15 Μαρτίου 2024
Είναι η 75η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 291 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:35 – Δύση ήλιου: 18:32
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 57 λεπτά
🌓 Σελήνη 5.6 ημερών
Χρόνια πολλά στον: Αγάπιο
Γεγονότα
1838 – Η 25η Μαρτίου καθιερώνεται με βασιλικό διάταγμα του Όθωνα ως ημέρα εθνικής εορτής. Πρώτος ο Παναγιώτης Σούτσος πρότεινε το 1834 την καθιέρωση εορτασμού της Ελληνικής Επανάστασης την 25η Μαρτίου, αναφέροντας ότι ήταν η μέρα γενίκευσης της επανάστασης στην Πελοπόννησο και αναγέννησης της Ελλάδας, σε υπόμνημα το οποίο ο Ιωάννης Κωλέττης υπέβαλε στον Όθωνα ως πρόταση σχεδίου νόμου.[19] Ο ίδιος είχε γράψει ποίημα με τον τίτλο “Η 25 Μαρτίου ή τα γενέθλια της Ελλάδος”, το οποίο υπάρχει σε συλλογή που εκδόθηκε το 1835.[20] Το έγγραφο του Κωλέττη, τότε Υπ. Εσωτερικών, έχει ημερομηνία 22 Ιαν./2 Φεβρ. 1835 και προτείνει στον Βασιλέα τη θέσπιση εορτασμών με πανελλήνιους αγώνες παρόμοιους με αυτούς της αρχαίας Ελλάδας. Η εισήγησή του είναι σε γαλλική γλώσσα με γερμανική περίληψη. Αναφέρει ότι ο «περίφημος Γερμανός» (celebre Germanos) κήρυξε την Επανάσταση στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα, και ότι η επανάσταση γενικεύτηκε στην Πελοπόννησο την 25 Μαρτίου την οποία και θεωρεί ως εναρκτήρια ημερομηνία μιας νέας εποχής για την Ελλάδα. Λέει μάλιστα ότι υπήρχε προφητεία των μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου ότι σ’ αυτή την ημερομηνία θα συνέβαινε αναγέννηση της Ελλάδος, και ότι οι Οθωμανοί της Πελοποννήσου το γνώριζαν και κάθε χρόνο αυτή την ημερομηνία έπαιρναν έκτακτα μέτρα ασφαλείας (Διαμαντής, σ. 314). Οι εορτασμοί που πρότεινε ο Κωλέττης περιλάμβαναν διαγωνισμούς στις τέχνες και τα γράμματα και σε διάφορα αγωνίσματα. Θα γίνονταν στην Τρίπολη, την Αθήνα, την Ύδρα και το Μεσολόγγι, εκ περιτροπής μέσα σε μία τετραετία, όπως στην αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί, οι Πυθικοί κτλ.
Το 1836 τιμήθηκε η 25η Μαρτίου σε συνδυασμό με τα Καλάβρυτα και τον Π. Πατρών Γερμανό με χάλκινο μετάλλιο που κόπηκε με την ευκαιρία του γάμου του βασιλιά Όθωνα και της Αμαλίας. Σ’ αυτό εικονίζεται η θρυλική σκηνή, με τον Γερμανό να κρατά υψωμένη σημαία και σταυρό και δύο ένοπλους αγωνιστές σε κίνηση ορκωμοσίας ή χαιρετισμού. Φέρει την επιγραφή «ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΥΨΩΣΩ ΑΥΤΟΝ – ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 25 ΜΑΡΤ. 1821» (το απόφθεγμα είναι από την Έξοδο, ιε’, 2). Η άλλη όψη του μεταλλίου εικονίζει τον Γερμανό.
Ο εορτασμός «εἰς τὸ διηνεκὲς» της Επανάστασης την 25η Μαρτίου καθιερώθηκε το 1838 με το Βασιλικό Διάταγμα 980 / 15(27)-3-1838 της Κυβέρνησης Όθωνος και συγκεκριμένα του Γεώργιου Γλαράκη, γραμματέα της Επικρατείας (υπουργού) επί των Εκκλησιαστικών, Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και Εσωτερικών. Ο Γλαράκης ήταν ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ρωσικού κόμματος, των Ναπαίων, που εκείνη την περίοδο απολάμβανε την εύνοια του Όθωνα. Ο Όθωνας προσπαθούσε να ενισχύσει τη δημοτικότητά του προσεταιριζόμενος την απήχηση των εκφραστών της Ορθοδοξίας, και ενδεχομένως σε αυτό να οφείλεται η θρησκευτική χροιά του διατάγματος και η καθιέρωση της εορτής.[26] Ωστόσο, κατά τον πρώτο εορτασμό της επετείου, το 1838, από τους ξένους πρέσβεις και προσωπικό πρεσβειών απουσίασαν από την εορτή μόνο αυτοί της Ρωσίας και της Αυστρίας με τους υπαλλήλους τους.
