25 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 56η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Yπολείπονται 310 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:02 – Δύση ήλιου: 18:13
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 11 λεπτά
🌕 Σελήνη 15.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ρήγα, Ρηγίνο, Ρήγο, Ρηγίνη, Ρηγίνα,
Ρεγίνα, Ρεγγίνα, Ρήγισσα, Ρηγούλα, Ρηγίλη, Ρήγω,
Ρηγοπούλα, Ταράσιο, Ταράση, Ταρσή, Ταρσώ, Ταρασία και Ταρσίτσα
Γεγονότα
1826 – Ο Οθωμανοί κυριεύουν τη νησίδα Βασιλάδι, προπύργιο του Μεσολογγίου, σφίγγοντας τον κλοιό γύρω από την Πόλη, που θ’ αντέξει ενάμισι μήνα ακόμη. Αρχικά, η κατεύθυνση των Οθωμανών προς το Αιτωλικό άρχισε το πρωί της 25ης Φεβρουαρίου όταν σαράντα εχθρικά πλοιάρια, με 30 στρατιώτες το καθένα, ξεκίνησαν από τις Αλυκές, ταυτόχρονα με 20 λέμβους που είχαν κατεβάσει οι φρεγάτες του μουσουλμανικού στόλου.Έτσι, όλα μαζί κινήθηκαν πρός το Βασιλάδι, σημαντικό προπύργιο για την άμυνα του Μεσολογγίου, όπου επιχείρησαν διαδοχικές επιθέσεις, αλλά αποκρούστηκαν από τα 14 κανόνια και τους 80 στρατιώτες του Σπύρου Πεταλούδη, υπευθύνου για την άμυνα της βραχονησίδας. Δυστυχώς, κατά την αντίσταση στο Βασιλάδι, η απροσεξία του δεκάχρονου γιου του Παπαλουκά, που βρισκόταν στην πυριτιδαποθήκη του οχυρού και μοίραζε φυσέκια στους αγωνιστές, προκάλεσε μια έκρηξη, η οποία σκότωσε ακαριαία εννέα αμυνόμενους και κατέστρεψε όλα τα πυρομαχικά. Μετά από αυτό το γεγονός, η εξέλιξη της μάχης ήταν προδιαγεγραμμένη… “Τότε, αφού κοντεύανε να σωθούν και τα φυσέκια που κάθε παλικάρι είχε απάνου του, άφησαν το νησάκι και περάσανε φανερά, ενώ τ’ αράπικα κανόνια και ντουφέκια δουλεύανε με λύσσα γύρω τους, και βγήκανε στό νησί τής Τουρλίδας, κι από κει περπατώντας μέσα στο νερό κι’ ακολουθώντας ένα μονοπάτι κρυφό, τα Κάκαρα, γλυτώσανε στο Μεσολόγγι, τριάντα όλοι τους. Μα το έρημο Βασιλάδι χάθηκε, κι’ αυτό ήταν χαμός όχι μικρός για τη Μεγάλη Φρουρά.” (Νικόλαος Δημητρίου Μακρή, Ιστορία του Μεσολογγίου). Μεταξύ των νεκρών υπερασπιστών του Βασιλαδίου ήταν ο Σπύρος Πεταλούδης, ο Αναστάσης Παπαλουκάς, ο Σπύρος Ραζής, ο Ασημάκης Ζορμπάς και ο Ιταλός φιλέλληνας Γιακουμότσι.
1948 – Το Κομουνιστικό Κόμμα αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση στην Τσεχοσλοβακία. Στις 25 φεβρουαρίου 1948, ο Μπένες, φοβούμενος εμφύλιο πόλεμο και τη Σοβιετική επέμβαση, συνθηκολόγησε και διορίστηκε ένας Κομμουνιστής ελεγχόμενος από την κυβέρνηση που ορκίστηκε δύο μέρες αργότερα. Αν και τα μέλη των άλλων κομμάτων του Εθνικού Μετώπου ακόμα και ονομαστικά είχαν καταλάβει, ότι αυτό ήταν, με όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, την έναρξη και την καθιέρωση του Κομμουνιστικού καθεστώτος στη χώρα. Ο Υπουργός Εξωτερικών Ζαν Μασάρικ, ο μόνος εξέχων υπουργός ακόμα που δεν ήταν ούτε Κομμουνιστής ή συνοδοιπόρος, βρέθηκε νεκρός εδύο εβδομάδες αργότερα. Στις 30 Μαΐου, μια ενιαία λίστα υποψηφίων του Εθνικού Μετώπου—πλέον μια οργάνωση που κυριαρχείται από τους Κομμουνιστές—εξελέγη μέλος της εθνοσυνέλευσης.
