11 Αυγούστου 2023
Είναι η 223η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 142 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:36 – Δύση ήλιου: 20:24 – Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 48 λεπτά
🌘 Σελήνη 25 ημερών
Χρόνια πολλά στους:Eύπλο και Εύπλοο
Γεγονότα
1716 – Τρομακτική θύελλα με αστραπές, κεραυνούς, ισχυρό άνεμο και κατακλυσμιαία βροχή καταστρέφει τον τουρκικό στόλο που πολιορκεί την Κέρκυρα και βρίσκεται στο ανοικτό πέλαγος, εντελώς απροετοίμαστος για τέτοια ασυνήθιστη κακοκαιρία.
Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ήμερα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική η περίπτωση. Νύχτωσε κι ακόμη έβρεχε.
Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ήμερα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια Ελληνική περίπολος που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από που οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ’ αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού. Εντωμεταξύ ξημέρωσε για καλά. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται. Μήπως κοιμούνται; Τι να συμβαίνει άραγε;
Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός υπερασπιστής της νήσου, ο άγιος Σπυρίδωνας της Κύπρου με ουράνια στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, και τους διέλυσε και τους διασκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν . Σωρεία τα πτώματα στην παραλία. Τα απομεινάρια της τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη.
Η Κέρκυρα πανηγυρίζει. Ο πιστός λαός, μαζεμένος στην εκκλησία του αγίου, δοξολογεί τον Θεό και ψάλλει με δυνατή φωνή: «Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ… δόξα τω ενεργούντι δια σου… Ναι! δόξα στον Παντοδύναμο Χριστό, που σε δόξασε. Δόξα και σε σένα άγιε, που με τη χάρη Του ενεργείς τα τόσα θαύματα σου».
Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε κι αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον Άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα, και να ψηφίσει ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας αυτής, να προσφέρεται από το Δημόσιο.
Με ψήφισμα της πάλι η Ενετική διοίκηση καθιέρωσε την 11 Αυγούστου, σαν ημέρα εορτής του αγίου και λιτανεύσεως του ιερού Σκηνώματός Του.
1875 – Στο Λόγο του Θρόνου που εκφωνεί ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ στη βουλή διακηρύσσεται η Αρχή της Δεδηλωμένης. Στην Ελλάδα η αρχή της δεδηλωμένης καθιερώθηκε άτυπα το 1875. Από το 1870 και μετά, είχε τεθεί αρκετές φορές ο προβληματισμός σημαντικού αριθμού βουλευτών για τον διορισμό κυβερνήσεων μειοψηφίας. Ο προβληματισμός εκφράστηκε και από σημαντικούς πολιτικούς όπως ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης, ο Λομβάρδος και ο Κουμουνδούρος. Καθοριστική παρέμβαση ήταν άρθρο του Χαριλάου Τρικούπη στην εφημερίδα Καιροί της 29.6.1874 με τον τίτλο «Τίς πταίει», στο οποίο κατηγορούσε τον βασιλιά Γεώργιο Α’ ότι εφάρμοζε καθεστώς απόλυτης μοναρχίας, επειδή διόριζε κατά βούληση πρωθυπουργούς από τα κόμματα της μειοψηφίας χωρίς να λαβαίνει υπόψη του τα αποτελέσματα των εκάστοτε βουλευτικών εκλογών. Αποκορύφωμα της πολιτικής ανωμαλίας την άνοιξη του 1875 ήταν τα λεγόμενα Στηλιτικά, ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα εκ μέρους του Βούλγαρη προκειμένου να έχει νομοθετικό έργο χωρίς να κατέχει την πλειοψηφία των εδρών. Μετά την αναταραχή που προκλήθηκε, πρωθυπουργός διορίστηκε ο Τρικούπης που αμέσως ζήτησε εκλογές. Παρά την εκλογική αποτυχία του ίδιου, επιτυχία του ήταν ότι ο Γεώργιος ο Α’ δεσμεύτηκε τον Αύγουστο του 1875 στον λόγο του Θρόνου ενώπιον του Κοινοβουλίου ότι θα διόριζε στο εξής μόνο πρωθυπουργούς που θα απολάμβαναν την εμπιστοσύνη της Βουλής.
1988 – Ιδρύεται από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν η τρομοκρατική ισλαμιστική οργάνωση Αλ Κάιντα («Η Βάση» στα αραβικά). Η αναφερόμενη με το όνομα Αλ Κάιντα (Αραβικά: القاعدة) (μετάφραση: «το ίδρυμα» ή «η βάση»), γνωστή και ως Αλ Κάεντα είναι ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση Ισλαμιστών που πρωτοεμφανίσθηκε δημόσια το 1989, προερχόμενη από το “Μεκτά Αλ Κιντεμάτ” που αποτελούσε “το κεντρικό γραφείο” των Αφγανών μουτζαχεντίν, (= αγωνιστών τζιχάντ).
Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, (ή όπως έχουν επί τούτου αυτά δοθεί), η Αλ Κάιντα αποτελεί σήμερα ένα διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο, στο οποίο συμμετέχουν πολλές άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις με πολυπληθή μέλη συστρατευμένων εξτρεμιστών, περισσότερο Αράβων και Αφγανών. Το δίκτυο αυτό θεωρείται υπεύθυνο για μεγάλο αριθμό τρομοκρατικών επιθέσεων στον δυτικό κόσμο, με γνωστότερες όλων τις επιθέσεις στις ΗΠΑ την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης, τις επιθέσεις στις αμερικανικές πρεσβείες Χωρών της ανατολικής Αφρικής το 1998, τη βομβιστική επίθεση στους Πύργους Κομπάρ στη Σαουδική Αραβία το 1996 κ.ά. Παρακλάδια της οργάνωσης αυτής υπολογίζεται πως υπάρχουν σε 55 χώρες του κόσμου.
1990 – Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο καταδικάζει τους έξι από τους επτά κατηγορούμενους για την υπόθεση του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού, μεταξύ των οποίων και τον πρώην υπουργό Νίκο Αθανασόπουλο. Ένα από τα σκάνδαλα της πρώτης διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1981-1989), που είχε ως αποτέλεσμα την παραπομπή ενός κυβερνητικού στελέχους, του αναπληρωτή Υπουργού Οικονομικών Νικολάου Αθανασόπουλου, στο Ειδικό Δικαστήριο (Υπουργοδικείο), για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, και την καταδίκη του σε ποινή φυλάκισης για εγκλήματα περί τα υπομνήματα.
Το Ειδικό Δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του στις 11 Αυγούστου 1990. Στους έξι από τους επτά κατηγορουμένους (ο Δημοσθένης Δελχανίδης αθωώθηκε παμψηφεί) επέβαλε τις κάτωθι ποινές:
Νίκο Αθανασόπουλο, φυλάκιση 3 ετών και 6 μηνών.
Σούλη Αποστολόπουλο, φυλάκιση 3 ετών και 8 μηνών.
Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο, φυλάκιση 16 μηνών με τριετή αναστολή.
Γεώργιο Ράλλη, φυλάκιση 12 μηνών με τριετή αναστολή.
Ευστράτιο Γιαννάκο, φυλάκιση 14 μηνών με τριετή αναστολή.
Σάββα Κοσμίδη, φυλάκιση 10 μηνών με τριετή αναστολή.
Από νωρίς το πρωί έξω από το Μέγαρο του Αρείου Πάγου, όπου διεξαγόταν η δίκη, είχε συγκεντρωθεί πλήθος οπαδών του ΠΑΣΟΚ. Μόλις τους ανακοινώθηκε η ετυμηγορία του δικαστηρίου, εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους κραυγάζοντες «Αίσχος, Αίσχος!», ενώ στη συνέχεια τραγούδησαν το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» κι έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο.
Παρά την καταδίκη του, ο 67χρονος τότε Αθανασόπουλος επέστρεψε δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο. Για τον μέσο οπαδό του ΠΑΣΟΚ ήταν ένας ήρωας, που τον εκδικήθηκε η Δεξιά. Άλλωστε και ο ίδιος ο Αθανασόπουλος είχε τονίσει παλαιότερα ότι ο λόγος της παραπομπής του ήταν το μεγάλο μίσος που έτρεφε εναντίον του η Δεξιά και προσωπικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επειδή ως εισαγγελικός είχε πρωταγωνιστήσει στο ξήλωμα του παρακράτους μετά τη δολοφονία Λαμπράκη. Τον Σεπτέμβριο του 1990, αν και εξέτιε την ποινή φυλάκισής του, εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ στο 2ο Συνέδριο του κινήματος. Στις εκλογές του 1993, με τις οποίες επανήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, εξελέγη πανηγυρικά βουλευτής της Β’ Αθηνών με 116.474 σταυρούς. Στις 17 Ιανουαρίου του 1994, η Βουλή με πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ του απένειμε χάρη, ρίχνοντας την αυλαία στο σκάνδαλο του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού.