Ο πρώτος εορτασμός στην Αθήνα όπου συμμετείχαν ο Βασιλιάς Όθων και η Βασίλισσα Αμαλία, πολιτικές και στρατιωτικές αρχές και πλήθος λαού, έγινε στον Ναό της Αγίας Ειρήνης. Ο Μητροπολιτικός Ναός των Αθηνών θεμελιώθηκε την 25 Δεκ. 1842 και αφιερώθηκε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου για να τιμηθεί η 25 Μαρτίου 1821.
Το 1839, ο Αμβρόσιος Φραντζής αναφέρει ότι η 25η Μαρτίου ήταν ημέρα «ρητή και εμφυτευμένη εις τας καρδίας των Πελοποννησίων κτλ. ως ημέρα ενάρξεως της Ελληνικής επαναστάσεως».
1943 – Αναχωρεί από τη Θεσσαλονίκη ο πρώτος συρμός με Έλληνες Εβραίους, με προορισμό το Άουσβιτς. Συνολικά, πάνω από 48.000 Ελληνοεβραίοι θα εκτοπιστούν στο Άουσβιτς, στο Μπιργκενάου και στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Μόνο 2.000 θα επιστρέψουν τελικά στην Ελλάδα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στις 6.2.43 φτάνει στη Θεσσαλονίκη μια επιτροπή των SD με επικεφαλής τους Ντήτερ Βισλιτσένι και Αλόις Μπρύνερ και βάζει σε κίνηση τον μηχανισμό για το οριστικό ξεκλήρισμα των Εβραίων, που υποχρεώνονται τώρα να φορούν το κίτρινο άστρο του Δαυίδ και να κατοικούν σε ορισμένες μόνο συνοικίες (γκέτο). Τους απαγορεύεται η χρήση τηλεφώνων και δημοσίων μεταφορικών μέσων.
Οι ναζί κρύβοντας τις πραγματικές τους προθέσεις, ισχυρίζονται μέσω του Αρχιρραβίνου Κόρετς, τον οποίο διορίζουν και πρόεδρο, ότι αποβλέπουν στην αναδιοργάνωση της Κοινότητας σε μια αυτόνομη περιοχή της πόλης με δικό της Δήμαρχο και Επιμελητήριο.
Σχηματίζουν ακόμα μια εβραϊκή πολιτοφυλακή και επιβάλλουν στους Εβραίους να συντάξουν αναλυτικές δηλώσεις των περιουσιακών τους στοιχείων.
Στις 6 Μαρτίου 1943 απαγορεύεται η έξοδος των Εβραίων από τα γκέτο, ενώ στο συνοικισμό του Βαρώνου Χιρς στήνεται το σκηνικό για την τελευταία πράξη της τραγωδίας. Εκεί θα οδηγηθεί το ανθρώπινο κοπάδι έτοιμο να παραδοθεί στη σφαγή.
Έτσι, φτάννουμε στις 15 Μαρτίου 1943 όπου αναχωρεί ο πρώτος συρμός με προορισμό τα στρατόπεδα του θανάτου Aουσβιτς και Μπιρκενάου. Διαδοχικές αποστολές που αναχωρούν η μια μετά την άλλη θα μεταφέρουν σε λίγες εβδομάδες τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης στοιβαγμένους σε βαγόνια που προορίζονταν για ζώα, στον τόπο της εξόντωσης.