Μετά την ψήφιση του Συντάγματος της 9ης Μαΐου, στις 9 Ιουνίου 1948, η χώρα έγινε λαϊκή δημοκρατία μέχρι το 1960. Αν και δεν ήταν ένα εντελώς Κομμουνιστικό έγγραφο, ήταν αρκετά κοντά στο Σοβιετικό μοντέλο που ο Μπένες αρνήθηκε να το υπογράψει. Παραιτήθηκε, μία εβδομάδα πριν επικυρωθεί οριστικά, και πέθανε τον Σεπτέμβριο. Το Σύνταγμα της 9ης Μαΐου επιβεβαίωσε ότι το ΚΚΤΣ κατείχε την απόλυτη εξουσία, όπως και τα άλλα Κομμουνιστικά κόμματα στο Ανατολικό Μπλοκ. Στις 11 Ιουλίου 1960, εκδόθηκε το Σύνταγμα του 1960 της Τσεχοσλοβακίας, αλλάζοντας το όνομα της χώρας από “Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας” σε “Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας”.
1973 – Μακελειό σε κέντρο διασκέδασης της Αθήνας από τους αδελφούς Κοεμτζή για μια παραγγελιά. Τα ξημερώματα της Κυριακής 25 Φεβρουαρίου 1973, ο Νίκος και Δημοσθένης Κοεμτζής πήγαν με την παρέα τους στο νυχτερινό κέντρο Νεράιδα της Αθήνας στην Κυψέλη, όπου τραγουδούσε ο Καρουσάκης, για να διασκεδάσουν. Ο αδελφός του, ο Δημοσθένης, έκανε παραγγελιά τις Βεργούλες του Μάρκου Βαμβακάρη και σηκώθηκε να χορέψει. Ο τραγουδιστής (Αθανασιάδης) ενώ στην αρχή του προγράμματος είχε ζητήσει να μην υπάρξουν παραγγελιές, τελικά ανακοίνωσε από το μικρόφωνο πως το επόμενο τραγούδι που θα πει είναι παραγγελιά. Ενώ ο Δημοσθένης χόρευε, ξαφνικά σηκώθηκαν και δύο άλλα άτομα, αστυνομικοί που γνώριζαν τον Κοεμτζή.
Οι αστυνομικοί ήταν ο Δημήτριος Πεγιάς, που υπηρετούσε στην Υπηρεσία Πληροφοριών της Υποδιευθύνσεως Γενικής Ασφαλείας Αθηνών της Αστυνομίας Πόλεων και ο Εμμανουήλ Χριστοδουλάκης που υπηρετούσε στην Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Προαστείων Πρωτευούσης της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής. Οι αστυνομικοί παρενόχλησαν επιδεικτικά τον Δημοσθένη την ώρα που χόρευε, και ο Νίκος Κοεμτζής σηκώθηκε και σκότωσε με τον σουγιά τρεις ανθρώπους (τους δύο αστυνομικούς, Πεγιά και Χριστοδουλάκη, και άλλο ένα άτομο από την παρέα τους), τραυματίζοντας άλλους οκτώ. Στην ανάκριση υποστήριξε πως θόλωσε το μυαλό του γιατί νόμιζε ότι θα σκότωναν τον αδελφό του.
