.
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1826 – Ο Οθωμανοί κυριεύουν τη νησίδα Βασιλάδι, προπύργιο του Μεσολογγίου, σφίγγοντας τον κλοιό γύρω από την Πόλη, που θ’ αντέξει ενάμισι μήνα ακόμη. Αρχικά, η κατεύθυνση των Οθωμανών προς το Αιτωλικό άρχισε το πρωί της 25ης Φεβρουαρίου όταν σαράντα εχθρικά πλοιάρια, με 30 στρατιώτες το καθένα, ξεκίνησαν από τις Αλυκές, ταυτόχρονα με 20 λέμβους που είχαν κατεβάσει οι φρεγάτες του μουσουλμανικού στόλου.Έτσι, όλα μαζί κινήθηκαν πρός το Βασιλάδι, σημαντικό προπύργιο για την άμυνα του Μεσολογγίου, όπου επιχείρησαν διαδοχικές επιθέσεις, αλλά αποκρούστηκαν από τα 14 κανόνια και τους 80 στρατιώτες του Σπύρου Πεταλούδη, υπευθύνου για την άμυνα της βραχονησίδας. Δυστυχώς, κατά την αντίσταση στο Βασιλάδι, η απροσεξία του δεκάχρονου γιου του Παπαλουκά, που βρισκόταν στην πυριτιδαποθήκη του οχυρού και μοίραζε φυσέκια στους αγωνιστές, προκάλεσε μια έκρηξη, η οποία σκότωσε ακαριαία εννέα αμυνόμενους και κατέστρεψε όλα τα πυρομαχικά. Μετά από αυτό το γεγονός, η εξέλιξη της μάχης ήταν προδιαγεγραμμένη… “Τότε, αφού κοντεύανε να σωθούν και τα φυσέκια που κάθε παλικάρι είχε απάνου του, άφησαν το νησάκι και περάσανε φανερά, ενώ τ’ αράπικα κανόνια και ντουφέκια δουλεύανε με λύσσα γύρω τους, και βγήκανε στό νησί τής Τουρλίδας, κι από κει περπατώντας μέσα στο νερό κι’ ακολουθώντας ένα μονοπάτι κρυφό, τα Κάκαρα, γλυτώσανε στο Μεσολόγγι, τριάντα όλοι τους. Μα το έρημο Βασιλάδι χάθηκε, κι’ αυτό ήταν χαμός όχι μικρός για τη Μεγάλη Φρουρά.” (Νικόλαος Δημητρίου Μακρή, Ιστορία του Μεσολογγίου). Μεταξύ των νεκρών υπερασπιστών του Βασιλαδίου ήταν ο Σπύρος Πεταλούδης, ο Αναστάσης Παπαλουκάς, ο Σπύρος Ραζής, ο Ασημάκης Ζορμπάς και ο Ιταλός φιλέλληνας Γιακουμότσι.
1948 – Το Κομουνιστικό Κόμμα αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση στην Τσεχοσλοβακία. Στις 25 φεβρουαρίου 1948, ο Μπένες, φοβούμενος εμφύλιο πόλεμο και τη Σοβιετική επέμβαση, συνθηκολόγησε και διορίστηκε ένας Κομμουνιστής ελεγχόμενος από την κυβέρνηση που ορκίστηκε δύο μέρες αργότερα. Αν και τα μέλη των άλλων κομμάτων του Εθνικού Μετώπου ακόμα και ονομαστικά είχαν καταλάβει, ότι αυτό ήταν, με όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, την έναρξη και την καθιέρωση του Κομμουνιστικού καθεστώτος στη χώρα. Ο Υπουργός Εξωτερικών Ζαν Μασάρικ, ο μόνος εξέχων υπουργός ακόμα που δεν ήταν ούτε Κομμουνιστής ή συνοδοιπόρος, βρέθηκε νεκρός εδύο εβδομάδες αργότερα. Στις 30 Μαΐου, μια ενιαία λίστα υποψηφίων του Εθνικού Μετώπου—πλέον μια οργάνωση που κυριαρχείται από τους Κομμουνιστές—εξελέγη μέλος της εθνοσυνέλευσης.