Γεννήσεις
1738 – Τσέζαρε Μπεκαρία. Γεννήθηκε στο Μιλάνο και έζησε τα παιδικά του χρόνια σε ένα εξαιρετικά καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο τον εξώθησε γρήγορα σε στάση αμφισβήτησης απέναντι στις παραδοσιακές αξίες και τα κρατούντα ήθη. Φοίτησε στο Ιησουιτικό Κολέγιο της Πάρμας και αργότερα σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Παβίας. Η επαφή του με τα έργα του Διαφωτισμού καθώς και η γνωριμία του με τους αδελφούς Πιέτρο Βέρρι και Αλεσάντρο Βέρρι, στο σπίτι των οποίων, στο Μιλάνο συζητούσαν φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, επηρέασαν σημαντικά την πνευματική διαμόρφωσή του. Έπειτα από προτροπή του Πιέτρο Βέρρι, ο Μπεκαρία έγραψε το πρώτο του δοκίμιο, που δημοσιεύτηκε στη Λούκκα το 1762 με τίτλο Περί των ανωμαλιών και της θεραπείας των νομισμάτων στο κράτος του Μιλάνου κατά το 1762 (Dei Disordini dei Rimendi delle Monete Nello Stato di Milano nel 1762).
1813 – Τζον Σνόου: Ήταν Άγγλος γιατρός και επιστήμονας του 19ου αιώνα και θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης επιδημιολογίας. Γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου το 1813 στο Λονδίνο, σπούδασε ιατρική και αποφοίτησε το 1836 από την ιατρική σχολή που είχε ιδρύσει ο Τζον Χάντερ. Αρχικά εργάστηκε ως χειρουργός στο νοσοκομείο του Γουέστμινστερ, αλλά σύντομα άρχισε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την πρόληψη των ασθενειών.
Ο Τζόν Σνόου θεωρείται ένας από τους πατέρες της σύγχρονης επιδημιολογίας, εν μέρει λόγω του έργου του στον εντοπισμό της πηγής της επιδημίας χολέρας στο Σόχο του Λονδίνου
Το 1854, μια επιδημία χολέρας ξέσπασε στη συνοικία του Σόχο του Λονδίνου. Η χολέρα είναι μια ασθένεια που προκαλείται από βακτήρια που μολύνουν το νερό και τα συμπτώματά της περιλαμβάνουν διάρροια, εμετό και αφυδάτωση. Eίναι πολύ μεταδοτική και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να καταλήξει και στον θάνατο.
Ο Σνόου καταπιάστηκε με την επιδημία του Σόχο και κατάλαβε γρήγορα ότι η χολέρα μεταδιδόταν μέσω του μολυσμένου νερού και όχι μέσω του αέρα όπως πίστευαν τότε. Ανακάλυψε ότι η πηγή της μόλυνσης στην περιοχή ήταν μια αντλία νερού στον Πύργο του Χόλαμ.
Η έρευνα του Σνόου ήταν πρωτοποριακή για την εποχή της. Χρησιμοποίησε τη στατιστική ανάλυση και τη γεωγραφία για να εντοπίσει την πηγή της μόλυνσης και να προωθήσει μέτρα πρόληψης. Ο Σνόου ξεκίνησε την έρευνά του με τη δημιουργία ενός χάρτη της περιοχής που είχε πληγεί από την επιδημία και πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι κατέγραφε εκεί τα κρούσματα χολέρας.
Το αποτέλεσμα της έρευνας του έδειχνε ότι οι περισσότεροι ασθενείς ζούσαν κοντά στο αντλιοστάσιο νερού στον Πύργο του Χόλαμ. Η συγκεκριμένη αντλία αντλούσε νερό από τον Τάμεση, ο οποίος ήταν μολυσμένος με τα περιττώματα των ανθρώπων που έπασχαν από χολέρα.
Ο Σνόου στη συνέχεια συνάντησε τους ασθενείς, τους ρώτησε για τις συνήθειες τους και έμαθε έτσι ότι οι περισσότεροι από τους ασθενείς έπιναν νερό από αυτό το αντλιοστάσιο. Παρατήρησε επίσης ότι το μόνο κτίριο που δεν είχε καθόλου κρούσματα ήταν το ζυθοποιείο της περιοχής στο οποίο οι εργάτες έπιναν κυρίως μπύρα.
Oι ερευνητές ανακάλυψαν αργότερα ότι το συγκεκριμένο πηγάδι είχε σκαφτεί μόλις 1 μέτρο μακριά από έναν παλιό βόθρο, ο οποίος είχε αρχίσει να διαρρέει ανακατεύοντας τα περιεχόμενά του με το πόσιμο νερό του πηγαδιού. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με τα ευρήματα του Σνόου ήταν αρκετά για να αποφασίσουν οι αρχές να κλείσουν το αντλιοστάσιο. Η επιδημία της χολέρας υποχώρησε λίγο καιρό μετά το κλείσιμο της αντλίας.