1996 – Ειρηνικές διαδηλώσεις Κυπρίων στην Πράσινη Γραμμή βάφονται με αίμα. Μία ομάδα μοτοσυκλετιστών αναμεσά τους και ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, διαφώνησε με την απόφαση της Ομοσπονδίας συνεχίζοντας κανονικά το πλάνο της πορείας τους προς τα κατεχόμενα. Έχοντας πλέον φτάσει τον αριθμό των επτά χιλιάδων μοτοσικλετιστών, από ένα αφύλακτο στρατιωτικό φυλάκιο εισήλθαν στη νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, τη λεγόμενη «Πράσινη Γραμμή», καθώς η Κυπριακή Αστυνομία απέτυχε να τους αναχαιτίσει. Την ίδια ώρα, στη λεγόμενη «γραμμή Αττίλα», είχαν συγκεντρωθεί τουλάχιστον 1.000 Τουρκοκύπριοι, ανάμεσά τους και πολλοί οπαδοί των «Γρίζων Λύκων», που είχαν καταφθάσει από την Τουρκία, απειλώντας ότι θα άνοιγε πυρ και αυτό ανησυχούσε τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από την 1η Αυγούστου η πορεία απασχολούσε το Εθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης. Το κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στη γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα.
Οι μοτοσικλετιστές αρχικά φαίνονταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Κερύνεια, προβάλλοντας παράλληλα τη θέση ότι δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Αστυνομία, αλλά ούτε και με τα Ηνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική. Παρόντες ήταν και οι 200 Ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο. Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Μοτοσικλέτας, η πορεία ματαιώθηκε. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Χατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Τούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύθηκε και μετατράπηκε σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.
Η κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Οι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Οι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Οι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλους στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των Γκρίζων Λύκων.
Ο Tάσος Ισαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, μέχρις ότου αυτός εξέπνευσε. ‘Αφησε την τελευταία του πνοή 95 μέτρα από την την ελληνοκυπριακή πλευρά και 32 από την τουρκοκυπριακή, σύμφωνα με την έκθεση του OHE. Δύο ιρλανδοί αστυνομικοί, μέλη της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (UNFICYP), δεν κατάφεραν να τον αποσπάσουν από τα χέρια των μαινόμενων Τουρκοκυπρίων. Τα υπόλοιπα μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, τα οποία ήταν παρόντα στην σκηνή, επέλεξαν να μην επέμβουν. Καθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Ισαάκ φέρεται να ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Μεχμέτ Αρσλάν. Από τη γενικευμένη συμπλοκή στη νεκρή ζώνη τραυματίστηκαν συνολικά 54 Ελληνοκύπριοι, 17 Τουρκοκύπριοι και 12 μέλη της ειρηνευτικής δύναμης.
2011 – «Χωρίς ευρωομόλογα, η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει» υποστηρίζει ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος. Οι ευρωπαϊκές χώρες που έχουν την καλύτερη “βαθμολογία” από τους οίκους αξιολόγησης θα πρέπει να θέσουν σε εφαρμογή ένα σύστημα ευρωομολόγων αν δεν θέλουν να δουν την ευρωζώνη να καταρρέει, προειδοποιεί ο επενδυτής Τζορτζ Σόρος σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο αυριανό φύλλο της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt.
«Η Γερμανία και οι άλλες χώρες με αξιολόγηση ΑΑΑ θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να δημιουργήσουν ένα σύστημα ευρωομολόγων. Διαφορετικά, το ευρώ θα γκρεμιστεί», γράφει ο Σόρος. Υπογραμμίζει ακόμη ότι είναι απολύτως αναγκαία η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) γιατί, αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, «θα απειληθεί ο βαθμός ΑΑΑ της Γαλλίας».
Ο Σόρος επιρρίπτει ευθύνες στην Γερμανία για την επιδείνωση της κρίσης. «Οι γερμανικές επιφυλάξεις (για παροχή βοήθειας στις χώρες της ευρωζώνης που αντιμετώπιζαν δυσκολίες) ενίσχυσαν την ελληνική κρίση και οδήγησαν στη διάδοσή της που μεταμορφώθηκε σε υπαρξιακή κρίση για την Ευρώπη», σημειώνει στο άρθρο του. Τονίζει μάλιστα ότι μόνο η Γερμανία μπορεί να ανατρέψει την «καταστροφική ευρωπαϊκή δυναμική» που έχει δημιουργηθεί αν υποστηρίξει την έκδοση ευρωομολόγων και αποφύγει τις «ανυπολόγιστες απώλειες που θα είχε η κατάρρευση του ευρώ στο τραπεζικό σύστημα».
