Κι όσο οι υπόλοιποι ανασαίνουμε με ανακούφιση, ότι δεν ήταν κανείς συγγενής μας μέσα σε ένα από τα μοιράια τρένα, 60 οικογένειες κλαίνε και χτυπιούνται
Γράφει ο Γιώργος Κατσιπάνος
Το δυστύχημα ή μάλλον το έγκλημα στα Τέμπη έγινε. Είναι αλήθεια. Δεν είναι μια καλοστημένη κακόγουστη φάρσα. Κι όσο οι υπόλοιποι ανασαίνουμε με ανακούφιση, ότι δεν ήταν κανείς συγγενής μας μέσα εκεί, 60 οικογένειες κλαίνε και χτυπιούνται. Όμως ας βάλουμε λίγο τη θέση μας στη θέση αυτών των ανθρώπων. Ας το σκεφτούμε λίγο. Τι σκ@τά θα κάναμε αν χανόταν το παιδί μας, ο – η σύζυγος μας, ο γονιός μας, ένας συγγενής μας. Πως θα στεκόμασταν στα πόδια μας;
Από κει και πέρα φαίνεται ξεκάθαρα στους πολίτες που έχουν ένα στοιχειώδες επίπεδο σκέψης και νόησης ότι αυτοί που κυβερνούν δεν ενδιαφέρονται για μας. Είμαστε απλά μια στατιστική, ένας αριθμός. Αυτή πολυφορεμένη φράση των τελευταίων ημερών «ότι από τύχη ζούμε σε αυτή τη χώρα» είναι δυστυχώς άκρως ρεαλιστική.
Αλλά πάνω από όλα φταίει η έλλειψη της ατομικής μας ευθύνης. Πόσα μας έχουν φορτώσει τον τελευταίο καιρό; Φταίμε για την μεταδοτικότητα του ιού, φταίμε για τους 15 χιλιάδες νεκρούς, φταίμε για το έγκλημα στα Τέμπη, φταίμε που τα φάγαμε όλοι μαζί, φταίμε που είμαστε κακοπληρώτες (κι ας μην έχουμε μια) φταίμε που είμαστε αρχόσχολοι και ζούμε από επιδόματα, φταίμε γιατί ξεχνάμε να κλείσουμε το θερμοσίφωνα και δεν θα έχουμε ρεύμα, φταίμε, φταίμε, φταίμε .
Ποιος είναι αυτός που δεν φταίει ποτέ; Μα φυσικά ο καπετάνιος. Αυτός που κρατάει το τιμόνι. Αυτός διαχρονικά δεν φταίει. Είτε συγκρούονται τρένα, είτε καίγονται ζωντανοί, είτε πνίγονται από τις λάσπες, είτε πνίγονται στα πέλαγα, είτε σκοτώνονται στο δρόμο. Αυτός που την πληρώνει δυστυχώς είναι ο μούτσος, όπως θα γίνει και τώρα με τον Σταθμάρχη. Δεν λέω ότι δεν έχει ευθύνη και μάλιστα μεγάλη αλλά η Δικαιοσύνη θα μείνει σε αυτόν. Είμαι σίγουρος. Μακάρι να διαψευστώ. Αλλά δυστυχώς όλοι ξέρουμε τι πάει να πει Ντογιάκος.
Από την άλλη φταίμε κι εμείς. Η έλλειψη της ατομικής μας ευθύνης. Ναι. Βουλιάξαμε στον καναπέ και αφήσαμε τους δυνάστες να καταστρέφουν, αργά και με σχέδιο, τις ζωές μας. Μείναμε θεατές στην καταστροφή του μέλλοντος των παιδιών μας μένοντας ανενεργοί πολίτες. Βαλτώσαμε στη ρουτίνα και στο να κοιτάμε απλά τη δουλειά μας.
Το ανάστημα πρέπει τώρα να ορθωθεί. Αν όχι για μας, για αυτά τα παιδιά που είδαν γνωστούς τους, φίλους, αδερφούς να εξαφανίζονται. Που θα τους ζητήσουμε κουνώντας το δάχτυλο να πάρουν το μέλλον της χώρας στα χέρια χωρίς κανένα εφόδιο. Που θα απαιτήσουμε να κάνουν οικογένεια και να συνεχίσουν το «έθνος των Ελλήνων».
Πλησιάζουν κι οι εκλογές. Οι μεγάλοι θα κοιτάξουν να αντιστρέψουν το κλίμα. Παρέα με τη δημοσιογραφική πλειοψηφία – μαφία μάλλον θα το πετύχουν. Τα Πορτοσαλτοείδη θα μας κουνάνε το δάχτυλο από τις οθόνες. Θα μας επιρρίψουν τις ευθύνες. Το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό. Θα κλείσουμε τις τηλεοράσεις και θα σηκωθούμε από τον καναπέ; Ή θα τους κοιτάμε πάλι σαν χάνοι;
ΥΓ Κάποιος από το Ιερατείο ας μαζέψει επιτέλους τον Αμβρόσιο. Υπάρχουν συγγενείς και οικογένειες που θρηνούν. Αν, επαναλαμβάνω αν, υπάρχει υγιές κομμάτι στον κλήρο και στην Ιερά Σύνοδο έχουν χρέος να τον θέσουν εκτός εκκλησίας. Άμεσα.
ΥΓ 2 Κι επειδή οι κυβερνώντες στενοχωρήθηκαν πολύ για το δυστύχημα στα Τέμπη, εν μέσω τριήμερου πένθους, έφεραν νομοσχέδιο προς ψήφιση στη Βουλή που ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση του Νερού καθώς και την ιδιωτικοποίηση του Ογκολογικού Παίδων.
ΥΓ 3 Ένα μπράβο στη διοίκηση της ΔΕΥΑΑ (Φαρμάκης, Κιτσοπάνος) και τους εργαζομένους για τη σημερινή τους διαμαρτυρία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