Ο Τύπος της εποχής τον χαρακτήρισε κτήνος και συχνά αναφερόταν σε εγκληματίες ως κοεμτζήδες. Καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ φορές σε ισόβια, για ανθρωποκτονίες από πρόθεση. Το 1977 η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Πατρών στις 29 Μαρτίου του 1996 μετά από 23 χρόνια συνεχούς φυλάκισης. Λόγω της εποχής, των οικογενειακών του φρονημάτων και του ποινικού του ιστορικού αρχικά πέρασε πολύ άσχημα μέσα στη φυλακή, αλλά αργότερα ο γνωστός αρχιφύλακας του Κορυδαλλού Αντώνης Αραβαντινός δήλωσε πως ο Κοεμτζής ήταν «ο μεγάλος του δάσκαλος» στη φυλακή.
Μετά την αποφυλάκισή του πουλούσε την αυτοβιογραφία του έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων και τις Κυριακές στο Μοναστηράκι υπογράφοντας αφιερώσεις στην πρώτη σελίδα. Το βιβλίο ξεκινά με τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Αιγίνιο Πιερίας και την κακοποίηση που υπέστη ο πατέρας του απλώς επειδή ήταν κομμουνιστής, όπως και ο ανάπηρος βετεράνος παππούς του, από τους χωροφύλακες, προτού μιλήσει για τις δικές του περιπέτειες και τα σκληρά χρόνια της φυλακής.
Το 2009, μετά από μια βραδιά παρουσίασης του βιβλίου του, ο Δήμος Αθηναίων του έδωσε άδεια να το πουλάει στο κέντρο. Έγραψε επίσης ποιήματα από τα οποία φαίνεται, όπως και ο ίδιος είχε δηλώσει, ότι μετάνιωσε για την πράξη του. Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 2011 στο Μοναστηράκι, σε ηλικία 73 ετών. Ο θάνατός του προήλθε από έμφραγμα, που έπαθε την ώρα που πουλούσε βιβλία στο τραπεζάκι του: οι διασώστες του ΕΚΑΒ, που έφτασαν με μοτοσικλέτες, ειδοποίησαν ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στην Πολυκλινική. Οι γιατροί προσπάθησαν να τον κρατήσουν στη ζωή, αλλά δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την ανακοπή.
Γεννήσεις
1707 – Κάρλο Γκολντόνι, ιταλός θεατρικός συγγραφέας. Ο Κάρλο Γκολντόνι (Βενετία, 25 Φεβρουαρίου 1707 – Παρίσι, 6 Φεβρουαρίου 1793) ήταν Ιταλός κωμωδιογράφος, ο οποίος θεωρείται ότι ανανέωσε την ιταλική κωμωδία, απομακρυνόμενος από τις χοντροκομμένες φάρσες, δημιουργώντας την «κωμωδία χαρακτήρων». Στα έργα του, παρουσιάζονται χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες της μεσαίας τάξης του καιρού του, ενώ ενσωμάτωσε στοιχεία και από τους χαρακτήρες της Κομέντια ντελ άρτε!.
Τα έργα που γράφτηκαν όσο ο συγγραφέας ήταν στην Ιταλία δεν έχουν θρησκευτικό ή εκκλησιαστικό θέμα ούτε εκφράζουν σκέψεις για το θάνατο ή τη μετάνοια, κάτι που προκαλεί εντύπωση λόγω της αυστηρής καθολικής ανατροφής του Γκολντόνι. Μετά τη μετοίκησή του στη Γαλλία, η θέση του έγινε πιο ξεκάθαρη, καθώς τα έργα του είχαν έντονο αντι-εκκλησιαστικό τόνο και συχνά σατίριζαν την υποκρισία των μοναχών και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Ο Γκολντόνι ενδιαφερόταν για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, τη φιλοσοφία, το κίνημα του Ουμανισμού, ενώ ασκούσε κριτική στην αλαζονεία, στην αδιαλλαξία και την κατάχρηση εξουσίας. Συχνά σατίριζε τους υπερόπτες ευγενείς και τους φτωχούς που δεν είχαν τιμιότητα και αξιοπρέπεια.