Γεννήσεις
1826 – Ανδρέας Αναγνωστάκης. Γεννήθηκε στα Αντικύθηρα, αλλά η οικογένειά του καταγόταν από τα Σφακιά της Κρήτης. Σπούδασε ιατρική πρώτα στην Αθήνα και κατόπιν στη Βιέννη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Εξειδικεύτηκε στον οφθαλμιατρικό τομέα με διατριβές στο Παρίσι και Λονδίνο. Εκεί επινόησε οφθαλμοσκόπιο, το οποίο ήταν και το πιο απλό και εύχρηστο της εποχής του, βελτιώνοντας σημαντικά το αρχικό οφθαλμοσκόπιο του Χέρμαν φον Χέλμχολτζ, και με αυτή την εφεύρεση, μια από τις σημαντικότερες ιατρικές εφευρέσεις της εποχής του, συντέλεσε στην διάδοση της διαγνωστικής μεθόδου.
Επέστρεψε στην Αθήνα το 1854 και διορίστηκε διευθυντής του Οφθαλμιατρείου (σε ηλικία 28 ετών) και καθηγητής της οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (από το 1856 ως τον θάνατό του, δηλαδή επί 41 χρόνια), όπου διετέλεσε δύο φορές (1868 και 1873) κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής και μία φορά πρύτανης, το 1877.
Ο Ανδρέας Αναγνωστάκης υπήρξε πρόεδρος του Α΄ και του Β΄ Πανελλήνιου Ιατρικού Συνεδρίου (1882 και 1885), διευθυντής της «Ιατρικής Εφημερίδος» και συντάκτης του περιοδικού «Ασκληπιός». Το όνομα του φέρει η εγχειρητική μέθοδος θεραπείας του εντροπίου: είναι γνωστή ως «Εγχείρηση Αναγνωστάκη».
1948 – Γιαν Πάλατς. Τσέχος φοιτητής, σύμβολο της αντίστασης κατά των σοβιετικών εισβολέων στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Ο Γιαν Πάλατς (Jan Palach) γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1948 στο Βσέτατι και το 1966 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Κάρλοβι για να σπουδάσει Φιλοσοφία. Τον Αύγουστο του 1969 βίωσε και αυτός, όπως και εκατομμύρια συμπατριώτες του, την κατάλυση της εδαφικής κυριαρχίας της χώρας του από τα τανκς του Κόκκινου Στρατού. Η Μόσχα δεν ανεχόταν το πείραμα ανανέωσης του κομμουνισμού (σύζευξη του υπαρκτού σοσιαλισμού με τη δημοκρατία), που επιχειρούσε ο γραμματέας του κόμματος Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Είχαν περάσει 15 μήνες κάτω από τη σοβιετική μπότα και ο νεαρός Πάλατς σκέφτηκε μια πράξη απελπισίας για να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις των συμπατριωτών του.
Το απόγευμα της Πέμπτης 16ης Ιανουαρίου 1969 περιλούστηκε με βενζίνη στην κεντρική πλατεία της Πράγας Βεντσεσλάς και αυτοπυρπολήθηκε, παρά τις προσπάθειες των περαστικών να τον σώσουν. Στην τσάντα του βρέθηκε ένα σημείωμα, γραμμένο σε μαθητικό τετράδιο, που έγραφε: «Επειδή οι λαοί μας βρίσκονται στα πρόθυρα της απελπισίας, αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε για να ξυπνήσουμε τη λαϊκή συνείδηση. Η ομάδα μας αποτελείται από εθελοντές, πρόθυμους να πυρποληθούν για τον κοινό σκοπό. Επειδή μου έτυχε να τραβήξω τον αριθμό 1, έγραψα εγώ την πρώτη επιστολή κι έγινα ο πρώτος ανθρώπινος δαυλός. Απαιτούμε την κατάργηση της λογοκρισίας και την απαγόρευση της «Ζπράβι» (της εφημερίδας των σοβιετικών δυνάμεων κατοχής). Αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματά μας εντός πέντε ημερών, στις 21 Ιανουαρίου 1969, κι αν ο λαός μας δεν παράσχει επαρκή υποστήριξη στα αιτήματά μας με κήρυξη γενικής απεργίας, θα ανάψει ο δεύτερος δαυλός». Υπογραφή: «Ο δαυλός Νο 1».
Οι φίλοι του, οι καθηγητές του, οι γονείς του τον περιέγραψαν ως νέο επιμελή, με αίσθηση του χιούμορ και αρκετή δόση ειρωνείας. Οι σοβιετικές αρχές και οι υποτακτικοί τους επεχείρησαν να τον παρουσιάσουν ως ψυχοπαθή και τοξικομανή. Ο Πάλατς πέθανε στις 19 Ιανουαρίου 1969 σε νοσοκομείο της Πράγας από καθολικά εγκαύματα τρίτου βαθμού.