Η έρευνα του Σνόου ήταν μια σημαντική πρόοδος στην επιστήμη της ιατρικής. Βοήθησε να κατανοηθεί καλύτερα η χολέρα και να προληφθούν μελλοντικές επιδημίες και απέδειξε ότι η πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που έπρεπε να λύσουν οι πόλεις εκείνης της εποχής. Ο Σνόου συνέχισε να εργάζεται για την πρόληψη ασθενειών και έκανε πολλές άλλες σημαντικές συνεισφορές στην επιστήμη της ιατρικής.
Η δουλειά του Σνόου είναι σημαντική ακόμα και σήμερα. Η κατανόηση του τρόπου μετάδοσης των ασθενειών και η πρόληψη τους είναι απαραίτητες για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας. Η μέθοδος του Σνόου με την ανάλυση των στατιστικών στοιχείων χρησιμοποιήθηκε από τον Βρετανό γιατρό Ρίτσαρντ Ντολ την δεκαετία του 1950 για αποδείξει ότι ο καρκίνος του πνεύμονα είναι συνδεδεμένος με το κάπνισμα και όχι με τα καυσαέρια όπως αρχικά πίστευαν οι γιατροί.
Ο Σνόου έπαθε έμφραγμα στις 10 Ιουνίου του 1858 και πέθανε το στις 16 Ιουνίου 1858, σε ηλικία 45 ετών.
1884 – Άγγελος Σικελιανός, από τους μείζονες έλληνες ποιητές. Ο Σικελιανός γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Ήταν το τελευταίο από τα επτά παιδιά του καθηγητή γαλλικών Ιωάννη Σικελιανού και της Χαρίκλειας Στεφανίτση. Οι ρίζες της οικογένειάς του εντοπίζονταν στην Κεφαλονιά και τη Βενετία. Αποφοίτησε από το τετρατάξιο γυμνάσιο το 1900 και τον επόμενο χρόνο εγγράφηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς ωστόσο να ολοκληρώσει ποτέ τις νομικές του σπουδές. Τα ενδιαφέροντά του ήταν καθαρά λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αισχύλο αλλά και την Αγία Γραφή και ξένους λογοτέχνες όπως τον Ντ’ Αννούντσιο. Τα επόμενα χρόνια πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια και στράφηκε στην ποίηση και το θέατρο.Το 1902, δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα λογοτεχνικά περιοδικά Διόνυσος και Παναθήναια.
Σημαντικό σταθμό στη ζωή του Σικελιανού η γνωριμία του το 1905 με την Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ – η οποία σπούδαζε στο Παρίσι ελληνική αρχαιολογία και χορογραφία – την οποία νυμφεύθηκε το 1907 στο Μπαρ Χάρμπορ του Μέιν των ΗΠΑ. Το ζεύγος εγκαταστάθηκε το επόμενο έτος στην Αθήνα. Εκείνη την περίοδο ο Σικελιανός ήρθε σε επαφή με αρκετούς πνευματικούς ανθρώπους και τελικά το 1909 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Αλαφροΐσκιωτος (γράφτηκε το 1907, τη χρονιά που ο Παλαμάς εξέδωσε τον Δωδεκάλογο του Γύφτου), η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στους φιλολογικούς κύκλους, αναγνωριζόμενη ως έργο-σταθμός στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων. Ο Αλαφροϊσκιωτος είναι γραμμένος σε ανισοσύλλαβο, ετερόμετρο στίχο, χαρακτηρίζεται από στροφική διαίρεση και σποραδική ομοιοκαταληξία. Ταυτόχρονα, το ίδιο έτος γεννήθηκε και ο γιος του Γλαύκος. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ο Σικελιανός θα επιστρατευτεί και θα συμμετάσχει ως απλός στρατιώτης στο μέτωπο της Ηπείρου.