1890 – Βιατσεσλάβ Μολότοφ, ηγετικό στέλεχος των μπολσεβίκων, Ο Βιατσεσλάβ Μιχάηλοβιτς Μολότοφ (ρωσικά: Вячесла́в Миха́йлович Мо́лотов , 9 Μαρτίου 1890 – 8 Νοεμβρίου 1986) ήταν Σοβιετικός πολιτικός και διπλωμάτης, και σημαντικό στέλεχος της Σοβιετικής κυβέρνησης από τη δεκαετία του 1920 – όταν αναδείχτηκε ως σύμβουλος του Ιωσήφ Στάλιν, μέχρι το 1957 – όταν απολύθηκε από τον Νικίτα Χρουστσιόφ. Συνέβαλλε σημαντικά στο σχέδιο της Μεγάλης Εκκαθάρισης. Το 1939 υπέγραψε το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης γνωστό και ως Σύμφωνο Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ καθώς και άλλες συνθήκες μετά τον πόλεμο. Το Κοκτέιλ μολότωφ έχει πάρει το όνομα του από αυτόν. Οι συγκεκριμένες βόμβες για πρώτη φορά ανιχνεύονται ιστορικά κατά τη διάρκεια της Κομμούνας του Παρισιού το 1871, όταν γυναίκες των επαναστατημένων τάξεων πυρπολούσαν σπίτια πλουσίων και δημόσια κτίρια με μπουκάλια που περιείχαν πετρέλαιο ή παραφίνη. Ήταν η εποχή που το πετρέλαιο μόλις είχε ανακαλυφθεί. Στη συνέχεια τις συναντάμε στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939), όταν τις χρησιμοποιούσαν ευρέως και οι δύο αντιμαχόμενες μερίδες, οι Δημοκρατικοί και οι Εθνικιστές, για να καταστρέφουν ο ένας τα τανκς του άλλου.
Την ιδέα πήραν οι Φινλανδοί και την εφάρμοσαν τον Νοέμβριο του 1939, όταν δέχθηκαν την επίθεση του Κόκκινου Στρατού, ως επακόλουθο του συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ. Όταν ο σοβιετικός Κομισάριος για τις Εξωτερικές Υποθέσεις (Υπουργός Εξωτερικών) σε ραδιοφωνικό μήνυμα υποστήριξε ότι η Σοβιετική Ένωση δεν έριχνε βόμβες, αλλά τρόφιμα στους δοκιμαζόμενους Φινλανδούς (Πανέρια του Μολότοφ ονόμαζαν περιπαικτικά οι Φινλανδοί τις σοβιετικές βόμβες), αυτοί απάντησαν με τις Κοκτέιλ Μολότοφ», για να αντιμετωπίσουν την ανωτερότητα του Κόκκινου Στρατού και να αναχαιτίσουν τα χιλιάδες σοβιετικά τεθωρακισμένα.
Τι περιέχει η βόμβα; Μια Κοκτέιλ Μολότοφ αποτελείτο από ένα μπουκάλι κρασιού 750ml, που περιείχε μείγμα αιθανόλης, πίσσας και πετρελαίου, καθώς και δύο μεγάλα σπίρτα θυέλλης προσαρμοσμένα στo μπουκάλι. Οι Φινλανδοί βιομηχανοποίησαν την παραγωγή, καθώς κατασκεύασαν τουλάχιστον 450.000 Μολότοφ, κατά τη διάρκεια της σοβιετικής κατοχής, στο εργοστάσιο του κρατικού μονοπωλίου οινοπνεύματος ALKO.