1950 – Στίβεν Βόζνιακ (χαϊδευτικά «Βοζ», Stephen -κατά το πιστοποιητικό γέννησης Stephan- Gary “Steve” Wozniak, γενν. 11 Αυγούστου 1950) είναι Αμερικανός σχεδιαστής υπολογιστών, ο οποίος ίδρυσε την Apple με τον Στηβ Τζομπς και τον Ρόναλντ Γουέιν. Γεννήθηκε στο Σαν Χοσέ (Καλιφόρνια). Ο Βόζνιακ έχει πολλά ψευδώνυμα, μεταξύ των οποίων και «Ο Βοζ», «Ο θαυμαστός μάγος του Βοζ» και «iΒοζ». Σκοπός της ίδρυσης της Apple και πρώτο της προϊόν ήταν ο ηλεκτρονικός υπολογιστής Apple I, δημιούργημα του Bόζνιακ, ο οποίος έγινε ευρέως αποδεκτός ως ο πρώτος ολοκληρωμένος προσωπικός υπολογιστής του κόσμου. Ο Βόζνιακ σχεδίασε και κατασκεύασε εντελώς μόνος του τους υπολογιστές Apple I και Apple II στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Οι υπολογιστές αυτοί αποτέλεσαν ορόσημο στην εξέλιξη των μικροϋπολογιστών. Ο Βόζνιακ τερμάτισε οριστικά τη σχέση πλήρους απασχόλησης που είχε με την Apple στις 6 Φεβρουαρίου 1987, δώδεκα χρόνια αφότου δημιούργησε την εταιρεία. Παραμένει όμως συνεργάτης της με ετήσιες αποδοχές που εκτιμούνται σε 120.000 δολάρια, και φυσικά είναι μέτοχος της Apple. Διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Στηβ Τζομπς μέχρι τον θάνατο του τελευταίου στις 5 Οκτωβρίου 2011, μολονότι κατά διαβεβαίωση του Βόζνιακ (από το 2006) αυτό που τους ένωνε δεν ήταν στενή φιλία.
Θάνατοι
1956 – Τζάκσον Πόλοκ (Paul Jackson Pollock, 28 Ιανουαρίου 1912 – 11 Αυγούστου 1956) ήταν Αμερικανός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Αποτελεί έναν από τους μείζονες αλλά και δημοφιλέστερους ζωγράφους της Αμερικής. Ο Πόλοκ γεννήθηκε στο Κόντυ του Ουαϊόμινγκ και μεγάλωσε στην Αριζόνα. Η οικογενειακή του κατάσταση κατά τα νεανικά του χρόνια περιγράφεται ως ιδιαίτερα περίπλοκη, με συχνές μετακινήσεις σε διάφορες πόλεις και πολιτείες της Αμερικής. Το 1929 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Τόμας Χαρτ Μπένσον. Τα πρώτα έργα του Πόλοκ θεωρούνται επηρεασμένα από τους Μεξικανούς ζωγράφους Νταβίντ Αλφάρο Σικέιρος και Ντιέγο Ριβέρα, ωστόσο μετά από την πρώτη του επαφή με έργα του Πικάσο και των υπερρεαλιστών, οι πίνακες γίνονται περισσότερο συμβολικοί. Επιπλέον – πιθανά και λόγω του γεγονότος ότι έπασχε από κατάθλιψη την οποία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει μέσω της ψυχανάλυσης – είναι επηρεασμένος από τις ψυχολογικές θεωρίες του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ. Τα έργα του της περιόδου 1938-1944 είναι βασισμένα σε αυτές, αν και δεν τυγχάνουν θετικής κριτικής.
Το 1944 παντρεύεται την – επίσης ζωγράφο – Λη Κράσνερ και ένα χρόνο αργότερα μετακομίζουν στο Λονγκ Άιλαντ. Η Κράσνερ εργάζεται για τη συντήρησή τους, ενώ ο Πόλοκ αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στη ζωγραφική. Την περίοδο αυτή, η οποία θεωρείται από τις δημιουργικότερες για τον Πόλοκ, επινοεί την τεχνική του dripping. Οι τεχνικές που αναπτύσσει καλούνται συχνά και με τον ευρύτερο όρο action painting. Παρά τον φαινομενικά τυχαίο χαρακτήρα που εμπεριέχεται στην τεχνική του, ο Πόλοκ επεξεργάζεται σχολαστικά τους πίνακές του, οι οποίοι αποτελούν ως επί το πλείστον αφηρημένες συνθέσεις μεγάλων διαστάσεων (murals).