Μετά την ψήφιση του Συντάγματος της 9ης Μαΐου, στις 9 Ιουνίου 1948, η χώρα έγινε λαϊκή δημοκρατία μέχρι το 1960. Αν και δεν ήταν ένα εντελώς Κομμουνιστικό έγγραφο, ήταν αρκετά κοντά στο Σοβιετικό μοντέλο που ο Μπένες αρνήθηκε να το υπογράψει. Παραιτήθηκε, μία εβδομάδα πριν επικυρωθεί οριστικά, και πέθανε τον Σεπτέμβριο. Το Σύνταγμα της 9ης Μαΐου επιβεβαίωσε ότι το ΚΚΤΣ κατείχε την απόλυτη εξουσία, όπως και τα άλλα Κομμουνιστικά κόμματα στο Ανατολικό Μπλοκ. Στις 11 Ιουλίου 1960, εκδόθηκε το Σύνταγμα του 1960 της Τσεχοσλοβακίας, αλλάζοντας το όνομα της χώρας από “Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας” σε “Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας”.
Γεννήσεις
1707 – Κάρλο Γκολντόνι, ιταλός θεατρικός συγγραφέας. Ο Κάρλο Γκολντόνι (Βενετία, 25 Φεβρουαρίου 1707 – Παρίσι, 6 Φεβρουαρίου 1793) ήταν Ιταλός κωμωδιογράφος, ο οποίος θεωρείται ότι ανανέωσε την ιταλική κωμωδία, απομακρυνόμενος από τις χοντροκομμένες φάρσες, δημιουργώντας την «κωμωδία χαρακτήρων». Στα έργα του, παρουσιάζονται χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες της μεσαίας τάξης του καιρού του, ενώ ενσωμάτωσε στοιχεία και από τους χαρακτήρες της Κομέντια ντελ άρτε!.
Τα έργα που γράφτηκαν όσο ο συγγραφέας ήταν στην Ιταλία δεν έχουν θρησκευτικό ή εκκλησιαστικό θέμα ούτε εκφράζουν σκέψεις για το θάνατο ή τη μετάνοια, κάτι που προκαλεί εντύπωση λόγω της αυστηρής καθολικής ανατροφής του Γκολντόνι. Μετά τη μετοίκησή του στη Γαλλία, η θέση του έγινε πιο ξεκάθαρη, καθώς τα έργα του είχαν έντονο αντι-εκκλησιαστικό τόνο και συχνά σατίριζαν την υποκρισία των μοναχών και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Ο Γκολντόνι ενδιαφερόταν για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, τη φιλοσοφία, το κίνημα του Ουμανισμού, ενώ ασκούσε κριτική στην αλαζονεία, στην αδιαλλαξία και την κατάχρηση εξουσίας. Συχνά σατίριζε τους υπερόπτες ευγενείς και τους φτωχούς που δεν είχαν τιμιότητα και αξιοπρέπεια.
1943 – Τζορτζ Χάρισον, βρετανός κιθαρίστας και συνθέτης, ένας από τους τέσσερις Beatles. Είναι ίσως το μοναδικό «σκαθάρι», που έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και κράτησε την προσωπική του ζωή πραγματικά προσωπική. Αν και μέλος των Beatles, δεν αποκάλυπτε πολλά για τον εαυτό του, ενώ ακόμη και σήμερα πολλοί δεν γνωρίζουν πολλά για την καταπληκτική ζωή. Ακόμα και την εποχή της Beatlemania, ο Χάρισον δεν απολάμβανε την ίδια διασημότητα με τους υπόλοιπους Beatles -εξάλλου δεν το επιδίωκε και ο ίδιος, ενώ πολλές φορές έχει ψηφιστεί το… λιγότερο δημοφιλές «σκαθάρι». Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τον αντίκτυπο του Χάρισον, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διεύρυνση της ποπ μουσικής, βάζοντας τις βάσεις για αυτό που τώρα αποκαλούμε «μουσική του κόσμου». Μάλιστα, χάρη σε εκείνον οι Beatles και ο δυτικός κόσμος γνώρισαν το σιτάρ, ένα ινδικό μουσικό όργανο που έδωσε έναν νέο ήχο στο συγκρότημα στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Ωστόσο, από την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία, το «Please Please Me» τον Φεβρουάριο του 1963, αλλά και την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση, ήταν ξεκάθαρο ότι τα τρία υπόλοιπα μέρη του συγκροτήματος είχαν χαρακτηριστικές προσωπικότητες. Ο Τζον Λένον ήταν ο προκλητικός-καυστικός Beatle, ο Ρίνγκο Σταρ ήταν ο αστείος και ο Πολ Μακάρτνεϊ ήταν ο επικοινωνιακός. Έτσι, ο Τζορτζ Χάρισον έμεινε στην ιστορία ως ο «ήσυχος» των Beatles. Έτσι, αφού το σπουδαίο ταλέντο του «παραβλέφθηκε» στους Beatles, ο Χάρισον κράτησε μερικά από τα πιο αριστουργηματικά τραγούδια του για την σόλο καριέρα του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος από τα «σκαθάρια» που έκανε επιτυχία μόνος. Μερικά από τα πιο διάσημα τραγούδια του είναι τα «My Sweet Lord», «All Things Must Pass Away», «Beautiful Girl», «Wah-Wah» και «Isn’t it a Pity». Με το που του δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσει το μουσικό του όραμα, ο κόσμος υποκλίθηκε στο μεγάλο του ταλέντο.
