19 Νοεμβρίου 2023
Είναι η 323η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 42 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:09 – Δύση ήλιου: 17:11 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 2 λεπτά
🌓 Σελήνη 6.3 ημερών
Γεγονότα
1703 – Πεθαίνει στις φυλακές της Βαστίλης ο άνθρωπος με τη σιδερένια μάσκα, η ζωή του οποίου υμνήθηκε από τον Βολτέρο και τον Αλέξανδρο Δουμά (πατέρα). Διάσημος πολιτικός κρατούμενος της ιστορίας και των θρύλων της Γαλλίας, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για συγγραφείς, όπως ο Βολτέρος και ο Αλέξανδρος Δουμάς. Δεν γνωρίζουμε το όνομα του, αλλά ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι το πρόσωπό του ήταν μονίμως καλυμμένο με μία μάσκα από μαύρο βελούδο, την οποία ο θρύλος τη μετέτρεψε σε σιδερένια. Έτσι, ο άνθρωπος αυτός έμεινε στην ιστορία ως ο «άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείον», όπως αρχικά μεταφράστηκε στα ελληνικά το γαλλικό «L’ homme au masque de fer».
Ο άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείον φυλακίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες πριν από το 1681 στις φυλακές του Πινιερόλ (σημερινό Πινερόλο της βορειοδυτικής Ιταλίας). Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1698 μεταφέρθηκε στις φυλακές της Βαστίλης στο Παρίσι, όπου και πέθανε στις 19 Νοεμβρίου του 1703, επί βασιλείας του Λουδοβίκου του 14ου. Τάφηκε την επόμενη ημέρα στο νεκροταφείο του Αγίου Παύλου και καταγράφηκε στα αρχεία της ενορίας αυτής ως «Μαρσιολί (Marchioly), ετών 45». Η άγνωστη ταυτότητά του προκάλεσε μία σειρά από υποθέσεις. Το 1711 ταυτίστηκε με τον άγγλο ευγενή Ρίτσαρντ Κρόμγουελ, γιο του Όλιβερ Κρόμγουελ, το 1745 με τον κόμη Λουδοβίκο του Βερμαντουά, εξώγαμο τέκνο του Λουδοβίκου του 14ου και της μετρέσας του Λουίζ ντε λα Βαλιέρ και το 1883 με τον Μολιέρο, που δήθεν φυλακίστηκε εξαιτίας του «Ταρτούφου».
Το 1771 ο Βολτέρος υποστήριξε ότι ο άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείον ήταν ο εξόριστος δίδυμος αδελφός του Λουδοβίκου του 14ου. Την εκδοχή αυτή υιοθέτησε ο Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ στο μυθιστόρημά του «Ο Υποκόμης της Βραζελόνης: Δέκα χρόνια μετά», τελευταίο μέρος της επικής τριλογίας του «Οι Τρεις Σωματοφύλακες», που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες το 1844. Η ιστορία του ανθρώπου με το σιδηρούν προσωπείον κέντρισε από πολύ νωρίς και το ενδιαφέρον των ανθρώπων του κινηματογράφου. Το 1909 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη και πιο πρόσφατα σε μια πανάκριβη χολιγουντιανή παραγωγή, με πρωταγωνιστές τους Λεονάρντο ντι Κάπριο, Ζεράρ Ντεπαρντιέ και Τζέρεμι Άιρονς («Ο άνθρωπος με τη σιδερένια μάσκα», 1998).
1924 – Αποτυγχάνει στρατιωτικό κίνημα των Λούφα και Ντερτιλή κατά της κυβέρνησης του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου. Αποτυχημένο στασιαστικό κίνημα βενιζελικών αξιωματικών με συντεχνιακά κίνητρα, που εξουδετερώθηκε εν τη γενέσει του το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου 1924. Επικεφαλής του ήταν ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Λούφας και άμεσος βοηθός του ο αντισυνταγματάρχης Βασίλειος Ντερτιλής, πατέρας του μετέπειτα πραξικοπηματία Νικολάου Ντερτιλή.
Δυο χρόνια μετά τη Μικρασιαστική Καταστροφή, σε μία εποχή που ο στρατός είχε καθοριστικό λόγο στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, η κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ένα μήνα μετά την άνοδό της στην εξουσία αντιμετώπισε τον πρώτο της μεγάλο κλυδωνισμό.
Tο βράδυ της 19ης Νοεμβρίου ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Λούφας και ο αντισυνταγματάρχης Βασίλειος Ντερτιλής οργάνωσαν κίνημα, με τη βοήθεια αξιωματικών των νεοσύστατων «Δημοκρατικών Ταγμάτων», στρατιωτικού σώματος επιφορτισμένου με την προστασία της Δημοκρατίας. Σκόπευαν να καταλάβουν κυβερνητικά κτίρια και την ίδια τη Βουλή, με στόχο να εμποδίσουν την επαναφορά των απότακτων αξιωματικών (αντιβενιζελικών) στο στράτευμα ή να εξασφαλίσουν προαγωγή, όπως τους κατηγορούσαν οι αντίπαλοί τους. Ο Λούφας σε κατοπινή του συνέντευξη υποστήριξε ότι το μοναδικό του κίνητρο ήταν η βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας με τη διάλυση της Βουλής και τη διενέργεια εκλογών.
Η συνωμοσία έγινε αντιληπτή από τον διοικητή του Α’ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Παπαθανασίου και οι κινηματίες εξουδετερώθηκαν προτού προλάβουν να εκδηλωθούν. Διατάχθηκε η σύλληψη των Λούφα και Ντερτιλή και 12 ακόμη λοχαγών και υπολοχαγών.
Στις 20 Νοεμβρίου, ο Μιχαλακόπουλος, μιλώντας στη Βουλή, εμφανίσθηκε καθησυχαστικός, μειώνοντας τη σημασία του επεισοδίου και παρακάλεσε τους βουλευτές να αποφεύγουν να ενισχύουν τις φήμες περί στρατιωτικών ανωμαλιών, οι οποίες θα ήταν δυνατόν να αποθαρρύνουν τους ξένους επενδυτές και να δυσχεράνουν τη σύναψη δανείου για την αποκατάσταση των προσφύγων.
