίες (The Borgias).
Θάνατοι
1948 – Μαρίνος Μητραλέξης. Ο Μαρίνος Μητραλέξης (1916-1948) υπήρξε διακεκριμένος πιλότος της ελληνικής Πολεμική Αεροπορίας. Γεννήθηκε το 1916 στο Μήλα Μεσσηνίας. Τον Οκτώβριο του 1935 εισήλθε στη Σχολή Αεροπορίας (Σχολή Ικάρων), από την οποία αποφοίτησε τον Αύγουστο του 1938 με τον βαθμό του Ανθυποσμηναγού και πτυχίο χειριστή. Υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες και υπηρεσίες της Αεροπορίας και διακρίθηκε σε όλα τα πεδία μάχης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Μέση Ανατολή επιδεικνύοντας θάρρος και ανδρεία.
Στις 2 Νοεμβρίου 1940 και ενώ η Μοίρα βρισκόταν σε κατάσταση πλήρους επιφυλακής, δίνεται εντολή για άμεση απογείωση των έξι PZL, καθώς δεκαπέντε ιταλικά βομβαρδιστικά Cant Ζ1007 bis Alcione (συνοδεία επτά καταδιωκτικών) της 50ης Αυτόνομης Σμηναρχίας BT, πλησίαζαν στη Θεσσαλονίκη με αποστολή τον βομβαρδισμό της. Τα ελληνικά PZL εντοπίζουν τα ιταλικά βομβαρδιστικά και αρχίζει σφοδρή αερομαχία. Η αερομαχία μεταφέρεται λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη (περιοχή Λαγκαδά) όπου βρίσκονταν παρατεταγμένα τα ελληνικά αντιαεροπορικά πυροβόλα, τα οποία ενισχύουν από εδάφους την εμπλοκή. Μια αρχικά άνιση (αριθμητικά) μάχη μετατρέπεται σε εποποιία. Σε αυτό το γεγονός συμβάλει η πράξη του Υποσμηναγού Μητραλέξη, ο οποίος αφού έχει “αδειάσει” τα πυρομαχικά του πάνω στο τρικινητήριο ιταλικό βομβαρδιστικό, δεν αρκείται σε αυτό (καθώς δεν καταρρίπτεται) και προβαίνει σε εμβολισμό, καταστρέφοντας το πηδάλιο της “ουράς” του ιταλικού βομβαρδιστικού, χρησιμοποιώντας την έλικα του αεροσκάφους του.
Το ιταλικό σκάφος μπαίνει σε περιδίνηση και συντρίβεται στο έδαφος. Το αεροσκάφος του Μητραλέξη με στρεβλωμένη την έλικά του, πραγματοποιεί αναγκαστική προσγείωση κοντά στο χώρο όπου συνετρίβη το ιταλικό βομβαρδιστικό. Εκεί συνειδητοποιεί ότι από το πενταμελές πλήρωμα οι τέσσερεις είναι σώοι (αφού χρησιμοποίησαν τα αλεξίπτωτά τους), τους συλλαμβάνει (αφού πρώτα τους έχει συστηθεί και χαιρετίσει στρατιωτικά) προτάσσοντας το περίστροφό του, τους επιβιβάζει σε αυτοκίνητο της Χωροφυλακής και τους οδηγεί στη Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης. Το εκπληκτικό αυτό περιστατικό γίνεται αμέσως γνωστό στον ελληνικό και ξένο τύπο, ανεβάζει στα ύψη το ηθικό και την υπερηφάνεια της Ελληνικής Αεροπορίας. Μάλιστα το περιστατικό αυτό βρήκε γρήγορα μιμητές, δίνοντας στον Μητραλέξη τη φήμη του θρυλικού χειριστή. Για την παράτολμη αυτή πράξη του, τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, ανώτατη ηθική αμοιβή σε καιρό πολέμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας Αεροπόρος στον οποίο απονεμήθηκε η διάκριση αυτή, ενώ διαρκούσε ο πόλεμος. Ο Μητραλέξης ασφαλώς δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό, καθώς συνέχισε τα κατορθώματά του και στη συνέχεια του πολέμου.