Θάνατοι
1899 – Πάουλ Γιούλιους Φον Ρόιτερ. Γεννήθηκε στο Κάσσελ της Γερμανίας, από οικογένεια Εβραίων. Ο πατέρας του ήταν ραβίνος και γεννήθηκε ο ίδιος με το όνομα Ισραέλ Μπέρε Γιοσαφάτ. Στο Γκέτιγκεν συναντήθηκε με τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους, ο οποίος έκανε πειράματα στη μετάδοση ηλεκτρικών σημάτων μέσω καλωδίου.
Ο Ρόιτερ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο στις 29 Οκτωβρίου 1845 και έλαβε την ονομασία Ιωσήφ Γιοσαφάτ. Στις 16 Νοεμβρίου ασπάστηκε το χριστιανικό δόγμα σε τελετή στον γερμανικό λουθηρανικό ναό του Αγίου Γεωργίου και άλλαξε το όνομά του σε Πάουλ Γιούλιους Ρόιτερ. Μία εβδομάδα μετά, στις 23 Νοεμβρίου παντρεύτηκε στο Βερολίνο την Ίντα Μαρία Ελίζαμπεθ Κλεμεντίν Μάγκνους . Έπειτα από την αποτυχημένη Επανάσταση του 1848 έφυγε από τη Γερμανία και πήγε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε στο πρακτορείο ειδήσεων του Σαρλ-Λουί Αβάς (Charles-Louis Havas), το μελλοντικό Agence France Presse.
Με την ανάπτυξη της τηλεγραφίας, ο Ρόιτερ ίδρυσε αρχικά στο Άαχεν Ινστιτούτο Οικονομικών Πληροφοριών και μετέφερε μηνύματα από τις Βρυξέλλες ως το Άαχεν και αντίστροφα με ταχυδρομικά περιστέρια. Τα τελευταία ήταν γρηγορότερα από τα τρένα που χρησιμοποιούνταν για το ταχυδρομείο και έτσι έφθαναν πολύ γρήγορα οι ειδήσεις από το χρηματιστήριο. Το 1851 τα περιστέρια αντικαταστάθηκαν από τηλεγραφική σύνδεση. Ειδικότερα, δημιουργήθηκε τηλεγραφική σύνδεση μεταξύ Βρετανίας και Ευρώπης μέσω της Μάγχης. Η σύνδεση επεκτάθηκε στις νοτιοδυτικές ακτές της Ιρλανδίας, στην πόλη Κορκ, το 1863. Στο σημείο εκείνο ρίχνονταν κάνιστρα με ειδήσεις στη θάλασσα, από αμερικανικά σκάφη. Τα νέα μεταφέρονταν τηλεγραφικά προς το Λονδίνο.