Οι πραξικοπηματίες οδηγήθηκαν στο στρατοδικείο με την κατηγορία της στάσης. Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1924 εκδόθηκε η απόφαση του δικαστηρίου, με την οποία ο μεν Λούφας καταδικάστηκε σε φυλάκιση 30 μηνών, οι δε λοιποί κατηγορούμενοι σε φυλάκιση 15 μηνών. Η απόφαση αυτή δεν εμπόδισε τους Λούφα και Ντερτιλή να συμμετάσχουν λίγους μήνες αργότερα στο επιτυχημένο πραξικόπημα του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου (26 Ιουνίου 1925), που ανέτρεψε την κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου.
1942 – Οι Σοβιετικοί υπό τον στρατάρχη Ζούκοφ περνούν στην αντεπίθεση κατ’ εφαρμογή της «Επιχείρησης Ουρανός». Επιχείρηση Ουρανός (Ρώσικα: Операция «Уран») ήταν η κωδική ονομασία της σοβιετικής στρατηγικής επιχείρησης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η οποία είχε ως αποτέλεσμα την περικύκλωση της γερμανικής 6ης Στρατιάς, της 3ης και 4ης Ρουμανικής Στρατιάς και τμημάτων της γερμανικής 4ης Στρατιάς Πάντσερ. Η επιχείρηση αποτέλεσε μέρος της εξελισσόμενης Μάχης του Στάλινγκραντ, και είχε στόχο την καταστροφή των γερμανικών δυνάμεων που βρίσκονταν μέσα και γύρω από το Στάλινγκραντ. Ο σχεδιασμός της Επιχείρησης Ουρανός είχε ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο του 1942 και εξελίχθηκε παράλληλα με σχέδια για την περικύκλωση και καταστροφή της Ομάδας Στρατιών Κέντρου (Mitte) και των γερμανικών δυνάμεων στον Καύκασο. Ο Κόκκινος Στρατός επωφελήθηκε από το γεγονός ότι οι γερμανικές δυνάμεις στη νότια Σοβιετική Ένωση είχαν απλωθεί σε μεγάλο μέτωπο, χρησιμοποιώντας τις πιο αδύνατες ρουμανικές και ιταλικές στρατιές για την φύλαξη των πλευρών τους. Τα αρχικά σημεία της επίθεσης καθορίστηκαν κατά μήκος του μετώπου ακριβώς απέναντι από τις ρουμανικές δυνάμεις, οι οποίες δεν είχαν τον απαραίτητο βαρύ οπλισμό για να αντιμετωπίσουν τα σοβιετικά άρματα.
Με δεδομένο το μήκος μετώπου που προέκυψε από το γερμανικό Μπλε Σχέδιο (Fall Blau), που στόχευε στην κατάληψη της πόλης του Στάλινγκραντ και των πετρελαιοπηγών του Καυκάσου, οι Γερμανοί και οι υπόλοιπες δυνάμεις του Άξονα ήταν αναγκασμένοι να φρουρούν τομείς πολύ μεγαλύτερους από όσους ήταν ικανοί να κρατήσουν. Η κατάσταση χειροτέρεψε από την απόφαση να μεταφερθούν μερικές μηχανοκίνητες μεραρχίες από τη Σοβιετική Ένωση στη Δυτική Ευρώπη. Επιπλέον, οι μονάδες στην περιοχή είχαν εξαντληθεί από τις πολύμηνες μάχες, ιδίως αυτές που έλαβαν μέρος στις μάχες στο Στάλινγκραντ. Οι Γερμανοί διέθεταν μόνο το 48ο Σώμα Πάντσερ, το οποίο είχε δύναμη μίας μεραρχίας πάντσερ, και την 29η Μεραρχία Πεζικού για την ενίσχυση των Ρουμάνων οι οποίοι ήσαν ταγμένοι στα πλευρά της 6ης Στρατιάς. Αντιθέτως, ο Κόκκινος Στρατός διέθετε πάνω από ένα εκατομμύριο προσωπικό για την εκκίνηση της επίθεσης μέσα και γύρω από το Στάλινγκραντ. Τα σοβιετικά στρατεύματα ωστόσο αντιμετώπιζαν προβλήματα μετακίνησης, καθώς ήταν δύσκολο να αποκρύψουν τις προετοιμασίες ώστε να αιφνιδιάσουν τους Γερμανούς, και συνήθως έφθαναν με καθυστέρηση εξαιτίας προβλημάτων μεταφορών και αποθήκευσης εφοδίων. Η εκκίνηση της Επιχείρησης Ουρανός, ενώ είχε αρχικά προγραμματιστεί για τις 8 Νοεμβρίου, αναβλήθηκε αρχικά για τις 17 Νοεμβρίου, και μετά για τις 19 Νοεμβρίου.
Στις 07:20 (ώρα Μόσχας) της 19ης Νοεμβρίου οι σοβιετικές δυνάμεις επιτέθηκαν στο βόρειο πλευρό των δυνάμεων του Άξονα, ενώ οι δυνάμεις στο νότιο πλευρό επιτέθηκαν στις 20 Νοεμβρίου. Παρόλο που οι ρουμανικές μονάδες κατάφεραν να αποκρούσουν τις πρώτες επιθέσεις, στο τέλος τις 20ής Νοεμβρίου η Τρίτη και η Τέταρτη Ρουμανική Στρατιά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ταχύτατα καθώς ο Κόκκινος Στρατός είχε παρακάμψει μερικές γερμανικές μεραρχίες πεζικού. Οι γερμανικές εφεδρείες δεν ήταν αρκετές για να αποκρούσουν τις σοβιετικές μηχανοκίνητες σφήνες, ενώ η Έκτη Στρατιά δεν αντέδρασε έγκαιρα, ώστε να απεμπλέξει δυνάμεις από το Στάλινγκραντ και να τις διαθέσει για την αντιμετώπιση της επερχόμενης απειλής. Στο τέλος της 22ας Νοεμβρίου οι Σοβιετικές δυνάμεις συναντήθηκαν στην πόλη Καλάτς, περικυκλώνοντας έτσι 290.000 άνδρες ανατολικά του Ντον. Ο Χίτλερ, αντί να επιχειρήσει να διασπάσει τον κλοιό, αποφάσισε να κρατήσει τις δυνάμεις του Άξονα στο Στάλινγκραντ και να τις εφοδιάζει από αέρος, υποστηρίζοντας ότι «το Στάλινγκραντ είναι φρούριο».