Τις βόμβες Μολότοφ χρησιμοποίησαν και οι ίδιοι οι Σοβιετικοί, όταν δέχθηκαν την επίθεση του Χίτλερ το καλοκαίρι του 1941 και οι Εβραίοι κατά των Γερμανών στη μεγάλη εξέγερση του Γκέτο Βαρσοβίας το 1944. Αργότερα:
1943 – Τζορτζ Χάρισον, βρετανός κιθαρίστας και συνθέτης, ένας από τους τέσσερις Beatles. Είναι ίσως το μοναδικό «σκαθάρι», που έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και κράτησε την προσωπική του ζωή πραγματικά προσωπική. Αν και μέλος των Beatles, δεν αποκάλυπτε πολλά για τον εαυτό του, ενώ ακόμη και σήμερα πολλοί δεν γνωρίζουν πολλά για την καταπληκτική ζωή. Ακόμα και την εποχή της Beatlemania, ο Χάρισον δεν απολάμβανε την ίδια διασημότητα με τους υπόλοιπους Beatles -εξάλλου δεν το επιδίωκε και ο ίδιος, ενώ πολλές φορές έχει ψηφιστεί το… λιγότερο δημοφιλές «σκαθάρι». Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τον αντίκτυπο του Χάρισον, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διεύρυνση της ποπ μουσικής, βάζοντας τις βάσεις για αυτό που τώρα αποκαλούμε «μουσική του κόσμου». Μάλιστα, χάρη σε εκείνον οι Beatles και ο δυτικός κόσμος γνώρισαν το σιτάρ, ένα ινδικό μουσικό όργανο που έδωσε έναν νέο ήχο στο συγκρότημα στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Ωστόσο, από την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία, το «Please Please Me» τον Φεβρουάριο του 1963, αλλά και την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση, ήταν ξεκάθαρο ότι τα τρία υπόλοιπα μέρη του συγκροτήματος είχαν χαρακτηριστικές προσωπικότητες. Ο Τζον Λένον ήταν ο προκλητικός-καυστικός Beatle, ο Ρίνγκο Σταρ ήταν ο αστείος και ο Πολ Μακάρτνεϊ ήταν ο επικοινωνιακός. Έτσι, ο Τζορτζ Χάρισον έμεινε στην ιστορία ως ο «ήσυχος» των Beatles. Έτσι, αφού το σπουδαίο ταλέντο του «παραβλέφθηκε» στους Beatles, ο Χάρισον κράτησε μερικά από τα πιο αριστουργηματικά τραγούδια του για την σόλο καριέρα του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος από τα «σκαθάρια» που έκανε επιτυχία μόνος. Μερικά από τα πιο διάσημα τραγούδια του είναι τα «My Sweet Lord», «All Things Must Pass Away», «Beautiful Girl», «Wah-Wah» και «Isn’t it a Pity». Με το που του δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσει το μουσικό του όραμα, ο κόσμος υποκλίθηκε στο μεγάλο του ταλέντο.
Θάνατοι
1899 – Πάουλ Γιούλιους Φον Ρόιτερ. Γεννήθηκε στο Κάσσελ της Γερμανίας, από οικογένεια Εβραίων. Ο πατέρας του ήταν ραβίνος και γεννήθηκε ο ίδιος με το όνομα Ισραέλ Μπέρε Γιοσαφάτ. Στο Γκέτιγκεν συναντήθηκε με τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους, ο οποίος έκανε πειράματα στη μετάδοση ηλεκτρικών σημάτων μέσω καλωδίου.
Ο Ρόιτερ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο στις 29 Οκτωβρίου 1845 και έλαβε την ονομασία Ιωσήφ Γιοσαφάτ. Στις 16 Νοεμβρίου ασπάστηκε το χριστιανικό δόγμα σε τελετή στον γερμανικό λουθηρανικό ναό του Αγίου Γεωργίου και άλλαξε το όνομά του σε Πάουλ Γιούλιους Ρόιτερ. Μία εβδομάδα μετά, στις 23 Νοεμβρίου παντρεύτηκε στο Βερολίνο την Ίντα Μαρία Ελίζαμπεθ Κλεμεντίν Μάγκνους . Έπειτα από την αποτυχημένη Επανάσταση του 1848 έφυγε από τη Γερμανία και πήγε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε στο πρακτορείο ειδήσεων του Σαρλ-Λουί Αβάς (Charles-Louis Havas), το μελλοντικό Agence France Presse.