Οι πρώτοι πίνακες που ακολουθούν την τεχνική του dripping εκτίθενται για πρώτη φορά το 1948, στην Betty Friedman Gallery και τυγχάνουν καθολικής καλλιτεχνικής αναγνώρισης, αλλά και μεγάλης εμπορικής επιτυχίας. Το περιοδικό Time φιλοξενεί εκτενές άρθρο για τον Πόλοκ το 1951, χαρακτηρίζοντάς τον ως τον “μεγαλύτερο εν ζωή Αμερικανό καλλιτέχνη”. Οι πίνακες του Πόλοκ μετά το 1951 διαφοροποιούνται και χαρακτηρίζονται από περισσότερο σκοτεινά χρώματα.
Η καλλιτεχνική πορεία του Τζάκσον Πόλοκ διακόπηκε απότομα, καθώς σκοτώθηκε το 1956 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ενώ, σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, οδηγούσε μεθυσμένος.
2004 – Βάσω Μανωλίδου. Γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου του 1910 στην οδό Μνησικλέους στην Πλάκα. Πατέρας της ήταν ο Παναγιώτης Μανωλίδης από τον Βελβεντό Πιερίων, εμπορικός αντιπρόσωπος σημαντικών εμπορικών οίκων του εξωτερικού, ενώ η μητέρα της καταγόταν από την Κρήτη, και ήταν απόφοιτος του Αρσακείου. Είχε ακόμα τρία αδέρφια, δυο αγόρια τον Αντρέα και τον Ντίνο και μια αδερφή, την Χρυσάνθη. Στο διπλανό σπίτι της οδού Μνησικλέους μεγάλωνε η πρώτη ξαδέρφη της, Μαίρη Αρβανιτάκη (μετέπειτα Μαίρη Αρώνη) και μαζί έζησαν τα παιδικά τους χρόνια, παίζοντας στις θεατρικές παραστάσεις που έστηναν στην ταράτσα του σπιτιού τους. Η εκπαίδευσή της έγινε στο παρθεναγωγείο της περίφημης Σχολή Χιλ στην Πλάκα Ο πατέρας της αγαπούσε το θέατρο και την όπερα, και βλέποντας την υποκριτική ικανότητα της κόρης του, την πρόετρεψε (πράγμα σπάνιο για την εποχή) να ασχοληθεί με το θέατρο. Μάλιστα, την συνόδεψε ο ίδιος, για να γραφεί στην τότε πρωτοϊδρυόμενη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, σε ηλικία μόλις 15 χρονών. Η Μανωλίδου έδωσε εξετάσεις μπροστά στην κριτική επιτροπή της σχολής, απαγγέλοντας το ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα, «Lacrimae rerum» καθώς και ένα απόσπασμα από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευρυπίδη. Πέρασε τις εξετάσεις παμφηφεί και μάλιστα τέλειωσε τη δραματική σχολή με άριστα. Την αποφοίτησή της από τη σχολή μαζί με των άλλων συναδέλφων της (ήταν οι πρώτοι απόφοιτοι της σχολής του Εθνικού Θεάτρου) χαιρέτησε με ένα σημείωμα του στη Νέα Εστία και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, προβλέποντας λαμπρό μέλλον για τη νεαρή απόφοιτο.
Η πρώτη της εμφάνιση στο Εθνικό έγινε τον Απρίλιο του 1932, όταν έπαιξε στη Βαβυλωνία του Δημ. Βυζάντιου, τον δευτερεύοντα ρόλο της Ανθούλας, της κόρης του ξενοδόχου. Τον Οκτώβριο του 1932 θα κάνει την δεύτερη εμφάνισή της, στον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ, στον δευτερεύοντα ρόλο της Νερίτσας. Από το 1932 έως το 1943 που είναι η πρώτη περίοδος της στο Εθνικό Θέατρο, θα καταξιωθεί παίζοντας έργα κλασικού ρεπερτορίου δίπλα στους σημαντικότερους ηθοποιούς της εποχής. Ο σημαντικότερος ρόλος της εκείνης της περιόδου που -σύμφωνα με την ίδια την καταξίωσε στους συναδέλφους της και στο κοινό ήταν αυτός της Οφηλίας, στον Άμλετ του Σαίξπηρ, με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Μινωτή και σκηνοθέτη τον Δημήτρη Ροντήρη, το 1937.