Θάνατοι
44 π.Χ. – Γάιος Ιούλιος Καίσαρ (Gaius Iulius Caesar, 13 Ιουλίου 100 π.Χ. – 15 Μαρτίου 44 π.Χ.), ήταν Ρωμαίος πολιτικός, στρατηγός και αξιόλογος συγγραφέας της λατινικής ιστοριογραφίας. Έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στον μετασχηματισμό της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το 60 π.Χ., ο Καίσαρ, ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος και ο Πομπήιος σχημάτισαν πολιτική συμμαχία που κυριάρχησε στη ρωμαϊκή πολιτική για αρκετά χρόνια. Οι προσπάθειές τους να συγκεντρώσουν εξουσία βρήκαν αντίδραση εντός της Ρωμαϊκής Συγκλήτου, στις τάξεις της οποίας ήταν ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων με τη συχνή υποστήριξη του Μάρκου Τύλλιου Κικέρωνα. Οι νίκες του Καίσαρα στους Γαλατικούς Πολέμους, που ολοκληρώθηκαν το 51 π.Χ., επεξέτειναν το έδαφος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας μέχρι τη Μάγχη και τον Ρήνο. Ο Ιούλιος Καίσαρ έγινε ο πρώτος Ρωμαίος στρατηγός που έχτισε γέφυρα στο Ρήνο και πραγματοποίησε την πρώτη εισβολή στη Μεγάλη Βρετανία.
Αυτά τα επιτεύγματα, του απέδωσαν απαράμιλλη στρατιωτική ισχύ και απείλησε να επισκιάσει το κύρος του Πομπήιου, ο οποίος επανευθυγραμμίστηκε με τη Σύγκλητο μετά τον θάνατο του Κράσσου το 53 π.Χ. Με τους Γαλατικούς πολέμους να έχουν ολοκληρωθεί, η Σύγκλητος διέταξε τον Καίσαρα να παραιτηθεί από τη στρατιωτική διοίκηση και να επιστρέψει στη Ρώμη. Ο Καίσαρ αρνήθηκε να υπακούσει στην εντολή και, αντιθέτως, επέδειξε την περιφρόνησή του το 49 π.Χ. όταν διέσχισε το Ρουβίκωνα με τη 13η λεγεώνα, αφήνοντας την επαρχία του και εισερχόμενος παράνομα στη ρωμαϊκή Ιταλία με στρατό. Το γεγονός οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο και η νίκη του Καίσαρα στον πόλεμο τον έβαλε σε μία ασυναγώνιστη θέση ισχύος και επιρροής.
Μέγας στρατηγός και χαρισματικός πολιτικός, ο Ιούλιος Καίσαρ άλλαξε τη μορφή του πολιτεύματος της Ρώμης ενώ με τις κατακτήσεις του έβαλε τις βάσεις της εξέλιξης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν και αριστοκρατικής καταγωγής, τάχθηκε με το μέρος της φιλολαϊκής παράταξης στη διαμάχη της με τη συγκλητική, κατέκτησε τη Γαλατία, ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου, εισέβαλε στη Βρετανία και ανέκοψε τις γερμανικές εισβολές. Όταν νίκησε τον μεγάλο αντίπαλό του Πομπήιο και επικράτησε οριστικά, κατάργησε ουσιαστικά τόσο τη συγκλητική όσο και τη λαϊκή κυριαρχία και επέβαλε το ηγεμονικό καθεστώς. Δολοφονήθηκε από τους οπαδούς της παλαιάς τάξης πραγμάτων αλλά οι αλλαγές που επέφερε και οι κατακτήσεις που έκανε διατηρήθηκαν για αιώνες.
1951 – Ιωάννης Παρασκευόπουλος. Γεννήθηκε το 1900 στη Λάβδα (σήμερα Θεισόα) της Ολυμπίας. Μετά τη φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών συνέχισε νομικές και οικονομικές σπουδές στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Ιένας, της Λειψίας και του Λονδίνου. Υπήρξε υπάλληλος της Deutsche Bank (1925) και της Midland Bank (1927-1929). Διδάκτωρ των Πανεπιστημίων Λειψίας και Λονδίνου. Το 1936 εκλέχθηκε υφηγητής της Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1938 Καθηγητής της Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Το 1939 ανέλαβε επίκουρος καθηγητής και το 1942 τακτικός καθηγητής της Παντείου.
