Ο κ. Μητσοτάκης
δεν μας έχει συνηθίσει σε εκπλήξεις
- του Γιάννη Α. Μυλόπουλου
Τον θυμόμαστε να διαβεβαιώνει τη Βουλή, εν μέσω πανδημίας, ότι δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει την κατά τα άλλα αυταπόδεικτη και διεθνώς τεκμηριωμένη επιστημονικά βεβαιότητα, ότι η επένδυση σε ΜΕΘ σώζει ζωές. Όπως επίσης θυμόμαστε πολύ καλά ότι λίγες μέρες αργότερα έγινε γνωστό ότι όχι μόνο υπήρχε τέτοια μελέτη που αποδείκνυε αυτό που επέμενε ο πρωθυπουργός ότι δεν υπάρχει, αλλά ήταν και σε πλήρη γνώση του, αφού του είχε υποβληθεί προ καιρού από σύμβουλό του.
Όλος, βέβαια, αυτός ο… Καραγκιόζ μπερντές δεν στήθηκε τυχαία. Οργανώθηκε για να ρίξει στάχτη στα μάτια για την άθλια διαχείριση της πανδημίας. Μια διαχείριση που έφερε την Ελλάδα πρώτη σε θανάτους ανά πληθυσμό στην Ευρώπη και δεύτερη σε ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με τα διεθνή και γι’ αυτό αδιάσειστα στοιχεία. Η πολιτική της μη ενίσχυσης του ΕΣΥ με εξοπλισμό και προσωπικό ούτε κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν ήταν καθόλου τυχαία καθώς, όπως αποδείχθηκε αργότερα, η κυβέρνηση προόριζε το ΕΣΥ για ιδιωτικοποίηση.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τον θυμόμαστε τον κ. Μητσοτάκη ακόμη να επιμένει σθεναρά ότι δεν είχε ιδέα για την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη από την την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών η οποία βρίσκεται, με δική του πρωτοβουλία, στη δική του αποκλειστική αρμοδιότητα. Όπως τον θυμόμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Μαίου του 2023, κατά τη διάρκεια του debate, να τα αλλάζει και να παραδέχεται ανερυθρίαστα ότι ναι, υπάρχει σκάνδαλο παρακολουθήσεων, αφού δεν συντρέχει κανένας εθνικός λόγος για τις υποκλοπές που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει αποδείξει μέχρι σήμερα ότι δεν έχει καμία δυσκολία, ανά πάσα στιγμή, να διαψεύδει με τον πιο θεαματικό τρόπο τον εαυτό του. Γι’ αυτό και για όσα εξήγγειλε κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της… νέας κυβέρνησης, μεγαλύτερη σημασία έχουν όσα απέκρυψε, παρά όσα εξήγγειλε.
Ο κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, πολιτεύεται παγίως με την ίδια δοκιμασμένη συνταγή. «Κρύβει λόγια» για να αποκρύψει εκείνα που αν γίνουν γνωστά θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Και την ίδια στιγμή χρησιμοποιεί την τεχνική του αντιπερισπασμού για να αποσπάσει την προσοχή από εκείνα που δεν τον συμφέρει να φανερωθούν και για να την εκτρέψει σε εκείνα που θέλει να στρέψει την προσοχή των πολιτών.
Τουλάχιστον σε πέντε σημεία της ομιλίας του πρωθυπουργού στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, σημασία δεν είχαν αυτά που είπε, αλλά όσα εντέχνως απέκρυψε. Με πρώτο το ζήτημα της αντιμετώπισης της ακρίβειας. Όπου απέκρυψε το μείζον, που είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε τέλος στην επιδοματική πολιτική, επειδή αυτή εξέτρεψε δημοσιονομικά τη χώρα, αυξάνοντας το εξωτερικό χρέος κατά 44 δις ευρώ μέσα στην τετραετία.
Ένα χρέος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη το παρέλαβε από την κυβέρνηση Τσίπρα ρυθμισμένο στα 355 δις ευρώ και το εκτόξευσε πάνω από 400 δις. Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός έδωσε έμφαση στην ομιλία του στη Βουλή στο έλασσον, που είναι η εξαγγελία της προσωρινής, για λίγους μόνο μήνες, συνέχισης της πολιτικής των κουπονιών και των λογής pass. Μόνο που επιβεβαιώνοντας τον εαυτό του, απέκρυψε τον προσωρινό, πλέον, χαρακτήρα του μέτρου. Έδωσε έτσι την ψευδή εντύπωση ότι το πάρτι των επιδομάτων θα συνεχιστεί και την επόμενη τετραετία. Με την ίδια άνεση, σε λίγους μήνες θα ανακοινώσει το τέλος του. Επιρρίπτοντας, κατά τη συνήθη τακτική του, την ευθύνη σε διεθνείς παράγοντες ή ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και στον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα…
Το δεύτερο σημείο όπου ο κ. Μητσοτάκης απέκρυψε την αλήθεια, βρίσκεται στην εξαγγελία της οικονομικής πολιτικής. Συνεχίζοντας την ίδια ολέθρια για τα δημοσιονομικά μεγέθη και για την εθνική οικονομία, αλλά και για τη μεσαία και τη χαμηλή οικονομικά τάξη οικονομική πολιτική της μη αντιμετώπισης των αιτίων της ακρίβειας και επιμένοντας στην πολιτική του μετριασμού των επιπτώσεών της στους καταναλωτές μέσω επιδοτήσεων, απέκρυψε μια μεγάλη αλήθεια. Ότι δηλαδή η ενεργειακή κρίση και η ακρίβεια δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν ποτέ αποτελεσματικά, με την ήδη αποτυχημένη πολιτική της αυτορρύθμισης των αγορών. Κάτι, άλλωστε, που δεν συνέβη σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, αφού πουθενά η ακρίβεια δεν αντιμετωπίστηκε μέσω της αυτορρύθμισης των αγορών, αλλά με κρατικές επεμβάσεις και περιορισμό των ανατιμήσεων.