1973 – Ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, Σπυρίδων Ζουρνατζής, ανακοινώνει σε συνέντευξη Τύπου ότι οι νεκροί από την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ανέρχονται σε 11 και οι τραυματίες σε 138. Δύο ημέρες μετά την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, o υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ της κυβέρνησης Μαρκεζίνη, Σπυρίδων Ζουρνατζής ανακοίνωσε σε συνέντευξη τύπου ότι οι νεκροί ανέρχονταν σε 11 και οι τραυματίες σε 138. Οι φήμες, όμως, έκαναν λόγο για 100, 200, ακόμη και 500 νεκρούς, ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο Ζωγράφου και αλλού, ενώ αναφέρονταν και σε συγκεκριμένα περιστατικά, όπως το θάνατο τουλάχιστον τριών ατόμων που συνεθλίβησαν από το άρμα μάχης που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, την εκτέλεση των εκφωνητών του ραδιοσταθμού και των τραυματιών που νοσηλεύονταν στο πρόχειρο ιατρείο.
Μετά τη Μεταπολίτευση και υπό την πίεση της κοινής γνώμης, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Αθηνών ανέθεσε στον εισαγγελέα πρωτοδικών Δημήτριο Τσεβά τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης «προς διακρίβωσιν τυχόν τελέσεως, αξιοποίνων πράξεων εξ αφορμής των περί το Πολυτεχνείον γνωστών αιματηρών εκδηλώσεων του Νοεμβρίου 1973» (5 Σεπτεμβρίου 1974).
1999 – Η Κίνα εκτοξεύει το πρώτο διαστημόπλοιό της με την ονομασία «Σενζού 1». Τα Σέντζοου (κινεζικά: 神舟) είναι διαστημόπλοια που έχουν αναπτυχθεί από την Κίνα με σκοπό να υποστηρίξουν το επανδρωμένο διαστημικό της πρόγραμμα. To όνομά τους έχει ποικίλες μεταφράσεις όπως “Θεϊκό Σκάφος”, “Θεϊκό Σκάφος του Θεού”, “Μαγικό Πλοίο” ή άλλες παρόμοιες φράσεις και είναι ομόφωνο με ένα αρχαίο όνομα της Κίνας (κινεζικά: 神州, που σημαίνει “Θεϊκό Κράτος”). Το σχέδιό τους βασίζεται στα αντίστοιχα ρωσικά διαστημόπλοια Σογιούζ, αλλά είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος. Η πρώτη εκτόξευση έγινε στις 20 Νοεμβρίου 1999 και η πρώτη επανδρωμένη εκτόξευση πραγματοποιήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 2003. Το Μάρτιο του 2005, ένας αστεροειδής ονομάστηκε 8256 Shenzhou, προς τιμή τους.
Οι πρώτες προσπάθειες για επανδρωμένες εκτοξεύσεις, ξεκίνησαν το 1968 με μία προγραμματισμένη εκτόξευση για το 1973. Αν και η Κίνα εκτόξευσε ένα μη- επανδρωμένο δορυφόρο το 1970 και παρέμεινε ενεργή στο τομέα αυτό από τότε, η επανδρωμένη εκτόξευση αναβλήθηκε χάρη στην έλλειψη πόρων και πολιτικού ενδιαφέροντος.
Η πρώτη μη- επανδρωμένη πτήση του διαστημόπλοιου έγινε στις 20 Νοεμβρίου 1999 και το Project 921/1 μετονομάστηκε, από τον Ζιανγκ Ζεμίν, σε Σέντζοου. Ακολούθησε μία σειρά από τρεις ακόμη μη- επανδρωμένες πτήσεις. Αναμένεται ότι αργότερα, θα σχεδιαστούν διαστημόπλοια που να αποτελούνται από 4 μέλη αντί για 3, που παίρνουν τα Σογιούζ, με καθορισμένα φυσικά χαρακτηριστικά των αστροναυτών, όπως είχε πειραματιστεί η ομάδα των Σογιούζ.
Η Σέντζοου 1, έγινε με πειραματικό όχημα ώστε να επιβεβαιωθεί το σχέδιο του διαστημόπλοιου. Για να μπορέσει να γίνει το 1999, η αποστολή χρησιμοποίησε ένα τροποποιημένο όχημα με 8 από τα 13 λειτουργικά συστήματα. Δεν είχε σύστημα μηχανικής υποστήριξης, ούτε μπορούσε να κάνει περιστροφή στον αέρα. Το τμήμα περιστροφής ήταν ψεύτικο και δεν μετέφερε εξοπλισμό.
Η καμπάνια της εκτόξευσης ξεκίνησε με την άφιξη του διαστημόπλοιου από τις εγκαταστάσεις κατασκευής του στο Πεκίνο, μετά από 3 μέρες ταξιδιού με τρένο, στο Jiuquan Satellite Launch Centre (JSLC), στις 26 Ιουλίου 1999. Το CZ-2F (Y1), που ήταν το όχημα της εκτόξευσης, έφτασε στο κέντρο στις 18 Αυγούστου. Η πρώτη, με όλα τα συστήματα, πρόβα εκτόξευσης έγινε στις 2 Οκτωβρίου.