Εισερχόμενος στην υπηρεσία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος το 1931 ανέλαβε προϊστάμενος των Μελετών Επιχειρήσεων και Χρηματοδοσιών. Στη συνέχεια ανέλαβε τη Διεύθυνση της Βιομηχανικής Πίστεως μέχρι το 1954, οπότε εκλέχθηκε υποδιοικητής της Τράπεζας. Παράλληλα διετέλεσε πρόεδρος, μέλος και διευθυντής πολλών και διαφόρων επιστημονικών οργανισμών, Δημοσίων Υπηρεσιών, Συμβουλίων, Οργανώσεων και Οργανισμών κοινής ωφελείας καθώς και ευαγών ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων και Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκροτήσεων.
Μετείχε κατ’ επανάληψη σε Υπηρεσιακές Κυβερνήσεις ως Υπουργός Εφοδιασμού και κατόπιν Εθνικής Οικονομίας (Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Απριλίου 1945 και Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Αυγούστου 1945), Υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Εργασίας (1952) και ως Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου κατά τον Μάρτιο του 1958, όταν ορκίσθηκε η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου. Στις 30 Δεκεμβρίου 1963, ενώ τελούσε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, επελέγη από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ ως Πρωθυπουργός της υπηρεσιακής Κυβέρνησης του 1963, που θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Παρέμεινε Πρωθυπουργός ως τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄, μετά από σύμφωνη εισήγηση των Γεωργίου Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του ανέθεσε εκ νέου το σχηματισμό μεταβατικής Κυβέρνησης, η οποία αυτή τη φορά χαρακτηρίστηκε από το πάθος της τότε προπαγάνδας «βασιλική». Η Κυβέρνηση αυτή κατέρρευσε στις 3 Απριλίου 1967, μετά από άρση ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή, οπότε και ο Βασιλιάς ανέθεσε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Μετά τον Απρίλιο του 1967 αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο.
Ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος δημοσίευσε πλείστες μελέτες και πραγματείες δημοσιοοικονομικού κυρίως ενδιαφέροντος μεταξύ των οποίων οι Οικονομική Πίστις, Έννοια και Πολιτική της Ρευστότητος των Τραπεζών, Προς Νομισματικήν Εξυγίανσιν, Το Πρόβλημα της Βιομηχανικής Πίστεως της Ελλάδος κ.ά., που άρχισαν να λαμβάνονται υπ’ όψη πολύ αργότερα.
Ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος πέθανε το 1984.
1975 – Αριστοτέλης Ωνάσης (Σμύρνη, 15 ή 20 Ιανουαρίου 1906 – Παρίσι, 15 Μαρτίου 1975) ήταν Έλληνας εφοπλιστής και επιχειρηματίας και ένας από τους διασημότερους “κροίσους” του 20ου αιώνα. Ανέπτυξε πλούσια επιχειρηματική ναυτιλιακή δραστηριότητα και το 1956 ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, την οποία μεταβίβασε το 1975 στο ελληνικό κράτος. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης γεννήθηκε στις 15 ή 20 Ιανουαρίου του 1906 (είχε δηλώσει στις αρχές και το 1900 ως ημερομηνία γέννησης) στην αριστοκρατική συνοικία της Μελαντίας στη Σμύρνη από τον εύπορο καπνέμπορο Σωκράτη Ωνάση και τη σύζυγό του Πηνελόπη το γένος Δολόγλου (ή Ντολόγλου). Φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, και το 1922 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μαζί με την οικογένειά του τη Σμύρνη εξαιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής. Έτσι ήρθε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα και το 1923 μετανάστευσε στην Αργεντινή. Το 1932 αγόρασε το πρώτο του πλοίο, το οποίο ονόμασε Καλλιρρόη προς τιμήν της αδελφής του. Το 1946 παντρεύτηκε την κόρη του μεγαλοεφοπλιστή Σταύρου Λιβανού Αθηνά-Τίνα και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο, που γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα και τη Χριστίνα, που γεννήθηκε το 1950 στη Νέα Υόρκη. Σχεδόν 15 χρόνια αργότερα, ο Ωνάσης και η Τίνα Λιβανού χώρισαν. Πολύ γρήγορα ο Ωνάσης, χάρη στο ιδιοφυές επιχειρηματικό του ταλέντο, αναδείχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές του κόσμου, κυρίως στον τομέα των πετρελαιοφόρων. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του μύθου όχι μόνο στους οικονομικούς κύκλους της παγκόσμιας κοινότητας, αλλά και μεταξύ των απλών ανθρώπων.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