Στους Ταπεινούς και καταφρονεμένους του Ντοστογιέφσκι που θα παίξει δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη – τον Απρίλιο του 1934, θα κάνει τους κριτικούς να την προσέξουν ιδιαίτερα. Ο Μιχάλης Ροδάς, στην κριτική του θα γράψει …ηρωίδα της παραστάσεως ήταν η Βάσω Μανωλίδου στην πολύπαθη Ελένη – Νέλλη. Έπαιξε με φυσικότητα, με τέχνη γενικά αξιοθαύμαστη και με συνοχή καλλιτεχνική απ’ αρχής μέχρι τέλους…. Ο δε θεατρικός κριτικός της εφημερίδας Η Καθημερινή Γ. Νάζος γράφει ότι …ιδιαιτέρως δέον να εξαρθή η λαμπρά απόδοσις της δίδος Μανωλίδου, η οποία συνεκράτησε αδιάπτωτον την συγκίνησιν του κοινού ως επιληπτική ορφανή, αφηγούμενη επί μίαν ολόκληρον σκηνήν το δράμα της ζωής της….
Άλλη παράσταση – ορόσημο όχι μόνο στην καριέρα της αλλά και γενικά στο ελληνικό θέατρο ήταν το Βασιλιάς Ληρ του Σαίξπηρ και πάλι, το 1938. Σε αυτήν την παράσταση, πρωταγωνιστούσε ό,τι εκλεκτότερο είχε το ελληνικό θέατρο τότε. Βασιλιάς Ληρ ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης, η Βάσω Μανωλίδου έπαιζε την μία από τις κόρες του, την Κορντέλια, η Κατίνα Παξινού έπαιζε την άλλη κόρη του, τη Γονερίλη ενώ η Ελένη Παπαδάκη έπαιζε την τρίτη κόρη, την Ρεγάνη.
Την άνοιξη του 1943 θα εγκαταλείψει το Εθνικό και θα συστήσει θίασο, με τον Νίκο Δενδραμή και τον Γιώργο Παππά. Θα αντιμετωπίσει για πρώτη φορά τις προκλήσεις του ελεύθερου θεάτρου, δεν θα αποφύγει βέβαια να παίζει έργα που φέρνουν κόσμο στα ταμεία και όχι έργα καλλιτεχνικών αξιώσεων, αλλά παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθήσει για το καλύτερο. Στον θίασο αυτόν, από τον Σεπτέμβρη του 1943 θα συμμετέχει – για περιορισμένο διάστημα – και ο Αιμίλιος Βεάκης ενώ σκηνοθέτης θα είναι ο Τάκης Μουζενίδης.
Από την άνοιξη του 1944, θα συνεχίσει μόνο με τον Γιώργο Παππά, στο θέατρο «Λυρικόν», ενώ από το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, θα συνεργαστεί με τον θίασο της Μαίρης Αρώνη και του Δημήτρη Χορν, με τους οποίους θα κάνει και μια μεγάλη περιοδεία στον Ελληνισμό του εξωτερικού.
Στο Εθνικό θα γυρίσει οριστικά το 1955 και θα μείνει μέχρι το τέλος της καριέρας της, το 1980. Το 1955, ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή για το ελληνικό θέατρο,θα συναντηθεί θεατρικά με την ξαδέλφη της Μαίρη Αρώνη και θα ερμηνεύσουν υποδειγματικά το ντουέτο Μαρία Στιούαρτ (Μανωλίδου) – Ελισάβετ (Αρώνη), στο έργο Μαρία Στιούαρτ του Φρίντριχ Σίλερ.
Όλα αυτά τα χρόνια θα ερμηνεύσει διάσημους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα καλύτερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Το 1978 θα έχει ακόμα μία προσωπική επιτυχία ερμηνεύοντας απαράμιλλα τον ρόλο της Αμάντα (της μητέρας) στον Γυάλινο κόσμο του Τένεσι Ουίλιαμς. …Μεθυστική και αδαμάντινη ένιωσε το ρόλο της Αμάντα σε όλες τις αποχρώσεις του, …και ενσαρκώνει με ευαισθησία, άνεση και σιγουριά αυτή τη μητέρα.. γράφει στην κριτική του ο Βαγγέλης Ψυράκης στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.
Το 1980 θα τελειώσει την καριέρα της με έναν υποκριτικό θρίαμβο. Θα παίξει τον ρόλο της Ουίννυ στις Ευτυχισμένες μέρες του Σάμιουελ Μπέκετ (με Ουίλλυ τον Μηνά Χατζησάββα). Ένα έργο δύσκολο, ένας πραγματικός άθλος για τον ηθοποιό που στερούμενος τα άλλα εκφραστικά του μέσα είναι υποχρεωμένος να παίξει μόνο με το πρόσωπο και τη φωνή. Η Μανωλίδου αφού χρειάστηκε να μάθει απέξω ένα μονόλογο 60 σελίδων, και να παίξει θαμμένη σχεδόν μέχρι το λαιμό, μέσα σε έναν εκτυφλωτικά φωτιζόμενο αμμόλοφο, επί 1 1/2 ώρα μόνη της πάνω στη σκηνή, τα κατάφερε προσθέτοντας επάξια το όνομά της δίπλα στα ιερά τέρατα του παγκόσμιου θεάτρου (π.χ. Πέγκι Άσκροφτ) που υποδύθηκαν με επιτυχία αυτόν το ρόλο.