Το 1851 ο Ρόιτερ επέστρεψε στο Λονδίνο και άνοιξε γραφεία στο Χρηματιστήριο Λονδίνου. Ίδρυσε το Reuters, ένα από τα σημαντικότερα πρακτορεία οικονομικών ειδήσεων διεθνώς. Στις 17 Μαρτίου 1857 έγινε Βρετανός υπήκοος και το Σεπτέμβριο του 1871 του αποδόθηκε ο τίτλος του βαρώνου από τον δούκα του Σαξ Κοβούργου-Γκότα, Ερνέστο Β’. Η απόδοση αυτή επικυρώθηκε από τη Βασίλισσα Βικτωρία.
Ο Βαρόνος ντε Ρόιτερ απέκτησε δύο γιους, τον Τζορτζ, 3ο Βαρώνο ντε Ρόιτερ και τον Αντρέ. Η μοναδική του κόρη, Κλεμεντίνη Μαρία, παντρεύτηκε τον Κόμη Όττο Στένμποκ και έπειτα από το θάνατο του τελευταίου, τον Σερ Χέρμπερτ Τσερμσάιντ, Κυβερνήτη του Κουίνσλαντ. Ο Τζορτζ, τρίτος βαρώνος ντε Ρόιτερ, απέκτησε δύο γιους, τον Όλιβερ, 4ο βαρώνο και τον Ρόναλντ Ρόιτερ. Το τελευταίο μέλος της δυναστείας ήταν η χήρα του 4ου βαρώνου, Μαργαρίτα, η οποία απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου 2009.
Ο Πολ Ρόιτερ πέθανε στη βίλα του στη Νις της Γαλλίας και τάφηκε στο Κοιμητήριο του Δυτικού Νόργουντ στο Λονδίνο.
Για τον Ρόιτερ γυρίστηκε η ταινία της Warner Bros. A Dispatch from Reuter’s (1940).
Στις 25 Φεβρουαρίου 1999, το πρακτορείο Reuters τιμώντας την 100ή επέτειο από το θάνατο του ιδρυτή του, θεσμοθέτησε το πανεπιστημιακό βραβείο Ρόιτερ στη Γερμανία (Paul Julius Reuter Innovation Award).
1983 – Τένεσι Ουίλιαμς, αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Ο Τενεσί Ουίλιαμς, φιλολογικό ψευδώνυμο του Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς (Thomas Lanier “Tennessee” Williams III, 26 Μαρτίου 1911 – 25 Φεβρουαρίου 1983) ήταν Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Νέα Ορλεάνη, όπου και άλλαξε το όνομά του από την πολιτεία καταγωγής του πατέρα του. Έγραψε ποιήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα και παιχνίδια, ιστορίες και μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1948 για το Λεωφορείον ο Πόθος και το 1955 για τη Λυσσασμένη Γάτα. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες και αποτελούν δημοφιλείς παραστάσεις σε όλο τον κόσμο. Ο Τενεσί Ουίλιαμς γεννήθηκε το 1911 στο Κολόμπους του Μισισίπι. Η μητέρα του καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, ενώ ο πατέρας του δούλευε ως πλασιέ για μια εταιρεία παπουτσιών. Σε ηλικία 5 ετών, διαγνώστηκε παράλυση των κάτω άκρων του, ασθένεια που τον καθήλωσε για τα επόμενα δυο χρόνια. Επειδή ήταν ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε, η μητέρα του τον ενθάρρυνε να φαντάζεται και να γράφει ιστορίες. Ο Τενεσί Ουίλιαμς είχε επιρροές από τον Άντον Τσέχωφ, τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ και άλλους συγγραφείς. Συνήθης φυσιογνωμία στα έργα του είναι η ηρωίδα στα όρια της παράνοιας, με καθαρές επιρροές από τη ζωή της αδερφής του, Ρόουζ. Από την αδερφή του και τη μητέρα του φαίνεται ότι εμπνέεται για τους γυναικείους χαρακτήρες (Laura, Amanda) στο Γυάλινο Κόσμο, ενώ ο χαρακτήρας της Μπλανς Ντυμπουά στο Λεωφορείο ο Πόθος φαίνεται να βασίστηκε στη Ρόουζ, αλλά και στον ίδιο, καθώς την περίοδο που έγραφε το έργο, πίστευε ότι θα πεθάνει κι ότι αυτό θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα του. Στη Λυσσασμένη Γάτα διακρίνονται στοιχεία από τη ζωή του Ουίλιαμς, όπως η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός και οι ψυχικές διαταραχές.