Με την ανάπτυξη της τηλεγραφίας, ο Ρόιτερ ίδρυσε αρχικά στο Άαχεν Ινστιτούτο Οικονομικών Πληροφοριών και μετέφερε μηνύματα από τις Βρυξέλλες ως το Άαχεν και αντίστροφα με ταχυδρομικά περιστέρια. Τα τελευταία ήταν γρηγορότερα από τα τρένα που χρησιμοποιούνταν για το ταχυδρομείο και έτσι έφθαναν πολύ γρήγορα οι ειδήσεις από το χρηματιστήριο. Το 1851 τα περιστέρια αντικαταστάθηκαν από τηλεγραφική σύνδεση. Ειδικότερα, δημιουργήθηκε τηλεγραφική σύνδεση μεταξύ Βρετανίας και Ευρώπης μέσω της Μάγχης. Η σύνδεση επεκτάθηκε στις νοτιοδυτικές ακτές της Ιρλανδίας, στην πόλη Κορκ, το 1863. Στο σημείο εκείνο ρίχνονταν κάνιστρα με ειδήσεις στη θάλασσα, από αμερικανικά σκάφη. Τα νέα μεταφέρονταν τηλεγραφικά προς το Λονδίνο.
Το 1851 ο Ρόιτερ επέστρεψε στο Λονδίνο και άνοιξε γραφεία στο Χρηματιστήριο Λονδίνου. Ίδρυσε το Reuters, ένα από τα σημαντικότερα πρακτορεία οικονομικών ειδήσεων διεθνώς. Στις 17 Μαρτίου 1857 έγινε Βρετανός υπήκοος και το Σεπτέμβριο του 1871 του αποδόθηκε ο τίτλος του βαρώνου από τον δούκα του Σαξ Κοβούργου-Γκότα, Ερνέστο Β’. Η απόδοση αυτή επικυρώθηκε από τη Βασίλισσα Βικτωρία.
Ο Βαρόνος ντε Ρόιτερ απέκτησε δύο γιους, τον Τζορτζ, 3ο Βαρώνο ντε Ρόιτερ και τον Αντρέ. Η μοναδική του κόρη, Κλεμεντίνη Μαρία, παντρεύτηκε τον Κόμη Όττο Στένμποκ και έπειτα από το θάνατο του τελευταίου, τον Σερ Χέρμπερτ Τσερμσάιντ, Κυβερνήτη του Κουίνσλαντ. Ο Τζορτζ, τρίτος βαρώνος ντε Ρόιτερ, απέκτησε δύο γιους, τον Όλιβερ, 4ο βαρώνο και τον Ρόναλντ Ρόιτερ. Το τελευταίο μέλος της δυναστείας ήταν η χήρα του 4ου βαρώνου, Μαργαρίτα, η οποία απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου 2009.
Ο Πολ Ρόιτερ πέθανε στη βίλα του στη Νις της Γαλλίας και τάφηκε στο Κοιμητήριο του Δυτικού Νόργουντ στο Λονδίνο.
Για τον Ρόιτερ γυρίστηκε η ταινία της Warner Bros. A Dispatch from Reuter’s (1940).
Στις 25 Φεβρουαρίου 1999, το πρακτορείο Reuters τιμώντας την 100ή επέτειο από το θάνατο του ιδρυτή του, θεσμοθέτησε το πανεπιστημιακό βραβείο Ρόιτερ στη Γερμανία (Paul Julius Reuter Innovation Award).
1983 – Τένεσι Ουίλιαμς, αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Ο Τενεσί Ουίλιαμς, φιλολογικό ψευδώνυμο του Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς (Thomas Lanier “Tennessee” Williams III, 26 Μαρτίου 1911 – 25 Φεβρουαρίου 1983) ήταν Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Νέα Ορλεάνη, όπου και άλλαξε το όνομά του από την πολιτεία καταγωγής του πατέρα του. Έγραψε ποιήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα και παιχνίδια, ιστορίες και μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1948 για το Λεωφορείον ο Πόθος και το 1955 για τη Λυσσασμένη Γάτα. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες και αποτελούν δημοφιλείς παραστάσεις σε όλο τον κόσμο. Ο Τενεσί Ουίλιαμς γεννήθηκε το 1911 στο Κολόμπους του Μισισίπι. Η μητέρα του καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, ενώ ο πατέρας του δούλευε ως πλασιέ για μια εταιρεία παπουτσιών. Σε ηλικία 5 ετών, διαγνώστηκε παράλυση των κάτω άκρων του, ασθένεια που τον καθήλωσε για τα επόμενα δυο χρόνια. Επειδή ήταν ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε, η μητέρα του τον ενθάρρυνε να φαντάζεται και να γράφει ιστορίες. Ο Τενεσί Ουίλιαμς είχε επιρροές από τον Άντον Τσέχωφ, τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ και άλλους συγγραφείς. Συνήθης φυσιογνωμία στα έργα του είναι η ηρωίδα στα όρια της παράνοιας, με καθαρές επιρροές από τη ζωή της αδερφής του, Ρόουζ. Από την αδερφή του και τη μητέρα του φαίνεται ότι εμπνέεται για τους γυναικείους χαρακτήρες (Laura, Amanda) στο Γυάλινο Κόσμο, ενώ ο χαρακτήρας της Μπλανς Ντυμπουά στο Λεωφορείο ο Πόθος φαίνεται να βασίστηκε στη Ρόουζ, αλλά και στον ίδιο, καθώς την περίοδο που έγραφε το έργο, πίστευε ότι θα πεθάνει κι ότι αυτό θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα του. Στη Λυσσασμένη Γάτα διακρίνονται στοιχεία από τη ζωή του Ουίλιαμς, όπως η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός και οι ψυχικές διαταραχές.