Εμφανίστηκε πρόβλημα όταν κατά τη συναρμολόγηση του οχήματος, έδειξε στις πρόβες ότι ο γύρος του διαστημικού οδηγού, απέτυχε στο σύστημα. Για να διορθωθεί το πρόβλημα, έπρεπε η είδη τοποθετημένη ασπίδα θερμοκρασίας του οχήματος να αφαιρεθεί, με ρίσκο να δημιουργήσει περισσότερες ζημιές. Έπειτα από θερμές αντιπαραθέσεις μεταξύ των προγραμματιστών, η ασπίδα τελικώς αφαιρέθηκε ώστε να αντικατασταθεί ο γύρος. Το ατύχημα ήταν υπεύθυνο για τον επαναπρογραμματισμό της ημερομηνίας στις 18 Νοεμβρίου. Η πτώση κομματιών μετεωρίτη έφερε 48 ώρες πίσω την αποστολή.
Η πρώτη μη- επανδρωμένη Σέντζοου πειραματική αποστολή πραγματοποιήθηκε στις 06:30 CST, στις 20 Νοεμβρίου 1999. Λίγο πριν τον πρώτου- επιπέδου διαχωρισμό, το όχημα εμφάνισε μια αφύσικη μείωση της ταχύτητας στη τροχιά. Ευτυχώς, το όχημα γρήγορα ανέκτησε ταχύτητα και συνέχισε τη πτήση μέχρι το διαχωρισμό της κεφαλής.
Περισσότερες επιπλοκές εμφανίστηκαν κατά την 13η περιστροφή, όταν το διαστημόπλοιο απέτυχε να αποκριθεί στις εντολές του κέντρου ελέγχου, παρά τις 3 προσπάθειες. Η τελευταία ευκαιρία για να δοθεί η εντολή έγινε από το ιχνηλάτη Yuanwang 3, που είναι τοποθετημένος στην πλευρά του Νότιου Ατλαντικού, στο σημείο που βρέχει την ακτή της Δυτικής Αφρικής, με μόνο 47 δευτερόλεπτα απόσταση του διαστημόπλοιου πριν βγει από τον ορίζοντα του σκάφους. Η εντολή, τελικώς, έγινε δεκτή στα τελευταία 10 δευτερόλεπτα.
Η προσγείωση του έγινε στις 03:41 CST, στις 21 Νοεμβρίου, αφού πραγματοποίησε 14 περιστροφές γύρω από τη Γη. Παρά τα απρόοπτα η αποστολή ήταν επιτυχημένη. Το διαστημόπλοιο έφερε μόνο το όνομα Σέντζοου, χωρίς σειριακό αριθμό, για να διαχωριστεί όμως από τις επακόλουθες αποστολές, αργότερα ονομάστηκε Σέντζοου 1.
1999 – Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, επισκέπτεται για 24 ώρες την Αθήνα εν μέσω επεισοδίων. Ανάμεσα στους διαδηλωτές και ο μετέπειτα πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Στο επίσημο γεύμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος, με μνημειώδη λόγο του, του υπενθυμίζει τις ευθύνες της Τουρκίας με την εισβολή και την κατοχή στην Κύπρο και τα προβλήματα που δημιουργεί στο Αιγαίο. Μετά τη συμμετοχή του στις εργασίες της διάσκεψης κορυφής του ΟΑΣΕ στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας, ο Μπιλ Κλίντον πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, καθώς κόμματα και πολιτικές κινήσεις διαδήλωναν στην Αθήνα και σε πολλές πόλεις την αντίθεσή τους στην παρουσία του Αμερικανού Προέδρου. Τον Μπιλ Κλίντον συνόδευε η σύζυγός του Χίλαρι, ενώ μαζί στο ταξίδι τους είχαν και την κόρη τους, Τσέλσι. Ο ερχομός του αμερικανού προέδρου είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις και το Σύνταγμα είχε μάλιστα στηθεί και Λαϊκό Δικαστήριο ενώ τα επεισόδια και οι διαμαρτυρίες ήταν καθημερινό φαινόμενο πριν την άφιξή του. Κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων η Αστυνομία πραγματοποίησε πολλές συλλήψεις.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος είχε συνομιλίες με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, στις οποίες τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό ήταν κύρια θέματα συζητήσεων, με την ελληνική πλευρά να επισημαίνει την αδιαλλαξία της Τουρκίας, να ζητεί τον σεβασμό των κανόνων του διεθνούς δικαίου και να υπογραμμίζει ότι οι διεκδικήσεις της Τουρκίας επί νήσων και νησίδων του Αιγαίου δεν θα έπρεπε ούτε ως σκέψεις να διατυπωθούν, καθώς το μόνο υπαρκτό πρόβλημα είναι ο προσδιορισμός των ορίων της υφαλοκρηπίδας.
Ο Μπιλ Κλίντον αναφέρθηκε στην ιστορία φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς και στους ομογενείς. Για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό περιορίστηκε να σημειώσει ότι κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία, σε κάθε δημόσια ευκαιρία, προέτρεπε την ηγεσία και τον λαό να αναζητήσουν τη συμφιλίωση με την Ελλάδα, ενώ για το Κυπριακό δεσμεύτηκε να καταβάλει τις καλύτερες δυνατές προσπάθειες.
Γεννήσεις
1896 – Γκιόργκι Ζούκοφ (Гео́ргий Константи́нович Жу́ков, 1 Δεκεμβρίου 1896 – 18 Ιουνίου 1974) ήταν Ρώσος στρατιωτικός. Είναι γνωστός παγκοσμίως ως ο κύριος στρατιωτικός ηγέτης της σοβιετικής αντεπίθεσης κατά των Γερμανών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία ολοκληρώθηκε με την κατάληψη του Βερολίνου και την αυτοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ το 1945. Ο Ζούκοφ γεννήθηκε στη Στρέλκοβα της Καλούγκα την 1η Δεκεμβρίου 1896 και σε μικρή ηλικία η οικονομική ανέχεια τον έφερε στη Μόσχα, όπου μαθήτευσε ως βυρσοδέψης. Στα δεκαεννιά του στρατολογήθηκε στο ιππικό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου έλαβε δύο παράσημα και το βαθμό του έφεδρου λοχία.