Τον Αύγουστο του 1995 τιμήθηκε με το παράσημο του Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικος από τον προεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο μαζί με τους συναδέλφους της Ειρήνη Παππά, Δημήτρη Χορν, Άννα Συνοδινού και Ασπασία Παπαθανασίου. [10]
Ήταν σύζυγος για πάνω από 50 χρόνια του θεατρικού επιχειρηματία Θεόδωρου Κρίτα, και μητέρα μιας κόρης, της Αλίνας Κρίτα. Έμενε στο Παλαιό Φάληρο στην Αθήνα. Πέθανε – πλήρης ημερών – σε ηλικία 94 ετών.
2014 – Ρόμπιν Γουίλιαμς (Robin McLaurin Williams, 21 Ιουλίου 1951 – 11 Αυγούστου 2014) ήταν Αμερικανός ηθοποιός και σταντ απ κωμικός. Γεννήθηκε στο νοσοκομείο του Αγίου Λουκά στο Σικάγο του Ιλινόις στις 21 Ιουλίου 1951 και πέθανε στις 11 Αυγούστου 2014 στην περιοχή Τιμπουρόν της Καλιφόρνια. Η μητέρα του Λόρι Μακ Λόριν (1923 – 2001) ήταν πρώην μοντέλοκαι ο πατέρας του Ρομπερτ Φιτζγκεραλντ στέλεχος της εταιρίας Φορντ Μότορ. Μεγάλωσε στο Μπλούμφιλντ Χιλς του Μίσιγκαν και στα δεκαέξι του χρόνια μετακόμισε μαζί με την οικογένεια του στην Καλιφόρνια. Φοίτησε στο κολέγιο Κλερμόντ Μενς και στη συνέχεια παρακολούθησε θεατρικές σπουδές στο κολέγιο Μαρίν. Αργότερα φοίτησε με υποτροφία στη φημισμένη δραματική σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης.
Έγινε γνωστός από το ρόλο του εξωγήινου Μορκ στην τηλεοπτική σειρά Μορκ & Μίντι (1978-1982), για τον οποίο κέρδισε Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ηθοποιού στην κατηγορία κωμική σειρά ή μιούζικαλ. Πρωταγωνίστησε τόσο σε ταινίες με ευρεία αποδοχή από τους κριτικούς, όπως οι Ο κατά Γκαρπ κόσμος (The world according to Garp), Καλημέρα Βιετνάμ (Good Morning Vietnam, 1987), Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών , (1989), Ξυπνήματα (1990) Ο Βασιλιάς της Μοναξιάς (The Fisher King, 1991) και Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ (1997) όσο και σε εισπρακτικές επιτυχίες όπως οι Ποπάυ (1980), Χουκ (1991), Αλαντίν (1992), Η Κυρία Ντάουτφαϊερ (1993), Τζουμάντζι (1995), Το Κλουβί με τις Τρελές (1996) Μια Νύχτα στο Μουσείο (2006) και Χάπι Φιτ (2006).
Είχε βραβευτεί με Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου το 1997 για την ταινία Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ (Good Will Hunting) ενώ είχε προταθεί τρεις φορές για βραβείο Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Είχε επίσης βραβευθεί με δύο βραβεία Έμμυ, έξι Χρυσές Σφαίρες, δύο βραβεία Σωματείου Ηθοποιών και τέσσερα βραβεία Γκράμι.
Ο 63χρονος ηθοποιός βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Η αιτία του θανάτου του ήταν, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, «αυτοκτονία από ασφυξία». Ο Ουίλιαμς πάλευε με την κατάθλιψη τα τελευταία χρόνια και πρόσφατα είχε ξεκινήσει ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Η γυναίκα του τον είδε ζωντανό στο σπίτι τους την Κυριακή το βράδυ. Το επόμενο πρωί τηλεφώνησε στην αστυνομία λέγοντας πως «ο σύζυγός της δεν ανέπνεε». Σύμφωνα με μαρτυρίες οικείου του προσώπου, τις τελευταίες ημέρες πριν βάλει τέλος στην ζωή του, αισθανόταν τόσο καταβεβλημένος που κοιμόταν έως και 18 ώρες την ημέρα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