Ακόμα και ο θάνατος του όμως, δεν υπήρξε άδοξος. Σκοτώθηκε τον Σεπτέμβριο του ’48 όταν το αεροσκάφος Oxford με το οποίο πραγματοποιούσε αναγνωριστική αποστολή στο Αιγαίο, κατέπεσε μετά από βλάβη του κινητήρα, στη θαλάσσια περιοχή της Τήνου, όπου βυθίστηκε. Του απονεμήθηκε μετά θάνατον ο βαθμός του Αντισμηνάρχου αφού του είχαν αποδοθεί πολλές διακρίσεις για τη δράση του από το 1940 μέχρι το 1945.
1970 – Κώστας Γεωργάκης. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και ήταν μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου. Σπούδαζε γεωλογία[1] στην Ιταλία, όταν το 1970 ανώνυμα σε συνέντευξή του αποκάλυψε ότι η χούντα είχε διεισδύσει στις ελληνικές οργανώσεις της Ιταλίας. Φοβούμενος ότι η χούντα αργά ή γρήγορα θα ανακάλυπτε την ταυτότητά του, αποφάσισε να προβεί σε μια πράξη διαμαρτυρίας κατά της Χούντας η οποία δεν θα έδινε τη δυνατότητα στο καθεστώς να προβεί σε αντίποινα προς την οικογένειά του, που ήταν στην Ελλάδα. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, περιέλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν : Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε μετά από λίγες ώρες.
Η κηδεία του έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου. Δείτε περισσότερα στο link που ακολουθεί: Ωδή στον Κώστα Γεωργάκη
2017 – Τζέικ ΛαΜότα. Ο αμερικανός πρωτοπυγμάχος Τζέικ ΛαΜότα διετέλεσε παγκόσμιος πρωταθλητής μέσων βαρών από το 1949 έως το 1951. Την πολυτάραχη ζωή του μετέφερε στον κινηματογράφο ο Μάρτιν Σκορσέζε στην αριστουργηματική ταινία του «The Raging Bull» («Οργισμένο Είδωλο», στα ελληνικά). Ο Τζιακόμπε «Τζέικ» ΛαΜότα (Giacobbe «Jake» LaMotta) γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης στις 10 Ιουλίου 1921, από γονείς ιταλικής καταγωγής. Με την προτροπή του πατέρα του άρχισε να πυγμαχεί από μικρός σε αυτοσχέδιους αγώνες και με τα χρήματα που κέρδιζε από τα στοιχήματα συμπλήρωνε το οικογενειακό εισόδημα.
Το 1941, με αρκετές εμπειρίες στο ενεργητικό του, αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την επαγγελματική πυγμαχία, έχοντας απαλλαγεί από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας και αποφεύγοντας την κόλαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πυγμαχική του καριέρα που διάρκεσε έως το 1954, έδωσε συνολικά 106 αγώνες στις κατηγορίες μέσων και ημιμέσων βαρών. Κέρδισε τους 83 (τους 30 με νοκ – άουτ), έχασε τους 19, ενώ τέσσερις αγώνες του έληξαν ισόπαλοι.
Με ύψος 1,73 και βάρος 67 κιλά, πάλευε με το λεγόμενο «ορθόδοξο στυλ» και ήταν ένας σκληρός μαχητής πάνω στο ρινγκ, με όχι και τόσο δυνατή γροθιά, αλλά με άλλα χαρίσματα (επιθετικό στυλ, αντοχή στα χτυπήματα των αντιπάλων, λεκτικοί εκφοβισμοί προς τους αντιπάλους του, μεγάλη ικανότητα στην μάχη σώμα με σώμα) που τον καθιστούσαν επίφοβο αντίπαλο για κάθε πυγμάχο της κατηγορίας του. Εξ ου και τα παρατσούκλια που τον συνόδευαν «Οργισμένος Ταύρος» («Raging Bull»). και «Ταύρος του Μπρονξ» («The Bronx Bull»).
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