Κατά τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση βρισκόταν σε αναρρωτική άδεια στο χωριό του, γρήγορα όμως λιποτάκτησε από τον αυτοκρατορικό στρατό και εντάχθηκε στους Μπολσεβίκους, με τους οποίους συμμετείχε στον Εμφύλιο Πόλεμο. To 1923 προήχθη σε συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού και το 1930 σε ταξίαρχο.
Ως αξιωματικός διακρινόταν για τον ενδελεχή σχεδιασμό των επιχειρήσεων που αναλάμβανε, τη σκληρή πειθαρχία των μονάδων του και την επιμονή να διεκδικεί τη νίκη έως την τελευταία στιγμή. Επιτελικά υποστήριζε ότι το όπλο του ιππικού είχε ξεπερασθεί και έπρεπε να αντικατασταθεί άμεσα από τεθωρακισμένες μονάδες – κάτι που αποδείχθηκε με τραγικό τρόπο το 1941, όταν τα γερμανικά άρματα αποδεκάτιζαν το σοβιετικό ιππικό. Ο ίδιος παραδέχονταν ότι είχε αιχμηρή γλώσσα, αλλά δικαιολογούσε τον εαυτό του λέγοντας ότι όταν χιλιάδες ζωές διακυβεύονταν και μια μεγάλη επιχείρηση εξελίσσονταν, δεν υπήρχε χρόνος για λεπτότητες.
Ήταν ένας από τους λίγους ανώτατους αξιωματικούς του Κόκκινου Στρατού που γλίτωσαν από τις σταλινικές εκκαθαρίσεις του 1937 – 1939, πιθανόν επειδή εκείνη την περίοδο διοικούσε την 1η Σοβιετική Στρατιά της Μογγολίας που πολεμούσε εναντίον των Ιαπώνων. Στο σύντομο αυτό πόλεμο, ο οποίος προηγήθηκε του Β΄ Παγκοσμίου, ο Ζούκοφ διακρίθηκε για την πρωτοποριακή χρήση των μηχανοκίνητων δυνάμεων που του έφεραν τη νίκη στη Μάχη του Χαλχίν Γκολ και το παράσημο του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης». Το 1940 προήχθη σε στρατηγό και επιτελάρχη του Κόκκινου Στρατού.
Κατά τον πρώτο μήνα της γερμανικής επίθεσης (Ιούνιος – Ιούλιος 1941) ο Ζούκοφ έπεσε σε δυσμένεια, διότι οι διαταγές του οδήγησαν σε συνεχόμενες ήττες (ο ίδιος ισχυρίσθηκε αργότερα ότι εκείνη την περίοδο απλά υπέγραφε τις διαταγές που του έφερνε έτοιμες το επιτελείο του Στάλιν). Διαφώνησε επίσης με τον Στάλιν για το ζήτημα του Κιέβου – ο μεν Ζούκοφ πίστευε ότι η πόλη δε μπορούσε να κρατηθεί, επομένως θα έπρεπε να αποσυρθούν τα στρατεύματα και να χρησιμοποιηθούν σε άλλα μέτωπα, ο δε Στάλιν υποστήριζε ότι έπρεπε να αμυνθούν επί τόπου. Μετά από αυτά παύθηκε από επιτελάρχης, όμως οι εξελίξεις τον δικαίωσαν αφού οι υπερασπιστές του Κιέβου ηττήθηκαν με τεράστιες απώλειες. Το Σεπτέμβριο στάλθηκε στο Λένινγκραντ, όπου οργάνωσε την άμυνα της πόλης απέναντι στις πρώτες γερμανικές κρούσεις.
Όταν, λίγες εβδομάδες αργότερα, η Βέρμαχτ έφθασε λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, ο Στάλιν στράφηκε στον Ζούκοφ για να την αποκρούσει. Ο Ζούκοφ τότε μετέφερε τάχιστα μονάδες από τη Σιβηρία και οργάνωσε μία πλατιά αντεπίθεση, κερδίζοντας τελικά τη Μάχη της Μόσχας τον Δεκέμβριο του 1941. Αναβαθμίσθηκε σε υπαρχηγό του Κόκκινου Στρατού και στάλθηκε στο Νοτιοδυτικό Μέτωπο, όπου τέθηκε υπό τις διαταγές του Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι. Η «Επιχείρηση Ουρανός», την οποία σχεδίασε, θεωρείται η σημαντικότερη ενέργεια της Μάχης του Στάλινγκραντ και αυτή που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των σοβιετικών. Ταυτόχρονα όμως ήταν ο κύριος υπεύθυνος της αποτυχημένης (και ξεχασμένης σήμερα) «Επιχείρησης Άρης» εναντίον της γερμανικής προκεχωρημένης γραμμής άμυνας του Ρζεφ μπροστά στη Μόσχα.
Τον Ιανουάριο του 1943 προήχθη στο βαθμό του Στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης και επέστρεψε στο Βορειοδυτικό Μέτωπο, όπου κατάφερε να ανοίξει την πρώτη δίοδο ανάμεσα στη Μόσχα και το πολιορκούμενο Λένινγκραντ. Στα μέσα του ίδιου έτους ήταν διοικητής των σοβιετικών δυνάμεων στη καθοριστική Μάχη του Κουρσκ.
Στις αρχές του 1944 έσπασε οριστικά την πολιορκία του Λένινγκραντ και τέθηκε επικεφαλής της «Επιχείρησης Μπαγκρατιόν», της μεγαλύτερης ίσως επιχείρησης του πολέμου, που διέλυσε την γερμανική Ομάδα Στρατιών Κέντρου κι επέτρεψε στον Κόκκινο Στρατό να προελάσει ως την Πολωνία. Μαζί με άλλους σοβιετικούς στρατηγούς ηγήθηκε της τελικής επίθεσης κατά της Γερμανίας το χειμώνα του 1944 – 1945, και μετά από σχεδόν δεκατέσσερις μήνες προέλασης σε όλη την ανατολική και τμήμα της κεντρικής Ευρώπης τα στρατεύματά του μπήκαν στο Βερολίνο τον Απρίλιο του 1945. Τον Ιούνιο διορίσθηκε πρώτος στρατιωτικός διοικητής της ρωσικής ζώνης κατοχής, δηλαδή του κομματιού που στη συνέχεια αποτέλεσε τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία.