2014 – Πάκο Ντε Λουθία. Ο Πάκο ντε Λουθία (Paco de Lucía, 21 Δεκεμβρίου 1947 — 25 Φεβρουαρίου 2014) ήταν Ισπανός αριστοτέχνης του φλαμένκο, κιθαρίστας και συνθέτης. Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες παγκοσμίως και ως ο καλύτερος κιθαρίστας στο είδος του φλαμένκο. Είχε αξιοσημείωτη δεξιοτεχνία και δύναμη στο δεξί χέρι και μπορούσε να εκτελεί εξαιρετικά γρήγορα και “καθαρά” picados. Ο Πάκο ταύτισε την μουσική του καριέρα με το φλαμένκο, ένα είδος χορού και μουσικής που συνδέεται απόλυτα με την κουλτούρα και την ιστορία της γενέτειρας του, της Ανδαλουσίας. Το κύριο στοιχείο αυτής της μουσικής είναι η φωνή εκείνου που τραγουδά, σε συνέχεια με το χορό, τη κιθάρα και τα κρουστά. Ο Πάκο ντε Λουθία ανανέωσε καθοριστικά τη μουσική του φλαμένκο, καθώς προσέθεσε όργανα που δεν συνηθίζονταν σε αυτή τη μουσική όπως το μπάσο, το σαξόφωνο και το φλάουτο. Κύρια επιρροή του σε αυτές τις προσθήκες αποτέλεσαν οι μουσικές του προτιμήσεις. Σε όλη την διάρκεια της μουσικής του καριέρας, ο Πάκο ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του, την παραδοσιακή κουλτούρα που έφερε από τον τόπο του και διατηρούσε πάντα αυτή την επαφή. Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός πως ο Πάκο ντε Λουθία άφησε το δικό του προσωπικό στίγμα στη μουσική βιομηχανία, και ειδικότερα στην μουσική παράδοση του φλαμένκο. Ο Πάκο ντε Λουθία το 2014 βρισκόταν σε διακοπές με τη δεύτερη του σύζυγο, Γκαμπριέλα Καράσκο και τα δύο παιδιά τους. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε άλλα τρία παιδιά. Στις διακοπές τους αυτές, σε ένα θέρετρο του Μεξικό, ο Πάκο έφυγε ξαφνικά, από έμφραγμα του μυοκαρδίου, όπως ανακοινώθηκε αργότερα από την δημοτική αρχή της Αλχεθίρας. Στενός φίλος του Πάκο αναφέρει πως καθώς περνούσε χρόνο με τα παιδιά του ένιωσε αδιάθετος και άφησε την τελευταία του πνοή στη διαδρομή για το νοσοκομείο. Ήταν τόσο σημαντική για τη πόλη του, η απώλεια του Πάκο που κηρύχθηκε πένθος τριών ημερών. Ο δήμαρχος της Αλχεθίρας δήλωσε πως η απώλεια του ήταν ανεπανόρθωτη για τον κόσμο του πολιτισμού και της Ανδαλουσίας ειδικότερα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