Παντού στην Ευρώπη η ακρίβεια αντιμετωπίστηκε με την επανακρατικοποίηση των κάποτε δημόσιων επιχειρήσεων ηλεκτρισμού, με την επιβολή πλαφόν στις τιμές του ρεύματος και των καυσίμων, με τη φορολόγηση των υπερκερδών των μεγάλων ενεργειακών επιχειρήσεων και των διυλιστηρίων και με τη δραστική μείωση των έμμεσων φόρων. Οι οποίοι έμμεσοι φόροι, σιωπηρά και εδώ και δια της πολιτικής του «κρύβε λόγια», παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, σε βάρος των πολιτών και την επόμενη τετραετία. Έχει πια αποδειχθεί περίτρανα ότι όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη περίμενε να αυτορυθμιστεί η ενεργειακή αγορά, την αγορά τη ρύθμιζαν προς όφελός τους οι κερδοσκόποι. Ανεβάζοντας τις τιμές στα ύψη και αισχροκερδώντας σε βάρος των καταναλωτών. Απέκρυψε λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης στις προγραμματικές δηλώσεις του τη μεγάλη αλήθεια, ότι η οικονομική του πολιτική είναι υπεύθυνη για το ότι η Ελλάδα έγινε η ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη. Και αυτό όπως φαίνεται από τις εξαγγελίες του, θα συνεχίσει και κατά τη δεύτερη τετραετία, έστω και χωρίς επιδόματα. Μια πραγματικότητα που θα την πληρώσουν σύντομα ακριβά οι πολίτες. Τους οποίους, πάντως, κατάφερε να καθησυχάσει ο πρωθυπουργός, προς το παρόν τουλάχιστον, με την τακτική της απόκρυψης της δυσάρεστης αλήθειας.
Αλλά και για την αύξηση των μισθών ο κ. Μητσοτάκης απέκρυψε τα κακά νέα. Που είναι ότι οι αυξήσεις που εξήγγειλε τελούν υπό την προϋπόθεση της επίτευξης συγκεκριμένων αναπτυξιακών ρυθμών της οικονομίας. Τους οποίους η Ευρώπη θεωρεί δύσκολο να επιτευχθούν, αν δεν αντιμετωπιστεί η ακρίβεια κι ο πληθωρισμός. Που δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν με την οικονομική πολιτική που εξήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης.
Η μια απόκρυψη της αλήθειας ανατροφοδοτεί την άλλη…
Εκεί πάντως που ο κ. Μητσοτάκης ξεπέρασε τον εαυτό του, είναι στις εξαγγελίες του για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αφού ξαφνικά, μετά τις εκλογές, η «ιερή προεκλογικά αγελάδα» της μεσαίας τάξης, έγινε… ύποπτη φοροδιαφυγής. Αποκρύπτοντας και εδώ τη μεγάλη αλήθεια. Που είναι ότι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης πρέπει να ξεκινήσει από τις μεγάλες ενεργειακές επιχειρήσεις και τα διυλιστήρια. Που κέρδισαν δις ευρώ υπερκέρδη τα οποία, παρά τις πρωθυπουργικές υποσχέσεις, παραμένουν αφορολόγητα. Που σημαίνει ότι και πάλι η μεσαία τάξη θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό.
Και τέλος καραμπινάτη απόκρυψη της αλήθειας έκανε ο κ. Μητσοτάκης στις εξαγγελίες περί αλλαγής του Συντάγματος, προκειμένου να καταργηθεί το άρθρο 16. Εδώ, το άρθρο 16 που προστατεύει τον δημόσιο χαρακτήρα και εγγυάται τη δημόσια χρηματοδότηση των πανεπιστημίων διαστρεβλώθηκε και έγινε από τον κ. Μητσοτάκη αυτό που διασφαλίζει το «κρατικό μονοπώλιο στην Παιδεία». Κάτι που αν ίσχυε στ’ αλήθεια, δεν θα ήταν η Ελλάδα η τελευταία χώρα στην Ευρώπη ως προς τη δημόσια χρηματοδότηση των πανεπιστημίων της.
Πίσω όμως από τον αντιπερισπασμό της «κατάργησης του κρατικού μονοπωλίου στην Παιδεία», βρίσκεται και μια ακόμη κρυμμένη αλήθεια. Πρόκειται για το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη υποχρηματοδοτεί τα πανεπιστήμια, για να τα ιδιωτικοποιήσει και να εμπορευματοποιήσει το τελευταίο οχυρό που έμεινε εκτός αγοράς. Εδώ το πρόβλημα δεν είναι, βεβαίως, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα οποία, άλλωστε, έχουν ένα δευτερεύοντα ρόλο σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, όπου τα δημόσια πανεπιστήμια παραμένουν ο κορμός και ο βασικός πυλώνας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην προκειμένη υποκριτική πολιτική το πρόβλημα είναι ότι υποβαθμίζουν τη δημόσια εκπαίδευση, για να ανοίξουν τεχνητά χώρο για την ιδιωτική. Η οποία, έτσι, μετασχηματίζεται από μια χώρα παραγωγής, με άξονα την οικονομία της γνώσης, σε μια χώρα παροχής ανειδίκευτων και χαμηλού κόστους υπηρεσιών.
Το μέλλον της Ελλάδας, όπως τουλάχιστον το σχεδιάζει ο κ. Μητσοτάκης, κρύβεται πίσω όχι από όσα εξήγγειλε, αλλά από όσα απέφυγε σκοπίμως να αναφέρει στις προγραμματικές του δηλώσεις.