Μετά την πτώση του Βερολίνου η δόξα του στρατάρχη Ζούκοφ είχε φθάσει σε τέτοια ύψη, που ορίσθηκε να επιθεωρήσει έφιππος την επινίκεια παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία. Ανάμεσα στους θαυμαστές του ήταν και ο Αμερικανός στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ), με τον οποίο περιόδευσαν μαζί στη Σοβιετική Ένωση. Δεν είναι υπερβολή πως αποτελούσε τη δημοφιλέστερη προσωπικότητα στη Σοβιετική Ένωση τους πρώτους μεταπολεμικούς μήνες. Αυτό όμως δεν άρεσε στον Στάλιν, που έβλεπε στους ήρωες του πολέμου μια δυνητική πηγή αμφισβήτησης. Φρόντισε, λοιπόν, να τον υποβαθμίσει, την άνοιξη του 1946, με τρεις διαδοχικές ταπεινώσεις: παύση από την αρχηγία του Στρατού, απομάκρυνση από την Ανατολική Γερμανία και μετάθεση στην «ακίνδυνη» Στρατιωτική Διοίκηση Οδησσού. Το 1948 υπέστη έμφραγμα και έλαβε νέα τοποθέτηση στην, στρατιωτικά ασήμαντη, Στρατιωτική Διοίκηση Ουραλίων.
Όταν ο Στάλιν πέθανε (Μάρτιος 1953) και την ηγεσία του κράτους ανέλαβε η τριανδρία Μπέρια – Μαλενκόφ – Χρουστσόφ, ο Ζούκοφ επανήλθε στη Μόσχα ως υφυπουργός Αμύνης. Συμμετείχε στην εξόντωση του Μπέρια από τους άλλους δύο και το 1955 ανέλαβε υπουργός. Στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φεβρουάριος 1956) τάχθηκε υπέρ των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων του Νικίτα Χρουστσόφ (αποσταλινοποίηση). Τον φθινόπωρο του 1956 ήταν επικεφαλής των δυνάμεων που εισέβαλαν στην Ουγγαρία για να καταπνίξουν την εξέγερση του λαού ενάντια στο σοβιετικό έλεγχο[εκκρεμεί παραπομπή]. Αρχικά ο Ζούκοφ (όπως και η πλειοψηφία του υπουργικού συμβουλίου) έβλεπε τα αιτήματα εκδημοκρατισμού της ουγγρικής εξέγερσης με ανοχή – υποστήριζε μάλιστα ότι ήταν προτιμότερο να αποσυρθούν τα στρατεύματα που στάθμευαν στη χώρα, παρά να αιματοκυλήσουν ένα σύμμαχο λαό. Άλλαξε άποψη και τάχθηκε υπέρ της επέμβασης μόνο όταν ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός Ίμρε Νάγκυ ανακοίνωσε την απόσυρση της χώρας του από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ανατρέποντας τις ισορροπίες του Ψυχρού Πολέμου.
Τον Ιούνιο του 1957 μια ομάδα ανώτατων στελεχών του ΚΚΣΕ (οι «Αντικομματικοί») προσπάθησε να σταματήσει την αποσταλινοποίηση, καθαιρώντας το Χρουστσόφ εν αγνοία του. Ο Ζούκοφ έσωσε τότε τον Χρουστσόφ, αφού ως υπουργός Αμύνης κράτησε το Στρατό με το μέρος του και τού έδωσε τη χρονική άνεση να συγκαλέσει την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, η οποία έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην πολιτική του και εξοβέλισε τους Αντικομματικούς από τα κυβερνητικά και κομματικά πόστα τους.
Αυτό δε σημαίνει, πάντως, ότι η μεταξύ τους σχέση ήταν αρμονική – ο Ζούκοφ συμφωνούσε μεν με την αποσταλινοποίηση, αλλά διαφωνούσε κάθετα με την περιστολή των στρατιωτικών δαπανών. Η διαφωνία αυτή οδήγησε τελικά στην απομάκρυνσή του από την Κυβέρνηση και την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος στα τέλη του 1957. Στα απομνημονεύματά του ο Χρουστσόφ αναφέρει ότι τον καθαίρεσε διότι υποπτευόταν πως ετοίμαζε πραξικόπημα.
Μετά το 1957 ο Ζούκοφ έζησε μακριά από στρατιωτικά ή πολιτικά καθήκοντα. Παρ’ όλα αυτά παρέμεινε μία από τις πιο αγαπητές προσωπικότητες στην ΕΣΣΔ – ο ίδιος αυτοσαρκαζόταν ότι αυτό οφείλεται περισσότερο στα πολεμικά κατορθώματα παρά στη μετέπειτα πολιτική καριέρα του. Μέχρι σήμερα αποτελεί για τη ρωσική συλλογική συνείδηση μια πατρική φιγούρα, που γνωρίζει καλά τις δυσκολίες του απλού στρατιώτη και αγαπά βαθιά τη χώρα.
Το 1969 έγραψε τα απομνημονεύματά του με τίτλο «Αναμνήσεις και Στοχασμοί» (ρωσικά: Воспоминания и размышления). Στα ελληνικά εκδόθηκαν το 1971 σε τρεις τόμους από τις εκδόσεις Φέξη, υπό τον τίτλο «Σκέψεις και Στοχασμοί».
Πέθανε στις 18 Ιουνίου 1974 σε ηλικία 77 ετών και τάφηκε με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στο τείχος του Κρεμλίνου της Μόσχας. Είχε παντρευτεί μία φορά και αποκτήσει τρεις κόρες. Μία εγγονή του στρατάρχη ζει στην Ελλάδα, παντρεμένη με Έλληνα.
1951 – Παναγιώτης Λαφαζάνης. Γεννήθηκε το 1951 στην Ελευσίνα και πέτυχε να εισαχθεί στο τμήμα μαθηματικών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών δίχως να λάβει πτυχίο. Ήταν ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας και αργότερα μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.[1][2] Στο ΚΚΕ παρέμεινε μέχρι το 1991, ενώ το 1992 εντάχθηκε στον Συνασπισμό ως μέλος της πολιτικής του γραμματείας. Πρώτη φορά εξελέγη βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου στις εκλογές του 2000, στη Β΄ περιφέρεια του Πειραιά. Την κοινοβουλευτική περίοδο 2012-2014 ήταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ορίστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα ως Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Στις 17 Ιουλίου 2015 αντικαταστάθηκε από τον Πάνο Σκουρλέτη. Στις 21 Αυγούστου 2015 ήταν ένας από τους 25 βουλευτές του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς που αποχώρησαν από αυτόν και συνέστησαν νέα κοινοβουλευτική ομάδα με την ονομασία «Λαϊκή Ενότητα», της οποίας ορίστηκε επικεφαλής.
Πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να αντισταθεί στην εφαρμογή των μνημονίων και των μέτρων λιτότητας και να έρθει ακόμα και σε ρήξη με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με τις δημόσιες θέσεις του, είναι θετικός στην επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα.
Στις 2 Ιουνίου 2019 παραιτήθηκε από την ηγεσία της Λαϊκής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 τοποθετήθηκε στην τελευταία τιμητική θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας του κόμματος.
1961 – Μεγκ Ράιαν (Margaret Mary Emily Anne Hyra, 19 Νοεμβρίου 1961) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1981 με μικρούς ρόλους, πριν γίνει μέλος της σαπουνόπερας As the World Turns το 1982. Στη συνέχεια άρχιζε να εμφανίζεται σε β’ ρόλους, σε αρκετές ανεξάρτητες παραγωγές όπως Αμερικάνικο Όνειρο (Promised Land, 1987). Το όνομά της ήρθε στο προσκήνιο το 1989 με την ταινία Όταν ο Χάρι Γνώρισε την Σάλι… (When Harry Met Sally…), για την οποία έλαβε την πρώτης της υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.
Στη δεκατία του ’90, η Ράιαν πρωταγωνίστησε σε μια σειρά επιτυχημένων ταινιών, όπως Άγρυπνος στο Σιάτλ (Sleepless in Seattle, 1993), French Kiss (1995), Άσπονδοι Εραστές (Addicted to Love, 1997), Η Πόλη των Αγγέλων (City of Angels, 1998) και Έχετε Μήνυμα στον Υπολογιστή σας (You’ve Got Mail, 1998). Οι συνολικές εισπράξεις των ταινιών της ξεπερνούν το 1,1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Θάνατοι
1828 – Φραντς Σούμπερτ. Γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Βιέννης στις 31 Ιανουαρίου του 1797. Ο πατέρας του, ο οποίος ήταν δάσκαλος μουσικής σε σχολείο, του προσέφερε τις πρώτες γνώσεις μουσικής. Στα 11, επειδή ήταν καλλίφωνος, εισήχθη στην Παιδική Χορωδία του Βασιλικού Παρεκκλησίου κατόπιν διαγωνισμού. Εκεί παρέμεινε μέχρι τα 13, και έμαθε επίσης βιολί και πιάνο. Κατόπιν άρχισε να μελετά σύνθεση με δάσκαλο τον Αντόνιο Σαλιέρι και παράλληλα σπούδασε παιδαγωγός στην Ανωτέρα Σχολή.
Από το 1814 έως το 1818 εργαζόταν ως δάσκαλος στο ίδιο σχολείο όπου δούλευε και ο πατέρας του. Το επάγγελμα αυτό βέβαια δεν τον ενδιέφερε καθόλου, ενώ αντίθετα είχε πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με τη σύνθεση. Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο παραγωγικά του: συνέθεσε τότε πέντε συμφωνίες, τέσσερις λειτουργίες και όπερες και πολλά Λήντερ.
Από το 1818, όταν εγκατέλειψε το διδασκαλικό επάγγελμα, αφοσιώθηκε στη μουσική και ζούσε κυρίως με τη βοήθεια φίλων, που ζούσαν και αυτοί με μποέμ τρόπο, χωρίς ουσιαστικά άλλη πηγή εσόδων, εκτός από κάποια ιδιωτικά μαθήματα. Ο κόμης Εστερχάζι τον προσέλαβε εκείνη τη χρονιά για να διδάξει μουσική στις κόρες του. Από τότε ζούσε μόνιμα στη Βιέννη και από το 1820, όταν τα έργα του εκτελέστηκαν για πρώτη φορά δημόσια, είχε τις πρώτες επιτυχίες. Ιδιαίτερα δημοφιλείς ήταν οι μουσικές βραδιές, γνωστές ως “σουμπερτιάδες”, στις οποίες συνόδευε στο πιάνο τον βαρύτονο Μίκαελ Φογκλ, κύριο ερμηνευτή των λήντερ του.
Οι συνθήκες ζωής του δυσκόλεψαν το 1823, όταν εκδήλωσε κάποιο αφροδίσιο νόσημα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι πάσχει από σύφιλη, ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια εκείνη την εποχή. Αυτό το γεγονός του δημιούργησε κατάθλιψη και τον επηρέασε σημαντικά.
Πιθανολογείται ότι ακριβώς, αυτή η άσχημη ψυχολογική του κατάσταση τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την 8η συμφωνία του, που έμεινε για πάντα γνωστή με το όνομα Ημιτελής.
Παράλληλα, για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να ξαναεργαστεί ως δάσκαλος. Τα χρόνια περνούσαν με εναλλαγές ανάμεσα στην επιτυχία και τις δυσκολίες ως το 1828, όταν η ήδη κλονισμένη υγεία του επιδεινώθηκε από τυφοειδή πυρετό, που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο, στις 19 Νοεμβρίου και σε ηλικία 31 ετών. Τα τελευταία του λόγια ήταν: ”ιδού, ιδού το τέλος μου”.
Οι εκδοχές για τη φύση της νόσου που τελικά τον οδήγησε στο θάνατο διχάζονται. Οι περισσότεροι βιογράφοι αναφέρονται στον τυφοειδή πυρετό ή στον “κοιλιακό τύφο” (typhus abdominalis), συνήθη έκφραση της εποχής για τον τυφοειδή πυρετό σε αντιδιαστολή τον συχνό τότε στην Κεντρική Ευρώπη, εξανθηματικό τύφο. Την εκδοχή του τυφοειδούς πυρετού, που βασίζεται στην διάγνωση και την περιγραφή που έκανε ο θεράπων ιατρός του Rinna von Sarenbach, υιοθετούν οι Fenelon, Schonberg, Osborne και Kennedy. Αντίθετα με όλους αυτούς, ο Sams τείνει υπέρ της εκδοχής της συφιλίδος.
Στο μνημείο του Σούμπερτ, γράφει ο ποιητής Franz Grillparzer “Die Tonkunst begrub hier einen reichen Besitz,aber noch viel schonere Hoffnungen” (Η Τέχνη της Μουσικής ενταφίασε εδώ ένα πλούσιο απόκτημα,αλλά ακόμη ωραιότερες προσδοκίες.
1958 – Κυριάκος Μάτσης. Ήταν αγωνιστής, μέλος της ΕΟΚΑ κατά την περίοδο της Αγγλικής αποικιοκρατίας (με το ψευδώνυμο “Μιλτιάδης”) και στοχαστής. Γεννήθηκε στο χωριό Παλαιχώρι, της επαρχίας Λευκωσίας στις 23 Ιανουαρίου του 1926 και ήταν το ένα από τα τρία τέκνα της οικογένειας του Χρηστοφή και της Κυριακού Μάτση. Ο αδελφός του, Γιαννάκης Μάτσης, ήταν Τομεάρχης Λευκωσίας και μετέπειτα πολιτικός. Ο Κυριακός το 1946 εισήχθη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου σπούδασε γεωπονία (απόφοιτος 1952). Κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Θεσσαλονίκη γνωρίστηκε με το Γρηγόρη Αυξεντίου που υπηρετούσε στον ελληνικό στρατό σαν έφεδρος αξιωματικός. Ο Μάτσης συνδέθηκε μαζί του και οργάνωνε διαλέξεις εθνικής διαφωτίσεως, ενώ όταν γύρισε στην Κύπρο εργαζόταν ως γεωπόνος στην Αμμόχωστο. Εντάχθηκε από πολύ νωρίς στην Παναγροτική Ένωση Κύπρου για τα δίκαια του αγρότη. Διετέλεσε τομεάρχης της ΕΟΚΑ στην επαρχία Αμμοχώστου από το 1955 και τομεάρχης Κερύνειας έως τον θάνατο του. Συνελήφθη στις 9 Ιανουαρίου 1956, μετά από προδοσία και κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων τον επισκέφθηκε ο ίδιος ο Κυβερνήτης Χάρντιγκ και του πρόσφερε το υπερβολικά μεγάλο για την εποχή ποσό των 500.000 λιρών αν αποκάλυπτε πού κρυβόταν ο Διγενής. Εκεί απάντησε το γνωστό “Ου περί χρημάτων τoν αγώνα ποιούμεθα…αλλά περί αρετής” Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 δραπέτευσε και επικηρύχτηκε με το ποσό των 5.000 λιρών. Στις 19 Νοεμβρίου 1958 περικυκλώθηκε το κρησφύγετό του στο Δίκωμο Πενταδάκτυλου, όπου βρισκόταν μαζί με δύο συναγωνιστές του και αρνήθηκε να παραδοθεί. Έτσι, ανατινάχθηκε από τις Βρετανικές δυνάμεις με αποτέλεσμα να βρει το θάνατο. Θάφτηκε στα “φυλακισμένα μνήματα” που τότε ήταν φυλακή, χωρίς να επιτραπεί στους συγγενείς του να παραλάβουν τη σορό του
1988 – Χριστίνα Ωνάση. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ήταν κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση και της Τίνας Λιβανού. Αν και μεγάλωσε μέσα στη χλιδή, τα παιδικά της χρόνια σημαδεύτηκαν από τον χωρισμό των γονιών της. Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις του πατέρα της και σύντομα αφοσιώθηκε σε αυτές.
Μόλις στα είκοσί της χρόνια παντρεύτηκε τον κατά 27 χρόνια μεγαλύτερό της κτηματομεσίτη Μ. Τζ. Μπόλκερ, με τον οποίο χώρισε εννέα μήνες αργότερα. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τον εφοπλιστή και τραπεζίτη Αλέξανδρο Ανδρεάδη, γόνο γνωστής ελληνικής εφοπλιστικής οικογένειας και εγγονό του Αλέξανδρου Κορυζή και σε τρίτο τον Ρώσο Σεργκέϊ Καούζοφ, ο οποίος έφερε ένα τεχνητό (γυάλινο) μάτι. Ο τελευταίος γάμος της ήταν με τον Τιερί Ρουσέλ, διάσημο πλέι-μπόυ της εποχής, με τον οποίο απέκτησε την Αθηνά Ωνάση. Μετά από οκτώ μήνες χώρισαν. Τα τελευταία χρόνια, ενώ ετοιμαζόταν να τελέσει γάμο με τον Γιώργο – Χόρχε Τσολμεκτόγλου, πρόεδρο της ελληνικής παροικίας της Αργεντινής, επήλθε αιφνίδια ο θάνατός της, πριν προλάβει αυτός να πραγματοποιηθεί.
Απεβίωσε το 1988 στην Αργεντινή από έμφραγμα. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και ενταφιάστηκε στην ιδιόκτητη νήσο της οικογένειάς της, στον Σκορπιό. Σύμφωνα με τη διαθήκη της όριζε, μετά τον θάνατό της, πενταμελές συμβούλιο για τη διαχείριση της περιουσίας της, η οποία και θα μεταβιβαζόταν στην κόρη της Αθηνά, μετά την ενηλικίωσή της.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
